Danzig

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 82 589 Nadana w dniu: Bez obiegu

Danzig.

Wydawca: W.F. Burau Wydana: Danzig Numer: 2014 Nadana w dniu: Bez obiegu

Danzig

Wydawca: Rommler U. Jonas Wydana: 1900 Numer: 7 801 Nadana w dniu: Bez obiegu

Danzig

Wydawca: Brak Wydana: Brak Numer: 3 046 Nadana w dniu: 21.06.1914

Danzig – Das Hohe Thor mit dem Stockthurm u. Danziger Hof.

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1898 Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

Zdjęcie wykonane przez RUDOLFA THEODORA  KUHNA (13 VIII 1842 Gdańsk – 20 XII 1900 Gdańsk)   w 1898 roku.

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej.  Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. W dwudziestowiecznej literaturze rozpowszechnił się pogląd, że Bramę Wyżynną wybudował w latach 1574-1576 Hans Kramer, a następnie w latach 1587-1588 miała ona zostać oblicowana piaskowcem (rustykowana) przez W. van den Blocke’a. Franciszek Krzysiak wykazał, że jest to nieporozumienie – w rzeczywistości Kramer wybudował jedynie tzw. bramę wewnętrzną, która istniała do 1878, a następnie została wyburzona.       Masywna forma bramy nawiązywała do bram miejskich w Antwerpii (Sint-Jorispoort – Brama św. Jerzego z 1543-45, Kipdorppoort z 1550), opartych na wzorach włoskich. W przyziemiu cztery zdwojone pilastry toskańskie flankują trzy półkoliście zamknięte przeloty – środkowy, najwyższy, przeznaczony był dla ruchu kołowego, dwa boczne dla ruchu pieszego. Ta kondygnacja jest oblicowana rustyką z piaskowca, którego ciosy ozdobione zostały głęboko rytym ornamentem roślinnym. Górna kondygnacja, która musiała zakrywać uniesioną bronę środkowego przelotu, ozdobiona jest fryzem heraldycznym z trzema silnie wypukłymi herbami: pośrodku Rzeczypospolitej, po prawej Gdańska, po lewej Prus Królewskich. Fryz jest podzielony płaskimi, nieklasycznymi pilastrami, które kontynuują podziały pionowe dolnej kondygnacji i znajdują przedłużenie na attyce w rzeźbach czterech lwów. Całość nakryta jest płaskim dachem czterospadowym.

Na fasadzie znajdują się ponadto sentencje łacińskie:

  • Sapientissime fiunt quae pro Republica fiunt – „Najmądrzej dzieje się wszystko, co się dzieje dla Rzeczypospolitej”
  • Iustitia et Pietas duo sunt Regnorum omnium Fundamenta – „Sprawiedliwość i pobożność to dwie podstawy wszystkich królestw”, lub też jeśli przeczytamy tylko dolną linię – Rum omnium Fundamenta – „Rum podstawą wszystkiego”, co uznawane jest za typowy ówczesny gdański humor.
  • Civitatib.(us) haec optanda bona maxime Pax Libertas et Concordia – Dobra najbardziej dla państw pożądane to pokój, wolność, zgoda

Napisy, cyfry i herby były dawniej obficie złocone.

Na elewacji wschodniej, zwróconej ku Katowni, znajduje się płaskorzeźbiony herb Cesarstwa Niemieckiego, dodany w 1884.

Przed bramą znajdował się most zwodzony (właściwie trzy kładki: środkowa szeroka i dwie boczne, węższe), przerzucony nad fosą.   Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach). W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji. W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana co przedstawia powyższa pocztówka. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd. W 1945 uszkodzony został głównie wystrój rzeźbiarski bramy.

Danzig – Am Hohen Tor

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 53 963 Nadana w dniu: Bez obiegu

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej. Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach). W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji.

W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd.

 

Danzig – Aus Danzig’s Vergangenheit. Das hohe Tor

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: 88 749

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej. Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach). W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji.

W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd.

 

Danzig – Stockturm u. Hohes Thor

Wydawca: Rommler & Jonas Wydana: Dresden Numer: 7 816 Nadana w dniu: 17.09.1900

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Proszę zwrócić uwagę na nie istniejącą już Synagogę po prawej stronie w głębi.

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej.  Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. W dwudziestowiecznej literaturze rozpowszechnił się pogląd, że Bramę Wyżynną wybudował w latach 1574-1576 Hans Kramer, a następnie w latach 1587-1588 miała ona zostać oblicowana piaskowcem (rustykowana) przez W. van den Blocke’a. Franciszek Krzysiak wykazał, że jest to nieporozumienie – w rzeczywistości Kramer wybudował jedynie tzw. bramę wewnętrzną, która istniała do 1878, a następnie została wyburzona.       Masywna forma bramy nawiązywała do bram miejskich w Antwerpii (Sint-Jorispoort – Brama św. Jerzego z 1543-45, Kipdorppoort z 1550), opartych na wzorach włoskich. W przyziemiu cztery zdwojone pilastry toskańskie flankują trzy półkoliście zamknięte przeloty – środkowy, najwyższy, przeznaczony był dla ruchu kołowego, dwa boczne dla ruchu pieszego. Ta kondygnacja jest oblicowana rustyką z piaskowca, którego ciosy ozdobione zostały głęboko rytym ornamentem roślinnym. Górna kondygnacja, która musiała zakrywać uniesioną bronę środkowego przelotu, ozdobiona jest fryzem heraldycznym z trzema silnie wypukłymi herbami: pośrodku Rzeczypospolitej, po prawej Gdańska, po lewej Prus Królewskich. Fryz jest podzielony płaskimi, nieklasycznymi pilastrami, które kontynuują podziały pionowe dolnej kondygnacji i znajdują przedłużenie na attyce w rzeźbach czterech lwów. Całość nakryta jest płaskim dachem czterospadowym.

Na fasadzie znajdują się ponadto sentencje łacińskie:

  • Sapientissime fiunt quae pro Republica fiunt – „Najmądrzej dzieje się wszystko, co się dzieje dla Rzeczypospolitej”
  • Iustitia et Pietas duo sunt Regnorum omnium Fundamenta – „Sprawiedliwość i pobożność to dwie podstawy wszystkich królestw”, lub też jeśli przeczytamy tylko dolną linię – Rum omnium Fundamenta – „Rum podstawą wszystkiego”, co uznawane jest za typowy ówczesny gdański humor.
  • Civitatib.(us) haec optanda bona maxime Pax Libertas et Concordia – Dobra najbardziej dla państw pożądane to pokój, wolność, zgoda

Napisy, cyfry i herby były dawniej obficie złocone.

Na elewacji wschodniej, zwróconej ku Katowni, znajduje się płaskorzeźbiony herb Cesarstwa Niemieckiego, dodany w 1884.

Przed bramą znajdował się most zwodzony (właściwie trzy kładki: środkowa szeroka i dwie boczne, węższe), przerzucony nad fosą.   Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach). W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji. W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd. W 1945 uszkodzony został głównie

 

 

 

Danzig – Das Hohe Thor mit Peinkammer und Stockturm

Wydawca: W.F. Burau Wydana: Danzig Nadana w dniu: Bez obiegu

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej. Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach). W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji.

W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd.

 

Danzig – Hohes Tor, Stockturm

Wydawca: Gebr. Freymann G.m.b.H Wydana: Danzig Numer: 81 370 Nadana w dniu: Bez obiegu

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej.  Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. W dwudziestowiecznej literaturze rozpowszechnił się pogląd, że Bramę Wyżynną wybudował w latach 1574-1576 Hans Kramer, a następnie w latach 1587-1588 miała ona zostać oblicowana piaskowcem (rustykowana) przez W. van den Blocke’a. Franciszek Krzysiak wykazał, że jest to nieporozumienie – w rzeczywistości Kramer wybudował jedynie tzw. bramę wewnętrzną, która istniała do 1878, a następnie została wyburzona.       Masywna forma bramy nawiązywała do bram miejskich w Antwerpii (Sint-Jorispoort – Brama św. Jerzego z 1543-45, Kipdorppoort z 1550), opartych na wzorach włoskich. W przyziemiu cztery zdwojone pilastry toskańskie flankują trzy półkoliście zamknięte przeloty – środkowy, najwyższy, przeznaczony był dla ruchu kołowego, dwa boczne dla ruchu pieszego. Ta kondygnacja jest oblicowana rustyką z piaskowca, którego ciosy ozdobione zostały głęboko rytym ornamentem roślinnym. Górna kondygnacja, która musiała zakrywać uniesioną bronę środkowego przelotu, ozdobiona jest fryzem heraldycznym z trzema silnie wypukłymi herbami: pośrodku Rzeczypospolitej, po prawej Gdańska, po lewej Prus Królewskich. Fryz jest podzielony płaskimi, nieklasycznymi pilastrami, które kontynuują podziały pionowe dolnej kondygnacji i znajdują przedłużenie na attyce w rzeźbach czterech lwów. Całość nakryta jest płaskim dachem czterospadowym.

Na fasadzie znajdują się ponadto sentencje łacińskie:

  • Sapientissime fiunt quae pro Republica fiunt – „Najmądrzej dzieje się wszystko, co się dzieje dla Rzeczypospolitej”
  • Iustitia et Pietas duo sunt Regnorum omnium Fundamenta – „Sprawiedliwość i pobożność to dwie podstawy wszystkich królestw”, lub też jeśli przeczytamy tylko dolną linię – Rum omnium Fundamenta – „Rum podstawą wszystkiego”, co uznawane jest za typowy ówczesny gdański humor.
  • Civitatib.(us) haec optanda bona maxime Pax Libertas et Concordia – Dobra najbardziej dla państw pożądane to pokój, wolność, zgoda

Napisy, cyfry i herby były dawniej obficie złocone.

Na elewacji wschodniej, zwróconej ku Katowni, znajduje się płaskorzeźbiony herb Cesarstwa Niemieckiego, dodany w 1884.

Przed bramą znajdował się most zwodzony (właściwie trzy kładki: środkowa szeroka i dwie boczne, węższe), przerzucony nad fosą.   Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach). W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji. W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd. W 1945 uszkodzony został głównie wystrój rzeźbiarski bramy.

 

Danzig – Hohethor mit Stockthurm

Wydawca: L. Saunier's Buch Wydana: Danzig Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

Zdjęcie wykonane przez RUDOLFA THEODORA KUHNA (13 VIII 1842 Gdańsk – 20 XII 1900 Gdańsk)  w 1884 roku a wydane przez wydawnictwo L. Sauniera.

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Proszę zwrócić uwagę na wały ochronne przylegające do bramy z lewej i prawej strony.

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej.  Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. W dwudziestowiecznej literaturze rozpowszechnił się pogląd, że Bramę Wyżynną wybudował w latach 1574-1576 Hans Kramer, a następnie w latach 1587-1588 miała ona zostać oblicowana piaskowcem (rustykowana) przez W. van den Blocke’a. Franciszek Krzysiak wykazał, że jest to nieporozumienie – w rzeczywistości Kramer wybudował jedynie tzw. bramę wewnętrzną, która istniała do 1878, a następnie została wyburzona.       Masywna forma bramy nawiązywała do bram miejskich w Antwerpii (Sint-Jorispoort – Brama św. Jerzego z 1543-45, Kipdorppoort z 1550), opartych na wzorach włoskich. W przyziemiu cztery zdwojone pilastry toskańskie flankują trzy półkoliście zamknięte przeloty – środkowy, najwyższy, przeznaczony był dla ruchu kołowego, dwa boczne dla ruchu pieszego. Ta kondygnacja jest oblicowana rustyką z piaskowca, którego ciosy ozdobione zostały głęboko rytym ornamentem roślinnym. Górna kondygnacja, która musiała zakrywać uniesioną bronę środkowego przelotu, ozdobiona jest fryzem heraldycznym z trzema silnie wypukłymi herbami: pośrodku Rzeczypospolitej, po prawej Gdańska, po lewej Prus Królewskich. Fryz jest podzielony płaskimi, nieklasycznymi pilastrami, które kontynuują podziały pionowe dolnej kondygnacji i znajdują przedłużenie na attyce w rzeźbach czterech lwów. Całość nakryta jest płaskim dachem czterospadowym.

Na fasadzie znajdują się ponadto sentencje łacińskie:

  • Sapientissime fiunt quae pro Republica fiunt – „Najmądrzej dzieje się wszystko, co się dzieje dla Rzeczypospolitej”
  • Iustitia et Pietas duo sunt Regnorum omnium Fundamenta – „Sprawiedliwość i pobożność to dwie podstawy wszystkich królestw”, lub też jeśli przeczytamy tylko dolną linię – Rum omnium Fundamenta – „Rum podstawą wszystkiego”, co uznawane jest za typowy ówczesny gdański humor.
  • Civitatib.(us) haec optanda bona maxime Pax Libertas et Concordia – Dobra najbardziej dla państw pożądane to pokój, wolność, zgoda

Napisy, cyfry i herby były dawniej obficie złocone.

Na elewacji wschodniej, zwróconej ku Katowni, znajduje się płaskorzeźbiony herb Cesarstwa Niemieckiego, dodany w 1884.

Przed bramą znajdował się most zwodzony (właściwie trzy kładki: środkowa szeroka i dwie boczne, węższe), przerzucony nad fosą.   Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach). W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji. W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd. W 1945 uszkodzony został głównie

 

Danzig – Hohes Thor. Nr 1 003

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 1 003 Nadana w dniu: Bez obiegu

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej.  Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. W dwudziestowiecznej literaturze rozpowszechnił się pogląd, że Bramę Wyżynną wybudował w latach 1574-1576 Hans Kramer, a następnie w latach 1587-1588 miała ona zostać oblicowana piaskowcem (rustykowana) przez W. van den Blocke’a. Franciszek Krzysiak wykazał, że jest to nieporozumienie – w rzeczywistości Kramer wybudował jedynie tzw. bramę wewnętrzną, która istniała do 1878, a następnie została wyburzona.       Masywna forma bramy nawiązywała do bram miejskich w Antwerpii (Sint-Jorispoort – Brama św. Jerzego z 1543-45, Kipdorppoort z 1550), opartych na wzorach włoskich. W przyziemiu cztery zdwojone pilastry toskańskie flankują trzy półkoliście zamknięte przeloty – środkowy, najwyższy, przeznaczony był dla ruchu kołowego, dwa boczne dla ruchu pieszego. Ta kondygnacja jest oblicowana rustyką z piaskowca, którego ciosy ozdobione zostały głęboko rytym ornamentem roślinnym. Górna kondygnacja, która musiała zakrywać uniesioną bronę środkowego przelotu, ozdobiona jest fryzem heraldycznym z trzema silnie wypukłymi herbami: pośrodku Rzeczypospolitej, po prawej Gdańska, po lewej Prus Królewskich. Fryz jest podzielony płaskimi, nieklasycznymi pilastrami, które kontynuują podziały pionowe dolnej kondygnacji i znajdują przedłużenie na attyce w rzeźbach czterech lwów. Całość nakryta jest płaskim dachem czterospadowym.

Na fasadzie znajdują się ponadto sentencje łacińskie:

  • Sapientissime fiunt quae pro Republica fiunt – „Najmądrzej dzieje się wszystko, co się dzieje dla Rzeczypospolitej”
  • Iustitia et Pietas duo sunt Regnorum omnium Fundamenta – „Sprawiedliwość i pobożność to dwie podstawy wszystkich królestw”, lub też jeśli przeczytamy tylko dolną linię – Rum omnium Fundamenta – „Rum podstawą wszystkiego”, co uznawane jest za typowy ówczesny gdański humor.
  • Civitatib.(us) haec optanda bona maxime Pax Libertas et Concordia – Dobra najbardziej dla państw pożądane to pokój, wolność, zgoda

Napisy, cyfry i herby były dawniej obficie złocone.

Na elewacji wschodniej, zwróconej ku Katowni, znajduje się płaskorzeźbiony herb Cesarstwa Niemieckiego, dodany w 1884.

Przed bramą znajdował się most zwodzony (właściwie trzy kładki: środkowa szeroka i dwie boczne, węższe), przerzucony nad fosą.   Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach). W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji. W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd. W 1945 uszkodzony został głównie wystrój rzeźbiarski bramy.

 

Danzig-Hohes Thor u. Stockthurn

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 8 028

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej. Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach). W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji.

W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd.

 

Danzig – Hohes Thor und Stockthurm

Wydawca: H. Oppel Wydana: Danzig, Matzkauschegasse 6 Nadana w dniu: 22.05.1901

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej.  Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. W dwudziestowiecznej literaturze rozpowszechnił się pogląd, że Bramę Wyżynną wybudował w latach 1574-1576 Hans Kramer, a następnie w latach 1587-1588 miała ona zostać oblicowana piaskowcem (rustykowana) przez W. van den Blocke’a. Franciszek Krzysiak wykazał, że jest to nieporozumienie – w rzeczywistości Kramer wybudował jedynie tzw. bramę wewnętrzną, która istniała do 1878, a następnie została wyburzona.       Masywna forma bramy nawiązywała do bram miejskich w Antwerpii (Sint-Jorispoort – Brama św. Jerzego z 1543-45, Kipdorppoort z 1550), opartych na wzorach włoskich. W przyziemiu cztery zdwojone pilastry toskańskie flankują trzy półkoliście zamknięte przeloty – środkowy, najwyższy, przeznaczony był dla ruchu kołowego, dwa boczne dla ruchu pieszego. Ta kondygnacja jest oblicowana rustyką z piaskowca, którego ciosy ozdobione zostały głęboko rytym ornamentem roślinnym. Górna kondygnacja, która musiała zakrywać uniesioną bronę środkowego przelotu, ozdobiona jest fryzem heraldycznym z trzema silnie wypukłymi herbami: pośrodku Rzeczypospolitej, po prawej Gdańska, po lewej Prus Królewskich. Fryz jest podzielony płaskimi, nieklasycznymi pilastrami, które kontynuują podziały pionowe dolnej kondygnacji i znajdują przedłużenie na attyce w rzeźbach czterech lwów. Całość nakryta jest płaskim dachem czterospadowym.

Na fasadzie znajdują się ponadto sentencje łacińskie:

  • Sapientissime fiunt quae pro Republica fiunt – „Najmądrzej dzieje się wszystko, co się dzieje dla Rzeczypospolitej”
  • Iustitia et Pietas duo sunt Regnorum omnium Fundamenta – „Sprawiedliwość i pobożność to dwie podstawy wszystkich królestw”, lub też jeśli przeczytamy tylko dolną linię – Rum omnium Fundamenta – „Rum podstawą wszystkiego”, co uznawane jest za typowy ówczesny gdański humor.
  • Civitatib.(us) haec optanda bona maxime Pax Libertas et Concordia – Dobra najbardziej dla państw pożądane to pokój, wolność, zgoda

Napisy, cyfry i herby były dawniej obficie złocone.

Na elewacji wschodniej, zwróconej ku Katowni, znajduje się płaskorzeźbiony herb Cesarstwa Niemieckiego, dodany w 1884.

Przed bramą znajdował się most zwodzony (właściwie trzy kładki: środkowa szeroka i dwie boczne, węższe), przerzucony nad fosą.   Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach). W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji. W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd. W 1945 uszkodzony został głównie wystrój rzeźbiarski bramy.

 

Danzig. Hohes Thor u. Stockturm. No 7 579.

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Numer: 7 579 Nadana w dniu: 19.04.1906

 

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej.  Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. W dwudziestowiecznej literaturze rozpowszechnił się pogląd, że Bramę Wyżynną wybudował w latach 1574-1576 Hans Kramer, a następnie w latach 1587-1588 miała ona zostać oblicowana piaskowcem (rustykowana) przez W. van den Blocke’a. Franciszek Krzysiak wykazał, że jest to nieporozumienie – w rzeczywistości Kramer wybudował jedynie tzw. bramę wewnętrzną, która istniała do 1878, a następnie została wyburzona.       Masywna forma bramy nawiązywała do bram miejskich w Antwerpii (Sint-Jorispoort – Brama św. Jerzego z 1543-45, Kipdorppoort z 1550), opartych na wzorach włoskich. W przyziemiu cztery zdwojone pilastry toskańskie flankują trzy półkoliście zamknięte przeloty – środkowy, najwyższy, przeznaczony był dla ruchu kołowego, dwa boczne dla ruchu pieszego. Ta kondygnacja jest oblicowana rustyką z piaskowca, którego ciosy ozdobione zostały głęboko rytym ornamentem roślinnym. Górna kondygnacja, która musiała zakrywać uniesioną bronę środkowego przelotu, ozdobiona jest fryzem heraldycznym z trzema silnie wypukłymi herbami: pośrodku Rzeczypospolitej, po prawej Gdańska, po lewej Prus Królewskich. Fryz jest podzielony płaskimi, nieklasycznymi pilastrami, które kontynuują podziały pionowe dolnej kondygnacji i znajdują przedłużenie na attyce w rzeźbach czterech lwów. Całość nakryta jest płaskim dachem czterospadowym.

Na fasadzie znajdują się ponadto sentencje łacińskie:

  • Sapientissime fiunt quae pro Republica fiunt – „Najmądrzej dzieje się wszystko, co się dzieje dla Rzeczypospolitej”
  • Iustitia et Pietas duo sunt Regnorum omnium Fundamenta – „Sprawiedliwość i pobożność to dwie podstawy wszystkich królestw”, lub też jeśli przeczytamy tylko dolną linię – Rum omnium Fundamenta – „Rum podstawą wszystkiego”, co uznawane jest za typowy ówczesny gdański humor.
  • Civitatib.(us) haec optanda bona maxime Pax Libertas et Concordia – Dobra najbardziej dla państw pożądane to pokój, wolność, zgoda

Napisy, cyfry i herby były dawniej obficie złocone.

Na elewacji wschodniej, zwróconej ku Katowni, znajduje się płaskorzeźbiony herb Cesarstwa Niemieckiego, dodany w 1884.

Przed bramą znajdował się most zwodzony (właściwie trzy kładki: środkowa szeroka i dwie boczne, węższe), przerzucony nad fosą.   Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach). W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji. W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd. W 1945 uszkodzony został głównie wystrój rzeźbiarski bramy.

Wieża Więzienna (niem. Stockturm) – powstała jako element obwarowania Głównego Miasta w Gdańsku. Razem z Katownią i łączącą je tzw. Szyją stanowi zespół przedbramia (barbakan) ul. Długiej.

Fundamenty Wieży Więziennej pochodzą z początku XIV wieku. Pierwszy etap budowy jest dziełem budowniczego miejskiego, Henryka Ungeradina. Wzniósł on przed Bramą Długouliczną wieżę z ostrołukowym przejazdem i prostokątnym dziedzińcem. Kolejne nadbudowy pochodzą z lat 1379–1382 i 1416–1418. Najwyższą kondygnację z arkadami o kształcie „oślego grzbietu” wzniósł Henryk Hetzel. Michał Enkinger zwieńczył wieżę dachem namiotowym i czterema smukłymi wieżyczkami narożnymi. Dach ten spłonął w roku 1577 podczas oblężenia Gdańska przez wojska Stefana Batorego.

W roku 1594 Antoni van Obberghen przebudował wieżę, wieńcząc ją barokowym hełmem. Gdy w roku 1604 wieża straciła swoje znaczenie jako element fortyfikacji Gdańska, przeznaczono ją wraz z Katownią i Szyją na więzienie. Na wschodniej elewacji Wieży Więziennej umieszczono pręgierz, miejsce wielu egzekucji.

 

Danzig – Kaiser Wilhelm Denkmal.

Wydawca: J. Themal Wydana: Posen Numer: Tx. 6 834

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej.  Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. W dwudziestowiecznej literaturze rozpowszechnił się pogląd, że Bramę Wyżynną wybudował w latach 1574-1576 Hans Kramer, a następnie w latach 1587-1588 miała ona zostać oblicowana piaskowcem (rustykowana) przez W. van den Blocke’a. Franciszek Krzysiak wykazał, że jest to nieporozumienie – w rzeczywistości Kramer wybudował jedynie tzw. bramę wewnętrzną, która istniała do 1878, a następnie została wyburzona.       Masywna forma bramy nawiązywała do bram miejskich w Antwerpii (Sint-Jorispoort – Brama św. Jerzego z 1543-45, Kipdorppoort z 1550), opartych na wzorach włoskich. W przyziemiu cztery zdwojone pilastry toskańskie flankują trzy półkoliście zamknięte przeloty – środkowy, najwyższy, przeznaczony był dla ruchu kołowego, dwa boczne dla ruchu pieszego. Ta kondygnacja jest oblicowana rustyką z piaskowca, którego ciosy ozdobione zostały głęboko rytym ornamentem roślinnym. Górna kondygnacja, która musiała zakrywać uniesioną bronę środkowego przelotu, ozdobiona jest fryzem heraldycznym z trzema silnie wypukłymi herbami: pośrodku Rzeczypospolitej, po prawej Gdańska, po lewej Prus Królewskich. Fryz jest podzielony płaskimi, nieklasycznymi pilastrami, które kontynuują podziały pionowe dolnej kondygnacji i znajdują przedłużenie na attyce w rzeźbach czterech lwów. Całość nakryta jest płaskim dachem czterospadowym.

Na fasadzie znajdują się ponadto sentencje łacińskie:

  • Sapientissime fiunt quae pro Republica fiunt – „Najmądrzej dzieje się wszystko, co się dzieje dla Rzeczypospolitej”
  • Iustitia et Pietas duo sunt Regnorum omnium Fundamenta – „Sprawiedliwość i pobożność to dwie podstawy wszystkich królestw”, lub też jeśli przeczytamy tylko dolną linię – Rum omnium Fundamenta – „Rum podstawą wszystkiego”, co uznawane jest za typowy ówczesny gdański humor.
  • Civitatib.(us) haec optanda bona maxime Pax Libertas et Concordia – Dobra najbardziej dla państw pożądane to pokój, wolność, zgoda

Napisy, cyfry i herby były dawniej obficie złocone.

Na elewacji wschodniej, zwróconej ku Katowni, znajduje się płaskorzeźbiony herb Cesarstwa Niemieckiego, dodany w 1884.

Przed bramą znajdował się most zwodzony (właściwie trzy kładki: środkowa szeroka i dwie boczne, węższe), przerzucony nad fosą.   Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach). W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji. W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd. W 1945 uszkodzony został głównie wystrój rzeźbiarski bramy.

Wieża Więzienna (niem. Stockturm) – powstała jako element obwarowania Głównego Miasta w Gdańsku. Razem z Katownią i łączącą je tzw. Szyją stanowi zespół przedbramia (barbakan) ul. Długiej.

Fundamenty Wieży Więziennej pochodzą z początku XIV wieku. Pierwszy etap budowy jest dziełem budowniczego miejskiego, Henryka Ungeradina. Wzniósł on przed Bramą Długouliczną wieżę z ostrołukowym przejazdem i prostokątnym dziedzińcem. Kolejne nadbudowy pochodzą z lat 1379–1382 i 1416–1418. Najwyższą kondygnację z arkadami o kształcie „oślego grzbietu” wzniósł Henryk Hetzel. Michał Enkinger zwieńczył wieżę dachem namiotowym i czterema smukłymi wieżyczkami narożnymi. Dach ten spłonął w roku 1577 podczas oblężenia Gdańska przez wojska Stefana Batorego.

W roku 1594 Antoni van Obberghen przebudował wieżę, wieńcząc ją barokowym hełmem. Gdy w roku 1604 wieża straciła swoje znaczenie jako element fortyfikacji Gdańska, przeznaczono ją wraz z Katownią i Szyją na więzienie. Na wschodniej elewacji Wieży Więziennej umieszczono pręgierz, miejsce wielu egzekucji.

 

 

Danzig. Kaiser Wilhelm Denkmal und Hauptwache. No 26 067.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 26 067 Nadana w dniu: 07.03.1908

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej.  Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. W dwudziestowiecznej literaturze rozpowszechnił się pogląd, że Bramę Wyżynną wybudował w latach 1574-1576 Hans Kramer, a następnie w latach 1587-1588 miała ona zostać oblicowana piaskowcem (rustykowana) przez W. van den Blocke’a. Franciszek Krzysiak wykazał, że jest to nieporozumienie – w rzeczywistości Kramer wybudował jedynie tzw. bramę wewnętrzną, która istniała do 1878, a następnie została wyburzona.       Masywna forma bramy nawiązywała do bram miejskich w Antwerpii (Sint-Jorispoort – Brama św. Jerzego z 1543-45, Kipdorppoort z 1550), opartych na wzorach włoskich. W przyziemiu cztery zdwojone pilastry toskańskie flankują trzy półkoliście zamknięte przeloty – środkowy, najwyższy, przeznaczony był dla ruchu kołowego, dwa boczne dla ruchu pieszego. Ta kondygnacja jest oblicowana rustyką z piaskowca, którego ciosy ozdobione zostały głęboko rytym ornamentem roślinnym. Górna kondygnacja, która musiała zakrywać uniesioną bronę środkowego przelotu, ozdobiona jest fryzem heraldycznym z trzema silnie wypukłymi herbami: pośrodku Rzeczypospolitej, po prawej Gdańska, po lewej Prus Królewskich. Fryz jest podzielony płaskimi, nieklasycznymi pilastrami, które kontynuują podziały pionowe dolnej kondygnacji i znajdują przedłużenie na attyce w rzeźbach czterech lwów. Całość nakryta jest płaskim dachem czterospadowym.

Na fasadzie znajdują się ponadto sentencje łacińskie:

  • Sapientissime fiunt quae pro Republica fiunt – „Najmądrzej dzieje się wszystko, co się dzieje dla Rzeczypospolitej”
  • Iustitia et Pietas duo sunt Regnorum omnium Fundamenta – „Sprawiedliwość i pobożność to dwie podstawy wszystkich królestw”, lub też jeśli przeczytamy tylko dolną linię – Rum omnium Fundamenta – „Rum podstawą wszystkiego”, co uznawane jest za typowy ówczesny gdański humor.
  • Civitatib.(us) haec optanda bona maxime Pax Libertas et Concordia – Dobra najbardziej dla państw pożądane to pokój, wolność, zgoda

Napisy, cyfry i herby były dawniej obficie złocone.

Na elewacji wschodniej, zwróconej ku Katowni, znajduje się płaskorzeźbiony herb Cesarstwa Niemieckiego, dodany w 1884.

Przed bramą znajdował się most zwodzony (właściwie trzy kładki: środkowa szeroka i dwie boczne, węższe), przerzucony nad fosą.   Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach). W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji. W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd. W 1945 uszkodzony został głównie wystrój rzeźbiarski bramy.

Wieża Więzienna (niem. Stockturm) – powstała jako element obwarowania Głównego Miasta w Gdańsku. Razem z Katownią i łączącą je tzw. Szyją stanowi zespół przedbramia (barbakan) ul. Długiej.

Fundamenty Wieży Więziennej pochodzą z początku XIV wieku. Pierwszy etap budowy jest dziełem budowniczego miejskiego, Henryka Ungeradina. Wzniósł on przed Bramą Długouliczną wieżę z ostrołukowym przejazdem i prostokątnym dziedzińcem. Kolejne nadbudowy pochodzą z lat 1379–1382 i 1416–1418. Najwyższą kondygnację z arkadami o kształcie „oślego grzbietu” wzniósł Henryk Hetzel. Michał Enkinger zwieńczył wieżę dachem namiotowym i czterema smukłymi wieżyczkami narożnymi. Dach ten spłonął w roku 1577 podczas oblężenia Gdańska przez wojska Stefana Batorego.

W roku 1594 Antoni van Obberghen przebudował wieżę, wieńcząc ją barokowym hełmem. Gdy w roku 1604 wieża straciła swoje znaczenie jako element fortyfikacji Gdańska, przeznaczono ją wraz z Katownią i Szyją na więzienie. Na wschodniej elewacji Wieży Więziennej umieszczono pręgierz, miejsce wielu egzekucji.

 

Danzig – Danziger Hof und Dominikswall. No 11 610.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 11 610 Nadana w dniu: Bez obiegu

Danzigerhof (Gdański Dwór) – najbardziej luksusowy hotel w Gdańsku, istniejący w latach 1898-1945, zlokalizowany przy ul. Dominikswall (Wały Dominikańskie) 6, obecnie Wały Jagiellońskie 2/4.

Powstał w miejscu po niwelacji wałów w bezpośrednim sąsiedztwie Bramy Wyżynnej. Zaprojektowany przez berlińskiego architekta Carla Gausa, współwłaściciela firmy Baugeschäft G. & C. Gause hotel w stylu neorenesansowym. Dysponował 120 pokojami ze 157 łóżkami, szeregiem apartamentów oraz salą na 400 osób. Restauracja serwowała wyszukane dania m.in. grasicę cielęcą ze świeżymi ostrygami. W obiekcie znajdowało się też cały szereg sklepów i punktów usługowych, również galeria sztuki.

W okresie 8 lutego 1920 – 7 czerwca 1920 hotel pełnił tymczasową siedzibę Komisariatu Generalnego RP w Wolnym Mieście Gdańsku.

W latach 1920-1926 w hotelu mieściło się przedstawicielstwo Brytyjskiej Korporacji Handlowej (The British Trade Corp.), na bazie którego powołano w 1926 Angielsko-Polski Bank Handlowy S.A. (The British & Polish Trade Bank AG), z udziałem polskiego kapitału państwowego. Przez pewien okres był on też właścicielem hotelu. Działał do wybuchu II wojny światowej w 1939, kiedy to jego personel aresztowano.

W 1961 na miejscu zburzonego hotelu wybudowano budynek mieszczący pawilon meblowy, który w 1972 zaadaptowano na potrzeby biura miejskiego PLL LOT.

 

Za: http://pl.wikipedia.org

Danzig-Franzosen Truppen

Wydana: Brak Numer: Brak Nadana w dniu: Bez obiegu

Wojska francuskie stacjonujące w Gdańsku po zakończeniu I Wojny Światowej a przed utworzeniem Wolnego Miasta.

W tle hotel „Danziger Hof” (obecnie znajduje się tam budynek LOT)

Danzig-Hohes Tor u. Stockturm

Wydawca: Julius Simonsen Kunstverlag Wydana: Oldenburg i. Hlst. Numer: 17 596 Nadana w dniu: Bez obiegu

Brama Wyżynna (niem. Hohes Tor)

Widok na Bramę Wyżynną. Z lewej strony hotel „Danziger Hof” ( obecnie znajduje się tam budynek LOT), przed Bramą pomnik Wilhelma I  (niem. Kaiser-Wilhelm-Denkmal).   Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej. Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach). W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji. W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy.

Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd.

 

 

Danzig – Neue Wache

Wydawca: Gebr. Freymann G.m.b.H Wydana: Danzig Nadana w dniu: 31.08.1906

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej. Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach). W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji.

W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd.

 

 

Danzig-Hohes Thor. Aufziehen der Wache.

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 33580

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej. Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach).

W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji.

W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd.

 

 

 

 

 

 

 

 

Danzig – Das Hohe Tor.

Wydawca: Mossela Verlag G.m.b.H. Wydana: Trier Numer: 011 364 Nadana w dniu: Bez obiegu

 

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej.  Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. W dwudziestowiecznej literaturze rozpowszechnił się pogląd, że Bramę Wyżynną wybudował w latach 1574-1576 Hans Kramer, a następnie w latach 1587-1588 miała ona zostać oblicowana piaskowcem (rustykowana) przez W. van den Blocke’a. Franciszek Krzysiak wykazał, że jest to nieporozumienie – w rzeczywistości Kramer wybudował jedynie tzw. bramę wewnętrzną, która istniała do 1878, a następnie została wyburzona.       Masywna forma bramy nawiązywała do bram miejskich w Antwerpii (Sint-Jorispoort – Brama św. Jerzego z 1543-45, Kipdorppoort z 1550), opartych na wzorach włoskich. W przyziemiu cztery zdwojone pilastry toskańskie flankują trzy półkoliście zamknięte przeloty – środkowy, najwyższy, przeznaczony był dla ruchu kołowego, dwa boczne dla ruchu pieszego. Ta kondygnacja jest oblicowana rustyką z piaskowca, którego ciosy ozdobione zostały głęboko rytym ornamentem roślinnym. Górna kondygnacja, która musiała zakrywać uniesioną bronę środkowego przelotu, ozdobiona jest fryzem heraldycznym z trzema silnie wypukłymi herbami: pośrodku Rzeczypospolitej, po prawej Gdańska, po lewej Prus Królewskich. Fryz jest podzielony płaskimi, nieklasycznymi pilastrami, które kontynuują podziały pionowe dolnej kondygnacji i znajdują przedłużenie na attyce w rzeźbach czterech lwów. Całość nakryta jest płaskim dachem czterospadowym.

Na fasadzie znajdują się ponadto sentencje łacińskie:

  • Sapientissime fiunt quae pro Republica fiunt – „Najmądrzej dzieje się wszystko, co się dzieje dla Rzeczypospolitej”
  • Iustitia et Pietas duo sunt Regnorum omnium Fundamenta – „Sprawiedliwość i pobożność to dwie podstawy wszystkich królestw”, lub też jeśli przeczytamy tylko dolną linię – Rum omnium Fundamenta – „Rum podstawą wszystkiego”, co uznawane jest za typowy ówczesny gdański humor.
  • Civitatib.(us) haec optanda bona maxime Pax Libertas et Concordia – Dobra najbardziej dla państw pożądane to pokój, wolność, zgoda

Napisy, cyfry i herby były dawniej obficie złocone.

Na elewacji wschodniej, zwróconej ku Katowni, znajduje się płaskorzeźbiony herb Cesarstwa Niemieckiego, dodany w 1884.

Przed bramą znajdował się most zwodzony (właściwie trzy kładki: środkowa szeroka i dwie boczne, węższe), przerzucony nad fosą.   Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach). W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji. W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd. W 1945 uszkodzony został głównie wystrój rzeźbiarski bramy.

 

 

 

 

 

 

Danzig – Hauptwache.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: 204 138 Nadana w dniu: Bez obiegu

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej. Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach).

W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji.

W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd.

 

 

 

 

 

Danzig. Hohes Tor. Dzg 152.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Dzg.152 Nadana w dniu: 13.04.1908

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Z lewej strony widoczny fragment hotelu „Danziger Hof”

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej.  Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. W dwudziestowiecznej literaturze rozpowszechnił się pogląd, że Bramę Wyżynną wybudował w latach 1574-1576 Hans Kramer, a następnie w latach 1587-1588 miała ona zostać oblicowana piaskowcem (rustykowana) przez W. van den Blocke’a. Franciszek Krzysiak wykazał, że jest to nieporozumienie – w rzeczywistości Kramer wybudował jedynie tzw. bramę wewnętrzną, która istniała do 1878, a następnie została wyburzona.       Masywna forma bramy nawiązywała do bram miejskich w Antwerpii (Sint-Jorispoort – Brama św. Jerzego z 1543-45, Kipdorppoort z 1550), opartych na wzorach włoskich. W przyziemiu cztery zdwojone pilastry toskańskie flankują trzy półkoliście zamknięte przeloty – środkowy, najwyższy, przeznaczony był dla ruchu kołowego, dwa boczne dla ruchu pieszego. Ta kondygnacja jest oblicowana rustyką z piaskowca, którego ciosy ozdobione zostały głęboko rytym ornamentem roślinnym. Górna kondygnacja, która musiała zakrywać uniesioną bronę środkowego przelotu, ozdobiona jest fryzem heraldycznym z trzema silnie wypukłymi herbami: pośrodku Rzeczypospolitej, po prawej Gdańska, po lewej Prus Królewskich. Fryz jest podzielony płaskimi, nieklasycznymi pilastrami, które kontynuują podziały pionowe dolnej kondygnacji i znajdują przedłużenie na attyce w rzeźbach czterech lwów. Całość nakryta jest płaskim dachem czterospadowym.

Na fasadzie znajdują się ponadto sentencje łacińskie:

  • Sapientissime fiunt quae pro Republica fiunt – „Najmądrzej dzieje się wszystko, co się dzieje dla Rzeczypospolitej”
  • Iustitia et Pietas duo sunt Regnorum omnium Fundamenta – „Sprawiedliwość i pobożność to dwie podstawy wszystkich królestw”, lub też jeśli przeczytamy tylko dolną linię – Rum omnium Fundamenta – „Rum podstawą wszystkiego”, co uznawane jest za typowy ówczesny gdański humor.
  • Civitatib.(us) haec optanda bona maxime Pax Libertas et Concordia – Dobra najbardziej dla państw pożądane to pokój, wolność, zgoda

Napisy, cyfry i herby były dawniej obficie złocone.

Na elewacji wschodniej, zwróconej ku Katowni, znajduje się płaskorzeźbiony herb Cesarstwa Niemieckiego, dodany w 1884.

Przed bramą znajdował się most zwodzony (właściwie trzy kładki: środkowa szeroka i dwie boczne, węższe), przerzucony nad fosą.   Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach). W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji. W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd. W 1945 uszkodzony został głównie.

 

Danzig-Dominikswall und Kaiser-Wilhelm-Denkmal

Wydawca: Johan Lukowski Wydana: Beuthen O.-.S. Numer: 35 624 Nadana w dniu: Bez obiegu

Wały Jagielońskie (niem. Dominikswall)

Widok na południową część ul Wały Jagielońskie w kierunku Oruni. Z lewej Brama Wyżynna a  na pierwszy planie Pomnik Wilhelma I  (niem. Kaiser-Wilhelm-Denkmal).

Ulica Wały Jagiellońskie powstała z połączenia dwóch ulic wybudowanych pod koniec XIX w. Szerokie ulice, zabudowane reprezentacyjnymi gmachami, powstały według projektu niemieckiego urbanisty Jacoba Stübbena. Nazwy ulicom zostały nadane w 1897 i pochodziły od nowożytnych, obronnych wałów miejskich, na miejscu których zostały utworzone.

Do 1945 północna część nosiła niemieckojęzyczną nazwę Elisabethwall (Wały Elżbietańskie), ze względu na bliskie sąsiedztwo bastionu św. Elżbiety, kościoła i szpitala św. Elżbiety. Ulica południowa nosiła nazwę Dominikswall (Wały Dominika) i była reprezentacyjną aleją. Usunięcie fortyfikacji skutkowało pojawieniem się nowych, atrakcyjnych inwestycyjnie terenów, położnych bezpośrednio przy centrum miasta. W wyniku działań wojennych w marcu 1945 większa część zabudowy ulic została zniszczona, a później rozebrana.

Na pierwszy planie Pomnik Wilhelma I  (niem. Kaiser-Wilhelm-Denkmal) – nieistniejący obecnie pomnik pierwszego cesarza zjednoczonych Niemiec, Wilhelma I Hohenzollerna. Znajdował się do 1945 na placu przed Bramą Wyżynną, na obecnej ul. Wały Jagiellońskie w Gdańsku. Pomnik zbudowano w miejscu dawnej fosy, dlatego posiadał fundament sięgający ok. 14 metrów w głąb ziemi. Uroczyste odsłonięcie miało miejsce 1 września 1903 w obecności wnuka Wilhelma I, cesarza Wilhelma II. Autorem elementów rzeźbiarskich był profesor sztuki Eugen Brömel z Królewca. Pomnik miał formę wysokiego cokołu z fińskiego granitubrązowa postać cesarza została przedstawiona konno, w polowym mundurze w charakterystycznym hełmie (pikielhauba) na głowie. Skwer z pomnikiem był popularnym wśród Gdańszczan miejscem spotkań. Ponieważ koń miał zadarty ogon, mówiono potocznie, że spotkanie odbędzie się „unter’m Schwanz” („pod ogonem”). Odbywały się tutaj także manifestacje oraz demonstracje, m.in. przeciwko postanowieniom traktatu wersalskiego, odłączającego Gdańsk od Rzeszy Niemieckiej. W 1944 urządzono pod pomnikiem manifestację z okazji nieudanego zamachu na Adolfa Hitlera.

U stóp cokołu znalazły się trzy alegoryczne postacie: Borussiapersonifikacja Prus (dziewczyna z długim warkoczem i mieczem w dłoni), Vistula – personifikacja rzeki oraz Aegirgermański bóg morza. Ponad Vistulą umieszczono relief z zamkiem w Malborku i płynącą barką na Nogacie, natomiast nad Aegirem okręty wojenne.

Danzig. Reichsbank mit Kaiser Wilhelm Denkmal. No Dzg 98.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Dzg. 98 Nadana w dniu: 18.11.1907

W głębi, za Bramą Wyżynną, Bank Rzeszy (niem. Reichsbank).

Przed utworzeniem Wolnego Miasta Gdańska siedziba Banku Rzeszy (niem. Reichsbank) potem Bank Gdański (niem. Bank von Danzig). Budynek znajduje się na rogu ulic  Okopowej i Targ Weglowy.

Bank Gdański był  centralnym bankiem Wolnego Miasta Gdańska z siedzibą w Gdańsku, powołany w listopadzie 1923 r., a utworzony w lutym 1924 r. Istniał do wcielenia Wolnego Miasta Gdańska do III Rzeszy jesienią 1939 r. Bank Gdański został powołany do życia na mocy ustawy bankowej z 20 listopada 1923 r., zastępując wcześniej istniejącą Gdańską Kasę Centralną (Danziger Zentralkasse) emitującą walutę przejściową Wolnego Miasta Gdańska, marki gdańskie.

W dniu 5 lutego 1924 r. doszło do utworzenia banku i przyjęcia statutu Banku Gdańskiego jako instytucji mającej wyłączne prawo do emisji waluty narodowej, guldena gdańskiego, który zastąpił markę gdańską 1 stycznia 1924 r.

 

 

Danzig – Hauptwache und Reichsbank.

Wydawca: O.K.A. Wydana: 1907 Numer: 3

Z prawej Bank Rzeszy (niem. Reichsbank)

Przed utworzeniem Wolnego Miasta Gdańska siedziba Banku Rzeszy (niem. Reichsbank) potem Bank Gdański (niem. Bank von Danzig). Budynek znajduje się na rogu ulic  Okopowej i Targ Weglowy.

Bank Gdański był  centralnym bankiem Wolnego Miasta Gdańska z siedzibą w Gdańsku, powołany w listopadzie 1923 r., a utworzony w lutym 1924 r. Istniał do wcielenia Wolnego Miasta Gdańska do III Rzeszy jesienią 1939 r. Bank Gdański został powołany do życia na mocy ustawy bankowej z 20 listopada 1923 r., zastępując wcześniej istniejącą Gdańską Kasę Centralną (Danziger Zentralkasse) emitującą walutę przejściową Wolnego Miasta Gdańska, marki gdańskie.

W dniu 5 lutego 1924 r. doszło do utworzenia banku i przyjęcia statutu Banku Gdańskiego jako instytucji mającej wyłączne prawo do emisji waluty narodowej, guldena gdańskiego, który zastąpił markę gdańską 1 stycznia 1924 r.

Poniżej ten sam motyw na pocztówce nadanej 24.08.1914.

 

Danzig – Reichsbank & Kaiserdenkmal

Wydawca: Gebr. Freymann G.m.b.H Wydana: Danzig Numer: Brak Nadana w dniu: Bez obiegu

Bank Rzeszy (niem. Reichsbank)

Przed utworzeniem Wolnego Miasta Gdańska siedziba Banku Rzeszy  potem Bank Gdański (niem. Bank von Danzig). Budynek znajduje się na rogu ulic  Okopowej i Targ Weglowy.

Bank Gdański był  centralnym bankiem Wolnego Miasta Gdańska z siedzibą w Gdańsku, powołany w listopadzie 1923 r., a utworzony w lutym 1924 r. Istniał do wcielenia Wolnego Miasta Gdańska do III Rzeszy jesienią 1939 r. Bank Gdański został powołany do życia na mocy ustawy bankowej z 20 listopada 1923 r., zastępując wcześniej istniejącą Gdańską Kasę Centralną (Danziger Zentralkasse) emitującą walutę przejściową Wolnego Miasta Gdańska, marki gdańskie.

W dniu 5 lutego 1924 r. doszło do utworzenia banku i przyjęcia statutu Banku Gdańskiego jako instytucji mającej wyłączne prawo do emisji waluty narodowej, guldena gdańskiego, który zastąpił markę gdańską 1 stycznia 1924 r.

Danzig-Reichsbank & Kaiserdenkmal

Wydawca: Knackstedt & Nather Wydana: Hamburg Numer: Serie 625, No. 92

Bank Rzeszy (niem. Reichsbank)

Przed utworzeniem Wolnego Miasta Gdańska siedziba Banku Rzeszy (niem. Reichsbank) potem Bank Gdański (niem. Bank von Danzig). Budynek znajduje się na rogu ulic  Okopowej i Targ Weglowy.

Bank Gdański był  centralnym bankiem Wolnego Miasta Gdańska z siedzibą w Gdańsku, powołany w listopadzie 1923 r., a utworzony w lutym 1924 r. Istniał do wcielenia Wolnego Miasta Gdańska do III Rzeszy jesienią 1939 r. Bank Gdański został powołany do życia na mocy ustawy bankowej z 20 listopada 1923 r., zastępując wcześniej istniejącą Gdańską Kasę Centralną (Danziger Zentralkasse) emitującą walutę przejściową Wolnego Miasta Gdańska, marki gdańskie.

W dniu 5 lutego 1924 r. doszło do utworzenia banku i przyjęcia statutu Banku Gdańskiego jako instytucji mającej wyłączne prawo do emisji waluty narodowej, guldena gdańskiego, który zastąpił markę gdańską 1 stycznia 1924 r.

Danzig. Reichsbank mit Kaiser Wilhelm Denkmal. Dzg 111.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Dzg, 111 Nadana w dniu: Bez obiegu

W głębi, za Bramą Wyżynną, Bank Rzeszy (niem. Reichsbank).

Przed utworzeniem Wolnego Miasta Gdańska siedziba Banku Rzeszy (niem. Reichsbank) potem Bank Gdański (niem. Bank von Danzig). Budynek znajduje się na rogu ulic  Okopowej i Targ Weglowy.

Bank Gdański był  centralnym bankiem Wolnego Miasta Gdańska z siedzibą w Gdańsku, powołany w listopadzie 1923 r., a utworzony w lutym 1924 r. Istniał do wcielenia Wolnego Miasta Gdańska do III Rzeszy jesienią 1939 r. Bank Gdański został powołany do życia na mocy ustawy bankowej z 20 listopada 1923 r., zastępując wcześniej istniejącą Gdańską Kasę Centralną (Danziger Zentralkasse) emitującą walutę przejściową Wolnego Miasta Gdańska, marki gdańskie.

W dniu 5 lutego 1924 r. doszło do utworzenia banku i przyjęcia statutu Banku Gdańskiego jako instytucji mającej wyłączne prawo do emisji waluty narodowej, guldena gdańskiego, który zastąpił markę gdańską 1 stycznia 1924 r.

Danzig. Hohes Tor. No Dzg 105.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Dzg. 105 Nadana w dniu: 22.11.1910

W głębi, za Bramą Wyżynną, Bank Rzeszy (niem. Reichsbank).

Przed utworzeniem Wolnego Miasta Gdańska siedziba Banku Rzeszy (niem. Reichsbank) potem Bank Gdański (niem. Bank von Danzig). Budynek znajduje się na rogu ulic  Okopowej i Targ Weglowy.

Bank Gdański był  centralnym bankiem Wolnego Miasta Gdańska z siedzibą w Gdańsku, powołany w listopadzie 1923 r., a utworzony w lutym 1924 r. Istniał do wcielenia Wolnego Miasta Gdańska do III Rzeszy jesienią 1939 r. Bank Gdański został powołany do życia na mocy ustawy bankowej z 20 listopada 1923 r., zastępując wcześniej istniejącą Gdańską Kasę Centralną (Danziger Zentralkasse) emitującą walutę przejściową Wolnego Miasta Gdańska, marki gdańskie.

W dniu 5 lutego 1924 r. doszło do utworzenia banku i przyjęcia statutu Banku Gdańskiego jako instytucji mającej wyłączne prawo do emisji waluty narodowej, guldena gdańskiego, który zastąpił markę gdańską 1 stycznia 1924 r.

 

Danzig. Denkmal Wilhelm. No 26 048.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 26 048 Nadana w dniu: 01.08.1905

Pomnik Wilhelma I w Gdańsku (niem. Kaiser-Wilhelm-Denkmal) – nieistniejący obecnie pomnik pierwszego cesarza zjednoczonych Niemiec, Wilhelma I Hohenzollerna. Znajdował się do 1945 na placu przed Bramą Wyżynną, na obecnej ul. Wały Jagiellońskie w Gdańsku.

Po śmierci Wilhelma I otaczano go państwowym kultem – w kraju stawiano mu liczne pomniki.

Pomnik zbudowano w miejscu dawnej fosy, dlatego posiadał fundament sięgający ok. 14 metrów w głąb ziemi.

Uroczyste odsłonięcie miało miejsce 1 września 1903 w obecności wnuka Wilhelma I, cesarza Wilhelma II. Autorem elementów rzeźbiarskich był profesor sztuki Eugen Brömel z Królewca. Pomnik miał formę wysokiego cokołu z fińskiego granitubrązowa postać cesarza została przedstawiona konno, w polowym mundurze w charakterystycznym hełmie (pikielhauba) na głowie.

Skwer z pomnikiem był popularnym wśród Gdańszczan miejscem spotkań. Ponieważ koń miał zadarty ogon, mówiono potocznie, że spotkanie odbędzie się „unter’m Schwanz” („pod ogonem”). Odbywały się tutaj także manifestacje oraz demonstracje, m.in. przeciwko postanowieniom traktatu wersalskiego, odłączającego Gdańsk od Rzeszy Niemieckiej. W 1944 urządzono pod pomnikiem manifestację z okazji nieudanego zamachu na Adolfa Hitlera.

U stóp cokołu znalazły się trzy alegoryczne postacie: Borussiapersonifikacja Prus (dziewczyna z długim warkoczem i mieczem w dłoni), Vistula – personifikacja rzeki oraz Aegirgermański bóg morza. Ponad Vistulą umieszczono relief z zamkiem w Malborku i płynącą barką na Nogacie, natomiast nad Aegirem okręty wojenne.

W 1944 na cokole nie było już postaci Borussii ani tablicy z inskrypcją, zwieńczonej cesarską koroną – być może oddano je na przetopienie.

Koniec pomnika nastąpił w marcu 1945 – został zniszczony przez sowieckich żołnierzy przy pomocy liny, ciągniętej przez czołg – Wilhelma I zrzucono z cokołu. Przez jakiś czas figura Wilhelma leżała w prowizorycznym zbiorniku przeciw pożarowym na Targu Węglowym, potem zaginęła (przypuszczalnie ją przetopiono). Uszkodzony pociskami cokół po pewnym czasie również zniknął. Być może do dnia dzisiejszego przetrwały 14-metrowe fundamenty, ukryte pod asfaltem nowej drogi przelotowej.

Danzig. Kaiser Wilhelm Denkmal. No Dzg 20.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1905 Numer: Dzg.20 Nadana w dniu: 13.06.1906

Pomnik Wilhelma I w Gdańsku (niem. Kaiser-Wilhelm-Denkmal) – nieistniejący obecnie pomnik pierwszego cesarza zjednoczonych Niemiec, Wilhelma I Hohenzollerna. Znajdował się do 1945 na placu przed Bramą Wyżynną, na obecnej ul. Wały Jagiellońskie w Gdańsku.

Po śmierci Wilhelma I otaczano go państwowym kultem – w kraju stawiano mu liczne pomniki.

Pomnik zbudowano w miejscu dawnej fosy, dlatego posiadał fundament sięgający ok. 14 metrów w głąb ziemi.

Uroczyste odsłonięcie miało miejsce 1 września 1903 w obecności wnuka Wilhelma I, cesarza Wilhelma II. Autorem elementów rzeźbiarskich był profesor sztuki Eugen Brömel z Królewca. Pomnik miał formę wysokiego cokołu z fińskiego granitubrązowa postać cesarza została przedstawiona konno, w polowym mundurze w charakterystycznym hełmie (pikielhauba) na głowie.

Skwer z pomnikiem był popularnym wśród Gdańszczan miejscem spotkań. Ponieważ koń miał zadarty ogon, mówiono potocznie, że spotkanie odbędzie się „unter’m Schwanz” („pod ogonem”). Odbywały się tutaj także manifestacje oraz demonstracje, m.in. przeciwko postanowieniom traktatu wersalskiego, odłączającego Gdańsk od Rzeszy Niemieckiej. W 1944 urządzono pod pomnikiem manifestację z okazji nieudanego zamachu na Adolfa Hitlera.

U stóp cokołu znalazły się trzy alegoryczne postacie: Borussiapersonifikacja Prus (dziewczyna z długim warkoczem i mieczem w dłoni), Vistula – personifikacja rzeki oraz Aegirgermański bóg morza. Ponad Vistulą umieszczono relief z zamkiem w Malborku i płynącą barką na Nogacie, natomiast nad Aegirem okręty wojenne.

W 1944 na cokole nie było już postaci Borussii ani tablicy z inskrypcją, zwieńczonej cesarską koroną – być może oddano je na przetopienie.

Koniec pomnika nastąpił w marcu 1945 – został zniszczony przez sowieckich żołnierzy przy pomocy liny, ciągniętej przez czołg – Wilhelma I zrzucono z cokołu. Przez jakiś czas figura Wilhelma leżała w prowizorycznym zbiorniku przeciw pożarowym na Targu Węglowym, potem zaginęła (przypuszczalnie ją przetopiono). Uszkodzony pociskami cokół po pewnym czasie również zniknął. Być może do dnia dzisiejszego przetrwały 14-metrowe fundamenty, ukryte pod asfaltem nowej drogi przelotowej.

 

Danzig-Dominikswall und Kaiser-Wilhelm-Denkmal

Wydana: Brak Numer: Brak Nadana w dniu: 16.06.1917

Wały Jagiellońskie (niem.Dominikswall)

Ulica Wały Jagiellońskie powstała z połączenia dwóch ulic wybudowanych pod koniec XIX w. Szerokie ulice, zabudowane reprezentacyjnymi gmachami, powstały według projektu niemieckiego urbanisty Jacoba Stübbena. Nazwy ulicom zostały nadane w 1897 i pochodziły od nowożytnych, obronnych wałów miejskich, na miejscu których zostały utworzone. Do 1945 północna część nosiła niemieckojęzyczną nazwę Elisabethwall (Wały Elżbietańskie), ze względu na bliskie sąsiedztwo bastionu św. Elżbiety, kościoła i szpitala św. Elżbiety. Ulica południowa nosiła nazwę Dominikswall (Wały Dominika) i była reprezentacyjną aleją. Usunięcie fortyfikacji skutkowało pojawieniem się nowych, atrakcyjnych inwestycyjnie terenów, położnych bezpośrednio przy centrum miasta. W wyniku działań wojennych w marcu 1945 większa część zabudowy ulic została zniszczona, a później rozebrana.

Na pierwszy planie Pomnik Wilhelma I  (niem. Kaiser-Wilhelm-Denkmal) – nieistniejący obecnie pomnik pierwszego cesarza zjednoczonych Niemiec, Wilhelma I Hohenzollerna. Znajdował się do 1945 na placu przed Bramą Wyżynną, na obecnej ul. Wały Jagiellońskie w Gdańsku. Pomnik zbudowano w miejscu dawnej fosy, dlatego posiadał fundament sięgający ok. 14 metrów w głąb ziemi. Uroczyste odsłonięcie miało miejsce 1 września 1903 w obecności wnuka Wilhelma I, cesarza Wilhelma II. Autorem elementów rzeźbiarskich był profesor sztuki Eugen Brömel z Królewca. Pomnik miał formę wysokiego cokołu z fińskiego granitubrązowa postać cesarza została przedstawiona konno, w polowym mundurze w charakterystycznym hełmie (pikielhauba) na głowie. Skwer z pomnikiem był popularnym wśród Gdańszczan miejscem spotkań. Ponieważ koń miał zadarty ogon, mówiono potocznie, że spotkanie odbędzie się „unter’m Schwanz” („pod ogonem”). Odbywały się tutaj także manifestacje oraz demonstracje, m.in. przeciwko postanowieniom traktatu wersalskiego, odłączającego Gdańsk od Rzeszy Niemieckiej. W 1944 urządzono pod pomnikiem manifestację z okazji nieudanego zamachu na Adolfa Hitlera.

U stóp cokołu znalazły się trzy alegoryczne postacie: Borussiapersonifikacja Prus (dziewczyna z długim warkoczem i mieczem w dłoni), Vistula – personifikacja rzeki oraz Aegirgermański bóg morza. Ponad Vistulą umieszczono relief z zamkiem w Malborku i płynącą barką na Nogacie, natomiast nad Aegirem okręty wojenne.

 

Danzig-Dominikswall und Kaiser-Wilhelm-Denkmal

Wydawca: Knackstedt & Co. Wydana: Hamburg 22 Numer: Brak Nadana w dniu: Bez obiegu

Wały Jagiellońskie (niem. Dominikswall )

Ulica Wały Jagiellońskie powstała z połączenia dwóch ulic wybudowanych pod koniec XIX w. Szerokie ulice, zabudowane reprezentacyjnymi gmachami, powstały według projektu niemieckiego urbanisty Jacoba Stübbena. Nazwy ulicom zostały nadane w 1897 i pochodziły od nowożytnych, obronnych wałów miejskich, na miejscu których zostały utworzone.

Do 1945 północna część nosiła niemieckojęzyczną nazwę Elisabethwall (Wały Elżbietańskie), ze względu na bliskie sąsiedztwo bastionu św. Elżbiety, kościoła i szpitala św. Elżbiety. Ulica południowa nosiła nazwę Dominikswall (Wały Dominika) i była reprezentacyjną aleją. Usunięcie fortyfikacji skutkowało pojawieniem się nowych, atrakcyjnych inwestycyjnie terenów, położnych bezpośrednio przy centrum miasta. W wyniku działań wojennych w marcu 1945 większa część zabudowy ulic została zniszczona, a później rozebrana.

Na pierwszy planie Pomnik Wilhelma I  (niem. Kaiser-Wilhelm-Denkmal) – nieistniejący obecnie pomnik pierwszego cesarza zjednoczonych Niemiec, Wilhelma I Hohenzollerna. Znajdował się do 1945 na placu przed Bramą Wyżynną, na obecnej ul. Wały Jagiellońskie w Gdańsku. Pomnik zbudowano w miejscu dawnej fosy, dlatego posiadał fundament sięgający ok. 14 metrów w głąb ziemi. Uroczyste odsłonięcie miało miejsce 1 września 1903 w obecności wnuka Wilhelma I, cesarza Wilhelma II. Autorem elementów rzeźbiarskich był profesor sztuki Eugen Brömel z Królewca. Pomnik miał formę wysokiego cokołu z fińskiego granitubrązowa postać cesarza została przedstawiona konno, w polowym mundurze w charakterystycznym hełmie (pikielhauba) na głowie. Skwer z pomnikiem był popularnym wśród Gdańszczan miejscem spotkań. Ponieważ koń miał zadarty ogon, mówiono potocznie, że spotkanie odbędzie się „unter’m Schwanz” („pod ogonem”). Odbywały się tutaj także manifestacje oraz demonstracje, m.in. przeciwko postanowieniom traktatu wersalskiego, odłączającego Gdańsk od Rzeszy Niemieckiej. W 1944 urządzono pod pomnikiem manifestację z okazji nieudanego zamachu na Adolfa Hitlera.

U stóp cokołu znalazły się trzy alegoryczne postacie: Borussiapersonifikacja Prus (dziewczyna z długim warkoczem i mieczem w dłoni), Vistula – personifikacja rzeki oraz Aegirgermański bóg morza. Ponad Vistulą umieszczono relief z zamkiem w Malborku i płynącą barką na Nogacie, natomiast nad Aegirem okręty wojenne.

Danzig. Neuses Kaiser Wilhelm-Denkmal. No 21 699.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 21 699 Nadana w dniu: Bez obiegu

Pomnik Wilhelma I w Gdańsku (niem. Kaiser-Wilhelm-Denkmal) – nieistniejący obecnie pomnik pierwszego cesarza zjednoczonych Niemiec, Wilhelma I Hohenzollerna. Znajdował się do 1945 na placu przed Bramą Wyżynną, na obecnej ul. Wały Jagiellońskie w Gdańsku.

Po śmierci Wilhelma I otaczano go państwowym kultem – w kraju stawiano mu liczne pomniki.

Pomnik zbudowano w miejscu dawnej fosy, dlatego posiadał fundament sięgający ok. 14 metrów w głąb ziemi.

Uroczyste odsłonięcie miało miejsce 1 września 1903 w obecności wnuka Wilhelma I, cesarza Wilhelma II. Autorem elementów rzeźbiarskich był profesor sztuki Eugen Brömel z Królewca. Pomnik miał formę wysokiego cokołu z fińskiego granitubrązowa postać cesarza została przedstawiona konno, w polowym mundurze w charakterystycznym hełmie (pikielhauba) na głowie.

Skwer z pomnikiem był popularnym wśród Gdańszczan miejscem spotkań. Ponieważ koń miał zadarty ogon, mówiono potocznie, że spotkanie odbędzie się „unter’m Schwanz” („pod ogonem”). Odbywały się tutaj także manifestacje oraz demonstracje, m.in. przeciwko postanowieniom traktatu wersalskiego, odłączającego Gdańsk od Rzeszy Niemieckiej. W 1944 urządzono pod pomnikiem manifestację z okazji nieudanego zamachu na Adolfa Hitlera.

U stóp cokołu znalazły się trzy alegoryczne postacie: Borussiapersonifikacja Prus (dziewczyna z długim warkoczem i mieczem w dłoni), Vistula – personifikacja rzeki oraz Aegirgermański bóg morza. Ponad Vistulą umieszczono relief z zamkiem w Malborku i płynącą barką na Nogacie, natomiast nad Aegirem okręty wojenne.

W 1944 na cokole nie było już postaci Borussii ani tablicy z inskrypcją, zwieńczonej cesarską koroną – być może oddano je na przetopienie.

Koniec pomnika nastąpił w marcu 1945 – został zniszczony przez sowieckich żołnierzy przy pomocy liny, ciągniętej przez czołg – Wilhelma I zrzucono z cokołu. Przez jakiś czas figura Wilhelma leżała w prowizorycznym zbiorniku przeciw pożarowym na Targu Węglowym, potem zaginęła (przypuszczalnie ją przetopiono). Uszkodzony pociskami cokół po pewnym czasie również zniknął. Być może do dnia dzisiejszego przetrwały 14-metrowe fundamenty, ukryte pod asfaltem nowej drogi przelotowej.

 

Danzig. Kaiser Wilhelm Denkmal. No Dzg 20.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Dzg. 20 Nadana w dniu: 09.12.1907

Pomnik Wilhelma I w Gdańsku (niem. Kaiser-Wilhelm-Denkmal) – nieistniejący obecnie pomnik pierwszego cesarza zjednoczonych Niemiec, Wilhelma I Hohenzollerna. Znajdował się do 1945 na placu przed Bramą Wyżynną, na obecnej ul. Wały Jagiellońskie w Gdańsku.

Po śmierci Wilhelma I otaczano go państwowym kultem – w kraju stawiano mu liczne pomniki.

Pomnik zbudowano w miejscu dawnej fosy, dlatego posiadał fundament sięgający ok. 14 metrów w głąb ziemi.

Uroczyste odsłonięcie miało miejsce 1 września 1903 w obecności wnuka Wilhelma I, cesarza Wilhelma II. Autorem elementów rzeźbiarskich był profesor sztuki Eugen Brömel z Królewca. Pomnik miał formę wysokiego cokołu z fińskiego granitubrązowa postać cesarza została przedstawiona konno, w polowym mundurze w charakterystycznym hełmie (pikielhauba) na głowie.

Skwer z pomnikiem był popularnym wśród Gdańszczan miejscem spotkań. Ponieważ koń miał zadarty ogon, mówiono potocznie, że spotkanie odbędzie się „unter’m Schwanz” („pod ogonem”). Odbywały się tutaj także manifestacje oraz demonstracje, m.in. przeciwko postanowieniom traktatu wersalskiego, odłączającego Gdańsk od Rzeszy Niemieckiej. W 1944 urządzono pod pomnikiem manifestację z okazji nieudanego zamachu na Adolfa Hitlera.

U stóp cokołu znalazły się trzy alegoryczne postacie: Borussiapersonifikacja Prus (dziewczyna z długim warkoczem i mieczem w dłoni), Vistula – personifikacja rzeki oraz Aegirgermański bóg morza. Ponad Vistulą umieszczono relief z zamkiem w Malborku i płynącą barką na Nogacie, natomiast nad Aegirem okręty wojenne.

W 1944 na cokole nie było już postaci Borussii ani tablicy z inskrypcją, zwieńczonej cesarską koroną – być może oddano je na przetopienie.

Koniec pomnika nastąpił w marcu 1945 – został zniszczony przez sowieckich żołnierzy przy pomocy liny, ciągniętej przez czołg – Wilhelma I zrzucono z cokołu. Przez jakiś czas figura Wilhelma leżała w prowizorycznym zbiorniku przeciw pożarowym na Targu Węglowym, potem zaginęła (przypuszczalnie ją przetopiono). Uszkodzony pociskami cokół po pewnym czasie również zniknął. Być może do dnia dzisiejszego przetrwały 14-metrowe fundamenty, ukryte pod asfaltem nowej drogi przelotowej.

 

Danzig – Das Hohe Tor.

Wydawca: W.F. Burau Numer: 2 059 Nadana w dniu: Bez obiegu

Targ Sienny (niem. Heumarkt) był położony poza wałami miejskimi. Niegdyś był zwany Targiem Końskim (Pferdemarkt) i Targiem Wołowym (Ochsenmarkt), z racji odbywającego się w tym miejscu od połowy XVIII wieku handlu tymi zwierzętami. W 1866 otrzymał obecną nazwę, związaną z sianem składowanym tu na potrzeby zwierząt przeznaczonych na handel.

Daznig – Kohlenmarkt: Theater & Zeughaus.

Wydawca: L. Saunier Wydana: Danzig Fotografię wykonał: Prawdopodobnie Rudolf Theodor Kuhn

Zdjęcie wykonane przez RUDOLFA THEODORA KUHNA (13 VIII 1842 Gdańsk – 20 XII 1900 Gdańsk) a wydane przez wydawnictwo L. Sauniera.

Targ Węglowy (niem. Kohlenmarkt) – plac w Gdańsku na Głównym Mieście, element Drogi Królewskiej.

Na wprost nieistniejący budynek teatru. Budynki z lewej strony po zburzeniu w czasie II Wojny Światowej  nie zostały odbudowane.

Miejsce na którym się dziś znajduje Targ Węglowy nadane zostało Miastu przywilejem w 1342. Od XV wieku plac służył handlowi węglem. Obszar bezpośrednio przed zbrojownią zwano Targiem Grochowym, a po jego zachodniej stronie znajdował się pchli targ zwany Tandetą.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gdańsk – Zbrojownia. Dantzig(!) – Ancien Arsenal.

Wydawca: Wydawnictwo Macierzy Szkolnej w Gdańsku Wydana: Gdańsk Nadana w dniu: Bez obiegu

Wielka Zbrojownia w Gdańsku (niem. Das Große Zeughaus) widok od strony Targu Weglowego .

Nazywana też arsenałem, stanowi najokazalszy świecki budynek manierystycznej zabudowy Gdańska. Inspiracją do powstania stały się Hale Mięsne w Haarlemie. Rosnące zagrożenie ze strony Szwecji w końcu XVI wieku skłoniło gdańskich mieszczan do przygotowań na wypadek wojny. Odczuwając brak magazynów na produkowany w mieście i okolicach sprzęt wojenny, podjęli decyzję o budowie specjalnego arsenału. Jednak w realizacji projektu nie ograniczono się do wzniesienia magazynu o ściśle użytkowej funkcji.

Zbrojownia została wzniesiona w latach 1602 – 1605. Jest dziełem jednego z najwybitniejszych gdańskich architektów tamtej epoki, Antoniego van Obbergena. Zbudowano ją z drobnej, czerwonej, holenderskiej cegły zdobionej dekoracjami z piaskowca oraz bogatymi złoceniami. Konstrukcja sprawia wrażenie, jakby budynek składał się z czterech, pozornie oddzielnych kamieniczek. Główną fasadę budynku od ulicy Piwnejzdobią: dwa wielkie rustykowane portale, zwieńczone kartuszami z herbami Gdańska, podtrzymywanymi przez lwy posąg Minerwy umieszczony we wnęce usytuowanej na wysokości górnej kondygnacji kamienne maski ornamenty okuciowe postacie gdańskich wojowników (trzech pikinierów, halabardzisty i wachmistrza) szczyty z wąsatymi sfinksami i wybuchającymi granatami po obu stronach fasady wznoszą się dwie ośmioboczne, wysokie wieżyczki, zwieńczone hełmami z blachy, mieszczące ślimakowate schody Fasada od strony Targu Węglowego ma nieco skromniejsze portale i szczyty. Umieszczono na nich postacie dwóch muszkieterów, chorążego, konstabla i kapitana. Figura z leżącą u jej stóp ściętą głową przedstawia Kozaka, który ściął na rynku lwowskim głowę swego dowódcy, Jana Podkowy, samozwańczego hospodara mołdawskiego, nieuznanego przez króla Stefana Batorego.

 

 

 

Alt–Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku. Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Danzig. Zeughaus. No 21 660.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 21 660 Nadana w dniu: Bez obiegu

Wielka Zbrojownia w Gdańsku (niem. Das Große Zeughaus) widok od strony Targu Weglowego .

Nazywana też arsenałem, stanowi najokazalszy świecki budynek manierystycznej zabudowy Gdańska. Inspiracją do powstania stały się Hale Mięsne w Haarlemie. Rosnące zagrożenie ze strony Szwecji w końcu XVI wieku skłoniło gdańskich mieszczan do przygotowań na wypadek wojny. Odczuwając brak magazynów na produkowany w mieście i okolicach sprzęt wojenny, podjęli decyzję o budowie specjalnego arsenału. Jednak w realizacji projektu nie ograniczono się do wzniesienia magazynu o ściśle użytkowej funkcji.

Zbrojownia została wzniesiona w latach 1602 – 1605. Jest dziełem jednego z najwybitniejszych gdańskich architektów tamtej epoki, Antoniego van Obbergena. Zbudowano ją z drobnej, czerwonej, holenderskiej cegły zdobionej dekoracjami z piaskowca oraz bogatymi złoceniami. Konstrukcja sprawia wrażenie, jakby budynek składał się z czterech, pozornie oddzielnych kamieniczek. Główną fasadę budynku od ulicy Piwnejzdobią: dwa wielkie rustykowane portale, zwieńczone kartuszami z herbami Gdańska, podtrzymywanymi przez lwy posąg Minerwy umieszczony we wnęce usytuowanej na wysokości górnej kondygnacji kamienne maski ornamenty okuciowe postacie gdańskich wojowników (trzech pikinierów, halabardzisty i wachmistrza) szczyty z wąsatymi sfinksami i wybuchającymi granatami po obu stronach fasady wznoszą się dwie ośmioboczne, wysokie wieżyczki, zwieńczone hełmami z blachy, mieszczące ślimakowate schody Fasada od strony Targu Węglowego ma nieco skromniejsze portale i szczyty. Umieszczono na nich postacie dwóch muszkieterów, chorążego, konstabla i kapitana. Figura z leżącą u jej stóp ściętą głową przedstawia Kozaka, który ściął na rynku lwowskim głowę swego dowódcy, Jana Podkowy, samozwańczego hospodara mołdawskiego, nieuznanego przez króla Stefana Batorego.

 

 

 

 

 

 

 

Danzig – Zeughaus

Wydawca: Bruck & Shon Wydana: Meiseen Numer: 3 600 Nadana w dniu: 17.11.1907

Wielka Zbrojownia w Gdańsku (niem. Das Große Zeughaus) widok od strony Targu Weglowego .

Nazywana też arsenałem, stanowi najokazalszy świecki budynek manierystycznej zabudowy Gdańska. Inspiracją do powstania stały się Hale Mięsne w Haarlemie. Rosnące zagrożenie ze strony Szwecji w końcu XVI wieku skłoniło gdańskich mieszczan do przygotowań na wypadek wojny. Odczuwając brak magazynów na produkowany w mieście i okolicach sprzęt wojenny, podjęli decyzję o budowie specjalnego arsenału. Jednak w realizacji projektu nie ograniczono się do wzniesienia magazynu o ściśle użytkowej funkcji.

Zbrojownia została wzniesiona w latach 1602 – 1605. Jest dziełem jednego z najwybitniejszych gdańskich architektów tamtej epoki, Antoniego van Obbergena. Zbudowano ją z drobnej, czerwonej, holenderskiej cegły zdobionej dekoracjami z piaskowca oraz bogatymi złoceniami. Konstrukcja sprawia wrażenie, jakby budynek składał się z czterech, pozornie oddzielnych kamieniczek. Główną fasadę budynku od ulicy Piwnejzdobią: dwa wielkie rustykowane portale, zwieńczone kartuszami z herbami Gdańska, podtrzymywanymi przez lwy posąg Minerwy umieszczony we wnęce usytuowanej na wysokości górnej kondygnacji kamienne maski ornamenty okuciowe postacie gdańskich wojowników (trzech pikinierów, halabardzisty i wachmistrza) szczyty z wąsatymi sfinksami i wybuchającymi granatami po obu stronach fasady wznoszą się dwie ośmioboczne, wysokie wieżyczki, zwieńczone hełmami z blachy, mieszczące ślimakowate schody Fasada od strony Targu Węglowego ma nieco skromniejsze portale i szczyty. Umieszczono na nich postacie dwóch muszkieterów, chorążego, konstabla i kapitana. Figura z leżącą u jej stóp ściętą głową przedstawia Kozaka, który ściął na rynku lwowskim głowę swego dowódcy, Jana Podkowy, samozwańczego hospodara mołdawskiego, nieuznanego przez króla Stefana Batorego.

 

 

 

 

 

 

Danzig – Kohlenmarkt mit Stadttheater

Nadana w dniu: Bez obiegu

Targ Węglowy (niem. Kohlenmarkt) – plac w Gdańsku na Głównym Mieście, element Drogi Królewskiej.

