Speicherinsel

Wyspa Spichrzów (niem. Speicherinsel – wyspa w Gdańsku na rzece Motławie, położona w dzielnicy Śródmieście.

Położenie

Wyspa jest położona pomiędzy Motławą a jej przekopem – Nową Motławą. Leży w centrum Śródmieścia, od wschodu połączona z Długimi Ogrodami poprzez Most Stągiewny, od południa ze Starym Przedmieściem, od zachodu poprzez Most Krowi i Most Zielony z Głównym Miastem. Ponadto przez jej środek przebiega Trasa W-Z. Od północy wyspa sąsiaduje z wyspą Ołowianką.

Historia

Dawne nazwy: Speicherinsel, Speichern (1843), Spichlerze (1988).

Około 1330 powstały tutaj pierwsze spichlerze Głównego Miasta, folwark miejski, rzeźnia, Dwór Popielny i składy[2]. Wyspa została utworzona w 1576 po przekopaniu kanału Nowej Motławy. Od XIII w. była to dzielnica przemysłowa z licznymi spichlerzami, w XVI w. było ich już około 340. Były to duże i przestronne magazyny, z wieloma piętrami, zbudowane z drewna, cegły, gliny, kamieni. Spichlerze położone nad brzegami rzek posiadały drewniane pomosty służące do załadunku lub wyładowywania towarów. Nie posiadały numerów, ale nazwy.

Wykopanie kanału i utworzenie wyspy ułatwiło ochronę spichrzów przed częstymi grabieżami. Na wyspie wprowadzono całkowity zakaz przebywania w nocy, dodatkowo w nocy spuszczano watahy psów. Rabunek karano śmiercią.

W 1540, podczas powodzi, Wyspa Spichrzów została całkowicie zalana i znajdowała się pod wodą przez dwa tygodnie.

Od 1885 towary były dostarczane do spichlerzy również koleją. Na wyspie istniała rozwinięta sieć torowisk, biegnących z dworca Gdańsk Brama Nizinna. Ze względu na bezpieczeństwo przeciwpożarowe na terenie wyspy wagony kolejowe były ciągnięte przez konie, a nie przez parowozy, które miały zakaz wjazdu na teren wyspy. Do dzisiaj zachowały się brukowane ulice i pozostałości na nich torów kolejowych, z obrotnicami kolejowymi które służyły do skręcania wagonami w poprzeczne ulice (dzięki czemu zmiana kierunku jazdy nie wymagała zajęcia torowiskami znacznej powierzchni niewielkiej wyspy).

W 1945 wyspa została prawie całkowicie zniszczona przez wkraczającą do miasta Armię Czerwoną. Najważniejszym ocalałym zabytkiem są Stągwie Mleczne (Brama Stągiewna), powstałe w latach 1517-1519, które zostały podczas ostrzału miasta w dużej części zburzone i spalone. Do dnia dzisiejszego odbudowano tylko kilkanaście budynków nad Motławą. Powstał też kwartał nowych budynków w stylu istniejących tam przed wojną zabytkowych kamienic przy ul. Stągiewnej, w środkowej części wyspy.

Północna część wyspy znajduje się w niemal całkowicie niezmienionej formie od 1945. Istnieją tam jedynie niezagospodarowane ruiny i resztki bardzo gęstej i zwartej, przedwojennej zabudowy. W 2007 miasto Gdańsk rozpisało konkurs na wybór inwestora.

31 grudnia 2009 miasto Gdańsk podpisało umowę z firmą Polnord SA na zabudowę Wyspy Spichrzów. Na jej mocy Gdańsk i Polnord SA utworzą spółkę celową, która ma zabudować 2,6-hektarową działkę na północnym cyplu wyspy. W nowej spółce Gdańsk obejmie 49% udziałów, wnosząc do niej aportem grunty na wyspie, wycenione na 59 mln zł. Polnord SA obejmie 51% udziałów w spółce, a jego zadaniem będzie zdobycie finansowania i zabudowa tego terenu.

W południowej części wyspy, przez którą przebiega Podwale Przedmiejskie wraz z linią tramwajową, trwa i jest zaplanowana realizacja kilku inwestycji (m.in. Aura Gdańsk i Chmielna Park. Ta część wyspy rozwija się, ponieważ jest zabudowywana jako prywatne przedsięwzięcia.

Za: http://pl.wikipedia.org

 

Danzig – Blick Mottlau aufwarts Grune Brucke, Kuhbrucke

Wydawca: Orweda-Verlag Wydana: Brak Numer: 1 088 Nadana w dniu: 30.06.1928

Zielony Mostmost w Gdańsku na rzece Motławie, łączący Główne Miasto z Wyspą Spichrzów. Jest najbardziej znanym mostem gdańskiego Głównego Miasta.

Zachodni przyczółek mostu leży pod Bramą Zieloną. Prowadzą na niego ważne ulice Długi Targ i Długie Pobrzeże. Z wschodniego przyczółka mostu bierze swój początek ulica Stągiewna.

Zielony Most został wzniesiony w 1564, według projektu Dirka Danielsa. Wcześniej w tym miejscu istniał Most Kogi. Swoją nazwę zawdzięcza zielonemu kolorowi na jaki niegdyś był malowany.

Była to konstrukcja zwodzona, umożliwiająca przepływ statkom. Na przestrzeni wieków był wielokrotnie przebudowywany. Do 1959 roku przez most przebiegała linia tramwajowa prowadząca na Stogi[1].

Podczas wojny uległ zniszczeniom, po odbudowie przestał pełnić funkcję mostu zwodzonego. Obecnie jest mostem pieszym.

Most Krowi (niem. Kuhbrücke, łac. Pons Pecorum) – most w Gdańsku, na rzece Motławie. Łączy ulicę Ogarną, poprzez Bramę Krowią (zachodni przyczółek), z Wyspą Spichrzów(wschodni przyczółek).

Most Krowi wziął swoją nazwę od bydła, przepędzanego przez niego na wypas w rejonach dzisiejszego Dolnego Miasta. Od jego funkcji wzięła nazwę także Brama Krowia, otwierająca przejście przez most.

Do II wojny światowej był to most zwodzony. Powojenna odbudowa odebrała mu tę funkcję.

S.S. „Paul Beneke”. Danzig – Speicherinsel und Lange Brucke

Wydawca: B. Relting Wydana: Danzig Numer: 508 Nadana w dniu: Brak

Największy z zacumowanych przy Długim Pobrzeżu parowców to S.S. „Paul Beneke”

 

Z lewej Wyspa Spichrzów (niem. Speicherinsel).