Na wprost nieistniejący budynek teatru. Budynki z lewej strony po zburzeniu w czasie II Wojny Światowej  nie zostały odbudowane.

Miejsce na którym się dziś znajduje Targ Węglowy nadane zostało Miastu przywilejem w 1342. Od XV wieku plac służył handlowi węglem. Obszar bezpośrednio przed zbrojownią zwano Targiem Grochowym, a po jego zachodniej stronie znajdował się pchli targ zwany Tandetą.

Danzig und umgegend.

Wydawca: Rud. Rogorsch Wydana: Danzig

Targ Węglowy (niem. Kohlenmarkt) – plac w Gdańsku na Głównym Mieście, element Drogi Królewskiej.

Na wprost nieistniejący budynek teatru.  Miejsce na którym się dziś znajduje Targ Węglowy nadane zostało Miastu przywilejem w 1342. Od XV wieku plac służył handlowi węglem. Obszar bezpośrednio przed zbrojownią zwano Targiem Grochowym, a po jego zachodniej stronie znajdował się pchli targ zwany Tandetą.

 

Poniżej, rewers kartonika na którym umieszczono zdjęcie.

 

 

Danzig – Kohlmarkt mit Theater und Zeughaus. No 5 938

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 5 938 Nadana w dniu: 20.03.1900

Wielka Zbrojownia w Gdańsku (niem. Das Große Zeughaus) widok od strony Targu Weglowego (w głebi po prawj).

Nazywana też arsenałem, stanowi najokazalszy świecki budynek manierystycznej zabudowy Gdańska. Inspiracją do powstania stały się Hale Mięsne w Haarlemie. Rosnące zagrożenie ze strony Szwecji w końcu XVI wieku skłoniło gdańskich mieszczan do przygotowań na wypadek wojny. Odczuwając brak magazynów na produkowany w mieście i okolicach sprzęt wojenny, podjęli decyzję o budowie specjalnego arsenału. Jednak w realizacji projektu nie ograniczono się do wzniesienia magazynu o ściśle użytkowej funkcji.

Zbrojownia została wzniesiona w latach 1602 – 1605. Jest dziełem jednego z najwybitniejszych gdańskich architektów tamtej epoki, Antoniego van Obbergena. Zbudowano ją z drobnej, czerwonej, holenderskiej cegły zdobionej dekoracjami z piaskowca oraz bogatymi złoceniami. Konstrukcja sprawia wrażenie, jakby budynek składał się z czterech, pozornie oddzielnych kamieniczek. Główną fasadę budynku od ulicy Piwnejzdobią: dwa wielkie rustykowane portale, zwieńczone kartuszami z herbami Gdańska, podtrzymywanymi przez lwy posąg Minerwy umieszczony we wnęce usytuowanej na wysokości górnej kondygnacji kamienne maski ornamenty okuciowe postacie gdańskich wojowników (trzech pikinierów, halabardzisty i wachmistrza) szczyty z wąsatymi sfinksami i wybuchającymi granatami po obu stronach fasady wznoszą się dwie ośmioboczne, wysokie wieżyczki, zwieńczone hełmami z blachy, mieszczące ślimakowate schody Fasada od strony Targu Węglowego ma nieco skromniejsze portale i szczyty. Umieszczono na nich postacie dwóch muszkieterów, chorążego, konstabla i kapitana. Figura z leżącą u jej stóp ściętą głową przedstawia Kozaka, który ściął na rynku lwowskim głowę swego dowódcy, Jana Podkowy, samozwańczego hospodara mołdawskiego, nieuznanego przez króla Stefana Batorego.

 

 

 

Danzig – Stadttheather mit Zeughaus

Wydawca: Walter Fischer Wydana: Danzig 1907 Numer: 32

Wielka Zbrojownia w Gdańsku (niem. Das Große Zeughaus) widok od strony Targu Weglowego (w głebi po prawj).

Nazywana też arsenałem, stanowi najokazalszy świecki budynek manierystycznej zabudowy Gdańska. Inspiracją do powstania stały się Hale Mięsne w Haarlemie. Rosnące zagrożenie ze strony Szwecji w końcu XVI wieku skłoniło gdańskich mieszczan do przygotowań na wypadek wojny. Odczuwając brak magazynów na produkowany w mieście i okolicach sprzęt wojenny, podjęli decyzję o budowie specjalnego arsenału. Jednak w realizacji projektu nie ograniczono się do wzniesienia magazynu o ściśle użytkowej funkcji.

Zbrojownia została wzniesiona w latach 1602 – 1605. Jest dziełem jednego z najwybitniejszych gdańskich architektów tamtej epoki, Antoniego van Obbergena. Zbudowano ją z drobnej, czerwonej, holenderskiej cegły zdobionej dekoracjami z piaskowca oraz bogatymi złoceniami. Konstrukcja sprawia wrażenie, jakby budynek składał się z czterech, pozornie oddzielnych kamieniczek. Główną fasadę budynku od ulicy Piwnejzdobią: dwa wielkie rustykowane portale, zwieńczone kartuszami z herbami Gdańska, podtrzymywanymi przez lwy posąg Minerwy umieszczony we wnęce usytuowanej na wysokości górnej kondygnacji kamienne maski ornamenty okuciowe postacie gdańskich wojowników (trzech pikinierów, halabardzisty i wachmistrza) szczyty z wąsatymi sfinksami i wybuchającymi granatami po obu stronach fasady wznoszą się dwie ośmioboczne, wysokie wieżyczki, zwieńczone hełmami z blachy, mieszczące ślimakowate schody Fasada od strony Targu Węglowego ma nieco skromniejsze portale i szczyty. Umieszczono na nich postacie dwóch muszkieterów, chorążego, konstabla i kapitana. Figura z leżącą u jej stóp ściętą głową przedstawia Kozaka, który ściął na rynku lwowskim głowę swego dowódcy, Jana Podkowy, samozwańczego hospodara mołdawskiego, nieuznanego przez króla Stefana Batorego.

 

Danzig. Kohlenmarkt. No Dzg 29.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1905 Numer: Dzg. 29 Nadana w dniu: Bez obiegu

Targ Węglowy (niem. Kohlenmarkt) – plac w Gdańsku na Głównym Mieście, element Drogi Królewskiej.

Miejsce na którym się dziś znajduje Targ Węglowy nadane zostało Miastu przywilejem w 1342. Od XV wieku plac służył handlowi węglem. Obszar bezpośrednio przed zbrojownią zwano Targiem Grochowym, a po jego zachodniej stronie znajdował się pchli targ zwany Tandetą.

Danzig – Der Kohlenmarkt mit dem Theater.

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901 Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

Zdjęcie wykonane przez RUDOLFA THEODORA  KUHNA (13 VIII 1842 Gdańsk – 20 XII 1900 Gdańsk)   w 1898 roku.

 

Targ Węglowy (niem. Kohlenmarkt) – plac w Gdańsku na Głównym Mieście, element Drogi Królewskiej.

Na wprost nieistniejący budynek teatru. Budynki z lewej strony po zburzeniu w czasie II Wojny Światowej  nie zostały odbudowane.

Miejsce na którym się dziś znajduje Targ Węglowy nadane zostało Miastu przywilejem w 1342. Od XV wieku plac służył handlowi węglem. Obszar bezpośrednio przed zbrojownią zwano Targiem Grochowym, a po jego zachodniej stronie znajdował się pchli targ zwany Tandetą.

Danzig – Der Kohlenmarkt mit Theater & Zeughaus.

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

Targ Węglowy (niem. Kohlenmarkt) – plac w Gdańsku na Głównym Mieście, element Drogi Królewskiej.

Na wprost nieistniejący budynek teatru. Budynki z lewej strony po zburzeniu w czasie II Wojny Światowej  nie zostały odbudowane.

Miejsce na którym się dziś znajduje Targ Węglowy nadane zostało Miastu przywilejem w 1342. Od XV wieku plac służył handlowi węglem. Obszar bezpośrednio przed zbrojownią zwano Targiem Grochowym, a po jego zachodniej stronie znajdował się pchli targ zwany Tandetą.

 

Danzig – Stadtheater, Kohlenmarkt

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: Brak Nadana w dniu: 28.05.1917

Targ Węglowy (niem. Kohlenmarkt) – plac w Gdańsku na Głównym Mieście, element Drogi Królewskiej.

Miejsce na którym się dziś znajduje Targ Węglowy nadane zostało Miastu przywilejem w 1342. Od XV wieku plac służył handlowi węglem. Obszar bezpośrednio przed zbrojownią zwano Targiem Grochowym, a po jego zachodniej stronie znajdował się pchli targ zwany Tandetą.

Danzig – Stadtheater

Wydawca: S. St. D. Numer: T 85605 Nadana w dniu: 12.10.1942

Teatr na  Targu Węglowym.

Okolice tego placu od wieków były miejscem, gdzie gdańszczanie spotykali się z kulturą i rozrywką. Już w wieku XVI istniały budynki służące sztuce teatralnej, a powstały w 1600 roku drewniany teatr przypominał swoim układem funkcjonalnym znane teatry angielskie, jak Globe Theatre w Londynie czy Swan-Theatre, i znajdował się w rejonie skrzyżowania obecnych ulic Bogusławskiego i Podwala Przedmiejskiego. Joanna Schopenhauer pisała w swoich wspomnieniach o drewnianym teatrze jako o starej drewnianej budzie, która przypomina bardziej stajnię niż świątynię sztuki. Istotnie, w końcu XVIII wieku zaniechano przedstawień w „drewnianej budzie”, zamieniając ją na ujeżdżalnię i postanowiono zająć się budową nowego, z prawdziwego zdarzenia teatru.

Zadania tego podjął się architekt miejski Samuel Held, na zlecenie powstałego towarzystwa akcyjnego „dla budowy i eksploatacji teatru”. Held wykonał trzy kolejno odrzucone projekty, z których pierwszy zasłaniał całkowicie elewację Zbrojowni, a trzeci przewidywał budowę teatru na samym Targu Węglowym. Dopiero czwarty, zlokalizowany w miejscu obecnego teatru, został zaakceptowany przez zleceniodawców. W roku 1799 przystąpiono do budowy, a oficjalne otwarcie gdańskiego teatru nastąpiło dwa lata później, 3 sierpnia 1801 roku.

Nazywany przez gdańszczan „młynkiem do kawy” Teatr Miejski (od 1933 Teatr Państwowy – własność Senatu Wolnego Miasta Gdańska) doczekał się w 1935 roku gruntownej przebudowy gmachu głównego – radykalnie unowocześniono wówczas scenę, foyer i widownię.

Ostatni spektakl w teatrze według projektu Helda odbył się w lipcu 1944 roku. Spalony w 1945 budynek aż do lat sześćdziesiątych pozostawał w ruinie. Spektakle wystawiano wówczas w gdyńskiej „stodole” (w miejscu obecnego Teatru Muzycznego) oraz w Teatrze Wielkim we Wrzeszczu – dzisiejszej Operze Bałtyckiej. W 1966 oddano do użytku nową siedzibę, zrealizowaną według projektu Lecha Kadłubowskiego. Uroczyste otwarcie miało miejsce 7 stycznia 1967 roku. Modernistyczna bryła z ogromnymi powierzchniami przeszkleń doczekała się nowego przezwiska – „akwarium”.

Za: http://www.teatrwybrzeze.pl/o-teatrze

Danzig – Stadtheater

Wydawca: A.W. Kafemann G.m.b.H. Wydana: Danzig Numer: L/1014 Nadana w dniu: Bez obiegu

Teatr na  Targu Węglowym.

Okolice tego placu od wieków były miejscem, gdzie gdańszczanie spotykali się z kulturą i rozrywką. Już w wieku XVI istniały budynki służące sztuce teatralnej, a powstały w 1600 roku drewniany teatr przypominał swoim układem funkcjonalnym znane teatry angielskie, jak Globe Theatre w Londynie czy Swan-Theatre, i znajdował się w rejonie skrzyżowania obecnych ulic Bogusławskiego i Podwala Przedmiejskiego. Joanna Schopenhauer pisała w swoich wspomnieniach o drewnianym teatrze jako o starej drewnianej budzie, która przypomina bardziej stajnię niż świątynię sztuki. Istotnie, w końcu XVIII wieku zaniechano przedstawień w „drewnianej budzie”, zamieniając ją na ujeżdżalnię i postanowiono zająć się budową nowego, z prawdziwego zdarzenia teatru.

Zadania tego podjął się architekt miejski Samuel Held, na zlecenie powstałego towarzystwa akcyjnego „dla budowy i eksploatacji teatru”. Held wykonał trzy kolejno odrzucone projekty, z których pierwszy zasłaniał całkowicie elewację Zbrojowni, a trzeci przewidywał budowę teatru na samym Targu Węglowym. Dopiero czwarty, zlokalizowany w miejscu obecnego teatru, został zaakceptowany przez zleceniodawców. W roku 1799 przystąpiono do budowy, a oficjalne otwarcie gdańskiego teatru nastąpiło dwa lata później, 3 sierpnia 1801 roku.

Nazywany przez gdańszczan „młynkiem do kawy” Teatr Miejski (od 1933 Teatr Państwowy – własność Senatu Wolnego Miasta Gdańska) doczekał się w 1935 roku gruntownej przebudowy gmachu głównego – radykalnie unowocześniono wówczas scenę, foyer i widownię.

Ostatni spektakl w teatrze według projektu Helda odbył się w lipcu 1944 roku. Spalony w 1945 budynek aż do lat sześćdziesiątych pozostawał w ruinie. Spektakle wystawiano wówczas w gdyńskiej „stodole” (w miejscu obecnego Teatru Muzycznego) oraz w Teatrze Wielkim we Wrzeszczu – dzisiejszej Operze Bałtyckiej. W 1966 oddano do użytku nową siedzibę, zrealizowaną według projektu Lecha Kadłubowskiego. Uroczyste otwarcie miało miejsce 7 stycznia 1967 roku. Modernistyczna bryła z ogromnymi powierzchniami przeszkleń doczekała się nowego przezwiska – „akwarium”.

Za: http://www.teatrwybrzeze.pl/o-teatrze

Danzig – Theatr

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 15 063 Nadana w dniu: Bez obiegu

Teatr na  Targu Węglowym.

Okolice tego placu od wieków były miejscem, gdzie gdańszczanie spotykali się z kulturą i rozrywką. Już w wieku XVI istniały budynki służące sztuce teatralnej, a powstały w 1600 roku drewniany teatr przypominał swoim układem funkcjonalnym znane teatry angielskie, jak Globe Theatre w Londynie czy Swan-Theatre, i znajdował się w rejonie skrzyżowania obecnych ulic Bogusławskiego i Podwala Przedmiejskiego. Joanna Schopenhauer pisała w swoich wspomnieniach o drewnianym teatrze jako o starej drewnianej budzie, która przypomina bardziej stajnię niż świątynię sztuki. Istotnie, w końcu XVIII wieku zaniechano przedstawień w „drewnianej budzie”, zamieniając ją na ujeżdżalnię i postanowiono zająć się budową nowego, z prawdziwego zdarzenia teatru.

Zadania tego podjął się architekt miejski Samuel Held, na zlecenie powstałego towarzystwa akcyjnego „dla budowy i eksploatacji teatru”. Held wykonał trzy kolejno odrzucone projekty, z których pierwszy zasłaniał całkowicie elewację Zbrojowni, a trzeci przewidywał budowę teatru na samym Targu Węglowym. Dopiero czwarty, zlokalizowany w miejscu obecnego teatru, został zaakceptowany przez zleceniodawców. W roku 1799 przystąpiono do budowy, a oficjalne otwarcie gdańskiego teatru nastąpiło dwa lata później, 3 sierpnia 1801 roku.

Nazywany przez gdańszczan „młynkiem do kawy” Teatr Miejski (od 1933 Teatr Państwowy – własność Senatu Wolnego Miasta Gdańska) doczekał się w 1935 roku gruntownej przebudowy gmachu głównego – radykalnie unowocześniono wówczas scenę, foyer i widownię.

Ostatni spektakl w teatrze według projektu Helda odbył się w lipcu 1944 roku. Spalony w 1945 budynek aż do lat sześćdziesiątych pozostawał w ruinie. Spektakle wystawiano wówczas w gdyńskiej „stodole” (w miejscu obecnego Teatru Muzycznego) oraz w Teatrze Wielkim we Wrzeszczu – dzisiejszej Operze Bałtyckiej. W 1966 oddano do użytku nową siedzibę, zrealizowaną według projektu Lecha Kadłubowskiego. Uroczyste otwarcie miało miejsce 7 stycznia 1967 roku. Modernistyczna bryła z ogromnymi powierzchniami przeszkleń doczekała się nowego przezwiska – „akwarium”.

Za: http://www.teatrwybrzeze.pl/o-teatrze

Danzig – Stockturm

Wydawca: Bruck & Shon Wydana: Meiseen Numer: 3 614 Nadana w dniu: Bez obiegu

Wieża Więzienna (niem. Stockturm) – powstała jako element obwarowania Głównego Miasta w Gdańsku. Razem z Katownią i łączącą je tzw. Szyją stanowi zespół przedbramia (barbakan) ul. Długiej.

Fundamenty Wieży Więziennej pochodzą z początku XIV wieku. Pierwszy etap budowy jest dziełem budowniczego miejskiego, Henryka Ungeradina. Wzniósł on przed Bramą Długouliczną wieżę z ostrołukowym przejazdem i prostokątnym dziedzińcem. Kolejne nadbudowy pochodzą z lat 1379–1382 i 1416–1418. Najwyższą kondygnację z arkadami o kształcie „oślego grzbietu” wzniósł Henryk Hetzel. Michał Enkinger zwieńczył wieżę dachem namiotowym i czterema smukłymi wieżyczkami narożnymi. Dach ten spłonął w roku 1577 podczas oblężenia Gdańska przez wojska Stefana Batorego.

W roku 1594 Antoni van Obberghen przebudował wieżę, wieńcząc ją barokowym hełmem. Gdy w roku 1604 wieża straciła swoje znaczenie jako element fortyfikacji Gdańska, przeznaczono ją wraz z Katownią i Szyją na więzienie. Na wschodniej elewacji Wieży Więziennej umieszczono pręgierz, miejsce wielu egzekucji.

Danzig – Peinkammer u. Stockturm

Wydawca: Charles Lehmann Wydana: Berlin N.-O. Numer: 605D Nadana w dniu: 15.02.1915

Wieża Więzienna (niem. Stockturm) – powstała jako element obwarowania Głównego Miasta w Gdańsku. Razem z Katownią ( na pierwszym planie)  i łączącą je tzw. Szyją stanowi zespół przedbramia (barbakan) ul. Długiej.

Fundamenty Wieży Więziennej pochodzą z początku XIV wieku. Pierwszy etap budowy jest dziełem budowniczego miejskiego, Henryka Ungeradina. Wzniósł on przed Bramą Długouliczną wieżę z ostrołukowym przejazdem i prostokątnym dziedzińcem. Kolejne nadbudowy pochodzą z lat 1379–1382 i 1416–1418. Najwyższą kondygnację z arkadami o kształcie „oślego grzbietu” wzniósł Henryk Hetzel. Michał Enkinger zwieńczył wieżę dachem namiotowym i czterema smukłymi wieżyczkami narożnymi. Dach ten spłonął w roku 1577 podczas oblężenia Gdańska przez wojska Stefana Batorego.

W roku 1594 Antoni van Obberghen przebudował wieżę, wieńcząc ją barokowym hełmem. Gdy w roku 1604 wieża straciła swoje znaczenie jako element fortyfikacji Gdańska, przeznaczono ją wraz z Katownią i Szyją na więzienie. Na wschodniej elewacji Wieży Więziennej umieszczono pręgierz, miejsce wielu egzekucji.

 

Katownia (niem. Peinkammer) – powstała w II poł. XIV. 

Katownia została przebudowana w latach 15931604 przez Antoniego van Obberghena, dekoracje zostały wykonane przez Willema van der Meera. Wieża Więzienna osiągnęła obecną wysokość w latach 15081509, za sprawą Michała Enkingera.

 

Danzig – Stockturm mit Peinkammer.

Wydawca: Knackstedt & Nather Wydana: Hamburg Numer: Serie 626 No 85. Nadana w dniu: Bez obiegu

Wieża Więzienna (niem. Stockturm) – powstała jako element obwarowania Głównego Miasta w Gdańsku. Razem z Katownią ( na pierwszym planie)  i łączącą je tzw. Szyją stanowi zespół przedbramia (barbakan) ul. Długiej.

Fundamenty Wieży Więziennej pochodzą z początku XIV wieku. Pierwszy etap budowy jest dziełem budowniczego miejskiego, Henryka Ungeradina. Wzniósł on przed Bramą Długouliczną wieżę z ostrołukowym przejazdem i prostokątnym dziedzińcem. Kolejne nadbudowy pochodzą z lat 1379–1382 i 1416–1418. Najwyższą kondygnację z arkadami o kształcie „oślego grzbietu” wzniósł Henryk Hetzel. Michał Enkinger zwieńczył wieżę dachem namiotowym i czterema smukłymi wieżyczkami narożnymi. Dach ten spłonął w roku 1577 podczas oblężenia Gdańska przez wojska Stefana Batorego.

W roku 1594 Antoni van Obberghen przebudował wieżę, wieńcząc ją barokowym hełmem. Gdy w roku 1604 wieża straciła swoje znaczenie jako element fortyfikacji Gdańska, przeznaczono ją wraz z Katownią i Szyją na więzienie. Na wschodniej elewacji Wieży Więziennej umieszczono pręgierz, miejsce wielu egzekucji.

 

Katownia (niem. Peinkammer) – powstała w II poł. XIV. 

Katownia została przebudowana w latach 15931604 przez Antoniego van Obberghena, dekoracje zostały wykonane przez Willema van der Meera. Wieża Więzienna osiągnęła obecną wysokość w latach 15081509, za sprawą Michała Enkingera.

 

Danzig. Peinkammer u. Stockturm. No Dzg 112.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Dzg. 112 Nadana w dniu: Brak daty

Wieża Więzienna (niem. Stockturm) – powstała jako element obwarowania Głównego Miasta w Gdańsku. Razem z Katownią ( na pierwszym planie)  i łączącą je tzw. Szyją stanowi zespół przedbramia (barbakan) ul. Długiej.

Fundamenty Wieży Więziennej pochodzą z początku XIV wieku. Pierwszy etap budowy jest dziełem budowniczego miejskiego, Henryka Ungeradina. Wzniósł on przed Bramą Długouliczną wieżę z ostrołukowym przejazdem i prostokątnym dziedzińcem. Kolejne nadbudowy pochodzą z lat 1379–1382 i 1416–1418. Najwyższą kondygnację z arkadami o kształcie „oślego grzbietu” wzniósł Henryk Hetzel. Michał Enkinger zwieńczył wieżę dachem namiotowym i czterema smukłymi wieżyczkami narożnymi. Dach ten spłonął w roku 1577 podczas oblężenia Gdańska przez wojska Stefana Batorego.

W roku 1594 Antoni van Obberghen przebudował wieżę, wieńcząc ją barokowym hełmem. Gdy w roku 1604 wieża straciła swoje znaczenie jako element fortyfikacji Gdańska, przeznaczono ją wraz z Katownią i Szyją na więzienie. Na wschodniej elewacji Wieży Więziennej umieszczono pręgierz, miejsce wielu egzekucji.

 

Katownia (niem. Peinkammer) – powstała w II poł. XIV. 

Katownia została przebudowana w latach 15931604 przez Antoniego van Obberghena, dekoracje zostały wykonane przez Willema van der Meera. Wieża Więzienna osiągnęła obecną wysokość w latach 15081509, za sprawą Michała Enkingera.

Danzig – Stockturm.

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 68 955 Nadana w dniu: Bez obiegu

Wieża Więzienna (niem. Stockturm)

Powstała jako element obwarowania Głównego Miasta w Gdańsku. Razem z Katownią i łączącą je tzw. Szyją stanowi zespół przedbramia (barbakan) ul. Długiej. Fundamenty Wieży Więziennej pochodzą z początku XIV wieku. Pierwszy etap budowy jest dziełem budowniczego miejskiego, Henryka Ungeradina. Wzniósł on przed Bramą Długouliczną wieżę z ostrołukowym przejazdem i prostokątnym dziedzińcem. Kolejne nadbudowy pochodzą z lat 1379–1382 i 1416–1418. Najwyższą kondygnację z arkadami o kształcie „oślego grzbietu” wzniósł Henryk Hetzel. Michał Enkinger zwieńczył wieżę dachem namiotowym i czterema smukłymi wieżyczkami narożnymi. Dach ten spłonął w roku 1577 podczas oblężenia Gdańska przez wojska Stefana Batorego. W roku 1594 Antoni van Obberghen przebudował wieżę, wieńcząc ją barokowym hełmem. Gdy w roku 1604 wieża straciła swoje znaczenie jako element fortyfikacji Gdańska, przeznaczono ją wraz z Katownią i Szyją na więzienie. Na wschodniej elewacji Wieży Więziennej umieszczono pręgierz, miejsce wielu egzekucji.

 

Katownia (niem. Peinkammer) – powstała w II poł. XIV. 

Katownia została przebudowana w latach 15931604 przez Antoniego van Obberghena, dekoracje zostały wykonane przez Willema van der Meera. Wieża Więzienna osiągnęła obecną wysokość w latach 15081509, za sprawą Michała Enkingera.

Danzig – Stockturm

Wydawca: Farbenphotogrposche Aufnahme (Lumiere) von Hans Hildenbrand Numer: F.R.G Nr. 2933

Wieża Więzienna (niem. Stockturm)

Powstała jako element obwarowania Głównego Miasta w Gdańsku. Razem z Katownią i łączącą je tzw. Szyją stanowi zespół przedbramia (barbakan) ul. Długiej. Fundamenty Wieży Więziennej pochodzą z początku XIV wieku. Pierwszy etap budowy jest dziełem budowniczego miejskiego, Henryka Ungeradina. Wzniósł on przed Bramą Długouliczną wieżę z ostrołukowym przejazdem i prostokątnym dziedzińcem. Kolejne nadbudowy pochodzą z lat 1379–1382 i 1416–1418. Najwyższą kondygnację z arkadami o kształcie „oślego grzbietu” wzniósł Henryk Hetzel. Michał Enkinger zwieńczył wieżę dachem namiotowym i czterema smukłymi wieżyczkami narożnymi. Dach ten spłonął w roku 1577 podczas oblężenia Gdańska przez wojska Stefana Batorego. W roku 1594 Antoni van Obberghen przebudował wieżę, wieńcząc ją barokowym hełmem. Gdy w roku 1604 wieża straciła swoje znaczenie jako element fortyfikacji Gdańska, przeznaczono ją wraz z Katownią i Szyją na więzienie. Na wschodniej elewacji Wieży Więziennej umieszczono pręgierz, miejsce wielu egzekucji.

Katownia (niem. Peinkammer) – powstała w II poł. XIV. 

Katownia została przebudowana w latach 15931604 przez Antoniego van Obberghena, dekoracje zostały wykonane przez Willema van der Meera. Wieża Więzienna osiągnęła obecną wysokość w latach 15081509, za sprawą Michała Enkingera.

 

 

 

Danzig – Stockturm.

Wydawca: Brak

Wieża Więzienna (niem. Stockturm)

Powstała jako element obwarowania Głównego Miasta w Gdańsku. Razem z Katownią i łączącą je tzw. Szyją stanowi zespół przedbramia (barbakan) ul. Długiej. Fundamenty Wieży Więziennej pochodzą z początku XIV wieku. Pierwszy etap budowy jest dziełem budowniczego miejskiego, Henryka Ungeradina. Wzniósł on przed Bramą Długouliczną wieżę z ostrołukowym przejazdem i prostokątnym dziedzińcem. Kolejne nadbudowy pochodzą z lat 1379–1382 i 1416–1418. Najwyższą kondygnację z arkadami o kształcie „oślego grzbietu” wzniósł Henryk Hetzel. Michał Enkinger zwieńczył wieżę dachem namiotowym i czterema smukłymi wieżyczkami narożnymi. Dach ten spłonął w roku 1577 podczas oblężenia Gdańska przez wojska Stefana Batorego. W roku 1594 Antoni van Obberghen przebudował wieżę, wieńcząc ją barokowym hełmem. Gdy w roku 1604 wieża straciła swoje znaczenie jako element fortyfikacji Gdańska, przeznaczono ją wraz z Katownią i Szyją na więzienie. Na wschodniej elewacji Wieży Więziennej umieszczono pręgierz, miejsce wielu egzekucji.

 

 

Danzig – Kohlenmarkt mit Stockturm

Wydawca: Ch. L. i. B. Numer: 761B Nadana w dniu: Bez obiegu

Targ Węglowy (niem. Kohlenmarkt) – plac w Gdańsku na Głównym Mieście, element Drogi Królewskiej.

Miejsce na którym się dziś znajduje Targ Węglowy nadane zostało Miastu przywilejem w 1342. Od XV wieku plac służył handlowi węglem. Obszar bezpośrednio przed zbrojownią zwano Targiem Grochowym, a po jego zachodniej stronie znajdował się pchli targ zwany Tandetą.

 

Danzig – Stockturm

Wieża Więzienna (niem. Stockturm) – powstała jako element obwarowania Głównego Miasta w Gdańsku. Razem z Katownią i łączącą je tzw. Szyją stanowi zespół przedbramia (barbakan) ul. Długiej.

Fundamenty Wieży Więziennej pochodzą z początku XIV wieku. Pierwszy etap budowy jest dziełem budowniczego miejskiego, Henryka Ungeradina. Wzniósł on przed Bramą Długouliczną wieżę z ostrołukowym przejazdem i prostokątnym dziedzińcem. Kolejne nadbudowy pochodzą z lat 1379–1382 i 1416–1418. Najwyższą kondygnację z arkadami o kształcie „oślego grzbietu” wzniósł Henryk Hetzel. Michał Enkinger zwieńczył wieżę dachem namiotowym i czterema smukłymi wieżyczkami narożnymi. Dach ten spłonął w roku 1577 podczas oblężenia Gdańska przez wojska Stefana Batorego.

W roku 1594 Antoni van Obberghen przebudował wieżę, wieńcząc ją barokowym hełmem. Gdy w roku 1604 wieża straciła swoje znaczenie jako element fortyfikacji Gdańska, przeznaczono ją wraz z Katownią i Szyją na więzienie. Na wschodniej elewacji Wieży Więziennej umieszczono pręgierz, miejsce wielu egzekucji.

Danzig – Stockturm

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 43 818 Nadana w dniu: 01.05.1913

Wieża Więzienna (niem. Stockturm) – powstała jako element obwarowania Głównego Miasta w Gdańsku. Razem z Katownią i łączącą je tzw. Szyją stanowi zespół przedbramia (barbakan) ul. Długiej.

Fundamenty Wieży Więziennej pochodzą z początku XIV wieku. Pierwszy etap budowy jest dziełem budowniczego miejskiego, Henryka Ungeradina. Wzniósł on przed Bramą Długouliczną wieżę z ostrołukowym przejazdem i prostokątnym dziedzińcem. Kolejne nadbudowy pochodzą z lat 1379–1382 i 1416–1418. Najwyższą kondygnację z arkadami o kształcie „oślego grzbietu” wzniósł Henryk Hetzel. Michał Enkinger zwieńczył wieżę dachem namiotowym i czterema smukłymi wieżyczkami narożnymi. Dach ten spłonął w roku 1577 podczas oblężenia Gdańska przez wojska Stefana Batorego.

W roku 1594 Antoni van Obberghen przebudował wieżę, wieńcząc ją barokowym hełmem. Gdy w roku 1604 wieża straciła swoje znaczenie jako element fortyfikacji Gdańska, przeznaczono ją wraz z Katownią i Szyją na więzienie. Na wschodniej elewacji Wieży Więziennej umieszczono pręgierz, miejsce wielu egzekucji.

Danzig – Stocktumr und Hohes Tor

Numer: Dz 21a

Brama Wyżynna, dawniej także „Brama Wysoka” (niem. das Hohe Tor) – renesansowa brama miejska w Gdańsku, obecnie przy głównej trasie samochodowej (ulice Okopowa i Wały Jagiellońskie).

Do 1895 znajdowała się w ciągu szesnastowiecznych fortyfikacji, pomiędzy Bastionem św. Elżbiety i Bastionem Karowym oraz stanowiła główną bramę wjazdową do miasta, otwierającą ciąg tzw. Drogi Królewskiej.  Bramę zbudował do 1588 Willem van den Blocke. W dwudziestowiecznej literaturze rozpowszechnił się pogląd, że Bramę Wyżynną wybudował w latach 1574-1576 Hans Kramer, a następnie w latach 1587-1588 miała ona zostać oblicowana piaskowcem (rustykowana) przez W. van den Blocke’a. Franciszek Krzysiak wykazał, że jest to nieporozumienie – w rzeczywistości Kramer wybudował jedynie tzw. bramę wewnętrzną, która istniała do 1878, a następnie została wyburzona.       Masywna forma bramy nawiązywała do bram miejskich w Antwerpii (Sint-Jorispoort – Brama św. Jerzego z 1543-45, Kipdorppoort z 1550), opartych na wzorach włoskich. W przyziemiu cztery zdwojone pilastry toskańskie flankują trzy półkoliście zamknięte przeloty – środkowy, najwyższy, przeznaczony był dla ruchu kołowego, dwa boczne dla ruchu pieszego. Ta kondygnacja jest oblicowana rustyką z piaskowca, którego ciosy ozdobione zostały głęboko rytym ornamentem roślinnym. Górna kondygnacja, która musiała zakrywać uniesioną bronę środkowego przelotu, ozdobiona jest fryzem heraldycznym z trzema silnie wypukłymi herbami: pośrodku Rzeczypospolitej, po prawej Gdańska, po lewej Prus Królewskich. Fryz jest podzielony płaskimi, nieklasycznymi pilastrami, które kontynuują podziały pionowe dolnej kondygnacji i znajdują przedłużenie na attyce w rzeźbach czterech lwów. Całość nakryta jest płaskim dachem czterospadowym.

Na fasadzie znajdują się ponadto sentencje łacińskie:

  • Sapientissime fiunt quae pro Republica fiunt – „Najmądrzej dzieje się wszystko, co się dzieje dla Rzeczypospolitej”
  • Iustitia et Pietas duo sunt Regnorum omnium Fundamenta – „Sprawiedliwość i pobożność to dwie podstawy wszystkich królestw”, lub też jeśli przeczytamy tylko dolną linię – Rum omnium Fundamenta – „Rum podstawą wszystkiego”, co uznawane jest za typowy ówczesny gdański humor.
  • Civitatib.(us) haec optanda bona maxime Pax Libertas et Concordia – Dobra najbardziej dla państw pożądane to pokój, wolność, zgoda

Napisy, cyfry i herby były dawniej obficie złocone.

Na elewacji wschodniej, zwróconej ku Katowni, znajduje się płaskorzeźbiony herb Cesarstwa Niemieckiego, dodany w 1884.

Przed bramą znajdował się most zwodzony (właściwie trzy kładki: środkowa szeroka i dwie boczne, węższe), przerzucony nad fosą.   Projekt budowlany został zatwierdzony przez Radę Miasta w 1586. Ukończona w 1588, przez 290 lat brama istniała w niezmienionej formie. W 1861 fasada została poddana pracom restauracyjnym (ich śladem jest data umieszczona w kilku miejscach). W 1878 postanowiono zwiększyć przepustowość przejazdu – brama wewnętrzna została wyburzona, a po obu stronach bramy van den Blocke’a wybito w wałach dodatkowe przejazdy. Ponadto most zwodzony nad fosą zastąpiono stałą groblą. W 1884 oblicowano całość bramy rustyką (która wcześniej istniała tylko na elewacji zachodniej) i dodano fryz z herbem na wschodniej elewacji. W 1895 wały zostały całkowicie zniesione, a fosa zasypana. Do wolno stojącego budynku bramy przeniesiono w 1903 odwach i w związku z tym zamknięto przejazdy. Po demilitaryzacji Gdańska w 1920 pomieszczenia po odwachu zajęło biuro podróży Norddeutscher Lloyd. W 1945 uszkodzony został głównie wystrój rzeźbiarski bramy.

Danzig – Kohlenmarkt

Wydawca: Julius Simonsen Kunstverlag Wydana: Oldenburg i. Holst Numer: Brak Nadana w dniu: Bez obiegu

Targ Węglowy (niem. Kohlenmarkt) – plac w Gdańsku na Głównym Mieście, element Drogi Królewskiej.

Miejsce na którym się dziś znajduje Targ Węglowy nadane zostało Miastu przywilejem w 1342. Od XV wieku plac służył handlowi węglem. Obszar bezpośrednio przed zbrojownią zwano Targiem Grochowym, a po jego zachodniej stronie znajdował się pchli targ zwany Tandetą.

 

 

 

Danzig-Kohlmarkt

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 53 946 Nadana w dniu: 20.08.1922

Targ Węglowy (niem. Kohlenmarkt)

Plac w Gdańsku na Głównym Mieście, element Drogi Królewskiej. Miejsce na którym się dziś znajduje Targ Węglowy nadane zostało Miastu przywilejem w 1342. Od XV wieku plac służył handlowi węglem. Obszar bezpośrednio przed zbrojownią zwano Targiem Grochowym, a po jego zachodniej stronie znajdował się pchli targ zwany Tandetą.  Budynki z prawej i lewej strony nie istnieją. Na wprost widoczna Katownia (niem. Peinkammer).

 

Danzig – Kohlenmarkt mit Stockturm.

Wydawca: Brak Numer: 1 504 Nadana w dniu: Bez obiegu

Targ Węglowy (niem. Kohlenmarkt) – plac w Gdańsku na Głównym Mieście, element Drogi Królewskiej.

Na wprost budynek Katowni a za nią, w głębi, Synagoga.

Miejsce na którym się dziś znajduje Targ Węglowy nadane zostało Miastu przywilejem w 1342. Od XV wieku plac służył handlowi węglem. Obszar bezpośrednio przed zbrojownią zwano Targiem Grochowym, a po jego zachodniej stronie znajdował się pchli targ zwany Tandetą.

 

Danzig. Kohlenmarkt mit Stockturm. No Dzg 144.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Dzg. 144 Nadana w dniu: Bez obiegu

 

Targ Węglowy (niem. Kohlenmarkt) – plac w Gdańsku na Głównym Mieście, element Drogi Królewskiej.

Na wprost budynek Katowni a za nią, w głębi, Synagoga.

Miejsce na którym się dziś znajduje Targ Węglowy nadane zostało Miastu przywilejem w 1342. Od XV wieku plac służył handlowi węglem. Obszar bezpośrednio przed zbrojownią zwano Targiem Grochowym, a po jego zachodniej stronie znajdował się pchli targ zwany Tandetą.

 

 

Alt–Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku.

Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Danzig-Georgshalle am Langgasser Tor

Wydawca: Fischer & Wittig Wydana: Leipzig Nadana w dniu: Bez obiegu

Na wprost Dwór Bractwa Św. Jerzego, z prawej Złota Brama prowadząca na ul. Długą.

Dwór Bractwa św. Jerzego – budynek w Gdańsku przy Targu Węglowym 27, wybudowany w latach 14871494 przez Jana Glothaua jako siedziba konfraterni patrycjatu Głównego Miasta Gdańska. Bractwo św. Jerzego początkowo zbierało się w Dworze Artusa, później powstała własna siedziba obok Złotej Bramy, wybudowana w stylu flamandzkim. W przyziemiu znajdowała się strzelnica dla łuczników i pomieszczenia do przechowywania sprzętu łuczniczego. Na pierwszym piętrze umieszczono wielką salę zebrań bractwa, celebrowania ważnych uroczystości, biesiad i przedstawień teatralnych. W 1566 szczyt kopuły wieńczącej budowlę ozdobiono figurą św. Jerzego zabijającego smoka. Po rozwiązaniu bractwa w 1798 r. budynek przeszedł na własność miasta. Na parterze umieszczono odwach, na piętrze szkołę sztuk pięknych. W końcu XIX wieku przywrócono pierwotny wygląd budynku.

Danzig. Georgshalle. No Dzg 108.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Dzg. 108 Nadana w dniu: 22.04.1907

Dwór Bractwa św. Jerzego – budynek w Gdańsku przy Targu Węglowym 27, wybudowany w latach 14871494 przez Jana Glothaua jako siedziba konfraterni patrycjatu Głównego Miasta Gdańska.

Bractwo św. Jerzego początkowo zbierało się w Dworze Artusa, później powstała własna siedziba obok Złotej Bramy, wybudowana w stylu flamandzkim.

W przyziemiu znajdowała się strzelnica dla łuczników i pomieszczenia do przechowywania sprzętu łuczniczego. Na pierwszym piętrze umieszczono wielką salę zebrań bractwa, celebrowania ważnych uroczystości, biesiad i przedstawień teatralnych. W 1566 szczyt kopuły wieńczącej budowlę ozdobiono figurą św. Jerzego zabijającego smoka.

Po rozwiązaniu bractwa w 1798 r. budynek przeszedł na własność miasta. Na parterze umieszczono odwach, na piętrze szkołę sztuk pięknych. W końcu XIX wieku przywrócono pierwotny wygląd budynku.

 

Danzig – Georgshalle am Langgasser Tor

Wydawca: Gerhard Rautenberg Wydana: Leer (Ostfriesland) Nadana w dniu: 06.06.1968 (!)

Na wprost Dwór Bractwa Św. Jerzego, z lewej zbudowany w latach 1902–1903 dom towarowy Freymann (nie istnieje)  a z prawej Złota Brama prowadząca na ul. Długą.

Dwór Bractwa św. Jerzego – budynek w Gdańsku przy Targu Węglowym 27, wybudowany w latach 14871494 przez Jana Glothaua jako siedziba konfraterni patrycjatu Głównego Miasta Gdańska. Bractwo św. Jerzego początkowo zbierało się w Dworze Artusa, później powstała własna siedziba obok Złotej Bramy, wybudowana w stylu flamandzkim. W przyziemiu znajdowała się strzelnica dla łuczników i pomieszczenia do przechowywania sprzętu łuczniczego. Na pierwszym piętrze umieszczono wielką salę zebrań bractwa, celebrowania ważnych uroczystości, biesiad i przedstawień teatralnych. W 1566 szczyt kopuły wieńczącej budowlę ozdobiono figurą św. Jerzego zabijającego smoka. Po rozwiązaniu bractwa w 1798 r. budynek przeszedł na własność miasta. Na parterze umieszczono odwach, na piętrze szkołę sztuk pięknych. W końcu XIX wieku przywrócono pierwotny wygląd budynku.

 

 

 

Danzig – Langgasser Tor

Numer: Dbr 16 Nadana w dniu: Bez obiegu

Złota Brama w Gdańsku (właśc. Brama Długouliczna lub Brama ulicy Długiej, niem. Langgasser Tor)

Została wzniesiona w roku 1612 na miejscu czternastowiecznej bramy gotyckiej (Brama Długouliczna).

Budowla jest dziełem architekta Abrahama van den Blocke. W jej budowie uczestniczył także Jan Strakowski. Architektura jest utrzymana w stylu manieryzmu niderlandzkiego i charakteryzuje się typowym dla tego okresu wyrafinowaniem. Do bramy przylega od strony północnej późnogotycki Dwór Bractwa św. Jerzego.  We fryzie na ścianie frontowej umieszczono cytat z Psalmu 122: ES MVSSE WOLGEHEN DENEN DIE / DICH LIEBEN ES MVSSE FRIEDE SEIN INWENDIG IN DEINE MAVREN VND / GLVCK IN DEINEN PALASTEN PSA – 122 („Niech zażywają pokoju ci, którzy ciebie miłują. Niech pokój będzie w twoich murach, a bezpieczeństwo w twych pałacach!”).
Łaciński napis na bramie od strony ulicy Długiej głosi: Concordia res publicæ parvæ crescunt – discordia magnæ concidunt („Zgodą małe republiki rosną – niezgodą wielkie upadają ”).  Obie fasady bramy są zwieńczone attykami, na których ustawiono osiem rzeźb alegorycznych (po cztery z każdej strony). Obecne są rekonstrukcją posągów z 1878 będących kopiami oryginalnych, zniszczonych działaniem czynników klimatycznych rzeźb Piotra Ringeringa wykonanych w 1648 roku na podstawie projektu Jeremiasza Falcka. Figury od strony zachodniej (widoczne na zdjęciu) symbolizują dążenia mieszczan: Pax („Pokój”), Libertas („Wolność”), Fortuna („Szczęście”) oraz Fama („Sława”). Od strony wschodniej (od ulicy Długiej) widać figury symbolizujące cnoty obywatelskie: Concordia („Zgoda”), Iustitia („Sprawiedliwość”)’, Pietas („Pobożność”) oraz Prudentia („Rozwaga”)

 

 

Danzig.

Wydawca: Atelier Bernhard Mischewski Wydana: Danzig, Breitgasse 81 Fotografię wykonał: Bernard Mischewski

Danzig – Langgasse.

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 53 969 Nadana w dniu: 23.01.1918

Z lewej na rogu reklama sklepu z bursztynami Bernhardt Liedtke , kunstgewerbehaus, Langgasse 21.

Poniżej ta sama pocztówka wydana przez tego samego wydawcę ale w kolorze (Stengel & Co. G.m.b.H.  Wydana: Dresden;  Numer: 5 397,  Nadana w dniu: 03.08.1923)

 

Danzig – Langgasse

Wydawca: H.L.B. Nadana w dniu: 09.11.1917

Ulica Długa – reprezentacyjna ulica Gdańska, biegnąca przez Główne Miasto w dzielnicy Śródmieście. Jej przedłużeniem jest Długi Targ, z którym stanowi tzw. Drogę Królewską.

W XIII wieku pełniła funkcję traktu kupieckiego, z przedłużeniem w postaci owalnego placu targowego. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Zakon krzyżacki, trakt ten stał się najważniejszy na całym Głównym Mieście. Od 1331 roku bywa określana w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany jako jedna ulica.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych nią w latach 1457-1552, wzięła się jej nazwa Droga Królewska. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki.

Wygląd ulicy zmieniał się przez wieki. W XIX w. zaczęły z niej znikać przedproża (ostatnie usunięto w roku 1872). Sama ulica i Targ zostały wybrukowane w 1882 roku kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym przez ulicę poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 ulica nosiła nazwę Langgasse.

Po II wojnie światowej ulica Długa została całkowicie zniszczona, a dziś, po odbudowie, stanowi atrakcją turystyczną. Usunięto szyny tramwajów, a na miejscu starych kostek brukowych pojawił się szlifowany granit.

 

 

 

Danzig – Langgasse mit Stockthurm

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 8 033 Nadana w dniu: 01.01.1898

Ulica Długa – reprezentacyjna ulica Gdańska, biegnąca przez Główne Miasto w dzielnicy Śródmieście. Jej przedłużeniem jest Długi Targ, z którym stanowi tzw. Drogę Królewską.

W XIII wieku pełniła funkcję traktu kupieckiego, z przedłużeniem w postaci owalnego placu targowego. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Zakon krzyżacki, trakt ten stał się najważniejszy na całym Głównym Mieście. Od 1331 roku bywa określana w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany jako jedna ulica.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych nią w latach 1457-1552, wzięła się jej nazwa Droga Królewska. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki.

Wygląd ulicy zmieniał się przez wieki. W XIX w. zaczęły z niej znikać przedproża (ostatnie usunięto w roku 1872). Sama ulica i Targ zostały wybrukowane w 1882 roku kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym przez ulicę poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 ulica nosiła nazwę Langgasse.

Po II wojnie światowej ulica Długa została całkowicie zniszczona, a dziś, po odbudowie, stanowi atrakcją turystyczną. Usunięto szyny tramwajów, a na miejscu starych kostek brukowych pojawił się szlifowany granit.

Poniżej dwie pocztówki gdzie wydawca usunął część osób z oryginalnego zdjęcia lub dodał dotykowe osoby i element.

 

 

 

 

Danzig – Langasse.

Wydawca: Reinicke & Rubin Wydana: Magdeburg 1907 Numer: 19 139 Nadana w dniu: Bez obiegu

Ulica Długa – reprezentacyjna ulica Gdańska, biegnąca przez Główne Miasto w dzielnicy Śródmieście. Jej przedłużeniem jest Długi Targ, z którym stanowi tzw. Drogę Królewską.

W XIII wieku pełniła funkcję traktu kupieckiego, z przedłużeniem w postaci owalnego placu targowego. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Zakon krzyżacki, trakt ten stał się najważniejszy na całym Głównym Mieście. Od 1331 roku bywa określana w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany jako jedna ulica.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych nią w latach 1457-1552, wzięła się jej nazwa Droga Królewska. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki.

Wygląd ulicy zmieniał się przez wieki. W XIX w. zaczęły z niej znikać przedproża (ostatnie usunięto w roku 1872). Sama ulica i Targ zostały wybrukowane w 1882 roku kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym przez ulicę poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 ulica nosiła nazwę Langgasse.

Po II wojnie światowej ulica Długa została całkowicie zniszczona, a dziś, po odbudowie, stanowi atrakcją turystyczną. Usunięto szyny tramwajów, a na miejscu starych kostek brukowych pojawił się szlifowany granit.

 

 

 

Danzig. Alte Hauser in der Langgasse.

Wydawca: Knackstedt & Nather Wydana: Hamburg Numer: Serie 625 No. 190 Nadana w dniu: Bez obiegu

Widok na kamienicę przy Langgasse (Długa) 38 i 37.

Pod numerem 38 sklep Roberta Wilhelma Otto, kupca, który był właścicielem rodzinnej firmy handlowej Otto & Co. (1900-1903). Robert Wilhelm Otto (ur. 11 grudnia 1832 w Gdańsku – zm. 27 lutego 1903 w Gdańsku) – niemiecki kupiec i bankowiec, austriacki urzędnik konsularny. Udziałowiec Gdańskiej Akcyjnej Kasy Oszczędnościowej (Danziger Sparkassen-Aktien-Verein) (1869–1903). Pełnił też funkcje – radnego gdańskiego (1876–1882), oraz konsula Austrii (1892-1900).

 

Danzig – Langgasse

Wydawca: ANTIK Numer: 20

Ulica Długa – reprezentacyjna ulica Gdańska, biegnąca przez Główne Miasto w dzielnicy Śródmieście. Jej przedłużeniem jest Długi Targ, z którym stanowi tzw. Drogę Królewską.

W XIII wieku pełniła funkcję traktu kupieckiego, z przedłużeniem w postaci owalnego placu targowego. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Zakon krzyżacki, trakt ten stał się najważniejszy na całym Głównym Mieście. Od 1331 roku bywa określana w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany jako jedna ulica.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych nią w latach 1457-1552, wzięła się jej nazwa Droga Królewska. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki.

Wygląd ulicy zmieniał się przez wieki. W XIX w. zaczęły z niej znikać przedproża (ostatnie usunięto w roku 1872). Sama ulica i Targ zostały wybrukowane w 1882 roku kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym przez ulicę poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 ulica nosiła nazwę Langgasse.

Po II wojnie światowej ulica Długa została całkowicie zniszczona, a dziś, po odbudowie, stanowi atrakcją turystyczną. Usunięto szyny tramwajów, a na miejscu starych kostek brukowych pojawił się szlifowany granit.

 

 

 

Danzig. Lange Gasse

Wydawca: Brak opisu Numer: t 98968 Nadana w dniu: Bez obiegu

 

Ulica Długa – reprezentacyjna ulica Gdańska, biegnąca przez Główne Miasto w dzielnicy Śródmieście. Jej przedłużeniem jest Długi Targ, z którym stanowi tzw. Drogę Królewską.

W XIII wieku pełniła funkcję traktu kupieckiego, z przedłużeniem w postaci owalnego placu targowego. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Zakon krzyżacki, trakt ten stał się najważniejszy na całym Głównym Mieście. Od 1331 roku bywa określana w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany jako jedna ulica.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych nią w latach 1457-1552, wzięła się jej nazwa Droga Królewska. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki.

Wygląd ulicy zmieniał się przez wieki. W XIX w. zaczęły z niej znikać przedproża (ostatnie usunięto w roku 1872). Sama ulica i Targ zostały wybrukowane w 1882 roku kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym przez ulicę poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 ulica nosiła nazwę Langgasse.

Po II wojnie światowej ulica Długa została całkowicie zniszczona, a dziś, po odbudowie, stanowi atrakcją turystyczną. Usunięto szyny tramwajów, a na miejscu starych kostek brukowych pojawił się szlifowany granit.

 

 

Danzig – Langgasse.

Wydawca: Nathan Stenferld Wydana: Danzig Nadana w dniu: Bez obiegu

Ulica Długa (Langgasse) – reprezentacyjna ulica Gdańska, biegnąca przez Główne Miasto w dzielnicy Śródmieście. Jej przedłużeniem jest Długi Targ, z którym stanowi tzw. Drogę Królewską.

W XIII wieku pełniła funkcję traktu kupieckiego, z przedłużeniem w postaci owalnego placu targowego. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Zakon krzyżacki, trakt ten stał się najważniejszy na całym Głównym Mieście. Od 1331 roku bywa określana w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany jako jedna ulica.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych nią w latach 1457-1552, wzięła się jej nazwa Droga Królewska. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki.

Wygląd ulicy zmieniał się przez wieki. W XIX w. zaczęły z niej znikać przedproża (ostatnie usunięto w roku 1872). Sama ulica i Targ zostały wybrukowane w 1882 roku kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym przez ulicę poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 ulica nosiła nazwę Langgasse.

Po II wojnie światowej ulica Długa została całkowicie zniszczona, a dziś, po odbudowie, stanowi atrakcją turystyczną. Usunięto szyny tramwajów, a na miejscu starych kostek brukowych pojawił się szlifowany granit.

 

 

Danzig – Langgasse

Wydawca: J. Themal Wydana: Posen Nadana w dniu: 31.03.1922

Ulica Długa – reprezentacyjna ulica Gdańska, biegnąca przez Główne Miasto w dzielnicy Śródmieście. Jej przedłużeniem jest Długi Targ, z którym stanowi tzw. Drogę Królewską.

W XIII wieku pełniła funkcję traktu kupieckiego, z przedłużeniem w postaci owalnego placu targowego. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Zakon krzyżacki, trakt ten stał się najważniejszy na całym Głównym Mieście. Od 1331 roku bywa określana w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany jako jedna ulica.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych nią w latach 1457-1552, wzięła się jej nazwa Droga Królewska. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki.

Wygląd ulicy zmieniał się przez wieki. W XIX w. zaczęły z niej znikać przedproża (ostatnie usunięto w roku 1872). Sama ulica i Targ zostały wybrukowane w 1882 roku kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym przez ulicę poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 ulica nosiła nazwę Langgasse.

Po II wojnie światowej ulica Długa została całkowicie zniszczona, a dziś, po odbudowie, stanowi atrakcją turystyczną. Usunięto szyny tramwajów, a na miejscu starych kostek brukowych pojawił się szlifowany granit.

 

 

Danzig – Langgasse

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden

 

Ulica Długa – reprezentacyjna ulica Gdańska, biegnąca przez Główne Miasto w dzielnicy Śródmieście. Jej przedłużeniem jest Długi Targ, z którym stanowi tzw. Drogę Królewską.

W XIII wieku pełniła funkcję traktu kupieckiego, z przedłużeniem w postaci owalnego placu targowego. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Zakon krzyżacki, trakt ten stał się najważniejszy na całym Głównym Mieście. Od 1331 roku bywa określana w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany jako jedna ulica.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych nią w latach 1457-1552, wzięła się jej nazwa Droga Królewska. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki.

Wygląd ulicy zmieniał się przez wieki. W XIX w. zaczęły z niej znikać przedproża (ostatnie usunięto w roku 1872). Sama ulica i Targ zostały wybrukowane w 1882 roku kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym przez ulicę poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 ulica nosiła nazwę Langgasse.

Po II wojnie światowej ulica Długa została całkowicie zniszczona, a dziś, po odbudowie, stanowi atrakcją turystyczną. Usunięto szyny tramwajów, a na miejscu starych kostek brukowych pojawił się szlifowany granit.

 

 

Danzig. Langgasse, Blick auf Rathaus. No Dzg 100.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Dzg. 100 Nadana w dniu: 09.08.1907

 

Ratusz Głównego Miasta w Gdańsku

Jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336 – budynek ten był jednak niewielki, co stworzyło konieczność rozbudowy już po kilkunastu latach.

W XIV wieku przebudowano Główne Miasto, a w 1346 zmieniono ustrój miejski z lubeckiego na chełmiński. Reforma ta uwzględniała, między innymi, rozdzielenie roli rady miejskiej (zajmującej się ustanawianiem miejscowego prawa) i ławy miejskiej (zajmującej się sądownictwem). Rozdzielenie funkcji spowodowało, że musiały istnieć dwie niezależne sale dla tych instytucj. W 1357 istniał na miejscu obecnego ratusza, ratusz tymczasowy[7].

Pierwsza poważna rozbudowa budynku ratusza rozpoczęła się w 1378, kiedy miastu zostało nadane pełne prawo chełmińskie. Kierowana przez Henryka Ungerdina przebudowa trwała do 1382. Wówczas to wybudowano nowe pomieszczenia dla wagi miejskiej oraz salę sądową (obecnie Sala Czerwona). Zlikwidowano również strop pomiędzy parterem a pierwszym piętrem oraz ściany działowe, uzyskując wielką reprezentacyjną salę rady miejskiej (obecnie Sala Biała). Z tej przebudowy do dnia dzisiejszego zachował się obrys frontu budynku od strony ulicy Długiej. Siedziba miejska z powodów ideologicznych nie mogła być zbyt wystawna. Dopiero po usunięciu Zakonu Krzyżackiego z miasta budowla mogła zostać rozbudowana.

W latach 1454–1457, w związku z przybyciem do Gdańska króla Kazimierza Jagiellończyka, ratusz został rozbudowany. Podczas przebudowy nadbudowano poddasze i wymieniono elewację frontową. Pracami kierował Hans Kreczmar. W latach 1486–1488 została wykonana wieża ratuszowa; budową kierował Henryk Hetzel. Wieża została wykończona przez Michała Enkingera wysokim hełmem w 1492 roku.

Ogólny rozwój miasta, poszerzenie samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego w 1526 o tzw. trzeci ordynek (pierwszy stanowiła rada, drugi – ława), stanowiący reprezentację kupiectwa i cechów rzemieślniczych, spowodowało dalszą rozbudowę obiektu. W dotychczasowych gabarytach nie mógł on już spełniać zarówno stałych funkcji – urzędował w nim burmistrz, obradowała rada miasta, wyrokował sąd (nazywany wetowym), miał swą siedzibę burgrabia (będący reprezentantem króla polskiego w mieście) – jak i okazjonalnych. Około 1537 zaczęto wznosić wokół dziedzińca, na miejscu dawnego zajazdu, dwukondygnacyjną oficynę; po tej przebudowie zachował się obecny obrys budynku.

3 października 1556. wybuchł w ratuszu groźny pożar (przyczyną pożaru było zaprószenie ognia z kominka w sali Wety), który dość poważnie uszkodził jego konstrukcję, a zniszczeniu uległo wyposażenie sali sądowej. Usuwanie skutków pożaru trwało 6 lat i zapoczątkowało przebudowę gmachu w stylu renesansowym.  W latach 1559–1560 wykonano nowy hełm wieży, a także nową elewację. W 1561 na szczycie hełmu ustawiono pozłocony posąg panującego wówczas w Polsce króla Zygmunta II Augusta. W tym samym roku zainstalowano 14-dzwonowy carillon.

Bogacące się na pośrednictwie handlowym gdańskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich upiększaniu w końcu XVI i na początku XVII wieku brali udział twórcy złotego wieku sztuki gdańskiej, tacy mistrzowie, jak Izaak van den Block, Hans Vredeman de Vries, Willem van der Meer, Anton Möller i Szymon Herle. Ogólne kierownictwo nad pracami sprawował Anton van Obberghen, pełniący w tym czasie funkcję budowniczego miejskiego. Podwyższono mury budowli, wymieniono okna gotyckie na renesansowe, a wnętrza przebudowano według wzorców weneckich. Widać to np. w wystroju Sali Czerwonej, której zdobnictwo przypomina Pałac Dożów w Wenecji.

Najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro. Mieściło ono najważniejsze sale ratusza: Wielką Salę Rady, zwaną również Salą Czerwoną, i Wielką Salę Wety, nazywaną od XIX wieku Salą Białą. Również we wnętrzach oficyny, do której w drugiej połowie XVI wieku dobudowano dwa skrzydła (północne i wschodnie), stworzono piękne pomieszczenia, między innymi Małą Salę Rady (zwaną też Zimową) i Małą Salę Sądu Wetowego (Sala Kominkowa). Oficyna i skrzydła boczne utworzyły wewnętrzny dziedziniec w kształcie prostokąta.

W latach 1823–1824 przeprowadzono remont ratusza, w którym usunięto dawne tynki z malowidłami i zastąpiono je nowymi. W 1846 nadbudowano czwartą kondygnację.

W dwudziestoleciu międzywojennym w ratuszu założono centralne ogrzewanie, komin został poprowadzony od strony dziedzińca, wzdłuż ściany południowej.

W marcu 1945, podczas natarcia Armii Czerwonej i bezpośredniego ostrzału miasta, pożar strawił hełm wieży i drewniane stropy, a mury dodatkowo ucierpiały od pocisków i bomb. Ocalałe ich fragmenty były tak nadwątlone, że nawet zwykła burza groziła katastrofą. Według wstępnych ustaleń budynek nie nadawał się do odbudowy i zakwalifikowany został do rozbiórki. Ostatecznie jednak udało się go uratować.

 

Alt – Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku.

Kamienica z prawej strony (Długa 28, niem. Langgasse) nazywana „Adam i Ewa” lub ferberowska.

Posesja należała w 2. połowie XIV i początkach XV w. do ławnika Nicolasa Schönenvelta. Na przestrzeni XVI – XX w. była działką przejściową. W ciągu niemal dwóch stuleci, przed 1548 r. do 1789 r., należała do patrycjuszowskiej rodziny Ferberów. Za czasów burmistrza Konstatina I w 1560 r. wzniesiona została kamienica z renesansową fasadą, nazwę dom zawdzięczał scenie wygnania z raju umieszczonej na drzwiach wejściowych. W latach 1789–1804 była własnością kupieckiej rodziny Frantziusów, a następnie do 1875 r. Steffensów. Za czasów tych ostatnich właścicieli część fasady przekształcono. W 1912 r. doszło do usunięcia portalu. Kamienica została zniszczona w 1945 r., zrealizowany projekt odbudowy wykonał Lech Kadłubowski, projekt portalu Waldemar Łopacki.

Danzig – Langgasse mit Rathaus

Nadana w dniu: 15.08.1921

Ratusz Głównego Miasta w Gdańsku

Jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336 – budynek ten był jednak niewielki, co stworzyło konieczność rozbudowy już po kilkunastu latach.

W XIV wieku przebudowano Główne Miasto, a w 1346 zmieniono ustrój miejski z lubeckiego na chełmiński. Reforma ta uwzględniała, między innymi, rozdzielenie roli rady miejskiej (zajmującej się ustanawianiem miejscowego prawa) i ławy miejskiej (zajmującej się sądownictwem). Rozdzielenie funkcji spowodowało, że musiały istnieć dwie niezależne sale dla tych instytucj. W 1357 istniał na miejscu obecnego ratusza, ratusz tymczasowy[7].

Pierwsza poważna rozbudowa budynku ratusza rozpoczęła się w 1378, kiedy miastu zostało nadane pełne prawo chełmińskie. Kierowana przez Henryka Ungerdina przebudowa trwała do 1382. Wówczas to wybudowano nowe pomieszczenia dla wagi miejskiej oraz salę sądową (obecnie Sala Czerwona). Zlikwidowano również strop pomiędzy parterem a pierwszym piętrem oraz ściany działowe, uzyskując wielką reprezentacyjną salę rady miejskiej (obecnie Sala Biała). Z tej przebudowy do dnia dzisiejszego zachował się obrys frontu budynku od strony ulicy Długiej. Siedziba miejska z powodów ideologicznych nie mogła być zbyt wystawna. Dopiero po usunięciu Zakonu Krzyżackiego z miasta budowla mogła zostać rozbudowana.

W latach 1454–1457, w związku z przybyciem do Gdańska króla Kazimierza Jagiellończyka, ratusz został rozbudowany. Podczas przebudowy nadbudowano poddasze i wymieniono elewację frontową. Pracami kierował Hans Kreczmar. W latach 1486–1488 została wykonana wieża ratuszowa; budową kierował Henryk Hetzel. Wieża została wykończona przez Michała Enkingera wysokim hełmem w 1492 roku.

Ogólny rozwój miasta, poszerzenie samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego w 1526 o tzw. trzeci ordynek (pierwszy stanowiła rada, drugi – ława), stanowiący reprezentację kupiectwa i cechów rzemieślniczych, spowodowało dalszą rozbudowę obiektu. W dotychczasowych gabarytach nie mógł on już spełniać zarówno stałych funkcji – urzędował w nim burmistrz, obradowała rada miasta, wyrokował sąd (nazywany wetowym), miał swą siedzibę burgrabia (będący reprezentantem króla polskiego w mieście) – jak i okazjonalnych. Około 1537 zaczęto wznosić wokół dziedzińca, na miejscu dawnego zajazdu, dwukondygnacyjną oficynę; po tej przebudowie zachował się obecny obrys budynku.

3 października 1556. wybuchł w ratuszu groźny pożar (przyczyną pożaru było zaprószenie ognia z kominka w sali Wety), który dość poważnie uszkodził jego konstrukcję, a zniszczeniu uległo wyposażenie sali sądowej. Usuwanie skutków pożaru trwało 6 lat i zapoczątkowało przebudowę gmachu w stylu renesansowym.  W latach 1559–1560 wykonano nowy hełm wieży, a także nową elewację. W 1561 na szczycie hełmu ustawiono pozłocony posąg panującego wówczas w Polsce króla Zygmunta II Augusta. W tym samym roku zainstalowano 14-dzwonowy carillon.

Bogacące się na pośrednictwie handlowym gdańskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich upiększaniu w końcu XVI i na początku XVII wieku brali udział twórcy złotego wieku sztuki gdańskiej, tacy mistrzowie, jak Izaak van den Block, Hans Vredeman de Vries, Willem van der Meer, Anton Möller i Szymon Herle. Ogólne kierownictwo nad pracami sprawował Anton van Obberghen, pełniący w tym czasie funkcję budowniczego miejskiego. Podwyższono mury budowli, wymieniono okna gotyckie na renesansowe, a wnętrza przebudowano według wzorców weneckich. Widać to np. w wystroju Sali Czerwonej, której zdobnictwo przypomina Pałac Dożów w Wenecji.

Najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro. Mieściło ono najważniejsze sale ratusza: Wielką Salę Rady, zwaną również Salą Czerwoną, i Wielką Salę Wety, nazywaną od XIX wieku Salą Białą. Również we wnętrzach oficyny, do której w drugiej połowie XVI wieku dobudowano dwa skrzydła (północne i wschodnie), stworzono piękne pomieszczenia, między innymi Małą Salę Rady (zwaną też Zimową) i Małą Salę Sądu Wetowego (Sala Kominkowa). Oficyna i skrzydła boczne utworzyły wewnętrzny dziedziniec w kształcie prostokąta.

W latach 1823–1824 przeprowadzono remont ratusza, w którym usunięto dawne tynki z malowidłami i zastąpiono je nowymi. W 1846 nadbudowano czwartą kondygnację.

W dwudziestoleciu międzywojennym w ratuszu założono centralne ogrzewanie, komin został poprowadzony od strony dziedzińca, wzdłuż ściany południowej.

W marcu 1945, podczas natarcia Armii Czerwonej i bezpośredniego ostrzału miasta, pożar strawił hełm wieży i drewniane stropy, a mury dodatkowo ucierpiały od pocisków i bomb. Ocalałe ich fragmenty były tak nadwątlone, że nawet zwykła burza groziła katastrofą. Według wstępnych ustaleń budynek nie nadawał się do odbudowy i zakwalifikowany został do rozbiórki. Ostatecznie jednak udało się go uratować.

Danzig – Uphagenhaus

Wydawca: Deutscher Kunstverlag Wydana: Berlin Numer: Dz 49 Nadana w dniu: Bez obiegu

Dom Uphagena – powstał w latach 70. i 80. XVIII wieku jako siedziba rajcy gdańskiego Jana Uphagena.

Jest to kamienica gdańska, która zachowała swój pierwotny charakter. Stało się tak dzięki zapisowi Uphagena, który zabronił swym spadkobiercom zmian w wystroju domu. Dzięki temu można było w początkach XX w. utworzyć tu muzeum wnętrz. W 1944 jego wyposażenie zostało zdemontowane i ewakuowane, dzięki czemu znaczna jego część przetrwała wojnę i w latach 1993-98 została na powrót umieszczona w odbudowanej kamienicy.

 

Danzig-Der Rathausturm

Wydawca: Karl Altman Wydana: Berlin Numer: 410

Ratusz Głównego Miasta w Gdańsku

Jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336 – budynek ten był jednak niewielki, co stworzyło konieczność rozbudowy już po kilkunastu latach.

W XIV wieku przebudowano Główne Miasto, a w 1346 zmieniono ustrój miejski z lubeckiego na chełmiński. Reforma ta uwzględniała, między innymi, rozdzielenie roli rady miejskiej (zajmującej się ustanawianiem miejscowego prawa) i ławy miejskiej (zajmującej się sądownictwem). Rozdzielenie funkcji spowodowało, że musiały istnieć dwie niezależne sale dla tych instytucj. W 1357 istniał na miejscu obecnego ratusza, ratusz tymczasowy.

Pierwsza poważna rozbudowa budynku ratusza rozpoczęła się w 1378, kiedy miastu zostało nadane pełne prawo chełmińskie. Kierowana przez Henryka Ungerdina przebudowa trwała do 1382. Wówczas to wybudowano nowe pomieszczenia dla wagi miejskiej oraz salę sądową (obecnie Sala Czerwona). Zlikwidowano również strop pomiędzy parterem a pierwszym piętrem oraz ściany działowe, uzyskując wielką reprezentacyjną salę rady miejskiej (obecnie Sala Biała). Z tej przebudowy do dnia dzisiejszego zachował się obrys frontu budynku od strony ulicy Długiej. Siedziba miejska z powodów ideologicznych nie mogła być zbyt wystawna. Dopiero po usunięciu Zakonu Krzyżackiego z miasta budowla mogła zostać rozbudowana.

W latach 1454–1457, w związku z przybyciem do Gdańska króla Kazimierza Jagiellończyka, ratusz został rozbudowany. Podczas przebudowy nadbudowano poddasze i wymieniono elewację frontową. Pracami kierował Hans Kreczmar. W latach 1486–1488 została wykonana wieża ratuszowa; budową kierował Henryk Hetzel. Wieża została wykończona przez Michała Enkingera wysokim hełmem w 1492 roku.

Ogólny rozwój miasta, poszerzenie samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego w 1526 o tzw. trzeci ordynek (pierwszy stanowiła rada, drugi – ława), stanowiący reprezentację kupiectwa i cechów rzemieślniczych, spowodowało dalszą rozbudowę obiektu. W dotychczasowych gabarytach nie mógł on już spełniać zarówno stałych funkcji – urzędował w nim burmistrz, obradowała rada miasta, wyrokował sąd (nazywany wetowym), miał swą siedzibę burgrabia (będący reprezentantem króla polskiego w mieście) – jak i okazjonalnych. Około 1537 zaczęto wznosić wokół dziedzińca, na miejscu dawnego zajazdu, dwukondygnacyjną oficynę; po tej przebudowie zachował się obecny obrys budynku.

3 października 1556. wybuchł w ratuszu groźny pożar (przyczyną pożaru było zaprószenie ognia z kominka w sali Wety), który dość poważnie uszkodził jego konstrukcję, a zniszczeniu uległo wyposażenie sali sądowej. Usuwanie skutków pożaru trwało 6 lat i zapoczątkowało przebudowę gmachu w stylu renesansowym.  W latach 1559–1560 wykonano nowy hełm wieży, a także nową elewację. W 1561 na szczycie hełmu ustawiono pozłocony posąg panującego wówczas w Polsce króla Zygmunta II Augusta. W tym samym roku zainstalowano 14-dzwonowy carillon.

Bogacące się na pośrednictwie handlowym gdańskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich upiększaniu w końcu XVI i na początku XVII wieku brali udział twórcy złotego wieku sztuki gdańskiej, tacy mistrzowie, jak Izaak van den Block, Hans Vredeman de Vries, Willem van der Meer, Anton Möller i Szymon Herle. Ogólne kierownictwo nad pracami sprawował Anton van Obberghen, pełniący w tym czasie funkcję budowniczego miejskiego. Podwyższono mury budowli, wymieniono okna gotyckie na renesansowe, a wnętrza przebudowano według wzorców weneckich. Widać to np. w wystroju Sali Czerwonej, której zdobnictwo przypomina Pałac Dożów w Wenecji.

Najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro. Mieściło ono najważniejsze sale ratusza: Wielką Salę Rady, zwaną również Salą Czerwoną, i Wielką Salę Wety, nazywaną od XIX wieku Salą Białą. Również we wnętrzach oficyny, do której w drugiej połowie XVI wieku dobudowano dwa skrzydła (północne i wschodnie), stworzono piękne pomieszczenia, między innymi Małą Salę Rady (zwaną też Zimową) i Małą Salę Sądu Wetowego (Sala Kominkowa). Oficyna i skrzydła boczne utworzyły wewnętrzny dziedziniec w kształcie prostokąta.

W latach 1823–1824 przeprowadzono remont ratusza, w którym usunięto dawne tynki z malowidłami i zastąpiono je nowymi. W 1846 nadbudowano czwartą kondygnację.

W dwudziestoleciu międzywojennym w ratuszu założono centralne ogrzewanie, komin został poprowadzony od strony dziedzińca, wzdłuż ściany południowej.

W marcu 1945, podczas natarcia Armii Czerwonej i bezpośredniego ostrzału miasta, pożar strawił hełm wieży i drewniane stropy, a mury dodatkowo ucierpiały od pocisków i bomb. Ocalałe ich fragmenty były tak nadwątlone, że nawet zwykła burza groziła katastrofą. Według wstępnych ustaleń budynek nie nadawał się do odbudowy i zakwalifikowany został do rozbiórki. Ostatecznie jednak udało się go uratować.

Danzig – Rathaus Portal.

Wydawca: D.N.K. Nadana w dniu: Bez obiegu

Zdjęcie do pocztówki wykonane przez słynnego polskiego fotografa Bułhaka.

Wejście do Ratusza Głównego Miasta w  Gdańsku.

Ratusz jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336.

Danzig. Rathaustreppe. No 21 636.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 21 636 Nadana w dniu: Bez obiegu

Ratusz Głównego Miasta w Gdańsku

Jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336 – budynek ten był jednak niewielki, co stworzyło konieczność rozbudowy już po kilkunastu latach.

W XIV wieku przebudowano Główne Miasto, a w 1346 zmieniono ustrój miejski z lubeckiego na chełmiński. Reforma ta uwzględniała, między innymi, rozdzielenie roli rady miejskiej (zajmującej się ustanawianiem miejscowego prawa) i ławy miejskiej (zajmującej się sądownictwem). Rozdzielenie funkcji spowodowało, że musiały istnieć dwie niezależne sale dla tych instytucj. W 1357 istniał na miejscu obecnego ratusza, ratusz tymczasowy.

Pierwsza poważna rozbudowa budynku ratusza rozpoczęła się w 1378, kiedy miastu zostało nadane pełne prawo chełmińskie. Kierowana przez Henryka Ungerdina przebudowa trwała do 1382. Wówczas to wybudowano nowe pomieszczenia dla wagi miejskiej oraz salę sądową (obecnie Sala Czerwona). Zlikwidowano również strop pomiędzy parterem a pierwszym piętrem oraz ściany działowe, uzyskując wielką reprezentacyjną salę rady miejskiej (obecnie Sala Biała). Z tej przebudowy do dnia dzisiejszego zachował się obrys frontu budynku od strony ulicy Długiej. Siedziba miejska z powodów ideologicznych nie mogła być zbyt wystawna. Dopiero po usunięciu Zakonu Krzyżackiego z miasta budowla mogła zostać rozbudowana.

W latach 1454–1457, w związku z przybyciem do Gdańska króla Kazimierza Jagiellończyka, ratusz został rozbudowany. Podczas przebudowy nadbudowano poddasze i wymieniono elewację frontową. Pracami kierował Hans Kreczmar. W latach 1486–1488 została wykonana wieża ratuszowa; budową kierował Henryk Hetzel. Wieża została wykończona przez Michała Enkingera wysokim hełmem w 1492 roku.

Ogólny rozwój miasta, poszerzenie samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego w 1526 o tzw. trzeci ordynek (pierwszy stanowiła rada, drugi – ława), stanowiący reprezentację kupiectwa i cechów rzemieślniczych, spowodowało dalszą rozbudowę obiektu. W dotychczasowych gabarytach nie mógł on już spełniać zarówno stałych funkcji – urzędował w nim burmistrz, obradowała rada miasta, wyrokował sąd (nazywany wetowym), miał swą siedzibę burgrabia (będący reprezentantem króla polskiego w mieście) – jak i okazjonalnych. Około 1537 zaczęto wznosić wokół dziedzińca, na miejscu dawnego zajazdu, dwukondygnacyjną oficynę; po tej przebudowie zachował się obecny obrys budynku.

3 października 1556. wybuchł w ratuszu groźny pożar (przyczyną pożaru było zaprószenie ognia z kominka w sali Wety), który dość poważnie uszkodził jego konstrukcję, a zniszczeniu uległo wyposażenie sali sądowej. Usuwanie skutków pożaru trwało 6 lat i zapoczątkowało przebudowę gmachu w stylu renesansowym.  W latach 1559–1560 wykonano nowy hełm wieży, a także nową elewację. W 1561 na szczycie hełmu ustawiono pozłocony posąg panującego wówczas w Polsce króla Zygmunta II Augusta. W tym samym roku zainstalowano 14-dzwonowy carillon.