Położona pomiędzy Motławą a jej przekopem – Nową Motławą. Leży w centrum Śródmieścia, od wschodu połączona z Długimi Ogrodami poprzez Most Stągiewny, od południa ze Starym Przedmieściem, od zachodu poprzez Most Krowi i Most Zielony z Głównym Miastem. Od północy wyspa sąsiaduje z wyspą Ołowianką.

Wyspa została utworzona w 1576 po przekopaniu kanału Nowej Motławy. Od XIII w. była to dzielnica przemysłowa z licznymi spichlerzami, w XVI w. było ich już około 340. Były to duże i przestronne magazyny, z wieloma piętrami, zbudowane z drewna, cegły, gliny, kamieni. Spichlerze położone nad brzegami rzek posiadały drewniane pomosty służące do załadunku lub wyładowywania towarów. Nie posiadały numerów, ale nazwy.

Wykopanie kanału i utworzenie wyspy ułatwiło ochronę spichrzów przed częstymi grabieżami. Na wyspie wprowadzono całkowity zakaz przebywania w nocy, dodatkowo w nocy spuszczano watahy psów. Rabunek karano śmiercią.

W 1540, podczas powodzi, Wyspa Spichrzów została całkowicie zalana i znajdowała się pod wodą przez dwa tygodnie.

Od 1885 towary były dostarczane do spichlerzy również koleją. Na wyspie istniała rozwinięta sieć torowisk, biegnących z dworca Gdańsk Brama Nizinna. Ze względu na bezpieczeństwo przeciwpożarowe na terenie wyspy wagony kolejowe były ciągnięte przez konie, a nie przez parowozy, które miały zakaz wjazdu na teren wyspy. Do dzisiaj zachowały się brukowane ulice i pozostałości na nich torów kolejowych, z obrotnicami kolejowymi które służyły do skręcania wagonami w poprzeczne ulice (dzięki czemu zmiana kierunku jazdy nie wymagała zajęcia torowiskami znacznej powierzchni niewielkiej wyspy).

W 1945 wyspa została prawie całkowicie zniszczona przez wkraczającą do miasta Armię Czerwoną. Najważniejszym ocalałym zabytkiem są Stągwie Mleczne (Brama Stągiewna), powstałe w latach 1517-1519, które zostały podczas ostrzału miasta w dużej części zburzone i spalone.

Północna część wyspy znajduje się w niemal całkowicie niezmienionej formie od 1945. Istnieją tam jedynie niezagospodarowane ruiny i resztki bardzo gęstej i zwartej, przedwojennej zabudowy.

 

Danzig- Sparkasse und Grune Tor-Brucke

Wydawca: Kunst und Verlagsanstalt Schaar & Dathe Wydana: Trier Numer: 08 783 Nadana w dniu: Bez obiegu

Zielony Mostmost w Gdańsku na rzece Motławie, łączący Główne Miasto z Wyspą Spichrzów. Jest najbardziej znanym mostem gdańskiego Głównego Miasta.

Zachodni przyczółek mostu leży pod Bramą Zieloną. Prowadzą na niego ważne ulice Długi Targ i Długie Pobrzeże. Z wschodniego przyczółka mostu bierze swój początek ulica Stągiewna.

Zielony Most został wzniesiony w 1564, według projektu Dirka Danielsa. Wcześniej w tym miejscu istniał Most Kogi. Swoją nazwę zawdzięcza zielonemu kolorowi na jaki niegdyś był malowany.

Była to konstrukcja zwodzona, umożliwiająca przepływ statkom. Na przestrzeni wieków był wielokrotnie przebudowywany. Do 1959 roku przez most przebiegała linia tramwajowa prowadząca na Stogi[1].

Podczas wojny uległ zniszczeniom, po odbudowie przestał pełnić funkcję mostu zwodzonego. Obecnie jest mostem pieszym.

Danzig – Grune Brucke mit Sparkasse und Michkannengasse

Numer: 8 Nadana w dniu: Bez obiegu

Zielony Mostmost w Gdańsku na rzece Motławie, łączący Główne Miasto z Wyspą Spichrzów. Jest najbardziej znanym mostem gdańskiego Głównego Miasta.

Zachodni przyczółek mostu leży pod Bramą Zieloną. Prowadzą na niego ważne ulice Długi Targ i Długie Pobrzeże. Z wschodniego przyczółka mostu bierze swój początek ulica Stągiewna.

Zielony Most został wzniesiony w 1564, według projektu Dirka Danielsa. Wcześniej w tym miejscu istniał Most Kogi. Swoją nazwę zawdzięcza zielonemu kolorowi na jaki niegdyś był malowany.

Była to konstrukcja zwodzona, umożliwiająca przepływ statkom. Na przestrzeni wieków był wielokrotnie przebudowywany. Do 1959 roku przez most przebiegała linia tramwajowa prowadząca na Stogi[1].

Podczas wojny uległ zniszczeniom, po odbudowie przestał pełnić funkcję mostu zwodzonego. Obecnie jest mostem pieszym.

Danzig – Michkannengasse mit Tor

Wydawca: Brak Wydana: Brak Numer: 61 432 Nadana w dniu: Bez obiegu

Ulica Stągiewna w Gdańsku (niem. Milchkannengasse) – ulica przecinająca Wyspę Spichrzów.

Bierze początek przy Zielonym Moście. Przed 1945 prowadziła pomiędzy spichlerzami, dziś zabudowana jedynie od południa kwartałem historyzujących kamienic wybudowanych w latach dziewiędziesiątych XX wieku.

Swoją nazwę zawdzięcza Bramie Stągiewnej, zamykającej ulicę od wschodu. Gdańszczanie kojarzyli kształt jej baszt z stągwiami mlecznymi. Ulica kończy się nad Nową Motławą na moście omijającym zabytkową bramę.

Danzig – Partie an der Speicherinsel

Wydawca: Hans Hartz Wydana: Hamburg 39 Nadana w dniu: Bez obiegu

Na pierwszym planie spichlerze na Ołowiance a w głębi na Wyspie Spichrzów.

Około 1330 powstały tutaj pierwsze spichlerze Głównego Miasta, folwark miejski, rzeźnia, Dwór Popielny i składy.