Bogacące się na pośrednictwie handlowym gdańskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich upiększaniu w końcu XVI i na początku XVII wieku brali udział twórcy złotego wieku sztuki gdańskiej, tacy mistrzowie, jak Izaak van den Block, Hans Vredeman de Vries, Willem van der Meer, Anton Möller i Szymon Herle. Ogólne kierownictwo nad pracami sprawował Anton van Obberghen, pełniący w tym czasie funkcję budowniczego miejskiego. Podwyższono mury budowli, wymieniono okna gotyckie na renesansowe, a wnętrza przebudowano według wzorców weneckich. Widać to np. w wystroju Sali Czerwonej, której zdobnictwo przypomina Pałac Dożów w Wenecji.

Najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro. Mieściło ono najważniejsze sale ratusza: Wielką Salę Rady, zwaną również Salą Czerwoną, i Wielką Salę Wety, nazywaną od XIX wieku Salą Białą. Również we wnętrzach oficyny, do której w drugiej połowie XVI wieku dobudowano dwa skrzydła (północne i wschodnie), stworzono piękne pomieszczenia, między innymi Małą Salę Rady (zwaną też Zimową) i Małą Salę Sądu Wetowego (Sala Kominkowa). Oficyna i skrzydła boczne utworzyły wewnętrzny dziedziniec w kształcie prostokąta.

W latach 1823–1824 przeprowadzono remont ratusza, w którym usunięto dawne tynki z malowidłami i zastąpiono je nowymi. W 1846 nadbudowano czwartą kondygnację.

W dwudziestoleciu międzywojennym w ratuszu założono centralne ogrzewanie, komin został poprowadzony od strony dziedzińca, wzdłuż ściany południowej.

W marcu 1945, podczas natarcia Armii Czerwonej i bezpośredniego ostrzału miasta, pożar strawił hełm wieży i drewniane stropy, a mury dodatkowo ucierpiały od pocisków i bomb. Ocalałe ich fragmenty były tak nadwątlone, że nawet zwykła burza groziła katastrofą. Według wstępnych ustaleń budynek nie nadawał się do odbudowy i zakwalifikowany został do rozbiórki. Ostatecznie jednak udało się go uratować.

Danzig – Rathaustreppe

Wydawca: Charles Lehmann Wydana: Kunst-Anstalt, Berlin Numer: 1 908

Ratusz Głównego Miasta w Gdańsku

Jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336 – budynek ten był jednak niewielki, co stworzyło konieczność rozbudowy już po kilkunastu latach.

W XIV wieku przebudowano Główne Miasto, a w 1346 zmieniono ustrój miejski z lubeckiego na chełmiński. Reforma ta uwzględniała, między innymi, rozdzielenie roli rady miejskiej (zajmującej się ustanawianiem miejscowego prawa) i ławy miejskiej (zajmującej się sądownictwem). Rozdzielenie funkcji spowodowało, że musiały istnieć dwie niezależne sale dla tych instytucj. W 1357 istniał na miejscu obecnego ratusza, ratusz tymczasowy.

Pierwsza poważna rozbudowa budynku ratusza rozpoczęła się w 1378, kiedy miastu zostało nadane pełne prawo chełmińskie. Kierowana przez Henryka Ungerdina przebudowa trwała do 1382. Wówczas to wybudowano nowe pomieszczenia dla wagi miejskiej oraz salę sądową (obecnie Sala Czerwona). Zlikwidowano również strop pomiędzy parterem a pierwszym piętrem oraz ściany działowe, uzyskując wielką reprezentacyjną salę rady miejskiej (obecnie Sala Biała). Z tej przebudowy do dnia dzisiejszego zachował się obrys frontu budynku od strony ulicy Długiej. Siedziba miejska z powodów ideologicznych nie mogła być zbyt wystawna. Dopiero po usunięciu Zakonu Krzyżackiego z miasta budowla mogła zostać rozbudowana.

W latach 1454–1457, w związku z przybyciem do Gdańska króla Kazimierza Jagiellończyka, ratusz został rozbudowany. Podczas przebudowy nadbudowano poddasze i wymieniono elewację frontową. Pracami kierował Hans Kreczmar. W latach 1486–1488 została wykonana wieża ratuszowa; budową kierował Henryk Hetzel. Wieża została wykończona przez Michała Enkingera wysokim hełmem w 1492 roku.

Ogólny rozwój miasta, poszerzenie samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego w 1526 o tzw. trzeci ordynek (pierwszy stanowiła rada, drugi – ława), stanowiący reprezentację kupiectwa i cechów rzemieślniczych, spowodowało dalszą rozbudowę obiektu. W dotychczasowych gabarytach nie mógł on już spełniać zarówno stałych funkcji – urzędował w nim burmistrz, obradowała rada miasta, wyrokował sąd (nazywany wetowym), miał swą siedzibę burgrabia (będący reprezentantem króla polskiego w mieście) – jak i okazjonalnych. Około 1537 zaczęto wznosić wokół dziedzińca, na miejscu dawnego zajazdu, dwukondygnacyjną oficynę; po tej przebudowie zachował się obecny obrys budynku.

3 października 1556. wybuchł w ratuszu groźny pożar (przyczyną pożaru było zaprószenie ognia z kominka w sali Wety), który dość poważnie uszkodził jego konstrukcję, a zniszczeniu uległo wyposażenie sali sądowej. Usuwanie skutków pożaru trwało 6 lat i zapoczątkowało przebudowę gmachu w stylu renesansowym.  W latach 1559–1560 wykonano nowy hełm wieży, a także nową elewację. W 1561 na szczycie hełmu ustawiono pozłocony posąg panującego wówczas w Polsce króla Zygmunta II Augusta. W tym samym roku zainstalowano 14-dzwonowy carillon.

Bogacące się na pośrednictwie handlowym gdańskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich upiększaniu w końcu XVI i na początku XVII wieku brali udział twórcy złotego wieku sztuki gdańskiej, tacy mistrzowie, jak Izaak van den Block, Hans Vredeman de Vries, Willem van der Meer, Anton Möller i Szymon Herle. Ogólne kierownictwo nad pracami sprawował Anton van Obberghen, pełniący w tym czasie funkcję budowniczego miejskiego. Podwyższono mury budowli, wymieniono okna gotyckie na renesansowe, a wnętrza przebudowano według wzorców weneckich. Widać to np. w wystroju Sali Czerwonej, której zdobnictwo przypomina Pałac Dożów w Wenecji.

Najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro. Mieściło ono najważniejsze sale ratusza: Wielką Salę Rady, zwaną również Salą Czerwoną, i Wielką Salę Wety, nazywaną od XIX wieku Salą Białą. Również we wnętrzach oficyny, do której w drugiej połowie XVI wieku dobudowano dwa skrzydła (północne i wschodnie), stworzono piękne pomieszczenia, między innymi Małą Salę Rady (zwaną też Zimową) i Małą Salę Sądu Wetowego (Sala Kominkowa). Oficyna i skrzydła boczne utworzyły wewnętrzny dziedziniec w kształcie prostokąta.

W latach 1823–1824 przeprowadzono remont ratusza, w którym usunięto dawne tynki z malowidłami i zastąpiono je nowymi. W 1846 nadbudowano czwartą kondygnację.

W dwudziestoleciu międzywojennym w ratuszu założono centralne ogrzewanie, komin został poprowadzony od strony dziedzińca, wzdłuż ściany południowej.

W marcu 1945, podczas natarcia Armii Czerwonej i bezpośredniego ostrzału miasta, pożar strawił hełm wieży i drewniane stropy, a mury dodatkowo ucierpiały od pocisków i bomb. Ocalałe ich fragmenty były tak nadwątlone, że nawet zwykła burza groziła katastrofą. Według wstępnych ustaleń budynek nie nadawał się do odbudowy i zakwalifikowany został do rozbiórki. Ostatecznie jednak udało się go uratować.

Danzig. Rathaus.

Wydawca: Atelier Adalbert Ballerstaedt Wydana: Lange - Gasse 15, Danzig Fotografię wykonał: Adalbert Ballerstaedt

ul. Długa jeszcze z przedprożami. Zdjęcie wykonane w latach 1860-1873.

Danzig. Das Rathaus. No Dzg. 7.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: Dzg. 7 Nadana w dniu: 31.12.19..

Ratusz Głównego Miasta w Gdańsku

Jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336 – budynek ten był jednak niewielki, co stworzyło konieczność rozbudowy już po kilkunastu latach.

W XIV wieku przebudowano Główne Miasto, a w 1346 zmieniono ustrój miejski z lubeckiego na chełmiński. Reforma ta uwzględniała, między innymi, rozdzielenie roli rady miejskiej (zajmującej się ustanawianiem miejscowego prawa) i ławy miejskiej (zajmującej się sądownictwem). Rozdzielenie funkcji spowodowało, że musiały istnieć dwie niezależne sale dla tych instytucj. W 1357 istniał na miejscu obecnego ratusza, ratusz tymczasowy.

Pierwsza poważna rozbudowa budynku ratusza rozpoczęła się w 1378, kiedy miastu zostało nadane pełne prawo chełmińskie. Kierowana przez Henryka Ungerdina przebudowa trwała do 1382. Wówczas to wybudowano nowe pomieszczenia dla wagi miejskiej oraz salę sądową (obecnie Sala Czerwona). Zlikwidowano również strop pomiędzy parterem a pierwszym piętrem oraz ściany działowe, uzyskując wielką reprezentacyjną salę rady miejskiej (obecnie Sala Biała). Z tej przebudowy do dnia dzisiejszego zachował się obrys frontu budynku od strony ulicy Długiej. Siedziba miejska z powodów ideologicznych nie mogła być zbyt wystawna. Dopiero po usunięciu Zakonu Krzyżackiego z miasta budowla mogła zostać rozbudowana.

W latach 1454–1457, w związku z przybyciem do Gdańska króla Kazimierza Jagiellończyka, ratusz został rozbudowany. Podczas przebudowy nadbudowano poddasze i wymieniono elewację frontową. Pracami kierował Hans Kreczmar. W latach 1486–1488 została wykonana wieża ratuszowa; budową kierował Henryk Hetzel. Wieża została wykończona przez Michała Enkingera wysokim hełmem w 1492 roku.

Ogólny rozwój miasta, poszerzenie samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego w 1526 o tzw. trzeci ordynek (pierwszy stanowiła rada, drugi – ława), stanowiący reprezentację kupiectwa i cechów rzemieślniczych, spowodowało dalszą rozbudowę obiektu. W dotychczasowych gabarytach nie mógł on już spełniać zarówno stałych funkcji – urzędował w nim burmistrz, obradowała rada miasta, wyrokował sąd (nazywany wetowym), miał swą siedzibę burgrabia (będący reprezentantem króla polskiego w mieście) – jak i okazjonalnych. Około 1537 zaczęto wznosić wokół dziedzińca, na miejscu dawnego zajazdu, dwukondygnacyjną oficynę; po tej przebudowie zachował się obecny obrys budynku.

3 października 1556. wybuchł w ratuszu groźny pożar (przyczyną pożaru było zaprószenie ognia z kominka w sali Wety), który dość poważnie uszkodził jego konstrukcję, a zniszczeniu uległo wyposażenie sali sądowej. Usuwanie skutków pożaru trwało 6 lat i zapoczątkowało przebudowę gmachu w stylu renesansowym.  W latach 1559–1560 wykonano nowy hełm wieży, a także nową elewację. W 1561 na szczycie hełmu ustawiono pozłocony posąg panującego wówczas w Polsce króla Zygmunta II Augusta. W tym samym roku zainstalowano 14-dzwonowy carillon.

Bogacące się na pośrednictwie handlowym gdańskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich upiększaniu w końcu XVI i na początku XVII wieku brali udział twórcy złotego wieku sztuki gdańskiej, tacy mistrzowie, jak Izaak van den Block, Hans Vredeman de Vries, Willem van der Meer, Anton Möller i Szymon Herle. Ogólne kierownictwo nad pracami sprawował Anton van Obberghen, pełniący w tym czasie funkcję budowniczego miejskiego. Podwyższono mury budowli, wymieniono okna gotyckie na renesansowe, a wnętrza przebudowano według wzorców weneckich. Widać to np. w wystroju Sali Czerwonej, której zdobnictwo przypomina Pałac Dożów w Wenecji.

Najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro. Mieściło ono najważniejsze sale ratusza: Wielką Salę Rady, zwaną również Salą Czerwoną, i Wielką Salę Wety, nazywaną od XIX wieku Salą Białą. Również we wnętrzach oficyny, do której w drugiej połowie XVI wieku dobudowano dwa skrzydła (północne i wschodnie), stworzono piękne pomieszczenia, między innymi Małą Salę Rady (zwaną też Zimową) i Małą Salę Sądu Wetowego (Sala Kominkowa). Oficyna i skrzydła boczne utworzyły wewnętrzny dziedziniec w kształcie prostokąta.

W latach 1823–1824 przeprowadzono remont ratusza, w którym usunięto dawne tynki z malowidłami i zastąpiono je nowymi. W 1846 nadbudowano czwartą kondygnację.

W dwudziestoleciu międzywojennym w ratuszu założono centralne ogrzewanie, komin został poprowadzony od strony dziedzińca, wzdłuż ściany południowej.

W marcu 1945, podczas natarcia Armii Czerwonej i bezpośredniego ostrzału miasta, pożar strawił hełm wieży i drewniane stropy, a mury dodatkowo ucierpiały od pocisków i bomb. Ocalałe ich fragmenty były tak nadwątlone, że nawet zwykła burza groziła katastrofą. Według wstępnych ustaleń budynek nie nadawał się do odbudowy i zakwalifikowany został do rozbiórki. Ostatecznie jednak udało się go uratować.

 

Poniżej kolejna pocztówka wykonana na podstawie tego samego zdjęcia. Wydawca: Schaar & Dathe; Wydana w Trier. numer 19 427, nadana 26.09.1900.

Danzig – Rathaus

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 15 064

Ratusz Głównego Miasta w Gdańsku

Jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336 – budynek ten był jednak niewielki, co stworzyło konieczność rozbudowy już po kilkunastu latach.

W XIV wieku przebudowano Główne Miasto, a w 1346 zmieniono ustrój miejski z lubeckiego na chełmiński. Reforma ta uwzględniała, między innymi, rozdzielenie roli rady miejskiej (zajmującej się ustanawianiem miejscowego prawa) i ławy miejskiej (zajmującej się sądownictwem). Rozdzielenie funkcji spowodowało, że musiały istnieć dwie niezależne sale dla tych instytucj. W 1357 istniał na miejscu obecnego ratusza, ratusz tymczasowy.

Pierwsza poważna rozbudowa budynku ratusza rozpoczęła się w 1378, kiedy miastu zostało nadane pełne prawo chełmińskie. Kierowana przez Henryka Ungerdina przebudowa trwała do 1382. Wówczas to wybudowano nowe pomieszczenia dla wagi miejskiej oraz salę sądową (obecnie Sala Czerwona). Zlikwidowano również strop pomiędzy parterem a pierwszym piętrem oraz ściany działowe, uzyskując wielką reprezentacyjną salę rady miejskiej (obecnie Sala Biała). Z tej przebudowy do dnia dzisiejszego zachował się obrys frontu budynku od strony ulicy Długiej. Siedziba miejska z powodów ideologicznych nie mogła być zbyt wystawna. Dopiero po usunięciu Zakonu Krzyżackiego z miasta budowla mogła zostać rozbudowana.

W latach 1454–1457, w związku z przybyciem do Gdańska króla Kazimierza Jagiellończyka, ratusz został rozbudowany. Podczas przebudowy nadbudowano poddasze i wymieniono elewację frontową. Pracami kierował Hans Kreczmar. W latach 1486–1488 została wykonana wieża ratuszowa; budową kierował Henryk Hetzel. Wieża została wykończona przez Michała Enkingera wysokim hełmem w 1492 roku.

Ogólny rozwój miasta, poszerzenie samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego w 1526 o tzw. trzeci ordynek (pierwszy stanowiła rada, drugi – ława), stanowiący reprezentację kupiectwa i cechów rzemieślniczych, spowodowało dalszą rozbudowę obiektu. W dotychczasowych gabarytach nie mógł on już spełniać zarówno stałych funkcji – urzędował w nim burmistrz, obradowała rada miasta, wyrokował sąd (nazywany wetowym), miał swą siedzibę burgrabia (będący reprezentantem króla polskiego w mieście) – jak i okazjonalnych. Około 1537 zaczęto wznosić wokół dziedzińca, na miejscu dawnego zajazdu, dwukondygnacyjną oficynę; po tej przebudowie zachował się obecny obrys budynku.

3 października 1556. wybuchł w ratuszu groźny pożar (przyczyną pożaru było zaprószenie ognia z kominka w sali Wety), który dość poważnie uszkodził jego konstrukcję, a zniszczeniu uległo wyposażenie sali sądowej. Usuwanie skutków pożaru trwało 6 lat i zapoczątkowało przebudowę gmachu w stylu renesansowym.  W latach 1559–1560 wykonano nowy hełm wieży, a także nową elewację. W 1561 na szczycie hełmu ustawiono pozłocony posąg panującego wówczas w Polsce króla Zygmunta II Augusta. W tym samym roku zainstalowano 14-dzwonowy carillon.

Bogacące się na pośrednictwie handlowym gdańskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich upiększaniu w końcu XVI i na początku XVII wieku brali udział twórcy złotego wieku sztuki gdańskiej, tacy mistrzowie, jak Izaak van den Block, Hans Vredeman de Vries, Willem van der Meer, Anton Möller i Szymon Herle. Ogólne kierownictwo nad pracami sprawował Anton van Obberghen, pełniący w tym czasie funkcję budowniczego miejskiego. Podwyższono mury budowli, wymieniono okna gotyckie na renesansowe, a wnętrza przebudowano według wzorców weneckich. Widać to np. w wystroju Sali Czerwonej, której zdobnictwo przypomina Pałac Dożów w Wenecji.

Najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro. Mieściło ono najważniejsze sale ratusza: Wielką Salę Rady, zwaną również Salą Czerwoną, i Wielką Salę Wety, nazywaną od XIX wieku Salą Białą. Również we wnętrzach oficyny, do której w drugiej połowie XVI wieku dobudowano dwa skrzydła (północne i wschodnie), stworzono piękne pomieszczenia, między innymi Małą Salę Rady (zwaną też Zimową) i Małą Salę Sądu Wetowego (Sala Kominkowa). Oficyna i skrzydła boczne utworzyły wewnętrzny dziedziniec w kształcie prostokąta.

W latach 1823–1824 przeprowadzono remont ratusza, w którym usunięto dawne tynki z malowidłami i zastąpiono je nowymi. W 1846 nadbudowano czwartą kondygnację.

W dwudziestoleciu międzywojennym w ratuszu założono centralne ogrzewanie, komin został poprowadzony od strony dziedzińca, wzdłuż ściany południowej.

W marcu 1945, podczas natarcia Armii Czerwonej i bezpośredniego ostrzału miasta, pożar strawił hełm wieży i drewniane stropy, a mury dodatkowo ucierpiały od pocisków i bomb. Ocalałe ich fragmenty były tak nadwątlone, że nawet zwykła burza groziła katastrofą. Według wstępnych ustaleń budynek nie nadawał się do odbudowy i zakwalifikowany został do rozbiórki. Ostatecznie jednak udało się go uratować.

 

Danzig – Rathaus

Wydawca: Rommler & Jonas Wydana: Dresden Numer: 7 804,25 Nadana w dniu: 22.10.1908

Ratusz Głównego Miasta w Gdańsku

Jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336 – budynek ten był jednak niewielki, co stworzyło konieczność rozbudowy już po kilkunastu latach.

W XIV wieku przebudowano Główne Miasto, a w 1346 zmieniono ustrój miejski z lubeckiego na chełmiński. Reforma ta uwzględniała, między innymi, rozdzielenie roli rady miejskiej (zajmującej się ustanawianiem miejscowego prawa) i ławy miejskiej (zajmującej się sądownictwem). Rozdzielenie funkcji spowodowało, że musiały istnieć dwie niezależne sale dla tych instytucj. W 1357 istniał na miejscu obecnego ratusza, ratusz tymczasowy[7].

Pierwsza poważna rozbudowa budynku ratusza rozpoczęła się w 1378, kiedy miastu zostało nadane pełne prawo chełmińskie. Kierowana przez Henryka Ungerdina przebudowa trwała do 1382. Wówczas to wybudowano nowe pomieszczenia dla wagi miejskiej oraz salę sądową (obecnie Sala Czerwona). Zlikwidowano również strop pomiędzy parterem a pierwszym piętrem oraz ściany działowe, uzyskując wielką reprezentacyjną salę rady miejskiej (obecnie Sala Biała). Z tej przebudowy do dnia dzisiejszego zachował się obrys frontu budynku od strony ulicy Długiej. Siedziba miejska z powodów ideologicznych nie mogła być zbyt wystawna. Dopiero po usunięciu Zakonu Krzyżackiego z miasta budowla mogła zostać rozbudowana.

W latach 1454–1457, w związku z przybyciem do Gdańska króla Kazimierza Jagiellończyka, ratusz został rozbudowany. Podczas przebudowy nadbudowano poddasze i wymieniono elewację frontową. Pracami kierował Hans Kreczmar. W latach 1486–1488 została wykonana wieża ratuszowa; budową kierował Henryk Hetzel. Wieża została wykończona przez Michała Enkingera wysokim hełmem w 1492 roku.

Ogólny rozwój miasta, poszerzenie samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego w 1526 o tzw. trzeci ordynek (pierwszy stanowiła rada, drugi – ława), stanowiący reprezentację kupiectwa i cechów rzemieślniczych, spowodowało dalszą rozbudowę obiektu. W dotychczasowych gabarytach nie mógł on już spełniać zarówno stałych funkcji – urzędował w nim burmistrz, obradowała rada miasta, wyrokował sąd (nazywany wetowym), miał swą siedzibę burgrabia (będący reprezentantem króla polskiego w mieście) – jak i okazjonalnych. Około 1537 zaczęto wznosić wokół dziedzińca, na miejscu dawnego zajazdu, dwukondygnacyjną oficynę; po tej przebudowie zachował się obecny obrys budynku.

3 października 1556. wybuchł w ratuszu groźny pożar (przyczyną pożaru było zaprószenie ognia z kominka w sali Wety), który dość poważnie uszkodził jego konstrukcję, a zniszczeniu uległo wyposażenie sali sądowej. Usuwanie skutków pożaru trwało 6 lat i zapoczątkowało przebudowę gmachu w stylu renesansowym.  W latach 1559–1560 wykonano nowy hełm wieży, a także nową elewację. W 1561 na szczycie hełmu ustawiono pozłocony posąg panującego wówczas w Polsce króla Zygmunta II Augusta. W tym samym roku zainstalowano 14-dzwonowy carillon.

Bogacące się na pośrednictwie handlowym gdańskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich upiększaniu w końcu XVI i na początku XVII wieku brali udział twórcy złotego wieku sztuki gdańskiej, tacy mistrzowie, jak Izaak van den Block, Hans Vredeman de Vries, Willem van der Meer, Anton Möller i Szymon Herle. Ogólne kierownictwo nad pracami sprawował Anton van Obberghen, pełniący w tym czasie funkcję budowniczego miejskiego. Podwyższono mury budowli, wymieniono okna gotyckie na renesansowe, a wnętrza przebudowano według wzorców weneckich. Widać to np. w wystroju Sali Czerwonej, której zdobnictwo przypomina Pałac Dożów w Wenecji.

Najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro. Mieściło ono najważniejsze sale ratusza: Wielką Salę Rady, zwaną również Salą Czerwoną, i Wielką Salę Wety, nazywaną od XIX wieku Salą Białą. Również we wnętrzach oficyny, do której w drugiej połowie XVI wieku dobudowano dwa skrzydła (północne i wschodnie), stworzono piękne pomieszczenia, między innymi Małą Salę Rady (zwaną też Zimową) i Małą Salę Sądu Wetowego (Sala Kominkowa). Oficyna i skrzydła boczne utworzyły wewnętrzny dziedziniec w kształcie prostokąta.

W latach 1823–1824 przeprowadzono remont ratusza, w którym usunięto dawne tynki z malowidłami i zastąpiono je nowymi. W 1846 nadbudowano czwartą kondygnację.

W dwudziestoleciu międzywojennym w ratuszu założono centralne ogrzewanie, komin został poprowadzony od strony dziedzińca, wzdłuż ściany południowej.

W marcu 1945, podczas natarcia Armii Czerwonej i bezpośredniego ostrzału miasta, pożar strawił hełm wieży i drewniane stropy, a mury dodatkowo ucierpiały od pocisków i bomb. Ocalałe ich fragmenty były tak nadwątlone, że nawet zwykła burza groziła katastrofą. Według wstępnych ustaleń budynek nie nadawał się do odbudowy i zakwalifikowany został do rozbiórki. Ostatecznie jednak udało się go uratować.

 

Danzig. Rathaus und Borse. No Dzg 109.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Dzg. 109 Nadana w dniu: 31.10.1907

Ratusz Głównego Miasta i Dwór Artusa ( Giełda)  w Gdańsku

Jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336 – budynek ten był jednak niewielki, co stworzyło konieczność rozbudowy już po kilkunastu latach.

W XIV wieku przebudowano Główne Miasto, a w 1346 zmieniono ustrój miejski z lubeckiego na chełmiński. Reforma ta uwzględniała, między innymi, rozdzielenie roli rady miejskiej (zajmującej się ustanawianiem miejscowego prawa) i ławy miejskiej (zajmującej się sądownictwem). Rozdzielenie funkcji spowodowało, że musiały istnieć dwie niezależne sale dla tych instytucj. W 1357 istniał na miejscu obecnego ratusza, ratusz tymczasowy[7].

Pierwsza poważna rozbudowa budynku ratusza rozpoczęła się w 1378, kiedy miastu zostało nadane pełne prawo chełmińskie. Kierowana przez Henryka Ungerdina przebudowa trwała do 1382. Wówczas to wybudowano nowe pomieszczenia dla wagi miejskiej oraz salę sądową (obecnie Sala Czerwona). Zlikwidowano również strop pomiędzy parterem a pierwszym piętrem oraz ściany działowe, uzyskując wielką reprezentacyjną salę rady miejskiej (obecnie Sala Biała). Z tej przebudowy do dnia dzisiejszego zachował się obrys frontu budynku od strony ulicy Długiej. Siedziba miejska z powodów ideologicznych nie mogła być zbyt wystawna. Dopiero po usunięciu Zakonu Krzyżackiego z miasta budowla mogła zostać rozbudowana.

W latach 1454–1457, w związku z przybyciem do Gdańska króla Kazimierza Jagiellończyka, ratusz został rozbudowany. Podczas przebudowy nadbudowano poddasze i wymieniono elewację frontową. Pracami kierował Hans Kreczmar. W latach 1486–1488 została wykonana wieża ratuszowa; budową kierował Henryk Hetzel. Wieża została wykończona przez Michała Enkingera wysokim hełmem w 1492 roku.

Ogólny rozwój miasta, poszerzenie samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego w 1526 o tzw. trzeci ordynek (pierwszy stanowiła rada, drugi – ława), stanowiący reprezentację kupiectwa i cechów rzemieślniczych, spowodowało dalszą rozbudowę obiektu. W dotychczasowych gabarytach nie mógł on już spełniać zarówno stałych funkcji – urzędował w nim burmistrz, obradowała rada miasta, wyrokował sąd (nazywany wetowym), miał swą siedzibę burgrabia (będący reprezentantem króla polskiego w mieście) – jak i okazjonalnych. Około 1537 zaczęto wznosić wokół dziedzińca, na miejscu dawnego zajazdu, dwukondygnacyjną oficynę; po tej przebudowie zachował się obecny obrys budynku.

3 października 1556. wybuchł w ratuszu groźny pożar (przyczyną pożaru było zaprószenie ognia z kominka w sali Wety), który dość poważnie uszkodził jego konstrukcję, a zniszczeniu uległo wyposażenie sali sądowej. Usuwanie skutków pożaru trwało 6 lat i zapoczątkowało przebudowę gmachu w stylu renesansowym.  W latach 1559–1560 wykonano nowy hełm wieży, a także nową elewację. W 1561 na szczycie hełmu ustawiono pozłocony posąg panującego wówczas w Polsce króla Zygmunta II Augusta. W tym samym roku zainstalowano 14-dzwonowy carillon.

Bogacące się na pośrednictwie handlowym gdańskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich upiększaniu w końcu XVI i na początku XVII wieku brali udział twórcy złotego wieku sztuki gdańskiej, tacy mistrzowie, jak Izaak van den Block, Hans Vredeman de Vries, Willem van der Meer, Anton Möller i Szymon Herle. Ogólne kierownictwo nad pracami sprawował Anton van Obberghen, pełniący w tym czasie funkcję budowniczego miejskiego. Podwyższono mury budowli, wymieniono okna gotyckie na renesansowe, a wnętrza przebudowano według wzorców weneckich. Widać to np. w wystroju Sali Czerwonej, której zdobnictwo przypomina Pałac Dożów w Wenecji.

Najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro. Mieściło ono najważniejsze sale ratusza: Wielką Salę Rady, zwaną również Salą Czerwoną, i Wielką Salę Wety, nazywaną od XIX wieku Salą Białą. Również we wnętrzach oficyny, do której w drugiej połowie XVI wieku dobudowano dwa skrzydła (północne i wschodnie), stworzono piękne pomieszczenia, między innymi Małą Salę Rady (zwaną też Zimową) i Małą Salę Sądu Wetowego (Sala Kominkowa). Oficyna i skrzydła boczne utworzyły wewnętrzny dziedziniec w kształcie prostokąta.

W latach 1823–1824 przeprowadzono remont ratusza, w którym usunięto dawne tynki z malowidłami i zastąpiono je nowymi. W 1846 nadbudowano czwartą kondygnację.

W dwudziestoleciu międzywojennym w ratuszu założono centralne ogrzewanie, komin został poprowadzony od strony dziedzińca, wzdłuż ściany południowej.

W marcu 1945, podczas natarcia Armii Czerwonej i bezpośredniego ostrzału miasta, pożar strawił hełm wieży i drewniane stropy, a mury dodatkowo ucierpiały od pocisków i bomb. Ocalałe ich fragmenty były tak nadwątlone, że nawet zwykła burza groziła katastrofą. Według wstępnych ustaleń budynek nie nadawał się do odbudowy i zakwalifikowany został do rozbiórki. Ostatecznie jednak udało się go uratować.

Danzig – Rathaus

Wydawca: Echt Kupfertiefdruck Numer: 361

Ratusz Głównego Miasta w Gdańsku

Jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336 – budynek ten był jednak niewielki, co stworzyło konieczność rozbudowy już po kilkunastu latach.

W XIV wieku przebudowano Główne Miasto, a w 1346 zmieniono ustrój miejski z lubeckiego na chełmiński. Reforma ta uwzględniała, między innymi, rozdzielenie roli rady miejskiej (zajmującej się ustanawianiem miejscowego prawa) i ławy miejskiej (zajmującej się sądownictwem). Rozdzielenie funkcji spowodowało, że musiały istnieć dwie niezależne sale dla tych instytucj. W 1357 istniał na miejscu obecnego ratusza, ratusz tymczasowy.

Pierwsza poważna rozbudowa budynku ratusza rozpoczęła się w 1378, kiedy miastu zostało nadane pełne prawo chełmińskie. Kierowana przez Henryka Ungerdina przebudowa trwała do 1382. Wówczas to wybudowano nowe pomieszczenia dla wagi miejskiej oraz salę sądową (obecnie Sala Czerwona). Zlikwidowano również strop pomiędzy parterem a pierwszym piętrem oraz ściany działowe, uzyskując wielką reprezentacyjną salę rady miejskiej (obecnie Sala Biała). Z tej przebudowy do dnia dzisiejszego zachował się obrys frontu budynku od strony ulicy Długiej. Siedziba miejska z powodów ideologicznych nie mogła być zbyt wystawna. Dopiero po usunięciu Zakonu Krzyżackiego z miasta budowla mogła zostać rozbudowana.

W latach 1454–1457, w związku z przybyciem do Gdańska króla Kazimierza Jagiellończyka, ratusz został rozbudowany. Podczas przebudowy nadbudowano poddasze i wymieniono elewację frontową. Pracami kierował Hans Kreczmar. W latach 1486–1488 została wykonana wieża ratuszowa; budową kierował Henryk Hetzel. Wieża została wykończona przez Michała Enkingera wysokim hełmem w 1492 roku.

Ogólny rozwój miasta, poszerzenie samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego w 1526 o tzw. trzeci ordynek (pierwszy stanowiła rada, drugi – ława), stanowiący reprezentację kupiectwa i cechów rzemieślniczych, spowodowało dalszą rozbudowę obiektu. W dotychczasowych gabarytach nie mógł on już spełniać zarówno stałych funkcji – urzędował w nim burmistrz, obradowała rada miasta, wyrokował sąd (nazywany wetowym), miał swą siedzibę burgrabia (będący reprezentantem króla polskiego w mieście) – jak i okazjonalnych. Około 1537 zaczęto wznosić wokół dziedzińca, na miejscu dawnego zajazdu, dwukondygnacyjną oficynę; po tej przebudowie zachował się obecny obrys budynku.

3 października 1556. wybuchł w ratuszu groźny pożar (przyczyną pożaru było zaprószenie ognia z kominka w sali Wety), który dość poważnie uszkodził jego konstrukcję, a zniszczeniu uległo wyposażenie sali sądowej. Usuwanie skutków pożaru trwało 6 lat i zapoczątkowało przebudowę gmachu w stylu renesansowym.  W latach 1559–1560 wykonano nowy hełm wieży, a także nową elewację. W 1561 na szczycie hełmu ustawiono pozłocony posąg panującego wówczas w Polsce króla Zygmunta II Augusta. W tym samym roku zainstalowano 14-dzwonowy carillon.

Bogacące się na pośrednictwie handlowym gdańskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich upiększaniu w końcu XVI i na początku XVII wieku brali udział twórcy złotego wieku sztuki gdańskiej, tacy mistrzowie, jak Izaak van den Block, Hans Vredeman de Vries, Willem van der Meer, Anton Möller i Szymon Herle. Ogólne kierownictwo nad pracami sprawował Anton van Obberghen, pełniący w tym czasie funkcję budowniczego miejskiego. Podwyższono mury budowli, wymieniono okna gotyckie na renesansowe, a wnętrza przebudowano według wzorców weneckich. Widać to np. w wystroju Sali Czerwonej, której zdobnictwo przypomina Pałac Dożów w Wenecji.

Najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro. Mieściło ono najważniejsze sale ratusza: Wielką Salę Rady, zwaną również Salą Czerwoną, i Wielką Salę Wety, nazywaną od XIX wieku Salą Białą. Również we wnętrzach oficyny, do której w drugiej połowie XVI wieku dobudowano dwa skrzydła (północne i wschodnie), stworzono piękne pomieszczenia, między innymi Małą Salę Rady (zwaną też Zimową) i Małą Salę Sądu Wetowego (Sala Kominkowa). Oficyna i skrzydła boczne utworzyły wewnętrzny dziedziniec w kształcie prostokąta.

W latach 1823–1824 przeprowadzono remont ratusza, w którym usunięto dawne tynki z malowidłami i zastąpiono je nowymi. W 1846 nadbudowano czwartą kondygnację.

W dwudziestoleciu międzywojennym w ratuszu założono centralne ogrzewanie, komin został poprowadzony od strony dziedzińca, wzdłuż ściany południowej.

W marcu 1945, podczas natarcia Armii Czerwonej i bezpośredniego ostrzału miasta, pożar strawił hełm wieży i drewniane stropy, a mury dodatkowo ucierpiały od pocisków i bomb. Ocalałe ich fragmenty były tak nadwątlone, że nawet zwykła burza groziła katastrofą. Według wstępnych ustaleń budynek nie nadawał się do odbudowy i zakwalifikowany został do rozbiórki. Ostatecznie jednak udało się go uratować.

 

 

Danzig. Langmarkt. No. Dzg 143.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Dzg.143 Nadana w dniu: Bez obiegu

Długi Targ – reprezentacyjny plac w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście, na Głównym Mieście. Pełni funkcję rynku, jest przedłużeniem ul. Długiej, z którą tworzy tzw. Drogę Królewską.

W XIII wieku wraz z ul. Długą, Długi Targ był traktem kupieckim, którego przedłużeniem był owalny plac targowy. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Krzyżaków, trakt ten stał się najważniejszym na całym Głównym Mieście. Od 1331 bywa określany w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś w jej miejscu wznosi się Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany za jedną ulicę.

W 1331 za Bramą Kogi znajdował się solidny most, do którego mogły przybijać duże statki, m.in. kogi, i to właśnie od nich wzięła się ówczesna nazwa pobliskiej bramy. Później wybudowano na jej miejscu znacznie okazalszą bramę, a od zielonkawego koloru detali wzięła się nazwa jej, i mostu.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych tę drogą w latach 1457-1552, wzięło się jej określenie jako Drogi Królewskiej. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki. W XIV i XV wieku w każdą sobotę przy Długim Targu handlowano mięsem, a na odcinku między Fontanną Neptuna a ratuszem sprzedawano żywe prosięta, dlatego też tą część Drogi Królewskiej nazywano Targiem Prosiąt.

Na Długim Targu wykonywano także egzekucje czarownic, heretyków i złoczyńców, będącymi jednak wyłącznie szlachcicami lub prawowitymi obywatelami. Pozostałych tracono na Górze Szubienicznej bądź w Katowni.

Długi Targ podobnie jak ulica Długa zostały wybrukowane w 1882 kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 plac nosił niemieckojęzyczną nazwę Langer Markt.

W wyniku działań wojennych zdecydowana większość zabudowy Długiego Targu została zniszczona. W trakcie odbudowy usunięte zostały szyny, a kostkę zastąpiono szlifowanym granitem.

Danzig – Langer Markt mit Rathaus.

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 15 825 Nadana w dniu: 31.12.1905

Ratusz Głównego Miasta  w Gdańsku

Jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336 – budynek ten był jednak niewielki, co stworzyło konieczność rozbudowy już po kilkunastu latach.

W XIV wieku przebudowano Główne Miasto, a w 1346 zmieniono ustrój miejski z lubeckiego na chełmiński. Reforma ta uwzględniała, między innymi, rozdzielenie roli rady miejskiej (zajmującej się ustanawianiem miejscowego prawa) i ławy miejskiej (zajmującej się sądownictwem). Rozdzielenie funkcji spowodowało, że musiały istnieć dwie niezależne sale dla tych instytucj. W 1357 istniał na miejscu obecnego ratusza, ratusz tymczasowy[7].

Pierwsza poważna rozbudowa budynku ratusza rozpoczęła się w 1378, kiedy miastu zostało nadane pełne prawo chełmińskie. Kierowana przez Henryka Ungerdina przebudowa trwała do 1382. Wówczas to wybudowano nowe pomieszczenia dla wagi miejskiej oraz salę sądową (obecnie Sala Czerwona). Zlikwidowano również strop pomiędzy parterem a pierwszym piętrem oraz ściany działowe, uzyskując wielką reprezentacyjną salę rady miejskiej (obecnie Sala Biała). Z tej przebudowy do dnia dzisiejszego zachował się obrys frontu budynku od strony ulicy Długiej. Siedziba miejska z powodów ideologicznych nie mogła być zbyt wystawna. Dopiero po usunięciu Zakonu Krzyżackiego z miasta budowla mogła zostać rozbudowana.

W latach 1454–1457, w związku z przybyciem do Gdańska króla Kazimierza Jagiellończyka, ratusz został rozbudowany. Podczas przebudowy nadbudowano poddasze i wymieniono elewację frontową. Pracami kierował Hans Kreczmar. W latach 1486–1488 została wykonana wieża ratuszowa; budową kierował Henryk Hetzel. Wieża została wykończona przez Michała Enkingera wysokim hełmem w 1492 roku.

Ogólny rozwój miasta, poszerzenie samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego w 1526 o tzw. trzeci ordynek (pierwszy stanowiła rada, drugi – ława), stanowiący reprezentację kupiectwa i cechów rzemieślniczych, spowodowało dalszą rozbudowę obiektu. W dotychczasowych gabarytach nie mógł on już spełniać zarówno stałych funkcji – urzędował w nim burmistrz, obradowała rada miasta, wyrokował sąd (nazywany wetowym), miał swą siedzibę burgrabia (będący reprezentantem króla polskiego w mieście) – jak i okazjonalnych. Około 1537 zaczęto wznosić wokół dziedzińca, na miejscu dawnego zajazdu, dwukondygnacyjną oficynę; po tej przebudowie zachował się obecny obrys budynku.

3 października 1556. wybuchł w ratuszu groźny pożar (przyczyną pożaru było zaprószenie ognia z kominka w sali Wety), który dość poważnie uszkodził jego konstrukcję, a zniszczeniu uległo wyposażenie sali sądowej. Usuwanie skutków pożaru trwało 6 lat i zapoczątkowało przebudowę gmachu w stylu renesansowym.  W latach 1559–1560 wykonano nowy hełm wieży, a także nową elewację. W 1561 na szczycie hełmu ustawiono pozłocony posąg panującego wówczas w Polsce króla Zygmunta II Augusta. W tym samym roku zainstalowano 14-dzwonowy carillon.

Bogacące się na pośrednictwie handlowym gdańskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich upiększaniu w końcu XVI i na początku XVII wieku brali udział twórcy złotego wieku sztuki gdańskiej, tacy mistrzowie, jak Izaak van den Block, Hans Vredeman de Vries, Willem van der Meer, Anton Möller i Szymon Herle. Ogólne kierownictwo nad pracami sprawował Anton van Obberghen, pełniący w tym czasie funkcję budowniczego miejskiego. Podwyższono mury budowli, wymieniono okna gotyckie na renesansowe, a wnętrza przebudowano według wzorców weneckich. Widać to np. w wystroju Sali Czerwonej, której zdobnictwo przypomina Pałac Dożów w Wenecji.

Najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro. Mieściło ono najważniejsze sale ratusza: Wielką Salę Rady, zwaną również Salą Czerwoną, i Wielką Salę Wety, nazywaną od XIX wieku Salą Białą. Również we wnętrzach oficyny, do której w drugiej połowie XVI wieku dobudowano dwa skrzydła (północne i wschodnie), stworzono piękne pomieszczenia, między innymi Małą Salę Rady (zwaną też Zimową) i Małą Salę Sądu Wetowego (Sala Kominkowa). Oficyna i skrzydła boczne utworzyły wewnętrzny dziedziniec w kształcie prostokąta.

W latach 1823–1824 przeprowadzono remont ratusza, w którym usunięto dawne tynki z malowidłami i zastąpiono je nowymi. W 1846 nadbudowano czwartą kondygnację.

W dwudziestoleciu międzywojennym w ratuszu założono centralne ogrzewanie, komin został poprowadzony od strony dziedzińca, wzdłuż ściany południowej.

W marcu 1945, podczas natarcia Armii Czerwonej i bezpośredniego ostrzału miasta, pożar strawił hełm wieży i drewniane stropy, a mury dodatkowo ucierpiały od pocisków i bomb. Ocalałe ich fragmenty były tak nadwątlone, że nawet zwykła burza groziła katastrofą. Według wstępnych ustaleń budynek nie nadawał się do odbudowy i zakwalifikowany został do rozbiórki. Ostatecznie jednak udało się go uratować.

Danzig – Das Rathaus.

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1894 Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

Ratusz Głównego Miasta  w Gdańsku

Jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336 – budynek ten był jednak niewielki, co stworzyło konieczność rozbudowy już po kilkunastu latach.                                                                                                                                                           W XIV wieku przebudowano Główne Miasto, a w 1346 zmieniono ustrój miejski z lubeckiego na chełmiński. Reforma ta uwzględniała, między innymi, rozdzielenie roli rady miejskiej (zajmującej się ustanawianiem miejscowego prawa) i ławy miejskiej (zajmującej się sądownictwem). Rozdzielenie funkcji spowodowało, że musiały istnieć dwie niezależne sale dla tych instytucj. W 1357 istniał na miejscu obecnego ratusza, ratusz tymczasowy.

Pierwsza poważna rozbudowa budynku ratusza rozpoczęła się w 1378, kiedy miastu zostało nadane pełne prawo chełmińskie. Kierowana przez Henryka Ungerdina przebudowa trwała do 1382. Wówczas to wybudowano nowe pomieszczenia dla wagi miejskiej oraz salę sądową (obecnie Sala Czerwona). Zlikwidowano również strop pomiędzy parterem a pierwszym piętrem oraz ściany działowe, uzyskując wielką reprezentacyjną salę rady miejskiej (obecnie Sala Biała). Z tej przebudowy do dnia dzisiejszego zachował się obrys frontu budynku od strony ulicy Długiej. Siedziba miejska z powodów ideologicznych nie mogła być zbyt wystawna. Dopiero po usunięciu Zakonu Krzyżackiego z miasta budowla mogła zostać rozbudowana.

W latach 1454–1457, w związku z przybyciem do Gdańska króla Kazimierza Jagiellończyka, ratusz został rozbudowany. Podczas przebudowy nadbudowano poddasze i wymieniono elewację frontową. Pracami kierował Hans Kreczmar. W latach 1486–1488 została wykonana wieża ratuszowa; budową kierował Henryk Hetzel. Wieża została wykończona przez Michała Enkingera wysokim hełmem w 1492 roku.

Ogólny rozwój miasta, poszerzenie samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego w 1526 o tzw. trzeci ordynek (pierwszy stanowiła rada, drugi – ława), stanowiący reprezentację kupiectwa i cechów rzemieślniczych, spowodowało dalszą rozbudowę obiektu. W dotychczasowych gabarytach nie mógł on już spełniać zarówno stałych funkcji – urzędował w nim burmistrz, obradowała rada miasta, wyrokował sąd (nazywany wetowym), miał swą siedzibę burgrabia (będący reprezentantem króla polskiego w mieście) – jak i okazjonalnych. Około 1537 zaczęto wznosić wokół dziedzińca, na miejscu dawnego zajazdu, dwukondygnacyjną oficynę; po tej przebudowie zachował się obecny obrys budynku.

3 października 1556. wybuchł w ratuszu groźny pożar (przyczyną pożaru było zaprószenie ognia z kominka w sali Wety), który dość poważnie uszkodził jego konstrukcję, a zniszczeniu uległo wyposażenie sali sądowej. Usuwanie skutków pożaru trwało 6 lat i zapoczątkowało przebudowę gmachu w stylu renesansowym.  W latach 1559–1560 wykonano nowy hełm wieży, a także nową elewację. W 1561 na szczycie hełmu ustawiono pozłocony posąg panującego wówczas w Polsce króla Zygmunta II Augusta. W tym samym roku zainstalowano 14-dzwonowy carillon.

Bogacące się na pośrednictwie handlowym gdańskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich upiększaniu w końcu XVI i na początku XVII wieku brali udział twórcy złotego wieku sztuki gdańskiej, tacy mistrzowie, jak Izaak van den Block, Hans Vredeman de Vries, Willem van der Meer, Anton Möller i Szymon Herle. Ogólne kierownictwo nad pracami sprawował Anton van Obberghen, pełniący w tym czasie funkcję budowniczego miejskiego. Podwyższono mury budowli, wymieniono okna gotyckie na renesansowe, a wnętrza przebudowano według wzorców weneckich. Widać to np. w wystroju Sali Czerwonej, której zdobnictwo przypomina Pałac Dożów w Wenecji.

Najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro. Mieściło ono najważniejsze sale ratusza: Wielką Salę Rady, zwaną również Salą Czerwoną, i Wielką Salę Wety, nazywaną od XIX wieku Salą Białą. Również we wnętrzach oficyny, do której w drugiej połowie XVI wieku dobudowano dwa skrzydła (północne i wschodnie), stworzono piękne pomieszczenia, między innymi Małą Salę Rady (zwaną też Zimową) i Małą Salę Sądu Wetowego (Sala Kominkowa). Oficyna i skrzydła boczne utworzyły wewnętrzny dziedziniec w kształcie prostokąta.

W latach 1823–1824 przeprowadzono remont ratusza, w którym usunięto dawne tynki z malowidłami i zastąpiono je nowymi. W 1846 nadbudowano czwartą kondygnację.

W dwudziestoleciu międzywojennym w ratuszu założono centralne ogrzewanie, komin został poprowadzony od strony dziedzińca, wzdłuż ściany południowej.

W marcu 1945, podczas natarcia Armii Czerwonej i bezpośredniego ostrzału miasta, pożar strawił hełm wieży i drewniane stropy, a mury dodatkowo ucierpiały od pocisków i bomb. Ocalałe ich fragmenty były tak nadwątlone, że nawet zwykła burza groziła katastrofą. Według wstępnych ustaleń budynek nie nadawał się do odbudowy i zakwalifikowany został do rozbiórki. Ostatecznie jednak udało się go uratować.

Poniżej to samo zdjęcie ale z innymi opisami.

 

 

Danzig – Langemarkt mit Rathaus. No 19 829

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 19 829 Nadana w dniu: 11.10.1906

Ratusz Głównego Miasta w Gdańsku

Jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336 – budynek ten był jednak niewielki, co stworzyło konieczność rozbudowy już po kilkunastu latach.

W XIV wieku przebudowano Główne Miasto, a w 1346 zmieniono ustrój miejski z lubeckiego na chełmiński. Reforma ta uwzględniała, między innymi, rozdzielenie roli rady miejskiej (zajmującej się ustanawianiem miejscowego prawa) i ławy miejskiej (zajmującej się sądownictwem). Rozdzielenie funkcji spowodowało, że musiały istnieć dwie niezależne sale dla tych instytucj. W 1357 istniał na miejscu obecnego ratusza, ratusz tymczasowy.

Pierwsza poważna rozbudowa budynku ratusza rozpoczęła się w 1378, kiedy miastu zostało nadane pełne prawo chełmińskie. Kierowana przez Henryka Ungerdina przebudowa trwała do 1382. Wówczas to wybudowano nowe pomieszczenia dla wagi miejskiej oraz salę sądową (obecnie Sala Czerwona). Zlikwidowano również strop pomiędzy parterem a pierwszym piętrem oraz ściany działowe, uzyskując wielką reprezentacyjną salę rady miejskiej (obecnie Sala Biała). Z tej przebudowy do dnia dzisiejszego zachował się obrys frontu budynku od strony ulicy Długiej. Siedziba miejska z powodów ideologicznych nie mogła być zbyt wystawna. Dopiero po usunięciu Zakonu Krzyżackiego z miasta budowla mogła zostać rozbudowana.

W latach 1454–1457, w związku z przybyciem do Gdańska króla Kazimierza Jagiellończyka, ratusz został rozbudowany. Podczas przebudowy nadbudowano poddasze i wymieniono elewację frontową. Pracami kierował Hans Kreczmar. W latach 1486–1488 została wykonana wieża ratuszowa; budową kierował Henryk Hetzel. Wieża została wykończona przez Michała Enkingera wysokim hełmem w 1492 roku.

Ogólny rozwój miasta, poszerzenie samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego w 1526 o tzw. trzeci ordynek (pierwszy stanowiła rada, drugi – ława), stanowiący reprezentację kupiectwa i cechów rzemieślniczych, spowodowało dalszą rozbudowę obiektu. W dotychczasowych gabarytach nie mógł on już spełniać zarówno stałych funkcji – urzędował w nim burmistrz, obradowała rada miasta, wyrokował sąd (nazywany wetowym), miał swą siedzibę burgrabia (będący reprezentantem króla polskiego w mieście) – jak i okazjonalnych. Około 1537 zaczęto wznosić wokół dziedzińca, na miejscu dawnego zajazdu, dwukondygnacyjną oficynę; po tej przebudowie zachował się obecny obrys budynku.

3 października 1556. wybuchł w ratuszu groźny pożar (przyczyną pożaru było zaprószenie ognia z kominka w sali Wety), który dość poważnie uszkodził jego konstrukcję, a zniszczeniu uległo wyposażenie sali sądowej. Usuwanie skutków pożaru trwało 6 lat i zapoczątkowało przebudowę gmachu w stylu renesansowym.  W latach 1559–1560 wykonano nowy hełm wieży, a także nową elewację. W 1561 na szczycie hełmu ustawiono pozłocony posąg panującego wówczas w Polsce króla Zygmunta II Augusta. W tym samym roku zainstalowano 14-dzwonowy carillon.

Bogacące się na pośrednictwie handlowym gdańskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich upiększaniu w końcu XVI i na początku XVII wieku brali udział twórcy złotego wieku sztuki gdańskiej, tacy mistrzowie, jak Izaak van den Block, Hans Vredeman de Vries, Willem van der Meer, Anton Möller i Szymon Herle. Ogólne kierownictwo nad pracami sprawował Anton van Obberghen, pełniący w tym czasie funkcję budowniczego miejskiego. Podwyższono mury budowli, wymieniono okna gotyckie na renesansowe, a wnętrza przebudowano według wzorców weneckich. Widać to np. w wystroju Sali Czerwonej, której zdobnictwo przypomina Pałac Dożów w Wenecji.

Najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro. Mieściło ono najważniejsze sale ratusza: Wielką Salę Rady, zwaną również Salą Czerwoną, i Wielką Salę Wety, nazywaną od XIX wieku Salą Białą. Również we wnętrzach oficyny, do której w drugiej połowie XVI wieku dobudowano dwa skrzydła (północne i wschodnie), stworzono piękne pomieszczenia, między innymi Małą Salę Rady (zwaną też Zimową) i Małą Salę Sądu Wetowego (Sala Kominkowa). Oficyna i skrzydła boczne utworzyły wewnętrzny dziedziniec w kształcie prostokąta.

W latach 1823–1824 przeprowadzono remont ratusza, w którym usunięto dawne tynki z malowidłami i zastąpiono je nowymi. W 1846 nadbudowano czwartą kondygnację.

W dwudziestoleciu międzywojennym w ratuszu założono centralne ogrzewanie, komin został poprowadzony od strony dziedzińca, wzdłuż ściany południowej.

W marcu 1945, podczas natarcia Armii Czerwonej i bezpośredniego ostrzału miasta, pożar strawił hełm wieży i drewniane stropy, a mury dodatkowo ucierpiały od pocisków i bomb. Ocalałe ich fragmenty były tak nadwątlone, że nawet zwykła burza groziła katastrofą. Według wstępnych ustaleń budynek nie nadawał się do odbudowy i zakwalifikowany został do rozbiórki. Ostatecznie jednak udało się go uratować.

 

Danzig – Rathaus. No 1 008.

Wydawca: Dr. Trenklere & Co. Wydana: Leipzig Numer: 1 008 Nadana w dniu: 07.02.1899

Ratusz Głównego Miasta w Gdańsku

Jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336 – budynek ten był jednak niewielki, co stworzyło konieczność rozbudowy już po kilkunastu latach.

W XIV wieku przebudowano Główne Miasto, a w 1346 zmieniono ustrój miejski z lubeckiego na chełmiński. Reforma ta uwzględniała, między innymi, rozdzielenie roli rady miejskiej (zajmującej się ustanawianiem miejscowego prawa) i ławy miejskiej (zajmującej się sądownictwem). Rozdzielenie funkcji spowodowało, że musiały istnieć dwie niezależne sale dla tych instytucj. W 1357 istniał na miejscu obecnego ratusza, ratusz tymczasowy.

Pierwsza poważna rozbudowa budynku ratusza rozpoczęła się w 1378, kiedy miastu zostało nadane pełne prawo chełmińskie. Kierowana przez Henryka Ungerdina przebudowa trwała do 1382. Wówczas to wybudowano nowe pomieszczenia dla wagi miejskiej oraz salę sądową (obecnie Sala Czerwona). Zlikwidowano również strop pomiędzy parterem a pierwszym piętrem oraz ściany działowe, uzyskując wielką reprezentacyjną salę rady miejskiej (obecnie Sala Biała). Z tej przebudowy do dnia dzisiejszego zachował się obrys frontu budynku od strony ulicy Długiej. Siedziba miejska z powodów ideologicznych nie mogła być zbyt wystawna. Dopiero po usunięciu Zakonu Krzyżackiego z miasta budowla mogła zostać rozbudowana.

W latach 1454–1457, w związku z przybyciem do Gdańska króla Kazimierza Jagiellończyka, ratusz został rozbudowany. Podczas przebudowy nadbudowano poddasze i wymieniono elewację frontową. Pracami kierował Hans Kreczmar. W latach 1486–1488 została wykonana wieża ratuszowa; budową kierował Henryk Hetzel. Wieża została wykończona przez Michała Enkingera wysokim hełmem w 1492 roku.

Ogólny rozwój miasta, poszerzenie samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego w 1526 o tzw. trzeci ordynek (pierwszy stanowiła rada, drugi – ława), stanowiący reprezentację kupiectwa i cechów rzemieślniczych, spowodowało dalszą rozbudowę obiektu. W dotychczasowych gabarytach nie mógł on już spełniać zarówno stałych funkcji – urzędował w nim burmistrz, obradowała rada miasta, wyrokował sąd (nazywany wetowym), miał swą siedzibę burgrabia (będący reprezentantem króla polskiego w mieście) – jak i okazjonalnych. Około 1537 zaczęto wznosić wokół dziedzińca, na miejscu dawnego zajazdu, dwukondygnacyjną oficynę; po tej przebudowie zachował się obecny obrys budynku.

3 października 1556. wybuchł w ratuszu groźny pożar (przyczyną pożaru było zaprószenie ognia z kominka w sali Wety), który dość poważnie uszkodził jego konstrukcję, a zniszczeniu uległo wyposażenie sali sądowej. Usuwanie skutków pożaru trwało 6 lat i zapoczątkowało przebudowę gmachu w stylu renesansowym.  W latach 1559–1560 wykonano nowy hełm wieży, a także nową elewację. W 1561 na szczycie hełmu ustawiono pozłocony posąg panującego wówczas w Polsce króla Zygmunta II Augusta. W tym samym roku zainstalowano 14-dzwonowy carillon.

Bogacące się na pośrednictwie handlowym gdańskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich upiększaniu w końcu XVI i na początku XVII wieku brali udział twórcy złotego wieku sztuki gdańskiej, tacy mistrzowie, jak Izaak van den Block, Hans Vredeman de Vries, Willem van der Meer, Anton Möller i Szymon Herle. Ogólne kierownictwo nad pracami sprawował Anton van Obberghen, pełniący w tym czasie funkcję budowniczego miejskiego. Podwyższono mury budowli, wymieniono okna gotyckie na renesansowe, a wnętrza przebudowano według wzorców weneckich. Widać to np. w wystroju Sali Czerwonej, której zdobnictwo przypomina Pałac Dożów w Wenecji.

Najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro. Mieściło ono najważniejsze sale ratusza: Wielką Salę Rady, zwaną również Salą Czerwoną, i Wielką Salę Wety, nazywaną od XIX wieku Salą Białą. Również we wnętrzach oficyny, do której w drugiej połowie XVI wieku dobudowano dwa skrzydła (północne i wschodnie), stworzono piękne pomieszczenia, między innymi Małą Salę Rady (zwaną też Zimową) i Małą Salę Sądu Wetowego (Sala Kominkowa). Oficyna i skrzydła boczne utworzyły wewnętrzny dziedziniec w kształcie prostokąta.

W latach 1823–1824 przeprowadzono remont ratusza, w którym usunięto dawne tynki z malowidłami i zastąpiono je nowymi. W 1846 nadbudowano czwartą kondygnację.

W dwudziestoleciu międzywojennym w ratuszu założono centralne ogrzewanie, komin został poprowadzony od strony dziedzińca, wzdłuż ściany południowej.

W marcu 1945, podczas natarcia Armii Czerwonej i bezpośredniego ostrzału miasta, pożar strawił hełm wieży i drewniane stropy, a mury dodatkowo ucierpiały od pocisków i bomb. Ocalałe ich fragmenty były tak nadwątlone, że nawet zwykła burza groziła katastrofą. Według wstępnych ustaleń budynek nie nadawał się do odbudowy i zakwalifikowany został do rozbiórki. Ostatecznie jednak udało się go uratować.

 

 

 

Danzig – Langermarkt mit Rathaus

Wydawca: Wilhelm Greve Wydana: Berlin S.W. Numer: 2 Nadana w dniu: 25.07.1898

Ratusz Głównego Miasta w Gdańsku

Jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336 – budynek ten był jednak niewielki, co stworzyło konieczność rozbudowy już po kilkunastu latach.

W XIV wieku przebudowano Główne Miasto, a w 1346 zmieniono ustrój miejski z lubeckiego na chełmiński. Reforma ta uwzględniała, między innymi, rozdzielenie roli rady miejskiej (zajmującej się ustanawianiem miejscowego prawa) i ławy miejskiej (zajmującej się sądownictwem). Rozdzielenie funkcji spowodowało, że musiały istnieć dwie niezależne sale dla tych instytucj. W 1357 istniał na miejscu obecnego ratusza, ratusz tymczasowy[7].

Pierwsza poważna rozbudowa budynku ratusza rozpoczęła się w 1378, kiedy miastu zostało nadane pełne prawo chełmińskie. Kierowana przez Henryka Ungerdina przebudowa trwała do 1382. Wówczas to wybudowano nowe pomieszczenia dla wagi miejskiej oraz salę sądową (obecnie Sala Czerwona). Zlikwidowano również strop pomiędzy parterem a pierwszym piętrem oraz ściany działowe, uzyskując wielką reprezentacyjną salę rady miejskiej (obecnie Sala Biała). Z tej przebudowy do dnia dzisiejszego zachował się obrys frontu budynku od strony ulicy Długiej. Siedziba miejska z powodów ideologicznych nie mogła być zbyt wystawna. Dopiero po usunięciu Zakonu Krzyżackiego z miasta budowla mogła zostać rozbudowana.

W latach 1454–1457, w związku z przybyciem do Gdańska króla Kazimierza Jagiellończyka, ratusz został rozbudowany. Podczas przebudowy nadbudowano poddasze i wymieniono elewację frontową. Pracami kierował Hans Kreczmar. W latach 1486–1488 została wykonana wieża ratuszowa; budową kierował Henryk Hetzel. Wieża została wykończona przez Michała Enkingera wysokim hełmem w 1492 roku.

Ogólny rozwój miasta, poszerzenie samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego w 1526 o tzw. trzeci ordynek (pierwszy stanowiła rada, drugi – ława), stanowiący reprezentację kupiectwa i cechów rzemieślniczych, spowodowało dalszą rozbudowę obiektu. W dotychczasowych gabarytach nie mógł on już spełniać zarówno stałych funkcji – urzędował w nim burmistrz, obradowała rada miasta, wyrokował sąd (nazywany wetowym), miał swą siedzibę burgrabia (będący reprezentantem króla polskiego w mieście) – jak i okazjonalnych. Około 1537 zaczęto wznosić wokół dziedzińca, na miejscu dawnego zajazdu, dwukondygnacyjną oficynę; po tej przebudowie zachował się obecny obrys budynku.

3 października 1556. wybuchł w ratuszu groźny pożar (przyczyną pożaru było zaprószenie ognia z kominka w sali Wety), który dość poważnie uszkodził jego konstrukcję, a zniszczeniu uległo wyposażenie sali sądowej. Usuwanie skutków pożaru trwało 6 lat i zapoczątkowało przebudowę gmachu w stylu renesansowym.  W latach 1559–1560 wykonano nowy hełm wieży, a także nową elewację. W 1561 na szczycie hełmu ustawiono pozłocony posąg panującego wówczas w Polsce króla Zygmunta II Augusta. W tym samym roku zainstalowano 14-dzwonowy carillon.

Bogacące się na pośrednictwie handlowym gdańskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich upiększaniu w końcu XVI i na początku XVII wieku brali udział twórcy złotego wieku sztuki gdańskiej, tacy mistrzowie, jak Izaak van den Block, Hans Vredeman de Vries, Willem van der Meer, Anton Möller i Szymon Herle. Ogólne kierownictwo nad pracami sprawował Anton van Obberghen, pełniący w tym czasie funkcję budowniczego miejskiego. Podwyższono mury budowli, wymieniono okna gotyckie na renesansowe, a wnętrza przebudowano według wzorców weneckich. Widać to np. w wystroju Sali Czerwonej, której zdobnictwo przypomina Pałac Dożów w Wenecji.

Najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro. Mieściło ono najważniejsze sale ratusza: Wielką Salę Rady, zwaną również Salą Czerwoną, i Wielką Salę Wety, nazywaną od XIX wieku Salą Białą. Również we wnętrzach oficyny, do której w drugiej połowie XVI wieku dobudowano dwa skrzydła (północne i wschodnie), stworzono piękne pomieszczenia, między innymi Małą Salę Rady (zwaną też Zimową) i Małą Salę Sądu Wetowego (Sala Kominkowa). Oficyna i skrzydła boczne utworzyły wewnętrzny dziedziniec w kształcie prostokąta.

W latach 1823–1824 przeprowadzono remont ratusza, w którym usunięto dawne tynki z malowidłami i zastąpiono je nowymi. W 1846 nadbudowano czwartą kondygnację.

W dwudziestoleciu międzywojennym w ratuszu założono centralne ogrzewanie, komin został poprowadzony od strony dziedzińca, wzdłuż ściany południowej.

W marcu 1945, podczas natarcia Armii Czerwonej i bezpośredniego ostrzału miasta, pożar strawił hełm wieży i drewniane stropy, a mury dodatkowo ucierpiały od pocisków i bomb. Ocalałe ich fragmenty były tak nadwątlone, że nawet zwykła burza groziła katastrofą. Według wstępnych ustaleń budynek nie nadawał się do odbudowy i zakwalifikowany został do rozbiórki. Ostatecznie jednak udało się go uratować.

Danzig – Langer Markt mit Rathaus

Wydawca: L. Lankoff Wydana: Danzig Nadana w dniu: 08.09.1905

Ratusz Głównego Miasta w Gdańsku

Jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336 – budynek ten był jednak niewielki, co stworzyło konieczność rozbudowy już po kilkunastu latach.

W XIV wieku przebudowano Główne Miasto, a w 1346 zmieniono ustrój miejski z lubeckiego na chełmiński. Reforma ta uwzględniała, między innymi, rozdzielenie roli rady miejskiej (zajmującej się ustanawianiem miejscowego prawa) i ławy miejskiej (zajmującej się sądownictwem). Rozdzielenie funkcji spowodowało, że musiały istnieć dwie niezależne sale dla tych instytucj. W 1357 istniał na miejscu obecnego ratusza, ratusz tymczasowy.

Pierwsza poważna rozbudowa budynku ratusza rozpoczęła się w 1378, kiedy miastu zostało nadane pełne prawo chełmińskie. Kierowana przez Henryka Ungerdina przebudowa trwała do 1382. Wówczas to wybudowano nowe pomieszczenia dla wagi miejskiej oraz salę sądową (obecnie Sala Czerwona). Zlikwidowano również strop pomiędzy parterem a pierwszym piętrem oraz ściany działowe, uzyskując wielką reprezentacyjną salę rady miejskiej (obecnie Sala Biała). Z tej przebudowy do dnia dzisiejszego zachował się obrys frontu budynku od strony ulicy Długiej. Siedziba miejska z powodów ideologicznych nie mogła być zbyt wystawna. Dopiero po usunięciu Zakonu Krzyżackiego z miasta budowla mogła zostać rozbudowana.

W latach 1454–1457, w związku z przybyciem do Gdańska króla Kazimierza Jagiellończyka, ratusz został rozbudowany. Podczas przebudowy nadbudowano poddasze i wymieniono elewację frontową. Pracami kierował Hans Kreczmar. W latach 1486–1488 została wykonana wieża ratuszowa; budową kierował Henryk Hetzel. Wieża została wykończona przez Michała Enkingera wysokim hełmem w 1492 roku.

Ogólny rozwój miasta, poszerzenie samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego w 1526 o tzw. trzeci ordynek (pierwszy stanowiła rada, drugi – ława), stanowiący reprezentację kupiectwa i cechów rzemieślniczych, spowodowało dalszą rozbudowę obiektu. W dotychczasowych gabarytach nie mógł on już spełniać zarówno stałych funkcji – urzędował w nim burmistrz, obradowała rada miasta, wyrokował sąd (nazywany wetowym), miał swą siedzibę burgrabia (będący reprezentantem króla polskiego w mieście) – jak i okazjonalnych. Około 1537 zaczęto wznosić wokół dziedzińca, na miejscu dawnego zajazdu, dwukondygnacyjną oficynę; po tej przebudowie zachował się obecny obrys budynku.

3 października 1556. wybuchł w ratuszu groźny pożar (przyczyną pożaru było zaprószenie ognia z kominka w sali Wety), który dość poważnie uszkodził jego konstrukcję, a zniszczeniu uległo wyposażenie sali sądowej. Usuwanie skutków pożaru trwało 6 lat i zapoczątkowało przebudowę gmachu w stylu renesansowym.  W latach 1559–1560 wykonano nowy hełm wieży, a także nową elewację. W 1561 na szczycie hełmu ustawiono pozłocony posąg panującego wówczas w Polsce króla Zygmunta II Augusta. W tym samym roku zainstalowano 14-dzwonowy carillon.

Bogacące się na pośrednictwie handlowym gdańskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich upiększaniu w końcu XVI i na początku XVII wieku brali udział twórcy złotego wieku sztuki gdańskiej, tacy mistrzowie, jak Izaak van den Block, Hans Vredeman de Vries, Willem van der Meer, Anton Möller i Szymon Herle. Ogólne kierownictwo nad pracami sprawował Anton van Obberghen, pełniący w tym czasie funkcję budowniczego miejskiego. Podwyższono mury budowli, wymieniono okna gotyckie na renesansowe, a wnętrza przebudowano według wzorców weneckich. Widać to np. w wystroju Sali Czerwonej, której zdobnictwo przypomina Pałac Dożów w Wenecji.

Najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro. Mieściło ono najważniejsze sale ratusza: Wielką Salę Rady, zwaną również Salą Czerwoną, i Wielką Salę Wety, nazywaną od XIX wieku Salą Białą. Również we wnętrzach oficyny, do której w drugiej połowie XVI wieku dobudowano dwa skrzydła (północne i wschodnie), stworzono piękne pomieszczenia, między innymi Małą Salę Rady (zwaną też Zimową) i Małą Salę Sądu Wetowego (Sala Kominkowa). Oficyna i skrzydła boczne utworzyły wewnętrzny dziedziniec w kształcie prostokąta.

W latach 1823–1824 przeprowadzono remont ratusza, w którym usunięto dawne tynki z malowidłami i zastąpiono je nowymi. W 1846 nadbudowano czwartą kondygnację.

W dwudziestoleciu międzywojennym w ratuszu założono centralne ogrzewanie, komin został poprowadzony od strony dziedzińca, wzdłuż ściany południowej.

W marcu 1945, podczas natarcia Armii Czerwonej i bezpośredniego ostrzału miasta, pożar strawił hełm wieży i drewniane stropy, a mury dodatkowo ucierpiały od pocisków i bomb. Ocalałe ich fragmenty były tak nadwątlone, że nawet zwykła burza groziła katastrofą. Według wstępnych ustaleń budynek nie nadawał się do odbudowy i zakwalifikowany został do rozbiórki. Ostatecznie jednak udało się go uratować.

 

 

 

 

 

Danzig – Rathaus

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Numer: 8 022. Ser II. Hand Colorit. Nadana w dniu: 02.12.1899

Ratusz Głównego Miasta w Gdańsku

Jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336 – budynek ten był jednak niewielki, co stworzyło konieczność rozbudowy już po kilkunastu latach.

W XIV wieku przebudowano Główne Miasto, a w 1346 zmieniono ustrój miejski z lubeckiego na chełmiński. Reforma ta uwzględniała, między innymi, rozdzielenie roli rady miejskiej (zajmującej się ustanawianiem miejscowego prawa) i ławy miejskiej (zajmującej się sądownictwem). Rozdzielenie funkcji spowodowało, że musiały istnieć dwie niezależne sale dla tych instytucj. W 1357 istniał na miejscu obecnego ratusza, ratusz tymczasowy.

Pierwsza poważna rozbudowa budynku ratusza rozpoczęła się w 1378, kiedy miastu zostało nadane pełne prawo chełmińskie. Kierowana przez Henryka Ungerdina przebudowa trwała do 1382. Wówczas to wybudowano nowe pomieszczenia dla wagi miejskiej oraz salę sądową (obecnie Sala Czerwona). Zlikwidowano również strop pomiędzy parterem a pierwszym piętrem oraz ściany działowe, uzyskując wielką reprezentacyjną salę rady miejskiej (obecnie Sala Biała). Z tej przebudowy do dnia dzisiejszego zachował się obrys frontu budynku od strony ulicy Długiej. Siedziba miejska z powodów ideologicznych nie mogła być zbyt wystawna. Dopiero po usunięciu Zakonu Krzyżackiego z miasta budowla mogła zostać rozbudowana.

W latach 1454–1457, w związku z przybyciem do Gdańska króla Kazimierza Jagiellończyka, ratusz został rozbudowany. Podczas przebudowy nadbudowano poddasze i wymieniono elewację frontową. Pracami kierował Hans Kreczmar. W latach 1486–1488 została wykonana wieża ratuszowa; budową kierował Henryk Hetzel. Wieża została wykończona przez Michała Enkingera wysokim hełmem w 1492 roku.

Ogólny rozwój miasta, poszerzenie samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego w 1526 o tzw. trzeci ordynek (pierwszy stanowiła rada, drugi – ława), stanowiący reprezentację kupiectwa i cechów rzemieślniczych, spowodowało dalszą rozbudowę obiektu. W dotychczasowych gabarytach nie mógł on już spełniać zarówno stałych funkcji – urzędował w nim burmistrz, obradowała rada miasta, wyrokował sąd (nazywany wetowym), miał swą siedzibę burgrabia (będący reprezentantem króla polskiego w mieście) – jak i okazjonalnych. Około 1537 zaczęto wznosić wokół dziedzińca, na miejscu dawnego zajazdu, dwukondygnacyjną oficynę; po tej przebudowie zachował się obecny obrys budynku.

3 października 1556. wybuchł w ratuszu groźny pożar (przyczyną pożaru było zaprószenie ognia z kominka w sali Wety), który dość poważnie uszkodził jego konstrukcję, a zniszczeniu uległo wyposażenie sali sądowej. Usuwanie skutków pożaru trwało 6 lat i zapoczątkowało przebudowę gmachu w stylu renesansowym.  W latach 1559–1560 wykonano nowy hełm wieży, a także nową elewację. W 1561 na szczycie hełmu ustawiono pozłocony posąg panującego wówczas w Polsce króla Zygmunta II Augusta. W tym samym roku zainstalowano 14-dzwonowy carillon.

Bogacące się na pośrednictwie handlowym gdańskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich upiększaniu w końcu XVI i na początku XVII wieku brali udział twórcy złotego wieku sztuki gdańskiej, tacy mistrzowie, jak Izaak van den Block, Hans Vredeman de Vries, Willem van der Meer, Anton Möller i Szymon Herle. Ogólne kierownictwo nad pracami sprawował Anton van Obberghen, pełniący w tym czasie funkcję budowniczego miejskiego. Podwyższono mury budowli, wymieniono okna gotyckie na renesansowe, a wnętrza przebudowano według wzorców weneckich. Widać to np. w wystroju Sali Czerwonej, której zdobnictwo przypomina Pałac Dożów w Wenecji.

Najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro. Mieściło ono najważniejsze sale ratusza: Wielką Salę Rady, zwaną również Salą Czerwoną, i Wielką Salę Wety, nazywaną od XIX wieku Salą Białą. Również we wnętrzach oficyny, do której w drugiej połowie XVI wieku dobudowano dwa skrzydła (północne i wschodnie), stworzono piękne pomieszczenia, między innymi Małą Salę Rady (zwaną też Zimową) i Małą Salę Sądu Wetowego (Sala Kominkowa). Oficyna i skrzydła boczne utworzyły wewnętrzny dziedziniec w kształcie prostokąta.

W latach 1823–1824 przeprowadzono remont ratusza, w którym usunięto dawne tynki z malowidłami i zastąpiono je nowymi. W 1846 nadbudowano czwartą kondygnację.

W dwudziestoleciu międzywojennym w ratuszu założono centralne ogrzewanie, komin został poprowadzony od strony dziedzińca, wzdłuż ściany południowej.

W marcu 1945, podczas natarcia Armii Czerwonej i bezpośredniego ostrzału miasta, pożar strawił hełm wieży i drewniane stropy, a mury dodatkowo ucierpiały od pocisków i bomb. Ocalałe ich fragmenty były tak nadwątlone, że nawet zwykła burza groziła katastrofą. Według wstępnych ustaleń budynek nie nadawał się do odbudowy i zakwalifikowany został do rozbiórki. Ostatecznie jednak udało się go uratować.

 

Poniżej pocztówka wydana przez tego samego wydawcę (Stengel & Co. G.m.b.H. ; Dresden;  Numer: 8 022) ale, co ciekawe, z opisem na awersie w języku polskim.

 

Poniżej ten sam widok na pocztówce wydanej przez Kunstanstalt Louis Glaser  (Wydana: Leipzig;  Numer: 7 580;  Nadana w dniu: 18.05.1902)

 

Poniżej następna pocztówka, z tym samym widokiem,  wydana przez Louisa Glasera.

 

Poniżej ten sam widok na pocztówce wydanej przez Louis Glaser  (Wydana: Leipzig;  Numer: 7 580;  Nadana w dniu: 03.04.1901)

 

Poniżej ten sam widok na pocztówce wydanej przez Rommler & Jonas (Wydana: Dresden;  Nadana w dniu: 04.02.1906)

 

Danzig – Langermarkt

Wydawca: Nathan Stenferld Nadana w dniu: 01.08.1913

Długi Targ – reprezentacyjny plac w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście, na Głównym Mieście. Pełni funkcję rynku, jest przedłużeniem ul. Długiej, z którą tworzy tzw. Drogę Królewską.