Wyspa została utworzona w 1576 po przekopaniu kanału Nowej Motławy. Od XIII w. była to dzielnica przemysłowa z licznymi spichlerzami, w XVI w. było ich już około 340. Były to duże i przestronne magazyny, z wieloma piętrami, zbudowane z drewna, cegły, gliny, kamieni. Spichlerze położone nad brzegami rzek posiadały drewniane pomosty służące do załadunku lub wyładowywania towarów. Nie posiadały numerów, ale nazwy np. Trupia Główka, Krone, Lubeck, Wisłoujście, Drzewo Kawowe.

Wykopanie kanału i utworzenie wyspy ułatwiło ochronę spichrzów przed częstymi grabieżami. Na wyspie wprowadzono całkowity zakaz przebywania w nocy, dodatkowo w nocy spuszczano watahy psów. Rabunek karano śmiercią.

W 1540, podczas powodzi, Wyspa Spichrzów została całkowicie zalana i znajdowała się pod wodą przez dwa tygodnie.

Od 1885 towary były dostarczane do spichlerzy również koleją. Na wyspie istniała rozwinięta sieć torowisk, biegnących z dworca Gdańsk Brama Nizinna. Ze względu na bezpieczeństwo przeciwpożarowe na terenie wyspy wagony kolejowe były ciągnięte przez konie, a nie przez parowozy, które miały zakaz wjazdu na teren wyspy. Do dzisiaj zachowały się brukowane ulice i pozostałości na nich torów kolejowych, z obrotnicami kolejowymi które służyły do skręcania wagonami w poprzeczne ulice (dzięki czemu zmiana kierunku jazdy nie wymagała zajęcia torowiskami znacznej powierzchni niewielkiej wyspy).

W 1945 wyspa została prawie całkowicie zniszczona przez wkraczającą do miasta Armię Czerwoną. Najważniejszym ocalałym zabytkiem są Stągwie Mleczne (Brama Stągiewna), powstałe w latach 1517-1519, które zostały podczas ostrzału miasta w dużej części zburzone i spalone. Do dnia dzisiejszego odbudowano tylko kilkanaście budynków nad Motławą.

 

Danzig – Speicherinsel

Wydawca: Foto-Sonnke

Spichlerze na Wyspie Spichrzów.

Około 1330 powstały tutaj pierwsze spichlerze Głównego Miasta, folwark miejski, rzeźnia, Dwór Popielny i składy.

Wyspa została utworzona w 1576 po przekopaniu kanału Nowej Motławy. Od XIII w. była to dzielnica przemysłowa z licznymi spichlerzami, w XVI w. było ich już około 340. Były to duże i przestronne magazyny, z wieloma piętrami, zbudowane z drewna, cegły, gliny, kamieni. Spichlerze położone nad brzegami rzek posiadały drewniane pomosty służące do załadunku lub wyładowywania towarów. Nie posiadały numerów, ale nazwy np. Trupia Główka, Krone, Lubeck, Wisłoujście, Drzewo Kawowe.

Wykopanie kanału i utworzenie wyspy ułatwiło ochronę spichrzów przed częstymi grabieżami. Na wyspie wprowadzono całkowity zakaz przebywania w nocy, dodatkowo w nocy spuszczano watahy psów. Rabunek karano śmiercią.

W 1540, podczas powodzi, Wyspa Spichrzów została całkowicie zalana i znajdowała się pod wodą przez dwa tygodnie.

Od 1885 towary były dostarczane do spichlerzy również koleją. Na wyspie istniała rozwinięta sieć torowisk, biegnących z dworca Gdańsk Brama Nizinna. Ze względu na bezpieczeństwo przeciwpożarowe na terenie wyspy wagony kolejowe były ciągnięte przez konie, a nie przez parowozy, które miały zakaz wjazdu na teren wyspy. Do dzisiaj zachowały się brukowane ulice i pozostałości na nich torów kolejowych, z obrotnicami kolejowymi które służyły do skręcania wagonami w poprzeczne ulice (dzięki czemu zmiana kierunku jazdy nie wymagała zajęcia torowiskami znacznej powierzchni niewielkiej wyspy).

W 1945 wyspa została prawie całkowicie zniszczona przez wkraczającą do miasta Armię Czerwoną. Najważniejszym ocalałym zabytkiem są Stągwie Mleczne (Brama Stągiewna), powstałe w latach 1517-1519, które zostały podczas ostrzału miasta w dużej części zburzone i spalone. Do dnia dzisiejszego odbudowano tylko kilkanaście budynków nad Motławą.

 

Danzig – Wyspa Spichrzów

Wydawca: Nakł. Pol. Tow. Ks. Kol. "Ruch" S.A. Wydana: Brak Numer: Brak Nadana w dniu: Bez obiegu

Wyspa Spichrzów  jest położona pomiędzy Motławą a jej przekopem – Nową Motławą. Leży w centrum Śródmieścia, od wschodu połączona z Długimi Ogrodami poprzez Most Stągiewny, od południa ze Starym Przedmieściem, od zachodu poprzez Most Krowi i Most Zielony z Głównym Miastem. Ponadto przez jej środek przebiega Trasa W-Z. Od północy wyspa sąsiaduje z wyspą Ołowianką.

Wyspa została utworzona w 1576 po przekopaniu kanału Nowej Motławy. Od XIII w. była to dzielnica przemysłowa z licznymi spichlerzami, w XVI w. było ich już około 340. Były to duże i przestronne magazyny, z wieloma piętrami, zbudowane z drewna, cegły, gliny, kamieni. Spichlerze położone nad brzegami rzek posiadały drewniane pomosty służące do załadunku lub wyładowywania towarów. Nie posiadały numerów, ale nazwy.

Wykopanie kanału i utworzenie wyspy ułatwiło ochronę spichrzów przed częstymi grabieżami. Na wyspie wprowadzono całkowity zakaz przebywania w nocy, dodatkowo w nocy spuszczano watahy psów. Rabunek karano śmiercią.

W 1540, podczas powodzi, Wyspa Spichrzów została całkowicie zalana i znajdowała się pod wodą przez dwa tygodnie.

Od 1885 towary były dostarczane do spichlerzy również koleją. Na wyspie istniała rozwinięta sieć torowisk, biegnących z dworca Gdańsk Brama Nizinna. Ze względu na bezpieczeństwo przeciwpożarowe na terenie wyspy wagony kolejowe były ciągnięte przez konie, a nie przez parowozy, które miały zakaz wjazdu na teren wyspy. Do dzisiaj zachowały się brukowane ulice i pozostałości na nich torów kolejowych, z obrotnicami kolejowymi które służyły do skręcania wagonami w poprzeczne ulice (dzięki czemu zmiana kierunku jazdy nie wymagała zajęcia torowiskami znacznej powierzchni niewielkiej wyspy).