W XIII wieku wraz z ul. Długą, Długi Targ był traktem kupieckim, którego przedłużeniem był owalny plac targowy. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Krzyżaków, trakt ten stał się najważniejszym na całym Głównym Mieście. Od 1331 bywa określany w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś w jej miejscu wznosi się Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany za jedną ulicę.

W 1331 za Bramą Kogi znajdował się solidny most, do którego mogły przybijać duże statki, m.in. kogi, i to właśnie od nich wzięła się ówczesna nazwa pobliskiej bramy. Później wybudowano na jej miejscu znacznie okazalszą bramę, a od zielonkawego koloru detali wzięła się nazwa jej, i mostu.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych tę drogą w latach 1457-1552, wzięło się jej określenie jako Drogi Królewskiej. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki. W XIV i XV wieku w każdą sobotę przy Długim Targu handlowano mięsem, a na odcinku między Fontanną Neptuna a ratuszem sprzedawano żywe prosięta, dlatego też tą część Drogi Królewskiej nazywano Targiem Prosiąt.

Na Długim Targu wykonywano także egzekucje czarownic, heretyków i złoczyńców, będącymi jednak wyłącznie szlachcicami lub prawowitymi obywatelami. Pozostałych tracono na Górze Szubienicznej bądź w Katowni.

Długi Targ podobnie jak ulica Długa zostały wybrukowane w 1882 kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 plac nosił niemieckojęzyczną nazwę Langer Markt.

W wyniku działań wojennych zdecydowana większość zabudowy Długiego Targu została zniszczona. W trakcie odbudowy usunięte zostały szyny, a kostkę zastąpiono szlifowanym granitem.

 

 

 

Danzig – Langmarkt mit Rathaus

Numer: 39 686

Długi Targ – reprezentacyjny plac w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście, na Głównym Mieście. Pełni funkcję rynku, jest przedłużeniem ul. Długiej, z którą tworzy tzw. Drogę Królewską.

W XIII wieku wraz z ul. Długą, Długi Targ był traktem kupieckim, którego przedłużeniem był owalny plac targowy. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Krzyżaków, trakt ten stał się najważniejszym na całym Głównym Mieście. Od 1331 bywa określany w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś w jej miejscu wznosi się Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany za jedną ulicę.

W 1331 za Bramą Kogi znajdował się solidny most, do którego mogły przybijać duże statki, m.in. kogi, i to właśnie od nich wzięła się ówczesna nazwa pobliskiej bramy. Później wybudowano na jej miejscu znacznie okazalszą bramę, a od zielonkawego koloru detali wzięła się nazwa jej, i mostu.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych tę drogą w latach 1457-1552, wzięło się jej określenie jako Drogi Królewskiej. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki. W XIV i XV wieku w każdą sobotę przy Długim Targu handlowano mięsem, a na odcinku między Fontanną Neptuna a ratuszem sprzedawano żywe prosięta, dlatego też tą część Drogi Królewskiej nazywano Targiem Prosiąt.

Na Długim Targu wykonywano także egzekucje czarownic, heretyków i złoczyńców, będącymi jednak wyłącznie szlachcicami lub prawowitymi obywatelami. Pozostałych tracono na Górze Szubienicznej bądź w Katowni.

Długi Targ podobnie jak ulica Długa zostały wybrukowane w 1882 kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 plac nosił niemieckojęzyczną nazwę Langer Markt.

W wyniku działań wojennych zdecydowana większość zabudowy Długiego Targu została zniszczona. W trakcie odbudowy usunięte zostały szyny, a kostkę zastąpiono szlifowanym granitem.

 

 

 

Danzig. Langemarkt mit Rathaus. 11 604

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 11 604 Nadana w dniu: Bez obiegu

 

 

Ulica Długi Targ

W XIII wieku wraz z ul. Długą, Długi Targ był traktem kupieckim, którego przedłużeniem był owalny plac targowy. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Krzyżaków, trakt ten stał się najważniejszym na całym Głównym Mieście. Od 1331 bywa określany w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś w jej miejscu wznosi się Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany za jedną ulicę.

W 1331 za Bramą Kogi znajdował się solidny most, do którego mogły przybijać duże statki, m.in. kogi, i to właśnie od nich wzięła się ówczesna nazwa pobliskiej bramy. Później wybudowano na jej miejscu znacznie okazalszą bramę, a od zielonkawego koloru detali wzięła się nazwa jej, i mostu.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych tę drogą w latach 1457-1552, wzięło się jej określenie jako Drogi Królewskiej. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki. W XIV i XV wieku w każdą sobotę przy Długim Targu handlowano mięsem, a na odcinku między Fontanną Neptuna a ratuszem sprzedawano żywe prosięta, dlatego też tą część Drogi Królewskiej nazywano Targiem Prosiąt.

Na Długim Targu wykonywano także egzekucje czarownic, heretyków i złoczyńców, będącymi jednak wyłącznie szlachcicami lub prawowitymi obywatelami. Pozostałych tracono na Górze Szubienicznej bądź w Katowni.

Długi Targ podobnie jak ulica Długa zostały wybrukowane w 1882 kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym poprowadzono linię tramwajową.

W wyniku działań wojennych zdecydowana większość zabudowy Długiego Targu została zniszczona. W trakcie odbudowy usunięte zostały szyny, a kostkę zastąpiono szlifowanym granitem.

Danzig – Langemarkt.

Wydawca: Reinicke & Rubin Wydana: Magdeburg Nadana w dniu: Bez obiegu

Długi Targ – reprezentacyjny plac w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście, na Głównym Mieście. Pełni funkcję rynku, jest przedłużeniem ul. Długiej, z którą tworzy tzw. Drogę Królewską.  W głębi Brama Zielona.

W XIII wieku wraz z ul. Długą, Długi Targ był traktem kupieckim, którego przedłużeniem był owalny plac targowy. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Krzyżaków, trakt ten stał się najważniejszym na całym Głównym Mieście. Od 1331 bywa określany w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś w jej miejscu wznosi się Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany za jedną ulicę.

W 1331 za Bramą Kogi znajdował się solidny most, do którego mogły przybijać duże statki, m.in. kogi, i to właśnie od nich wzięła się ówczesna nazwa pobliskiej bramy. Później wybudowano na jej miejscu znacznie okazalszą bramę, a od zielonkawego koloru detali wzięła się nazwa jej, i mostu.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych tę drogą w latach 1457-1552, wzięło się jej określenie jako Drogi Królewskiej. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki. W XIV i XV wieku w każdą sobotę przy Długim Targu handlowano mięsem, a na odcinku między Fontanną Neptuna a ratuszem sprzedawano żywe prosięta, dlatego też tą część Drogi Królewskiej nazywano Targiem Prosiąt.

Na Długim Targu wykonywano także egzekucje czarownic, heretyków i złoczyńców, będącymi jednak wyłącznie szlachcicami lub prawowitymi obywatelami. Pozostałych tracono na Górze Szubienicznej bądź w Katowni.

Długi Targ podobnie jak ulica Długa zostały wybrukowane w 1882 kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 plac nosił niemieckojęzyczną nazwę Langer Markt.

W wyniku działań wojennych zdecydowana większość zabudowy Długiego Targu została zniszczona. W trakcie odbudowy usunięte zostały szyny, a kostkę zastąpiono szlifowanym granitem.

Danzig – Langermarkt.

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 32 612 Nadana w dniu: Bez obiegu

Długi Targ – reprezentacyjny plac w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście, na Głównym Mieście. Pełni funkcję rynku, jest przedłużeniem ul. Długiej, z którą tworzy tzw. Drogę Królewską.  W głębi Brama Zielona.

W XIII wieku wraz z ul. Długą, Długi Targ był traktem kupieckim, którego przedłużeniem był owalny plac targowy. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Krzyżaków, trakt ten stał się najważniejszym na całym Głównym Mieście. Od 1331 bywa określany w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś w jej miejscu wznosi się Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany za jedną ulicę.

W 1331 za Bramą Kogi znajdował się solidny most, do którego mogły przybijać duże statki, m.in. kogi, i to właśnie od nich wzięła się ówczesna nazwa pobliskiej bramy. Później wybudowano na jej miejscu znacznie okazalszą bramę, a od zielonkawego koloru detali wzięła się nazwa jej, i mostu.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych tę drogą w latach 1457-1552, wzięło się jej określenie jako Drogi Królewskiej. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki. W XIV i XV wieku w każdą sobotę przy Długim Targu handlowano mięsem, a na odcinku między Fontanną Neptuna a ratuszem sprzedawano żywe prosięta, dlatego też tą część Drogi Królewskiej nazywano Targiem Prosiąt.

Na Długim Targu wykonywano także egzekucje czarownic, heretyków i złoczyńców, będącymi jednak wyłącznie szlachcicami lub prawowitymi obywatelami. Pozostałych tracono na Górze Szubienicznej bądź w Katowni.

Długi Targ podobnie jak ulica Długa zostały wybrukowane w 1882 kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 plac nosił niemieckojęzyczną nazwę Langer Markt.

W wyniku działań wojennych zdecydowana większość zabudowy Długiego Targu została zniszczona. W trakcie odbudowy usunięte zostały szyny, a kostkę zastąpiono szlifowanym granitem.

Danzig – Langmarkt mit Rathaus

Wydawca: Kafhaus zum Globus Wydana: Danziger-Langfuhr Numer: 53 949

Długi Targ – reprezentacyjny plac w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście, na Głównym Mieście. Pełni funkcję rynku, jest przedłużeniem ul. Długiej, z którą tworzy tzw. Drogę Królewską.

W XIII wieku wraz z ul. Długą, Długi Targ był traktem kupieckim, którego przedłużeniem był owalny plac targowy. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Krzyżaków, trakt ten stał się najważniejszym na całym Głównym Mieście. Od 1331 bywa określany w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś w jej miejscu wznosi się Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany za jedną ulicę.

W 1331 za Bramą Kogi znajdował się solidny most, do którego mogły przybijać duże statki, m.in. kogi, i to właśnie od nich wzięła się ówczesna nazwa pobliskiej bramy. Później wybudowano na jej miejscu znacznie okazalszą bramę, a od zielonkawego koloru detali wzięła się nazwa jej, i mostu.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych tę drogą w latach 1457-1552, wzięło się jej określenie jako Drogi Królewskiej. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki. W XIV i XV wieku w każdą sobotę przy Długim Targu handlowano mięsem, a na odcinku między Fontanną Neptuna a ratuszem sprzedawano żywe prosięta, dlatego też tą część Drogi Królewskiej nazywano Targiem Prosiąt.

Na Długim Targu wykonywano także egzekucje czarownic, heretyków i złoczyńców, będącymi jednak wyłącznie szlachcicami lub prawowitymi obywatelami. Pozostałych tracono na Górze Szubienicznej bądź w Katowni.

Długi Targ podobnie jak ulica Długa zostały wybrukowane w 1882 kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 plac nosił niemieckojęzyczną nazwę Langer Markt.

W wyniku działań wojennych zdecydowana większość zabudowy Długiego Targu została zniszczona. W trakcie odbudowy usunięte zostały szyny, a kostkę zastąpiono szlifowanym granitem.

 

 

Danzig – Langemarkt

Wydawca: Brak Numer: 98 958 Nadana w dniu: Bez obiegu

Długi Targ – reprezentacyjny plac w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście, na Głównym Mieście. Pełni funkcję rynku, jest przedłużeniem ul. Długiej, z którą tworzy tzw. Drogę Królewską.  W głębi Brama Zielona.

W XIII wieku wraz z ul. Długą, Długi Targ był traktem kupieckim, którego przedłużeniem był owalny plac targowy. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Krzyżaków, trakt ten stał się najważniejszym na całym Głównym Mieście. Od 1331 bywa określany w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś w jej miejscu wznosi się Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany za jedną ulicę.

W 1331 za Bramą Kogi znajdował się solidny most, do którego mogły przybijać duże statki, m.in. kogi, i to właśnie od nich wzięła się ówczesna nazwa pobliskiej bramy. Później wybudowano na jej miejscu znacznie okazalszą bramę, a od zielonkawego koloru detali wzięła się nazwa jej, i mostu.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych tę drogą w latach 1457-1552, wzięło się jej określenie jako Drogi Królewskiej. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki. W XIV i XV wieku w każdą sobotę przy Długim Targu handlowano mięsem, a na odcinku między Fontanną Neptuna a ratuszem sprzedawano żywe prosięta, dlatego też tą część Drogi Królewskiej nazywano Targiem Prosiąt.

Na Długim Targu wykonywano także egzekucje czarownic, heretyków i złoczyńców, będącymi jednak wyłącznie szlachcicami lub prawowitymi obywatelami. Pozostałych tracono na Górze Szubienicznej bądź w Katowni.

Długi Targ podobnie jak ulica Długa zostały wybrukowane w 1882 kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 plac nosił niemieckojęzyczną nazwę Langer Markt.

W wyniku działań wojennych zdecydowana większość zabudowy Długiego Targu została zniszczona. W trakcie odbudowy usunięte zostały szyny, a kostkę zastąpiono szlifowanym granitem.

 

 

 

Danzig. Blisk aufs Rathaus. No Dzg 165.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: Dzg. 165 Nadana w dniu: Bez obiegu

Ratusz Głównego Miasta w Gdańsku

Jest to gotycko-renesansowa budowla, usytuowana na styku ulicy Długiej i Długiego Targu, która dominuje nad panoramą Drogi Królewskiej, najbardziej reprezentacyjnego traktu tej części miasta. W ratuszu Głównego Miasta mieści się Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.

Najstarsze fragmenty ratusza pochodzą z lat 1327–1336 – budynek ten był jednak niewielki, co stworzyło konieczność rozbudowy już po kilkunastu latach.

W XIV wieku przebudowano Główne Miasto, a w 1346 zmieniono ustrój miejski z lubeckiego na chełmiński. Reforma ta uwzględniała, między innymi, rozdzielenie roli rady miejskiej (zajmującej się ustanawianiem miejscowego prawa) i ławy miejskiej (zajmującej się sądownictwem). Rozdzielenie funkcji spowodowało, że musiały istnieć dwie niezależne sale dla tych instytucj. W 1357 istniał na miejscu obecnego ratusza, ratusz tymczasowy.

Pierwsza poważna rozbudowa budynku ratusza rozpoczęła się w 1378, kiedy miastu zostało nadane pełne prawo chełmińskie. Kierowana przez Henryka Ungerdina przebudowa trwała do 1382. Wówczas to wybudowano nowe pomieszczenia dla wagi miejskiej oraz salę sądową (obecnie Sala Czerwona). Zlikwidowano również strop pomiędzy parterem a pierwszym piętrem oraz ściany działowe, uzyskując wielką reprezentacyjną salę rady miejskiej (obecnie Sala Biała). Z tej przebudowy do dnia dzisiejszego zachował się obrys frontu budynku od strony ulicy Długiej. Siedziba miejska z powodów ideologicznych nie mogła być zbyt wystawna. Dopiero po usunięciu Zakonu Krzyżackiego z miasta budowla mogła zostać rozbudowana.

W latach 1454–1457, w związku z przybyciem do Gdańska króla Kazimierza Jagiellończyka, ratusz został rozbudowany. Podczas przebudowy nadbudowano poddasze i wymieniono elewację frontową. Pracami kierował Hans Kreczmar. W latach 1486–1488 została wykonana wieża ratuszowa; budową kierował Henryk Hetzel. Wieża została wykończona przez Michała Enkingera wysokim hełmem w 1492 roku.

Ogólny rozwój miasta, poszerzenie samorządu miejskiego przez króla Zygmunta I Starego w 1526 o tzw. trzeci ordynek (pierwszy stanowiła rada, drugi – ława), stanowiący reprezentację kupiectwa i cechów rzemieślniczych, spowodowało dalszą rozbudowę obiektu. W dotychczasowych gabarytach nie mógł on już spełniać zarówno stałych funkcji – urzędował w nim burmistrz, obradowała rada miasta, wyrokował sąd (nazywany wetowym), miał swą siedzibę burgrabia (będący reprezentantem króla polskiego w mieście) – jak i okazjonalnych. Około 1537 zaczęto wznosić wokół dziedzińca, na miejscu dawnego zajazdu, dwukondygnacyjną oficynę; po tej przebudowie zachował się obecny obrys budynku.

3 października 1556. wybuchł w ratuszu groźny pożar (przyczyną pożaru było zaprószenie ognia z kominka w sali Wety), który dość poważnie uszkodził jego konstrukcję, a zniszczeniu uległo wyposażenie sali sądowej. Usuwanie skutków pożaru trwało 6 lat i zapoczątkowało przebudowę gmachu w stylu renesansowym.  W latach 1559–1560 wykonano nowy hełm wieży, a także nową elewację. W 1561 na szczycie hełmu ustawiono pozłocony posąg panującego wówczas w Polsce króla Zygmunta II Augusta. W tym samym roku zainstalowano 14-dzwonowy carillon.

Bogacące się na pośrednictwie handlowym gdańskie mieszczaństwo dążyło do podkreślenia pozycji miasta również poprzez nadanie odpowiedniego splendoru ratuszowym wnętrzom. W ich upiększaniu w końcu XVI i na początku XVII wieku brali udział twórcy złotego wieku sztuki gdańskiej, tacy mistrzowie, jak Izaak van den Block, Hans Vredeman de Vries, Willem van der Meer, Anton Möller i Szymon Herle. Ogólne kierownictwo nad pracami sprawował Anton van Obberghen, pełniący w tym czasie funkcję budowniczego miejskiego. Podwyższono mury budowli, wymieniono okna gotyckie na renesansowe, a wnętrza przebudowano według wzorców weneckich. Widać to np. w wystroju Sali Czerwonej, której zdobnictwo przypomina Pałac Dożów w Wenecji.

Najbardziej reprezentacyjną kondygnacją stało się pierwsze piętro. Mieściło ono najważniejsze sale ratusza: Wielką Salę Rady, zwaną również Salą Czerwoną, i Wielką Salę Wety, nazywaną od XIX wieku Salą Białą. Również we wnętrzach oficyny, do której w drugiej połowie XVI wieku dobudowano dwa skrzydła (północne i wschodnie), stworzono piękne pomieszczenia, między innymi Małą Salę Rady (zwaną też Zimową) i Małą Salę Sądu Wetowego (Sala Kominkowa). Oficyna i skrzydła boczne utworzyły wewnętrzny dziedziniec w kształcie prostokąta.

W latach 1823–1824 przeprowadzono remont ratusza, w którym usunięto dawne tynki z malowidłami i zastąpiono je nowymi. W 1846 nadbudowano czwartą kondygnację.

W dwudziestoleciu międzywojennym w ratuszu założono centralne ogrzewanie, komin został poprowadzony od strony dziedzińca, wzdłuż ściany południowej.

W marcu 1945, podczas natarcia Armii Czerwonej i bezpośredniego ostrzału miasta, pożar strawił hełm wieży i drewniane stropy, a mury dodatkowo ucierpiały od pocisków i bomb. Ocalałe ich fragmenty były tak nadwątlone, że nawet zwykła burza groziła katastrofą. Według wstępnych ustaleń budynek nie nadawał się do odbudowy i zakwalifikowany został do rozbiórki. Ostatecznie jednak udało się go uratować.

Danzig. Langemarkt. No 7 578.

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Numer: 7 578 Nadana w dniu: 13.08.1902

                                                                                                                                                                                                                  

Długi Targ – reprezentacyjny plac w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście, na Głównym Mieście. Pełni funkcję rynku, jest przedłużeniem ul. Długiej, z którą tworzy tzw. Drogę Królewską.  W głębi Brama Zielona.

W XIII wieku wraz z ul. Długą, Długi Targ był traktem kupieckim, którego przedłużeniem był owalny plac targowy. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Krzyżaków, trakt ten stał się najważniejszym na całym Głównym Mieście. Od 1331 bywa określany w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś w jej miejscu wznosi się Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany za jedną ulicę.

W 1331 za Bramą Kogi znajdował się solidny most, do którego mogły przybijać duże statki, m.in. kogi, i to właśnie od nich wzięła się ówczesna nazwa pobliskiej bramy. Później wybudowano na jej miejscu znacznie okazalszą bramę, a od zielonkawego koloru detali wzięła się nazwa jej, i mostu.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych tę drogą w latach 1457-1552, wzięło się jej określenie jako Drogi Królewskiej. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki. W XIV i XV wieku w każdą sobotę przy Długim Targu handlowano mięsem, a na odcinku między Fontanną Neptuna a ratuszem sprzedawano żywe prosięta, dlatego też tą część Drogi Królewskiej nazywano Targiem Prosiąt.

Na Długim Targu wykonywano także egzekucje czarownic, heretyków i złoczyńców, będącymi jednak wyłącznie szlachcicami lub prawowitymi obywatelami. Pozostałych tracono na Górze Szubienicznej bądź w Katowni.

Długi Targ podobnie jak ulica Długa zostały wybrukowane w 1882 kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 plac nosił niemieckojęzyczną nazwę Langer Markt.

W wyniku działań wojennych zdecydowana większość zabudowy Długiego Targu została zniszczona. W trakcie odbudowy usunięte zostały szyny, a kostkę zastąpiono szlifowanym granitem.

 

 

 

Poniżej trzecie wydanie tej samej pocztówki. Nadana 31.08.1906

 

 

 

Danzig – Langermarkt

Numer: 98970

                                                                                                                                                                                                                 

Długi Targ – reprezentacyjny plac w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście, na Głównym Mieście. Pełni funkcję rynku, jest przedłużeniem ul. Długiej, z którą tworzy tzw. Drogę Królewską.

W XIII wieku wraz z ul. Długą, Długi Targ był traktem kupieckim, którego przedłużeniem był owalny plac targowy. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Krzyżaków, trakt ten stał się najważniejszym na całym Głównym Mieście. Od 1331 bywa określany w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś w jej miejscu wznosi się Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany za jedną ulicę.

W 1331 za Bramą Kogi znajdował się solidny most, do którego mogły przybijać duże statki, m.in. kogi, i to właśnie od nich wzięła się ówczesna nazwa pobliskiej bramy. Później wybudowano na jej miejscu znacznie okazalszą bramę, a od zielonkawego koloru detali wzięła się nazwa jej, i mostu.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych tę drogą w latach 1457-1552, wzięło się jej określenie jako Drogi Królewskiej. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki. W XIV i XV wieku w każdą sobotę przy Długim Targu handlowano mięsem, a na odcinku między Fontanną Neptuna a ratuszem sprzedawano żywe prosięta, dlatego też tą część Drogi Królewskiej nazywano Targiem Prosiąt.

Na Długim Targu wykonywano także egzekucje czarownic, heretyków i złoczyńców, będącymi jednak wyłącznie szlachcicami lub prawowitymi obywatelami. Pozostałych tracono na Górze Szubienicznej bądź w Katowni.

Długi Targ podobnie jak ulica Długa zostały wybrukowane w 1882 kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 plac nosił niemieckojęzyczną nazwę Langer Markt.

W wyniku działań wojennych zdecydowana większość zabudowy Długiego Targu została zniszczona. W trakcie odbudowy usunięte zostały szyny, a kostkę zastąpiono szlifowanym granitem.

 

 

 

 

Danzig – Langermarkt.

Wydawca: B. & W.B. Numer: 59 156 Nadana w dniu: 18.08.1907

Długi Targ – reprezentacyjny plac w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście, na Głównym Mieście. Pełni funkcję rynku, jest przedłużeniem ul. Długiej, z którą tworzy tzw. Drogę Królewską.

W XIII wieku wraz z ul. Długą, Długi Targ był traktem kupieckim, którego przedłużeniem był owalny plac targowy. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Krzyżaków, trakt ten stał się najważniejszym na całym Głównym Mieście. Od 1331 bywa określany w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś w jej miejscu wznosi się Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany za jedną ulicę.

W 1331 za Bramą Kogi znajdował się solidny most, do którego mogły przybijać duże statki, m.in. kogi, i to właśnie od nich wzięła się ówczesna nazwa pobliskiej bramy. Później wybudowano na jej miejscu znacznie okazalszą bramę, a od zielonkawego koloru detali wzięła się nazwa jej, i mostu.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych tę drogą w latach 1457-1552, wzięło się jej określenie jako Drogi Królewskiej. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki. W XIV i XV wieku w każdą sobotę przy Długim Targu handlowano mięsem, a na odcinku między Fontanną Neptuna a ratuszem sprzedawano żywe prosięta, dlatego też tą część Drogi Królewskiej nazywano Targiem Prosiąt.

Na Długim Targu wykonywano także egzekucje czarownic, heretyków i złoczyńców, będącymi jednak wyłącznie szlachcicami lub prawowitymi obywatelami. Pozostałych tracono na Górze Szubienicznej bądź w Katowni.

Długi Targ podobnie jak ulica Długa zostały wybrukowane w 1882 kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 plac nosił niemieckojęzyczną nazwę Langer Markt.

W wyniku działań wojennych zdecydowana większość zabudowy Długiego Targu została zniszczona. W trakcie odbudowy usunięte zostały szyny, a kostkę zastąpiono szlifowanym granitem.

 

 

 

Alt–Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku. Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Gdańsk – Studnia Neptuna

Wydawca: ASK Numer: 23

                                                                                                                                                                                         

Fontanna Neptunazabytkowa  fontanna, która powstała z inicjatywy burmistrza Bartłomieja Schachmanna i rady miejskiej. Zlokalizowana jest w najbardziej reprezentacyjnej części Gdańska – na Długim Targu, przed wejściem do Dworu Artusa.

W latach 1606-1615 trwały prace projektowe, rzeźbiarskie i odlewnicze. Projekt figury przedstawiającej Neptuna, boga wód, stworzył architekt i rzeźbiarz Abraham van den Blocke (ur. 1572, zm. 1628). Model figury został wykonany przez Piotra Husena. Rzeźba została odlana w brązie ok. 1615 r., w miejskiej odlewni w Gdańsku, z użyciem formy ludwisarza Gerdta Benninga.. Ciężar figury wynosi 650 kg. Czasza oraz trzon, na której stoi posąg, są również autorstwa Abrahama van den Blocke. Elementy architektoniczne fontanny nawiązują do manieryzmu flamandzkiego.

Uruchomienie fontanny nastąpiło dopiero w 1633. Rok później powstała żelazna krata otaczająca basen, również zaprojektowana przez Abrahama van den Blocke.

Manierystyczna w swej koncepcji figura rzymskiego boga mórz i oceanów – Neptuna zbudowana jest w oparciu o łamaną linię (nawiązanie do figury serpentinata), przeznaczona jest do oglądania ze wszystkich stron. Wygląd rzeźby wskazuje na to, że autor znał rzeźby antyczne: głowa Neptuna przypomina głowę z posągu konnego Marka Aureliusza, zaś tors jest być może nawiązaniem do Torsu Belwederskiego.

W latach 1757-1761 Jan Karol Stender wykonał nowy basen i trzon, a mistrz kowalski Jakub Barren uzupełnił i odnowił zniszczoną kratę. Fontanna otrzymała wtedy bogato zdobiony styl rokokowy.

Uszkodzona w czasie II wojny światowej i następnie zdemontowana dla ochrony, została odrestaurowana i ponownie uruchomiona w 1954.

 

 

 

 

Danzig – Dwór Artusa

Wydawca: Wydawnictwo Macierzy Szkolnej w Gdańsku Wydana: Danzig

Cena 2 grosze !!

Dwór Artusa (niem. Artushof)

Gmach usytuowany w centrum Gdańska, przy Długim Targu 44, dawniej miejsce spotkań kupców, ośrodek życia towarzyskiego, później giełda, obecnie oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska.

Nazwa została zaczerpnięta z bardzo popularnej w średniowieczu legendy o królu Arturze, symbolu rycerskości i odwagi. Najpierw w Anglii, a potem również w innych krajach germańskich, nazywano jego imieniem domy spotkań rycerstwa i patrycjatu. W Polsce dwory Artusa zakładane i odwiedzane były przez przedstawicieli warstwy mieszczańskiej. Na terenach Rzeczypospolitej powstało kilka dworów, lecz gdański był z nich zdecydowanie najsławniejszy. Był siedzibą kilku bractw, których nazwy wywodziły się od ław. Najznamienitsze z nich to ława św. Rajnolda, św. Jerzego, Malborska, Trzech Króli oraz Ławników. Bractwa gromadziły elitę Gdańska – przedstawicieli patrycjatu i bogatego mieszczaństwa, dla rzemieślników, kramarzy oraz wszystkich trudniących się pracą najemną wstęp był surowo zakazany. Bogaci kupcy oraz goście zagraniczni gromadzili się tu wieczorami, wnosząc z góry opłatę za wypijane trunki (w XVII w. w wysokości 3 szylingów). Początkowo, przynajmniej teoretycznie, omawianie interesów na terenie Dworu było zakazane, do tego celu służył plac przed budynkiem. Wieczory we Dworze urozmaicane były różnymi występami – muzyków, śpiewaków, linoskoczków, kuglarzy. Mimo oficjalnego zakazu, goście często spędzali czas na hazardzie, grze w kości i karty, bardzo popularne były też różnorodne zakłady. Mimo że na co dzień podawano tam jedynie trunki, uzupełniane niewielkimi zakąskami, to co jakiś czas wyprawiano wspaniałe uczty, trwające nawet po kilka dni. Zwłaszcza pod koniec XVII w. uczty wyprawiane z coraz większym przepychem, zaczęły się przeradzać w całonocne pijatyki. Pojawiało się coraz więcej skarg na rozluźnienie obyczajów panujące we Dworze. Jednak nie tylko spotkania towarzyskie odbywały się we Dworze. W XVII w. pojawili się tu księgarze, prezentujący książki drukowane w Gdańsku, oraz stoiska malarzy – nie zostali oni objęci zakazem wstępu dla innych handlarzy.

Czasy rozkwitu Dworu przypadają na wiek XVI i XVII, ale jego historia sięga znacznie wcześniej. Nazwa budynku „curia regis Artus” (dwór króla Artusa), wzniesionego w Gdańsku w latach 1348-1350, pojawiła się pierwszy raz w 1357 r. w miejskim zapisie o czynszu gruntowym z 1350 r. Kolejny budynek wzniesiono być może w 1379 r. Na jego ślady natrafiono prawdopodobnie podczas badań archeologicznych w 1991 r. (por. Gdańsk wczesnośredniowieczny w świetle najnowszych badań archeologicznych i historycznych, Gdańsk 1998, s. 200). Ten budynek gdańskiego Dworu spłonął w roku 1476. Odbudowano go w kilka lat później, a w 1552 r. otrzymał nową fasadę, raz jeszcze przekształconą w 1617 r. przez Abrahama van den Blocke. Budynek ozdobiono wspaniałymi posągami starożytnych bohaterów (Scypion Afrykański, Temistokles, Kamillus, Juda Machabeusz) powyżej alegoriami siły i sprawiedliwości, a na szczycie posągiem Fortuny. Po obu stronach portalu umieszczono medaliony z popiersiami Zygmunta III Wazy oraz jego syna, wtedy jeszcze królewicza Władysława.

 

 

 

Danzig – Artushof

Dwór Artusa (niem. Artushof)

Gmach usytuowany w centrum Gdańska, przy Długim Targu 44, dawniej miejsce spotkań kupców, ośrodek życia towarzyskiego, później giełda.  Nazwa została zaczerpnięta z bardzo popularnej w średniowieczu legendy o królu Arturze, symbolu rycerskości i odwagi. Najpierw w Anglii, a potem również w innych krajach germańskich, nazywano jego imieniem domy spotkań rycerstwa i patrycjatu. W Polsce dwory Artusa zakładane i odwiedzane były przez przedstawicieli warstwy mieszczańskiej.

Na terenach Rzeczypospolitej powstało kilka dworów, lecz gdański był z nich zdecydowanie najsławniejszy. Był siedzibą kilku bractw, których nazwy wywodziły się od ław. Najznamienitsze z nich to ława św. Rajnolda, św. Jerzego, Malborska, Trzech Króli oraz Ławników. Bractwa gromadziły elitę Gdańska – przedstawicieli patrycjatu i bogatego mieszczaństwa, dla rzemieślników, kramarzy oraz wszystkich trudniących się pracą najemną wstęp był surowo zakazany. Bogaci kupcy oraz goście zagraniczni gromadzili się tu wieczorami, wnosząc z góry opłatę za wypijane trunki (w XVII w. w wysokości 3 szylingów). Początkowo, przynajmniej teoretycznie, omawianie interesów na terenie Dworu było zakazane, do tego celu służył plac przed budynkiem. Wieczory we Dworze urozmaicane były różnymi występami – muzyków, śpiewaków, linoskoczków, kuglarzy. Mimo oficjalnego zakazu, goście często spędzali czas na hazardzie, grze w kości i karty, bardzo popularne były też różnorodne zakłady. Mimo że na co dzień podawano tam jedynie trunki, uzupełniane niewielkimi zakąskami, to co jakiś czas wyprawiano wspaniałe uczty, trwające nawet po kilka dni. Zwłaszcza pod koniec XVIIw. uczty wyprawiane z coraz większym przepychem, zaczęły się przeradzać w całonocne pijatyki. Pojawiało się coraz więcej skarg na rozluźnienie obyczajów panujące we Dworze.

Czasy rozkwitu Dworu przypadają na wiek XVI i XVII, ale jego historia sięga znacznie wcześniej. Nazwa budynku „curia regis Artus” (dwór króla Artusa), wzniesionego w Gdańsku w latach 1348-1350, pojawiła się pierwszy raz w 1357 r. w miejskim zapisie o czynszu gruntowym z 1350 r.

Kolejny budynek wzniesiono być może w 1379 r. Na jego ślady natrafiono prawdopodobnie podczas badań archeologicznych w 1991 r. (por. Gdańsk wczesnośredniowieczny w świetle najnowszych badań archeologicznych i historycznych, Gdańsk 1998, s. 200). Ten budynek gdańskiego Dworu spłonął w roku 1476. Odbudowano go w kilka lat później, a w 1552 r. otrzymał nową fasadę, raz jeszcze przekształconą w 1617 r. przez Abrahama van den Blocke. Budynek ozdobiono wspaniałymi posągami starożytnych bohaterów (Scypion Afrykański, Temistokles, Kamillus, Juda Machabeusz) powyżej alegoriami siły i sprawiedliwości, a na szczycie posągiem Fortuny. Po obu stronach portalu umieszczono medaliony z popiersiami Zygmunta III Wazy oraz jego syna, wtedy jeszcze królewicza Władysława.

 

 

Aus Danzigs Vergangenheit

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig

Pocztówka przedstawia dobudówkę przed Dworem Artusa specjalnie przygotowana na wizytę Króla Prus Wilhelma I, który to po swojej koronacji w dniu 20 października 1861 roku odwiedził Gdańsk.

Autorem zdjęcia wg. opisu na pocztówce  jest gdański fotograf  Bernharda Herfart. Jego atelier  mieściło się przy Vorstadtichcer Graben 56 ( dzisiejsze Podwale Przedmiejskie). Fotograf ten był prawdopodobnie uprzednio zatrudniony w pracowni fotograficznej znajdującej się przy ul. Reitbahn 7 a kierowanej przez G. Dellewske. Pracownia ta należał przedtem  do  innego gdańskiego fotografa R.Th.Kuhn.

Wg. Pomorskiej Biblioteki Cyfrowej autorem fotografii jest słynny fotograf gdański Eduard Flottwell.

 

Alt–Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku. Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Danzig. Der Artushof. No Dzg 15.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Dzg.15 Nadana w dniu: Bez obiegu

Dwór Artusa (niem. Artushof)

Gmach usytuowany w centrum Gdańska, przy Długim Targu 44, dawniej miejsce spotkań kupców, ośrodek życia towarzyskiego, później giełda, obecnie oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska.

Nazwa została zaczerpnięta z bardzo popularnej w średniowieczu legendy o królu Arturze, symbolu rycerskości i odwagi. Najpierw w Anglii, a potem również w innych krajach germańskich, nazywano jego imieniem domy spotkań rycerstwa i patrycjatu. W Polsce dwory Artusa zakładane i odwiedzane były przez przedstawicieli warstwy mieszczańskiej. Na terenach Rzeczypospolitej powstało kilka dworów, lecz gdański był z nich zdecydowanie najsławniejszy. Był siedzibą kilku bractw, których nazwy wywodziły się od ław. Najznamienitsze z nich to ława św. Rajnolda, św. Jerzego, Malborska, Trzech Króli oraz Ławników. Bractwa gromadziły elitę Gdańska – przedstawicieli patrycjatu i bogatego mieszczaństwa, dla rzemieślników, kramarzy oraz wszystkich trudniących się pracą najemną wstęp był surowo zakazany. Bogaci kupcy oraz goście zagraniczni gromadzili się tu wieczorami, wnosząc z góry opłatę za wypijane trunki (w XVII w. w wysokości 3 szylingów). Początkowo, przynajmniej teoretycznie, omawianie interesów na terenie Dworu było zakazane, do tego celu służył plac przed budynkiem. Wieczory we Dworze urozmaicane były różnymi występami – muzyków, śpiewaków, linoskoczków, kuglarzy. Mimo oficjalnego zakazu, goście często spędzali czas na hazardzie, grze w kości i karty, bardzo popularne były też różnorodne zakłady. Mimo że na co dzień podawano tam jedynie trunki, uzupełniane niewielkimi zakąskami, to co jakiś czas wyprawiano wspaniałe uczty, trwające nawet po kilka dni. Zwłaszcza pod koniec XVII w. uczty wyprawiane z coraz większym przepychem, zaczęły się przeradzać w całonocne pijatyki. Pojawiało się coraz więcej skarg na rozluźnienie obyczajów panujące we Dworze. Jednak nie tylko spotkania towarzyskie odbywały się we Dworze. W XVII w. pojawili się tu księgarze, prezentujący książki drukowane w Gdańsku, oraz stoiska malarzy – nie zostali oni objęci zakazem wstępu dla innych handlarzy.

Czasy rozkwitu Dworu przypadają na wiek XVI i XVII, ale jego historia sięga znacznie wcześniej. Nazwa budynku „curia regis Artus” (dwór króla Artusa), wzniesionego w Gdańsku w latach 1348-1350, pojawiła się pierwszy raz w 1357 r. w miejskim zapisie o czynszu gruntowym z 1350 r. Kolejny budynek wzniesiono być może w 1379 r. Na jego ślady natrafiono prawdopodobnie podczas badań archeologicznych w 1991 r. (por. Gdańsk wczesnośredniowieczny w świetle najnowszych badań archeologicznych i historycznych, Gdańsk 1998, s. 200). Ten budynek gdańskiego Dworu spłonął w roku 1476. Odbudowano go w kilka lat później, a w 1552 r. otrzymał nową fasadę, raz jeszcze przekształconą w 1617 r. przez Abrahama van den Blocke. Budynek ozdobiono wspaniałymi posągami starożytnych bohaterów (Scypion Afrykański, Temistokles, Kamillus, Juda Machabeusz) powyżej alegoriami siły i sprawiedliwości, a na szczycie posągiem Fortuny. Po obu stronach portalu umieszczono medaliony z popiersiami Zygmunta III Wazy oraz jego syna, wtedy jeszcze królewicza Władysława.

 

 

Danzig – Neptunsbrunnen

Fontanna Neptunazabytkowa  fontanna, która powstała z inicjatywy burmistrza Bartłomieja Schachmanna i rady miejskiej. Zlokalizowana jest w najbardziej reprezentacyjnej części Gdańska – na Długim Targu, przed wejściem do Dworu Artusa.

W latach 1606-1615 trwały prace projektowe, rzeźbiarskie i odlewnicze. Projekt figury przedstawiającej Neptuna, boga wód, stworzył architekt i rzeźbiarz Abraham van den Blocke (ur. 1572, zm. 1628). Model figury został wykonany przez Piotra Husena. Rzeźba została odlana w brązie ok. 1615 r., w miejskiej odlewni w Gdańsku, z użyciem formy ludwisarza Gerdta Benninga.. Ciężar figury wynosi 650 kg. Czasza oraz trzon, na której stoi posąg, są również autorstwa Abrahama van den Blocke. Elementy architektoniczne fontanny nawiązują do manieryzmu flamandzkiego.

Uruchomienie fontanny nastąpiło dopiero w 1633. Rok później powstała żelazna krata otaczająca basen, również zaprojektowana przez Abrahama van den Blocke.

Manierystyczna w swej koncepcji figura rzymskiego boga mórz i oceanów – Neptuna zbudowana jest w oparciu o łamaną linię (nawiązanie do figury serpentinata), przeznaczona jest do oglądania ze wszystkich stron. Wygląd rzeźby wskazuje na to, że autor znał rzeźby antyczne: głowa Neptuna przypomina głowę z posągu konnego Marka Aureliusza, zaś tors jest być może nawiązaniem do Torsu Belwederskiego.

W latach 1757-1761 Jan Karol Stender wykonał nowy basen i trzon, a mistrz kowalski Jakub Barren uzupełnił i odnowił zniszczoną kratę. Fontanna otrzymała wtedy bogato zdobiony styl rokokowy.

Uszkodzona w czasie II wojny światowej i następnie zdemontowana dla ochrony, została odrestaurowana i ponownie uruchomiona w 1954.

Danzig – Neptunsbrunnen

Fontanna Neptunazabytkowa  fontanna, która powstała z inicjatywy burmistrza Bartłomieja Schachmanna i rady miejskiej. Zlokalizowana jest w najbardziej reprezentacyjnej części Gdańska – na Długim Targu, przed wejściem do Dworu Artusa.

W latach 1606-1615 trwały prace projektowe, rzeźbiarskie i odlewnicze. Projekt figury przedstawiającej Neptuna, boga wód, stworzył architekt i rzeźbiarz Abraham van den Blocke (ur. 1572, zm. 1628). Model figury został wykonany przez Piotra Husena. Rzeźba została odlana w brązie ok. 1615 r., w miejskiej odlewni w Gdańsku, z użyciem formy ludwisarza Gerdta Benninga.. Ciężar figury wynosi 650 kg. Czasza oraz trzon, na której stoi posąg, są również autorstwa Abrahama van den Blocke. Elementy architektoniczne fontanny nawiązują do manieryzmu flamandzkiego.

Uruchomienie fontanny nastąpiło dopiero w 1633. Rok później powstała żelazna krata otaczająca basen, również zaprojektowana przez Abrahama van den Blocke.

Manierystyczna w swej koncepcji figura rzymskiego boga mórz i oceanów – Neptuna zbudowana jest w oparciu o łamaną linię (nawiązanie do figury serpentinata), przeznaczona jest do oglądania ze wszystkich stron. Wygląd rzeźby wskazuje na to, że autor znał rzeźby antyczne: głowa Neptuna przypomina głowę z posągu konnego Marka Aureliusza, zaś tors jest być może nawiązaniem do Torsu Belwederskiego.

W latach 1757-1761 Jan Karol Stender wykonał nowy basen i trzon, a mistrz kowalski Jakub Barren uzupełnił i odnowił zniszczoną kratę. Fontanna otrzymała wtedy bogato zdobiony styl rokokowy.

Uszkodzona w czasie II wojny światowej i następnie zdemontowana dla ochrony, została odrestaurowana i ponownie uruchomiona w 1954.

Danzig – Neptunbrunnen

Wydawca: F.S. Wydana: Danzig 1906 Numer: 17 Nadana w dniu: 24.02.1907

Fontanna Neptunazabytkowa  fontanna, która powstała z inicjatywy burmistrza Bartłomieja Schachmanna i rady miejskiej. Zlokalizowana jest w najbardziej reprezentacyjnej części Gdańska – na Długim Targu, przed wejściem do Dworu Artusa.

W latach 1606-1615 trwały prace projektowe, rzeźbiarskie i odlewnicze. Projekt figury przedstawiającej Neptuna, boga wód, stworzył architekt i rzeźbiarz Abraham van den Blocke (ur. 1572, zm. 1628). Model figury został wykonany przez Piotra Husena. Rzeźba została odlana w brązie ok. 1615 r., w miejskiej odlewni w Gdańsku, z użyciem formy ludwisarza Gerdta Benninga      Ciężar figury wynosi 650 kg. Czasza oraz trzon, na której stoi posąg, są również autorstwa Abrahama van den Blocke. Elementy architektoniczne fontanny nawiązują do manieryzmu flamandzkiego.

Uruchomienie fontanny nastąpiło dopiero w 1633. Rok później powstała żelazna krata otaczająca basen, również zaprojektowana przez Abrahama van den Blocke.

Manierystyczna w swej koncepcji figura rzymskiego boga mórz i oceanów – Neptuna zbudowana jest w oparciu o łamaną linię (nawiązanie do figury serpentinata), przeznaczona jest do oglądania ze wszystkich stron. Wygląd rzeźby wskazuje na to, że autor znał rzeźby antyczne: głowa Neptuna przypomina głowę z posągu konnego Marka Aureliusza, zaś tors jest być może nawiązaniem do Torsu Belwederskiego.

W latach 1757-1761 Jan Karol Stender wykonał nowy basen i trzon, a mistrz kowalski Jakub Barren uzupełnił i odnowił zniszczoną kratę. Fontanna otrzymała wtedy bogato zdobiony styl rokokowy.

Przed II Wojna Światową hitlerowcy usunęli Polskie Orły z żelaznej kraty otaczającej basen. Brak orła można dostrzec na innych, zamieszczonych tutaj, pocztówkach.

Uszkodzona w czasie II wojny światowej i następnie zdemontowana dla ochrony, została odrestaurowana i ponownie uruchomiona w 1954.

W kwietniu 1988 r., przy okazji dorocznej konserwacji, na polecenie władz miejskich Gdańska, zakryto posągowi przyrodzenie listkiem figowym(!!!!).
 
 

Danzig – Neptunsbrunnen

Wydawca: Julius Simonsen Kunstverlag Wydana: Oldenburg in Holstein Numer: 5 076

Fontanna Neptunazabytkowa  fontanna, która powstała z inicjatywy burmistrza Bartłomieja Schachmanna i rady miejskiej. Zlokalizowana jest w najbardziej reprezentacyjnej części Gdańska – na Długim Targu, przed wejściem do Dworu Artusa.

W latach 1606-1615 trwały prace projektowe, rzeźbiarskie i odlewnicze. Projekt figury przedstawiającej Neptuna, boga wód, stworzył architekt i rzeźbiarz Abraham van den Blocke (ur. 1572, zm. 1628). Model figury został wykonany przez Piotra Husena. Rzeźba została odlana w brązie ok. 1615 r., w miejskiej odlewni w Gdańsku, z użyciem formy ludwisarza Gerdta Benninga.. Ciężar figury wynosi 650 kg. Czasza oraz trzon, na której stoi posąg, są również autorstwa Abrahama van den Blocke. Elementy architektoniczne fontanny nawiązują do manieryzmu flamandzkiego.

Uruchomienie fontanny nastąpiło dopiero w 1633. Rok później powstała żelazna krata otaczająca basen, również zaprojektowana przez Abrahama van den Blocke.

Manierystyczna w swej koncepcji figura rzymskiego boga mórz i oceanów – Neptuna zbudowana jest w oparciu o łamaną linię (nawiązanie do figury serpentinata), przeznaczona jest do oglądania ze wszystkich stron. Wygląd rzeźby wskazuje na to, że autor znał rzeźby antyczne: głowa Neptuna przypomina głowę z posągu konnego Marka Aureliusza, zaś tors jest być może nawiązaniem do Torsu Belwederskiego.

W latach 1757-1761 Jan Karol Stender wykonał nowy basen i trzon, a mistrz kowalski Jakub Barren uzupełnił i odnowił zniszczoną kratę. Fontanna otrzymała wtedy bogato zdobiony styl rokokowy.

Uszkodzona w czasie II wojny światowej i następnie zdemontowana dla ochrony, została odrestaurowana i ponownie uruchomiona w 1954.

 

 

 

Danzig – Neptunsbrunnen

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: Brak Nadana w dniu: 08.02.1901

Zdjęcie do pocztówki wykonała firma „Atelier Walther Fischer”, która mieściła się przy Holzmarkt 12 (Targ Drzewny 12).

Fontanna Neptunazabytkowa  fontanna, która powstała z inicjatywy burmistrza Bartłomieja Schachmanna i rady miejskiej. Zlokalizowana jest w najbardziej reprezentacyjnej części Gdańska – na Długim Targu, przed wejściem do Dworu Artusa.

W latach 1606-1615 trwały prace projektowe, rzeźbiarskie i odlewnicze. Projekt figury przedstawiającej Neptuna, boga wód, stworzył architekt i rzeźbiarz Abraham van den Blocke (ur. 1572, zm. 1628). Model figury został wykonany przez Piotra Husena. Rzeźba została odlana w brązie ok. 1615 r., w miejskiej odlewni w Gdańsku, z użyciem formy ludwisarza Gerdta Benninga.. Ciężar figury wynosi 650 kg. Czasza oraz trzon, na której stoi posąg, są również autorstwa Abrahama van den Blocke. Elementy architektoniczne fontanny nawiązują do manieryzmu flamandzkiego.

Uruchomienie fontanny nastąpiło dopiero w 1633. Rok później powstała żelazna krata otaczająca basen, również zaprojektowana przez Abrahama van den Blocke.

Manierystyczna w swej koncepcji figura rzymskiego boga mórz i oceanów – Neptuna zbudowana jest w oparciu o łamaną linię (nawiązanie do figury serpentinata), przeznaczona jest do oglądania ze wszystkich stron. Wygląd rzeźby wskazuje na to, że autor znał rzeźby antyczne: głowa Neptuna przypomina głowę z posągu konnego Marka Aureliusza, zaś tors jest być może nawiązaniem do Torsu Belwederskiego.[potrzebne źródło]

W latach 1757-1761 Jan Karol Stender wykonał nowy basen i trzon, a mistrz kowalski Jakub Barren uzupełnił i odnowił zniszczoną kratę. Fontanna otrzymała wtedy bogato zdobiony styl rokokowy.

Uszkodzona w czasie II wojny światowej i następnie zdemontowana dla ochrony, została odrestaurowana i ponownie uruchomiona w 1954.

Danzig. Der Artushof. No 26 059.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 26 059 Nadana w dniu: 10.08.1904

Dwór Artusa (niem. Artushof)

Gmach usytuowany w centrum Gdańska, przy Długim Targu 44, dawniej miejsce spotkań kupców, ośrodek życia towarzyskiego, później giełda, obecnie oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska.

Nazwa została zaczerpnięta z bardzo popularnej w średniowieczu legendy o królu Arturze, symbolu rycerskości i odwagi. Najpierw w Anglii, a potem również w innych krajach germańskich, nazywano jego imieniem domy spotkań rycerstwa i patrycjatu. W Polsce dwory Artusa zakładane i odwiedzane były przez przedstawicieli warstwy mieszczańskiej. Na terenach Rzeczypospolitej powstało kilka dworów, lecz gdański był z nich zdecydowanie najsławniejszy. Był siedzibą kilku bractw, których nazwy wywodziły się od ław. Najznamienitsze z nich to ława św. Rajnolda, św. Jerzego, Malborska, Trzech Króli oraz Ławników. Bractwa gromadziły elitę Gdańska – przedstawicieli patrycjatu i bogatego mieszczaństwa, dla rzemieślników, kramarzy oraz wszystkich trudniących się pracą najemną wstęp był surowo zakazany. Bogaci kupcy oraz goście zagraniczni gromadzili się tu wieczorami, wnosząc z góry opłatę za wypijane trunki (w XVII w. w wysokości 3 szylingów). Początkowo, przynajmniej teoretycznie, omawianie interesów na terenie Dworu było zakazane, do tego celu służył plac przed budynkiem. Wieczory we Dworze urozmaicane były różnymi występami – muzyków, śpiewaków, linoskoczków, kuglarzy. Mimo oficjalnego zakazu, goście często spędzali czas na hazardzie, grze w kości i karty, bardzo popularne były też różnorodne zakłady. Mimo że na co dzień podawano tam jedynie trunki, uzupełniane niewielkimi zakąskami, to co jakiś czas wyprawiano wspaniałe uczty, trwające nawet po kilka dni. Zwłaszcza pod koniec XVII w. uczty wyprawiane z coraz większym przepychem, zaczęły się przeradzać w całonocne pijatyki. Pojawiało się coraz więcej skarg na rozluźnienie obyczajów panujące we Dworze. Jednak nie tylko spotkania towarzyskie odbywały się we Dworze. W XVII w. pojawili się tu księgarze, prezentujący książki drukowane w Gdańsku, oraz stoiska malarzy – nie zostali oni objęci zakazem wstępu dla innych handlarzy.

Czasy rozkwitu Dworu przypadają na wiek XVI i XVII, ale jego historia sięga znacznie wcześniej. Nazwa budynku „curia regis Artus” (dwór króla Artusa), wzniesionego w Gdańsku w latach 1348-1350, pojawiła się pierwszy raz w 1357 r. w miejskim zapisie o czynszu gruntowym z 1350 r. Kolejny budynek wzniesiono być może w 1379 r. Na jego ślady natrafiono prawdopodobnie podczas badań archeologicznych w 1991 r. (por. Gdańsk wczesnośredniowieczny w świetle najnowszych badań archeologicznych i historycznych, Gdańsk 1998, s. 200). Ten budynek gdańskiego Dworu spłonął w roku 1476. Odbudowano go w kilka lat później, a w 1552 r. otrzymał nową fasadę, raz jeszcze przekształconą w 1617 r. przez Abrahama van den Blocke. Budynek ozdobiono wspaniałymi posągami starożytnych bohaterów (Scypion Afrykański, Temistokles, Kamillus, Juda Machabeusz) powyżej alegoriami siły i sprawiedliwości, a na szczycie posągiem Fortuny. Po obu stronach portalu umieszczono medaliony z popiersiami Zygmunta III Wazy oraz jego syna, wtedy jeszcze królewicza Władysława.

 

 

 

Danzig – Artushof (Borse)

Wydawca: Bruck & Shon Numer: 2 052 Nadana w dniu: 08.05.1902

Dwór Artusa (niem. Artushof)

Gmach usytuowany w centrum Gdańska, przy Długim Targu 44, dawniej miejsce spotkań kupców, ośrodek życia towarzyskiego, później giełda, obecnie oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska.

Nazwa została zaczerpnięta z bardzo popularnej w średniowieczu legendy o królu Arturze, symbolu rycerskości i odwagi. Najpierw w Anglii, a potem również w innych krajach germańskich, nazywano jego imieniem domy spotkań rycerstwa i patrycjatu. W Polsce dwory Artusa zakładane i odwiedzane były przez przedstawicieli warstwy mieszczańskiej. Na terenach Rzeczypospolitej powstało kilka dworów, lecz gdański był z nich zdecydowanie najsławniejszy. Był siedzibą kilku bractw, których nazwy wywodziły się od ław. Najznamienitsze z nich to ława św. Rajnolda, św. Jerzego, Malborska, Trzech Króli oraz Ławników. Bractwa gromadziły elitę Gdańska – przedstawicieli patrycjatu i bogatego mieszczaństwa, dla rzemieślników, kramarzy oraz wszystkich trudniących się pracą najemną wstęp był surowo zakazany. Bogaci kupcy oraz goście zagraniczni gromadzili się tu wieczorami, wnosząc z góry opłatę za wypijane trunki (w XVII w. w wysokości 3 szylingów). Początkowo, przynajmniej teoretycznie, omawianie interesów na terenie Dworu było zakazane, do tego celu służył plac przed budynkiem. Wieczory we Dworze urozmaicane były różnymi występami – muzyków, śpiewaków, linoskoczków, kuglarzy. Mimo oficjalnego zakazu, goście często spędzali czas na hazardzie, grze w kości i karty, bardzo popularne były też różnorodne zakłady. Mimo że na co dzień podawano tam jedynie trunki, uzupełniane niewielkimi zakąskami, to co jakiś czas wyprawiano wspaniałe uczty, trwające nawet po kilka dni. Zwłaszcza pod koniec XVII w. uczty wyprawiane z coraz większym przepychem, zaczęły się przeradzać w całonocne pijatyki. Pojawiało się coraz więcej skarg na rozluźnienie obyczajów panujące we Dworze. Jednak nie tylko spotkania towarzyskie odbywały się we Dworze. W XVII w. pojawili się tu księgarze, prezentujący książki drukowane w Gdańsku, oraz stoiska malarzy – nie zostali oni objęci zakazem wstępu dla innych handlarzy.

Czasy rozkwitu Dworu przypadają na wiek XVI i XVII, ale jego historia sięga znacznie wcześniej. Nazwa budynku „curia regis Artus” (dwór króla Artusa), wzniesionego w Gdańsku w latach 1348-1350, pojawiła się pierwszy raz w 1357 r. w miejskim zapisie o czynszu gruntowym z 1350 r. Kolejny budynek wzniesiono być może w 1379 r. Na jego ślady natrafiono prawdopodobnie podczas badań archeologicznych w 1991 r. (por. Gdańsk wczesnośredniowieczny w świetle najnowszych badań archeologicznych i historycznych, Gdańsk 1998, s. 200). Ten budynek gdańskiego Dworu spłonął w roku 1476. Odbudowano go w kilka lat później, a w 1552 r. otrzymał nową fasadę, raz jeszcze przekształconą w 1617 r. przez Abrahama van den Blocke. Budynek ozdobiono wspaniałymi posągami starożytnych bohaterów (Scypion Afrykański, Temistokles, Kamillus, Juda Machabeusz) powyżej alegoriami siły i sprawiedliwości, a na szczycie posągiem Fortuny. Po obu stronach portalu umieszczono medaliony z popiersiami Zygmunta III Wazy oraz jego syna, wtedy jeszcze królewicza Władysława.

 

 

 

Danzig – Der Artushof (Borse)

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901 Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

Zdjęcie wykonane  w 1898 (?) roku.

Dwór Artusa (niem. Artushof)

Gmach usytuowany w centrum Gdańska, przy Długim Targu 44, dawniej miejsce spotkań kupców, ośrodek życia towarzyskiego, później giełda, obecnie oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska.

Nazwa została zaczerpnięta z bardzo popularnej w średniowieczu legendy o królu Arturze, symbolu rycerskości i odwagi. Najpierw w Anglii, a potem również w innych krajach germańskich, nazywano jego imieniem domy spotkań rycerstwa i patrycjatu. W Polsce dwory Artusa zakładane i odwiedzane były przez przedstawicieli warstwy mieszczańskiej. Na terenach Rzeczypospolitej powstało kilka dworów, lecz gdański był z nich zdecydowanie najsławniejszy. Był siedzibą kilku bractw, których nazwy wywodziły się od ław. Najznamienitsze z nich to ława św. Rajnolda, św. Jerzego, Malborska, Trzech Króli oraz Ławników. Bractwa gromadziły elitę Gdańska – przedstawicieli patrycjatu i bogatego mieszczaństwa, dla rzemieślników, kramarzy oraz wszystkich trudniących się pracą najemną wstęp był surowo zakazany. Bogaci kupcy oraz goście zagraniczni gromadzili się tu wieczorami, wnosząc z góry opłatę za wypijane trunki (w XVII w. w wysokości 3 szylingów). Początkowo, przynajmniej teoretycznie, omawianie interesów na terenie Dworu było zakazane, do tego celu służył plac przed budynkiem. Wieczory we Dworze urozmaicane były różnymi występami – muzyków, śpiewaków, linoskoczków, kuglarzy. Mimo oficjalnego zakazu, goście często spędzali czas na hazardzie, grze w kości i karty, bardzo popularne były też różnorodne zakłady. Mimo że na co dzień podawano tam jedynie trunki, uzupełniane niewielkimi zakąskami, to co jakiś czas wyprawiano wspaniałe uczty, trwające nawet po kilka dni. Zwłaszcza pod koniec XVII w. uczty wyprawiane z coraz większym przepychem, zaczęły się przeradzać w całonocne pijatyki. Pojawiało się coraz więcej skarg na rozluźnienie obyczajów panujące we Dworze. Jednak nie tylko spotkania towarzyskie odbywały się we Dworze. W XVII w. pojawili się tu księgarze, prezentujący książki drukowane w Gdańsku, oraz stoiska malarzy – nie zostali oni objęci zakazem wstępu dla innych handlarzy.

Czasy rozkwitu Dworu przypadają na wiek XVI i XVII, ale jego historia sięga znacznie wcześniej. Nazwa budynku „curia regis Artus” (dwór króla Artusa), wzniesionego w Gdańsku w latach 1348-1350, pojawiła się pierwszy raz w 1357 r. w miejskim zapisie o czynszu gruntowym z 1350 r. Kolejny budynek wzniesiono być może w 1379 r. Na jego ślady natrafiono prawdopodobnie podczas badań archeologicznych w 1991 r. (por. Gdańsk wczesnośredniowieczny w świetle najnowszych badań archeologicznych i historycznych, Gdańsk 1998, s. 200). Ten budynek gdańskiego Dworu spłonął w roku 1476. Odbudowano go w kilka lat później, a w 1552 r. otrzymał nową fasadę, raz jeszcze przekształconą w 1617 r. przez Abrahama van den Blocke. Budynek ozdobiono wspaniałymi posągami starożytnych bohaterów (Scypion Afrykański, Temistokles, Kamillus, Juda Machabeusz) powyżej alegoriami siły i sprawiedliwości, a na szczycie posągiem Fortuny. Po obu stronach portalu umieszczono medaliony z popiersiami Zygmunta III Wazy oraz jego syna, wtedy jeszcze królewicza Władysława.

 

 

 

 

Danzig. Artushof Borse. No 21 687.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 21 687 Nadana w dniu: 02.09.1907

Dwór Artusa (niem. Artushof)

Gmach usytuowany w centrum Gdańska, przy Długim Targu 44, dawniej miejsce spotkań kupców, ośrodek życia towarzyskiego, później giełda, obecnie oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska.

Nazwa została zaczerpnięta z bardzo popularnej w średniowieczu legendy o królu Arturze, symbolu rycerskości i odwagi. Najpierw w Anglii, a potem również w innych krajach germańskich, nazywano jego imieniem domy spotkań rycerstwa i patrycjatu. W Polsce dwory Artusa zakładane i odwiedzane były przez przedstawicieli warstwy mieszczańskiej. Na terenach Rzeczypospolitej powstało kilka dworów, lecz gdański był z nich zdecydowanie najsławniejszy. Był siedzibą kilku bractw, których nazwy wywodziły się od ław. Najznamienitsze z nich to ława św. Rajnolda, św. Jerzego, Malborska, Trzech Króli oraz Ławników. Bractwa gromadziły elitę Gdańska – przedstawicieli patrycjatu i bogatego mieszczaństwa, dla rzemieślników, kramarzy oraz wszystkich trudniących się pracą najemną wstęp był surowo zakazany. Bogaci kupcy oraz goście zagraniczni gromadzili się tu wieczorami, wnosząc z góry opłatę za wypijane trunki (w XVII w. w wysokości 3 szylingów). Początkowo, przynajmniej teoretycznie, omawianie interesów na terenie Dworu było zakazane, do tego celu służył plac przed budynkiem. Wieczory we Dworze urozmaicane były różnymi występami – muzyków, śpiewaków, linoskoczków, kuglarzy. Mimo oficjalnego zakazu, goście często spędzali czas na hazardzie, grze w kości i karty, bardzo popularne były też różnorodne zakłady. Mimo że na co dzień podawano tam jedynie trunki, uzupełniane niewielkimi zakąskami, to co jakiś czas wyprawiano wspaniałe uczty, trwające nawet po kilka dni. Zwłaszcza pod koniec XVII w. uczty wyprawiane z coraz większym przepychem, zaczęły się przeradzać w całonocne pijatyki. Pojawiało się coraz więcej skarg na rozluźnienie obyczajów panujące we Dworze. Jednak nie tylko spotkania towarzyskie odbywały się we Dworze. W XVII w. pojawili się tu księgarze, prezentujący książki drukowane w Gdańsku, oraz stoiska malarzy – nie zostali oni objęci zakazem wstępu dla innych handlarzy.

Czasy rozkwitu Dworu przypadają na wiek XVI i XVII, ale jego historia sięga znacznie wcześniej. Nazwa budynku „curia regis Artus” (dwór króla Artusa), wzniesionego w Gdańsku w latach 1348-1350, pojawiła się pierwszy raz w 1357 r. w miejskim zapisie o czynszu gruntowym z 1350 r. Kolejny budynek wzniesiono być może w 1379 r. Na jego ślady natrafiono prawdopodobnie podczas badań archeologicznych w 1991 r. (por. Gdańsk wczesnośredniowieczny w świetle najnowszych badań archeologicznych i historycznych, Gdańsk 1998, s. 200). Ten budynek gdańskiego Dworu spłonął w roku 1476. Odbudowano go w kilka lat później, a w 1552 r. otrzymał nową fasadę, raz jeszcze przekształconą w 1617 r. przez Abrahama van den Blocke. Budynek ozdobiono wspaniałymi posągami starożytnych bohaterów (Scypion Afrykański, Temistokles, Kamillus, Juda Machabeusz) powyżej alegoriami siły i sprawiedliwości, a na szczycie posągiem Fortuny. Po obu stronach portalu umieszczono medaliony z popiersiami Zygmunta III Wazy oraz jego syna, wtedy jeszcze królewicza Władysława.

 

 

Danzig – Artushof (Borse)

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 8 026 Nadana w dniu: 24.03.1899

Dwór Artusa (niem. Artushof)

Gmach usytuowany w centrum Gdańska, przy Długim Targu 44, dawniej miejsce spotkań kupców, ośrodek życia towarzyskiego, później giełda, obecnie oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska.

Nazwa została zaczerpnięta z bardzo popularnej w średniowieczu legendy o królu Arturze, symbolu rycerskości i odwagi. Najpierw w Anglii, a potem również w innych krajach germańskich, nazywano jego imieniem domy spotkań rycerstwa i patrycjatu. W Polsce dwory Artusa zakładane i odwiedzane były przez przedstawicieli warstwy mieszczańskiej. Na terenach Rzeczypospolitej powstało kilka dworów, lecz gdański był z nich zdecydowanie najsławniejszy. Był siedzibą kilku bractw, których nazwy wywodziły się od ław. Najznamienitsze z nich to ława św. Rajnolda, św. Jerzego, Malborska, Trzech Króli oraz Ławników. Bractwa gromadziły elitę Gdańska – przedstawicieli patrycjatu i bogatego mieszczaństwa, dla rzemieślników, kramarzy oraz wszystkich trudniących się pracą najemną wstęp był surowo zakazany. Bogaci kupcy oraz goście zagraniczni gromadzili się tu wieczorami, wnosząc z góry opłatę za wypijane trunki (w XVII w. w wysokości 3 szylingów). Początkowo, przynajmniej teoretycznie, omawianie interesów na terenie Dworu było zakazane, do tego celu służył plac przed budynkiem. Wieczory we Dworze urozmaicane były różnymi występami – muzyków, śpiewaków, linoskoczków, kuglarzy. Mimo oficjalnego zakazu, goście często spędzali czas na hazardzie, grze w kości i karty, bardzo popularne były też różnorodne zakłady. Mimo że na co dzień podawano tam jedynie trunki, uzupełniane niewielkimi zakąskami, to co jakiś czas wyprawiano wspaniałe uczty, trwające nawet po kilka dni. Zwłaszcza pod koniec XVII w. uczty wyprawiane z coraz większym przepychem, zaczęły się przeradzać w całonocne pijatyki. Pojawiało się coraz więcej skarg na rozluźnienie obyczajów panujące we Dworze. Jednak nie tylko spotkania towarzyskie odbywały się we Dworze. W XVII w. pojawili się tu księgarze, prezentujący książki drukowane w Gdańsku, oraz stoiska malarzy – nie zostali oni objęci zakazem wstępu dla innych handlarzy.

Czasy rozkwitu Dworu przypadają na wiek XVI i XVII, ale jego historia sięga znacznie wcześniej. Nazwa budynku „curia regis Artus” (dwór króla Artusa), wzniesionego w Gdańsku w latach 1348-1350, pojawiła się pierwszy raz w 1357 r. w miejskim zapisie o czynszu gruntowym z 1350 r. Kolejny budynek wzniesiono być może w 1379 r. Na jego ślady natrafiono prawdopodobnie podczas badań archeologicznych w 1991 r. (por. Gdańsk wczesnośredniowieczny w świetle najnowszych badań archeologicznych i historycznych, Gdańsk 1998, s. 200). Ten budynek gdańskiego Dworu spłonął w roku 1476. Odbudowano go w kilka lat później, a w 1552 r. otrzymał nową fasadę, raz jeszcze przekształconą w 1617 r. przez Abrahama van den Blocke. Budynek ozdobiono wspaniałymi posągami starożytnych bohaterów (Scypion Afrykański, Temistokles, Kamillus, Juda Machabeusz) powyżej alegoriami siły i sprawiedliwości, a na szczycie posągiem Fortuny. Po obu stronach portalu umieszczono medaliony z popiersiami Zygmunta III Wazy oraz jego syna, wtedy jeszcze królewicza Władysława.

Poniżej pocztówka przedstawiająca ten sam widok ale wydana przez Stengel & Co. G.m.b.H. (Wydana: Dresden;  Numer: 8 026)

 

 

 

 

 

Danzig – Artushof

Wydawca: Otto Muller Wydana: Marburg (Hessen) Nadana w dniu: 16.02.1899

Dwór Artusa (niem. Artushof)

Gmach usytuowany w centrum Gdańska, przy Długim Targu 44, dawniej miejsce spotkań kupców, ośrodek życia towarzyskiego, później giełda, obecnie oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska.

Nazwa została zaczerpnięta z bardzo popularnej w średniowieczu legendy o królu Arturze, symbolu rycerskości i odwagi. Najpierw w Anglii, a potem również w innych krajach germańskich, nazywano jego imieniem domy spotkań rycerstwa i patrycjatu. W Polsce dwory Artusa zakładane i odwiedzane były przez przedstawicieli warstwy mieszczańskiej. Na terenach Rzeczypospolitej powstało kilka dworów, lecz gdański był z nich zdecydowanie najsławniejszy. Był siedzibą kilku bractw, których nazwy wywodziły się od ław. Najznamienitsze z nich to ława św. Rajnolda, św. Jerzego, Malborska, Trzech Króli oraz Ławników. Bractwa gromadziły elitę Gdańska – przedstawicieli patrycjatu i bogatego mieszczaństwa, dla rzemieślników, kramarzy oraz wszystkich trudniących się pracą najemną wstęp był surowo zakazany. Bogaci kupcy oraz goście zagraniczni gromadzili się tu wieczorami, wnosząc z góry opłatę za wypijane trunki (w XVII w. w wysokości 3 szylingów). Początkowo, przynajmniej teoretycznie, omawianie interesów na terenie Dworu było zakazane, do tego celu służył plac przed budynkiem. Wieczory we Dworze urozmaicane były różnymi występami – muzyków, śpiewaków, linoskoczków, kuglarzy. Mimo oficjalnego zakazu, goście często spędzali czas na hazardzie, grze w kości i karty, bardzo popularne były też różnorodne zakłady. Mimo że na co dzień podawano tam jedynie trunki, uzupełniane niewielkimi zakąskami, to co jakiś czas wyprawiano wspaniałe uczty, trwające nawet po kilka dni. Zwłaszcza pod koniec XVII w. uczty wyprawiane z coraz większym przepychem, zaczęły się przeradzać w całonocne pijatyki. Pojawiało się coraz więcej skarg na rozluźnienie obyczajów panujące we Dworze. Jednak nie tylko spotkania towarzyskie odbywały się we Dworze. W XVII w. pojawili się tu księgarze, prezentujący książki drukowane w Gdańsku, oraz stoiska malarzy – nie zostali oni objęci zakazem wstępu dla innych handlarzy.

Czasy rozkwitu Dworu przypadają na wiek XVI i XVII, ale jego historia sięga znacznie wcześniej. Nazwa budynku „curia regis Artus” (dwór króla Artusa), wzniesionego w Gdańsku w latach 1348-1350, pojawiła się pierwszy raz w 1357 r. w miejskim zapisie o czynszu gruntowym z 1350 r. Kolejny budynek wzniesiono być może w 1379 r. Na jego ślady natrafiono prawdopodobnie podczas badań archeologicznych w 1991 r. (por. Gdańsk wczesnośredniowieczny w świetle najnowszych badań archeologicznych i historycznych, Gdańsk 1998, s. 200). Ten budynek gdańskiego Dworu spłonął w roku 1476. Odbudowano go w kilka lat później, a w 1552 r. otrzymał nową fasadę, raz jeszcze przekształconą w 1617 r. przez Abrahama van den Blocke. Budynek ozdobiono wspaniałymi posągami starożytnych bohaterów (Scypion Afrykański, Temistokles, Kamillus, Juda Machabeusz) powyżej alegoriami siły i sprawiedliwości, a na szczycie posągiem Fortuny. Po obu stronach portalu umieszczono medaliony z popiersiami Zygmunta III Wazy oraz jego syna, wtedy jeszcze królewicza Władysława.

 

 

 

Danzig. Rathaus Diele. No Dzg 66.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Dzg 66 Nadana w dniu: Bez obiegu

Dwór Artusa (niem. Artushof)

Gmach usytuowany w centrum Gdańska, przy Długim Targu 44, dawniej miejsce spotkań kupców, ośrodek życia towarzyskiego, później giełda, obecnie oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska.

Nazwa została zaczerpnięta z bardzo popularnej w średniowieczu legendy o królu Arturze, symbolu rycerskości i odwagi. Najpierw w Anglii, a potem również w innych krajach germańskich, nazywano jego imieniem domy spotkań rycerstwa i patrycjatu. W Polsce dwory Artusa zakładane i odwiedzane były przez przedstawicieli warstwy mieszczańskiej. Na terenach Rzeczypospolitej powstało kilka dworów, lecz gdański był z nich zdecydowanie najsławniejszy. Był siedzibą kilku bractw, których nazwy wywodziły się od ław. Najznamienitsze z nich to ława św. Rajnolda, św. Jerzego, Malborska, Trzech Króli oraz Ławników. Bractwa gromadziły elitę Gdańska – przedstawicieli patrycjatu i bogatego mieszczaństwa, dla rzemieślników, kramarzy oraz wszystkich trudniących się pracą najemną wstęp był surowo zakazany. Bogaci kupcy oraz goście zagraniczni gromadzili się tu wieczorami, wnosząc z góry opłatę za wypijane trunki (w XVII w. w wysokości 3 szylingów). Początkowo, przynajmniej teoretycznie, omawianie interesów na terenie Dworu było zakazane, do tego celu służył plac przed budynkiem. Wieczory we Dworze urozmaicane były różnymi występami – muzyków, śpiewaków, linoskoczków, kuglarzy. Mimo oficjalnego zakazu, goście często spędzali czas na hazardzie, grze w kości i karty, bardzo popularne były też różnorodne zakłady. Mimo że na co dzień podawano tam jedynie trunki, uzupełniane niewielkimi zakąskami, to co jakiś czas wyprawiano wspaniałe uczty, trwające nawet po kilka dni. Zwłaszcza pod koniec XVII w. uczty wyprawiane z coraz większym przepychem, zaczęły się przeradzać w całonocne pijatyki. Pojawiało się coraz więcej skarg na rozluźnienie obyczajów panujące we Dworze. Jednak nie tylko spotkania towarzyskie odbywały się we Dworze. W XVII w. pojawili się tu księgarze, prezentujący książki drukowane w Gdańsku, oraz stoiska malarzy – nie zostali oni objęci zakazem wstępu dla innych handlarzy.

Czasy rozkwitu Dworu przypadają na wiek XVI i XVII, ale jego historia sięga znacznie wcześniej. Nazwa budynku „curia regis Artus” (dwór króla Artusa), wzniesionego w Gdańsku w latach 1348-1350, pojawiła się pierwszy raz w 1357 r. w miejskim zapisie o czynszu gruntowym z 1350 r. Kolejny budynek wzniesiono być może w 1379 r. Na jego ślady natrafiono prawdopodobnie podczas badań archeologicznych w 1991 r. (por. Gdańsk wczesnośredniowieczny w świetle najnowszych badań archeologicznych i historycznych, Gdańsk 1998, s. 200). Ten budynek gdańskiego Dworu spłonął w roku 1476. Odbudowano go w kilka lat później, a w 1552 r. otrzymał nową fasadę, raz jeszcze przekształconą w 1617 r. przez Abrahama van den Blocke. Budynek ozdobiono wspaniałymi posągami starożytnych bohaterów (Scypion Afrykański, Temistokles, Kamillus, Juda Machabeusz) powyżej alegoriami siły i sprawiedliwości, a na szczycie posągiem Fortuny. Po obu stronach portalu umieszczono medaliony z popiersiami Zygmunta III Wazy oraz jego syna, wtedy jeszcze królewicza Władysława.

 

Danzig – Inners des Artushof.

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901 Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

Głowna sala Dworu Artusa utrzymana w stylu gotyckim.

Od roku 1531 prowadzono tu intensywne roboty zdobnicze, pokrywając ściany pięknymi boazeriami i fryzami o tematyce mitologicznej i historycznej. Wrażenie przepychu uzupełniały bogato zdobione meble oraz liczne obrazy. Najsłynniejsze z nich to m.in. dzieła anonimowych artystów z końca XV wieku – Oblężenie Malborka i Okręt Kościoła, Orfeusz wśród zwierząt Hansa Vredemana de Vries z 1596 r. oraz Sąd Ostateczny Antona Möllera. Ten ostatni obraz wywołał liczne kontrowersje, gdyż artysta posłużył się scenerią Gdańska oraz uwiecznił współczesne sobie osobistości jako postacie alegoryczne, takie jak Pycha czy Niewiara. Salę upiększały nie tylko obrazy, ale i gobeliny, modele okrętów, zbroje, tarcze herbowe, klatka z egzotycznymi ptakami. Ozdobą, która także przyciągała uwagę, jest jedenastometrowy piec, dzieło Georga Stelznera, wymurowany w latach 1545-1546. Wyłożony jest 520 kaflami, przedstawiającymi portrety najwybitniejszych władców europejskich, tak protestanckich – zwolenników Związku szmalkaldzkiego, jak i katolickich, wśród których są portrety Izabeli Portugalskiej i Karola V.