W 1945 wyspa została prawie całkowicie zniszczona przez wkraczającą do miasta Armię Czerwoną. Najważniejszym ocalałym zabytkiem są Stągwie Mleczne (Brama Stągiewna), powstałe w latach 1517-1519, które zostały podczas ostrzału miasta w dużej części zburzone i spalone. Do dnia dzisiejszego odbudowano tylko kilkanaście budynków nad Motławą. Powstał też kwartał nowych budynków w stylu istniejących tam przed wojną zabytkowych kamienic przy ul. Stągiewnej, w środkowej części wyspy.

Danzig – Mottlaupartie

Wydawca: Carl Brikmann Wydana: Breslau

 

Ołowianka (niem. Bleihof) – wyspa w Gdańsku na rzece Motławie i Kanale na Stępce, położona w dzielnicy Śródmieście. Widoczna na wprost w górnej części pocztówki.

Ołowianka stanowiła w latach 1343-1454 własność zamku krzyżackiego.

Życie w średniowiecznym porcie gdańskim koncentrowało się na lewym brzegu Motławy. Znajdowały się tam wodne bramy miejskie, przy których istniały nabrzeża, drewniane pomosty i urządzenia przeładunkowe. Stały rozwój portu spowodował potrzebę powiększania i rozbudowy infrastruktury. Wykorzystano tereny na przeciwległym brzegu rzeki do budowy nowych magazynów i nabrzeży przeładunkowych.

W czasach krzyżackich był to obszar o dużym znaczeniu strategicznym, o czym świadczy fakt, że to właśnie tutaj wzniesiono zabudowania szafarza zakonnego. Najstarsza, utrwalona w dokumentach z 1404 roku nazwa tego miejsca brzmiała Szafarnia. Z leżącym po drugiej stronie Motławy zamczyskiem łączył ową połać najpierw most, a od 1417 roku prom. Ołowianka nie była jeszcze wtedy wyspą. Została nią dopiero po przekopaniu w roku 1576 Kanału na Stępce. Obecną swoją nazwę zawdzięcza magazynom, służącym do przechowywania ołowiu. Największy z nich określano jako Dwór Ołowiany. Znajdowała się tam również waga, na którą wielki żuraw (konstrukcji Wybego Adama) ładował ołów sprowadzany drogą wodną aż z Olkusza.

W 1454 Kazimierz Jagiellończyk podarował wyspę miastu, które w tym samym roku włączyło ją w swoje granice administracyjne. Miasto zaczęło wynajmować spichlerze instytucjom i osobom prywatnym. Rejestry czynszów wymieniają trzy spichlerze w 1499, cztery spichlerze w 1553.

Oprócz Ołowianego Dworu, jak i wspomnianej wagi i dźwigu, po których nie ma już śladu, znajdowały się również spichlerze. Najlepiej zachował się z nich Królewski. Ta budowla z trzema kondygnacjami wzniesiona została w XVII wieku. Twórcą spichlerza był architekt gdański Jan Strakowski. Trzy inne – Panna, Miedź i Oliwski – odbudowano dopiero w 1985 roku.

Część wschodnia Ołowianki, zwana niegdyś Ciesielnią, wraz z kończącą ją Kępą należała do przystani portowej. Znajdowały się tam wielkie zakłady ciesielskie, a także rodzaj stoczni remontowej, z której korzystali Krzyżacy. Niedaleko znajdowała się rogatka wodna, w postaci długiego łańcucha lub drąga zagradzającego Motławę. Możliwe, że funkcjonowała jeszcze w 1809 roku.

W 1643 roku na wyspie Ołowiance znajdowało się 7 spichlerzy.

Pod koniec lat sześćdziesiątych XIX wieku wybudowano w rejonie starej Ciesielni przepompownię ścieków, zachowaną do dziś. Wraz z nią pojawił się tam pierwszy komin i maszyny parowe. Zadaniem przepompowni było zbieranie ścieków z terenu całego miasta. Została ona celowo umieszczona bardzo nisko, na granicy terenu zurbanizowanego i przemysłowego. Rury odprowadzały ścieki w stronę łąk na Stogach (zwanych polami ryżowymi), gdzie po oczyszczeniu w osadnikach wypełnionych piaskiem, w których rosła roślinność, ścieki były zrzucane do Martwej Wisły w okolicach Twierdzy Wisłoujście.

W latach 1896-1898 na Ołowiance wybudowano kompleks elektrowni miejskiej przez berlińską firmę Siemens & Halske. Zbudowany został na Kanale na Stępce most kolejowy z linią, którą dowożono węgiel do elektrowni. Wedle pierwotnych planów Ołowianka miała zasilać oświetlenie ulic Gdańska i Wrzeszcza. Zastąpiono na początku gazowe oświetlenie na dzisiejszej al. Zwycięstwa. Zainstalowane urządzenia zasilały łącznie około 6200 żarówek. W roku 1907 długość ówczesnej sieci nadziemnej nie przekraczała jeszcze 170 km. Był to początek gdańskiej elektryfikacji.

W ostatnich miesiącach wojny zakład doznał zniszczeń. Zburzona została fasada nadmotławska i przemysłowy komin oraz stropy elektrowni. Uszkodzenia samego zakładu usunięto w sierpniu 1945.

 

Danzig – Blick auf die Mottlau

Wydawca: Mosella Verlag GMBH Wydana: Trier Numer: Dbr 20

Ołowianka (niem. Bleihof) – wyspa w Gdańsku na rzece Motławie i Kanale na Stępce, położona w dzielnicy Śródmieście. Na pocztówce widoczna na wprost z nabrzeżem przy którym zacumowany jest statek.

Ołowianka stanowiła w latach 1343-1454 własność zamku krzyżackiego.

Życie w średniowiecznym porcie gdańskim koncentrowało się na lewym brzegu Motławy. Znajdowały się tam wodne bramy miejskie, przy których istniały nabrzeża, drewniane pomosty i urządzenia przeładunkowe. Stały rozwój portu spowodował potrzebę powiększania i rozbudowy infrastruktury. Wykorzystano tereny na przeciwległym brzegu rzeki do budowy nowych magazynów i nabrzeży przeładunkowych.

W czasach krzyżackich był to obszar o dużym znaczeniu strategicznym, o czym świadczy fakt, że to właśnie tutaj wzniesiono zabudowania szafarza zakonnego. Najstarsza, utrwalona w dokumentach z 1404 roku nazwa tego miejsca brzmiała Szafarnia. Z leżącym po drugiej stronie Motławy zamczyskiem łączył ową połać najpierw most, a od 1417 roku prom. Ołowianka nie była jeszcze wtedy wyspą. Została nią dopiero po przekopaniu w roku 1576 Kanału na Stępce. Obecną swoją nazwę zawdzięcza magazynom, służącym do przechowywania ołowiu. Największy z nich określano jako Dwór Ołowiany. Znajdowała się tam również waga, na którą wielki żuraw (konstrukcji Wybego Adama) ładował ołów sprowadzany drogą wodną aż z Olkusza.

W 1454 Kazimierz Jagiellończyk podarował wyspę miastu, które w tym samym roku włączyło ją w swoje granice administracyjne. Miasto zaczęło wynajmować spichlerze instytucjom i osobom prywatnym. Rejestry czynszów wymieniają trzy spichlerze w 1499, cztery spichlerze w 1553.

Oprócz Ołowianego Dworu, jak i wspomnianej wagi i dźwigu, po których nie ma już śladu, znajdowały się również spichlerze. Najlepiej zachował się z nich Królewski. Ta budowla z trzema kondygnacjami wzniesiona została w XVII wieku. Twórcą spichlerza był architekt gdański Jan Strakowski. Trzy inne – Panna, Miedź i Oliwski – odbudowano dopiero w 1985 roku.

Część wschodnia Ołowianki, zwana niegdyś Ciesielnią, wraz z kończącą ją Kępą należała do przystani portowej. Znajdowały się tam wielkie zakłady ciesielskie, a także rodzaj stoczni remontowej, z której korzystali Krzyżacy. Niedaleko znajdowała się rogatka wodna, w postaci długiego łańcucha lub drąga zagradzającego Motławę. Możliwe, że funkcjonowała jeszcze w 1809 roku.

W 1643 roku na wyspie Ołowiance znajdowało się 7 spichlerzy.

Pod koniec lat sześćdziesiątych XIX wieku wybudowano w rejonie starej Ciesielni przepompownię ścieków, zachowaną do dziś. Wraz z nią pojawił się tam pierwszy komin i maszyny parowe. Zadaniem przepompowni było zbieranie ścieków z terenu całego miasta. Została ona celowo umieszczona bardzo nisko, na granicy terenu zurbanizowanego i przemysłowego. Rury odprowadzały ścieki w stronę łąk na Stogach (zwanych polami ryżowymi), gdzie po oczyszczeniu w osadnikach wypełnionych piaskiem, w których rosła roślinność, ścieki były zrzucane do Martwej Wisły w okolicach Twierdzy Wisłoujście.

W latach 1896-1898 na Ołowiance wybudowano kompleks elektrowni miejskiej przez berlińską firmę Siemens & Halske. Zbudowany został na Kanale na Stępce most kolejowy z linią, którą dowożono węgiel do elektrowni. Wedle pierwotnych planów Ołowianka miała zasilać oświetlenie ulic Gdańska i Wrzeszcza. Zastąpiono na początku gazowe oświetlenie na dzisiejszej al. Zwycięstwa. Zainstalowane urządzenia zasilały łącznie około 6200 żarówek. W roku 1907 długość ówczesnej sieci nadziemnej nie przekraczała jeszcze 170 km. Był to początek gdańskiej elektryfikacji. 

W ostatnich miesiącach wojny zakład doznał zniszczeń. Zburzona została fasada nadmotławska i przemysłowy komin oraz stropy elektrowni. Uszkodzenia samego zakładu usunięto w sierpniu 1945.

 

Danzig – Langbrucke mit Krahntor

Wydawca: C.B.D. Nadana w dniu: 04.09.1937

Statek na obrotnicy pomiędzy Wyspą Spichrzów ( prawy dolny róg) i Ołowianką (prawy górny róg).

Ołowianka (niem. Bleihof) – wyspa w Gdańsku na rzece Motławie i Kanale na Stępce, położona w dzielnicy Śródmieście. Na pocztówce widoczna po prawej stronie w górnej części.

Ołowianka stanowiła w latach 1343-1454 własność zamku krzyżackiego.

Życie w średniowiecznym porcie gdańskim koncentrowało się na lewym brzegu Motławy. Znajdowały się tam wodne bramy miejskie, przy których istniały nabrzeża, drewniane pomosty i urządzenia przeładunkowe. Stały rozwój portu spowodował potrzebę powiększania i rozbudowy infrastruktury. Wykorzystano tereny na przeciwległym brzegu rzeki do budowy nowych magazynów i nabrzeży przeładunkowych.

W czasach krzyżackich był to obszar o dużym znaczeniu strategicznym, o czym świadczy fakt, że to właśnie tutaj wzniesiono zabudowania szafarza zakonnego. Najstarsza, utrwalona w dokumentach z 1404 roku nazwa tego miejsca brzmiała Szafarnia. Z leżącym po drugiej stronie Motławy zamczyskiem łączył ową połać najpierw most, a od 1417 roku prom. Ołowianka nie była jeszcze wtedy wyspą. Została nią dopiero po przekopaniu w roku 1576 Kanału na Stępce. Obecną swoją nazwę zawdzięcza magazynom, służącym do przechowywania ołowiu. Największy z nich określano jako Dwór Ołowiany. Znajdowała się tam również waga, na którą wielki żuraw (konstrukcji Wybego Adama) ładował ołów sprowadzany drogą wodną aż z Olkusza.

W 1454 Kazimierz Jagiellończyk podarował wyspę miastu, które w tym samym roku włączyło ją w swoje granice administracyjne. Miasto zaczęło wynajmować spichlerze instytucjom i osobom prywatnym. Rejestry czynszów wymieniają trzy spichlerze w 1499, cztery spichlerze w 1553.

Oprócz Ołowianego Dworu, jak i wspomnianej wagi i dźwigu, po których nie ma już śladu, znajdowały się również spichlerze. Najlepiej zachował się z nich Królewski. Ta budowla z trzema kondygnacjami wzniesiona została w XVII wieku. Twórcą spichlerza był architekt gdański Jan Strakowski. Trzy inne – Panna, Miedź i Oliwski – odbudowano dopiero w 1985 roku.