Dwór Artusa pomyślany był jako ekskluzywne miejsce spotkań towarzyskich elity gdańskiej. Dopiero w 1742 r., na prośbę gdańskich firm kupieckich, rada zgodziła się na projekt przemianowania Dworu na giełdę i miasto utraciło swoją najsławniejszą gospodę.

 

 

Danzig – Inners des Artushofes. No 8 027.

Głowna sala Dworu Artusa utrzymana w stylu gotyckim.

Od roku 1531 prowadzono tu intensywne roboty zdobnicze, pokrywając ściany pięknymi boazeriami i fryzami o tematyce mitologicznej i historycznej. Wrażenie przepychu uzupełniały bogato zdobione meble oraz liczne obrazy. Najsłynniejsze z nich to m.in. dzieła anonimowych artystów z końca XV wieku – Oblężenie Malborka i Okręt Kościoła, Orfeusz wśród zwierząt Hansa Vredemana de Vries z 1596 r. oraz Sąd Ostateczny Antona Möllera. Ten ostatni obraz wywołał liczne kontrowersje, gdyż artysta posłużył się scenerią Gdańska oraz uwiecznił współczesne sobie osobistości jako postacie alegoryczne, takie jak Pycha czy Niewiara. Salę upiększały nie tylko obrazy, ale i gobeliny, modele okrętów, zbroje, tarcze herbowe, klatka z egzotycznymi ptakami. Ozdobą, która także przyciągała uwagę, jest jedenastometrowy piec, dzieło Georga Stelznera, wymurowany w latach 1545-1546. Wyłożony jest 520 kaflami, przedstawiającymi portrety najwybitniejszych władców europejskich, tak protestanckich – zwolenników Związku szmalkaldzkiego, jak i katolickich, wśród których są portrety Izabeli Portugalskiej i Karola V.

Dwór Artusa pomyślany był jako ekskluzywne miejsce spotkań towarzyskich elity gdańskiej. Dopiero w 1742 r., na prośbę gdańskich firm kupieckich, rada zgodziła się na projekt przemianowania Dworu na giełdę i miasto utraciło swoją najsławniejszą gospodę.

Danzig – Artushof

Wydawca: Wydawnictwo Macierzy Szkolnej w Gdańsku Wydana: Danzig

Dwór Artusa – sztandar króla polskiego Stanisława Augusta.

Dwór Artusa (niem. Artushof)

Gmach usytuowany w centrum Gdańska, przy Długim Targu 44, dawniej miejsce spotkań kupców, ośrodek życia towarzyskiego, później giełda, obecnie oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska.

Nazwa została zaczerpnięta z bardzo popularnej w średniowieczu legendy o królu Arturze, symbolu rycerskości i odwagi. Najpierw w Anglii, a potem również w innych krajach germańskich, nazywano jego imieniem domy spotkań rycerstwa i patrycjatu. W Polsce dwory Artusa zakładane i odwiedzane były przez przedstawicieli warstwy mieszczańskiej. Na terenach Rzeczypospolitej powstało kilka dworów, lecz gdański był z nich zdecydowanie najsławniejszy. Był siedzibą kilku bractw, których nazwy wywodziły się od ław. Najznamienitsze z nich to ława św. Rajnolda, św. Jerzego, Malborska, Trzech Króli oraz Ławników. Bractwa gromadziły elitę Gdańska – przedstawicieli patrycjatu i bogatego mieszczaństwa, dla rzemieślników, kramarzy oraz wszystkich trudniących się pracą najemną wstęp był surowo zakazany. Bogaci kupcy oraz goście zagraniczni gromadzili się tu wieczorami, wnosząc z góry opłatę za wypijane trunki (w XVII w. w wysokości 3 szylingów). Początkowo, przynajmniej teoretycznie, omawianie interesów na terenie Dworu było zakazane, do tego celu służył plac przed budynkiem. Wieczory we Dworze urozmaicane były różnymi występami – muzyków, śpiewaków, linoskoczków, kuglarzy. Mimo oficjalnego zakazu, goście często spędzali czas na hazardzie, grze w kości i karty, bardzo popularne były też różnorodne zakłady. Mimo że na co dzień podawano tam jedynie trunki, uzupełniane niewielkimi zakąskami, to co jakiś czas wyprawiano wspaniałe uczty, trwające nawet po kilka dni. Zwłaszcza pod koniec XVII w. uczty wyprawiane z coraz większym przepychem, zaczęły się przeradzać w całonocne pijatyki. Pojawiało się coraz więcej skarg na rozluźnienie obyczajów panujące we Dworze. Jednak nie tylko spotkania towarzyskie odbywały się we Dworze. W XVII w. pojawili się tu księgarze, prezentujący książki drukowane w Gdańsku, oraz stoiska malarzy – nie zostali oni objęci zakazem wstępu dla innych handlarzy.

Czasy rozkwitu Dworu przypadają na wiek XVI i XVII, ale jego historia sięga znacznie wcześniej. Nazwa budynku „curia regis Artus” (dwór króla Artusa), wzniesionego w Gdańsku w latach 1348-1350, pojawiła się pierwszy raz w 1357 r. w miejskim zapisie o czynszu gruntowym z 1350 r. Kolejny budynek wzniesiono być może w 1379 r. Na jego ślady natrafiono prawdopodobnie podczas badań archeologicznych w 1991 r. (por. Gdańsk wczesnośredniowieczny w świetle najnowszych badań archeologicznych i historycznych, Gdańsk 1998, s. 200). Ten budynek gdańskiego Dworu spłonął w roku 1476. Odbudowano go w kilka lat później, a w 1552 r. otrzymał nową fasadę, raz jeszcze przekształconą w 1617 r. przez Abrahama van den Blocke. Budynek ozdobiono wspaniałymi posągami starożytnych bohaterów (Scypion Afrykański, Temistokles, Kamillus, Juda Machabeusz) powyżej alegoriami siły i sprawiedliwości, a na szczycie posągiem Fortuny. Po obu stronach portalu umieszczono medaliony z popiersiami Zygmunta III Wazy oraz jego syna, wtedy jeszcze królewicza Władysława.

Danzig. Artushof Diele. No Dzg 67.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig. 1907 Numer: Dzg. 67 Nadana w dniu: Bez obiegu

Dwór Artusa (niem. Artushof)

Gmach usytuowany w centrum Gdańska, przy Długim Targu 44, dawniej miejsce spotkań kupców, ośrodek życia towarzyskiego, później giełda, obecnie oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska.

Nazwa została zaczerpnięta z bardzo popularnej w średniowieczu legendy o królu Arturze, symbolu rycerskości i odwagi. Najpierw w Anglii, a potem również w innych krajach germańskich, nazywano jego imieniem domy spotkań rycerstwa i patrycjatu. W Polsce dwory Artusa zakładane i odwiedzane były przez przedstawicieli warstwy mieszczańskiej. Na terenach Rzeczypospolitej powstało kilka dworów, lecz gdański był z nich zdecydowanie najsławniejszy. Był siedzibą kilku bractw, których nazwy wywodziły się od ław. Najznamienitsze z nich to ława św. Rajnolda, św. Jerzego, Malborska, Trzech Króli oraz Ławników. Bractwa gromadziły elitę Gdańska – przedstawicieli patrycjatu i bogatego mieszczaństwa, dla rzemieślników, kramarzy oraz wszystkich trudniących się pracą najemną wstęp był surowo zakazany. Bogaci kupcy oraz goście zagraniczni gromadzili się tu wieczorami, wnosząc z góry opłatę za wypijane trunki (w XVII w. w wysokości 3 szylingów). Początkowo, przynajmniej teoretycznie, omawianie interesów na terenie Dworu było zakazane, do tego celu służył plac przed budynkiem. Wieczory we Dworze urozmaicane były różnymi występami – muzyków, śpiewaków, linoskoczków, kuglarzy. Mimo oficjalnego zakazu, goście często spędzali czas na hazardzie, grze w kości i karty, bardzo popularne były też różnorodne zakłady. Mimo że na co dzień podawano tam jedynie trunki, uzupełniane niewielkimi zakąskami, to co jakiś czas wyprawiano wspaniałe uczty, trwające nawet po kilka dni. Zwłaszcza pod koniec XVII w. uczty wyprawiane z coraz większym przepychem, zaczęły się przeradzać w całonocne pijatyki. Pojawiało się coraz więcej skarg na rozluźnienie obyczajów panujące we Dworze. Jednak nie tylko spotkania towarzyskie odbywały się we Dworze. W XVII w. pojawili się tu księgarze, prezentujący książki drukowane w Gdańsku, oraz stoiska malarzy – nie zostali oni objęci zakazem wstępu dla innych handlarzy.

Czasy rozkwitu Dworu przypadają na wiek XVI i XVII, ale jego historia sięga znacznie wcześniej. Nazwa budynku „curia regis Artus” (dwór króla Artusa), wzniesionego w Gdańsku w latach 1348-1350, pojawiła się pierwszy raz w 1357 r. w miejskim zapisie o czynszu gruntowym z 1350 r. Kolejny budynek wzniesiono być może w 1379 r. Na jego ślady natrafiono prawdopodobnie podczas badań archeologicznych w 1991 r. (por. Gdańsk wczesnośredniowieczny w świetle najnowszych badań archeologicznych i historycznych, Gdańsk 1998, s. 200). Ten budynek gdańskiego Dworu spłonął w roku 1476. Odbudowano go w kilka lat później, a w 1552 r. otrzymał nową fasadę, raz jeszcze przekształconą w 1617 r. przez Abrahama van den Blocke. Budynek ozdobiono wspaniałymi posągami starożytnych bohaterów (Scypion Afrykański, Temistokles, Kamillus, Juda Machabeusz) powyżej alegoriami siły i sprawiedliwości, a na szczycie posągiem Fortuny. Po obu stronach portalu umieszczono medaliony z popiersiami Zygmunta III Wazy oraz jego syna, wtedy jeszcze królewicza Władysława.

 

Danzig – Der Langemarkt.

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901 Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

Długi Targ – reprezentacyjny plac w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście, na Głównym Mieście. Pełni funkcję rynku, jest przedłużeniem ul. Długiej, z którą tworzy tzw. Drogę Królewską.  W głębi Brama Zielona.

W XIII wieku wraz z ul. Długą, Długi Targ był traktem kupieckim, którego przedłużeniem był owalny plac targowy. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Krzyżaków, trakt ten stał się najważniejszym na całym Głównym Mieście. Od 1331 bywa określany w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś w jej miejscu wznosi się Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany za jedną ulicę.

W 1331 za Bramą Kogi znajdował się solidny most, do którego mogły przybijać duże statki, m.in. kogi, i to właśnie od nich wzięła się ówczesna nazwa pobliskiej bramy. Później wybudowano na jej miejscu znacznie okazalszą bramę, a od zielonkawego koloru detali wzięła się nazwa jej, i mostu.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych tę drogą w latach 1457-1552, wzięło się jej określenie jako Drogi Królewskiej. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki. W XIV i XV wieku w każdą sobotę przy Długim Targu handlowano mięsem, a na odcinku między Fontanną Neptuna a ratuszem sprzedawano żywe prosięta, dlatego też tą część Drogi Królewskiej nazywano Targiem Prosiąt.

Na Długim Targu wykonywano także egzekucje czarownic, heretyków i złoczyńców, będącymi jednak wyłącznie szlachcicami lub prawowitymi obywatelami. Pozostałych tracono na Górze Szubienicznej bądź w Katowni.

Długi Targ podobnie jak ulica Długa zostały wybrukowane w 1882 kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 plac nosił niemieckojęzyczną nazwę Langer Markt.

W wyniku działań wojennych zdecydowana większość zabudowy Długiego Targu została zniszczona. W trakcie odbudowy usunięte zostały szyny, a kostkę zastąpiono szlifowanym granitem.

 

Gruss aus Danzig – Langenmarkt

Wydawca: Rommler & Jonas Wydana: Dresden Numer: 7 803 bng Nadana w dniu: 20.04.1899.

Długi Targ – reprezentacyjny plac w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście, na Głównym Mieście. Pełni funkcję rynku, jest przedłużeniem ul. Długiej, z którą tworzy tzw. Drogę Królewską.

W XIII wieku wraz z ul. Długą, Długi Targ był traktem kupieckim, którego przedłużeniem był owalny plac targowy. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Krzyżaków, trakt ten stał się najważniejszym na całym Głównym Mieście. Od 1331 bywa określany w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś w jej miejscu wznosi się Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany za jedną ulicę.

W 1331 za Bramą Kogi znajdował się solidny most, do którego mogły przybijać duże statki, m.in. kogi, i to właśnie od nich wzięła się ówczesna nazwa pobliskiej bramy. Później wybudowano na jej miejscu znacznie okazalszą bramę, a od zielonkawego koloru detali wzięła się nazwa jej, i mostu.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych tę drogą w latach 1457-1552, wzięło się jej określenie jako Drogi Królewskiej. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki. W XIV i XV wieku w każdą sobotę przy Długim Targu handlowano mięsem, a na odcinku między Fontanną Neptuna a ratuszem sprzedawano żywe prosięta, dlatego też tą część Drogi Królewskiej nazywano Targiem Prosiąt.

Na Długim Targu wykonywano także egzekucje czarownic, heretyków i złoczyńców, będącymi jednak wyłącznie szlachcicami lub prawowitymi obywatelami. Pozostałych tracono na Górze Szubienicznej bądź w Katowni.

Długi Targ podobnie jak ulica Długa zostały wybrukowane w 1882 kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 plac nosił niemieckojęzyczną nazwę Langer Markt.

W wyniku działań wojennych zdecydowana większość zabudowy Długiego Targu została zniszczona. W trakcie odbudowy usunięte zostały szyny, a kostkę zastąpiono szlifowanym granitem.

 

Danzig – Partie am Langenmarkt.

Nadana w dniu: 2708.1922

Długi Targ – reprezentacyjny plac w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście, na Głównym Mieście. Pełni funkcję rynku, jest przedłużeniem ul. Długiej, z którą tworzy tzw. Drogę Królewską.

W XIII wieku wraz z ul. Długą, Długi Targ był traktem kupieckim, którego przedłużeniem był owalny plac targowy. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Krzyżaków, trakt ten stał się najważniejszym na całym Głównym Mieście. Od 1331 bywa określany w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś w jej miejscu wznosi się Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany za jedną ulicę.

W 1331 za Bramą Kogi znajdował się solidny most, do którego mogły przybijać duże statki, m.in. kogi, i to właśnie od nich wzięła się ówczesna nazwa pobliskiej bramy. Później wybudowano na jej miejscu znacznie okazalszą bramę, a od zielonkawego koloru detali wzięła się nazwa jej, i mostu.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych tę drogą w latach 1457-1552, wzięło się jej określenie jako Drogi Królewskiej. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki. W XIV i XV wieku w każdą sobotę przy Długim Targu handlowano mięsem, a na odcinku między Fontanną Neptuna a ratuszem sprzedawano żywe prosięta, dlatego też tą część Drogi Królewskiej nazywano Targiem Prosiąt.

Na Długim Targu wykonywano także egzekucje czarownic, heretyków i złoczyńców, będącymi jednak wyłącznie szlachcicami lub prawowitymi obywatelami. Pozostałych tracono na Górze Szubienicznej bądź w Katowni.

Długi Targ podobnie jak ulica Długa zostały wybrukowane w 1882 kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 plac nosił niemieckojęzyczną nazwę Langer Markt.

W wyniku działań wojennych zdecydowana większość zabudowy Długiego Targu została zniszczona. W trakcie odbudowy usunięte zostały szyny, a kostkę zastąpiono szlifowanym granitem.

 

Danzig – Langenmarkt

Wydana: Dresden Numer: 7 803 Nadana w dniu: 24.03.1902

Długi Targ – reprezentacyjny plac w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście, na Głównym Mieście. Pełni funkcję rynku, jest przedłużeniem ul. Długiej, z którą tworzy tzw. Drogę Królewską.

W XIII wieku wraz z ul. Długą, Długi Targ był traktem kupieckim, którego przedłużeniem był owalny plac targowy. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Krzyżaków, trakt ten stał się najważniejszym na całym Głównym Mieście. Od 1331 bywa określany w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś w jej miejscu wznosi się Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany za jedną ulicę.

W 1331 za Bramą Kogi znajdował się solidny most, do którego mogły przybijać duże statki, m.in. kogi, i to właśnie od nich wzięła się ówczesna nazwa pobliskiej bramy. Później wybudowano na jej miejscu znacznie okazalszą bramę, a od zielonkawego koloru detali wzięła się nazwa jej, i mostu.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych tę drogą w latach 1457-1552, wzięło się jej określenie jako Drogi Królewskiej. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki. W XIV i XV wieku w każdą sobotę przy Długim Targu handlowano mięsem, a na odcinku między Fontanną Neptuna a ratuszem sprzedawano żywe prosięta, dlatego też tą część Drogi Królewskiej nazywano Targiem Prosiąt.

Na Długim Targu wykonywano także egzekucje czarownic, heretyków i złoczyńców, będącymi jednak wyłącznie szlachcicami lub prawowitymi obywatelami. Pozostałych tracono na Górze Szubienicznej bądź w Katowni.

Długi Targ podobnie jak ulica Długa zostały wybrukowane w 1882 kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 plac nosił niemieckojęzyczną nazwę Langer Markt.

W wyniku działań wojennych zdecydowana większość zabudowy Długiego Targu została zniszczona. W trakcie odbudowy usunięte zostały szyny, a kostkę zastąpiono szlifowanym granitem.

 

Danzig – Langer Markt

Wydawca: Reinicke & Rubin Wydana: Magdeburg 1907 Nadana w dniu: 02.10.1907

Długi Targ – reprezentacyjny plac w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście, na Głównym Mieście. Pełni funkcję rynku, jest przedłużeniem ul. Długiej, z którą tworzy tzw. Drogę Królewską.

W XIII wieku wraz z ul. Długą, Długi Targ był traktem kupieckim, którego przedłużeniem był owalny plac targowy. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Krzyżaków, trakt ten stał się najważniejszym na całym Głównym Mieście. Od 1331 bywa określany w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś w jej miejscu wznosi się Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany za jedną ulicę.

W 1331 za Bramą Kogi znajdował się solidny most, do którego mogły przybijać duże statki, m.in. kogi, i to właśnie od nich wzięła się ówczesna nazwa pobliskiej bramy. Później wybudowano na jej miejscu znacznie okazalszą bramę, a od zielonkawego koloru detali wzięła się nazwa jej, i mostu.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych tę drogą w latach 1457-1552, wzięło się jej określenie jako Drogi Królewskiej. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki. W XIV i XV wieku w każdą sobotę przy Długim Targu handlowano mięsem, a na odcinku między Fontanną Neptuna a ratuszem sprzedawano żywe prosięta, dlatego też tą część Drogi Królewskiej nazywano Targiem Prosiąt.

Na Długim Targu wykonywano także egzekucje czarownic, heretyków i złoczyńców, będącymi jednak wyłącznie szlachcicami lub prawowitymi obywatelami. Pozostałych tracono na Górze Szubienicznej bądź w Katowni.

Długi Targ podobnie jak ulica Długa zostały wybrukowane w 1882 kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 plac nosił niemieckojęzyczną nazwę Langer Markt.

W wyniku działań wojennych zdecydowana większość zabudowy Długiego Targu została zniszczona. W trakcie odbudowy usunięte zostały szyny, a kostkę zastąpiono szlifowanym granitem.

Alt–Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku. Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Alt–Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku. Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Alt – Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku.

Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Danzig. Alte Hauser. Stefen’sches Haus. No Dzg 110.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Dzg.110 Nadana w dniu: Bez obiegu

Złota kamienica – zabytkowa kamienica położona przy Drodze Królewskiej w Gdańsku na Głównym Mieście. Bywa nazywana domem Speymanna lub Steffensa.

Kamienica została wzniesiona w latach 1609-1617, przy Długim Targu 41, na zamówienie ówczesnego burmistrza Gdańska Johanna Speymanna, według projektu architekta Abrahama van den Blocke.

Fasada posiada złocone kamienne płaskorzeźby, wykonane przez warsztat Abrahama van den Blocka, w którym działał domniemany autor scen batalistycznych, Jan Voigt z Rostocku. Na ścianie frontowej umieszczono płaskorzeźby ze scenami batalistycznymi oraz postaciami władców, w tym Zygmunta III Wazy i Władysława Jagiełły. W centralnej części fasady znalazły się herby używane przez Speymanna.

Żona burmistrza Speymanna – Judyta Maria miała w 1623 przyjmować tutaj króla Zygmunta III wraz z małżonką Anną Austriaczką.

Po 1660 kamienicę kupił kolejny burmistrz Gdańska Piotr Henrich. W czasie gdy była jego własnością w tym budynku miano dyskutować nad kształtem pokoju oliwskiego. W latach 1786-1918 kamienica była własnością gdańskiego rodu Steffensów.

Kamienica została zniszczona w 1945 roku. Zrekonstruowano ją na podstawie pozostałości fasady w postaci wąskiego muru o wysokości trzech kondygnacji.

 

 

 

Danzig – Steffens’sche Haus.

Wydawca: m s Nadana w dniu: Bez obiegu

Złota kamienica – zabytkowa kamienica położona przy Drodze Królewskiej w Gdańsku na Głównym Mieście. Bywa nazywana domem Speymanna lub Steffensa.

Kamienica została wzniesiona w latach 1609-1617, przy Długim Targu 41, na zamówienie ówczesnego burmistrza Gdańska Johanna Speymanna, według projektu architekta Abrahama van den Blocke.

Fasada posiada złocone kamienne płaskorzeźby, wykonane przez warsztat Abrahama van den Blocka, w którym działał domniemany autor scen batalistycznych, Jan Voigt z Rostocku. Na ścianie frontowej umieszczono płaskorzeźby ze scenami batalistycznymi oraz postaciami władców, w tym Zygmunta III Wazy i Władysława Jagiełły. W centralnej części fasady znalazły się herby używane przez Speymanna.

Żona burmistrza Speymanna – Judyta Maria miała w 1623 przyjmować tutaj króla Zygmunta III wraz z małżonką Anną Austriaczką.

Po 1660 kamienicę kupił kolejny burmistrz Gdańska Piotr Henrich. W czasie gdy była jego własnością w tym budynku miano dyskutować nad kształtem pokoju oliwskiego. W latach 1786-1918 kamienica była własnością gdańskiego rodu Steffensów.

Kamienica została zniszczona w 1945 roku. Zrekonstruowano ją na podstawie pozostałości fasady w postaci wąskiego muru o wysokości trzech kondygnacji.

 

 

Danzig – Das Steffens’sche Haus.

Złota kamienica – zabytkowa kamienica położona przy Drodze Królewskiej w Gdańsku na Głównym Mieście. Bywa nazywana domem Speymanna lub Steffensa.

Kamienica została wzniesiona w latach 1609-1617, przy Długim Targu 41, na zamówienie ówczesnego burmistrza Gdańska Johanna Speymanna, według projektu architekta Abrahama van den Blocke.

Fasada posiada złocone kamienne płaskorzeźby, wykonane przez warsztat Abrahama van den Blocka, w którym działał domniemany autor scen batalistycznych, Jan Voigt z Rostocku. Na ścianie frontowej umieszczono płaskorzeźby ze scenami batalistycznymi oraz postaciami władców, w tym Zygmunta III Wazy i Władysława Jagiełły. W centralnej części fasady znalazły się herby używane przez Speymanna.

Żona burmistrza Speymanna – Judyta Maria miała w 1623 przyjmować tutaj króla Zygmunta III wraz z małżonką Anną Austriaczką.

Po 1660 kamienicę kupił kolejny burmistrz Gdańska Piotr Henrich. W czasie gdy była jego własnością w tym budynku miano dyskutować nad kształtem pokoju oliwskiego. W latach 1786-1918 kamienica była własnością gdańskiego rodu Steffensów.

Kamienica została zniszczona w 1945 roku. Zrekonstruowano ją na podstawie pozostałości fasady w postaci wąskiego muru o wysokości trzech kondygnacji.

 

Danzig. Am Langemarkt mit Grünen Tor. No Dzg 99.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Dzg. 99 Nadana w dniu: Bez obiegu

Długi Targ – reprezentacyjny plac w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście, na Głównym Mieście. Pełni funkcję rynku, jest przedłużeniem ul. Długiej, z którą tworzy tzw. Drogę Królewską.  W głębi Brama Zielona.

W XIII wieku wraz z ul. Długą, Długi Targ był traktem kupieckim, którego przedłużeniem był owalny plac targowy. Był to wtedy prawdopodobnie główny ciąg drożny Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Krzyżaków, trakt ten stał się najważniejszym na całym Głównym Mieście. Od 1331 bywa określany w dokumentach miejskich jako Longa Platea. W średniowieczu cały odcinek od ówczesnej Bramy Długoulicznej (dziś w jej miejscu wznosi się Brama Złota) aż do Bramy Kogi (dzisiejsza Brama Zielona) był uznawany za jedną ulicę.

W 1331 za Bramą Kogi znajdował się solidny most, do którego mogły przybijać duże statki, m.in. kogi, i to właśnie od nich wzięła się ówczesna nazwa pobliskiej bramy. Później wybudowano na jej miejscu znacznie okazalszą bramę, a od zielonkawego koloru detali wzięła się nazwa jej, i mostu.

Od zawsze Długa i Długi Targ były częścią miasta zamieszkiwaną przez najzamożniejszych. Kamienice należały do najzacniejszych patrycjuszy, kupców i ludzi piastujących wysokie urzędy. Z powodu uroczystych parad, przeprowadzanych tę drogą w latach 1457-1552, wzięło się jej określenie jako Drogi Królewskiej. Tu właśnie wynajmowano królom polskim obszerne kwatery, a z okazji świąt rodziny królewskiej wyprawiano huczne fajerwerki. W XIV i XV wieku w każdą sobotę przy Długim Targu handlowano mięsem, a na odcinku między Fontanną Neptuna a ratuszem sprzedawano żywe prosięta, dlatego też tą część Drogi Królewskiej nazywano Targiem Prosiąt.

Na Długim Targu wykonywano także egzekucje czarownic, heretyków i złoczyńców, będącymi jednak wyłącznie szlachcicami lub prawowitymi obywatelami. Pozostałych tracono na Górze Szubienicznej bądź w Katowni.

Długi Targ podobnie jak ulica Długa zostały wybrukowane w 1882 kostkami importowanymi ze Skandynawii (wcześniej była pokryta kamieniami polnymi). W okresie późniejszym poprowadzono linię tramwajową. Przed 1945 plac nosił niemieckojęzyczną nazwę Langer Markt.

W wyniku działań wojennych zdecydowana większość zabudowy Długiego Targu została zniszczona. W trakcie odbudowy usunięte zostały szyny, a kostkę zastąpiono szlifowanym granitem.

Danzig – Partie a.d. Kuhbrucke.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Nadana w dniu: 14.03.1917

W głębi Most Krowi. Z lewej klub wioślarski „R.C. Victoria”.

Most Krowi (niem. Kuhbrücke, łac. Pons Pecorum) – most w Gdańsku, na rzece Motławie. Łączy ulicę Ogarną, poprzez Bramę Krowią (zachodni przyczółek), z Wyspą Spichrzów(wschodni przyczółek).

Most Krowi wziął swoją nazwę od bydła, przepędzanego przez niego na wypas w rejonach dzisiejszego Dolnego Miasta. Od jego funkcji wzięła nazwę także Brama Krowia, otwierająca przejście przez most.

Do II wojny światowej był to most zwodzony. Powojenna odbudowa odebrała mu tę funkcję.

 

Danzig – Kuhbrucke

Wydawca: Nathan Stenferld Wydana: Danzig Numer: 22 Nadana w dniu: Bez obiegu

Most Krowi (niem. Kuhbrücke, łac. Pons Pecorum) – most w Gdańsku, na rzece Motławie. Łączy ulicę Ogarną, poprzez Bramę Krowią (zachodni przyczółek), z Wyspą Spichrzów(wschodni przyczółek).

Most Krowi wziął swoją nazwę od bydła, przepędzanego przez niego na wypas w rejonach dzisiejszego Dolnego Miasta. Od jego funkcji wzięła nazwę także Brama Krowia, otwierająca przejście przez most.

Do II wojny światowej był to most zwodzony. Powojenna odbudowa odebrała mu tę funkcję.

Danzig – Kuhtor und Kuhbrucke

Wydawca: Brak Wydana: Brak Numer: Brak Nadana w dniu: 20.11.1919

Most Krowi (niem. Kuhbrücke, łac. Pons Pecorum) – most w Gdańsku, na rzece Motławie. Łączy ulicę Ogarną, poprzez Bramę Krowią (zachodni przyczółek), z Wyspą Spichrzów(wschodni przyczółek).

Most Krowi wziął swoją nazwę od bydła, przepędzanego przez niego na wypas w rejonach dzisiejszego Dolnego Miasta. Od jego funkcji wzięła nazwę także Brama Krowia, otwierająca przejście przez most.

Do II wojny światowej był to most zwodzony. Powojenna odbudowa odebrała mu tę funkcję.

Danzig. Kuchtor u. Kuchbrucke. No 21 696.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 21 696 Nadana w dniu: 13.04.1904

Most Krowi (niem. Kuhbrücke, łac. Pons Pecorum) – most w Gdańsku, na rzece Motławie. Łączy ulicę Ogarną, poprzez Bramę Krowią (zachodni przyczółek), z Wyspą Spichrzów(wschodni przyczółek).

Most Krowi wziął swoją nazwę od bydła, przepędzanego przez niego na wypas w rejonach dzisiejszego Dolnego Miasta. Od jego funkcji wzięła nazwę także Brama Krowia, otwierająca przejście przez most.

Do II wojny światowej był to most zwodzony. Powojenna odbudowa odebrała mu tę funkcję.

Danzig – Kuhtor

Wydawca: J. Themal Wydana: Posen Numer: Tx. 6843 Nadana w dniu: Bez obiegu

Most Krowi (niem. Kuhbrücke, łac. Pons Pecorum) – most w Gdańsku, na rzece Motławie. Łączy ulicę Ogarną, poprzez Bramę Krowią (zachodni przyczółek), z Wyspą Spichrzów(wschodni przyczółek).

Most Krowi wziął swoją nazwę od bydła, przepędzanego przez niego na wypas w rejonach dzisiejszego Dolnego Miasta. Od jego funkcji wzięła nazwę także Brama Krowia, otwierająca przejście przez most.

Do II wojny światowej był to most zwodzony. Powojenna odbudowa odebrała mu tę funkcję.

 

Danzig – Kuhtor, Blick auf die Hundegasse

Wydawca: S. Steinmeyer Wydana: Danzig Numer: 191 Nadana w dniu: 17.07.1942

Ulica Ogarna (dawniej platea Canum, ulica Psia, niem. Hundegasse) – jedna z ulic w Gdańsku na Głównym Mieście.

Najstarsze wzmianki o ulicy pochodzą z 1336 jako „platea Braseatorum” czyli ulica Browarnicza i nawiązują do osiadłego na skraju Głównego Miasta wówczas licznego cechu niderlandzkich browarników, około 73 w 1416. Od 1620 na tej ulicy mieścił się cech browarników.

Obecna nazwa ulicy pochodzi od starego gdańskiego zwyczaju wyprowadzania o zmroku sfory psów z psiarni miejskiej na Wyspę Spichrzów przez dzisiejszą „ulicę Ogarną”, „Krowią Bramę” i most zwodzony nad Starą Motławą w celu ochrony znajdujących się tam magazynów. (nocą mosty zwodzone Gdańska podnoszono, bramy miejskie zamykano a „Wyspa Spichrzów” pozostawała pod ochroną psów). Po kilku nieszczęśliwych wypadkach zwyczaju zaniechano a ochronę portowych spichrzów powierzono dodatkowym umocnieniom bram miejskich.

Ulica zaczyna się przy skrzyżowaniu z ul. Garbary przy południowo-zachodnim narożniku dawnych umocnień Głównego Miasta i przebiega wzdłuż południowej krawędzi głównomiejskich umocnień (m.in. Baszta Narożna i pozostałości starych obwarowań w ciągu ulicy „Za Murami”) aż do Bramy Krowiej nad Starą Motławą. W domu przy ul. Ogarnej (obecnie nr 95) urodził się gdański fizyk Gabriel Fahrenheit. Pod numerem 17 mieścił się hotel „Monopol”.

Za: http://pl.wikipedia.org

Danzig – Hundegasse mit Kuhtor.

Wydawca: Danziger Verlags-Gesellschaft m.b.H. Wydana: Danzig Numer: 342 Nadana w dniu: Bez obiegu

Ulica Ogarna (dawniej platea Canum, ulica Psia, niem. Hundegasse) – jedna z ulic w Gdańsku na Głównym Mieście.

Najstarsze wzmianki o ulicy pochodzą z 1336 jako „platea Braseatorum” czyli ulica Browarnicza i nawiązują do osiadłego na skraju Głównego Miasta wówczas licznego cechu niderlandzkich browarników, około 73 w 1416. Od 1620 na tej ulicy mieścił się cech browarników.

Obecna nazwa ulicy pochodzi od starego gdańskiego zwyczaju wyprowadzania o zmroku sfory psów z psiarni miejskiej na Wyspę Spichrzów przez dzisiejszą „ulicę Ogarną”, „Krowią Bramę” i most zwodzony nad Starą Motławą w celu ochrony znajdujących się tam magazynów. (nocą mosty zwodzone Gdańska podnoszono, bramy miejskie zamykano a „Wyspa Spichrzów” pozostawała pod ochroną psów). Po kilku nieszczęśliwych wypadkach zwyczaju zaniechano a ochronę portowych spichrzów powierzono dodatkowym umocnieniom bram miejskich.

Ulica zaczyna się przy skrzyżowaniu z ul. Garbary przy południowo-zachodnim narożniku dawnych umocnień Głównego Miasta i przebiega wzdłuż południowej krawędzi głównomiejskich umocnień (m.in. Baszta Narożna i pozostałości starych obwarowań w ciągu ulicy „Za Murami”) aż do Bramy Krowiej nad Starą Motławą. W domu przy ul. Ogarnej (obecnie nr 95) urodził się gdański fizyk Gabriel Fahrenheit. Pod numerem 17 mieścił się hotel „Monopol”.

Za: http://pl.wikipedia.org

Danzig. Neues Kuhtor. No Dzg 102.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Dzg. 102 Nadana w dniu: Bez obiegu

Brama Krowia (niem. Kuhtor) – zabytkowa, jedna z najstarszych bram wodnych w Gdańsku. Umiejscowiona jest nad Motławą, u wylotu ul. Ogarnej. Umożliwia komunikację, poprzez most Krowi, z Wyspą Spichrzów.

Brama została wybudowana w XIV wieku. Nazwa najprawdopodobniej pochodzi od drogi, którą pędzono bydło.

Na początku XX wieku władze miejskie zdecydowały o całkowitej przebudowie budynku i z gotyckiej przerobiono ją na historyzującą. Mimo iż brama w czasie II wojny światowej nie ucierpiała zbyt mocno, podjęto decyzję o jej wyburzeniu i odbudowaniu w stylu, w jakim była przed przebudową. Wykorzystano do tego istniejące średniowieczne fragmenty.

Danzig – Brodbankenthor

Wydawca: M. Gluckstadt & Munden Wydana: Hamburg Numer: 7590 Nadana w dniu: 02.12.1901

Brama Chlebnicka (niem. Brotbänkertor) – jedna z zabytkowych bram wodnych w Gdańsku, nad Motławą.

Znajduje się przy Długim Pobrzeżu, u wylotu ulicy Chlebnickiej na Głównym Mieście. W swojej obecnej gotyckiej formie pochodzi z XV wieku, przy czym jest ona najstarszą z trzech zachowanych późnogotyckich bram wodnych – wskazuje na to nie tylko jej forma architektoniczna, ale także umieszczony nad przejazdem od strony Motławy herb Gdańska – dwa srebrne krzyże na tarczy w polu czerwonym, jeszcze bez dodanej w 1457 korony. Z kolei od strony ul. Chlebnickiej nad przejazdem umieszczono znak, obecnie najczęściej interpretowany jako lilia – dawny herb książąt Pomorza Gdańskiego z dynastii Sobiesławiców. Brama została zbudowana na planie wydłużonego prostokąta, zamykającego wylot ulicy. Obie elewacje są rozczłonkowane wysokimi blendami, zamkniętymi od góry podwójnym ostrołukiem. Ściany zwieńczone są profilowanym ceglanym gzymsem. Całość nakrywa dach dwuspadowy, o kalenicy biegnącej równolegle do rzeki. Nad przejazdami znajdują się schodkowe szczyty, także podzielone ostrołukowymi blendami i zwieńczone krenelażem. Od strony Motławy brama posiadała dwie ośmiokątne wieżyczki, z których zachowała się tylko północna. Spośród wszystkich bram wodnych, Brama Chlebnicka przetrwała koniec II wojny światowej w najlepszym stanie i posiada do dziś taką samą formę, jak na dawnych fotografiach.

Brama Chlebnicka od strony Motławy. Widok powojenny.

 

 

 

Danzig – Brama i ul. Ław Chlebowych

Ulica Chlebnicka (dawniej: ulica Ław Chlebowych, niem. Brotbänkengasse) – jedna z ulic w Gdańsku na Głównym Mieście. Wymieniana już w 1337 (jako platea pistorum), 1382 platea panum. Nazwa pochodzi od znajdujących się tu ław (straganów), na których handlowano pieczywem.

Ulica zaczyna się w okolicy Bazyliki Mariackiej (jako przedłużenie ulicy Piwnej) i dochodzi do Bramy Chlebnickiej. Znajduje się na niej kilka godnych uwagi kamienic, wśród których wyróżniają się nr 16 – Dom Angielski, renesansowy, z lat 1568-70; nr 14 – późnogotycki Dom Schlieffów z 1520, z kamienną dekoracją fasady (oba należą do kompleksu kamienic użytkowanych przez Dom Studencki Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku); nr 2 – renesansowa tzw. Szkoła Mariacka z 1581 (obecnie siedziba Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki), nr 28 – wczesnobarokowy dom Holwela z 1652.

Brama Chlebnicka, widoczna na końcu uliczki, swojej obecnej gotyckiej formie pochodzi z XV wieku, przy czym jest ona najstarszą z trzech zachowanych późnogotyckich bram wodnych – wskazuje na to nie tylko jej forma architektoniczna, ale także umieszczony nad przejazdem od strony Motławy herb Gdańska – dwa srebrne krzyże na tarczy w polu czerwonym, jeszcze bez dodanej w 1457 korony. Z kolei od strony ul. Chlebnickiej nad przejazdem umieszczono znak, obecnie najczęściej interpretowany jako lilia – dawny herb książąt Pomorza Gdańskiego z dynastii Sobiesławiców.

Brama została zbudowana na planie wydłużonego prostokąta, zamykającego wylot ulicy. Obie elewacje są rozczłonkowane wysokimi blendami, zamkniętymi od góry podwójnym ostrołukiem. Ściany zwieńczone są profilowanym ceglanym gzymsem. Całość nakrywa dach dwuspadowy, o kalenicy biegnącej równolegle do rzeki. Nad przejazdami znajdują się schodkowe szczyty, także podzielone ostrołukowymi blendami i zwieńczone krenelażem. Od strony Motławy brama posiadała dwie ośmiokątne wieżyczki, z których zachowała się tylko północna.

Spośród wszystkich bram wodnych, Brama Chlebnicka przetrwała koniec II wojny światowej w najlepszym stanie i posiada do dziś taką samą formę, jak na dawnych fotografiach.

 

Poniżej Brama Chlebnicka od strony Motławy. Widok powojenny.

 

 

 

Danzig – Brodbankenthor. No 19 818.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: 19 818 Nadana w dniu: 01.06.1903

Brama Chlebnicka (niem. Brotbänkertor) – jedna z zabytkowych bram wodnych w Gdańsku, nad Motławą. Znajduje się przy Długim Pobrzeżu, u wylotu ulicy Chlebnickiej na Głównym Mieście.

W swojej obecnej gotyckiej formie pochodzi z XV wieku, przy czym jest ona najstarszą z trzech zachowanych późnogotyckich bram wodnych – wskazuje na to nie tylko jej forma architektoniczna, ale także umieszczony nad przejazdem od strony Motławy herb Gdańska – dwa srebrne krzyże na tarczy w polu czerwonym, jeszcze bez dodanej w 1457 korony. Z kolei od strony ul. Chlebnickiej nad przejazdem umieszczono znak, obecnie najczęściej interpretowany jako lilia – dawny herb książąt Pomorza Gdańskiego z dynastii Sobiesławiców.

Brama została zbudowana na planie wydłużonego prostokąta, zamykającego wylot ulicy. Obie elewacje są rozczłonkowane wysokimi blendami, zamkniętymi od góry podwójnym ostrołukiem. Ściany zwieńczone są profilowanym ceglanym gzymsem. Całość nakrywa dach dwuspadowy, o kalenicy biegnącej równolegle do rzeki. Nad przejazdami znajdują się schodkowe szczyty, także podzielone ostrołukowymi blendami i zwieńczone krenelażem. Od strony Motławy brama posiadała dwie ośmiokątne wieżyczki, z których zachowała się tylko północna.

Spośród wszystkich bram wodnych, Brama Chlebnicka przetrwała koniec II wojny światowej w najlepszym stanie i posiada do dziś taką samą formę, jak na dawnych fotografiach.

Poniżej Brama Chlebnicka od strony Motławy. Widok powojenny.

 

Alt – Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku.

Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

 

Danzig – Brodbankentor

Wydawca: Ch. L. i. B. Wydana: Berlin Numer: 523B Nadana w dniu: Bez obiegu

Brama Chlebnicka (niem. Brotbänkertor) – jedna z zabytkowych bram wodnych w Gdańsku, nad Motławą. Znajduje się przy Długim Pobrzeżu, u wylotu ulicy Chlebnickiej na Głównym Mieście.

W swojej obecnej gotyckiej formie pochodzi z XV wieku, przy czym jest ona najstarszą z trzech zachowanych późnogotyckich bram wodnych – wskazuje na to nie tylko jej forma architektoniczna, ale także umieszczony nad przejazdem od strony Motławy herb Gdańska – dwa srebrne krzyże na tarczy w polu czerwonym, jeszcze bez dodanej w 1457 korony. Z kolei od strony ul. Chlebnickiej nad przejazdem umieszczono znak, obecnie najczęściej interpretowany jako lilia – dawny herb książąt Pomorza Gdańskiego z dynastii Sobiesławiców.

Brama została zbudowana na planie wydłużonego prostokąta, zamykającego wylot ulicy. Obie elewacje są rozczłonkowane wysokimi blendami, zamkniętymi od góry podwójnym ostrołukiem. Ściany zwieńczone są profilowanym ceglanym gzymsem. Całość nakrywa dach dwuspadowy, o kalenicy biegnącej równolegle do rzeki. Nad przejazdami znajdują się schodkowe szczyty, także podzielone ostrołukowymi blendami i zwieńczone krenelażem. Od strony Motławy brama posiadała dwie ośmiokątne wieżyczki, z których zachowała się tylko północna.

Spośród wszystkich bram wodnych, Brama Chlebnicka przetrwała koniec II wojny światowej w najlepszym stanie i posiada do dziś taką samą formę, jak na dawnych fotografiach.

Poniżej Brama Chlebnicka od strony Motławy. Widok powojenny.

 

Danzig-Brotbankengasse

Wydawca: J. Themal Wydana: Posen Nadana w dniu: 16.02.1905

Ulica Chlebnicka (dawniej: ulica Ław Chlebowych, niem. Brotbänkengasse)

Jedna z ulic w Gdańsku na Głównym Mieście. Wymieniana już w 1337 (jako platea pistorum), 1382 platea panum. Nazwa pochodzi od znajdujących się tu ław (straganów), na których handlowano pieczywem. Ulica zaczyna się w okolicy Bazyliki Mariackiej (jako przedłużenie ulicy Piwnej) i dochodzi do Bramy Chlebnickiej. Znajduje się na niej kilka godnych uwagi kamienic, wśród których wyróżniają się:

 

 

Danzig – Brotbankengasse

Ulica Chlebnicka (dawniej: ulica Ław Chlebowych, niem. Brotbänkengasse) – jedna z ulic w Gdańsku na Głównym Mieście. Wymieniana już w 1337 (jako platea pistorum), 1382 platea panum. Nazwa pochodzi od znajdujących się tu ław (straganów), na których handlowano pieczywem.

Ulica zaczyna się w okolicy Bazyliki Mariackiej (jako przedłużenie ulicy Piwnej) i dochodzi do Bramy Chlebnickiej. Znajduje się na niej kilka godnych uwagi kamienic, wśród których wyróżniają się nr 16 – Dom Angielski (z prawej strony widoku) , renesansowy, z lat 1568-70; nr 14 – późnogotycki Dom Schlieffów z 1520, z kamienną dekoracją fasady (oba należą do kompleksu kamienic użytkowanych przez Dom Studencki Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku); nr 2 – renesansowa tzw. Szkoła Mariacka z 1581 (obecnie siedziba Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki), nr 28 – wczesnobarokowy dom Holwela z 1652.

Alt – Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku.

Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Danzig – Englisches Haus

Wydawca: Ch. L. i. B. Numer: 708D

Dom Angielski (niem. Englisches Haus), niekiedy także „Dom Anielski” – jedna z najbardziej okazałych kamienic mieszczańskich Gdańska, położona przy ul. Chlebnickiej 16.

Zbudowany został w latach 1568-1570, w stylu renesansowym, przez Hansa Kramera dla Dirka Lylge. Zajął dwie sąsiadujące parcele, dzięki czemu można było zbudować imponującą fasadę o szerokości 15,5 m i wysokości 30 m, w ośmiu kondygnacjach, zwieńczoną czterema szczytami i wysmukłą wieżyczką z ozdobnym hełmem i iglicą. Elewacja frontowa ozdobiona jest bogatą dekoracją rzeźbiarską. Pary pilastrów wydzielają pary okien, a kondygnacje rozdzielone są wydatnymi gzymsami z dekoracyjnymi fryzami roślinnymi. Pierwotnie kamienne detale elewacji były pozłacane, a płaszczyzny elewacji pokrywały barwne sgraffita. Bogato ozdobione były również cztery szczyty. Wejście do budynku otrzymało wspaniały portal, w formie łuku triumfalnego, flankowany zdwojonymi żłobkowanymi kolumnami. Pierwszy właściciel, Dirk Lylge, już w 1572 zbankrutował, a jego dom zajęli wierzyciele. W XVII wieku wielką sień budynku wykorzystywali, na swe zebrania i nabożeństwa, kupcy angielscy przebywający w Gdańsku i stąd ma pochodzić używana obecnie nazwa budynku (niektórzy sądzą jednak, że powstała ona przez zniekształcenie pierwotnej nazwy „Dom Anielski”).

Od 1722 kamienica pełniła funkcję zajazdu, w 1832 połączony został z budynkiem przy Długim Targu 30 pełniąc rolę hotelu. Np. w 1921 ten adres Domu Angielskiego potwierdza wpis dokonany w miejscowym przewodniku. W 1912 obiekt został wykupiony z rąk prywatnych, co uchroniło go przed planowaną rozbiórką. W latach 1927-1928 przeprowadzono konserwację elewacji, wymieniając ok. 40% dekoracji kamieniarskiej.

W 1945 budynek został zniszczony, ocalały jedynie dolne partie fasady. Odbudowano go w latach siedemdziesiątych XX wieku. Obecnie w „Domu Angielskim” mieści się Dom Studenta oraz Wydział Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku.

Danzig – Englisches Haus

Nadana w dniu: 16.09.1926

Dom Angielski (niem. Englisches Haus), niekiedy także „Dom Anielski” – jedna z najbardziej okazałych kamienic mieszczańskich Gdańska, położona przy ul. Chlebnickiej 16.

Zbudowany został w latach 1568-1570, w stylu renesansowym, przez Hansa Kramera dla Dirka Lylge. Zajął dwie sąsiadujące parcele, dzięki czemu można było zbudować imponującą fasadę o szerokości 15,5 m i wysokości 30 m, w ośmiu kondygnacjach, zwieńczoną czterema szczytami i wysmukłą wieżyczką z ozdobnym hełmem i iglicą. Elewacja frontowa ozdobiona jest bogatą dekoracją rzeźbiarską. Pary pilastrów wydzielają pary okien, a kondygnacje rozdzielone są wydatnymi gzymsami z dekoracyjnymi fryzami roślinnymi. Pierwotnie kamienne detale elewacji były pozłacane, a płaszczyzny elewacji pokrywały barwne sgraffita. Bogato ozdobione były również cztery szczyty. Wejście do budynku otrzymało wspaniały portal, w formie łuku triumfalnego, flankowany zdwojonymi żłobkowanymi kolumnami. Pierwszy właściciel, Dirk Lylge, już w 1572 zbankrutował, a jego dom zajęli wierzyciele. W XVII wieku wielką sień budynku wykorzystywali, na swe zebrania i nabożeństwa, kupcy angielscy przebywający w Gdańsku i stąd ma pochodzić używana obecnie nazwa budynku (niektórzy sądzą jednak, że powstała ona przez zniekształcenie pierwotnej nazwy „Dom Anielski”). Od 1722 kamienica pełniła funkcję zajazdu, w 1832 połączony został z budynkiem przy Długim Targu 30 pełniąc rolę hotelu. Np. w 1921 ten adres Domu Angielskiego potwierdza wpis dokonany w miejscowym przewodniku. W 1912 obiekt został wykupiony z rąk prywatnych, co uchroniło go przed planowaną rozbiórką. W latach 1927-1928 przeprowadzono konserwację elewacji, wymieniając ok. 40% dekoracji kamieniarskiej.

W 1945 budynek został zniszczony, ocalały jedynie dolne partie fasady. Odbudowano go w latach siedemdziesiątych XX wieku. Obecnie w „Domu Angielskim” mieści się Dom Studenta oraz Wydział Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku.

Alt – Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku.

Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Danzig – Das englische Haus. No 1 007 T.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 1 007T Nadana w dniu: Bez obiegu

Dom Angielski (niem. Englisches Haus), niekiedy także „Dom Anielski” – jedna z najbardziej okazałych kamienic mieszczańskich Gdańska, położona przy ul. Chlebnickiej 16.

Zbudowany został w latach 1568-1570, w stylu renesansowym, przez Hansa Kramera dla Dirka Lylge. Zajął dwie sąsiadujące parcele, dzięki czemu można było zbudować imponującą fasadę o szerokości 15,5 m i wysokości 30 m, w ośmiu kondygnacjach, zwieńczoną czterema szczytami i wysmukłą wieżyczką z ozdobnym hełmem i iglicą. Elewacja frontowa ozdobiona jest bogatą dekoracją rzeźbiarską. Pary pilastrów wydzielają pary okien, a kondygnacje rozdzielone są wydatnymi gzymsami z dekoracyjnymi fryzami roślinnymi. Pierwotnie kamienne detale elewacji były pozłacane, a płaszczyzny elewacji pokrywały barwne sgraffita. Bogato ozdobione były również cztery szczyty. Wejście do budynku otrzymało wspaniały portal, w formie łuku triumfalnego, flankowany zdwojonymi żłobkowanymi kolumnami. Pierwszy właściciel, Dirk Lylge, już w 1572 zbankrutował, a jego dom zajęli wierzyciele. W XVII wieku wielką sień budynku wykorzystywali, na swe zebrania i nabożeństwa, kupcy angielscy przebywający w Gdańsku i stąd ma pochodzić używana obecnie nazwa budynku (niektórzy sądzą jednak, że powstała ona przez zniekształcenie pierwotnej nazwy „Dom Anielski”). Od 1722 kamienica pełniła funkcję zajazdu, w 1832 połączony został z budynkiem przy Długim Targu 30 pełniąc rolę hotelu. Np. w 1921 ten adres Domu Angielskiego potwierdza wpis dokonany w miejscowym przewodniku. W 1912 obiekt został wykupiony z rąk prywatnych, co uchroniło go przed planowaną rozbiórką. W latach 1927-1928 przeprowadzono konserwację elewacji, wymieniając ok. 40% dekoracji kamieniarskiej.

W 1945 budynek został zniszczony, ocalały jedynie dolne partie fasady. Odbudowano go w latach siedemdziesiątych XX wieku. Obecnie w „Domu Angielskim” mieści się Dom Studenta oraz Wydział Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku.

W górnym prawym rogu pocztówki widoczna reklama esencji octowej produkowanej przez Dr. Fischera z Cassel.

 

 

 

 

Danzig – Brothbankengasse.

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 45 739 Nadana w dniu: 07.09.1918

Dom Angielski (niem. Englisches Haus), niekiedy także „Dom Anielski” – jedna z najbardziej okazałych kamienic mieszczańskich Gdańska, położona przy ul. Chlebnickiej 16.

Zbudowany został w latach 1568-1570, w stylu renesansowym, przez Hansa Kramera dla Dirka Lylge. Zajął dwie sąsiadujące parcele, dzięki czemu można było zbudować imponującą fasadę o szerokości 15,5 m i wysokości 30 m, w ośmiu kondygnacjach, zwieńczoną czterema szczytami i wysmukłą wieżyczką z ozdobnym hełmem i iglicą. Elewacja frontowa ozdobiona jest bogatą dekoracją rzeźbiarską. Pary pilastrów wydzielają pary okien, a kondygnacje rozdzielone są wydatnymi gzymsami z dekoracyjnymi fryzami roślinnymi. Pierwotnie kamienne detale elewacji były pozłacane, a płaszczyzny elewacji pokrywały barwne sgraffita. Bogato ozdobione były również cztery szczyty. Wejście do budynku otrzymało wspaniały portal, w formie łuku triumfalnego, flankowany zdwojonymi żłobkowanymi kolumnami. Pierwszy właściciel, Dirk Lylge, już w 1572 zbankrutował, a jego dom zajęli wierzyciele. W XVII wieku wielką sień budynku wykorzystywali, na swe zebrania i nabożeństwa, kupcy angielscy przebywający w Gdańsku i stąd ma pochodzić używana obecnie nazwa budynku (niektórzy sądzą jednak, że powstała ona przez zniekształcenie pierwotnej nazwy „Dom Anielski”).

Od 1722 kamienica pełniła funkcję zajazdu, w 1832 połączony został z budynkiem przy Długim Targu 30 pełniąc rolę hotelu. Np. w 1921 ten adres Domu Angielskiego potwierdza wpis dokonany w miejscowym przewodniku. W 1912 obiekt został wykupiony z rąk prywatnych, co uchroniło go przed planowaną rozbiórką. W latach 1927-1928 przeprowadzono konserwację elewacji, wymieniając ok. 40% dekoracji kamieniarskiej.

W 1945 budynek został zniszczony, ocalały jedynie dolne partie fasady. Odbudowano go w latach siedemdziesiątych XX wieku. Obecnie w „Domu Angielskim” mieści się Dom Studenta oraz Wydział Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku.

Danzig – Jopengasse

Wydawca: Photo-Sonnke Wydana: Danzig, Langer Markt 31

Ulica Piwna od strony Motławy jest przedłużeniem ulicy Chlebnickiej, zaczynającej się Bramą Chlebnicką.

Przy końcu ulicy znajduje się Wielka Zbrojownia (zbudowana na początku XVII w. i pełniąca funkcje miejskiego arsenału), współcześnie zaadaptowana na potrzeby handlu. Przed 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Jopengasse od warzonego ówcześnie w Gdańsku, znanego w Europie, gatunku mocnego piwa, tzw. piwa jopejskiego. Najznamienitszym gdańszczaninem mieszkającym przy ul. Piwnej był żyjący na przełomie XVI i XVII w. architekt Jan Strakowski. Około 1897 przy ul. Piwnej 2 mieściła się agencja konsularna USA

 

 

Danzig. Brotbankengasse. No 21 697.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 21 697 Nadana w dniu: 01.07.1909

Ulica Chlebnicka (dawniej: ulica Ław Chlebowych, niem. Brotbänkengasse) – jedna z ulic w Gdańsku na Głównym Mieście. Widok w kierunku ul. Piwnej,

Wymieniana już w 1337 (jako platea pistorum), 1382 platea panum. Nazwa pochodzi od znajdujących się tu ław (straganów), na których handlowano pieczywem.

Ulica zaczyna się w okolicy Bazyliki Mariackiej (jako przedłużenie ulicy Piwnej) i dochodzi do Bramy Chlebnickiej. Znajduje się na niej kilka godnych uwagi kamienic, wśród których wyróżniają się nr 16 – Dom Angielski (z prawej strony widoku) , renesansowy, z lat 1568-70; nr 14 – późnogotycki Dom Schlieffów z 1520, z kamienną dekoracją fasady (oba należą do kompleksu kamienic użytkowanych przez Dom Studencki Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku); nr 2 – renesansowa tzw. Szkoła Mariacka z 1581 (obecnie siedziba Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki), nr 28 – wczesnobarokowy dom Holwela z 1652.

 

Danzig – Jopengasse

Ulica Piwna od strony Motławy jest przedłużeniem ulicy Chlebnickiej, zaczynającej się Bramą Chlebnicką. Przy końcu ulicy znajduje się Wielka Zbrojownia (zbudowana na początku XVII w. i pełniąca funkcje miejskiego arsenału), współcześnie zaadaptowana na potrzeby handlu.

Przed 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Jopengasse od warzonego ówcześnie w Gdańsku, znanego w Europie, gatunku mocnego piwa, tzw. piwa jopejskiego.

Najznamienitszym gdańszczaninem mieszkającym przy ul. Piwnej był żyjący na przełomie XVI i XVII w. architekt Jan Strakowski.

Danzig – Jopengasse

Ulica Piwna – ulica w Gdańsku. Od strony Motławy jest przedłużeniem ulicy Chlebnickiej, zaczynającej się Bramą Chlebnicką.

Przy końcu ulicy znajduje się Wielka Zbrojownia (zbudowana na początku XVII w. i pełniąca funkcje miejskiego arsenału), współcześnie zaadaptowana na potrzeby handlu.

Przed 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Jopengasse od warzonego ówcześnie w Gdańsku, znanego w Europie, gatunku mocnego piwa, tzw. piwa jopejskiego.

Najznamienitszym gdańszczaninem mieszkającym przy ul. Piwnej był żyjący na przełomie XVI i XVII w. architekt Jan Strakowski.

Około 1897 przy ul. Piwnej 2 mieściła się agencja konsularna USA.

 

 

Danzig – Die Jopengasse mit dem Zeughause. No 142.

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901 Numer: 142 Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

Zdjęcie wykonane w 1894 roku.

Ulica Piwna – Od strony Motławy jest przedłużeniem ulicy Chlebnickiej, zaczynającej się Bramą Chlebnicką.

Przy końcu ulicy znajduje się Wielka Zbrojownia (zbudowana na początku XVII w. i pełniąca funkcje miejskiego arsenału), współcześnie zaadaptowana na potrzeby handlu. Przed 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Jopengasse od warzonego ówcześnie w Gdańsku, znanego w Europie, gatunku mocnego piwa, tzw. piwa jopejskiego.

Najznamienitszym gdańszczaninem mieszkającym przy ul. Piwnej był żyjący na przełomie XVI i XVII w. architekt Jan Strakowski. Około 1897 przy ul. Piwnej 2 mieściła się agencja konsularna USA

 

 

 

 

 

Danzig – Jopengasse.

Wydawca: Nathan Stenferld Wydana: Danzig Nadana w dniu: Bez obiegu

Ulica Piwna – Od strony Motławy jest przedłużeniem ulicy Chlebnickiej, zaczynającej się Bramą Chlebnicką.

Przy końcu ulicy znajduje się Wielka Zbrojownia (zbudowana na początku XVII w. i pełniąca funkcje miejskiego arsenału), współcześnie zaadaptowana na potrzeby handlu. Przed 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Jopengasse od warzonego ówcześnie w Gdańsku, znanego w Europie, gatunku mocnego piwa, tzw. piwa jopejskiego.

Najznamienitszym gdańszczaninem mieszkającym przy ul. Piwnej był żyjący na przełomie XVI i XVII w. architekt Jan Strakowski. Około 1897 przy ul. Piwnej 2 mieściła się agencja konsularna USA

 

Danzig – Jopengasse.

Wydawca: Bruck & Shon Wydana: Meissen Numer: 369 Nadana w dniu: 21.01.1901

Ulica Piwna – Od strony Motławy jest przedłużeniem ulicy Chlebnickiej, zaczynającej się Bramą Chlebnicką.

Przy końcu ulicy znajduje się Wielka Zbrojownia (zbudowana na początku XVII w. i pełniąca funkcje miejskiego arsenału), współcześnie zaadaptowana na potrzeby handlu. Przed 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Jopengasse od warzonego ówcześnie w Gdańsku, znanego w Europie, gatunku mocnego piwa, tzw. piwa jopejskiego.

Najznamienitszym gdańszczaninem mieszkającym przy ul. Piwnej był żyjący na przełomie XVI i XVII w. architekt Jan Strakowski. Około 1897 przy ul. Piwnej 2 mieściła się agencja konsularna USA

 

Danzig – Jopengasse

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 8 021

Wielka Zbrojownia w Gdańsku (niem. Das Große Zeughaus) – nazywana też arsenałem, stanowi najokazalszy świecki budynek manierystycznej zabudowy Gdańska. Inspiracją do powstania stały się Hale Mięsne w Haarlemie.

Rosnące zagrożenie ze strony Szwecji w końcu XVI wieku skłoniło gdańskich mieszczan do przygotowań na wypadek wojny. Odczuwając brak magazynów na produkowany w mieście i okolicach sprzęt wojenny, podjęli decyzję o budowie specjalnego arsenału. Jednak w realizacji projektu nie ograniczono się do wzniesienia magazynu o ściśle użytkowej funkcji.

Zbrojownia została wzniesiona w latach 1602 – 1605. Jest dziełem jednego z najwybitniejszych gdańskich architektów tamtej epoki, Antoniego van Obbergena. Zbudowano ją z drobnej, czerwonej, holenderskiej cegły zdobionej dekoracjami z piaskowca oraz bogatymi złoceniami. Konstrukcja sprawia wrażenie, jakby budynek składał się z czterech, pozornie oddzielnych kamieniczek.

  • Główną fasadę budynku od ulicy Piwnejzdobią:
    • dwa wielkie rustykowane portale, zwieńczone kartuszami z herbami Gdańska, podtrzymywanymi przez lwy
    • posąg Minerwy umieszczony we wnęce usytuowanej na wysokości górnej kondygnacji
    • kamienne maski
    • ornamenty okuciowe
    • postacie gdańskich wojowników (trzech pikinierów, halabardzisty i wachmistrza)
    • szczyty z wąsatymi sfinksami i wybuchającymi granatami
    • po obu stronach fasady wznoszą się dwie ośmioboczne, wysokie wieżyczki, zwieńczone hełmami z blachy, mieszczące ślimakowate schody
  • Fasada od strony Targu Węglowego ma nieco skromniejsze portale i szczyty. Umieszczono na nich postacie dwóch muszkieterów, chorążego, konstabla i kapitana. Figura z leżącą u jej stóp ściętą głową przedstawia Kozaka, który ściął na rynku lwowskim głowę swego dowódcy, Jana Podkowy, samozwańczego hospodaramołdawskiego, nieuznanego przez króla Stefana Batorego.

Poniżej ta sama pocztówka wydana przez Louisa Glasera (Wydana: Leipzig;  Numer: 7 583)

Poniżej kolejna pocztówka, z tym samym motywem ale w innych kolorach,  wydana przez Louisa Glasera (Wydana: Leipzig;  Numer: 4 070)

 

 

 

Danzig – Zeughaus

Wydawca: Danziger Papiergroshandlung Gertrud Iwan Wydana: Danzig, Heil. Geistgasse 120

Wielka Zbrojownia w Gdańsku (niem. Das Große Zeughaus) – nazywana też arsenałem, stanowi najokazalszy świecki budynek manierystycznej zabudowy Gdańska.

Inspiracją do powstania stały się Hale Mięsne w Haarlemie. Rosnące zagrożenie ze strony Szwecji w końcu XVI wieku skłoniło gdańskich mieszczan do przygotowań na wypadek wojny. Odczuwając brak magazynów na produkowany w mieście i okolicach sprzęt wojenny, podjęli decyzję o budowie specjalnego arsenału. Jednak w realizacji projektu nie ograniczono się do wzniesienia magazynu o ściśle użytkowej funkcji.

Zbrojownia została wzniesiona w latach 1602 – 1605. Jest dziełem jednego z najwybitniejszych gdańskich architektów tamtej epoki, Antoniego van Obbergena. Zbudowano ją z drobnej, czerwonej, holenderskiej cegły zdobionej dekoracjami z piaskowca oraz bogatymi złoceniami. Konstrukcja sprawia wrażenie, jakby budynek składał się z czterech, pozornie oddzielnych kamieniczek. Główną fasadę budynku od ulicy Piwnejzdobią: dwa wielkie rustykowane portale, zwieńczone kartuszami z herbami Gdańska, podtrzymywanymi przez lwy posąg Minerwy umieszczony we wnęce usytuowanej na wysokości górnej kondygnacji kamienne maski ornamenty okuciowe postacie gdańskich wojowników (trzech pikinierów, halabardzisty i wachmistrza) szczyty z wąsatymi sfinksami i wybuchającymi granatami po obu stronach fasady wznoszą się dwie ośmioboczne, wysokie wieżyczki, zwieńczone hełmami z blachy, mieszczące ślimakowate schody Fasada od strony Targu Węglowego ma nieco skromniejsze portale i szczyty. Umieszczono na nich postacie dwóch muszkieterów, chorążego, konstabla i kapitana. Figura z leżącą u jej stóp ściętą głową przedstawia Kozaka, który ściął na rynku lwowskim głowę swego dowódcy, Jana Podkowy, samozwańczego hospodara mołdawskiego, nieuznanego przez króla Stefana Batorego

 

 

Danzig – Zeughaus

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 61 795

Wielka Zbrojownia w Gdańsku (niem. Das Große Zeughaus) – nazywana też arsenałem, stanowi najokazalszy świecki budynek manierystycznej zabudowy Gdańska.

Inspiracją do powstania stały się Hale Mięsne w Haarlemie. Rosnące zagrożenie ze strony Szwecji w końcu XVI wieku skłoniło gdańskich mieszczan do przygotowań na wypadek wojny. Odczuwając brak magazynów na produkowany w mieście i okolicach sprzęt wojenny, podjęli decyzję o budowie specjalnego arsenału. Jednak w realizacji projektu nie ograniczono się do wzniesienia magazynu o ściśle użytkowej funkcji.

Zbrojownia została wzniesiona w latach 1602 – 1605. Jest dziełem jednego z najwybitniejszych gdańskich architektów tamtej epoki, Antoniego van Obbergena. Zbudowano ją z drobnej, czerwonej, holenderskiej cegły zdobionej dekoracjami z piaskowca oraz bogatymi złoceniami. Konstrukcja sprawia wrażenie, jakby budynek składał się z czterech, pozornie oddzielnych kamieniczek. Główną fasadę budynku od ulicy Piwnejzdobią: dwa wielkie rustykowane portale, zwieńczone kartuszami z herbami Gdańska, podtrzymywanymi przez lwy posąg Minerwy umieszczony we wnęce usytuowanej na wysokości górnej kondygnacji kamienne maski ornamenty okuciowe postacie gdańskich wojowników (trzech pikinierów, halabardzisty i wachmistrza) szczyty z wąsatymi sfinksami i wybuchającymi granatami po obu stronach fasady wznoszą się dwie ośmioboczne, wysokie wieżyczki, zwieńczone hełmami z blachy, mieszczące ślimakowate schody Fasada od strony Targu Węglowego ma nieco skromniejsze portale i szczyty. Umieszczono na nich postacie dwóch muszkieterów, chorążego, konstabla i kapitana. Figura z leżącą u jej stóp ściętą głową przedstawia Kozaka, który ściął na rynku lwowskim głowę swego dowódcy, Jana Podkowy, samozwańczego hospodara mołdawskiego, nieuznanego przez króla Stefana Batorego

 

Alt – Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku. Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Poniżej to samo zdięcie ale  wydanym przez L. Sauniera.

Pocztówka z tym samy ujęciem wydana przez Dr. Trenkler Co w Leipzig. Nr 1 012G.

 

Danzig – Zeughaus

Wydawca: Georg Stilke Wydana: Berlin NW

Wielka Zbrojownia w Gdańsku (niem. Das Große Zeughaus) – nazywana też arsenałem, stanowi najokazalszy świecki budynek manierystycznej zabudowy Gdańska.

Inspiracją do powstania stały się Hale Mięsne w Haarlemie. Rosnące zagrożenie ze strony Szwecji w końcu XVI wieku skłoniło gdańskich mieszczan do przygotowań na wypadek wojny. Odczuwając brak magazynów na produkowany w mieście i okolicach sprzęt wojenny, podjęli decyzję o budowie specjalnego arsenału. Jednak w realizacji projektu nie ograniczono się do wzniesienia magazynu o ściśle użytkowej funkcji.

Zbrojownia została wzniesiona w latach 1602 – 1605. Jest dziełem jednego z najwybitniejszych gdańskich architektów tamtej epoki, Antoniego van Obbergena. Zbudowano ją z drobnej, czerwonej, holenderskiej cegły zdobionej dekoracjami z piaskowca oraz bogatymi złoceniami. Konstrukcja sprawia wrażenie, jakby budynek składał się z czterech, pozornie oddzielnych kamieniczek. Główną fasadę budynku od ulicy Piwnejzdobią: dwa wielkie rustykowane portale, zwieńczone kartuszami z herbami Gdańska, podtrzymywanymi przez lwy posąg Minerwy umieszczony we wnęce usytuowanej na wysokości górnej kondygnacji kamienne maski ornamenty okuciowe postacie gdańskich wojowników (trzech pikinierów, halabardzisty i wachmistrza) szczyty z wąsatymi sfinksami i wybuchającymi granatami po obu stronach fasady wznoszą się dwie ośmioboczne, wysokie wieżyczki, zwieńczone hełmami z blachy, mieszczące ślimakowate schody Fasada od strony Targu Węglowego ma nieco skromniejsze portale i szczyty. Umieszczono na nich postacie dwóch muszkieterów, chorążego, konstabla i kapitana. Figura z leżącą u jej stóp ściętą głową przedstawia Kozaka, który ściął na rynku lwowskim głowę swego dowódcy, Jana Podkowy, samozwańczego hospodara mołdawskiego, nieuznanego przez króla Stefana Batorego

Danzig – Marienkirche und Rathaus.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: 177 707 Nadana w dniu: Bez obiegu

Z lewej Bazylika konkatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Gdańsku, w skrócie Kościół Mariacki (pot. Korona miasta Gdańska)

Historyczna fara Głównego Miasta w Gdańsku, pełniąca funkcję kościoła katolickiego i ewangelickiego (w latach 1572-1945), od 1986 konkatedra diecezji gdańskiej, która w 1992 stała się archidiecezją. Kościół jest dedykowany Najświętszej Marii Panny, nosi wezwanie Wniebowzięcia NMP. Położony jest na placu między ulicami Piwną (fragment widoczny z lewej strony)  i Chlebnicką, a Św. Ducha. Od strony Motławy bezpośrednio do jednej z bram świątyni prowadzi ul. Mariacka. Kościół Mariacki jest największą świątynią na świecie zbudowaną z cegły. Jej charakterystyczna sylwetka, której akcentami są masywna zachodnia wieża dzwonna i smukłe narożne wieżyczki tworzy dominantę w panoramie miasta. Zbudowany w latach 1346-1506 kościół jest przykładem gotyku ceglanego, odmiany stylu w architekturze gotyckiej upowszechnionego w krajach basenu Morza Bałtyckiego. Pomimo burzliwych dziejów, świątynia zachowała historyczną formę architektoniczną co poświadcza ikonografia sięgająca XVI wieku oraz bogaty wystrój wnętrza, który tworzą liczne dzieła średniowieczne (m.in. Piękna Madonna Gdańska, Pietà, Ołtarz Koronacji Marii, ołtarz Św. Barbary, Tablica Dziesięciorga Przykazań, zegar astronomiczny) i nowożytne (zespół obrazów i epitafiów z XVI-XVIII stuleci).

Danzig – Marienkirche

Wydawca: W.F. Burau Numer: 2 058

Bazylika konkatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Gdańsku, w skrócie Kościół Mariacki (pot. Korona miasta Gdańska).

Historyczna fara Głównego Miasta w Gdańsku, pełniąca funkcję kościoła katolickiego i ewangelickiego (w latach 1572-1945), od 1986 konkatedra diecezji gdańskiej, która w 1992 stała się archidiecezją. Kościół jest dedykowany Najświętszej Marii Panny, nosi wezwanie Wniebowzięcia NMP. Położony jest na placu między ulicami Piwną i Chlebnicką, a Św. Ducha. Od strony Motławy bezpośrednio do jednej z bram świątyni prowadzi ul. Mariacka. Kościół Mariacki jest największą świątynią na świecie zbudowaną z cegły. Jej charakterystyczna sylwetka, której akcentami są masywna zachodnia wieża dzwonna i smukłe narożne wieżyczki tworzy dominantę w panoramie miasta. Zbudowany w latach 1346-1506 kościół jest przykładem gotyku ceglanego, odmiany stylu w architekturze gotyckiej upowszechnionego w krajach basenu Morza Bałtyckiego. Pomimo burzliwych dziejów, świątynia zachowała historyczną formę architektoniczną co poświadcza ikonografia sięgająca XVI wieku oraz bogaty wystrój wnętrza, który tworzą liczne dzieła średniowieczne (m.in. Piękna Madonna Gdańska, Pietà, Ołtarz Koronacji Marii, ołtarz Św. Barbary, Tablica Dziesięciorga Przykazań, zegar astronomiczny) i nowożytne (zespół obrazów i epitafiów z XVI-XVIII stuleci).

R.Th. Kuhn – Jopengasse. No 44.

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1889 Numer: 44 Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

Zdjęcie wykonane  w 1889 roku.

Ulica Piwna – Od strony Motławy jest przedłużeniem ulicy Chlebnickiej, zaczynającej się Bramą Chlebnicką.

Przy końcu ulicy znajduje się Wielka Zbrojownia (zbudowana na początku XVII w. i pełniąca funkcje miejskiego arsenału), współcześnie zaadaptowana na potrzeby handlu. Przed 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Jopengasse od warzonego ówcześnie w Gdańsku, znanego w Europie, gatunku mocnego piwa, tzw. piwa jopejskiego.

Najznamienitszym gdańszczaninem mieszkającym przy ul. Piwnej był żyjący na przełomie XVI i XVII w. architekt Jan Strakowski. Około 1897 przy ul. Piwnej 2 mieściła się agencja konsularna USA.

 

Daznig

Wydawca: R. Th. Kuhn Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

Danzig. Jopengasse mit Marienkirche. No 26 054.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 26 054 Nadana w dniu: 23.11.1904

Ulica Piwna – Od strony Motławy jest przedłużeniem ulicy Chlebnickiej, zaczynającej się Bramą Chlebnicką.

Przy końcu ulicy znajduje się Wielka Zbrojownia (zbudowana na początku XVII w. i pełniąca funkcje miejskiego arsenału), współcześnie zaadaptowana na potrzeby handlu. Przed 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Jopengasse od warzonego ówcześnie w Gdańsku, znanego w Europie, gatunku mocnego piwa, tzw. piwa jopejskiego.

Najznamienitszym gdańszczaninem mieszkającym przy ul. Piwnej był żyjący na przełomie XVI i XVII w. architekt Jan Strakowski. Około 1897 przy ul. Piwnej 2 mieściła się agencja konsularna USA.

Poniżej pocztówka wydana przez tego samego wydawcę Dr. Trenkler Co. (Wydana: Leipzig 1908;  Numer: Dzg. 2)

 

 

 

 

 

Danzig – Jopengasse

Wydawca: Ch. L. i. B. Numer: 650D Nadana w dniu: 17.08.1922

Ulica Piwna – ulica w Gdańsku. Od strony Motławy jest przedłużeniem ulicy Chlebnickiej, zaczynającej się Bramą Chlebnicką.

Przy końcu ulicy znajduje się Wielka Zbrojownia (zbudowana na początku XVII w. i pełniąca funkcje miejskiego arsenału), współcześnie zaadaptowana na potrzeby handlu. Przed 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Jopengasse od warzonego ówcześnie w Gdańsku, znanego w Europie, gatunku mocnego piwa, tzw. piwa jopejskiego.

Najznamienitszym gdańszczaninem mieszkającym przy ul. Piwnej był żyjący na przełomie XVI i XVII w. architekt Jan Strakowski. Około 1897 przy ul. Piwnej 2 mieściła się agencja konsularna USA.

 

 

 

 

Danzig – Jopengasse mit Marienkirche

Wydawca: Brak Wydana: Brak Nadana w dniu: Bez obiegu

 

Ulica Piwna – Od strony Motławy jest przedłużeniem ulicy Chlebnickiej, zaczynającej się Bramą Chlebnicką.

Przy końcu ulicy znajduje się Wielka Zbrojownia (zbudowana na początku XVII w. i pełniąca funkcje miejskiego arsenału), współcześnie zaadaptowana na potrzeby handlu. Przed 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Jopengasse od warzonego ówcześnie w Gdańsku, znanego w Europie, gatunku mocnego piwa, tzw. piwa jopejskiego.

Najznamienitszym gdańszczaninem mieszkającym przy ul. Piwnej był żyjący na przełomie XVI i XVII w. architekt Jan Strakowski. Około 1897 przy ul. Piwnej 2 mieściła się agencja konsularna USA

 

 

 

Danzig – Jopengasse und Marienkirche.

Wydawca: Zedler & Vogel Wydana: Darmstadt 1910 Numer: 9 204 Nadana w dniu: Bez obiegu

Ulica Piwna – Od strony Motławy jest przedłużeniem ulicy Chlebnickiej, zaczynającej się Bramą Chlebnicką.