Część wschodnia Ołowianki, zwana niegdyś Ciesielnią, wraz z kończącą ją Kępą należała do przystani portowej. Znajdowały się tam wielkie zakłady ciesielskie, a także rodzaj stoczni remontowej, z której korzystali Krzyżacy. Niedaleko znajdowała się rogatka wodna, w postaci długiego łańcucha lub drąga zagradzającego Motławę. Możliwe, że funkcjonowała jeszcze w 1809 roku.

W 1643 roku na wyspie Ołowiance znajdowało się 7 spichlerzy.

Pod koniec lat sześćdziesiątych XIX wieku wybudowano w rejonie starej Ciesielni przepompownię ścieków, zachowaną do dziś. Wraz z nią pojawił się tam pierwszy komin i maszyny parowe. Zadaniem przepompowni było zbieranie ścieków z terenu całego miasta. Została ona celowo umieszczona bardzo nisko, na granicy terenu zurbanizowanego i przemysłowego. Rury odprowadzały ścieki w stronę łąk na Stogach (zwanych polami ryżowymi), gdzie po oczyszczeniu w osadnikach wypełnionych piaskiem, w których rosła roślinność, ścieki były zrzucane do Martwej Wisły w okolicach Twierdzy Wisłoujście.

W latach 1896-1898 na Ołowiance wybudowano kompleks elektrowni miejskiej przez berlińską firmę Siemens & Halske. Zbudowany został na Kanale na Stępce most kolejowy z linią, którą dowożono węgiel do elektrowni. Wedle pierwotnych planów Ołowianka miała zasilać oświetlenie ulic Gdańska i Wrzeszcza. Zastąpiono na początku gazowe oświetlenie na dzisiejszej al. Zwycięstwa. Zainstalowane urządzenia zasilały łącznie około 6200 żarówek. W roku 1907 długość ówczesnej sieci nadziemnej nie przekraczała jeszcze 170 km. Był to początek gdańskiej elektryfikacji.

W ostatnich miesiącach wojny zakład doznał zniszczeń. Zburzona została fasada nadmotławska i przemysłowy komin oraz stropy elektrowni. Uszkodzenia samego zakładu usunięto w sierpniu 1945.

Danzig – Blick von der Kuhbrucke. No 7 588

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Numer: 7 588 Nadana w dniu: Bez obiegu

Most Krowi (niem. Kuhbrücke, łac. Pons Pecorum) – most w Gdańsku, na rzece Motławie. Łączy ulicę Ogarną, poprzez Bramę Krowią (zachodni przyczółek), z Wyspą Spichrzów(wschodni przyczółek).

Most Krowi wziął swoją nazwę od bydła, przepędzanego przez niego na wypas w rejonach dzisiejszego Dolnego Miasta. Od jego funkcji wzięła nazwę także Brama Krowia, otwierająca przejście przez most.

Do II wojny światowej był to most zwodzony. Powojenna odbudowa odebrała mu tę funkcję.

 

Poniżej ten sam widok na pocztówce wydanej przez Stengel & Co. (Wydana: Berlin, nr 8 037)

Danzig – Seepackhof

Wydawca: Nathan Stenferld Wydana: Danzig Numer: Brak Nadana w dniu: 24.07.1907

Z prawej Stara Pakownia  (Das Packhaus, Seepackhof). Spichlerz, między Münchengasse (ul. Żytnia) i Judengasse (ul. Spichrzowa), z frontem nad Nową Motławą (ul. Motławska 5).

Magazyn drobnicy, towarów opakowanych (paczki, worki, bele, w odróżnieniu od towarów masowych przechowywanych w spichrzach), zbudowany 1649 z polecenia q Rady Miejskiej przez  Georga Strakowskiego w celu rozwiązania problemu dłuższego magazynowania tego typu produktów. Jednokondygnacyjna, wzniesiona we wczesnobarokowej konstrukcji szkieletowej z użytkowym poddaszem, składała się z 4 podobnych segmentów, każdy przykryty oddzielnym, dwuspadowym dachem z 4 szczytami, otoczona murem z 3 bramami. Zniszczona 1945, nieodbudowana.

Za: www.encyklopedia.gda.p

Poniżej pocztówka z tym samym widokiem wydana przez Stengel & Co. G.m.b.H. (Dresden u. Berlin;  Numer: serie 8. Chromo; lichtdruck 8 039; bez obiegu)

Danzig – An der neuen Mottlau

Wydawca: Ch. L. i. B. Wydana: Berlin Numer: 746D Nadana w dniu: Bez obiegu

Z lewej Stara Pakownia  (Das Packhaus, Seepackhof). Spichlerz, między Münchengasse (ul. Żytnia) i Judengasse (ul. Spichrzowa), z frontem nad Nową Motławą (ul. Motławska 5).

Magazyn drobnicy, towarów opakowanych (paczki, worki, bele, w odróżnieniu od towarów masowych przechowywanych w spichrzach), zbudowany 1649 z polecenia q Rady Miejskiej przez  Georga Strakowskiego w celu rozwiązania problemu dłuższego magazynowania tego typu produktów. Jednokondygnacyjna, wzniesiona we wczesnobarokowej konstrukcji szkieletowej z użytkowym poddaszem, składała się z 4 podobnych segmentów, każdy przykryty oddzielnym, dwuspadowym dachem z 4 szczytami, otoczona murem z 3 bramami. Zniszczona 1945, nieodbudowana.

Za: www.encyklopedia.gda.p

Danzig – An der neuen Mottlau. Jdeal 1.

Wydawca: Danziger Jdeal Numer: 1

Z lewej Stara Pakownia  (Das Packhaus, Seepackhof). Spichlerz, między Münchengasse (ul. Żytnia) i Judengasse (ul. Spichrzowa), z frontem nad Nową Motławą (ul. Motławska 5).

Magazyn drobnicy, towarów opakowanych (paczki, worki, bele, w odróżnieniu od towarów masowych przechowywanych w spichrzach), zbudowany 1649 z polecenia q Rady Miejskiej przez  Georga Strakowskiego w celu rozwiązania problemu dłuższego magazynowania tego typu produktów. Jednokondygnacyjna, wzniesiona we wczesnobarokowej konstrukcji szkieletowej z użytkowym poddaszem, składała się z 4 podobnych segmentów, każdy przykryty oddzielnym, dwuspadowym dachem z 4 szczytami, otoczona murem z 3 bramami. Zniszczona 1945, nieodbudowana.

Za: www.encyklopedia.gda.p

Danzig – Seepackhof

Wydawca: Ch. L. i. B. Wydana: Berlin Numer: 743D Nadana w dniu: Bez obiegu

Nowa Pakownia (Neuer Packhof, Seepackhof), magazyn zbudowany 1750 przy Schäferei 7 (ul. Szafarnia), w miejsce wcześniejszego spichlerza z 1690.