Przy końcu ulicy znajduje się Wielka Zbrojownia (zbudowana na początku XVII w. i pełniąca funkcje miejskiego arsenału), współcześnie zaadaptowana na potrzeby handlu. Przed 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Jopengasse od warzonego ówcześnie w Gdańsku, znanego w Europie, gatunku mocnego piwa, tzw. piwa jopejskiego.

Najznamienitszym gdańszczaninem mieszkającym przy ul. Piwnej był żyjący na przełomie XVI i XVII w. architekt Jan Strakowski. Około 1897 przy ul. Piwnej 2 mieściła się agencja konsularna USA

 

 

 

Danzig – Jopengasse

Wydawca: Mosella Verlag GMBH Wydana: Trier

 

Ulica Piwna – ulica w Gdańsku. Od strony Motławy jest przedłużeniem ulicy Chlebnickiej, zaczynającej się Bramą Chlebnicką.

Przy końcu ulicy znajduje się Wielka Zbrojownia (zbudowana na początku XVII w. i pełniąca funkcje miejskiego arsenału), współcześnie zaadaptowana na potrzeby handlu. Przed 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Jopengasse od warzonego ówcześnie w Gdańsku, znanego w Europie, gatunku mocnego piwa, tzw. piwa jopejskiego.

Najznamienitszym gdańszczaninem mieszkającym przy ul. Piwnej był żyjący na przełomie XVI i XVII w. architekt Jan Strakowski. Około 1897 przy ul. Piwnej 2 mieściła się agencja konsularna USA

 

 

 

 

Danzig – Jopengasse mit Marienkirche

Wydawca: Reinicke & Rubin Wydana: Magdeburg Numer: 1 667 Nadana w dniu: Bez obiegu

Ulica Piwna – Od strony Motławy jest przedłużeniem ulicy Chlebnickiej, zaczynającej się Bramą Chlebnicką.

Przy końcu ulicy znajduje się Wielka Zbrojownia (zbudowana na początku XVII w. i pełniąca funkcje miejskiego arsenału), współcześnie zaadaptowana na potrzeby handlu. Przed 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Jopengasse od warzonego ówcześnie w Gdańsku, znanego w Europie, gatunku mocnego piwa, tzw. piwa jopejskiego.

Najznamienitszym gdańszczaninem mieszkającym przy ul. Piwnej był żyjący na przełomie XVI i XVII w. architekt Jan Strakowski. Około 1897 przy ul. Piwnej 2 mieściła się agencja konsularna USA

 

 

 

Danzig. Jopengasse und Marienkirche. Dzg 150.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Dzg.150 Nadana w dniu: 19.02.1908

Ulica Piwna – Od strony Motławy jest przedłużeniem ulicy Chlebnickiej, zaczynającej się Bramą Chlebnicką.

Przed 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Jopengasse od warzonego ówcześnie w Gdańsku, znanego w Europie, gatunku mocnego piwa, tzw. piwa jopejskiego.

Najznamienitszym gdańszczaninem mieszkającym przy ul. Piwnej był żyjący na przełomie XVI i XVII w. architekt Jan Strakowski. Około 1897 przy ul. Piwnej 2 mieściła się agencja konsularna USA.

 

 

 

Danzig – Jopengasse (Blick auf Marienkirche).

Wydawca: Ch. L. i. B. Wydana: Berlin Numer: 649G Nadana w dniu: Bez obiegu

Ulica Piwna – Od strony Motławy jest przedłużeniem ulicy Chlebnickiej, zaczynającej się Bramą Chlebnicką.

Przed 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Jopengasse od warzonego ówcześnie w Gdańsku, znanego w Europie, gatunku mocnego piwa, tzw. piwa jopejskiego.

Najznamienitszym gdańszczaninem mieszkającym przy ul. Piwnej był żyjący na przełomie XVI i XVII w. architekt Jan Strakowski. Około 1897 przy ul. Piwnej 2 mieściła się agencja konsularna USA

 

 

 

Danzig – Schluterhaus

Wydawca: A. Rogorsch Wydana: Danzig, Hundegasse 47 Numer: 287 Nadana w dniu: 08.04.1918

Dom Schlütera (niem. Schlüterhaus) – wczesnobarokowa kamienica przy ul. Piwnej 1 w Gdańsku. Zbudowana w latach 1638-1640 dla Hansa van Endena, prawdopodobnie przez Andreasa Schlütera starszego. Należy do najcenniejszych zabytków Głównego Miasta, jest bowiem jedną z nielicznych oryginalnych kamienic, które przetrwały II wojnę światową. Ponadto fasada Domu Schlütera stanowi ważne ogniwo w ewolucji gdańskich kamienic od form manierystycznych do barokowych.

Wyjątkowo rozbudowany szczyt zdobiony jest motywami małżowinowymi oraz roślinno-zwierzęcymi. Wieńczy go figura lwa stojącego na tylnych łapach, a przednimi wspierającego się na kamiennej kuli, co prawdopodobnie nawiązuje do herbu Endenów. Bogaty portal o formach wczesnego baroku ozdabiają atlanty i maszkarony oraz rzeźby postaci symbolicznych, zapewne personifikacji cnót. Fasada podzielona jest na trzy kondygnacje za pomocą wąskich fryzów, ozdobionych główkami w turbanach i wieńcach laurowych. Najważniejszy motyw dekoracyjny stanowią rozmieszczone w kilku kondygnacjach na filarach międzyokiennych kamienne medaliony: m.in. głowy Aleksandra Wielkiego, Herkulesa, królów polskich Zygmunta III i Władysława IV, rycerzy, mędrców, przedstawicieli różnych ras ludzkich. Być może wystrój ten miał stanowić aluzję do zwycięskich walk obu Wazów z muzułmańskim przeciwnikiem.

Około 1750 dom otrzymał przedproże z rokokowymi słupkami i balustradą, dziełem Johanna Heinricha Meissnera, o płytach zdobionych motywem antycznych ruin.

Około 1897 przy ul. Piwnej 2 mieściła się agencja konsularna USA.

Alt – Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku.

Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Danzig. Tor und Beischlag. Jopengasse. No Dzg 162.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: Dzg. 162 Nadana w dniu: Bez obiegu

Ulica Piwna – Od strony Motławy jest przedłużeniem ulicy Chlebnickiej, zaczynającej się Bramą Chlebnicką.

Przy końcu ulicy znajduje się Wielka Zbrojownia (zbudowana na początku XVII w. i pełniąca funkcje miejskiego arsenału), współcześnie zaadaptowana na potrzeby handlu. Przed 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Jopengasse od warzonego ówcześnie w Gdańsku, znanego w Europie, gatunku mocnego piwa, tzw. piwa jopejskiego.

Najznamienitszym gdańszczaninem mieszkającym przy ul. Piwnej był żyjący na przełomie XVI i XVII w. architekt Jan Strakowski. Około 1897 przy ul. Piwnej 2 mieściła się agencja konsularna USA

Danzig – Beischlag in der Jopengasse No 1.

Wydawca: Knackstedt & Nather Wydana: Hamburg Numer: Serie 858, No 104 Nadana w dniu: Bez obiegu

Ulica Piwna –od strony Motławy jest przedłużeniem ulicy Chlebnickiej, zaczynającej się Bramą Chlebnicką.

Przy końcu ulicy znajduje się Wielka Zbrojownia (zbudowana na początku XVII w. i pełniąca funkcje miejskiego arsenału), współcześnie zaadaptowana na potrzeby handlu. Przed 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Jopengasse od warzonego ówcześnie w Gdańsku, znanego w Europie, gatunku mocnego piwa, tzw. piwa jopejskiego.

Najznamienitszym gdańszczaninem mieszkającym przy ul. Piwnej był żyjący na przełomie XVI i XVII w. architekt Jan Strakowski. Około 1897 przy ul. Piwnej 2 mieściła się agencja konsularna USA

Danzig – Alter Beischlag in der Jopengasse.

Wydawca: Siegfried Backer Wydana: Cassel Numer: 1 047 Nadana w dniu: Bez obiegu

Stare przedproże kamienicy przy ulicy Piwnej ( Jopengasse 59).

Ulica Piwna – Od strony Motławy jest przedłużeniem ulicy Chlebnickiej, zaczynającej się Bramą Chlebnicką.

Przed 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Jopengasse od warzonego ówcześnie w Gdańsku, znanego w Europie, gatunku mocnego piwa, tzw. piwa jopejskiego.

Najznamienitszym gdańszczaninem mieszkającym przy ul. Piwnej był żyjący na przełomie XVI i XVII w. architekt Jan Strakowski. Około 1897 przy ul. Piwnej 2 mieściła się agencja konsularna USA

 

Alt–Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901

Gewerbehaus (Dom Towarzystwa Rzemieślniczego) przy Heilige-Geist-Gasse 966 (ul. św. Ducha 82)

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku. Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

 

 

Danzig – Heilige Geistgasse

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 58 240

Ulica Świętego Ducha (dawniej platea Sancti Spiritus, ulica Św. Ducha, niem. Heilige Geistgasse) – jedna z ulic w Gdańsku na Głównym Mieście.

Najstarsze wzmianki o ulicy pochodzą z roku 1336. Nazwa wiąże się prawdopodobnie ze szpitalem Św. Ducha, który w roku 1357 został przeniesiony w pobliże Bramy Zamkowej. Ulica zaczyna się przy Targu Drzewnym i przebiega w kierunku Motławy. Początkiem ulicy była rozebrana w roku 1804 „Brama Dzwonna” (nazywana również „Ludwisarską”) zaś końcem wychodząca na Długie Pobrzeże nadmotławska Brama Świętego Ducha. Obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego zakłada odtworzenie zabudowy w dolnym przebiegu ulicy (m.in. „Ław Mięsnych„). Przy ulicy Św. Ducha w domu o numerze 47 urodził się filozof Arthur Schopenhauer.

Inne liczne kamieniczki, utrzymane w różnych stylach architektury (w większości odbudowane po II wojnie światowej) należały do znanych historycznych gdańskich osobistości. Do ciekawszych należą:   Dom kapra Paula Beneke (zdobywcy obrazu Sąd Ostateczny), Dom Schopenhauerów (dawny dom burmistrza Gralatha), Dom Conradiego (gdańskiego burmistrza), Dom „Pod Żółwiem” – w XVIII wieku należał do Trosienerów, rodzinny dom Johanny

Danzig – Kaplica Królewska

Wydawca: Wydawnictwo Macierzy Szkolnej w Gdańsku

Seria z cyklu ” Pamiątki polskie w Gdańsku”. Fot. Rom. Wyrobek.

 Kaplica Królewskabarokowa kaplica katolicka na Głównym Mieście przy ulicy Św. Ducha (niem. Heilige Geistgasse).

Powstała w latach 16781681 z inicjatywy gdańskich katolików z pomocą króla Jana III Sobieskiego. Wybudowana została jako tymczasowa kaplica katolicka dla wiernych w czasie, gdy kościół Mariacki był w rękach protestantów. Zbudowana za pieniądze pozostawione na ten cel w testamencie prymasa Rzeczypospolitej Andrzeja Olszowskiego (80 000 złotych) uzupełnione darowizną króla (20 000 złotych). Architektem kaplicy był Tylman z Gameren, budowniczym Barthel Ranisch, a twórcą wystroju wnętrza Andreas Schlüter.

 

Danzig – Die marine kirche von der Heilige-Geist-Gasse aus

Wydawca: Deutscher Kunstverlag Wydana: Berlin Numer: Dz 29 Nadana w dniu: Bez obiegu

Ulica Świętego Ducha (dawniej platea Sancti Spiritus, ulica Św. Ducha, niem. Heilige Geistgasse) – jedna z ulic w Gdańsku na Głównym Mieście.

Najstarsze wzmianki o ulicy pochodzą z roku 1336. Nazwa wiąże się prawdopodobnie ze szpitalem Św. Ducha, który w roku 1357 został przeniesiony w pobliże Bramy Zamkowej. Ulica zaczyna się przy Targu Drzewnym i przebiega w kierunku Motławy. Początkiem ulicy była rozebrana w roku 1804 „Brama Dzwonna” (nazywana również „Ludwisarską”) zaś końcem wychodząca na Długie Pobrzeże nadmotławska Brama Świętego Ducha. Obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego zakłada odtworzenie zabudowy w dolnym przebiegu ulicy (m.in. „Ław Mięsnych„). Przy ulicy Św. Ducha w domu o numerze 47 urodził się filozof Arthur Schopenhauer.

Inne liczne kamieniczki, utrzymane w różnych stylach architektury (w większości odbudowane po II wojnie światowej) należały do znanych historycznych gdańskich osobistości. Do ciekawszych należą:   Dom kapra Paula Beneke (zdobywcy obrazu Sąd Ostateczny), Dom Schopenhauerów (dawny dom burmistrza Gralatha), Dom Conradiego (gdańskiego burmistrza), Dom „Pod Żółwiem” – w XVIII wieku należał do Trosienerów, rodzinny dom Johanny

Danzig. Heiligestgasse. No 21 693.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 21 693 Nadana w dniu: Nieczytelna

 

Ulica Świętego Ducha (dawniej platea Sancti Spiritus, ulica Św. Ducha, niem. Heilige Geistgasse) – jedna z ulic w Gdańsku na Głównym Mieście.

Najstarsze wzmianki o ulicy pochodzą z roku 1336. Nazwa wiąże się prawdopodobnie ze szpitalem Św. Ducha, który w roku 1357 został przeniesiony w pobliże Bramy Zamkowej.

Ulica zaczyna się przy Targu Drzewnym i przebiega w kierunku Motławy. Początkiem ulicy była rozebrana w roku 1804 „Brama Dzwonna” (nazywana również „Ludwisarską”) zaś końcem wychodząca na Długie Pobrzeże nadmotławska Brama Świętego Ducha. Obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego zakłada odtworzenie zabudowy w dolnym przebiegu ulicy (m.in. „Ław Mięsnych„). Przy ulicy Św. Ducha w domu o numerze 47 urodził się filozof Arthur Schopenhauer.

Inne liczne kamieniczki, utrzymane w różnych stylach architektury (w większości odbudowane po II wojnie światowej) należały do znanych historycznych gdańskich osobistości. Do ciekawszych należą:

 

 

Danzig – Marienkirche

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig

Widok Kościoła Mariackiego i ulicy Szewskiej.
Ciekawostką jest to, iż ten sam wydawca wydał pocztówkę z identycznym widokiem ale z zamazanymi nazwami szyldów i nazw firm, kawiarni itd. (patrz widokówka poniżej).
Widoczne wejście do Kościoła to „Wrota Bramy Szewskiej”.  Nad drzwiami znajduje się półkolisty tympanon ze sceną Zaśnięcia Marii – Matka Boska klęczy, podtrzymywana przez św. Jana, a otacza ich jedenastu pozostałych apostołów. Oryginał tej rzeźby powstał około 1420 r. i był wykonany w drewnie. Znajduje się on obecnie w gdańskim Muzeum Narodowym, a nad bramą kościoła zastępuje go (od 1926 r.) kopia z tzw. sztucznego kamienia. Pod tą grupą rzeźbiarską znajdował się dawniej łaciński cytat z księgi proroka Ozeasza (Oz 13,14): ERO MORS TVA, O MORS. MORSVS TVVS ERO, INFERNE (w starym tłumaczeniu księdza Jakuba Wujka brzmiał on: Będę śmiercią twoją, o śmierci! ukąszeniem twojem będę, o piekło!). Napisu tego dotąd nie odtworzono, może dlatego, że współczesna biblistyka dostrzegła błąd w łacińskim tekście Wulgaty i obecnie wers ten jest tłumaczony nieco inaczej (Biblia Tysiąclecia: Gdzie twa zaraza, o Śmierci, gdzie twa zagłada, Szeolu?). Najciekawszy był jednak inny napis, umieszczony bezpośrednio na drewnianych drzwiach. Gotyckimi literami napisano tutaj w późnośredniowiecznej niemczyźnie: Got gebe den das ewige leben : dy yr almusen zu der Kirche geben Im xvc un xi ior : ist gemacht d thor. Górna linia tekstu w rymowany sposób wyraża prośbę: „Boże, daj życie wieczne tym, którzy swą jałmużnę dają Kościołowi”. Natomiast dolna linia, również rymowana, ze względu na zastosowany zapis daty wymaga komentarza: należy ją odczytywać „Im XV[fünfzehn] C[hundert] un(d) XI[elften] ior : ist gemacht d(ieses) thor”. A zatem: „w roku tysiąc pięćset i jedenastym : wykonano tę bramę”.<BR> Jak widzimy, drzwi Bramy Szewskiej powstały niemal 500 lat temu. Ten cenny zabytek, niestety, nie znajduje się dziś na swoim miejscu a w kościele św. Trójcy na ulicy tej samej nazwy.

Danzig.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: 45 Nadana w dniu: Bez obiegu

Danzig- Heilige Geist-Gasse

Ulica Świętego Ducha (dawniej platea Sancti Spiritus, ulica Św. Ducha, niem. Heilige Geistgasse) – jedna z ulic w Gdańsku na Głównym Mieście.

Najstarsze wzmianki o ulicy pochodzą z roku 1336. Nazwa wiąże się prawdopodobnie ze szpitalem Św. Ducha, który w roku 1357 został przeniesiony w pobliże Bramy Zamkowej.

Ulica zaczyna się przy Targu Drzewnym i przebiega w kierunku Motławy. Początkiem ulicy była rozebrana w roku 1804 „Brama Dzwonna” (nazywana również „Ludwisarską”) zaś końcem wychodząca na Długie Pobrzeże nadmotławska Brama Świętego Ducha. Obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego zakłada odtworzenie zabudowy w dolnym przebiegu ulicy (m.in. „Ław Mięsnych„). Przy ulicy Św. Ducha w domu o numerze 47 urodził się filozof Arthur Schopenhauer.

Inne liczne kamieniczki, utrzymane w różnych stylach architektury (w większości odbudowane po II wojnie światowej) należały do znanych historycznych gdańskich osobistości. Do ciekawszych należą:

 

Danzig – Frauengasse mit Sternarte.

Wydawca: Brak Numer: 31 956 Nadana w dniu: Bez obiegu

Ulica Mariacka (Frauengasse, Panieńska).

Łacińskie określenia w rodzaju: ‚platea dominae Mariae’ bądź ‚platea dominae nostrae’, pochodzące z roku 1350, były bezpośrednim nawiązaniem do świątyni Najświętszej Marii Panny, której część ołtarzowa wieńczy zachodnią pierzeję i wylot tej właśnie ulicy.

Prawdopodobnie w połowie XIV wieku, ze względu na podmokłe bagniste tereny nie mogła jeszcze ulica Mariacka przebiegać od kościoła aż do samej Motławy. Stało się tak zapewne z chwilą wybudowania Bramy Mariackiej, na temat, której pierwsze wzmianki mamy z roku 1484. Bramy, dodajmy, przyozdobionej z obu stron granitowymi płytami z ową triadą herbów: Polski, Gdańska, i Prus Królewskich.

Jeszcze w wiekach średnich znajdowały się tu liczne warsztaty szewskie, co potwierdzają wykopaliska. Istniały tu również ciągnące się w stronę ulicy św. Ducha ławy miejskie, tzw. jatki. Zaś pod koniec wieku XVI słynny architekt Antoni van Obbeerghen wzniósł tuż przy wspomnianej gotyckiej bramie wodnej jeden z najbardziej niezwykłych renesansowych budynków gdańskich, wykwintny dom kupiecki należący zrazu do Jana Kopego. Uwagę przyciągał nie tylko swym niezwykłych rozmiarów wykuszem (od strony Motławy), ale i osobliwą wieżyczką służącą ponoć kupcowi do obserwowania statków w porcie.

Na całej długości ulicy Mariackiej, i to po obu jej stronach, ciągną się przedproża. Stanowią sugestywne świadectwo dawnych mieszczan i patrycjuszy, ich smaku artystycznego, szacunku dla sztuki oraz niebywałego kunsztu rzeźbiarskiego (kamieniarka), metaloplastycznego (kraty) i snycerskiego. Same tylko motywy zwierzęce, głównie rzygacze odprowadzające wodę z rynien, tworzą tu jedyny w swoim rodzaju jakże gdański bestiariusz, którego uzupełnienie znajdziemy wysoko na szczytach kamieniczek. Minione wieki, poczynając od gotyku, wycisnęły, więc swe wyraźne piętno nie tylko na fasadach wąskich na ogół domów, lecz przede wszystkim na owych ‚gankach’, pod którymi dawne pomieszczenia piwniczne przekształcono z czasem w niewielkie sklepiki. Lecz nie tylko dla handlu przybywali tu przyjezdni. Zachodzili na Mariacką przede wszystkim za względu na niepowtarzalną scenerię tego zakątka, dla wzruszeń artystycznych i estetycznych, a także po to, by kontemplować – w cieniu wielkiej ‚fary’, dawną świetność Gdańska. Była też i pozostaje od wieków ulica Mariacka miejscem, gdzie spotykali się zakochani.

/Prof. Jerzy Samp/

 

Daznig – Frauengasse

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden-Berlin Numer: 15 022 Nadana w dniu: 09.11.1906

Skrzyżowanie ul. Mariackiej i ulic Mokrej (z lewej) i Grząskiej (z prawej). Widok w kierunku „Domu Przyrodników” i Bramy Mariackiej.

Ulica Mariacka (Frauengasse, Panieńska).

Łacińskie określenia w rodzaju: ‚platea dominae Mariae’ bądź ‚platea dominae nostrae’, pochodzące z roku 1350, były bezpośrednim nawiązaniem do świątyni Najświętszej Marii Panny, której część ołtarzowa wieńczy zachodnią pierzeję i wylot tej właśnie ulicy.

Prawdopodobnie w połowie XIV wieku, ze względu na podmokłe bagniste tereny nie mogła jeszcze ulica Mariacka przebiegać od kościoła aż do samej Motławy. Stało się tak zapewne z chwilą wybudowania Bramy Mariackiej, na temat, której pierwsze wzmianki mamy z roku 1484. Bramy, dodajmy, przyozdobionej z obu stron granitowymi płytami z ową triadą herbów: Polski, Gdańska, i Prus Królewskich.

Jeszcze w wiekach średnich znajdowały się tu liczne warsztaty szewskie, co potwierdzają wykopaliska. Istniały tu również ciągnące się w stronę ulicy św. Ducha ławy miejskie, tzw. jatki. Zaś pod koniec wieku XVI słynny architekt Antoni van Obbeerghen wzniósł tuż przy wspomnianej gotyckiej bramie wodnej jeden z najbardziej niezwykłych renesansowych budynków gdańskich, wykwintny dom kupiecki należący zrazu do Jana Kopego. Uwagę przyciągał nie tylko swym niezwykłych rozmiarów wykuszem (od strony Motławy), ale i osobliwą wieżyczką służącą ponoć kupcowi do obserwowania statków w porcie.

Na całej długości ulicy Mariackiej, i to po obu jej stronach, ciągną się przedproża. Stanowią sugestywne świadectwo dawnych mieszczan i patrycjuszy, ich smaku artystycznego, szacunku dla sztuki oraz niebywałego kunsztu rzeźbiarskiego (kamieniarka), metaloplastycznego (kraty) i snycerskiego. Same tylko motywy zwierzęce, głównie rzygacze odprowadzające wodę z rynien, tworzą tu jedyny w swoim rodzaju jakże gdański bestiariusz, którego uzupełnienie znajdziemy wysoko na szczytach kamieniczek. Minione wieki, poczynając od gotyku, wycisnęły, więc swe wyraźne piętno nie tylko na fasadach wąskich na ogół domów, lecz przede wszystkim na owych ‚gankach’, pod którymi dawne pomieszczenia piwniczne przekształcono z czasem w niewielkie sklepiki. Lecz nie tylko dla handlu przybywali tu przyjezdni. Zachodzili na Mariacką przede wszystkim za względu na niepowtarzalną scenerię tego zakątka, dla wzruszeń artystycznych i estetycznych, a także po to, by kontemplować – w cieniu wielkiej ‚fary’, dawną świetność Gdańska. Była też i pozostaje od wieków ulica Mariacka miejscem, gdzie spotykali się zakochani.

/Prof. Jerzy Samp/

 

Danzig – Faruentor

Wydawca: Echt Kupfertiefdruck Numer: 363 Nadana w dniu: 04.07.1935

Brama Mariackazabytkowa, jedna z bram wodnych Głównego Miasta w Gdańsku.

Umiejscowiona jest nad Motławą, na Długim Pobrzeżu u wylotu ulicy Mariackiej, obok Domu Towarzystwa Przyrodniczego. Brama posiada formy późnogotyckie. Została zbudowana prawdopodobnie w ostatniej ćwierci XV wieku (po raz pierwszy wzmiankowana w 1484), na planie wydłużonego prostokąta zamykającego wylot ulicy. Od Bramy Chlebnickiej różni ją większa asymetria oraz bardziej masywne, ośmiokątne wieżyczki flankujące wschodnią elewację. W przyziemiu znajduje się przejazd, nad którym umieszczono herby: od strony Motławy herb Rzeczypospolitej, któremu „kłaniają się” umieszczone po bokach herb Gdańska i herb Prus Królewskich (tzw. pokłon heraldyczny), zaś od strony ulicy Mariackiej herb Gdańska trzymany przez dwa lwy. Elewacje rozczłonkowane są blendami (częściowo podwójnymi), zamkniętymi od góry podwójnym ostrołukiem. Całość nakrywa dach dwuspadowy o kalenicy równoległej do Motławy.

Po dość znacznym zniszczeniu w 1945, bramę odbudowano w latach 1958-61 i przeznaczono do użytku Muzeum Archeologicznego. Podczas odbudowy powiązano pomieszczenia w bramie z sąsiednim Domem Towarzystwa Przyrodniczego. W 1998 wmurowano od strony Motławy tablicę, upamiętniającą Alexandra von Humboldta i jego związki z Gdańskiem, w tym honorowe członkostwo w gdańskim Towarzystwie Przyrodniczym.

Danzig – Faruentor

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 54 404

Brama Mariackazabytkowa, jedna z bram wodnych Głównego Miasta w Gdańsku. Umiejscowiona jest nad Motławą, na Długim Pobrzeżu u wylotu ulicy Mariackiej, obok Domu Towarzystwa Przyrodniczego.

Brama posiada formy późnogotyckie. Została zbudowana prawdopodobnie w ostatniej ćwierci XV wieku (po raz pierwszy wzmiankowana w 1484), na planie wydłużonego prostokąta zamykającego wylot ulicy. Od Bramy Chlebnickiej różni ją większa asymetria oraz bardziej masywne, ośmiokątne wieżyczki flankujące wschodnią elewację. W przyziemiu znajduje się przejazd, nad którym umieszczono herby: od strony Motławy herb Rzeczypospolitej, któremu „kłaniają się” umieszczone po bokach herb Gdańska i herb Prus Królewskich (tzw. pokłon heraldyczny), zaś od strony ulicy Mariackiej herb Gdańska trzymany przez dwa lwy. Elewacje rozczłonkowane są blendami (częściowo podwójnymi), zamkniętymi od góry podwójnym ostrołukiem. Całość nakrywa dach dwuspadowy o kalenicy równoległej do Motławy.

Po dość znacznym zniszczeniu w 1945, bramę odbudowano w latach 1958-61 i przeznaczono do użytku Muzeum Archeologicznego. Podczas odbudowy powiązano pomieszczenia w bramie z sąsiednim Domem Towarzystwa Przyrodniczego.

W 1998 wmurowano od strony Motławy tablicę, upamiętniającą Alexandra von Humboldta i jego związki z Gdańskiem, w tym honorowe członkostwo w gdańskim Towarzystwie Przyrodniczym.

Alt – Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku.

Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Danzig – Frauengasse

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Nadana w dniu: 20.10.1917

Widok na ul. Mariacką i Kościół Mariacki z  Wieży  Domu Przyrodników.

Ulica Mariacka (Frauengasse, Panieńska).

Łacińskie określenia w rodzaju: ‚platea dominae Mariae’ bądź ‚platea dominae nostrae’, pochodzące z roku 1350, były bezpośrednim nawiązaniem do świątyni Najświętszej Marii Panny, której część ołtarzowa wieńczy zachodnią pierzeję i wylot tej właśnie ulicy.

Prawdopodobnie w połowie XIV wieku, ze względu na podmokłe bagniste tereny nie mogła jeszcze ulica Mariacka przebiegać od kościoła aż do samej Motławy. Stało się tak zapewne z chwilą wybudowania Bramy Mariackiej, na temat, której pierwsze wzmianki mamy z roku 1484. Bramy, dodajmy, przyozdobionej z obu stron granitowymi płytami z ową triadą herbów: Polski, Gdańska, i Prus Królewskich.

Jeszcze w wiekach średnich znajdowały się tu liczne warsztaty szewskie, co potwierdzają wykopaliska. Istniały tu również ciągnące się w stronę ulicy św. Ducha ławy miejskie, tzw. jatki. Zaś pod koniec wieku XVI słynny architekt Antoni van Obbeerghen wzniósł tuż przy wspomnianej gotyckiej bramie wodnej jeden z najbardziej niezwykłych renesansowych budynków gdańskich, wykwintny dom kupiecki należący zrazu do Jana Kopego. Uwagę przyciągał nie tylko swym niezwykłych rozmiarów wykuszem (od strony Motławy), ale i osobliwą wieżyczką służącą ponoć kupcowi do obserwowania statków w porcie.

Na całej długości ulicy Mariackiej, i to po obu jej stronach, ciągną się przedproża. Stanowią sugestywne świadectwo dawnych mieszczan i patrycjuszy, ich smaku artystycznego, szacunku dla sztuki oraz niebywałego kunsztu rzeźbiarskiego (kamieniarka), metaloplastycznego (kraty) i snycerskiego. Same tylko motywy zwierzęce, głównie rzygacze odprowadzające wodę z rynien, tworzą tu jedyny w swoim rodzaju jakże gdański bestiariusz, którego uzupełnienie znajdziemy wysoko na szczytach kamieniczek. Minione wieki, poczynając od gotyku, wycisnęły, więc swe wyraźne piętno nie tylko na fasadach wąskich na ogół domów, lecz przede wszystkim na owych ‚gankach’, pod którymi dawne pomieszczenia piwniczne przekształcono z czasem w niewielkie sklepiki. Lecz nie tylko dla handlu przybywali tu przyjezdni. Zachodzili na Mariacką przede wszystkim za względu na niepowtarzalną scenerię tego zakątka, dla wzruszeń artystycznych i estetycznych, a także po to, by kontemplować – w cieniu wielkiej ‚fary’, dawną świetność Gdańska. Była też i pozostaje od wieków ulica Mariacka miejscem, gdzie spotykali się zakochani.

/Prof. Jerzy Samp/

Danzig – Die Frauengasse

Wydawca: Kunst Verlagsanstalt Schaar Oathe Wydana: Trier

Ulica Mariacka (Frauengasse, Panieńska).

Łacińskie określenia w rodzaju: ‚platea dominae Mariae’ bądź ‚platea dominae nostrae’, pochodzące z roku 1350, były bezpośrednim nawiązaniem do świątyni Najświętszej Marii Panny, której część ołtarzowa wieńczy zachodnią pierzeję i wylot tej właśnie ulicy.

Prawdopodobnie w połowie XIV wieku, ze względu na podmokłe bagniste tereny nie mogła jeszcze ulica Mariacka przebiegać od kościoła aż do samej Motławy. Stało się tak zapewne z chwilą wybudowania Bramy Mariackiej, na temat, której pierwsze wzmianki mamy z roku 1484. Bramy, dodajmy, przyozdobionej z obu stron granitowymi płytami z ową triadą herbów: Polski, Gdańska, i Prus Królewskich.

Jeszcze w wiekach średnich znajdowały się tu liczne warsztaty szewskie, co potwierdzają wykopaliska. Istniały tu również ciągnące się w stronę ulicy św. Ducha ławy miejskie, tzw. jatki. Zaś pod koniec wieku XVI słynny architekt Antoni van Obbeerghen wzniósł tuż przy wspomnianej gotyckiej bramie wodnej jeden z najbardziej niezwykłych renesansowych budynków gdańskich, wykwintny dom kupiecki należący zrazu do Jana Kopego. Uwagę przyciągał nie tylko swym niezwykłych rozmiarów wykuszem (od strony Motławy), ale i osobliwą wieżyczką służącą ponoć kupcowi do obserwowania statków w porcie.

Na całej długości ulicy Mariackiej, i to po obu jej stronach, ciągną się przedproża. Stanowią sugestywne świadectwo dawnych mieszczan i patrycjuszy, ich smaku artystycznego, szacunku dla sztuki oraz niebywałego kunsztu rzeźbiarskiego (kamieniarka), metaloplastycznego (kraty) i snycerskiego. Same tylko motywy zwierzęce, głównie rzygacze odprowadzające wodę z rynien, tworzą tu jedyny w swoim rodzaju jakże gdański bestiariusz, którego uzupełnienie znajdziemy wysoko na szczytach kamieniczek. Minione wieki, poczynając od gotyku, wycisnęły, więc swe wyraźne piętno nie tylko na fasadach wąskich na ogół domów, lecz przede wszystkim na owych ‚gankach’, pod którymi dawne pomieszczenia piwniczne przekształcono z czasem w niewielkie sklepiki. Lecz nie tylko dla handlu przybywali tu przyjezdni. Zachodzili na Mariacką przede wszystkim za względu na niepowtarzalną scenerię tego zakątka, dla wzruszeń artystycznych i estetycznych, a także po to, by kontemplować – w cieniu wielkiej ‚fary’, dawną świetność Gdańska. Była też i pozostaje od wieków ulica Mariacka miejscem, gdzie spotykali się zakochani.

/Prof. Jerzy Samp/

Danzig – Frauengasse.

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden n. Berlin Numer: 8 031 Nadana w dniu: Bez obiegu

Ulica Mariacka (Frauengasse, Panieńska).

Łacińskie określenia w rodzaju: ‚platea dominae Mariae’ bądź ‚platea dominae nostrae’, pochodzące z roku 1350, były bezpośrednim nawiązaniem do świątyni Najświętszej Marii Panny, której część ołtarzowa wieńczy zachodnią pierzeję i wylot tej właśnie ulicy.

Prawdopodobnie w połowie XIV wieku, ze względu na podmokłe bagniste tereny nie mogła jeszcze ulica Mariacka przebiegać od kościoła aż do samej Motławy. Stało się tak zapewne z chwilą wybudowania Bramy Mariackiej, na temat, której pierwsze wzmianki mamy z roku 1484. Bramy, dodajmy, przyozdobionej z obu stron granitowymi płytami z ową triadą herbów: Polski, Gdańska, i Prus Królewskich.

Jeszcze w wiekach średnich znajdowały się tu liczne warsztaty szewskie, co potwierdzają wykopaliska. Istniały tu również ciągnące się w stronę ulicy św. Ducha ławy miejskie, tzw. jatki. Zaś pod koniec wieku XVI słynny architekt Antoni van Obbeerghen wzniósł tuż przy wspomnianej gotyckiej bramie wodnej jeden z najbardziej niezwykłych renesansowych budynków gdańskich, wykwintny dom kupiecki należący zrazu do Jana Kopego. Uwagę przyciągał nie tylko swym niezwykłych rozmiarów wykuszem (od strony Motławy), ale i osobliwą wieżyczką służącą ponoć kupcowi do obserwowania statków w porcie.

Na całej długości ulicy Mariackiej, i to po obu jej stronach, ciągną się przedproża. Stanowią sugestywne świadectwo dawnych mieszczan i patrycjuszy, ich smaku artystycznego, szacunku dla sztuki oraz niebywałego kunsztu rzeźbiarskiego (kamieniarka), metaloplastycznego (kraty) i snycerskiego. Same tylko motywy zwierzęce, głównie rzygacze odprowadzające wodę z rynien, tworzą tu jedyny w swoim rodzaju jakże gdański bestiariusz, którego uzupełnienie znajdziemy wysoko na szczytach kamieniczek. Minione wieki, poczynając od gotyku, wycisnęły, więc swe wyraźne piętno nie tylko na fasadach wąskich na ogół domów, lecz przede wszystkim na owych ‚gankach’, pod którymi dawne pomieszczenia piwniczne przekształcono z czasem w niewielkie sklepiki. Lecz nie tylko dla handlu przybywali tu przyjezdni. Zachodzili na Mariacką przede wszystkim za względu na niepowtarzalną scenerię tego zakątka, dla wzruszeń artystycznych i estetycznych, a także po to, by kontemplować – w cieniu wielkiej ‚fary’, dawną świetność Gdańska. Była też i pozostaje od wieków ulica Mariacka miejscem, gdzie spotykali się zakochani.

/Prof. Jerzy Samp/

 

Poniżej pocztówka z tym samym widokiem ale wydana przez Stengel & Co. G.m.b.H.  (Wydana: Dresden-Berlin;  Numer: 8 031;  Nadana w dniu: 12.07.1900)

 

Poniżej pocztówka z tym samym widokiem ale wydana przez Louis Glaser  (Wydana: Leipzig;  Nadana w dniu: 15.02.1902)

 

Poniżej pocztówka z tym samym widokiem ale wydana przez B. & W.B.  (Numer: 41 663;  Nadana w dniu: 11.02.1905)

Danzig – Die Frauengasse.

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

Zdjęcie wykonane  w 1898 roku.

Ulica Mariacka (Frauengasse, Panieńska).

Łacińskie określenia w rodzaju: ‚platea dominae Mariae’ bądź ‚platea dominae nostrae’, pochodzące z roku 1350, były bezpośrednim nawiązaniem do świątyni Najświętszej Marii Panny, której część ołtarzowa wieńczy zachodnią pierzeję i wylot tej właśnie ulicy.

Prawdopodobnie w połowie XIV wieku, ze względu na podmokłe bagniste tereny nie mogła jeszcze ulica Mariacka przebiegać od kościoła aż do samej Motławy. Stało się tak zapewne z chwilą wybudowania Bramy Mariackiej, na temat, której pierwsze wzmianki mamy z roku 1484. Bramy, dodajmy, przyozdobionej z obu stron granitowymi płytami z ową triadą herbów: Polski, Gdańska, i Prus Królewskich.

Jeszcze w wiekach średnich znajdowały się tu liczne warsztaty szewskie, co potwierdzają wykopaliska. Istniały tu również ciągnące się w stronę ulicy św. Ducha ławy miejskie, tzw. jatki. Zaś pod koniec wieku XVI słynny architekt Antoni van Obbeerghen wzniósł tuż przy wspomnianej gotyckiej bramie wodnej jeden z najbardziej niezwykłych renesansowych budynków gdańskich, wykwintny dom kupiecki należący zrazu do Jana Kopego. Uwagę przyciągał nie tylko swym niezwykłych rozmiarów wykuszem (od strony Motławy), ale i osobliwą wieżyczką służącą ponoć kupcowi do obserwowania statków w porcie.

Na całej długości ulicy Mariackiej, i to po obu jej stronach, ciągną się przedproża. Stanowią sugestywne świadectwo dawnych mieszczan i patrycjuszy, ich smaku artystycznego, szacunku dla sztuki oraz niebywałego kunsztu rzeźbiarskiego (kamieniarka), metaloplastycznego (kraty) i snycerskiego. Same tylko motywy zwierzęce, głównie rzygacze odprowadzające wodę z rynien, tworzą tu jedyny w swoim rodzaju jakże gdański bestiariusz, którego uzupełnienie znajdziemy wysoko na szczytach kamieniczek. Minione wieki, poczynając od gotyku, wycisnęły, więc swe wyraźne piętno nie tylko na fasadach wąskich na ogół domów, lecz przede wszystkim na owych ‚gankach’, pod którymi dawne pomieszczenia piwniczne przekształcono z czasem w niewielkie sklepiki. Lecz nie tylko dla handlu przybywali tu przyjezdni. Zachodzili na Mariacką przede wszystkim za względu na niepowtarzalną scenerię tego zakątka, dla wzruszeń artystycznych i estetycznych, a także po to, by kontemplować – w cieniu wielkiej ‚fary’, dawną świetność Gdańska. Była też i pozostaje od wieków ulica Mariacka miejscem, gdzie spotykali się zakochani.

/Prof. Jerzy Samp/

Poniżej ten sam widok na zdjęciu wykonanym również przez R.Th. Kuhna.

 

 

Poniżej to samo zdjęcie ale wydane przez wydawnictwo L. Sauniera.

Poniżej ten sam widok na pocztówkach wydanych przez Dr. Trenkler Co. (Wydana: Leipzig ;  Numer: 1 004;  Nadana 19.10.1899)

 

Poniżej ten sam widok na pocztówkach wydanych przez Dr. Trenkler Co. (Wydana: Leipzig 1906;  Numer: Dzg.24)

 

Danzig – Frauengasse.

Wydawca: Julius Simonsen Kunstverlag Wydana: Oldenburg i. Holst Numer: 11 579 Nadana w dniu: Bez obiegu

Ulica Mariacka (Frauengasse, Panieńska).

Łacińskie określenia w rodzaju: ‚platea dominae Mariae’ bądź ‚platea dominae nostrae’, pochodzące z roku 1350, były bezpośrednim nawiązaniem do świątyni Najświętszej Marii Panny, której część ołtarzowa wieńczy zachodnią pierzeję i wylot tej właśnie ulicy.

Prawdopodobnie w połowie XIV wieku, ze względu na podmokłe bagniste tereny nie mogła jeszcze ulica Mariacka przebiegać od kościoła aż do samej Motławy. Stało się tak zapewne z chwilą wybudowania Bramy Mariackiej, na temat, której pierwsze wzmianki mamy z roku 1484. Bramy, dodajmy, przyozdobionej z obu stron granitowymi płytami z ową triadą herbów: Polski, Gdańska, i Prus Królewskich.

Jeszcze w wiekach średnich znajdowały się tu liczne warsztaty szewskie, co potwierdzają wykopaliska. Istniały tu również ciągnące się w stronę ulicy św. Ducha ławy miejskie, tzw. jatki. Zaś pod koniec wieku XVI słynny architekt Antoni van Obbeerghen wzniósł tuż przy wspomnianej gotyckiej bramie wodnej jeden z najbardziej niezwykłych renesansowych budynków gdańskich, wykwintny dom kupiecki należący zrazu do Jana Kopego. Uwagę przyciągał nie tylko swym niezwykłych rozmiarów wykuszem (od strony Motławy), ale i osobliwą wieżyczką służącą ponoć kupcowi do obserwowania statków w porcie.

Na całej długości ulicy Mariackiej, i to po obu jej stronach, ciągną się przedproża. Stanowią sugestywne świadectwo dawnych mieszczan i patrycjuszy, ich smaku artystycznego, szacunku dla sztuki oraz niebywałego kunsztu rzeźbiarskiego (kamieniarka), metaloplastycznego (kraty) i snycerskiego. Same tylko motywy zwierzęce, głównie rzygacze odprowadzające wodę z rynien, tworzą tu jedyny w swoim rodzaju jakże gdański bestiariusz, którego uzupełnienie znajdziemy wysoko na szczytach kamieniczek. Minione wieki, poczynając od gotyku, wycisnęły, więc swe wyraźne piętno nie tylko na fasadach wąskich na ogół domów, lecz przede wszystkim na owych ‚gankach’, pod którymi dawne pomieszczenia piwniczne przekształcono z czasem w niewielkie sklepiki. Lecz nie tylko dla handlu przybywali tu przyjezdni. Zachodzili na Mariacką przede wszystkim za względu na niepowtarzalną scenerię tego zakątka, dla wzruszeń artystycznych i estetycznych, a także po to, by kontemplować – w cieniu wielkiej ‚fary’, dawną świetność Gdańska. Była też i pozostaje od wieków ulica Mariacka miejscem, gdzie spotykali się zakochani.

/Prof. Jerzy Samp/

Danzig – Frauengasse

Nadana w dniu: 27.06.1917

Ulica Mariacka (Frauengasse, Panieńska).

Łacińskie określenia w rodzaju: ‚platea dominae Mariae’ bądź ‚platea dominae nostrae’, pochodzące z roku 1350, były bezpośrednim nawiązaniem do świątyni Najświętszej Marii Panny, której część ołtarzowa wieńczy zachodnią pierzeję i wylot tej właśnie ulicy.

Prawdopodobnie w połowie XIV wieku, ze względu na podmokłe bagniste tereny nie mogła jeszcze ulica Mariacka przebiegać od kościoła aż do samej Motławy. Stało się tak zapewne z chwilą wybudowania Bramy Mariackiej, na temat, której pierwsze wzmianki mamy z roku 1484. Bramy, dodajmy, przyozdobionej z obu stron granitowymi płytami z ową triadą herbów: Polski, Gdańska, i Prus Królewskich.

Jeszcze w wiekach średnich znajdowały się tu liczne warsztaty szewskie, co potwierdzają wykopaliska. Istniały tu również ciągnące się w stronę ulicy św. Ducha ławy miejskie, tzw. jatki. Zaś pod koniec wieku XVI słynny architekt Antoni van Obbeerghen wzniósł tuż przy wspomnianej gotyckiej bramie wodnej jeden z najbardziej niezwykłych renesansowych budynków gdańskich, wykwintny dom kupiecki należący zrazu do Jana Kopego. Uwagę przyciągał nie tylko swym niezwykłych rozmiarów wykuszem (od strony Motławy), ale i osobliwą wieżyczką służącą ponoć kupcowi do obserwowania statków w porcie.

Na całej długości ulicy Mariackiej, i to po obu jej stronach, ciągną się przedproża. Stanowią sugestywne świadectwo dawnych mieszczan i patrycjuszy, ich smaku artystycznego, szacunku dla sztuki oraz niebywałego kunsztu rzeźbiarskiego (kamieniarka), metaloplastycznego (kraty) i snycerskiego. Same tylko motywy zwierzęce, głównie rzygacze odprowadzające wodę z rynien, tworzą tu jedyny w swoim rodzaju jakże gdański bestiariusz, którego uzupełnienie znajdziemy wysoko na szczytach kamieniczek. Minione wieki, poczynając od gotyku, wycisnęły, więc swe wyraźne piętno nie tylko na fasadach wąskich na ogół domów, lecz przede wszystkim na owych ‚gankach’, pod którymi dawne pomieszczenia piwniczne przekształcono z czasem w niewielkie sklepiki. Lecz nie tylko dla handlu przybywali tu przyjezdni. Zachodzili na Mariacką przede wszystkim za względu na niepowtarzalną scenerię tego zakątka, dla wzruszeń artystycznych i estetycznych, a także po to, by kontemplować – w cieniu wielkiej ‚fary’, dawną świetność Gdańska. Była też i pozostaje od wieków ulica Mariacka miejscem, gdzie spotykali się zakochani.

/Prof. Jerzy Samp/

Danzig- Frauengasse

Wydawca: Julius Simonsen Kunstverlag Wydana: Oldenburg Numer: 11609

Ulica Mariacka (Frauengasse, Panieńska).

Łacińskie określenia w rodzaju: ‚platea dominae Mariae’ bądź ‚platea dominae nostrae’, pochodzące z roku 1350, były bezpośrednim nawiązaniem do świątyni Najświętszej Marii Panny, której część ołtarzowa wieńczy zachodnią pierzeję i wylot tej właśnie ulicy.

Prawdopodobnie w połowie XIV wieku, ze względu na podmokłe bagniste tereny nie mogła jeszcze ulica Mariacka przebiegać od kościoła aż do samej Motławy. Stało się tak zapewne z chwilą wybudowania Bramy Mariackiej, na temat, której pierwsze wzmianki mamy z roku 1484. Bramy, dodajmy, przyozdobionej z obu stron granitowymi płytami z ową triadą herbów: Polski, Gdańska, i Prus Królewskich.

Jeszcze w wiekach średnich znajdowały się tu liczne warsztaty szewskie, co potwierdzają wykopaliska. Istniały tu również ciągnące się w stronę ulicy św. Ducha ławy miejskie, tzw. jatki. Zaś pod koniec wieku XVI słynny architekt Antoni van Obbeerghen wzniósł tuż przy wspomnianej gotyckiej bramie wodnej jeden z najbardziej niezwykłych renesansowych budynków gdańskich, wykwintny dom kupiecki należący zrazu do Jana Kopego. Uwagę przyciągał nie tylko swym niezwykłych rozmiarów wykuszem (od strony Motławy), ale i osobliwą wieżyczką służącą ponoć kupcowi do obserwowania statków w porcie.

Na całej długości ulicy Mariackiej, i to po obu jej stronach, ciągną się przedproża. Stanowią sugestywne świadectwo dawnych mieszczan i patrycjuszy, ich smaku artystycznego, szacunku dla sztuki oraz niebywałego kunsztu rzeźbiarskiego (kamieniarka), metaloplastycznego (kraty) i snycerskiego. Same tylko motywy zwierzęce, głównie rzygacze odprowadzające wodę z rynien, tworzą tu jedyny w swoim rodzaju jakże gdański bestiariusz, którego uzupełnienie znajdziemy wysoko na szczytach kamieniczek. Minione wieki, poczynając od gotyku, wycisnęły, więc swe wyraźne piętno nie tylko na fasadach wąskich na ogół domów, lecz przede wszystkim na owych ‚gankach’, pod którymi dawne pomieszczenia piwniczne przekształcono z czasem w niewielkie sklepiki. Lecz nie tylko dla handlu przybywali tu przyjezdni. Zachodzili na Mariacką przede wszystkim za względu na niepowtarzalną scenerię tego zakątka, dla wzruszeń artystycznych i estetycznych, a także po to, by kontemplować – w cieniu wielkiej ‚fary’, dawną świetność Gdańska. Była też i pozostaje od wieków ulica Mariacka miejscem, gdzie spotykali się zakochani.

/Prof. Jerzy Samp/

Danzig – Partie in der Frauengassen

Wydawca: Ch. L. i. B. Numer: 739 D Nadana w dniu: Bez obiegu

Ulica Mariacka (Frauengasse, Panieńska). Rzadko spotykany na pocztówkach widok kamieniczek tuż przy Kościele Mariackim.

Pierwsza z lewej od Kościoła Mariackiego gotycka Kamienica Mieszczańska (ul. Mariacka 1); wzniesiona w 1895; do lat siedemdziesiątych XX wieku w budynku działała kawiarnia Astoria; kamienica należała do Paula Frantziocha, a w dwudziestoleciu międzywojennym jej właścicielem był Jakub Gałązka. W latach międzywojennych funkcjonował tu oddział towarzystwa ubezpieczeniowego „Silesia”.

Łacińskie określenia w rodzaju: ‚platea dominae Mariae’ bądź ‚platea dominae nostrae’, pochodzące z roku 1350, były bezpośrednim nawiązaniem do świątyni Najświętszej Marii Panny, której część ołtarzowa wieńczy zachodnią pierzeję i wylot tej właśnie ulicy.

Prawdopodobnie w połowie XIV wieku, ze względu na podmokłe bagniste tereny nie mogła jeszcze ulica Mariacka przebiegać od kościoła aż do samej Motławy. Stało się tak zapewne z chwilą wybudowania Bramy Mariackiej, na temat, której pierwsze wzmianki mamy z roku 1484. Bramy, dodajmy, przyozdobionej z obu stron granitowymi płytami z ową triadą herbów: Polski, Gdańska, i Prus Królewskich.

Jeszcze w wiekach średnich znajdowały się tu liczne warsztaty szewskie, co potwierdzają wykopaliska. Istniały tu również ciągnące się w stronę ulicy św. Ducha ławy miejskie, tzw. jatki. Zaś pod koniec wieku XVI słynny architekt Antoni van Obbeerghen wzniósł tuż przy wspomnianej gotyckiej bramie wodnej jeden z najbardziej niezwykłych renesansowych budynków gdańskich, wykwintny dom kupiecki należący zrazu do Jana Kopego. Uwagę przyciągał nie tylko swym niezwykłych rozmiarów wykuszem (od strony Motławy), ale i osobliwą wieżyczką służącą ponoć kupcowi do obserwowania statków w porcie.

Na całej długości ulicy Mariackiej, i to po obu jej stronach, ciągną się przedproża. Stanowią sugestywne świadectwo dawnych mieszczan i patrycjuszy, ich smaku artystycznego, szacunku dla sztuki oraz niebywałego kunsztu rzeźbiarskiego (kamieniarka), metaloplastycznego (kraty) i snycerskiego. Same tylko motywy zwierzęce, głównie rzygacze odprowadzające wodę z rynien, tworzą tu jedyny w swoim rodzaju jakże gdański bestiariusz, którego uzupełnienie znajdziemy wysoko na szczytach kamieniczek. Minione wieki, poczynając od gotyku, wycisnęły, więc swe wyraźne piętno nie tylko na fasadach wąskich na ogół domów, lecz przede wszystkim na owych ‚gankach’, pod którymi dawne pomieszczenia piwniczne przekształcono z czasem w niewielkie sklepiki. Lecz nie tylko dla handlu przybywali tu przyjezdni. Zachodzili na Mariacką przede wszystkim za względu na niepowtarzalną scenerię tego zakątka, dla wzruszeń artystycznych i estetycznych, a także po to, by kontemplować – w cieniu wielkiej ‚fary’, dawną świetność Gdańska. Była też i pozostaje od wieków ulica Mariacka miejscem, gdzie spotykali się zakochani.

/Prof. Jerzy Samp/

Danzig – Die Marienkirche.

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901 Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

Zdjęcie wykonane  w 1895 roku.

Bazylika konkatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Gdańsku, w skrócie Kościół Mariacki (pot. Korona miasta Gdańska)

Historyczna fara Głównego Miasta w Gdańsku, pełniąca funkcję kościoła katolickiego i ewangelickiego (w latach 1572-1945), od 1986 konkatedra diecezji gdańskiej, która w 1992 stała się archidiecezją. Kościół jest dedykowany Najświętszej Marii Panny, nosi wezwanie Wniebowzięcia NMP. Położony jest na placu między ulicami Piwną (fragment widoczny z lewej strony)  i Chlebnicką, a Św. Ducha. Od strony Motławy bezpośrednio do jednej z bram świątyni prowadzi ul. Mariacka. Kościół Mariacki jest największą świątynią na świecie zbudowaną z cegły. Jej charakterystyczna sylwetka, której akcentami są masywna zachodnia wieża dzwonna i smukłe narożne wieżyczki tworzy dominantę w panoramie miasta. Zbudowany w latach 1346-1506 kościół jest przykładem gotyku ceglanego, odmiany stylu w architekturze gotyckiej upowszechnionego w krajach basenu Morza Bałtyckiego. Pomimo burzliwych dziejów, świątynia zachowała historyczną formę architektoniczną co poświadcza ikonografia sięgająca XVI wieku oraz bogaty wystrój wnętrza, który tworzą liczne dzieła średniowieczne (m.in. Piękna Madonna Gdańska, Pietà, Ołtarz Koronacji Marii, ołtarz Św. Barbary, Tablica Dziesięciorga Przykazań, zegar astronomiczny) i nowożytne (zespół obrazów i epitafiów z XVI-XVIII stuleci).

 

Danzig – Die Ober-Pfarrkirche zu St. Marien. No 1 006

Wydawca: Dr. Trenklere & Co. Wydana: Leipzig Numer: 1 006 Nadana w dniu: 27.12.1898

Bazylika konkatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Gdańsku, w skrócie Kościół Mariacki (pot. Korona miasta Gdańska)

Historyczna fara Głównego Miasta w Gdańsku, pełniąca funkcję kościoła katolickiego i ewangelickiego (w latach 1572-1945), od 1986 konkatedra diecezji gdańskiej, która w 1992 stała się archidiecezją. Kościół jest dedykowany Najświętszej Marii Panny, nosi wezwanie Wniebowzięcia NMP. Położony jest na placu między ulicami Piwną i Chlebnicką, a Św. Ducha. Od strony Motławy bezpośrednio do jednej z bram świątyni prowadzi ul. Mariacka. Kościół Mariacki jest największą świątynią na świecie zbudowaną z cegły. Jej charakterystyczna sylwetka, której akcentami są masywna zachodnia wieża dzwonna i smukłe narożne wieżyczki tworzy dominantę w panoramie miasta. Zbudowany w latach 1346-1506 kościół jest przykładem gotyku ceglanego, odmiany stylu w architekturze gotyckiej upowszechnionego w krajach basenu Morza Bałtyckiego. Pomimo burzliwych dziejów, świątynia zachowała historyczną formę architektoniczną co poświadcza ikonografia sięgająca XVI wieku oraz bogaty wystrój wnętrza, który tworzą liczne dzieła średniowieczne (m.in. Piękna Madonna Gdańska, Pietà, Ołtarz Koronacji Marii, ołtarz Św. Barbary, Tablica Dziesięciorga Przykazań, zegar astronomiczny) i nowożytne (zespół obrazów i epitafiów z XVI-XVIII stuleci).

Poniżej pocztówki z tym samym widokiem również wydane przez Dr. Trenkler Co.  (Wydana: Leipzig 1907;  Numer: Dzg.17)

 

 

 

Poniżej pocztówki z tym samym widokiem również wydane przez Dr. Trenkler Co.  (Wydana: Leipzig;  Numer: 19 807;  Nadana w dniu: 02.10.1904)

 

 

Poniżej pocztówki z tym samym widokiem wydane przez M.S.D. (Numer: 59 184)

 

Poniżej pocztówki z tym samym widokiem wydane przez Louis Glaser  (Wydana: Leipzig;  Numer: 7 573;  Nadana w dniu: 12.04.1902)

 

Danzig. Marienkirche vom Rastrum. No 26 062.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 26 062 Nadana w dniu: Bez obiegu

Bazylika konkatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Gdańsku, w skrócie Kościół Mariacki (pot. Korona miasta Gdańska)

Historyczna fara Głównego Miasta w Gdańsku, pełniąca funkcję kościoła katolickiego i ewangelickiego (w latach 1572-1945), od 1986 konkatedra diecezji gdańskiej, która w 1992 stała się archidiecezją. Kościół jest dedykowany Najświętszej Marii Panny, nosi wezwanie Wniebowzięcia NMP. Położony jest na placu między ulicami Piwną i Chlebnicką, a Św. Ducha. Od strony Motławy bezpośrednio do jednej z bram świątyni prowadzi ul. Mariacka. Kościół Mariacki jest największą świątynią na świecie zbudowaną z cegły. Jej charakterystyczna sylwetka, której akcentami są masywna zachodnia wieża dzwonna i smukłe narożne wieżyczki tworzy dominantę w panoramie miasta. Zbudowany w latach 1346-1506 kościół jest przykładem gotyku ceglanego, odmiany stylu w architekturze gotyckiej upowszechnionego w krajach basenu Morza Bałtyckiego. Pomimo burzliwych dziejów, świątynia zachowała historyczną formę architektoniczną co poświadcza ikonografia sięgająca XVI wieku oraz bogaty wystrój wnętrza, który tworzą liczne dzieła średniowieczne (m.in. Piękna Madonna Gdańska, Pietà, Ołtarz Koronacji Marii, ołtarz Św. Barbary, Tablica Dziesięciorga Przykazań, zegar astronomiczny) i nowożytne (zespół obrazów i epitafiów z XVI-XVIII stuleci).

Poniżej pocztówki z tym samym widokiem również wydane przez Dr. Trenkler Co. (Wydana: Leipzig 1904;  Numer: 26 062)

 

Danzig. Marienkirche. No Dzg 158.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Dzg. 158 Nadana w dniu: Bez obiegu

Bazylika konkatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Gdańsku, w skrócie Kościół Mariacki (pot. Korona miasta Gdańska)

Historyczna fara Głównego Miasta w Gdańsku, pełniąca funkcję kościoła katolickiego i ewangelickiego (w latach 1572-1945), od 1986 konkatedra diecezji gdańskiej, która w 1992 stała się archidiecezją. Kościół jest dedykowany Najświętszej Marii Panny, nosi wezwanie Wniebowzięcia NMP. Położony jest na placu między ulicami Piwną i Chlebnicką, a Św. Ducha. Od strony Motławy bezpośrednio do jednej z bram świątyni prowadzi ul. Mariacka. Kościół Mariacki jest największą świątynią na świecie zbudowaną z cegły. Jej charakterystyczna sylwetka, której akcentami są masywna zachodnia wieża dzwonna i smukłe narożne wieżyczki tworzy dominantę w panoramie miasta. Zbudowany w latach 1346-1506 kościół jest przykładem gotyku ceglanego, odmiany stylu w architekturze gotyckiej upowszechnionego w krajach basenu Morza Bałtyckiego. Pomimo burzliwych dziejów, świątynia zachowała historyczną formę architektoniczną co poświadcza ikonografia sięgająca XVI wieku oraz bogaty wystrój wnętrza, który tworzą liczne dzieła średniowieczne (m.in. Piękna Madonna Gdańska, Pietà, Ołtarz Koronacji Marii, ołtarz Św. Barbary, Tablica Dziesięciorga Przykazań, zegar astronomiczny) i nowożytne (zespół obrazów i epitafiów z XVI-XVIII stuleci).

Poniżej pocztówka z tym samym widokiem wydane przez nie podanego wydawcę.

 

Poniżej pocztówka z tym samym widokiem wydane przez Karl Altmann (Wydana: Berlin-Friedenau;  Numer: Dz.83)

Danzig. Inneres der Marienkirche. No 21 642.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 21 642 Nadana w dniu: 16.09.1904

Bazylika konkatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Gdańsku, w skrócie Kościół Mariacki (pot. Korona miasta Gdańska)

Historyczna fara Głównego Miasta w Gdańsku, pełniąca funkcję kościoła katolickiego i ewangelickiego (w latach 1572-1945), od 1986 konkatedra diecezji gdańskiej, która w 1992 stała się archidiecezją. Kościół jest dedykowany Najświętszej Marii Panny, nosi wezwanie Wniebowzięcia NMP. Położony jest na placu między ulicami Piwną i Chlebnicką, a Św. Ducha. Od strony Motławy bezpośrednio do jednej z bram świątyni prowadzi ul. Mariacka. Kościół Mariacki jest największą świątynią na świecie zbudowaną z cegły. Jej charakterystyczna sylwetka, której akcentami są masywna zachodnia wieża dzwonna i smukłe narożne wieżyczki tworzy dominantę w panoramie miasta. Zbudowany w latach 1346-1506 kościół jest przykładem gotyku ceglanego, odmiany stylu w architekturze gotyckiej upowszechnionego w krajach basenu Morza Bałtyckiego. Pomimo burzliwych dziejów, świątynia zachowała historyczną formę architektoniczną co poświadcza ikonografia sięgająca XVI wieku oraz bogaty wystrój wnętrza, który tworzą liczne dzieła średniowieczne (m.in. Piękna Madonna Gdańska, Pietà, Ołtarz Koronacji Marii, ołtarz Św. Barbary, Tablica Dziesięciorga Przykazań, zegar astronomiczny) i nowożytne (zespół obrazów i epitafiów z XVI-XVIII stuleci).

Danzig – Seifengasse

Wydawca: Orweda-Verlag Wydana: Danzig Numer: 11

Danzig-Seifengasse und Haus  der Naturforschenden Gesellschaft .

Widok na ul. Mydlarską i Dom Towarzystwa Przyrodniczego, Dom Przyrodników – jedna z najbardziej okazałych kamienic Gdańska, w latach 1846-1936 siedziba Towarzystwa Przyrodniczego, od 1958 r. siedziba Muzeum Archeologicznego.

Kamienica w stylu manierystycznym (zwanym też północnym albo niderlandzkim renesansem) stoi przy ul. Mariackiej pod numerem 26, obok Bramy Mariackiej, z boczną fasadą od strony Długiego Pobrzeża. Zbudowano ją w latach 1597-99 dla kupca Hansa Köpego, prawdopodobnie według projektu Antoniego van Obberghena.

Bardzo wysoka (30 m do kalenicy) fasada frontowa otrzymała dość powściągliwą dekorację kamieniarską ze skromnym portalem. Szczyt ozdobiony jest typową manierystyczną ornamentyką przecinających się prostych i okrągłych taśm. Architekt zastosował oryginalne, niespotykane w innych gdańskich kamienicach elementy, by urozmaicić potężną bryłę budowli widoczną od strony Motławy. Boczna elewacja została wzbogacona wielopiętrowym wykuszem, zakończonym podwójnym szczytem. Kryty blachą dach otrzymał formę falującą, powtarzającą linie szczytów frontowej i tylnej fasady. Do frontowej fasady dostawiono 36-metrową (wysokość łącznie z iglicą) wieżę zwieńczoną pięknym hełmem z latarnią.

Historia kamienicy w XVII i XVIII wieku nie jest zbyt dobrze znana. Prawdopodobnie łączyła ona funkcje budynku mieszkalnego i składowego, w którym poszczególne pomieszczenia były wynajmowane zagranicznym kupcom. Według przekazów zebranych w XIX wieku, mieściły się tutaj też mieszkania i pracownie korporacji szewskiej. W 1846 r. kamienicę zakupiło Towarzystwo Przyrodnicze w Gdańsku, które urządziło w jej wnętrzach sale posiedzeń, pracownie naukowe, małe muzeum oraz bibliotekę. W 1866 na wieży umieszczono obserwatorium astronomiczne – zniknął z niej wtedy hełm, zastąpiony obrotową kopułą. W wysokiej piwnicy natomiast mieściła się restauracja „Zum Grünen Gewölbe” (Pod zielonym sklepieniem).

W 1945 r. budynek został bardzo poważnie zniszczony, ale ocalała frontowa fasada wraz z wieżą. Odbudowano go w latach 1956-58 z przeznaczeniem na siedzibę Muzeum Archeologicznego. Na wieżyczce przywrócono hełm w kształcie sprzed 1866 r.

Danzig – Blick auf die Sternwarte. No 19 811.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 19 811 Nadana w dniu: Bez obiegu

Danzig-Seifengasse und Haus  der Naturforschenden Gesellschaft .

Widok na ul. Mydlarską i Dom Towarzystwa Przyrodniczego, Dom Przyrodników – jedna z najbardziej okazałych kamienic Gdańska, w latach 1846-1936 siedziba Towarzystwa Przyrodniczego, od 1958 r. siedziba Muzeum Archeologicznego.

Kamienica w stylu manierystycznym (zwanym też północnym albo niderlandzkim renesansem) stoi przy ul. Mariackiej pod numerem 26, obok Bramy Mariackiej, z boczną fasadą od strony Długiego Pobrzeża. Zbudowano ją w latach 1597-99 dla kupca Hansa Köpego, prawdopodobnie według projektu Antoniego van Obberghena.

Bardzo wysoka (30 m do kalenicy) fasada frontowa otrzymała dość powściągliwą dekorację kamieniarską ze skromnym portalem. Szczyt ozdobiony jest typową manierystyczną ornamentyką przecinających się prostych i okrągłych taśm. Architekt zastosował oryginalne, niespotykane w innych gdańskich kamienicach elementy, by urozmaicić potężną bryłę budowli widoczną od strony Motławy. Boczna elewacja została wzbogacona wielopiętrowym wykuszem, zakończonym podwójnym szczytem. Kryty blachą dach otrzymał formę falującą, powtarzającą linie szczytów frontowej i tylnej fasady. Do frontowej fasady dostawiono 36-metrową (wysokość łącznie z iglicą) wieżę zwieńczoną pięknym hełmem z latarnią.

Historia kamienicy w XVII i XVIII wieku nie jest zbyt dobrze znana. Prawdopodobnie łączyła ona funkcje budynku mieszkalnego i składowego, w którym poszczególne pomieszczenia były wynajmowane zagranicznym kupcom. Według przekazów zebranych w XIX wieku, mieściły się tutaj też mieszkania i pracownie korporacji szewskiej. W 1846 r. kamienicę zakupiło Towarzystwo Przyrodnicze w Gdańsku, które urządziło w jej wnętrzach sale posiedzeń, pracownie naukowe, małe muzeum oraz bibliotekę. W 1866 na wieży umieszczono obserwatorium astronomiczne – zniknął z niej wtedy hełm, zastąpiony obrotową kopułą. W wysokiej piwnicy natomiast mieściła się restauracja „Zum Grünen Gewölbe” (Pod zielonym sklepieniem).

W 1945 r. budynek został bardzo poważnie zniszczony, ale ocalała frontowa fasada wraz z wieżą. Odbudowano go w latach 1956-58 z przeznaczeniem na siedzibę Muzeum Archeologicznego. Na wieżyczce przywrócono hełm w kształcie sprzed 1866 r.

Danzig. Breitegasse, Blick nach dem Holzmarkt. No 26 052.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 26 052 Nadana w dniu: 07.12.1904

Ulica Szeroka (niem. Breitgasse) – ulica w Gdańsku, na Głównym Mieście.

Bierze swój początek na Targu Drzewnym (Holzmarkt). Przecina Starówkę na jej całej szerokości kończąc się nad brzegiem Motławy, nad którą prowadzi poprzez Bramę Żurawia.

Była główną ulicą Głównego Miasta. Niegdyś były to dwie ulice. Do XIX wieku przy zachodnim krańcu obecnej, ulica nosiła nazwę Am Breiten Tor (Przy Szerokiej Bramie). Nazwa wzięła się od nieistniejącej już Bramy Szerokiej zamykającej ulicę od zachodu.
Od wschodu pod bramą Żurawia kończy się na tzw. Targu Winnym, dawnym miejscu handlu winem. Do końca II wojny przez ulicę przebiegały szyny tramwajowe, kończąc się przy Żurawiu (kursowały tramwaje dwukierunkowe z Nowego Portu). Zabudowa ulicy została silnie zniszczona podczas wojny, po 1945 w niewielkim stopniu zrekonstruowana.

Danzig. Breitgasse. Blick nach Krahntor. No 26 050.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 26 050 Nadana w dniu: 19.05.1904

Ulica Szeroka (niem. Breitgasse) – ulica w Gdańsku, na Głównym Mieście.

Bierze swój początek na Targu Drzewnym. Przecina Starówkę na jej całej szerokości kończąc się nad brzegiem Motławy, nad którą prowadzi poprzez bramę Żurawia.

Była główną ulicą Głównego Miasta. Niegdyś były to dwie ulice. Do XIX wieku przy zachodnim krańcu obecnej, ulica nosiła nazwę Am Breiten Tor (Przy Szerokiej Bramie). Nazwa wzięła się od nieistniejącej już Bramy Szerokiej zamykającej ulicę od zachodu.
Od wschodu pod bramą Żurawia kończy się na tzw. Targu Winnym, dawnym miejscu handlu winem. Do końca II wojny przez ulicę przebiegały szyny tramwajowe, kończąc się przy Żurawiu (kursowały tramwaje dwukierunkowe z Nowego Portu). Zabudowa ulicy została silnie zniszczona podczas wojny, po 1945 zrekonstruowana.

Danzig – Blick vom Marienturm auf die Johannieskirche

Wydawca: Gerhard Rautenberg Wydana: Leer Numer: Brak Nadana w dniu: Bez obiegu

Kościół św. Jana w Gdańskugotycki kościół, dawniej parafialny, położony na Głównym Mieście w Gdańsku, przy ul. Świętojańskiej 50.

Jeden z najcenniejszych zabytków miasta.

Pierwsza wzmianka o istnieniu niewielkiej kaplicy pod wezwaniem św. Jana pojawiła się w 1358. Na pocz. lat 60. XIV w. o jurysdykcję nad kaplicą toczył się spór między proboszczami kościołów Mariackiego i św. Katarzyny. Mocą wyroku komtura gdańskiego Giselberta von Dudulsheima kaplica św. Jana stała się filią kościoła Św. Katarzyny. Jej rola wzrastała wraz z rozwojem północnej części Głównego Miasta. Pod koniec XIV w. pod względem wysokości obciążeń podatkowych kościół św. Jana znajdował na drugim miejscu, zaraz po Mariackim.

Od około 1360 trwała budowa trójnawowej świątyni. Prace prowadzono najpierw po stronie wschodniej, a następnie, od 1382, po zachodniej. Zakończone one zostały na pocz. XV w., przy czym zostawiono miejsce na wieżę, której powstanie planowano na później, podobnie jak sklepień, które tymczasowo zastąpił strop wykonany z belek.

W 1415 zaczęła się przebudowa korpusu wschodniego. Zbudowano nowe prezbiterium i transept. Rozpoczęto też stawianie wieży, ale budowę przerwał, wydany w 1453 przez Zakon Krzyżacki, zakaz stawiania tak wysokich budynków w okolicy zamku. Zakaz dotyczył także innych świątyń oraz ratusza.

Budowę sklepień i wieży dokończono jeszcze w trakcie wojny trzynastoletniej. Wtedy też kościół otrzymał formę, w jakiej istnieje do chwili obecnej.

W 1456, już po powrocie Gdańska do Polski, biskup kujawski Jan Gruszczyński dokonał podziału miasta na 6 parafii. Wówczas to świątynia stała się kościołem parafialnym.

W latach 1463–1465 kościół otrzymał sklepienia gwiaździste.

W ciągu XV i XVI w. cechy rzemieślnicze, zamożniejsze rodziny i bractwa ufundowały łącznie 13 ołtarzy, dedykowanych m.in. Najświętszej Maryi Pannie, św. Krzyżowi czy św. Jakubowi. Od poł. XVI w. kościół św. Jan stał się definitywnie świątynią luterańską i z biegiem czasu ołtarze te zaczęły znikać. W ich miejsce pojawił się w 1612 wielki kamienny ołtarz Abrahama van den Blocke’a, zachowany do dziś.

W 1543 r. wieżę kościelną strawił pożar. Zniszczenia usunięto po 24 latach. Niedługo potem pojawił problem ze stabilnością budowli. Zbyt ciężka i posiadająca zbyt słabe fundamenty świątynia zaczęła nierównomiernie osiadać na niestabilnym gruncie. Na niestabilność budowli miały także wpływ zbyt głębokie pochówki. Konstrukcję wzmacniano kilkakrotnie od końca XVI w., przez cały wiek XVII i XVIII. W międzyczasie około 1650 pojawiły się dwa barokowe domki po południowej stronie prezbiterium. W jednym z nich mieszkał kościelny, w drugim zaś diakonisy luterańskie. Domki te zostały zniszczone w 1945 r., odtworzono je w latach 2009-2010.

W latach 1680-1690 przy północnej stronie transeptu powstała biblioteka fundacji Zachariasza Zappio.

W 1823 rozebrana została sygnaturka uszkodzona w 1807 podczas oblężenia miasta (zrekonstruowana sygnaturka znalazła się ponownie na dachu wiosną 2012). W II poł. XIX w. uporządkowano otoczenie świątyni, a ją samą ogrodzono murem.

W marcu 1945 kościół spłonął. Po zakończeniu działań wojennych wypalony budynek kościoła przykryto dachem i zabezpieczono jego cenne sklepienia. Samą świątynię przeznaczono na lapidarium. W jego wnętrzu przechowywane były fragmenty rzeźb znajdowanych w ruinach, by po identyfikacji użyć ich do odbudowy gdańskiej starówki. Sam kościół natomiast nie został objęty planową rekonstrukcją Głównego Miasta.

Alt – Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku.

Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Danzig. Johanneskirche. No 21 640

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 21 640 Nadana w dniu: 13.07.1903

Kościół św. Jana w Gdańskugotycki kościół, dawniej parafialny, położony na Głównym Mieście w Gdańsku, przy ul. Świętojańskiej 50.

Jeden z najcenniejszych zabytków miasta.

Pierwsza wzmianka o istnieniu niewielkiej kaplicy pod wezwaniem św. Jana pojawiła się w 1358. Na pocz. lat 60. XIV w. o jurysdykcję nad kaplicą toczył się spór między proboszczami kościołów Mariackiego i św. Katarzyny. Mocą wyroku komtura gdańskiego Giselberta von Dudulsheima kaplica św. Jana stała się filią kościoła Św. Katarzyny. Jej rola wzrastała wraz z rozwojem północnej części Głównego Miasta. Pod koniec XIV w. pod względem wysokości obciążeń podatkowych kościół św. Jana znajdował na drugim miejscu, zaraz po Mariackim.

Od około 1360 trwała budowa trójnawowej świątyni. Prace prowadzono najpierw po stronie wschodniej, a następnie, od 1382, po zachodniej. Zakończone one zostały na pocz. XV w., przy czym zostawiono miejsce na wieżę, której powstanie planowano na później, podobnie jak sklepień, które tymczasowo zastąpił strop wykonany z belek.

W 1415 zaczęła się przebudowa korpusu wschodniego. Zbudowano nowe prezbiterium i transept. Rozpoczęto też stawianie wieży, ale budowę przerwał, wydany w 1453 przez Zakon Krzyżacki, zakaz stawiania tak wysokich budynków w okolicy zamku. Zakaz dotyczył także innych świątyń oraz ratusza.

Budowę sklepień i wieży dokończono jeszcze w trakcie wojny trzynastoletniej. Wtedy też kościół otrzymał formę, w jakiej istnieje do chwili obecnej.

W 1456, już po powrocie Gdańska do Polski, biskup kujawski Jan Gruszczyński dokonał podziału miasta na 6 parafii. Wówczas to świątynia stała się kościołem parafialnym.

W latach 1463–1465 kościół otrzymał sklepienia gwiaździste.

W ciągu XV i XVI w. cechy rzemieślnicze, zamożniejsze rodziny i bractwa ufundowały łącznie 13 ołtarzy, dedykowanych m.in. Najświętszej Maryi Pannie, św. Krzyżowi czy św. Jakubowi. Od poł. XVI w. kościół św. Jan stał się definitywnie świątynią luterańską i z biegiem czasu ołtarze te zaczęły znikać. W ich miejsce pojawił się w 1612 wielki kamienny ołtarz Abrahama van den Blocke’a, zachowany do dziś.

W 1543 r. wieżę kościelną strawił pożar. Zniszczenia usunięto po 24 latach. Niedługo potem pojawił problem ze stabilnością budowli. Zbyt ciężka i posiadająca zbyt słabe fundamenty świątynia zaczęła nierównomiernie osiadać na niestabilnym gruncie. Na niestabilność budowli miały także wpływ zbyt głębokie pochówki. Konstrukcję wzmacniano kilkakrotnie od końca XVI w., przez cały wiek XVII i XVIII. W międzyczasie około 1650 pojawiły się dwa barokowe domki po południowej stronie prezbiterium. W jednym z nich mieszkał kościelny, w drugim zaś diakonisy luterańskie. Domki te zostały zniszczone w 1945 r., odtworzono je w latach 2009-2010.

W latach 1680-1690 przy północnej stronie transeptu powstała biblioteka fundacji Zachariasza Zappio.

W 1823 rozebrana została sygnaturka uszkodzona w 1807 podczas oblężenia miasta (zrekonstruowana sygnaturka znalazła się ponownie na dachu wiosną 2012). W II poł. XIX w. uporządkowano otoczenie świątyni, a ją samą ogrodzono murem.

W marcu 1945 kościół spłonął. Po zakończeniu działań wojennych wypalony budynek kościoła przykryto dachem i zabezpieczono jego cenne sklepienia. Samą świątynię przeznaczono na lapidarium. W jego wnętrzu przechowywane były fragmenty rzeźb znajdowanych w ruinach, by po identyfikacji użyć ich do odbudowy gdańskiej starówki. Sam kościół natomiast nie został objęty planową rekonstrukcją Głównego Miasta.

 

Danzig – Johanniskirche

Wydawca: Ch. L. i. B. Numer: 526 D Nadana w dniu: 23.01.1914

Kościół św. Jana w Gdańskugotycki kościół, dawniej parafialny, położony na Głównym Mieście w Gdańsku, przy ul. Świętojańskiej 50.

Jeden z najcenniejszych zabytków miasta.

Pierwsza wzmianka o istnieniu niewielkiej kaplicy pod wezwaniem św. Jana pojawiła się w 1358. Na pocz. lat 60. XIV w. o jurysdykcję nad kaplicą toczył się spór między proboszczami kościołów Mariackiego i św. Katarzyny. Mocą wyroku komtura gdańskiego Giselberta von Dudulsheima kaplica św. Jana stała się filią kościoła Św. Katarzyny. Jej rola wzrastała wraz z rozwojem północnej części Głównego Miasta. Pod koniec XIV w. pod względem wysokości obciążeń podatkowych kościół św. Jana znajdował na drugim miejscu, zaraz po Mariackim.

Od około 1360 trwała budowa trójnawowej świątyni. Prace prowadzono najpierw po stronie wschodniej, a następnie, od 1382, po zachodniej. Zakończone one zostały na pocz. XV w., przy czym zostawiono miejsce na wieżę, której powstanie planowano na później, podobnie jak sklepień, które tymczasowo zastąpił strop wykonany z belek.

W 1415 zaczęła się przebudowa korpusu wschodniego. Zbudowano nowe prezbiterium i transept. Rozpoczęto też stawianie wieży, ale budowę przerwał, wydany w 1453 przez Zakon Krzyżacki, zakaz stawiania tak wysokich budynków w okolicy zamku. Zakaz dotyczył także innych świątyń oraz ratusza.

Budowę sklepień i wieży dokończono jeszcze w trakcie wojny trzynastoletniej. Wtedy też kościół otrzymał formę, w jakiej istnieje do chwili obecnej.

W 1456, już po powrocie Gdańska do Polski, biskup kujawski Jan Gruszczyński dokonał podziału miasta na 6 parafii. Wówczas to świątynia stała się kościołem parafialnym.

W latach 1463–1465 kościół otrzymał sklepienia gwiaździste.

W ciągu XV i XVI w. cechy rzemieślnicze, zamożniejsze rodziny i bractwa ufundowały łącznie 13 ołtarzy, dedykowanych m.in. Najświętszej Maryi Pannie, św. Krzyżowi czy św. Jakubowi. Od poł. XVI w. kościół św. Jan stał się definitywnie świątynią luterańską i z biegiem czasu ołtarze te zaczęły znikać. W ich miejsce pojawił się w 1612 wielki kamienny ołtarz Abrahama van den Blocke’a, zachowany do dziś.

W 1543 r. wieżę kościelną strawił pożar. Zniszczenia usunięto po 24 latach. Niedługo potem pojawił problem ze stabilnością budowli. Zbyt ciężka i posiadająca zbyt słabe fundamenty świątynia zaczęła nierównomiernie osiadać na niestabilnym gruncie. Na niestabilność budowli miały także wpływ zbyt głębokie pochówki. Konstrukcję wzmacniano kilkakrotnie od końca XVI w., przez cały wiek XVII i XVIII. W międzyczasie około 1650 pojawiły się dwa barokowe domki po południowej stronie prezbiterium. W jednym z nich mieszkał kościelny, w drugim zaś diakonisy luterańskie. Domki te zostały zniszczone w 1945 r., odtworzono je w latach 2009-2010.

W latach 1680-1690 przy północnej stronie transeptu powstała biblioteka fundacji Zachariasza Zappio.

W 1823 rozebrana została sygnaturka uszkodzona w 1807 podczas oblężenia miasta (zrekonstruowana sygnaturka znalazła się ponownie na dachu wiosną 2012[2]). W II poł. XIX w. uporządkowano otoczenie świątyni, a ją samą ogrodzono murem.

W marcu 1945 kościół spłonął. Po zakończeniu działań wojennych wypalony budynek kościoła przykryto dachem i zabezpieczono jego cenne sklepienia. Samą świątynię przeznaczono na lapidarium. W jego wnętrzu przechowywane były fragmenty rzeźb znajdowanych w ruinach, by po identyfikacji użyć ich do odbudowy gdańskiej starówki. Sam kościół natomiast nie został objęty planową rekonstrukcją Głównego Miasta.

Alt – Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku.

Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Danzig – Johannesgasse

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden-Berlin Numer: 8 030 Nadana w dniu: 01.08.1905

Ulica Świętojańska (niem. Johannisgasse) – ulica w Gdańsku na Głównym Mieście. Bierze początek przy ulicy Pańskiej i biegnie na wschód. Kończy się w Bramie Świętojańskiej wychodzącej na Motławę.

W jej rejonie leży tzw. Dzielnica Świętojańska lecz to określenie jedynie historyczne.

Historia

Pierwsze wzmianki o ulicy pochodzą z 1358 roku. Wzięła ona swoją nazwę od pobliskiego Kościoła św. Jana, a właściwie niewielkiej kaplicy istniejącej w miejscu dzisiejszego kościoła o tej samej nazwie.

Poprzednie nazwy

  • Platea Sancti Johannis
  • Ex Oppositio Monachorum
  • Circa Monachos
  • München oder St. Johannisgasse
  • Strohgasse

Po prawej Kościół św. Jana w Gdańskugotycki kościół, dawniej parafialny, położony na Głównym Mieście w Gdańsku, przy ul. Świętojańskiej 50.

Jeden z najcenniejszych zabytków miasta.

Pierwsza wzmianka o istnieniu niewielkiej kaplicy pod wezwaniem św. Jana pojawiła się w 1358. Na pocz. lat 60. XIV w. o jurysdykcję nad kaplicą toczył się spór między proboszczami kościołów Mariackiego i św. Katarzyny. Mocą wyroku komtura gdańskiego Giselberta von Dudulsheima kaplica św. Jana stała się filią kościoła Św. Katarzyny. Jej rola wzrastała wraz z rozwojem północnej części Głównego Miasta. Pod koniec XIV w. pod względem wysokości obciążeń podatkowych kościół św. Jana znajdował na drugim miejscu, zaraz po Mariackim.

Od około 1360 trwała budowa trójnawowej świątyni. Prace prowadzono najpierw po stronie wschodniej, a następnie, od 1382, po zachodniej. Zakończone one zostały na pocz. XV w., przy czym zostawiono miejsce na wieżę, której powstanie planowano na później, podobnie jak sklepień, które tymczasowo zastąpił strop wykonany z belek.

W 1415 zaczęła się przebudowa korpusu wschodniego. Zbudowano nowe prezbiterium i transept. Rozpoczęto też stawianie wieży, ale budowę przerwał, wydany w 1453 przez Zakon Krzyżacki, zakaz stawiania tak wysokich budynków w okolicy zamku. Zakaz dotyczył także innych świątyń oraz ratusza.

Budowę sklepień i wieży dokończono jeszcze w trakcie wojny trzynastoletniej. Wtedy też kościół otrzymał formę, w jakiej istnieje do chwili obecnej.

W 1456, już po powrocie Gdańska do Polski, biskup kujawski Jan Gruszczyński dokonał podziału miasta na 6 parafii. Wówczas to świątynia stała się kościołem parafialnym.

W latach 1463–1465 kościół otrzymał sklepienia gwiaździste.

W ciągu XV i XVI w. cechy rzemieślnicze, zamożniejsze rodziny i bractwa ufundowały łącznie 13 ołtarzy, dedykowanych m.in. Najświętszej Maryi Pannie, św. Krzyżowi czy św. Jakubowi. Od poł. XVI w. kościół św. Jan stał się definitywnie świątynią luterańską i z biegiem czasu ołtarze te zaczęły znikać. W ich miejsce pojawił się w 1612 wielki kamienny ołtarz Abrahama van den Blocke’a, zachowany do dziś.

W 1543 r. wieżę kościelną strawił pożar. Zniszczenia usunięto po 24 latach. Niedługo potem pojawił problem ze stabilnością budowli. Zbyt ciężka i posiadająca zbyt słabe fundamenty świątynia zaczęła nierównomiernie osiadać na niestabilnym gruncie. Na niestabilność budowli miały także wpływ zbyt głębokie pochówki. Konstrukcję wzmacniano kilkakrotnie od końca XVI w., przez cały wiek XVII i XVIII. W międzyczasie około 1650 pojawiły się dwa barokowe domki po południowej stronie prezbiterium. W jednym z nich mieszkał kościelny, w drugim zaś diakonisy luterańskie. Domki te zostały zniszczone w 1945 r., odtworzono je w latach 2009-2010.

W latach 1680-1690 przy północnej stronie transeptu powstała biblioteka fundacji Zachariasza Zappio.

W 1823 rozebrana została sygnaturka uszkodzona w 1807 podczas oblężenia miasta (zrekonstruowana sygnaturka znalazła się ponownie na dachu wiosną 2012). W II poł. XIX w. uporządkowano otoczenie świątyni, a ją samą ogrodzono murem.

W marcu 1945 kościół spłonął. Po zakończeniu działań wojennych wypalony budynek kościoła przykryto dachem i zabezpieczono jego cenne sklepienia. Samą świątynię przeznaczono na lapidarium. W jego wnętrzu przechowywane były fragmenty rzeźb znajdowanych w ruinach, by po identyfikacji użyć ich do odbudowy gdańskiej starówki. Sam kościół natomiast nie został objęty planową rekonstrukcją Głównego Miasta.

Danzig – Johannisgasse mit Kirche

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden-Berlin Numer: 15 011 Nadana w dniu: Bez obiegu

Ulica Świętojańska (niem. Johannisgasse) – ulica w Gdańsku na Głównym Mieście. Bierze początek przy ulicy Pańskiej i biegnie na wschód. Kończy się w Bramie Świętojańskiej wychodzącej na Motławę.

W jej rejonie leży tzw. Dzielnica Świętojańska lecz to określenie jedynie historyczne.

Historia

Pierwsze wzmianki o ulicy pochodzą z 1358 roku. Wzięła ona swoją nazwę od pobliskiego Kościoła św. Jana, a właściwie niewielkiej kaplicy istniejącej w miejscu dzisiejszego kościoła o tej samej nazwie.

Poprzednie nazwy

  • Platea Sancti Johannis
  • Ex Oppositio Monachorum
  • Circa Monachos
  • München oder St. Johannisgasse
  • Strohgasse

W głębi po prawej Kościół św. Jana w Gdańskugotycki kościół, dawniej parafialny, położony na Głównym Mieście w Gdańsku, przy ul. Świętojańskiej 50.

Jeden z najcenniejszych zabytków miasta.

Pierwsza wzmianka o istnieniu niewielkiej kaplicy pod wezwaniem św. Jana pojawiła się w 1358. Na pocz. lat 60. XIV w. o jurysdykcję nad kaplicą toczył się spór między proboszczami kościołów Mariackiego i św. Katarzyny. Mocą wyroku komtura gdańskiego Giselberta von Dudulsheima kaplica św. Jana stała się filią kościoła Św. Katarzyny. Jej rola wzrastała wraz z rozwojem północnej części Głównego Miasta. Pod koniec XIV w. pod względem wysokości obciążeń podatkowych kościół św. Jana znajdował na drugim miejscu, zaraz po Mariackim.

Od około 1360 trwała budowa trójnawowej świątyni. Prace prowadzono najpierw po stronie wschodniej, a następnie, od 1382, po zachodniej. Zakończone one zostały na pocz. XV w., przy czym zostawiono miejsce na wieżę, której powstanie planowano na później, podobnie jak sklepień, które tymczasowo zastąpił strop wykonany z belek.

W 1415 zaczęła się przebudowa korpusu wschodniego. Zbudowano nowe prezbiterium i transept. Rozpoczęto też stawianie wieży, ale budowę przerwał, wydany w 1453 przez Zakon Krzyżacki, zakaz stawiania tak wysokich budynków w okolicy zamku. Zakaz dotyczył także innych świątyń oraz ratusza.

Budowę sklepień i wieży dokończono jeszcze w trakcie wojny trzynastoletniej. Wtedy też kościół otrzymał formę, w jakiej istnieje do chwili obecnej.

W 1456, już po powrocie Gdańska do Polski, biskup kujawski Jan Gruszczyński dokonał podziału miasta na 6 parafii. Wówczas to świątynia stała się kościołem parafialnym.

W latach 1463–1465 kościół otrzymał sklepienia gwiaździste.

W ciągu XV i XVI w. cechy rzemieślnicze, zamożniejsze rodziny i bractwa ufundowały łącznie 13 ołtarzy, dedykowanych m.in. Najświętszej Maryi Pannie, św. Krzyżowi czy św. Jakubowi. Od poł. XVI w. kościół św. Jan stał się definitywnie świątynią luterańską i z biegiem czasu ołtarze te zaczęły znikać. W ich miejsce pojawił się w 1612 wielki kamienny ołtarz Abrahama van den Blocke’a, zachowany do dziś.

W 1543 r. wieżę kościelną strawił pożar. Zniszczenia usunięto po 24 latach. Niedługo potem pojawił problem ze stabilnością budowli. Zbyt ciężka i posiadająca zbyt słabe fundamenty świątynia zaczęła nierównomiernie osiadać na niestabilnym gruncie. Na niestabilność budowli miały także wpływ zbyt głębokie pochówki. Konstrukcję wzmacniano kilkakrotnie od końca XVI w., przez cały wiek XVII i XVIII. W międzyczasie około 1650 pojawiły się dwa barokowe domki po południowej stronie prezbiterium. W jednym z nich mieszkał kościelny, w drugim zaś diakonisy luterańskie. Domki te zostały zniszczone w 1945 r., odtworzono je w latach 2009-2010.

W latach 1680-1690 przy północnej stronie transeptu powstała biblioteka fundacji Zachariasza Zappio.

W 1823 rozebrana została sygnaturka uszkodzona w 1807 podczas oblężenia miasta (zrekonstruowana sygnaturka znalazła się ponownie na dachu wiosną 2012[2]). W II poł. XIX w. uporządkowano otoczenie świątyni, a ją samą ogrodzono murem.

W marcu 1945 kościół spłonął. Po zakończeniu działań wojennych wypalony budynek kościoła przykryto dachem i zabezpieczono jego cenne sklepienia. Samą świątynię przeznaczono na lapidarium. W jego wnętrzu przechowywane były fragmenty rzeźb znajdowanych w ruinach, by po identyfikacji użyć ich do odbudowy gdańskiej starówki. Sam kościół natomiast nie został objęty planową rekonstrukcją Głównego Miasta.

Danzig – Die St. Johannieskirche

Wydawca: Varlags-Geseilschaft Dr. Arthur Katz-Foerstner G.m.b.H. Wydana: Berlin-Halensee 1911 Numer: Brak Nadana w dniu: Bez obiegu

W głębi po prawej Kościół św. Jana w Gdańskugotycki kościół, dawniej parafialny, położony na Głównym Mieście w Gdańsku, przy ul. Świętojańskiej 50.

Jeden z najcenniejszych zabytków miasta.

Pierwsza wzmianka o istnieniu niewielkiej kaplicy pod wezwaniem św. Jana pojawiła się w 1358. Na pocz. lat 60. XIV w. o jurysdykcję nad kaplicą toczył się spór między proboszczami kościołów Mariackiego i św. Katarzyny. Mocą wyroku komtura gdańskiego Giselberta von Dudulsheima kaplica św. Jana stała się filią kościoła Św. Katarzyny. Jej rola wzrastała wraz z rozwojem północnej części Głównego Miasta. Pod koniec XIV w. pod względem wysokości obciążeń podatkowych kościół św. Jana znajdował na drugim miejscu, zaraz po Mariackim.

Od około 1360 trwała budowa trójnawowej świątyni. Prace prowadzono najpierw po stronie wschodniej, a następnie, od 1382, po zachodniej. Zakończone one zostały na pocz. XV w., przy czym zostawiono miejsce na wieżę, której powstanie planowano na później, podobnie jak sklepień, które tymczasowo zastąpił strop wykonany z belek.

W 1415 zaczęła się przebudowa korpusu wschodniego. Zbudowano nowe prezbiterium i transept. Rozpoczęto też stawianie wieży, ale budowę przerwał, wydany w 1453 przez Zakon Krzyżacki, zakaz stawiania tak wysokich budynków w okolicy zamku. Zakaz dotyczył także innych świątyń oraz ratusza.

Budowę sklepień i wieży dokończono jeszcze w trakcie wojny trzynastoletniej. Wtedy też kościół otrzymał formę, w jakiej istnieje do chwili obecnej.

W 1456, już po powrocie Gdańska do Polski, biskup kujawski Jan Gruszczyński dokonał podziału miasta na 6 parafii. Wówczas to świątynia stała się kościołem parafialnym.

W latach 1463–1465 kościół otrzymał sklepienia gwiaździste.

W ciągu XV i XVI w. cechy rzemieślnicze, zamożniejsze rodziny i bractwa ufundowały łącznie 13 ołtarzy, dedykowanych m.in. Najświętszej Maryi Pannie, św. Krzyżowi czy św. Jakubowi. Od poł. XVI w. kościół św. Jan stał się definitywnie świątynią luterańską i z biegiem czasu ołtarze te zaczęły znikać. W ich miejsce pojawił się w 1612 wielki kamienny ołtarz Abrahama van den Blocke’a, zachowany do dziś.

W 1543 r. wieżę kościelną strawił pożar. Zniszczenia usunięto po 24 latach. Niedługo potem pojawił problem ze stabilnością budowli. Zbyt ciężka i posiadająca zbyt słabe fundamenty świątynia zaczęła nierównomiernie osiadać na niestabilnym gruncie. Na niestabilność budowli miały także wpływ zbyt głębokie pochówki. Konstrukcję wzmacniano kilkakrotnie od końca XVI w., przez cały wiek XVII i XVIII. W międzyczasie około 1650 pojawiły się dwa barokowe domki po południowej stronie prezbiterium. W jednym z nich mieszkał kościelny, w drugim zaś diakonisy luterańskie. Domki te zostały zniszczone w 1945 r., odtworzono je w latach 2009-2010.

W latach 1680-1690 przy północnej stronie transeptu powstała biblioteka fundacji Zachariasza Zappio.

W 1823 rozebrana została sygnaturka uszkodzona w 1807 podczas oblężenia miasta (zrekonstruowana sygnaturka znalazła się ponownie na dachu wiosną 2012[2]). W II poł. XIX w. uporządkowano otoczenie świątyni, a ją samą ogrodzono murem.

W marcu 1945 kościół spłonął. Po zakończeniu działań wojennych wypalony budynek kościoła przykryto dachem i zabezpieczono jego cenne sklepienia. Samą świątynię przeznaczono na lapidarium. W jego wnętrzu przechowywane były fragmenty rzeźb znajdowanych w ruinach, by po identyfikacji użyć ich do odbudowy gdańskiej starówki. Sam kościół natomiast nie został objęty planową rekonstrukcją Głównego Miasta.

Danzig – Die Jahanniskirche

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: Brak Nadana w dniu: Bez obiegu

Kościół św. Jana w Gdańskugotycki kościół, dawniej parafialny, położony na Głównym Mieście w Gdańsku, przy ul. Świętojańskiej 50.

Jeden z najcenniejszych zabytków miasta.

Pierwsza wzmianka o istnieniu niewielkiej kaplicy pod wezwaniem św. Jana pojawiła się w 1358. Na pocz. lat 60. XIV w. o jurysdykcję nad kaplicą toczył się spór między proboszczami kościołów Mariackiego i św. Katarzyny. Mocą wyroku komtura gdańskiego Giselberta von Dudulsheima kaplica św. Jana stała się filią kościoła Św. Katarzyny. Jej rola wzrastała wraz z rozwojem północnej części Głównego Miasta. Pod koniec XIV w. pod względem wysokości obciążeń podatkowych kościół św. Jana znajdował na drugim miejscu, zaraz po Mariackim.

Od około 1360 trwała budowa trójnawowej świątyni. Prace prowadzono najpierw po stronie wschodniej, a następnie, od 1382, po zachodniej. Zakończone one zostały na pocz. XV w., przy czym zostawiono miejsce na wieżę, której powstanie planowano na później, podobnie jak sklepień, które tymczasowo zastąpił strop wykonany z belek.

W 1415 zaczęła się przebudowa korpusu wschodniego. Zbudowano nowe prezbiterium i transept. Rozpoczęto też stawianie wieży, ale budowę przerwał, wydany w 1453 przez Zakon Krzyżacki, zakaz stawiania tak wysokich budynków w okolicy zamku. Zakaz dotyczył także innych świątyń oraz ratusza.

Budowę sklepień i wieży dokończono jeszcze w trakcie wojny trzynastoletniej. Wtedy też kościół otrzymał formę, w jakiej istnieje do chwili obecnej.

W 1456, już po powrocie Gdańska do Polski, biskup kujawski Jan Gruszczyński dokonał podziału miasta na 6 parafii. Wówczas to świątynia stała się kościołem parafialnym.

W latach 1463–1465 kościół otrzymał sklepienia gwiaździste.

W ciągu XV i XVI w. cechy rzemieślnicze, zamożniejsze rodziny i bractwa ufundowały łącznie 13 ołtarzy, dedykowanych m.in. Najświętszej Maryi Pannie, św. Krzyżowi czy św. Jakubowi. Od poł. XVI w. kościół św. Jan stał się definitywnie świątynią luterańską i z biegiem czasu ołtarze te zaczęły znikać. W ich miejsce pojawił się w 1612 wielki kamienny ołtarz Abrahama van den Blocke’a, zachowany do dziś.

W 1543 r. wieżę kościelną strawił pożar. Zniszczenia usunięto po 24 latach. Niedługo potem pojawił problem ze stabilnością budowli. Zbyt ciężka i posiadająca zbyt słabe fundamenty świątynia zaczęła nierównomiernie osiadać na niestabilnym gruncie. Na niestabilność budowli miały także wpływ zbyt głębokie pochówki. Konstrukcję wzmacniano kilkakrotnie od końca XVI w., przez cały wiek XVII i XVIII. W międzyczasie około 1650 pojawiły się dwa barokowe domki po południowej stronie prezbiterium. W jednym z nich mieszkał kościelny, w drugim zaś diakonisy luterańskie. Domki te zostały zniszczone w 1945 r., odtworzono je w latach 2009-2010.

W latach 1680-1690 przy północnej stronie transeptu powstała biblioteka fundacji Zachariasza Zappio.

W 1823 rozebrana została sygnaturka uszkodzona w 1807 podczas oblężenia miasta (zrekonstruowana sygnaturka znalazła się ponownie na dachu wiosną 2012[2]). W II poł. XIX w. uporządkowano otoczenie świątyni, a ją samą ogrodzono murem.

W marcu 1945 kościół spłonął. Po zakończeniu działań wojennych wypalony budynek kościoła przykryto dachem i zabezpieczono jego cenne sklepienia. Samą świątynię przeznaczono na lapidarium. W jego wnętrzu przechowywane były fragmenty rzeźb znajdowanych w ruinach, by po identyfikacji użyć ich do odbudowy gdańskiej starówki. Sam kościół natomiast nie został objęty planową rekonstrukcją Głównego Miasta.

Danzig – Johannieskirche

Wydawca: Otto Sablewski Wydana: Danzig Numer: Brak Nadana w dniu: Bez obiegu

Barokowa brama w murze od strony ul. Minogi prowadząca na teren dawnego cmentarza przy kościele Św. Jana.

Kościół św. Jana w Gdańskugotycki kościół, dawniej parafialny, położony na Głównym Mieście w Gdańsku, przy ul. Świętojańskiej 50.

Jeden z najcenniejszych zabytków miasta.

Pierwsza wzmianka o istnieniu niewielkiej kaplicy pod wezwaniem św. Jana pojawiła się w 1358. Na pocz. lat 60. XIV w. o jurysdykcję nad kaplicą toczył się spór między proboszczami kościołów Mariackiego i św. Katarzyny. Mocą wyroku komtura gdańskiego Giselberta von Dudulsheima kaplica św. Jana stała się filią kościoła Św. Katarzyny. Jej rola wzrastała wraz z rozwojem północnej części Głównego Miasta. Pod koniec XIV w. pod względem wysokości obciążeń podatkowych kościół św. Jana znajdował na drugim miejscu, zaraz po Mariackim.

Od około 1360 trwała budowa trójnawowej świątyni. Prace prowadzono najpierw po stronie wschodniej, a następnie, od 1382, po zachodniej. Zakończone one zostały na pocz. XV w., przy czym zostawiono miejsce na wieżę, której powstanie planowano na później, podobnie jak sklepień, które tymczasowo zastąpił strop wykonany z belek.

W 1415 zaczęła się przebudowa korpusu wschodniego. Zbudowano nowe prezbiterium i transept. Rozpoczęto też stawianie wieży, ale budowę przerwał, wydany w 1453 przez Zakon Krzyżacki, zakaz stawiania tak wysokich budynków w okolicy zamku. Zakaz dotyczył także innych świątyń oraz ratusza.

Budowę sklepień i wieży dokończono jeszcze w trakcie wojny trzynastoletniej. Wtedy też kościół otrzymał formę, w jakiej istnieje do chwili obecnej.

W 1456, już po powrocie Gdańska do Polski, biskup kujawski Jan Gruszczyński dokonał podziału miasta na 6 parafii. Wówczas to świątynia stała się kościołem parafialnym.

W latach 1463–1465 kościół otrzymał sklepienia gwiaździste.

W ciągu XV i XVI w. cechy rzemieślnicze, zamożniejsze rodziny i bractwa ufundowały łącznie 13 ołtarzy, dedykowanych m.in. Najświętszej Maryi Pannie, św. Krzyżowi czy św. Jakubowi. Od poł. XVI w. kościół św. Jan stał się definitywnie świątynią luterańską i z biegiem czasu ołtarze te zaczęły znikać. W ich miejsce pojawił się w 1612 wielki kamienny ołtarz Abrahama van den Blocke’a, zachowany do dziś.

W 1543 r. wieżę kościelną strawił pożar. Zniszczenia usunięto po 24 latach. Niedługo potem pojawił problem ze stabilnością budowli. Zbyt ciężka i posiadająca zbyt słabe fundamenty świątynia zaczęła nierównomiernie osiadać na niestabilnym gruncie. Na niestabilność budowli miały także wpływ zbyt głębokie pochówki. Konstrukcję wzmacniano kilkakrotnie od końca XVI w., przez cały wiek XVII i XVIII. W międzyczasie około 1650 pojawiły się dwa barokowe domki po południowej stronie prezbiterium. W jednym z nich mieszkał kościelny, w drugim zaś diakonisy luterańskie. Domki te zostały zniszczone w 1945 r., odtworzono je w latach 2009-2010.

W latach 1680-1690 przy północnej stronie transeptu powstała biblioteka fundacji Zachariasza Zappio.

W 1823 rozebrana została sygnaturka uszkodzona w 1807 podczas oblężenia miasta (zrekonstruowana sygnaturka znalazła się ponownie na dachu wiosną 2012[2]). W II poł. XIX w. uporządkowano otoczenie świątyni, a ją samą ogrodzono murem.

W marcu 1945 kościół spłonął. Po zakończeniu działań wojennych wypalony budynek kościoła przykryto dachem i zabezpieczono jego cenne sklepienia. Samą świątynię przeznaczono na lapidarium. W jego wnętrzu przechowywane były fragmenty rzeźb znajdowanych w ruinach, by po identyfikacji użyć ich do odbudowy gdańskiej starówki. Sam kościół natomiast nie został objęty planową rekonstrukcją Głównego Miasta.

Danzig – Nikolaikirche

Wydawca: W.F. Burau Wydana: Brak Numer: Brak Nadana w dniu: Bez obiegu

Kościół św. Mikołaja i klasztor dominikanów (Główne Miasto, ul. Świętojańska 72) – jedna z najstarszych świątyń w Gdańsku, powstała u schyłku XII wieku.

Pierwszy mały kościół, pod wezwaniem św. Mikołaja, został wybudowany najprawdopodobniej w 1185. Powstał na skrzyżowaniu dwóch ważnych szlaków handlowych: starożytnej drogi kupców (via mercatorum) i traktu wiodącego z gdańskiego zamku do książęcych posiadłości na Pomorzu. Kościół od początku służył zarówno ludności miejscowej, jak i przybywającym do Gdańska ze wszystkich stron świata kupcom i żeglarzom.

22 stycznia 1227 pomorski książę Świętopełk przekazał kościół zakonowi oo. dominikanów, których przyprowadził Jacek Odrowąż. Został on konsekrowany przez legata papieskiego dla Prus Wilhelma z Modeny w 1239. Przy kościele wkrótce powstał klasztor.

W 1260 papież Aleksander IV udzielił gdańskim dominikanom przywileju odpustu zupełnego na dzień 4 sierpnia. Od tego czasu pielgrzymi zaczęli ściągać do Gdańska, a rada miasta rozpoczęła organizowanie w tym dniu jarmarku dominikańskiego.

Budowę istniejącego obecnie kościoła rozpoczęto po 1348, wznosząc w pierwszej fazie czteroprzęsłowe prezbiterium a następnie sześcioprzęsłowy, trzynawowy, halowy korpus zachodni, którego przypory zostały wciągnięte do środka. Równocześnie trwała rozbudowa klasztoru.

W 1487 kościół przykryto sklepieniem gwiaździstym i podwyższono wieżę o część ośmioboczną.

W okresie reformacji kościół kilkakrotnie był niszczony i plądrowany – w 1525 i 1576. Zakonnicy zostali wypędzeni z klasztoru, kilku z nich straciło życie

W 1564 władze gdańskie oddały klasztor protestantom, a skarbiec klasztorny zabrano na ratusz. Po interwencji króla Zygmunta Augusta, klasztor w 1567 zwrócono dominikanom.

11 października 1587 w kościele św. Mikołaja miało miejsce wręczenie przybyłemu ze Szwecji królowi Zygmuntowi III aktu elekcji, po uprzednim (7 października) zaprzysiężeniu przez niego w kościele w Oliwie zobowiązań wobec Rzeczypospolitej, tzw. pacta conventa, uchwalonych przez Sejm.

Od tego momentu ponownie rozpoczął się okres świetności kościoła św. Mikołaja. W murach klasztoru zaczęło mieszkać coraz więcej zakonników, kwitło życie intelektualne i kaznodziejstwo, a kościół otrzymał nowe wyposażenie (główny ołtarz, stalle, ambonę, organy).

Pod koniec XVII w. przebudowano gotycką kaplicę św. Jacka, znajdującą się po północnej stronie prezbiterium.

W 1813 wskutek rosyjskiego ostrzału miasta klasztor całkowicie spłonął. Dwadzieścia jeden lat później, w 1834 nastąpiła kasata zakonu, a dominikanie zostali zmuszeni do opuszczenia miasta. Zrujnowane zabudowania klasztorne ostatecznie wyburzono. Przy kościele powstała parafia katolicka (jedna z czterech w ówczesnym Gdańsku).

W 1929 kościół otrzymał tytuł bazyliki mniejszej.

Ta gotycka budowla jako jedyna nie uległa zniszczeniu w trakcie działań II wojny światowej. Jedna z opowieści głosi, iż kościół św. Mikołaja został oszczędzony przez palących Gdańsk radzieckich żołnierzy ze względu na postać patrona, otaczanego przez prawosławnych Rosjan szczególną czcią. Według innej teorii ówczesny proboszcz przekupił czerwonoarmistów alkoholowym zapasem kościelnej piwnicy, aby ci nie splądrowali i nie spalili kościoła.

Danzig – Blick Mottlau aufwarts Grune Brucke, Kuhbrucke

Wydawca: Orweda-Verlag Wydana: Brak Numer: 1 088 Nadana w dniu: 30.06.1928

Zielony Mostmost w Gdańsku na rzece Motławie, łączący Główne Miasto z Wyspą Spichrzów. Jest najbardziej znanym mostem gdańskiego Głównego Miasta.

Zachodni przyczółek mostu leży pod Bramą Zieloną. Prowadzą na niego ważne ulice Długi Targ i Długie Pobrzeże. Z wschodniego przyczółka mostu bierze swój początek ulica Stągiewna.

Zielony Most został wzniesiony w 1564, według projektu Dirka Danielsa. Wcześniej w tym miejscu istniał Most Kogi. Swoją nazwę zawdzięcza zielonemu kolorowi na jaki niegdyś był malowany.

Była to konstrukcja zwodzona, umożliwiająca przepływ statkom. Na przestrzeni wieków był wielokrotnie przebudowywany. Do 1959 roku przez most przebiegała linia tramwajowa prowadząca na Stogi[1].

Podczas wojny uległ zniszczeniom, po odbudowie przestał pełnić funkcję mostu zwodzonego. Obecnie jest mostem pieszym.

Most Krowi (niem. Kuhbrücke, łac. Pons Pecorum) – most w Gdańsku, na rzece Motławie. Łączy ulicę Ogarną, poprzez Bramę Krowią (zachodni przyczółek), z Wyspą Spichrzów(wschodni przyczółek).

Most Krowi wziął swoją nazwę od bydła, przepędzanego przez niego na wypas w rejonach dzisiejszego Dolnego Miasta. Od jego funkcji wzięła nazwę także Brama Krowia, otwierająca przejście przez most.

Do II wojny światowej był to most zwodzony. Powojenna odbudowa odebrała mu tę funkcję.

Danzig – Grune Brucke

Wydawca: Brak

Zielony Mostmost w Gdańsku na rzece Motławie, łączący Główne Miasto z Wyspą Spichrzów. Jest najbardziej znanym mostem gdańskiego Głównego Miasta.

Zachodni przyczółek mostu leży pod Bramą Zieloną. Prowadzą na niego ważne ulice Długi Targ i Długie Pobrzeże. Z wschodniego przyczółka mostu bierze swój początek ulica Stągiewna.

Zielony Most został wzniesiony w 1564, według projektu Dirka Danielsa. Wcześniej w tym miejscu istniał Most Kogi. Swoją nazwę zawdzięcza zielonemu kolorowi na jaki niegdyś był malowany.

Była to konstrukcja zwodzona, umożliwiająca przepływ statkom. Na przestrzeni wieków był wielokrotnie przebudowywany. Do 1959 roku przez most przebiegała linia tramwajowa prowadząca na Stogi[1].

Podczas wojny uległ zniszczeniom, po odbudowie przestał pełnić funkcję mostu zwodzonego. Obecnie jest mostem pieszym.

Most Krowi (niem. Kuhbrücke, łac. Pons Pecorum) – most w Gdańsku, na rzece Motławie. Łączy ulicę Ogarną, poprzez Bramę Krowią (zachodni przyczółek), z Wyspą Spichrzów(wschodni przyczółek).

Most Krowi wziął swoją nazwę od bydła, przepędzanego przez niego na wypas w rejonach dzisiejszego Dolnego Miasta. Od jego funkcji wzięła nazwę także Brama Krowia, otwierająca przejście przez most.

Do II wojny światowej był to most zwodzony. Powojenna odbudowa odebrała mu tę funkcję.

Danzig – Blick von der Kuhbrucke. No 7 588

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Numer: 7 588 Nadana w dniu: Bez obiegu

Most Krowi (niem. Kuhbrücke, łac. Pons Pecorum) – most w Gdańsku, na rzece Motławie. Łączy ulicę Ogarną, poprzez Bramę Krowią (zachodni przyczółek), z Wyspą Spichrzów(wschodni przyczółek).

Most Krowi wziął swoją nazwę od bydła, przepędzanego przez niego na wypas w rejonach dzisiejszego Dolnego Miasta. Od jego funkcji wzięła nazwę także Brama Krowia, otwierająca przejście przez most.

Do II wojny światowej był to most zwodzony. Powojenna odbudowa odebrała mu tę funkcję.

 

Poniżej ten sam widok na pocztówce wydanej przez Stengel & Co. (Wydana: Berlin, nr 8 037)

Danzig. Grunes Thor mit aufgezogener Brucke. No 1 904.

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig 1904 Numer: 1 904 Nadana w dniu: 21.09.1904

Most Krowi (niem. Kuhbrücke, łac. Pons Pecorum) – most w Gdańsku, na rzece Motławie. Łączy ulicę Ogarną, poprzez Bramę Krowią (zachodni przyczółek), z Wyspą Spichrzów(wschodni przyczółek).

Most Krowi wziął swoją nazwę od bydła, przepędzanego przez niego na wypas w rejonach dzisiejszego Dolnego Miasta. Od jego funkcji wzięła nazwę także Brama Krowia, otwierająca przejście przez most.

Do II wojny światowej był to most zwodzony. Powojenna odbudowa odebrała mu tę funkcję.

Danzig – Grunes Tor. No 19 831

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 19 831 Nadana w dniu: Bez obiegu

Zielony Mostmost w Gdańsku na rzece Motławie, łączący Główne Miasto z Wyspą Spichrzów. Jest najbardziej znanym mostem gdańskiego Głównego Miasta.

Zachodni przyczółek mostu leży pod Bramą Zieloną. Prowadzą na niego ważne ulice Długi Targ i Długie Pobrzeże. Z wschodniego przyczółka mostu bierze swój początek ulica Stągiewna.

Zielony Most został wzniesiony w 1564, według projektu Dirka Danielsa. Wcześniej w tym miejscu istniał Most Kogi. Swoją nazwę zawdzięcza zielonemu kolorowi na jaki niegdyś był malowany.

Była to konstrukcja zwodzona, umożliwiająca przepływ statkom. Na przestrzeni wieków był wielokrotnie przebudowywany. Do 1959 roku przez most przebiegała linia tramwajowa prowadząca na Stogi[1].

Podczas wojny uległ zniszczeniom, po odbudowie przestał pełnić funkcję mostu zwodzonego. Obecnie jest mostem pieszym.

 

Danzig. Langebrucke mit grunem Tor. No 21 689.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 21 689 Nadana w dniu: 28.04.1905

Zielony Mostmost w Gdańsku na rzece Motławie, łączący Główne Miasto z Wyspą Spichrzów. Jest najbardziej znanym mostem gdańskiego Głównego Miasta.

Zachodni przyczółek mostu leży pod Bramą Zieloną. Prowadzą na niego ważne ulice Długi Targ i Długie Pobrzeże. Z wschodniego przyczółka mostu bierze swój początek ulica Stągiewna.

Zielony Most został wzniesiony w 1564, według projektu Dirka Danielsa. Wcześniej w tym miejscu istniał Most Kogi. Swoją nazwę zawdzięcza zielonemu kolorowi na jaki niegdyś był malowany.

Była to konstrukcja zwodzona, umożliwiająca przepływ statkom. Na przestrzeni wieków był wielokrotnie przebudowywany. Do 1959 roku przez most przebiegała linia tramwajowa prowadząca na Stogi[1].

Podczas wojny uległ zniszczeniom, po odbudowie przestał pełnić funkcję mostu zwodzonego. Obecnie jest mostem pieszym.

 

Danzig – Grunes Tor.

Wydawca: Ch. L. i. B. Numer: 684 D. Nadana w dniu: Bez obiegu

Zielony Mostmost w Gdańsku na rzece Motławie, łączący Główne Miasto z Wyspą Spichrzów. Jest najbardziej znanym mostem gdańskiego Głównego Miasta.

Zachodni przyczółek mostu leży pod Bramą Zieloną. Prowadzą na niego ważne ulice Długi Targ i Długie Pobrzeże. Z wschodniego przyczółka mostu bierze swój początek ulica Stągiewna.

Zielony Most został wzniesiony w 1564, według projektu Dirka Danielsa. Wcześniej w tym miejscu istniał Most Kogi. Swoją nazwę zawdzięcza zielonemu kolorowi na jaki niegdyś był malowany.

Była to konstrukcja zwodzona, umożliwiająca przepływ statkom. Na przestrzeni wieków był wielokrotnie przebudowywany. Do 1959 roku przez most przebiegała linia tramwajowa prowadząca na Stogi[1].

Podczas wojny uległ zniszczeniom, po odbudowie przestał pełnić funkcję mostu zwodzonego. Obecnie jest mostem pieszym.

Alt–Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku. Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Danzig – Durchschleusen einers Dampfers durch die grune Brucke.

Wydawca: Schlesische Lichtdruck- u.graph. Kunstanstalt Wydana: Breslau Nadana w dniu: 24.06.1911

Widok na Zielony Mostmost w Gdańsku na rzece Motławie, łączący Główne Miasto z Wyspą Spichrzów. Jest najbardziej znanym mostem gdańskiego Głównego Miasta.

Zachodni przyczółek mostu leży pod Bramą Zieloną. Prowadzą na niego ważne ulice Długi Targ i Długie Pobrzeże. Z wschodniego przyczółka mostu bierze swój początek ulica Stągiewna.

Zielony Most został wzniesiony w 1564, według projektu Dirka Danielsa. Wcześniej w tym miejscu istniał Most Kogi. Swoją nazwę zawdzięcza zielonemu kolorowi na jaki niegdyś był malowany.

Była to konstrukcja zwodzona, umożliwiająca przepływ statkom. Na przestrzeni wieków był wielokrotnie przebudowywany. Do 1959 roku przez most przebiegała linia tramwajowa prowadząca na Stogi[1].

Podczas wojny uległ zniszczeniom, po odbudowie przestał pełnić funkcję mostu zwodzonego. Obecnie jest mostem pieszym.

 

 

 

Danzig – Grune Brucke u. Grunes Tor

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: 64868 Nadana w dniu: Bez obiegu

Most Krowi (niem. Kuhbrücke, łac. Pons Pecorum) – most w Gdańsku, na rzece Motławie. Łączy ulicę Ogarną, poprzez Bramę Krowią (zachodni przyczółek), z Wyspą Spichrzów(wschodni przyczółek).

Most Krowi wziął swoją nazwę od bydła, przepędzanego przez niego na wypas w rejonach dzisiejszego Dolnego Miasta. Od jego funkcji wzięła nazwę także Brama Krowia, otwierająca przejście przez most.

Do II wojny światowej był to most zwodzony. Powojenna odbudowa odebrała mu tę funkcję.

 

 

 

S.S. „Paul Beneke”. Danzig – Speicherinsel und Lange Brucke

Wydawca: B. Relting Wydana: Danzig Numer: 508 Nadana w dniu: Brak

Największy z zacumowanych przy Długim Pobrzeżu parowców to S.S. „Paul Beneke”

 

Z lewej Wyspa Spichrzów (niem. Speicherinsel).

Położona pomiędzy Motławą a jej przekopem – Nową Motławą. Leży w centrum Śródmieścia, od wschodu połączona z Długimi Ogrodami poprzez Most Stągiewny, od południa ze Starym Przedmieściem, od zachodu poprzez Most Krowi i Most Zielony z Głównym Miastem. Od północy wyspa sąsiaduje z wyspą Ołowianką.

Wyspa została utworzona w 1576 po przekopaniu kanału Nowej Motławy. Od XIII w. była to dzielnica przemysłowa z licznymi spichlerzami, w XVI w. było ich już około 340. Były to duże i przestronne magazyny, z wieloma piętrami, zbudowane z drewna, cegły, gliny, kamieni. Spichlerze położone nad brzegami rzek posiadały drewniane pomosty służące do załadunku lub wyładowywania towarów. Nie posiadały numerów, ale nazwy.

Wykopanie kanału i utworzenie wyspy ułatwiło ochronę spichrzów przed częstymi grabieżami. Na wyspie wprowadzono całkowity zakaz przebywania w nocy, dodatkowo w nocy spuszczano watahy psów. Rabunek karano śmiercią.

W 1540, podczas powodzi, Wyspa Spichrzów została całkowicie zalana i znajdowała się pod wodą przez dwa tygodnie.

Od 1885 towary były dostarczane do spichlerzy również koleją. Na wyspie istniała rozwinięta sieć torowisk, biegnących z dworca Gdańsk Brama Nizinna. Ze względu na bezpieczeństwo przeciwpożarowe na terenie wyspy wagony kolejowe były ciągnięte przez konie, a nie przez parowozy, które miały zakaz wjazdu na teren wyspy. Do dzisiaj zachowały się brukowane ulice i pozostałości na nich torów kolejowych, z obrotnicami kolejowymi które służyły do skręcania wagonami w poprzeczne ulice (dzięki czemu zmiana kierunku jazdy nie wymagała zajęcia torowiskami znacznej powierzchni niewielkiej wyspy).

W 1945 wyspa została prawie całkowicie zniszczona przez wkraczającą do miasta Armię Czerwoną. Najważniejszym ocalałym zabytkiem są Stągwie Mleczne (Brama Stągiewna), powstałe w latach 1517-1519, które zostały podczas ostrzału miasta w dużej części zburzone i spalone.

Północna część wyspy znajduje się w niemal całkowicie niezmienionej formie od 1945. Istnieją tam jedynie niezagospodarowane ruiny i resztki bardzo gęstej i zwartej, przedwojennej zabudowy.

 

S.S. „Phenix” i S.S. ” Pfeil”. Danzig. Langebrucke. Dampfernalegestelle. No Dzg 106.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig, 1907 Numer: Dzg. 106 Nadana w dniu: 05.01.1909

Z lewej przycumowany do nabrzeża parowiec S.S. „Phoenix” zbudowany w 1892. (pojemność 48 BRT) a z  prawej parowiec S.S. „Pfeil” zbudowany w 1879.

Obydwa te statki powstały w gdańskiej stoczni J.W. Klawitter

 

S.S. „Biene”. Danzig – Lange Brucke

Wydawca: Julius Simonsen Kunstverlag Wydana: Oldenburg i. Hlst. Numer: 17 598 Nadana w dniu: Bez obiegu

Parowiec śrubowy S.S. „Biene” „BIENE” zbudowany został  w 1907 roku w stoczni J.W. Klawitter Werft w Gdańsku pod numerem budowy 329 dla „Weichsel” Danziger Dampschiffahrt und Seebad A.G., Danzig.

Długość  25 m, moc maszyny parowej 180 KM. Pływał w Gdańsku do 1920 r. Następnie przebudowany na holownik. Rok później sprzedany armatorowi Rhederei der Saaleschiffer AG, Halle gdzie zmienił nazwę na RUDELSBURG, pływał tam do 1932 roku po czym zakupił go Oskar Sikorsky z Tamsel. Dalszy los nieznany.
Opracował: Waldemar Danielewicz Gdańsk.

Jak donosiła „Gazeta Gdańska” z dnia 19 listopada 1909 roku:

S.S.”Paul Beneke”. Danzig – Langebrucke

Wydawca: Kaufhaus zum Globus Wydana: Danzig-Langfuhr Numer: 53 949

Z prawej statek S.S. „Paul Beneke” przycumowany do Wyspy Spichrzów.

Parowy (Stema Ship) bocznokołowiec Paul Beneke, zbudowany w 1906 roku w gdańskiej stoczni Klawitter nosił imię słynnego gdańskiego korsarza z XV wieku.

Jego właścicielem była gdańska firma Weichsel (ta sama, która zbudowała helski Kurhaus). Odbywał rejsy na trasie Gdańsk-Sopot-Gdynia-Hel. Mógł zabrać na pokład 70 osób, do których dyspozycji były wygodne przedziały pasażerskie oraz kawiarnia i restauracja. W 1945 roku ewakuowany. Po wojnie jego portem macierzystym była Lubeka. Złomowany w 1951 roku.

Poniżej ten sam widok na pocztówce wydanej przez Stengel & Co.

 

 

 

 

 

Danzig – Langebrucke

Wydawca: Brak Nadana w dniu: 30.12.1897

Długie Pobrzeże (niem. Lange Brücke) – deptak nadwodny w Gdańsku na Głównym Mieście, ciągnący się wzdłuż zachodniego brzegu Motławy.

Wzdłuż ulicy znajdują się charakterystyczne dla architektury Gdańska bramy wodne. Ulica była niegdyś nazywana Długi Most.

Pierwsze wzmianki na temat przystani na tym brzegu Motławy pochodzą z XIV wieku. Przez wieki w miejscu dzisiejszego deptaku znajdowały się nie połączone ze sobą drewniane platformy różnej wysokości, służące do wyładunku i rozładunku statków. W XVII wieku doszło do ich połączenia w jeden pomost.

 

Danzig – Langebrucke. No 8 268M.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 8 268M Nadana w dniu: 26.10.1899

Długie Pobrzeże (niem. Lange Brücke) – deptak nadwodny w Gdańsku na Głównym Mieście, ciągnący się wzdłuż zachodniego brzegu Motławy.

Wzdłuż ulicy znajdują się charakterystyczne dla architektury Gdańska bramy wodne. Ulica była niegdyś nazywana Długi Most.

Pierwsze wzmianki na temat przystani na tym brzegu Motławy pochodzą z XIV wieku. Przez wieki w miejscu dzisiejszego deptaku znajdowały się nie połączone ze sobą drewniane platformy różnej wysokości, służące do wyładunku i rozładunku statków. W XVII wieku doszło do ich połączenia w jeden pomost.

Poniżej ten sam motyw na pocztówce również wydanej przez Dr. Trenkler Co. (Wydana: Leipzig;  Numer: 11 612;  Nadana w dniu: 27.08.1903)

 

Danzig – Die Langebrucke.

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1889 Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

Długie Pobrzeże (niem. Lange Brücke) – deptak nadwodny w Gdańsku na Głównym Mieście, ciągnący się wzdłuż zachodniego brzegu Motławy.

Wzdłuż ulicy znajdują się charakterystyczne dla architektury Gdańska bramy wodne. Ulica była niegdyś nazywana Długi Most.

Pierwsze wzmianki na temat przystani na tym brzegu Motławy pochodzą z XIV wieku. Przez wieki w miejscu dzisiejszego deptaku znajdowały się nie połączone ze sobą drewniane platformy różnej wysokości, służące do wyładunku i rozładunku statków. W XVII wieku doszło do ich połączenia w jeden pomost.

Poniżej ten sam motyw ale z innymi opisami. Zdjęcie wydane w 1889 z numerem 48.

Kolejne wydanie tego samego ujęcia le wydane przez wydawnictwo L. Saunier’s Buch- & Kunsthandlung.

Danzig – Die Langebrucke. No 120.

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig Numer: 120 Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

Zdjęcie wykonane  w 1895 roku.

Długie Pobrzeże (niem. Lange Brücke) – deptak nadwodny w Gdańsku na Głównym Mieście, ciągnący się wzdłuż zachodniego brzegu Motławy.

Wzdłuż ulicy znajdują się charakterystyczne dla architektury Gdańska bramy wodne. Ulica była niegdyś nazywana Długi Most.

Pierwsze wzmianki na temat przystani na tym brzegu Motławy pochodzą z XIV wieku. Przez wieki w miejscu dzisiejszego deptaku znajdowały się nie połączone ze sobą drewniane platformy różnej wysokości, służące do wyładunku i rozładunku statków. W XVII wieku doszło do ich połączenia w jeden pomost.

 

 

Danzig. Krahntor mit Langebrucke. No 1 019S

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 1 019S Nadana w dniu: 13.07.1901

Błędny opis pocztówki. Nie jest to Krahntor (Żuraw) a Dom Towarzystwa Przyrodniczego. Obok, z prawej,  Brama Mariacka.

Dom Towarzystwa Przyrodniczego, Dom Przyrodników – jedna z najbardziej okazałych kamienic Gdańska, w latach 1846-1936 siedziba Towarzystwa Przyrodniczego, od 1958 r. siedziba Muzeum Archeologicznego.

Kamienica w stylu manierystycznym (zwanym też północnym albo niderlandzkim renesansem) stoi przy ul. Mariackiej pod numerem 26, obok Bramy Mariackiej, z boczną fasadą od strony Długiego Pobrzeża. Zbudowano ją w latach 1597-99 dla kupca Hansa Köpego, prawdopodobnie według projektu Antoniego van Obberghena.

Bardzo wysoka (30 m do kalenicy) fasada frontowa otrzymała dość powściągliwą dekorację kamieniarską ze skromnym portalem. Szczyt ozdobiony jest typową manierystyczną ornamentyką przecinających się prostych i okrągłych taśm. Architekt zastosował oryginalne, niespotykane w innych gdańskich kamienicach elementy, by urozmaicić potężną bryłę budowli widoczną od strony Motławy. Boczna elewacja została wzbogacona wielopiętrowym wykuszem, zakończonym podwójnym szczytem. Kryty blachą dach otrzymał formę falującą, powtarzającą linie szczytów frontowej i tylnej fasady. Do frontowej fasady dostawiono 36-metrową (wysokość łącznie z iglicą) wieżę zwieńczoną pięknym hełmem z latarnią.

Historia kamienicy w XVII i XVIII wieku nie jest zbyt dobrze znana. Prawdopodobnie łączyła ona funkcje budynku mieszkalnego i składowego, w którym poszczególne pomieszczenia były wynajmowane zagranicznym kupcom. Według przekazów zebranych w XIX wieku, mieściły się tutaj też mieszkania i pracownie korporacji szewskiej. W 1846 r. kamienicę zakupiło Towarzystwo Przyrodnicze w Gdańsku, które urządziło w jej wnętrzach sale posiedzeń, pracownie naukowe, małe muzeum oraz bibliotekę. W 1866 na wieży umieszczono obserwatorium astronomiczne – zniknął z niej wtedy hełm, zastąpiony obrotową kopułą. W wysokiej piwnicy natomiast mieściła się restauracja „Zum Grünen Gewölbe” (Pod zielonym sklepieniem).

W 1945 r. budynek został bardzo poważnie zniszczony, ale ocalała frontowa fasada wraz z wieżą. Odbudowano go w latach 1956-58 z przeznaczeniem na siedzibę Muzeum Archeologicznego. Na wieżyczce przywrócono hełm w kształcie sprzed 1866 r

Za: http://pl.wikipedia.org

 

S.S.”Richard Damme”. Danzig – Krahnenthor

Wydawca: Rommler & Jonas Wydana: Dresden Numer: 7 813t Nadana w dniu: 22.12.1896

Pocztówka wysłana w 1896 (!!!) roku.

S.S.”Richard Damme” na tle Żurawia.

 

Żuraw (niem. Krantor) – zabytkowydźwig portowy Gdańska, usadowiony pomiędzy pylonami Bramy Szerokiej nad Motławą.

Brama Szeroka (jedna z tzw. bram wodnych Głównego Miasta) istniała już w 1363, a z 1367 zachowała się łacińska wzmianka o dźwigu (caranum).

W obecnym kształcie żuraw zbudowano w latach 1442-1444. Służył przede wszystkim jako urządzenie portowe do załadunku towarów (głównie piwa) i balastu na statki, oraz do stawiania ich masztów. Urządzenie było w stanie podnieść ciężar czterech ton, na wysokość jedenastu metrów. Mechanizmem są dwa bębny o średnicy około sześciu metrów. Jako siłę napędową wykorzystywano ludzi stąpających wewnątrz tych bębnów (tzw. kół deptakowych).

Żuraw został podpalony w 1945, gdy miasto zdobyła Armia Czerwona. Ocalały mury okalające drewnianą konstrukcję. Po II wojnie światowej zrekonstruowano część drewnianą.

S.S.”Paul Beneke”. Danzig – Lanfebrucke m.Krahntor.

Wydawca: Karl Altmann Wydana: Berlin-Friedenau Nadana w dniu: Bez obiegu

Parowy (Stema Ship) bocznokołowiec Paul Beneke, zbudowany w 1906 roku w gdańskiej stoczni Klawitter nosił imię słynnego gdańskiego korsarza z XV wieku.

Jego właścicielem była gdańska firma Weichsel (ta sama, która zbudowała helski Kurhaus). Odbywał rejsy na trasie Gdańsk-Sopot-Gdynia-Hel. Mógł zabrać na pokład 70 osób, do których dyspozycji były wygodne przedziały pasażerskie oraz kawiarnia i restauracja. W 1945 roku ewakuowany. Po wojnie jego portem macierzystym była Lubeka. Złomowany w 1951 roku.

S.S.”Richard Damme”. Danzig – Am Krahntor.

Wydawca: B. & W. Numer: 59 155 Nadana w dniu: Bez obiegu

Parowiec S.S.”Richard Damme”.

„Richard Damme” zbudowany  w 1888 r., przez  Klawitter Werftbetrieb GmbH, Gdańsk (Niemcy); 139 BRT, 0 NRT; 33,2×5,4×1,9 m; 1 MP22, 350 KM, 1 śr, 8 w; załoga 10 osób.

Kadłub żelazny, maszynownia na rufie. Stary holownik ratowniczy, była własność gdańskiej f-my „Weichsel” Danziger Dampfschiffahrt & Seebad AG. Używanybył także jako lodołamacz portowy.

W końcu 1947 r. został przeję-ty w Kilonii przez Polską Misję Morską, przyprowadzony do Gdyni 23.1.48 i oddany Gdańskiemu Urzędowi Morskie-mu. Od 1.1.51 w eksploatacji PRO, gdzie pełnił funkcje pomocnicze. W 1958 r. wycofany z eksploatacji i oddany na złom.

Danzig – Langebrucke. Jdeal 6.

Wydawca: Danziger Jdeal Numer: 6

Długie Pobrzeże (niem. Lange Brücke) – deptak nadwodny w Gdańsku na Głównym Mieście, ciągnący się wzdłuż zachodniego brzegu Motławy.

Wzdłuż ulicy znajdują się charakterystyczne dla architektury Gdańska bramy wodne. Ulica była niegdyś nazywana Długi Most.

Pierwsze wzmianki na temat przystani na tym brzegu Motławy pochodzą z XIV wieku. Przez wieki w miejscu dzisiejszego deptaku znajdowały się nie połączone ze sobą drewniane platformy różnej wysokości, służące do wyładunku i rozładunku statków. W XVII wieku doszło do ich połączenia w jeden pomost.

Danzig – Mottlaupartie

Wydawca: Carl Brikmann Wydana: Breslau

 

Ołowianka (niem. Bleihof) – wyspa w Gdańsku na rzece Motławie i Kanale na Stępce, położona w dzielnicy Śródmieście. Widoczna na wprost w górnej części pocztówki.

Ołowianka stanowiła w latach 1343-1454 własność zamku krzyżackiego.

Życie w średniowiecznym porcie gdańskim koncentrowało się na lewym brzegu Motławy. Znajdowały się tam wodne bramy miejskie, przy których istniały nabrzeża, drewniane pomosty i urządzenia przeładunkowe. Stały rozwój portu spowodował potrzebę powiększania i rozbudowy infrastruktury. Wykorzystano tereny na przeciwległym brzegu rzeki do budowy nowych magazynów i nabrzeży przeładunkowych.

W czasach krzyżackich był to obszar o dużym znaczeniu strategicznym, o czym świadczy fakt, że to właśnie tutaj wzniesiono zabudowania szafarza zakonnego. Najstarsza, utrwalona w dokumentach z 1404 roku nazwa tego miejsca brzmiała Szafarnia. Z leżącym po drugiej stronie Motławy zamczyskiem łączył ową połać najpierw most, a od 1417 roku prom. Ołowianka nie była jeszcze wtedy wyspą. Została nią dopiero po przekopaniu w roku 1576 Kanału na Stępce. Obecną swoją nazwę zawdzięcza magazynom, służącym do przechowywania ołowiu. Największy z nich określano jako Dwór Ołowiany. Znajdowała się tam również waga, na którą wielki żuraw (konstrukcji Wybego Adama) ładował ołów sprowadzany drogą wodną aż z Olkusza.

W 1454 Kazimierz Jagiellończyk podarował wyspę miastu, które w tym samym roku włączyło ją w swoje granice administracyjne. Miasto zaczęło wynajmować spichlerze instytucjom i osobom prywatnym. Rejestry czynszów wymieniają trzy spichlerze w 1499, cztery spichlerze w 1553.

Oprócz Ołowianego Dworu, jak i wspomnianej wagi i dźwigu, po których nie ma już śladu, znajdowały się również spichlerze. Najlepiej zachował się z nich Królewski. Ta budowla z trzema kondygnacjami wzniesiona została w XVII wieku. Twórcą spichlerza był architekt gdański Jan Strakowski. Trzy inne – Panna, Miedź i Oliwski – odbudowano dopiero w 1985 roku.

Część wschodnia Ołowianki, zwana niegdyś Ciesielnią, wraz z kończącą ją Kępą należała do przystani portowej. Znajdowały się tam wielkie zakłady ciesielskie, a także rodzaj stoczni remontowej, z której korzystali Krzyżacy. Niedaleko znajdowała się rogatka wodna, w postaci długiego łańcucha lub drąga zagradzającego Motławę. Możliwe, że funkcjonowała jeszcze w 1809 roku.

W 1643 roku na wyspie Ołowiance znajdowało się 7 spichlerzy.

Pod koniec lat sześćdziesiątych XIX wieku wybudowano w rejonie starej Ciesielni przepompownię ścieków, zachowaną do dziś. Wraz z nią pojawił się tam pierwszy komin i maszyny parowe. Zadaniem przepompowni było zbieranie ścieków z terenu całego miasta. Została ona celowo umieszczona bardzo nisko, na granicy terenu zurbanizowanego i przemysłowego. Rury odprowadzały ścieki w stronę łąk na Stogach (zwanych polami ryżowymi), gdzie po oczyszczeniu w osadnikach wypełnionych piaskiem, w których rosła roślinność, ścieki były zrzucane do Martwej Wisły w okolicach Twierdzy Wisłoujście.

W latach 1896-1898 na Ołowiance wybudowano kompleks elektrowni miejskiej przez berlińską firmę Siemens & Halske. Zbudowany został na Kanale na Stępce most kolejowy z linią, którą dowożono węgiel do elektrowni. Wedle pierwotnych planów Ołowianka miała zasilać oświetlenie ulic Gdańska i Wrzeszcza. Zastąpiono na początku gazowe oświetlenie na dzisiejszej al. Zwycięstwa. Zainstalowane urządzenia zasilały łącznie około 6200 żarówek. W roku 1907 długość ówczesnej sieci nadziemnej nie przekraczała jeszcze 170 km. Był to początek gdańskiej elektryfikacji.

W ostatnich miesiącach wojny zakład doznał zniszczeń. Zburzona została fasada nadmotławska i przemysłowy komin oraz stropy elektrowni. Uszkodzenia samego zakładu usunięto w sierpniu 1945.

 

Danzig – Langbrucke mit Krahntor

Wydawca: C.B.D. Nadana w dniu: 04.09.1937

Statek na obrotnicy pomiędzy Wyspą Spichrzów ( prawy dolny róg) i Ołowianką (prawy górny róg).

Ołowianka (niem. Bleihof) – wyspa w Gdańsku na rzece Motławie i Kanale na Stępce, położona w dzielnicy Śródmieście. Na pocztówce widoczna po prawej stronie w górnej części.

Ołowianka stanowiła w latach 1343-1454 własność zamku krzyżackiego.

Życie w średniowiecznym porcie gdańskim koncentrowało się na lewym brzegu Motławy. Znajdowały się tam wodne bramy miejskie, przy których istniały nabrzeża, drewniane pomosty i urządzenia przeładunkowe. Stały rozwój portu spowodował potrzebę powiększania i rozbudowy infrastruktury. Wykorzystano tereny na przeciwległym brzegu rzeki do budowy nowych magazynów i nabrzeży przeładunkowych.

W czasach krzyżackich był to obszar o dużym znaczeniu strategicznym, o czym świadczy fakt, że to właśnie tutaj wzniesiono zabudowania szafarza zakonnego. Najstarsza, utrwalona w dokumentach z 1404 roku nazwa tego miejsca brzmiała Szafarnia. Z leżącym po drugiej stronie Motławy zamczyskiem łączył ową połać najpierw most, a od 1417 roku prom. Ołowianka nie była jeszcze wtedy wyspą. Została nią dopiero po przekopaniu w roku 1576 Kanału na Stępce. Obecną swoją nazwę zawdzięcza magazynom, służącym do przechowywania ołowiu. Największy z nich określano jako Dwór Ołowiany. Znajdowała się tam również waga, na którą wielki żuraw (konstrukcji Wybego Adama) ładował ołów sprowadzany drogą wodną aż z Olkusza.

W 1454 Kazimierz Jagiellończyk podarował wyspę miastu, które w tym samym roku włączyło ją w swoje granice administracyjne. Miasto zaczęło wynajmować spichlerze instytucjom i osobom prywatnym. Rejestry czynszów wymieniają trzy spichlerze w 1499, cztery spichlerze w 1553.

Oprócz Ołowianego Dworu, jak i wspomnianej wagi i dźwigu, po których nie ma już śladu, znajdowały się również spichlerze. Najlepiej zachował się z nich Królewski. Ta budowla z trzema kondygnacjami wzniesiona została w XVII wieku. Twórcą spichlerza był architekt gdański Jan Strakowski. Trzy inne – Panna, Miedź i Oliwski – odbudowano dopiero w 1985 roku.

Część wschodnia Ołowianki, zwana niegdyś Ciesielnią, wraz z kończącą ją Kępą należała do przystani portowej. Znajdowały się tam wielkie zakłady ciesielskie, a także rodzaj stoczni remontowej, z której korzystali Krzyżacy. Niedaleko znajdowała się rogatka wodna, w postaci długiego łańcucha lub drąga zagradzającego Motławę. Możliwe, że funkcjonowała jeszcze w 1809 roku.

W 1643 roku na wyspie Ołowiance znajdowało się 7 spichlerzy.

Pod koniec lat sześćdziesiątych XIX wieku wybudowano w rejonie starej Ciesielni przepompownię ścieków, zachowaną do dziś. Wraz z nią pojawił się tam pierwszy komin i maszyny parowe. Zadaniem przepompowni było zbieranie ścieków z terenu całego miasta. Została ona celowo umieszczona bardzo nisko, na granicy terenu zurbanizowanego i przemysłowego. Rury odprowadzały ścieki w stronę łąk na Stogach (zwanych polami ryżowymi), gdzie po oczyszczeniu w osadnikach wypełnionych piaskiem, w których rosła roślinność, ścieki były zrzucane do Martwej Wisły w okolicach Twierdzy Wisłoujście.

W latach 1896-1898 na Ołowiance wybudowano kompleks elektrowni miejskiej przez berlińską firmę Siemens & Halske. Zbudowany został na Kanale na Stępce most kolejowy z linią, którą dowożono węgiel do elektrowni. Wedle pierwotnych planów Ołowianka miała zasilać oświetlenie ulic Gdańska i Wrzeszcza. Zastąpiono na początku gazowe oświetlenie na dzisiejszej al. Zwycięstwa. Zainstalowane urządzenia zasilały łącznie około 6200 żarówek. W roku 1907 długość ówczesnej sieci nadziemnej nie przekraczała jeszcze 170 km. Był to początek gdańskiej elektryfikacji.

W ostatnich miesiącach wojny zakład doznał zniszczeń. Zburzona została fasada nadmotławska i przemysłowy komin oraz stropy elektrowni. Uszkodzenia samego zakładu usunięto w sierpniu 1945.

Danzig – Das Krahnthor in Danzig.

Wydawca: Theo Stroefer Wydana: Nurnberg Nadana w dniu: Bez obiegu

Statek Wanda zacumowany przy Ołowiance.

KOLEJNE NAZWY:  „TCZEW”;  „MAZOWSZE”;
TYP STATKU:  PASAŻERSKO  – TOWAROWY
ROK BUDOWY: 26 kwietnia 1887
STOCZNIA: J.W. Klawitter Werft, Danzig.

DANE TECHNICZNE:
1887: długość: 45,50 m; szerokość całkowita: 7,50 m ; zanurzenie: 0,50 m.; nośność: 143 t
1953: długość całkowita: 46,80 m; długość m.p.: 45,60 m; szerokość całkowita: 7,50 m ; wysokość burt: 2,40 m; wysokość nierozbieralna: 3,80 m; zanurzenie: 0,60 m.; zanurzenie max.: 1,30 m; nośność: 161 t.
SILNIKI GŁÓWNE: 1 maszyna parowa ; dwucylindrowa podwójnego rozprężania prod.: J.W. Klawitter Werft, Danzig, o mocy 200 KM z 1887 roku. Nr fabryczny: 3822.
KOTŁY PAROWE: 1 kocioł
INNE DANE:
materiał budowy: dno: stal; burt: stal; pokład: stal.
kadłub nitowany o poprzecznym systemie wiązań.
napęd: 2 tylne koła łopatkowe; prędkość: 13 km/h.; załoga: 7 osób.
PORT MACIERZYSTY: Bydgoszcz
ARMATOR: P.P. Bydgoska Żegluga na Wiśle, Bydgoszcz.

RYS HISTORYCZNY

Zbudowany na zamówienie Johanna Goetz, Graudenz [Grudziądz] jako statek towarowo-holowniczy. Posiadał własne urządzenia przeładunkowe. Pływał relacji Thorn – Danzig. Koszt jego budowy wyniósł 32.000 RM.

 W dniu 24 stycznia 1902 roku statek staje się własnością Isaacka Belgrad [75 %], Adolfa Nonnenberga [13 %] i Gustawa Waltera [12 %] również z Graudenz. Kupiony został za kwotę 41.500 RM. 28 lutego 1902 roku rWandar1; zostaje zakupiona przez firmę Franz Reichenberg & Co., Danzig. Kolejna zmiana armatora nastąpiła 17 czerwca 1903 roku kiedy to statek kupił Paul Zedler, Elbing.[Elbląg] a następnie 8 lipca 1905 roku August Zedler, Elbing. Statek pływa na trasie Königsberg-Elbing. W dniu 10 marca 1906 roku „Wanda” trafia do gdańsko-hamburskiej firmy Johannes Ick. Pływa na Wiśle i Zalewie Wiślanym. We wrześniu 1925 roku z upoważnienia firmy Johannes Ick jego dyrektor Hermann Brämer sprzedał statek dla Josepha Schwarza z Gniewu. „Wanda” pływała na trasie Danzig-Płock. Po śmierci armatora zgodnie z testamentem z 29 sierpnia 1934 r. statek odziedziczyli: syn Theodor Edmund Schwarz, wdowa Weronika Schwarz po 4/16 wartości statku, córka Agnieszka Małolepszy z d. Schwartz, Edyta Schwarz i Mieczysław Schwarz po 2/16 każdy oraz wnukowie Łucja Aleksandra Schwarz i Roman Schwarz po 1/16 każdy. W 1935 roku Teodor Edmund Schwarz spłacił statek i stał się jedynym właścicielem. Eksploatowany na Wiśle w relacji Danzig-Płock. We wrześniu 1939 roku zajęty przez Reichstaathalter Danzig-Westpreussen der Staatskomisär für die Beschlagnahme polnische Vermögens in Danzig [ Państwowy Urząd Rzeszy Gdańsk r11; Prusy Zachodnie komisarz państwowy do spraw konfiskaty polskiego mienia ]. W kwietniu 1940 roku został zwolniony ponieważ właściciel otrzymał obywatelstwo niemieckie. Po zakończeniu wojny w maju 1945 roku „Wanda” znajdowała się w Gdańsku. Przejęta pod przymusowy zarząd państwowy została oddana w użytkowanie dotychczasowemu właścicielowi Teodorowi Edmundowi Schwarz z Gniewu. W 1948 r. przejęty przez Państwową Żeglugę na Wiśle. Ekspozytura w Bydgoszczy, zmieniono nazwę na „MAZOWSZE”. Od 1949 roku do 1950 przeszedł remont kapitalny. W 1951 roku trafił do Żeglugi na Wiśle Przedsiębiorstwo Państwowe Ekspozytura Rejonowa w Bydgoszczy. Eksploatowany na Wiśle. Ze względu na zły stan techniczny wycofany w 1954 roku i przystosowany na przystań pasażerską otrzymał nazwę „TCZEW”. Początkowo stał w Tczewie a po przebazowaniu do Torunia zmienił nazwę na „BYDGOSZCZ”. Od 1956 roku w P.P. Bydgoska Żegluga na Wiśle w Bydgoszczy. Złomowany w 1964 roku.


© OPRACOWAŁ: Waldemar Danielewicz Gdańsk 1 września 2007.

 


Danzig-Krahntor

Wydawca: Rommler & Jonas Wydana: Dresden

Żuraw (niem. Krantor) – zabytkowydźwig portowy Gdańska, usadowiony pomiędzy pylonami Bramy Szerokiej nad Motławą.

Brama Szeroka (jedna z tzw. bram wodnych Głównego Miasta) istniała już w 1363, a z 1367 zachowała się łacińska wzmianka o dźwigu (caranum).

W obecnym kształcie żuraw zbudowano w latach 1442-1444. Służył przede wszystkim jako urządzenie portowe do załadunku towarów (głównie piwa) i balastu na statki, oraz do stawiania ich masztów. Urządzenie było w stanie podnieść ciężar czterech ton, na wysokość jedenastu metrów. Mechanizmem są dwa bębny o średnicy około sześciu metrów. Jako siłę napędową wykorzystywano ludzi stąpających wewnątrz tych bębnów (tzw. kół deptakowych).

Żuraw został podpalony w 1945, gdy miasto zdobyła Armia Czerwona. Ocalały mury okalające drewnianą konstrukcję. Po II wojnie światowej zrekonstruowano część drewnianą.

 

Danzig – Krahn- u. Frauenthor

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden-Berlin Numer: Ser. Vi No. 8 035 Nadana w dniu: Bez obiegu

Żuraw (niem. Krantor) – zabytkowydźwig portowy Gdańska, usadowiony pomiędzy pylonami Bramy Szerokiej nad Motławą.

Brama Szeroka (jedna z tzw. bram wodnych Głównego Miasta) istniała już w 1363, a z 1367 zachowała się łacińska wzmianka o dźwigu (caranum).

W obecnym kształcie żuraw zbudowano w latach 1442-1444. Służył przede wszystkim jako urządzenie portowe do załadunku towarów (głównie piwa) i balastu na statki, oraz do stawiania ich masztów. Urządzenie było w stanie podnieść ciężar czterech ton, na wysokość jedenastu metrów. Mechanizmem są dwa bębny o średnicy około sześciu metrów. Jako siłę napędową wykorzystywano ludzi stąpających wewnątrz tych bębnów (tzw. kół deptakowych).

Żuraw został podpalony w 1945, gdy miasto zdobyła Armia Czerwona. Ocalały mury okalające drewnianą konstrukcję. Po II wojnie światowej zrekonstruowano część drewnianą.

 

Poniżej pocztówka z tym samym widokiem ale wydana przez Louisa Glasera .Wydana: Leipzig  Numer: 7 589 Nadana w dniu: 10.10.1902

 

Poniżej kolejna pocztówka z tym samym widokiem ale wydana przez Max Brauns Kunst-Anstalt  (Wydana: Berlin;  Numer: 1 003;  Nadana w dniu: 13.08.1903)

 

Poniżej fotografia z tym samym widokiem ale wydana przez Stengel & Co.  (Wydana: Dresden u. Berlin)

S.S. „Sirene”. Danzig – Hafen. No 1 013

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 1 013 Nadana w dniu: Brak daty

Parowiec S.S. „SIRENE”(20NRT 22,80m 40KM)  zbudowany w 1884 w gdańskiej stoczni  J.W.Klawitter,

Po wojnie Polski zmieniona nazwa na „Malbork” potem „Stefan Okrzeja”. W 1963 złomowany.

 

W tle Żuraw (niem. Krantor) – zabytkowydźwig portowy Gdańska, usadowiony pomiędzy pylonami Bramy Szerokiej nad Motławą.

Brama Szeroka (jedna z tzw. bram wodnych Głównego Miasta) istniała już w 1363, a z 1367 zachowała się łacińska wzmianka o dźwigu (caranum).

W obecnym kształcie żuraw zbudowano w latach 1442-1444. Służył przede wszystkim jako urządzenie portowe do załadunku towarów (głównie piwa) i balastu na statki, oraz do stawiania ich masztów. Urządzenie było w stanie podnieść ciężar czterech ton, na wysokość jedenastu metrów. Mechanizmem są dwa bębny o średnicy około sześciu metrów. Jako siłę napędową wykorzystywano ludzi stąpających wewnątrz tych bębnów (tzw. kół deptakowych).

Żuraw został podpalony w 1945, gdy miasto zdobyła Armia Czerwona. Ocalały mury okalające drewnianą konstrukcję. Po II wojnie światowej zrekonstruowano część drewnianą.

S.S. „Imperator”. Danzig – Krahntor.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Nadana w dniu: 12.07.1916

Na pierwszym planie  parowiec S.S.  „Imperator”

Zbudowany w Stettiner Oderwerke w 1897 ( 67 m, 1079 BRT), pływał u armatora „Szczecińskie Towarzystwa Żeglugowego Braeunlicha” („Stettiner  Dampfschiff-Gesellschaft J. F. Braunlich G.m.b.H.). Pasażerów 600 załoga 30 osób.

Początkowo pływał z Sasnitz do Trelleborga.

Od 1909 na linii Szczecin – Rugia.

W 1914 roku w Kaiserliche Marine jako statek szpitalny.

19 lutego 1919 roku zwrócony dawnemu armatorowi jednak 14 marca 1919 roku przekazany Francji w ramach reparacji. Nazwany WELCOME pływał w firmie Genoud & Cie, Cherbourg.

Sprzedany na złom do Wlk. Brytanii w 1935 r.

 

S.S.”John Gibsone” i S.S.”Juno”.