Kontrolowane tu były przez inspektorów celnych wszystkie tego typu przesyłki przechodzące przez port gdański.

Obok (pod nr. 8–10) mieściła się siedziba prus. Dyrekcji Ceł i Akcyzy (1854 Provinzial-Steuerdirektion und Hauptzollamt), a pod nr. 11, w powstałym 1794–97 budynku do 1886 znajdowała się siedziba władz rejencji gdańskiej (Königliche Regierung). Po przeniesieniu na Neugarten 12–16 (ul. Nowe Ogrody) jej byłą siedzibę wykupił resort finansów i przebudował na biura celne i podatkowe, tworząc z n.p. jeden kompleks administracyjny. W 1921–39 mieścił się tam Urząd Celny II WMG (Landeszollamt), 1939–45 urząd niem.

Obecnie hotel „Gdańsk”  oraz restaurację Brovarnia z minibrowarem.

Za: www.encyklopedia.gda.p

Danzig – Partie am See Packhof.

Wydawca: Richard Borek Wydana: Braunschweig Numer: 11 Nadana w dniu: Bez obiegu

Z lewej nabrzeże Starej Pakowni  (Das Packhaus, Seepackhof) nas Wyspie Spichrzów.

Stara pakownia to spichlerze, między Münchengasse (ul. Żytnia) i Judengasse (ul. Spichrzowa), z frontem nad Nową Motławą (ul. Motławska 5). Magazyn drobnicy, towarów opakowanych (paczki, worki, bele, w odróżnieniu od towarów masowych przechowywanych w spichrzach), zbudowany 1649 z polecenia  Rady Miejskiej przez  Georga Strakowskiego w celu rozwiązania problemu dłuższego magazynowania tego typu produktów. Jednokondygnacyjna, wzniesiona we wczesnobarokowej konstrukcji szkieletowej z użytkowym poddaszem, składała się z 4 podobnych segmentów, każdy przykryty oddzielnym, dwuspadowym dachem z 4 szczytami, otoczona murem z 3 bramami. Zniszczona 1945, nieodbudowana.

Za: www.encyklopediagdanska.pl

 

 

 

Speicherinsel

Szkuner „Grete Clausen” przy nabrzeżu Wysypy Spichrzów (Speicherinsel) .

W tle (drugi budynek od lewej) spichlerz firmy „Ferdinand Prowe”. Właścicielem firmy był Kommerzienrat Adolf Unruh, kupiec, i zarazem konsul (Vizekonsul) Portugalii. Jego  firma założona w  1855 zajmowała się  handlem zbożem, ekspedycją towarów, obsługą portową i maklerską transportu morskiego.

Żaden z budynków, widocznych na nabrzeżu, nie przetrwał do dzisiaj po zniszczeniach w czasie wyzwalania Gdańska.

Danzig – Seepackhof. No 11 606.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 11 606 Nadana w dniu: 19.12.1900

Z prawej Stara Pakownia  (Das Packhaus, Seepackhof) to  spichlerz, między Münchengasse (ul. Żytnia) i Judengasse (ul. Spichrzowa), z frontem nad Nową Motławą (ul. Motławska 5).

Magazyn drobnicy, towarów opakowanych (paczki, worki, bele, w odróżnieniu od towarów masowych przechowywanych w spichrzach), zbudowany 1649 z polecenia q Rady Miejskiej przez  Georga Strakowskiego w celu rozwiązania problemu dłuższego magazynowania tego typu produktów. Jednokondygnacyjna, wzniesiona we wczesnobarokowej konstrukcji szkieletowej z użytkowym poddaszem, składała się z 4 podobnych segmentów, każdy przykryty oddzielnym, dwuspadowym dachem z 4 szczytami, otoczona murem z 3 bramami. Zniszczona 1945, nieodbudowana.

Za: www.encyklopedia.gda.p

S.S.”Frisch”. Danzig – Am Milchkannen -Tor

Wydawca: Brak

Parowiec S.S.”Frisch”, należący do gdańsko-hamburskiego armatora „Johannes Ick”, na tle mostu Stągiewnego.

Dla obrony Wyspy Spichrzów od strony wschodniej wzniesiono w XV i XVI w. Stągwie Mleczne – bramę chronioną masywnymi wieżami. Północna, owalna wieża ze stożkowym hełmem przypomina kształtem starą bańkę na mleko (stąd nazwa), południową, starszą nazywano żartobliwie Dzbankiem Śmietanki. Większa baszta ma 28 m wysokości i 13 m średnicy i była zaplanowana do prowadzenia ostrzału armatniego. Mniejsza baszta, nazywana Stągiewką, służyła do flankowania przejazdu.

Jedyną dekorację bramy stanowią herby Polski, Prus Królewskich oraz Gdańska. Brama została zniszczona w czasie działań wojennych 1945 r.

Danzig – Partie am Milchkannenturm.

Wydawca: Richard Botel Wydana: Braunschweig Numer: 33 Nadana w dniu: 28.01.1905

Barki zacumowane przy nabrzeżu ul. Szafarnia (Schaferei).  W tle most Stągiewny i Stagwie Mleczne na Wyspie Spichrzów..

Dla obrony Wyspy Spichrzów od strony wschodniej wzniesiono w XV i XVI w. Stągwie Mleczne – bramę chronioną masywnymi wieżami. Północna, owalna wieża ze stożkowym hełmem przypomina kształtem starą bańkę na mleko (stąd nazwa), południową, starszą nazywano żartobliwie Dzbankiem Śmietanki. Większa baszta ma 28 m wysokości i 13 m średnicy i była zaplanowana do prowadzenia ostrzału armatniego. Mniejsza baszta, nazywana Stągiewką, służyła do flankowania przejazdu.

Jedyną dekorację bramy stanowią herby Polski, Prus Królewskich oraz Gdańska. Brama została zniszczona w czasie działań wojennych 1945 r.

Danzig. Blick von Mattenbuden. No 21 650.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 21650 Nadana w dniu: 28.09.1903

Widok na Wyspę Spichrzów z lewej strony. Z prawej ulica „Szopy”. Od przynajmniej 1379 roku tą ulicę nazywano Mattenbuden.