Wydawca: Karl Altmann Wydana: Berlin-Friedenau Numer: 363 Nadana w dniu: Bez obiegu

Parowiec S.S “John Gibsone” a za nim S.S.”Juno” na tle Żurawia.

S.S.”John Gibsone” został zbudowany w 1907 roku  w gdańskiej stoczni  J.W.Klawitter.
Pojemność :brutto-146 RT; netto-20 RT
Wymiary: :długość-34,26 m, szerokość-6,80 m, zanurzenie-2,14 m
Silnik główny: 1 maszyna parowa; moc: 270 KM
Prędkość: 23 km/godz.., Załoga: 7 ludzi

Przebieg słuzby:

1907: ‘Weichsel’ Danziger Dampfschiffahrt und Seebad A.G., Danzig.[D]
1920:  ‘Weichsel’ Danziger Dampfschiffahrt und Seebad A.G., Danzig. [DZ]
1921:  zmiana nazwy na „Gorch Fock” – Hafen Dampschiffahrt A.G., Hamburg.[D]
1929: – złomowany w Groningen (Holandia)

S.S.”Sirene”. Danzig – Krahntor

Wydawca: John & Rosenberg Wydana: Danzig, Buchhandlung Numer: D.R.G.M. 127705 Nadana w dniu: Bez obiegu

Parowiec S.S. „Sirene” na tle Żurawia.

 

Żuraw (niem. Krantor) – zabytkowydźwig portowy Gdańska, usadowiony pomiędzy pylonami Bramy Szerokiej nad Motławą.

Brama Szeroka (jedna z tzw. bram wodnych Głównego Miasta) istniała już w 1363, a z 1367 zachowała się łacińska wzmianka o dźwigu (caranum).

W obecnym kształcie żuraw zbudowano w latach 1442-1444. Służył przede wszystkim jako urządzenie portowe do załadunku towarów (głównie piwa) i balastu na statki, oraz do stawiania ich masztów. Urządzenie było w stanie podnieść ciężar czterech ton, na wysokość jedenastu metrów. Mechanizmem są dwa bębny o średnicy około sześciu metrów. Jako siłę napędową wykorzystywano ludzi stąpających wewnątrz tych bębnów (tzw. kół deptakowych).

Żuraw został podpalony w 1945, gdy miasto zdobyła Armia Czerwona. Ocalały mury okalające drewnianą konstrukcję. Po II wojnie światowej zrekonstruowano część drewnianą.

 

Danzig – Krahntor mit Langebrucke. No 11 603.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 11 603 Nadana w dniu: 16.07.1903

Żuraw (niem. Krantor) – zabytkowydźwig portowy Gdańska, usadowiony pomiędzy pylonami Bramy Szerokiej nad Motławą.

Brama Szeroka (jedna z tzw. bram wodnych Głównego Miasta) istniała już w 1363, a z 1367 zachowała się łacińska wzmianka o dźwigu (caranum).

W obecnym kształcie żuraw zbudowano w latach 1442-1444. Służył przede wszystkim jako urządzenie portowe do załadunku towarów (głównie piwa) i balastu na statki, oraz do stawiania ich masztów. Urządzenie było w stanie podnieść ciężar czterech ton, na wysokość jedenastu metrów. Mechanizmem są dwa bębny o średnicy około sześciu metrów. Jako siłę napędową wykorzystywano ludzi stąpających wewnątrz tych bębnów (tzw. kół deptakowych).

Żuraw został podpalony w 1945, gdy miasto zdobyła Armia Czerwona. Ocalały mury okalające drewnianą konstrukcję. Po II wojnie światowej zrekonstruowano część drewnianą.

 

Poniżej kolejna pocztówka z tym samym motywem wydana przez tego samego autora: Dr. Trenkler Co.  (Wydana: Leipzig, 1906;  Numer: Dzg. 73;  Nadana w dniu: Bez obiegu)

Danzig-Langebrucke

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Nadana w dniu: 29.07.1922

Żuraw (niem. Krantor) – zabytkowydźwig portowy Gdańska, usadowiony pomiędzy pylonami Bramy Szerokiej nad Motławą.

Brama Szeroka (jedna z tzw. bram wodnych Głównego Miasta) istniała już w 1363, a z 1367 zachowała się łacińska wzmianka o dźwigu (caranum).

W obecnym kształcie żuraw zbudowano w latach 1442-1444. Służył przede wszystkim jako urządzenie portowe do załadunku towarów (głównie piwa) i balastu na statki, oraz do stawiania ich masztów. Urządzenie było w stanie podnieść ciężar czterech ton, na wysokość jedenastu metrów. Mechanizmem są dwa bębny o średnicy około sześciu metrów. Jako siłę napędową wykorzystywano ludzi stąpających wewnątrz tych bębnów (tzw. kół deptakowych).

Żuraw został podpalony w 1945, gdy miasto zdobyła Armia Czerwona. Ocalały mury okalające drewnianą konstrukcję. Po II wojnie światowej zrekonstruowano część drewnianą.

Danzig. Krahntor. No 519.

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Numer: 519 Nadana w dniu: 06.03.1911

Żuraw (niem. Krantor) – zabytkowydźwig portowy Gdańska, usadowiony pomiędzy pylonami Bramy Szerokiej nad Motławą.

Brama Szeroka (jedna z tzw. bram wodnych Głównego Miasta) istniała już w 1363, a z 1367 zachowała się łacińska wzmianka o dźwigu (caranum).

W obecnym kształcie żuraw zbudowano w latach 1442-1444. Służył przede wszystkim jako urządzenie portowe do załadunku towarów (głównie piwa) i balastu na statki, oraz do stawiania ich masztów. Urządzenie było w stanie podnieść ciężar czterech ton, na wysokość jedenastu metrów. Mechanizmem są dwa bębny o średnicy około sześciu metrów. Jako siłę napędową wykorzystywano ludzi stąpających wewnątrz tych bębnów (tzw. kół deptakowych).

Żuraw został podpalony w 1945, gdy miasto zdobyła Armia Czerwona. Ocalały mury okalające drewnianą konstrukcję. Po II wojnie światowej zrekonstruowano część drewnianą.

Danzig – Kranthor. No 11 609.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 11 609 Nadana w dniu: 25.05.1912

Żuraw (niem. Krantor) – zabytkowy dźwig portowy Gdańska, usadowiony pomiędzy pylonami Bramy Szerokiej nad Motławą.rama Szeroka (jedna z tzw. bram wodnych Głównego Miasta) istniała już w 1363, a z 1367 zachowała się łacińska wzmianka o dźwigu (caranum).

W obecnym kształcie żuraw zbudowano w latach 1442-1444. Służył przede wszystkim jako urządzenie portowe do załadunku towarów (głównie piwa) i balastu na statki, oraz do stawiania ich masztów. Urządzenie było w stanie podnieść ciężar czterech ton, na wysokość jedenastu metrów. Mechanizmem są dwa bębny o średnicy około sześciu metrów. Jako siłę napędową wykorzystywano ludzi stąpających wewnątrz tych bębnów (tzw. kół deptakowych).

Żuraw został podpalony w 1945, gdy miasto zdobyła Armia Czerwona. Ocalały mury okalające drewnianą konstrukcję. Po II wojnie światowej zrekonstruowano część drewnianą.

Poniżej ten sam widok na pocztówce wydanej przez tego samego wydawcę Dr. Trenkler Co. (Wydana: Leipzig 1905;  Numer: Dzg. 33;  Nadana w dniu: Bez obiegu)

 

Danzig – Der Krahn. No 1 005

Wydawca: Dr. Trenklere & Co. Wydana: Leipzig Numer: 1 005 Nadana w dniu: Bez obiegu

Żuraw (niem. Krantor) – zabytkowydźwig portowy Gdańska, usadowiony pomiędzy pylonami Bramy Szerokiej nad Motławą.

Brama Szeroka (jedna z tzw. bram wodnych Głównego Miasta) istniała już w 1363, a z 1367 zachowała się łacińska wzmianka o dźwigu (caranum).

W obecnym kształcie żuraw zbudowano w latach 1442-1444. Służył przede wszystkim jako urządzenie portowe do załadunku towarów (głównie piwa) i balastu na statki, oraz do stawiania ich masztów. Urządzenie było w stanie podnieść ciężar czterech ton, na wysokość jedenastu metrów. Mechanizmem są dwa bębny o średnicy około sześciu metrów. Jako siłę napędową wykorzystywano ludzi stąpających wewnątrz tych bębnów (tzw. kół deptakowych).

Żuraw został podpalony w 1945, gdy miasto zdobyła Armia Czerwona. Ocalały mury okalające drewnianą konstrukcję. Po II wojnie światowej zrekonstruowano część drewnianą.

Poniżej ten sam widok na pocztówce wydanej przez tego samego wydawcę Dr. Trenkler Co.  (Wydana: Leipzig 1904;  Numer: 26 058;  Nadana w dniu: 07.02.1905)

 

Poniżej ten sam widok na kolejnej pocztówce wydanej przez tego samego wydawcę Dr. Trenkler Co.  (Wydana: Leipzig, 1907;  Numer: Dzg. 4;  Nadana w dniu: 21.07.1908)

 

Poniżej ten sam widok na kolejnej pocztówce wydanej przez tego samego wydawcę Dr. Trenkler Co.  (Wydana: Leipzig. 1907;  Numer: Dzg. 4;  Nadana w dniu: 19.12.1908)

 

 

 

Danzig – Langebrucke u. Krahntor.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Nadana w dniu: Bez obiegu

Z prawej Długie Pobrzeże (niem. Lange Brücke) – deptak nadwodny w Gdańsku na Głównym Mieście, ciągnący się wzdłuż zachodniego brzegu Motławy.

Wzdłuż ulicy znajdują się charakterystyczne dla architektury Gdańska bramy wodne. Ulica była niegdyś nazywana Długi Most.

Pierwsze wzmianki na temat przystani na tym brzegu Motławy pochodzą z XIV wieku. Przez wieki w miejscu dzisiejszego deptaku znajdowały się nie połączone ze sobą drewniane platformy różnej wysokości, służące do wyładunku i rozładunku statków. W XVII wieku doszło do ich połączenia w jeden pomost.

Z lewej nabrzeży Wyspy Ołowianka.

Danzig – Der Fischmarkt. Nr 1 001

Wydawca: Dr. Trenklere & Co. Wydana: Leipzig Numer: 1 101 Nadana w dniu: 21.05.1899

Targ Rybny (niem. Fischmarkt) – plac targowy w Gdańsku. Położony jest w północno-zachodnim narożniku Głównego Miasta, nad Motławą, w pobliżu dawnego zamku krzyżackiego.

Początkowo Targ Rybny był otwarty od strony Motławy, ale już w 1448 oddzielono go od rzeki murem, w którym istniała jedna furta (później zwana Bramą Tobiasza, obecnie nieistniejąca). W 1482 powstała nowa brama, zwana dziś Straganiarską. Stopniowo mur pomiędzy bramami i od Bramy Tobiasza do Baszty Łabędź został obudowany domami tak, że Targ Rybny został podzielony na dwie części: położoną nad wodą, zwaną Rybackim Pobrzeżem (gdzie koncentrował się handel rybami) oraz odciętą od wody część, zwaną żartobliwie „kartoflanym Targiem Rybnym” (Kartoffel-Fischmarkt albo Bulwen-Fischmarkt).

Po zniszczeniach w 1945, odbudowano jak dotąd tylko część pierzei Targu Rybnego, obecnie jest on więc znów otwarty od strony Motławy. Nie powrócił jednak do swojej historycznej roli.

Danzig. Fischmarktpartie. No 26 044.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 26 044 Nadana w dniu: 08.02.1905

Targ Rybny (niem. Fischmarkt) – plac targowy w Gdańsku. Położony jest w północno-zachodnim narożniku Głównego Miasta, nad Motławą, w pobliżu dawnego zamku krzyżackiego.

Początkowo Targ Rybny był otwarty od strony Motławy, ale już w 1448 oddzielono go od rzeki murem, w którym istniała jedna furta (później zwana Bramą Tobiasza, obecnie nieistniejąca). W 1482 powstała nowa brama, zwana dziś Straganiarską. Stopniowo mur pomiędzy bramami i od Bramy Tobiasza do Baszty Łabędź został obudowany domami tak, że Targ Rybny został podzielony na dwie części: położoną nad wodą, zwaną Rybackim Pobrzeżem (gdzie koncentrował się handel rybami) oraz odciętą od wody część, zwaną żartobliwie „kartoflanym Targiem Rybnym” (Kartoffel-Fischmarkt albo Bulwen-Fischmarkt).

Po zniszczeniach w 1945, odbudowano jak dotąd tylko część pierzei Targu Rybnego, obecnie jest on więc znów otwarty od strony Motławy. Nie powrócił jednak do swojej historycznej roli.

Danzig – Fischmarkt

Wydawca: W.F. Burau Numer: 2 027

Targ Rybny (niem. Fischmarkt) – plac targowy w Gdańsku. Położony jest w północno-zachodnim narożniku Głównego Miasta, nad Motławą, w pobliżu dawnego zamku krzyżackiego.

Początkowo Targ Rybny był otwarty od strony Motławy, ale już w 1448 oddzielono go od rzeki murem, w którym istniała jedna furta (później zwana Bramą Tobiasza, obecnie nieistniejąca). W 1482 powstała nowa brama, zwana dziś Straganiarską. Stopniowo mur pomiędzy bramami i od Bramy Tobiasza do Baszty Łabędź został obudowany domami tak, że Targ Rybny został podzielony na dwie części: położoną nad wodą, zwaną Rybackim Pobrzeżem (gdzie koncentrował się handel rybami) oraz odciętą od wody część, zwaną żartobliwie „kartoflanym Targiem Rybnym” (Kartoffel-Fischmarkt albo Bulwen-Fischmarkt).

Po zniszczeniach w 1945, odbudowano jak dotąd tylko część pierzei Targu Rybnego, obecnie jest on więc znów otwarty od strony Motławy. Nie powrócił jednak do swojej historycznej roli.

 

Danzig. Fischmarkt. No 21 639.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 21 639 Nadana w dniu: 12.09.1903

Z prawej Wyspa Ołowianka a z lewej Targ Rybny (niem. Fischmarkt).

Targ Rybny położony jest w północno-zachodnim narożniku Głównego Miasta, nad Motławą, w pobliżu dawnego zamku krzyżackiego.

Początkowo Targ Rybny był otwarty od strony Motławy, ale już w 1448 oddzielono go od rzeki murem, w którym istniała jedna furta (później zwana Bramą Tobiasza, obecnie nieistniejąca). W 1482 powstała nowa brama, zwana dziś Straganiarską. Stopniowo mur pomiędzy bramami i od Bramy Tobiasza do Baszty Łabędź został obudowany domami tak, że Targ Rybny został podzielony na dwie części: położoną nad wodą, zwaną Rybackim Pobrzeżem (gdzie koncentrował się handel rybami) oraz odciętą od wody część, zwaną żartobliwie „kartoflanym Targiem Rybnym” (Kartoffel-Fischmarkt albo Bulwen-Fischmarkt).

Po zniszczeniach w 1945, odbudowano jak dotąd tylko część pierzei Targu Rybnego, obecnie jest on więc znów otwarty od strony Motławy. Nie powrócił jednak do swojej historycznej roli.

Danzig – Fischmarkt

Wydawca: A. Rogorsch Wydana: Danzig, Hundgasse 47 Numer: 13

 

Targ Rybny (niem. Fischmarkt) – plac targowy w Gdańsku. Położony jest w północno-zachodnim narożniku Głównego Miasta, nad Motławą, w pobliżu dawnego zamku krzyżackiego.

Początkowo Targ Rybny był otwarty od strony Motławy, ale już w 1448 oddzielono go od rzeki murem, w którym istniała jedna furta (później zwana Bramą Tobiasza, obecnie nieistniejąca). W 1482 powstała nowa brama, zwana dziś Straganiarską. Stopniowo mur pomiędzy bramami i od Bramy Tobiasza do Baszty Łabędź został obudowany domami tak, że Targ Rybny został podzielony na dwie części: położoną nad wodą, zwaną Rybackim Pobrzeżem (gdzie koncentrował się handel rybami) oraz odciętą od wody część, zwaną żartobliwie „kartoflanym Targiem Rybnym” (Kartoffel-Fischmarkt albo Bulwen-Fischmarkt).

Po zniszczeniach w 1945, odbudowano jak dotąd tylko część pierzei Targu Rybnego, obecnie jest on więc znów otwarty od strony Motławy. Nie powrócił jednak do swojej historycznej roli.

 

Danzig – Starożytna Brama

Wydawca: Wydawnictwo Macierzy Szkolnej w Gdańsku Wydana: Fot. J. Bułak, Wilno

Starożytna Brama ozdobiona herbami Polski, Prus Królewskich i Gdańska.

Brama Straganiarska (niem. Häckertor) – zabytkowa, jedna z bram wodnych w Gdańsku. Znajduje się u wylotu ul. Straganiarskiej, przy ul. Rybackie Pobrzeże 6.

Została zbudowana w latach 1481-1492. Jest najbardziej wysuniętą na północ, spośród dziś istniejących bram Głównego Miasta. Od strony Motławy bramę zdobią, wykute w kamieniu herby Prus Królewskich, Polski i Gdańska.

Obecnie Brama Straganiarska służy celom mieszkalnym. W latach 1959-1963 mieszkał w niej aktor Zbigniew Cybulski.

Dokładnie naprzeciw bramy, po drugiej stronie rzeki znajduje się Filharmonia Bałtycka.

Danzig – Fischmarkt

Targ Rybny (niem. Fischmarkt) – plac targowy w Gdańsku. Położony jest w północno-zachodnim narożniku Głównego Miasta, nad Motławą, w pobliżu dawnego zamku krzyżackiego.

Początkowo Targ Rybny był otwarty od strony Motławy, ale już w 1448 oddzielono go od rzeki murem, w którym istniała jedna furta (później zwana Bramą Tobiasza, obecnie nieistniejąca). W 1482 powstała nowa brama, zwana dziś Straganiarską. Stopniowo mur pomiędzy bramami i od Bramy Tobiasza do Baszty Łabędź został obudowany domami tak, że Targ Rybny został podzielony na dwie części: położoną nad wodą, zwaną Rybackim Pobrzeżem (gdzie koncentrował się handel rybami) oraz odciętą od wody część, zwaną żartobliwie „kartoflanym Targiem Rybnym” (Kartoffel-Fischmarkt albo Bulwen-Fischmarkt).

Po zniszczeniach w 1945, odbudowano jak dotąd tylko część pierzei Targu Rybnego, obecnie jest on więc znów otwarty od strony Motławy. Nie powrócił jednak do swojej historycznej roli.

Danzig – Am Fischmarkt

Wydawca: J. Themal Numer: Tx. 6850 Nadana w dniu: Bez obiego

Targ Rybny (niem. Fischmarkt) – plac targowy w Gdańsku. Położony jest w północno-zachodnim narożniku Głównego Miasta, nad Motławą, w pobliżu dawnego zamku krzyżackiego.

Początkowo Targ Rybny był otwarty od strony Motławy, ale już w 1448 oddzielono go od rzeki murem, w którym istniała jedna furta (później zwana Bramą Tobiasza, obecnie nieistniejąca). W 1482 powstała nowa brama, zwana dziś Straganiarską. Stopniowo mur pomiędzy bramami i od Bramy Tobiasza do Baszty Łabędź został obudowany domami tak, że Targ Rybny został podzielony na dwie części: położoną nad wodą, zwaną Rybackim Pobrzeżem (gdzie koncentrował się handel rybami) oraz odciętą od wody część, zwaną żartobliwie „kartoflanym Targiem Rybnym” (Kartoffel-Fischmarkt albo Bulwen-Fischmarkt).

Po zniszczeniach w 1945, odbudowano jak dotąd tylko część pierzei Targu Rybnego, obecnie jest on więc znów otwarty od strony Motławy. Nie powrócił jednak do swojej historycznej roli.

Danzig. Fischmarkt. No 4 068.

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Numer: 4068

Targ Rybny (niem. Fischmarkt) – plac targowy w Gdańsku. Położony jest w północno-zachodnim narożniku Głównego Miasta, nad Motławą, w pobliżu dawnego zamku krzyżackiego.

Początkowo Targ Rybny był otwarty od strony Motławy, ale już w 1448 oddzielono go od rzeki murem, w którym istniała jedna furta (później zwana Bramą Tobiasza, obecnie nieistniejąca). W 1482 powstała nowa brama, zwana dziś Straganiarską. Stopniowo mur pomiędzy bramami i od Bramy Tobiasza do Baszty Łabędź został obudowany domami tak, że Targ Rybny został podzielony na dwie części: położoną nad wodą, zwaną Rybackim Pobrzeżem (gdzie koncentrował się handel rybami) oraz odciętą od wody część, zwaną żartobliwie „kartoflanym Targiem Rybnym” (Kartoffel-Fischmarkt albo Bulwen-Fischmarkt).

Po zniszczeniach w 1945, odbudowano jak dotąd tylko część pierzei Targu Rybnego, obecnie jest on więc znów otwarty od strony Motławy. Nie powrócił jednak do swojej historycznej roli.

Poniżej pocztówka z tym samum motywem i wydana przez tego samego autora – Louis Glaser (Wydana: Leipzig;  Numer: 7 591;  Nadana w dniu: 26.08.1904)

Danzig – Fischmarkt

Wydawca: Bruck & Shon Numer: 361

 

Targ Rybny (niem. Fischmarkt) – plac targowy w Gdańsku. Położony jest w północno-zachodnim narożniku Głównego Miasta, nad Motławą, w pobliżu dawnego zamku krzyżackiego.

Początkowo Targ Rybny był otwarty od strony Motławy, ale już w 1448 oddzielono go od rzeki murem, w którym istniała jedna furta (później zwana Bramą Tobiasza, obecnie nieistniejąca). W 1482 powstała nowa brama, zwana dziś Straganiarską. Stopniowo mur pomiędzy bramami i od Bramy Tobiasza do Baszty Łabędź został obudowany domami tak, że Targ Rybny został podzielony na dwie części: położoną nad wodą, zwaną Rybackim Pobrzeżem (gdzie koncentrował się handel rybami) oraz odciętą od wody część, zwaną żartobliwie „kartoflanym Targiem Rybnym” (Kartoffel-Fischmarkt albo Bulwen-Fischmarkt).

Po zniszczeniach w 1945, odbudowano jak dotąd tylko część pierzei Targu Rybnego, obecnie jest on więc znów otwarty od strony Motławy. Nie powrócił jednak do swojej historycznej roli.

 

Danzig – Fischmarkt

Wydana: Danzig

 

Targ Rybny (niem. Fischmarkt) – plac targowy w Gdańsku. Położony jest w północno-zachodnim narożniku Głównego Miasta, nad Motławą, w pobliżu dawnego zamku krzyżackiego.

Początkowo Targ Rybny był otwarty od strony Motławy, ale już w 1448 oddzielono go od rzeki murem, w którym istniała jedna furta (później zwana Bramą Tobiasza, obecnie nieistniejąca). W 1482 powstała nowa brama, zwana dziś Straganiarską. Stopniowo mur pomiędzy bramami i od Bramy Tobiasza do Baszty Łabędź został obudowany domami tak, że Targ Rybny został podzielony na dwie części: położoną nad wodą, zwaną Rybackim Pobrzeżem (gdzie koncentrował się handel rybami) oraz odciętą od wody część, zwaną żartobliwie „kartoflanym Targiem Rybnym” (Kartoffel-Fischmarkt albo Bulwen-Fischmarkt).

Po zniszczeniach w 1945, odbudowano jak dotąd tylko część pierzei Targu Rybnego, obecnie jest on więc znów otwarty od strony Motławy. Nie powrócił jednak do swojej historycznej roli.

 

Danzig – Fischmarkt

Wydawca: J. Themal Wydana: Posen Numer: 6 832 Nadana w dniu: Bez obiegu

Targ Rybny (niem. Fischmarkt) – plac targowy w Gdańsku. Położony jest w północno-zachodnim narożniku Głównego Miasta, nad Motławą, w pobliżu dawnego zamku krzyżackiego.

Początkowo Targ Rybny był otwarty od strony Motławy, ale już w 1448 oddzielono go od rzeki murem, w którym istniała jedna furta (później zwana Bramą Tobiasza, obecnie nieistniejąca). W 1482 powstała nowa brama, zwana dziś Straganiarską. Stopniowo mur pomiędzy bramami i od Bramy Tobiasza do Baszty Łabędź został obudowany domami tak, że Targ Rybny został podzielony na dwie części: położoną nad wodą, zwaną Rybackim Pobrzeżem (gdzie koncentrował się handel rybami) oraz odciętą od wody część, zwaną żartobliwie „kartoflanym Targiem Rybnym” (Kartoffel-Fischmarkt albo Bulwen-Fischmarkt).

Po zniszczeniach w 1945, odbudowano jak dotąd tylko część pierzei Targu Rybnego, obecnie jest on więc znów otwarty od strony Motławy. Nie powrócił jednak do swojej historycznej roli.

Danzig-Der Fischmarkt.

Wydawca: Knackstedt & Nather Wydana: Hamburg Numer: Serie 628, No 202

Targ Rybny (niem. Fischmarkt) – plac targowy w Gdańsku. Położony jest w północno-zachodnim narożniku Głównego Miasta, nad Motławą, w pobliżu dawnego zamku krzyżackiego.

Początkowo Targ Rybny był otwarty od strony Motławy, ale już w 1448 oddzielono go od rzeki murem, w którym istniała jedna furta (później zwana Bramą Tobiasza, obecnie nieistniejąca). W 1482 powstała nowa brama, zwana dziś Straganiarską. Stopniowo mur pomiędzy bramami i od Bramy Tobiasza do Baszty Łabędź został obudowany domami tak, że Targ Rybny został podzielony na dwie części: położoną nad wodą, zwaną Rybackim Pobrzeżem (gdzie koncentrował się handel rybami) oraz odciętą od wody część, zwaną żartobliwie „kartoflanym Targiem Rybnym” (Kartoffel-Fischmarkt albo Bulwen-Fischmarkt).

Po zniszczeniach w 1945, odbudowano jak dotąd tylko część pierzei Targu Rybnego, obecnie jest on więc znów otwarty od strony Motławy. Nie powrócił jednak do swojej historycznej roli.

S.S. „Paul Beneke”. Danzig – Das nordische Vendig

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Nadana w dniu: 01.08.1907

Widok z Rybackiego Pobrzeża na  Motławę i parowiec S.S.”Paul Beneke”. Od lewej Wyspy Ołowianka i Spichrzów. Po prawej Długie Pobrzeże i Żuraw.

 

Ołowianka (niem. Bleihof) – wyspa w Gdańsku na rzece Motławie i Kanale na Stępce, położona w dzielnicy Śródmieście. Na pocztówce widoczna po lewej stronie.

Ołowianka stanowiła w latach 1343-1454 własność zamku krzyżackiego.

Życie w średniowiecznym porcie gdańskim koncentrowało się na lewym brzegu Motławy. Znajdowały się tam wodne bramy miejskie, przy których istniały nabrzeża, drewniane pomosty i urządzenia przeładunkowe. Stały rozwój portu spowodował potrzebę powiększania i rozbudowy infrastruktury. Wykorzystano tereny na przeciwległym brzegu rzeki do budowy nowych magazynów i nabrzeży przeładunkowych.

W czasach krzyżackich był to obszar o dużym znaczeniu strategicznym, o czym świadczy fakt, że to właśnie tutaj wzniesiono zabudowania szafarza zakonnego. Najstarsza, utrwalona w dokumentach z 1404 roku nazwa tego miejsca brzmiała Szafarnia. Z leżącym po drugiej stronie Motławy zamczyskiem łączył ową połać najpierw most, a od 1417 roku prom. Ołowianka nie była jeszcze wtedy wyspą. Została nią dopiero po przekopaniu w roku 1576 Kanału na Stępce. Obecną swoją nazwę zawdzięcza magazynom, służącym do przechowywania ołowiu. Największy z nich określano jako Dwór Ołowiany. Znajdowała się tam również waga, na którą wielki żuraw (konstrukcji Wybego Adama) ładował ołów sprowadzany drogą wodną aż z Olkusza.

W 1454 Kazimierz Jagiellończyk podarował wyspę miastu, które w tym samym roku włączyło ją w swoje granice administracyjne. Miasto zaczęło wynajmować spichlerze instytucjom i osobom prywatnym. Rejestry czynszów wymieniają trzy spichlerze w 1499, cztery spichlerze w 1553.

Oprócz Ołowianego Dworu, jak i wspomnianej wagi i dźwigu, po których nie ma już śladu, znajdowały się również spichlerze. Najlepiej zachował się z nich Królewski. Ta budowla z trzema kondygnacjami wzniesiona została w XVII wieku. Twórcą spichlerza był architekt gdański Jan Strakowski. Trzy inne – Panna, Miedź i Oliwski – odbudowano dopiero w 1985 roku.

Część wschodnia Ołowianki, zwana niegdyś Ciesielnią, wraz z kończącą ją Kępą należała do przystani portowej. Znajdowały się tam wielkie zakłady ciesielskie, a także rodzaj stoczni remontowej, z której korzystali Krzyżacy. Niedaleko znajdowała się rogatka wodna, w postaci długiego łańcucha lub drąga zagradzającego Motławę. Możliwe, że funkcjonowała jeszcze w 1809 roku.

W 1643 roku na wyspie Ołowiance znajdowało się 7 spichlerzy.

Pod koniec lat sześćdziesiątych XIX wieku wybudowano w rejonie starej Ciesielni przepompownię ścieków, zachowaną do dziś. Wraz z nią pojawił się tam pierwszy komin i maszyny parowe. Zadaniem przepompowni było zbieranie ścieków z terenu całego miasta. Została ona celowo umieszczona bardzo nisko, na granicy terenu zurbanizowanego i przemysłowego. Rury odprowadzały ścieki w stronę łąk na Stogach (zwanych polami ryżowymi), gdzie po oczyszczeniu w osadnikach wypełnionych piaskiem, w których rosła roślinność, ścieki były zrzucane do Martwej Wisły w okolicach Twierdzy Wisłoujście.

W latach 1896-1898 na Ołowiance wybudowano kompleks elektrowni miejskiej przez berlińską firmę Siemens & Halske. Zbudowany został na Kanale na Stępce most kolejowy z linią, którą dowożono węgiel do elektrowni. Wedle pierwotnych planów Ołowianka miała zasilać oświetlenie ulic Gdańska i Wrzeszcza. Zastąpiono na początku gazowe oświetlenie na dzisiejszej al. Zwycięstwa. Zainstalowane urządzenia zasilały łącznie około 6200 żarówek. W roku 1907 długość ówczesnej sieci nadziemnej nie przekraczała jeszcze 170 km. Był to początek gdańskiej elektryfikacji.

W ostatnich miesiącach wojny zakład doznał zniszczeń. Zburzona została fasada nadmotławska i przemysłowy komin oraz stropy elektrowni. Uszkodzenia samego zakładu usunięto w sierpniu 1945.

 

 

Gruss aus Danzig

Wydawca: Rommler & Jonas Wydana: Dresden Numer: 7 814 bng Nadana w dniu: 01.11.1897

Z lewej Wyspa Ołowianka a po prawej Rybackie Pobrzeże (niem. Fischbrücke) – ulica w Gdańsku, część Targu Rybnego położona bezpośrednio nad Motławą.

Dawniej oddzielone było od reszty Targu Rybnego pierzeją domów, w której istniały trzy przejścia: Brama Straganiarska, Brama Tobiasza oraz wąskie przejście zwane „Bramą Maślaną” (niem. Buttertor).

W swoim historycznym kształcie, utrwalonym na wielu archiwalnych fotografiach, było to miejsce gdzie handlowano rybami, zarówno na drewnianym pomoście jak i bezpośrednio z przycumowanych do nabrzeża łodzi. W literaturze uwiecznione zostały także charakterystyczne przekupki z Rybackiego Pobrzeża, posługujące się lokalnym dialektem języka niemieckiego, w którym sporo było wyrazów pochodzenia kaszubskiego.

Po zniszczeniach w 1945, obecnie Rybackie Pobrzeże nie wyodrębnia się w sposób widoczny z Targu Rybnego, natomiast dla osób spacerujących wzdłuż Motławy stanowi po prostu przedłużenie Długiego Pobrzeża.

Poniżej ten sam motyw na pocztówce wydanej przez Dr Trenkler Co ( Leipzig , nadana 04.03.1902)

Danzig – Mottlau.

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Numer: 43 820 Nadana w dniu: Bez obiegu

Statki przy nabrzeżu dzielnicy Zamczysko. Wzdłuż nabrzeża biegła ulica  Am Brausenden Wasser  (Przy wartkiej wodzie, dziś ul. Wartka)

 

 

Danzig – Generalkommando

Wydawca: Gebruder Frezmann G.m.b.H. Wydana: Danzig Nadana w dniu: 06.01.1906

Nowy Ratusz w Gdańskuneorenesansowy reprezentacyjny pałacyk wzniesiony w latach 18981901 przy ówczesnej ulicy Elizabethwall (obecnie Wały Jagiellońskie 1), obecnie siedziba Rady Miasta Gdańska, pełniąca również funkcję reprezentacyjną – udzielane są tu śluby. Znany potocznie jako Stary Żak ze względu na fakt, że dawniej był siedzibą Klubu Studentów Wybrzeża „Żak”.

Kompleks budynków, znanych jako Generalkommando, został zbudowany jako siedziba dowództwa pruskiego garnizonu w Gdańsku. Składał się z pałacyku, budynku stajennego, nie zachowanej do dziś oficyny i parku o powierzchni 1,8 ha.

Budynek został wpisany do rejestru zabytków 17 kwietnia 1972, a w 1993 do rejestru dopisano stajnię, mur i park wchodzące w skład kompleksu. Obecnie obiekt znajduje się w rejestrze jako „Zespół Komendantury Garnizonu Pruskiego (d. Klub Studencki Żak) – ob. Ratusz (budynek główny, stajnia, mur ceglany, park)”.

Na przestrzeni lat budynek miał wielu użytkowników. Byli to kolejno:

Danzig – Generalkommando

Wydawca: Nathan Stenferld Wydana: Danzig Numer: Brak Nadana w dniu: 20.10.1917

Nowy Ratusz w Gdańskuneorenesansowy reprezentacyjny pałacyk wzniesiony w latach 18981901 przy ówczesnej ulicy Elizabethwall (obecnie Wały Jagiellońskie 1), obecnie siedziba Rady Miasta Gdańska, pełniąca również funkcję reprezentacyjną – udzielane są tu śluby. Znany potocznie jako Stary Żak ze względu na fakt, że dawniej był siedzibą Klubu Studentów Wybrzeża „Żak”.

Kompleks budynków, znanych jako Generalkommando, został zbudowany jako siedziba dowództwa pruskiego garnizonu w Gdańsku. Składał się z pałacyku, budynku stajennego, nie zachowanej do dziś oficyny i parku o powierzchni 1,8 ha.

Budynek został wpisany do rejestru zabytków 17 kwietnia 1972, a w 1993 do rejestru dopisano stajnię, mur i park wchodzące w skład kompleksu. Obecnie obiekt znajduje się w rejestrze jako „Zespół Komendantury Garnizonu Pruskiego (d. Klub Studencki Żak) – ob. Ratusz (budynek główny, stajnia, mur ceglany, park)”.

Na przestrzeni lat budynek miał wielu użytkowników. Byli to kolejno:

Danzig. Kommandantur. No 7 575.

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Numer: 7 575 Nadana w dniu: 13.01.1902

Nowy Ratusz w Gdańskuneorenesansowy reprezentacyjny pałacyk wzniesiony w latach 18981901 przy ówczesnej ulicy Elizabethwall (obecnie Wały Jagiellońskie 1), obecnie siedziba Rady Miasta Gdańska, pełniąca również funkcję reprezentacyjną – udzielane są tu śluby. Znany potocznie jako Stary Żak ze względu na fakt, że dawniej był siedzibą Klubu Studentów Wybrzeża „Żak”.

Kompleks budynków, znanych jako Generalkommando, został zbudowany jako siedziba dowództwa pruskiego garnizonu w Gdańsku. Składał się z pałacyku, budynku stajennego, nie zachowanej do dziś oficyny i parku o powierzchni 1,8 ha.

Budynek został wpisany do rejestru zabytków 17 kwietnia 1972, a w 1993 do rejestru dopisano stajnię, mur i park wchodzące w skład kompleksu. Obecnie obiekt znajduje się w rejestrze jako „Zespół Komendantury Garnizonu Pruskiego (d. Klub Studencki Żak) – ob. Ratusz (budynek główny, stajnia, mur ceglany, park)”.

Na przestrzeni lat budynek miał wielu użytkowników. Byli to kolejno:

 

Danzig – Generalkommando. No 26 061.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 26 061 Nadana w dniu: 06.07.1907

Nowy Ratusz w Gdańskuneorenesansowy reprezentacyjny pałacyk wzniesiony w latach 18981901 przy ówczesnej ulicy Elizabethwall (obecnie Wały Jagiellońskie 1), obecnie siedziba Rady Miasta Gdańska, pełniąca również funkcję reprezentacyjną – udzielane są tu śluby. Znany potocznie jako Stary Żak ze względu na fakt, że dawniej był siedzibą Klubu Studentów Wybrzeża „Żak”.

Kompleks budynków, znanych jako Generalkommando, został zbudowany jako siedziba dowództwa pruskiego garnizonu w Gdańsku. Składał się z pałacyku, budynku stajennego, nie zachowanej do dziś oficyny i parku o powierzchni 1,8 ha.

Budynek został wpisany do rejestru zabytków 17 kwietnia 1972, a w 1993 do rejestru dopisano stajnię, mur i park wchodzące w skład kompleksu. Obecnie obiekt znajduje się w rejestrze jako „Zespół Komendantury Garnizonu Pruskiego (d. Klub Studencki Żak) – ob. Ratusz (budynek główny, stajnia, mur ceglany, park)”.

Na przestrzeni lat budynek miał wielu użytkowników. Byli to kolejno:

 

Danzig – Generalkommando u. Westpr. Feuersozietat

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: 926 515 Nadana w dniu: 30.07.1917

Nowy Ratusz w Gdańskuneorenesansowy reprezentacyjny pałacyk wzniesiony w latach 18981901 przy ówczesnej ulicy Elizabethwall (obecnie Wały Jagiellońskie 1), obecnie siedziba Rady Miasta Gdańska, pełniąca również funkcję reprezentacyjną – udzielane są tu śluby. Znany potocznie jako Stary Żak ze względu na fakt, że dawniej był siedzibą Klubu Studentów Wybrzeża „Żak”.

Kompleks budynków, znanych jako Generalkommando, został zbudowany jako siedziba dowództwa pruskiego garnizonu w Gdańsku. Składał się z pałacyku, budynku stajennego, nie zachowanej do dziś oficyny i parku o powierzchni 1,8 ha.

Budynek został wpisany do rejestru zabytków 17 kwietnia 1972, a w 1993 do rejestru dopisano stajnię, mur i park wchodzące w skład kompleksu. Obecnie obiekt znajduje się w rejestrze jako „Zespół Komendantury Garnizonu Pruskiego (d. Klub Studencki Żak) – ob. Ratusz (budynek główny, stajnia, mur ceglany, park)”.

Na przestrzeni lat budynek miał wielu użytkowników. Byli to kolejno:

 

Danzig – Generalkommando

Wydawca: Brak Wydana: Brak Numer: G 4 169 Nadana w dniu: Bez obiegu

Nowy Ratusz w Gdańskuneorenesansowy reprezentacyjny pałacyk wzniesiony w latach 18981901 przy ówczesnej ulicy Elizabethwall (obecnie Wały Jagiellońskie 1), obecnie siedziba Rady Miasta Gdańska, pełniąca również funkcję reprezentacyjną – udzielane są tu śluby. Znany potocznie jako Stary Żak ze względu na fakt, że dawniej był siedzibą Klubu Studentów Wybrzeża „Żak”.

Kompleks budynków, znanych jako Generalkommando, został zbudowany jako siedziba dowództwa pruskiego garnizonu w Gdańsku. Składał się z pałacyku, budynku stajennego, nie zachowanej do dziś oficyny i parku o powierzchni 1,8 ha.

Budynek został wpisany do rejestru zabytków 17 kwietnia 1972, a w 1993 do rejestru dopisano stajnię, mur i park wchodzące w skład kompleksu. Obecnie obiekt znajduje się w rejestrze jako „Zespół Komendantury Garnizonu Pruskiego (d. Klub Studencki Żak) – ob. Ratusz (budynek główny, stajnia, mur ceglany, park)”.

Na przestrzeni lat budynek miał wielu użytkowników. Byli to kolejno:

 

Danzig – Generalkommando

Wydawca: Brak Wydana: Brak Numer: 11 Nadana w dniu: 28.03.1918

Nowy Ratusz w Gdańskuneorenesansowy reprezentacyjny pałacyk wzniesiony w latach 18981901 przy ówczesnej ulicy Elizabethwall (obecnie Wały Jagiellońskie 1), obecnie siedziba Rady Miasta Gdańska, pełniąca również funkcję reprezentacyjną – udzielane są tu śluby. Znany potocznie jako Stary Żak ze względu na fakt, że dawniej był siedzibą Klubu Studentów Wybrzeża „Żak”.

Kompleks budynków, znanych jako Generalkommando, został zbudowany jako siedziba dowództwa pruskiego garnizonu w Gdańsku. Składał się z pałacyku, budynku stajennego, nie zachowanej do dziś oficyny i parku o powierzchni 1,8 ha.

Budynek został wpisany do rejestru zabytków 17 kwietnia 1972, a w 1993 do rejestru dopisano stajnię, mur i park wchodzące w skład kompleksu. Obecnie obiekt znajduje się w rejestrze jako „Zespół Komendantury Garnizonu Pruskiego (d. Klub Studencki Żak) – ob. Ratusz (budynek główny, stajnia, mur ceglany, park)”.

Na przestrzeni lat budynek miał wielu użytkowników. Byli to kolejno:

 

Danzig – Generalkommando

Wydawca: Brak Wydana: Brak Numer: 40 Nadana w dniu: Bez obiegu

Nowy Ratusz w Gdańskuneorenesansowy reprezentacyjny pałacyk wzniesiony w latach 18981901 przy ówczesnej ulicy Elizabethwall (obecnie Wały Jagiellońskie 1), obecnie siedziba Rady Miasta Gdańska, pełniąca również funkcję reprezentacyjną – udzielane są tu śluby. Znany potocznie jako Stary Żak ze względu na fakt, że dawniej był siedzibą Klubu Studentów Wybrzeża „Żak”.

Kompleks budynków, znanych jako Generalkommando, został zbudowany jako siedziba dowództwa pruskiego garnizonu w Gdańsku. Składał się z pałacyku, budynku stajennego, nie zachowanej do dziś oficyny i parku o powierzchni 1,8 ha.

Budynek został wpisany do rejestru zabytków 17 kwietnia 1972, a w 1993 do rejestru dopisano stajnię, mur i park wchodzące w skład kompleksu. Obecnie obiekt znajduje się w rejestrze jako „Zespół Komendantury Garnizonu Pruskiego (d. Klub Studencki Żak) – ob. Ratusz (budynek główny, stajnia, mur ceglany, park)”.

Na przestrzeni lat budynek miał wielu użytkowników. Byli to kolejno:

 

Danzig – Generalkommando

Wydawca: Brak Wydana: Brak Numer: 32 789 Nadana w dniu: 12.12.1914

Nowy Ratusz w Gdańskuneorenesansowy reprezentacyjny pałacyk wzniesiony w latach 18981901 przy ówczesnej ulicy Elizabethwall (obecnie Wały Jagiellońskie 1), obecnie siedziba Rady Miasta Gdańska, pełniąca również funkcję reprezentacyjną – udzielane są tu śluby. Znany potocznie jako Stary Żak ze względu na fakt, że dawniej był siedzibą Klubu Studentów Wybrzeża „Żak”.

Kompleks budynków, znanych jako Generalkommando, został zbudowany jako siedziba dowództwa pruskiego garnizonu w Gdańsku. Składał się z pałacyku, budynku stajennego, nie zachowanej do dziś oficyny i parku o powierzchni 1,8 ha.

Budynek został wpisany do rejestru zabytków 17 kwietnia 1972, a w 1993 do rejestru dopisano stajnię, mur i park wchodzące w skład kompleksu. Obecnie obiekt znajduje się w rejestrze jako „Zespół Komendantury Garnizonu Pruskiego (d. Klub Studencki Żak) – ob. Ratusz (budynek główny, stajnia, mur ceglany, park)”.

Na przestrzeni lat budynek miał wielu użytkowników. Byli to kolejno:

 

Danzig – Generalkommando

Wydawca: Brak Wydana: Brak Numer: Brak Nadana w dniu: 2109.1909

Nowy Ratusz w Gdańskuneorenesansowy reprezentacyjny pałacyk wzniesiony w latach 18981901 przy ówczesnej ulicy Elizabethwall (obecnie Wały Jagiellońskie 1), obecnie siedziba Rady Miasta Gdańska, pełniąca również funkcję reprezentacyjną – udzielane są tu śluby. Znany potocznie jako Stary Żak ze względu na fakt, że dawniej był siedzibą Klubu Studentów Wybrzeża „Żak”.

Kompleks budynków, znanych jako Generalkommando, został zbudowany jako siedziba dowództwa pruskiego garnizonu w Gdańsku. Składał się z pałacyku, budynku stajennego, nie zachowanej do dziś oficyny i parku o powierzchni 1,8 ha.

Budynek został wpisany do rejestru zabytków 17 kwietnia 1972, a w 1993 do rejestru dopisano stajnię, mur i park wchodzące w skład kompleksu. Obecnie obiekt znajduje się w rejestrze jako „Zespół Komendantury Garnizonu Pruskiego (d. Klub Studencki Żak) – ob. Ratusz (budynek główny, stajnia, mur ceglany, park)”.

Na przestrzeni lat budynek miał wielu użytkowników. Byli to kolejno:

Danzig – Blick aus dem Irrgarten auf das Generalkommando

Wydawca: Kunstverlag Altmann Wydana: Berlin-Fiedenau Numer: Dz. 392 Nadana w dniu: Bez obiegu

Widok na Nowy Ratusz z Małego Błędnika.

Nowy Ratusz w Gdańskuneorenesansowy reprezentacyjny pałacyk wzniesiony w latach 18981901 przy ówczesnej ulicy Elizabethwall (obecnie Wały Jagiellońskie 1), obecnie siedziba Rady Miasta Gdańska, pełniąca również funkcję reprezentacyjną – udzielane są tu śluby. Znany potocznie jako Stary Żak ze względu na fakt, że dawniej był siedzibą Klubu Studentów Wybrzeża „Żak”.

Kompleks budynków, znanych jako Generalkommando, został zbudowany jako siedziba dowództwa pruskiego garnizonu w Gdańsku. Składał się z pałacyku, budynku stajennego, nie zachowanej do dziś oficyny i parku o powierzchni 1,8 ha.

Budynek został wpisany do rejestru zabytków 17 kwietnia 1972, a w 1993 do rejestru dopisano stajnię, mur i park wchodzące w skład kompleksu. Obecnie obiekt znajduje się w rejestrze jako „Zespół Komendantury Garnizonu Pruskiego (d. Klub Studencki Żak) – ob. Ratusz (budynek główny, stajnia, mur ceglany, park)”.

Na przestrzeni lat budynek miał wielu użytkowników. Byli to kolejno:

Targ Rakowy (niem. Krebsmarkt) – ulica w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście. Jeden z historycznych targów Gdańska. W dniu dzisiejszym spełnia rolę ulicy.

Targ Rakowy jest położony pomiędzy Huciskiem (od północy), a Wałami Jagiellońskimi (od wschodu). Od południa przylega do Targu Siennego. Od zachodu ogranicza go linia kolejowa.

Przez środek targu przepływa Kanał Raduni. Targ Rakowy był miejscem handlu rakami, poławianymi w przechodzącym przez niego Kanale Raduni. Obszar ten znajdował się poza murami miejskimi. Pierwsze użycie nazwy zanotowano w 1763.

Na targu istniał ogród, tzw. Mały Błędnik (niem. Kleine Irrgarten), który przeobraził się w obecny mały park.

Danzig. Irrgarten Partie. No 26 075.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig, 1904 Numer: 26 075 Nadana w dniu: 05.11.1906

Targ Rakowy (niem. Krebsmarkt) – ulica w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście. Jeden z historycznych targów Gdańska. W dniu dzisiejszym spełnia rolę ulicy.

Targ Rakowy jest położony pomiędzy Huciskiem (od północy), a Wałami Jagiellońskimi (od wschodu). Od południa przylega do Targu Siennego. Od zachodu ogranicza go linia kolejowa.

Przez środek targu przepływa Kanał Raduni. Targ Rakowy był miejscem handlu rakami, poławianymi w przechodzącym przez niego Kanale Raduni. Obszar ten znajdował się poza murami miejskimi. Pierwsze użycie nazwy zanotowano w 1763.

Na targu istniał ogród, tzw. Mały Błędnik (niem. Kleine Irrgarten), który przeobraził się w obecny mały park.

Danzig – Partie im Irrgarten

Wydawca: Brak Wydana: Brak Numer: 91 106 Nadana w dniu: 10.06.1916

Targ Rakowy (niem. Krebsmarkt) – ulica w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście. Jeden z historycznych targów Gdańska. W dniu dzisiejszym spełnia rolę ulicy.

Targ Rakowy jest położony pomiędzy Huciskiem (od północy), a Wałami Jagiellońskimi (od wschodu). Od południa przylega do Targu Siennego. Od zachodu ogranicza go linia kolejowa.

Przez środek targu przepływa Kanał Raduni. Targ Rakowy był miejscem handlu rakami, poławianymi w przechodzącym przez niego Kanale Raduni. Obszar ten znajdował się poza murami miejskimi. Pierwsze użycie nazwy zanotowano w 1763.

Na targu istniał ogród, tzw. Mały Błędnik (niem. Kleine Irrgarten), który przeobraził się w obecny mały park.

Danzig – Im Irrgarten.

Targ Rakowy (niem. Krebsmarkt) – ulica w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście. Jeden z historycznych targów Gdańska. W dniu dzisiejszym spełnia rolę ulicy.

Targ Rakowy jest położony pomiędzy Huciskiem (od północy), a Wałami Jagiellońskimi (od wschodu). Od południa przylega do Targu Siennego. Od zachodu ogranicza go linia kolejowa.

Przez środek targu przepływa Kanał Raduni. Targ Rakowy był miejscem handlu rakami, poławianymi w przechodzącym przez niego Kanale Raduni. Obszar ten znajdował się poza murami miejskimi. Pierwsze użycie nazwy zanotowano w 1763.

Na targu istniał ogród, tzw. Mały Błędnik (niem. Kleine Irrgarten), który przeobraził się w obecny mały park.

Danzig. Partie im Irrgarten. No Dzg 37.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Dzg. 37 Nadana w dniu: 02.10.1906 (?)

Targ Rakowy (niem. Krebsmarkt) – ulica w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście. Jeden z historycznych targów Gdańska. W dniu dzisiejszym spełnia rolę ulicy.

Targ Rakowy jest położony pomiędzy Huciskiem (od północy), a Wałami Jagiellońskimi (od wschodu). Od południa przylega do Targu Siennego. Od zachodu ogranicza go linia kolejowa.

Przez środek targu przepływa Kanał Raduni. Targ Rakowy był miejscem handlu rakami, poławianymi w przechodzącym przez niego Kanale Raduni. Obszar ten znajdował się poza murami miejskimi. Pierwsze użycie nazwy zanotowano w 1763.

Na targu istniał ogród, tzw. Mały Błędnik (niem. Kleine Irrgarten), który przeobraził się w obecny mały park.

Danzig. Partie aus dem Irrgarten. No 19 830.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 19 830 Nadana w dniu: 14.07.1905

Targ Rakowy (niem. Krebsmarkt) – ulica w Gdańsku, w dzielnicy Śródmieście. Jeden z historycznych targów Gdańska. W dniu dzisiejszym spełnia rolę ulicy.

Targ Rakowy jest położony pomiędzy Huciskiem (od północy), a Wałami Jagiellońskimi (od wschodu). Od południa przylega do Targu Siennego. Od zachodu ogranicza go linia kolejowa.

Przez środek targu przepływa Kanał Raduni. Targ Rakowy był miejscem handlu rakami, poławianymi w przechodzącym przez niego Kanale Raduni. Obszar ten znajdował się poza murami miejskimi. Pierwsze użycie nazwy zanotowano w 1763.

Na targu istniał ogród, tzw. Mały Błędnik (niem. Kleine Irrgarten), który przeobraził się w obecny mały park.

Danzig – Promenade. No 8 275.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 8 275 Nadana w dniu: Bez obiegu

Promenada Południowa nad kanałem Raduni, fragment między kościołem Zbawiciela, a nieistniejącą ulicą Stawki. Po prawej widoczna fragment podstawy kaplicy grobowca kupca Wagenfelda. W tym miejscu był stary cmentarz Zbawiciela.

W głębi budynki przy Targu Siennym (Heumarkt).

Danzig. Dominiks. und St. Elisabeth – Wall. No 26 073.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 26073 Nadana w dniu: 08.01.1907

Widok z Wałów Elżbietańskich (Elisabethwall) na Hucisko i Wały Dominika (Dominikswall).  Widok w kierunku Targu Siennego i Bramy Wyżynnej.

Ulica Wały Jagiellońskie powstała z połączenia dwóch ulic wybudowanych pod koniec XIX w. Szerokie ulice, zabudowane reprezentacyjnymi gmachami, powstały według projektu niemieckiego urbanisty Jacoba Stübbena.  Nazwy ulicom zostały nadane w 1897 i pochodziły od nowożytnych, obronnych wałów miejskich, na miejscu których zostały utworzone. Do 1945 północna część nosiła niemieckojęzyczną nazwę Elisabethwall (Wały Elżbietańskie), ze względu na bliskie sąsiedztwo bastionu św. Elżbiety, kościoła i szpitala św. Elżbiety. Ulica południowa nosiła nazwę Dominikswall (Wały Dominika) i była reprezentacyjną aleją. Usunięcie fortyfikacji skutkowało pojawieniem się nowych, atrakcyjnych inwestycyjnie terenów, położnych bezpośrednio przy centrum miasta. 

 

Danzig – Elisabethwall

Wydawca: Julius Simonsen Kunstverlag Numer: 17 595 Nadana w dniu: Bez obiegu

Wały Jagiellońskie – część wschodnia (Elisabethwall), skrzyżowanie z ul. Hucisko. Widok od  budynków, znanych jako Generalkommando (siedziba dowództwa pruskiego garnizonu w Gdańsku)  a gdzie mieści się obecnie Rada Miasta Gdańska.

Ulica Wały Jagiellońskie powstała z połączenia dwóch ulic wybudowanych pod koniec XIX w. Szerokie ulice, zabudowane reprezentacyjnymi gmachami, powstały według projektu niemieckiego urbanisty Jacoba Stübbena.  Nazwy ulicom zostały nadane w 1897 i pochodziły od nowożytnych, obronnych wałów miejskich, na miejscu których zostały utworzone. Do 1945 północna część nosiła niemieckojęzyczną nazwę Elisabethwall (Wały Elżbietańskie), ze względu na bliskie sąsiedztwo bastionu św. Elżbiety, kościoła i szpitala św. Elżbiety. Ulica południowa nosiła nazwę Dominikswall (Wały Dominika) i była reprezentacyjną aleją. Usunięcie fortyfikacji skutkowało pojawieniem się nowych, atrakcyjnych inwestycyjnie terenów, położnych bezpośrednio przy centrum miasta. Po Elisabethwall, później i po Dominikswall poruszały się tramwaje elektryczne.

Danzig – Holzmarkt. Restaurant u. Cafe Hotel Deutsches Haus – Weinstuben.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Nadana w dniu: 23.07.1911

Deutsches Haus (Dom Niemiecki) – nieistniejący pierwszorzędny hotel w Gdańsku, położony pomiędzy Dominikswall (Wał Dominikański, obecnie Wały Jagiellońskie) a Holzmarkt (Targiem Drzewnym).

Obiekt używał też nazwy Deutsches Haus, Carlton Hotel (1914), Hotel Carlton – Deutsches Haus lub Hotel „Das Deutsche House” (1939). Dysponował 50 pokojami. Był to jedyny hotel w ówczesnym czasie w Gdańsku zrzeszony w międzynarodowej sieci hoteli.

Wybudowany na miejscu dotychczasowego hotelu o tej samej nazwie (1839-1900).

Za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Deutsches_Haus_(Gda%C5%84sk)

Danzig. Cafe Deutsches Haus.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Nadana w dniu: 14.06.1914

Deutsches Haus (Dom Niemiecki) – nieistniejący pierwszorzędny hotel w Gdańsku, położony pomiędzy Dominikswall (Wał Dominikański, obecnie Wały Jagiellońskie) a Holzmarkt (Targiem Drzewnym).

Obiekt używał też nazwy Deutsches Haus, Carlton Hotel (1914), Hotel Carlton – Deutsches Haus lub Hotel „Das Deutsche House” (1939). Dysponował 50 pokojami. Był to jedyny hotel w ówczesnym czasie w Gdańsku zrzeszony w międzynarodowej sieci hoteli.

Wybudowany na miejscu dotychczasowego hotelu o tej samej nazwie (1839‒1900).

W okresie 30 stycznia ‒ 8 lutego 1920 gościem był gen. sir Richard Haking, głównodowodzący alianckimi siłami okupacyjnymi, które zgodnie z postanowieniami traktatu wersalskiego, miały m.in. za zadanie zdemilitaryzować Gdańsk jako przyszłe Wolne Miasto pod opieką Ligi Narodów. Z hotelu przeniósł się do położonego naprzeciwko gmachu byłego Dowództwa XVIII Korpusu Armijnego, obecnego Nowego Ratusza. W okresie późniejszym pełnił w Gdańsku funkcję Wysokiego Komisarza Ligi Narodów (1921‒1923).

W hotelu znajdowała się kawiarnia (Konzert-Cafe), w której w latach 1932‒1934 spotykał się niemiecki agent w polskiej Marynarce Wojennej, ppor Wacław Śniechowski, z ppłk Oskarem Reile, szefem komórki niemieckiej Abwehry w Gdańsku.

Długoletnim właścicielem hotelu był Andreas J. Barsoe.

Za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Deutsches_Haus_(Gda%C5%84sk)

Danzig – Partie am Karrenwall und Synagoge

Wydawca: Reinicke & Rubin Wydana: Magdeburg 1906 Numer: 19 136 Nadana w dniu: Brak

Na wprost Wielka Synagoga w Gdańsku (niem. Große Synagoge in Danzig) – nieistniejąca obecnie, największa synagoga, która znajdowała się w Gdańsku, przy ówczesnej Reitbahnstrasse, która obecnie nosi nazwę Wojciecha Bogusławskiego.

Synagoga została zbudowana w latach 1885-1887. Została sfinansowana przez pięć zjednoczonych gmin reformowanych: Winnicy, Wrzeszcza, Szopy, Starych Szkotów i ul. Szerokiej. Wybudowała ją berlińska firma Ende i Boeckmann, wybrana przez gdańskie władze miejskie.

Synagoga została uroczyście otwarta 15 września 1887 roku przez gdańskiego rabina Kossmana Wernera, który wygłosił uroczyste przemówienie przed władzami miasta oraz wiernymi. Następnie do synagogi wniesiono zwoje Tory ze Starej Synagogi, które umieszczono w Aron ha-kodesz, i zapalono wieczne światło. Pierwsze nabożeństwo odbyło się 8 grudnia 1887 roku. Na początku XX wieku, w synagodze otwarto jedno z najstarszych na świecie muzeum judaistycznych, posiadające bardzo bogate eksponaty, których część przekazał Lesser Giełdziński. Nabożeństwa odbywały się przy akompaniamencie organów oraz chóru; w synagodze odbywały się również liczne koncerty, występy teatralne oraz wykłady znanych profesorów i rabinów świata.

Po dojściu nazistów do władzy przy synagodze utworzono wartę strzegącą jej przed bojówkami. Dzięki temu synagoga ocalała aż do 1939 roku, mimo że próbowano ją dwa razy zniszczyć i podpalić. Zarząd gminy obawiając się kolejnych napadów sprzedał wyposażenie synagogi; organy sprzedano do Krakowa, świeczniki do Warszawy, ławy zborowi ewangelickiemu w Nowym Porcie, archiwum do Jerozolimy a zbiory judaików wywieziono do Ameryki dzięki Jointowi, które pozostają tam, do dnia dzisiejszego. Zbiory bogatej biblioteki wywieziono do Wilna.

Na początku 1939 roku synagoga została sprzedana Senatowi Wolnego Miasta Gdańska. 15 kwietnia 1939 roku w synagodze odbyło się ostatnie nabożeństwo szabatowe. Wkrótce została otoczona drewnianym płotem, na którym powieszono napis: Komm lieber Mai und mache von Juden uns jetz frei, który znaczy Przybądź kochany maju i uwolnij nas od Żydów. 2 maja 1939 roku władze nazistowskie przystąpiły do rozbiórki synagogi.

Na większości terenu po Synagodze jest budowany teatr elżbietański, pozostałe skrawki terenu otrzymała gmina żydowska oraz Urząd Ochrony Państwa. Na całym terenie widoczne są fundamenty synagogi.

Za: http://pl.wikipedia.org

https://www.gdansk.pl/historia/wielka-synagoga,a,113066

 

Danzig – Die Synagoge.

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1894 Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

Wielka Synagoga w Gdańsku (niem. Große Synagoge in Danzig) – nieistniejąca obecnie, największa synagoga, która znajdowała się w Gdańsku, przy ówczesnej Reitbahnstrasse, która obecnie nosi nazwę Wojciecha Bogusławskiego.

Synagoga została zbudowana w latach 1885-1887. Została sfinansowana przez pięć zjednoczonych gmin reformowanych: Winnicy, Wrzeszcza, Szopy, Starych Szkotów i ul. Szerokiej. Wybudowała ją berlińska firma Ende i Boeckmann, wybrana przez gdańskie władze miejskie.

Synagoga została uroczyście otwarta 15 września 1887 roku przez gdańskiego rabina Kossmana Wernera, który wygłosił uroczyste przemówienie przed władzami miasta oraz wiernymi. Następnie do synagogi wniesiono zwoje Tory ze Starej Synagogi, które umieszczono w Aron ha-kodesz, i zapalono wieczne światło. Pierwsze nabożeństwo odbyło się 8 grudnia 1887 roku. Na początku XX wieku, w synagodze otwarto jedno z najstarszych na świecie muzeum judaistycznych, posiadające bardzo bogate eksponaty, których część przekazał Lesser Giełdziński. Nabożeństwa odbywały się przy akompaniamencie organów oraz chóru; w synagodze odbywały się również liczne koncerty, występy teatralne oraz wykłady znanych profesorów i rabinów świata.

Po dojściu nazistów do władzy przy synagodze utworzono wartę strzegącą jej przed bojówkami. Dzięki temu synagoga ocalała aż do 1939 roku, mimo że próbowano ją dwa razy zniszczyć i podpalić. Zarząd gminy obawiając się kolejnych napadów sprzedał wyposażenie synagogi; organy sprzedano do Krakowa, świeczniki do Warszawy, ławy zborowi ewangelickiemu w Nowym Porcie, archiwum do Jerozolimy a zbiory judaików wywieziono do Ameryki dzięki Jointowi, które pozostają tam, do dnia dzisiejszego. Zbiory bogatej biblioteki wywieziono do Wilna.

Na początku 1939 roku synagoga została sprzedana Senatowi Wolnego Miasta Gdańska. 15 kwietnia 1939 roku w synagodze odbyło się ostatnie nabożeństwo szabatowe. Wkrótce została otoczona drewnianym płotem, na którym powieszono napis: Komm lieber Mai und mache von Juden uns jetz frei, który znaczy Przybądź kochany maju i uwolnij nas od Żydów. 2 maja 1939 roku władze nazistowskie przystąpiły do rozbiórki synagogi.

Na większości terenu po Synagodze jest budowany teatr elżbietański, pozostałe skrawki terenu otrzymała gmina żydowska oraz Urząd Ochrony Państwa. Na całym terenie widoczne są fundamenty synagogi.

Za: http://pl.wikipedia.org

https://www.gdansk.pl/historia/wielka-synagoga,a,113066

Poniżej to samo zdjęcie ale opublikowane przez wydawnictwo L. Saunier’s Buch- & Kunsthandlung.

Danzig – Reitbahn.

Wydawca: Kunst und Verlagsanstalt Schaar & Dathe Wydana: Trier Numer: A 010 054 Nadana w dniu: Bez obiegu

Po prawej Synagoga zniszczona przez nazistów w 1939 roku.

Na wprost wjazd na ul. Ogarną (Hundegasse), w prawo Baszta Narożna i  stajnia Dworu Miejskiego. W lewo od wjazdu na Ogarną wozownia.

Dwór Miejski  został zbudowany w latach 1616-19 według projektu znanego architekta gdańskiego Jana Strakowskiego. Już w XIV wieku stały tu trzy baszty, początkowo trójścienne, otwarte od strony miasta i dopiero w XV wieku zamknięte i zadaszone. Budowla zespołu stajni oraz wozowni została wkomponowana w sąsiedztwo tych trzech, starych baszt. O dawnym przeznaczeniu pomieszczeń mówi nam dzisiaj dobrze widoczna przy Baszcie Narożnej rzeźba konia.

Dwór Miejski na początku XX wieku przeznaczony został na siedzibę gdańskiej straży pożarnej. Podczas działań wojennych w 1945 roku zabytkowy kompleks został poważnie uszkodzony. Odbudowę rozpoczęto w 1959 roku. Odbudowany obiekt przekazano na potrzeby Związku Harcerstwa Polskiego, który ma we Dworze siedzibę do dziś.

Za: http://www.polskiezabytki.pl

https://www.gdansk.pl/historia/wielka-synagoga,a,113066

 

 

 

 

Danzig. Polizei-Prasidium und Synagoge. No Dzg 34.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig. 1905 Numer: Dzg. 34 Nadana w dniu: Bez obiegu

Z lewej  Wielka Synagoga w Gdańsku (niem. Große Synagoge in Danzig) – nieistniejąca obecnie, największa synagoga, która znajdowała się w Gdańsku, przy ówczesnej Reitbahnstrasse, która obecnie nosi nazwę Wojciecha Bogusławskiego.

Synagoga została zbudowana w latach 1885-1887. Została sfinansowana przez pięć zjednoczonych gmin reformowanych: Winnicy, Wrzeszcza, Szopy, Starych Szkotów i ul. Szerokiej. Wybudowała ją berlińska firma Ende i Boeckmann, wybrana przez gdańskie władze miejskie.

Synagoga została uroczyście otwarta 15 września 1887 roku przez gdańskiego rabina Kossmana Wernera, który wygłosił uroczyste przemówienie przed władzami miasta oraz wiernymi. Następnie do synagogi wniesiono zwoje Tory ze Starej Synagogi, które umieszczono w Aron ha-kodesz, i zapalono wieczne światło. Pierwsze nabożeństwo odbyło się 8 grudnia 1887 roku. Na początku XX wieku, w synagodze otwarto jedno z najstarszych na świecie muzeum judaistycznych, posiadające bardzo bogate eksponaty, których część przekazał Lesser Giełdziński. Nabożeństwa odbywały się przy akompaniamencie organów oraz chóru; w synagodze odbywały się również liczne koncerty, występy teatralne oraz wykłady znanych profesorów i rabinów świata.

Po dojściu nazistów do władzy przy synagodze utworzono wartę strzegącą jej przed bojówkami. Dzięki temu synagoga ocalała aż do 1939 roku, mimo że próbowano ją dwa razy zniszczyć i podpalić. Zarząd gminy obawiając się kolejnych napadów sprzedał wyposażenie synagogi; organy sprzedano do Krakowa, świeczniki do Warszawy, ławy zborowi ewangelickiemu w Nowym Porcie, archiwum do Jerozolimy a zbiory judaików wywieziono do Ameryki dzięki Jointowi, które pozostają tam, do dnia dzisiejszego. Zbiory bogatej biblioteki wywieziono do Wilna.

Na początku 1939 roku synagoga została sprzedana Senatowi Wolnego Miasta Gdańska. 15 kwietnia 1939 roku w synagodze odbyło się ostatnie nabożeństwo szabatowe. Wkrótce została otoczona drewnianym płotem, na którym powieszono napis: Komm lieber Mai und mache von Juden uns jetz frei, który znaczy Przybądź kochany maju i uwolnij nas od Żydów. 2 maja 1939 roku władze nazistowskie przystąpiły do rozbiórki synagogi.

Na większości terenu po Synagodze jest budowany teatr elżbietański, pozostałe skrawki terenu otrzymała gmina żydowska oraz Urząd Ochrony Państwa. Na całym terenie widoczne są fundamenty synagogi.

Za: http://pl.wikipedia.org

https://www.gdansk.pl/historia/wielka-synagoga,a,113066

 

Danzig – Konigliches Polizeinprasidium.

Wydawca: Walter Edelstein Wydana: Danzig Nadana w dniu: 26.05.1906

Widok na ulicę Reitbahn (Bogusławskiego) z Synagogą po lewej.

Z prawej budynek Królewskiego Prezydium Policji.

Nowa siedziba policji powstawała od 1902 r. według projektu Alfreda Muttraya, a w projektowanie elewacji włączył się już Otto Kloeppel (późniejszy rektor politechniki, twórca m. in. sopockiego Grand Hotelu, ale też osiedla mieszkaniowego Zielony Trójkąt). Obiekt powstał na planie niesymetrycznego trapezu, z dużym, czterokondygnacyjnym budynkiem od frontu i ukrytymi za nim, dołączonymi pod kątem ostrym dwiema oficynami. W zdobieniach szczytów próbowano nawiązać do gdańskich budowli renesansowych, choć powstały w efekcie budynek mimo wszystko niezbyt się różni od innych gmachów, stawianych w tym okresie w całym Cesarstwie Niemieckim. Gotową budowlę przekazano do użytku 6 maja 1905 r. i służyła ona policji przez kolejne 40 lat.

Za: http://historia.trojmiasto.pl

Danzig – Polizeiprasidium

Budynek Królewskiego Prezydium Policji.

Nowa siedziba policji powstawała od 1902 r. według projektu Alfreda Muttraya, a w projektowanie elewacji włączył się już Otto Kloeppel (późniejszy rektor politechniki, twórca m. in. sopockiego Grand Hotelu, ale też osiedla mieszkaniowego Zielony Trójkąt). Obiekt powstał na planie niesymetrycznego trapezu, z dużym, czterokondygnacyjnym budynkiem od frontu i ukrytymi za nim, dołączonymi pod kątem ostrym dwiema oficynami. W zdobieniach szczytów próbowano nawiązać do gdańskich budowli renesansowych, choć powstały w efekcie budynek mimo wszystko niezbyt się różni od innych gmachów, stawianych w tym okresie w całym Cesarstwie Niemieckim. Gotową budowlę przekazano do użytku 6 maja 1905 r. i służyła ona policji przez kolejne 40 lat.

Za: http://historia.trojmiasto.pl

Poniżej fragment (z lewej) wyżej opisanego budynku widoczny na współczesnej pocztówce.

Danzig. „Kiek en de Kak” und „Blumentopf”

Wydawca: W.F. Burau Wydana: Danzig ok. 1890 Nadana w dniu: Bez obiegu

Z lewej Baszta Jacek – zabytkowa baszta w ciągu średniowiecznych fortyfikacji Głównego Miasta w Gdańsku, zbudowana około 1400 r. Najwyższa ze średniowiecznych baszt gdańskich. Znajduje się przy ulicy Pańskiej, w pobliżu Podwala Staromiejskiego i Targu Drzewnego.

Baszta nosiła dawniej (w języku niemieckim) żartobliwą nazwę „Kiek in de Kök, co należy tłumaczyć jako „Patrz do kuchni” (Sławomir Błaut w tłumaczeniu powieści Güntera Grassa „Wróżby kumaka” zastosował nazwę „Nos w garach”). Ta oryginalna nazwa związana była z mieszczącymi się w pobliżu zabudowaniami klasztoru dominikanów i pierwotnie odnosiła się do znajdującej się w sąsiedztwie Baszty Dominikańskiej, a na dzisiejszą Basztę Jacek przeszła w I połowie XVIII wieku (na planie z 1706 r. oznaczono tak jeszcze Basztę Dominikańską, a na planie z 1741 r. już Basztę Jacek). Obecna nazwa baszty została jej nadana po 1945 r. i odnosi się do św. Jacka Odrowąża, dzięki któremu w 1227 r. książę Świętopełk sprowadził do Gdańska zakon dominikanów.

za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Baszta_Jacek

Z prawej Baszta Dominikańska – nieistniejąca już średniowieczna baszta, znajdująca się na Głównym Mieście w Gdańsku.

Została zbudowana w drugiej połowie XV wieku. Znajdowała się w północnej linii umocnień Głównego Miasta. Była okrągłą, trzypiętrową budowlą. Posiadała na szczycie ganek strzelecki z pięcioma dużymi oknami od strony fosy oraz dwie strzelnice na najniższym poziomie, do ostrzału z flanki atakujących mury.Sąsiadowała od zachodu z Basztą Jacek – wysoką wieżą obserwacyjną, a od wschodu z potężną Basztą Klasztorną.

Nazywana była przez gdańszczan z niemieckiego „Kiek en den kök” – „spójrz do kuchni”, ponieważ mówiono, że z najwyższego piętra baszty można było obserwować przygotowania w kuchni pobliskiego klasztoru dominikanów.

Spłonęła w 1807 roku, w trakcie oblężenia Gdańska przez wojska napoleońskie. Następnie została „zaadaptowana” przez roślinność, przez co została nazwana „Blumentopf” – kwietnik, donica. Rozebrana została w roku 1897. Obecnie jedynym śladem istnienia Baszty Dominikańskiej jest obrys baszty (zaznaczony ciemniejszą kostką) na parkingu przed Halą

Za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Baszta_Dominika%C5%84ska

Rekapitulując: w XIX i XX wieku „Kiek in de Kök” (pisane w różnych wariantach) oznaczało tę wysoką basztę, dziś znaną jako Jacek. Wcześniej, przez 1741, nazywano tak Basztę Dominikańską, którą potem w XIX wieku przezywano „Blumentopf”
Autorowi informacji z Wikipedii o Baszcie Dominikańskiej  (http://forum.dawnygdansk.pl/viewtopic.php?p=151520#151520)  udało mi się natomiast znaleźć informacji, jak Baszta Jacek mogła się nazywać przed 1741 r.

 

 

Danzig – Nicolai-Kirche u. Dominikanerplatz

Plac Dominikański z Basztą Dominikańską, w głębi Baszta Jacek i kościół Św. Mikołaja.

Baszta Dominikańska została zbudowana w XIV wieku i była częścią murów miejskich, które oddzielały Główne Miasto od Starego Miasta. Baszta została poważnie uszkodzona przez wojska napoleońskie, które oblegały miasto w 1807 roku. Jak widać na pocztówce na jej szczycie wyrosły krzewy i dlatego też była zwana przez mieszkańców Gdańska jako Donica (Blumentopf). Została rozebrana w 1897 roku.

W XII wieku i XIII wieku na terenie placu Dominikańskiego znajdowała się osada targowa z romańskim kościołem św. Mikołaja. W 1227 kościół z przylegającym terenem został przekazany zakonowi Dominikanów, którzy wybudowali w tym miejscu klasztor. Nowy, gotycki kościół został wybudowany kilkadziesiąt metrów dalej, w kierunku południowym.

Klasztor dominikański został zniszczony w wyniku ostrzału wojsk rosyjsko-pruskich, w czasie oblężenia Gdańska w 1813. Władze pruskie nie zezwoliły na odbudowę i klasztor funkcjonował w formie ruiny przez 26 lat. W latach 1839-1840 budynek został rozebrany. Pusty plac był wykorzystywany jako miejsce musztry wojskowej, a od 1881 jako miejskie targowisko. W 1886 plac został wybrukowany kostką granitową. W 1894 postanowiono wybudować w tym miejscu Halę Targową, którą ukończono 3 sierpnia 1896.

 

Danzig – Markethalle.

Wydawca: Charles Lehmann Wydana: Berlin N.-O. Numer: 577 B. Nadana w dniu: Bez obiegu

Plac Dominikański z Halą Targową (niem. Markthalle) z lewej i Basztą Jacek na wprost.

W XII wieku i XIII wieku na terenie placu Dominikańskiego znajdowała się osada targowa z romańskim kościołem św. Mikołaja. W 1227 kościół z przylegającym terenem został przekazany zakonowi dominikanów, którzy wybudowali w tym miejscu klasztor. Nowy, gotycki kościół św. Mikołaja został wybudowany kilkadziesiąt metrów dalej, w kierunku południowym.

Klasztor dominikański został zniszczony w czasie oblężenia Gdańska w 1813, w wyniku ostrzału wojsk rosyjsko-pruskich. Władze pruskie nie zezwoliły na odbudowę i klasztor funkcjonował w formie ruiny przez 26 lat. W latach 1839-1840 budynek został rozebrany. Pusty plac był wykorzystywany jako miejsce musztry wojskowej, a od 1881 jako miejskie targowisko. W 1886 plac został wybrukowany kostką granitową. W 1894 postanowiono wybudować w tym miejscu Halę Targową, którą oddano do użytku 3 sierpnia 1896, aby zlikwidować handel uliczny. Po jej otwarciu zostały zamknięte wszystkie (oprócz Targu Rybnego) targi na Głównym Mieście i Starym Mieście. Była czynna sześć dni w tygodniu od godziny 5 (latem) lub 6 (zimą) do 20 (latem z przerwą obiadową od 13 do 17), w soboty do 21:30.

Działania II wojny światowej hala przetrwała niemal bez uszczerbku. Zniszczony został jedynie odcinek attyki w zachodniej części ściany północnej, a pociski broni ręcznej i maszynowej podziurawiły cegły elewacji i blaszane pokrycie dachu.

Za: http://pl.wikipedia.org