Określenie to składa się z dwóch rzeczowników ‚Matte’ = mata oraz ‚Bude’ = szopa. Tak więc chodzi tu o ulicę nad brzegiem Motławy, przy której stały szopy, w których wiązano maty potrzebne w obrocie zbożem.

Pierwszy z mostów to nieistniejący dzisiaj  „Most na Szopy” (Mattenbudenbrücke) a drugi to „Most Stagiewny”. Za Mostem Stagiewnym ul. Szopy przechodzi w ul Szafarnia (Schafarei)

 

Danzig – Mattenbuden und Schaferei

Wydawca: Ch. L. i. B. Wydana: Brak Numer: 783 Nadana w dniu: Brak

Z lewej Wyspa Spichrzów a po prawej ulica „Szopy”. Od przynajmniej 1379 roku tą ulicę nazywano Mattenbuden.

Określenie to składa się z dwóch rzeczowników ‚Matte’ = mata oraz ‚Bude’ = szopa. Tak więc chodzi tu o ulicę nad brzegiem Motławy, przy której stały szopy, w których wiązano maty potrzebne w obrocie zbożem.

Za mostem Stagiewnym ul. Szopy przechodzi w ul Szafarnia (Schafarei)

Danzig – Milchkannenthurm. No 11 607

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 11 607 Nadana w dniu: 15.09.1900

Most Stągiewny – most w Gdańsku nad Opływem Motławy.

Most łączy od wschodu Wyspę Spichrzów z Długimi Ogrodami.

Przy moście znajduje się zabytkowa Brama Stągiewna. Kształt jej baszty kojarzył się dawnym Gdańszczanom ze stągwiami. Stąd wzięła się nazwa zarówno mostu jak i ulicy Stągiewnej, która rozpoczyna się na zachodnim przyczółku mostu. Na wschodnim przyczółku znajduje się zbiegowisko ulic: Szafarnia, Długie Ogrody i Szopy.

Do II wojny światowej most był zwodzony i biegła po nim linia tramwajowa z Głównego Miasta na Stogi.

 

 

 

 

 

 

 

Danzig – Blick von der Mottenbudenbrucke. No 7 585.

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Numer: 7 585 Nadana w dniu: 11.03.1903

Most Stągiewny – most w Gdańsku nad Opływem Motławy i  łączy od wschodu Wyspę Spichrzów z Długimi Ogrodami.

Przy moście znajduje się zabytkowa Brama Stągiewna. Kształt jej baszty kojarzył się dawnym Gdańszczanom ze stągwiami. Stąd wzięła się nazwa zarówno mostu jak i ulicy Stągiewnej, która rozpoczyna się na zachodnim przyczółku mostu. Na wschodnim przyczółku znajduje się zbiegowisko ulic: Szafarnia, Długie Ogrody i Szopy.

Do II wojny światowej most był zwodzony i biegła po nim linia tramwajowa z Głównego Miasta na Stogi.

Poniżej to samo ujęcie ale wydane na pocztówce przez  Stengel & Co. G.m.b.H w Dresden-Berlin (numer 8 038, nadana 05.06.1900)

 

 

 

 

Danzig – Milchkannenturm

Wydawca: Julius Simonsen Kunstverlag Wydana: Oldenburg in Holstein Numer: 5 089 Nadana w dniu: Bez obiegu

 

Dla obrony Wyspy Spichrzów od strony wschodniej wzniesiono w XV i XVI w. Stągwie Mleczne – bramę chronioną masywnymi wieżami. Północna, owalna wieża ze stożkowym hełmem przypomina kształtem starą bańkę na mleko (stąd nazwa), południową, starszą nazywano żartobliwie Dzbankiem Śmietanki. Większa baszta ma 28 m wysokości i 13 m średnicy i była zaplanowana do prowadzenia ostrzału armatniego. Mniejsza baszta, nazywana Stągiewką, służyła do flankowania przejazdu.

Jedyną dekorację bramy stanowią herby Polski, Prus Królewskich oraz Gdańska. Brama została zniszczona w czasie działań wojennych 1945 r.

 

 

 

 

Danzig – Milchkannengassentor

Wydawca: Georg Stilke Wydana: Berlin NW.7. Numer: 98 934 Nadana w dniu: 12.07.1922

Dla obrony Wyspy Spichrzów od strony wschodniej wzniesiono w XV i XVI w. Stągwie Mleczne – bramę chronioną masywnymi wieżami. Północna, owalna wieża ze stożkowym hełmem przypomina kształtem starą bańkę na mleko (stąd nazwa), południową, starszą nazywano żartobliwie Dzbankiem Śmietanki. Większa baszta ma 28 m wysokości i 13 m średnicy i była zaplanowana do prowadzenia ostrzału armatniego. Mniejsza baszta, nazywana Stągiewką, służyła do flankowania przejazdu.

Jedyną dekorację bramy stanowią herby Polski, Prus Królewskich oraz Gdańska. Brama została zniszczona w czasie działań wojennych 1945 r.

 

 

 

Danzig – Milchkannenturm

Wydawca: Bruck & Shon Wydana: Meissen Numer: 362 Nadana w dniu: Bez obiegu

Dla obrony Wyspy Spichrzów od strony wschodniej wzniesiono w XV i XVI w. Stągwie Mleczne – bramę chronioną masywnymi wieżami. Północna, owalna wieża ze stożkowym hełmem przypomina kształtem starą bańkę na mleko (stąd nazwa), południową, starszą nazywano żartobliwie Dzbankiem Śmietanki. Większa baszta ma 28 m wysokości i 13 m średnicy i była zaplanowana do prowadzenia ostrzału armatniego. Mniejsza baszta, nazywana Stągiewką, służyła do flankowania przejazdu.

Jedyną dekorację bramy stanowią herby Polski, Prus Królewskich oraz Gdańska. Brama została zniszczona w czasie działań wojennych 1945 r.

 

 

Danzig – Milchkannenbrucke

Wydawca: Foto-Reinke Wydana: Danzig Nadana w dniu: 10.08.1943

Dla obrony Wyspy Spichrzów od strony wschodniej wzniesiono w XV i XVI w. Stągwie Mleczne – bramę chronioną masywnymi wieżami. Północna, owalna wieża ze stożkowym hełmem przypomina kształtem starą bańkę na mleko (stąd nazwa), południową, starszą nazywano żartobliwie Dzbankiem Śmietanki. Większa baszta ma 28 m wysokości i 13 m średnicy i była zaplanowana do prowadzenia ostrzału armatniego. Mniejsza baszta, nazywana Stągiewką, służyła do flankowania przejazdu.

Jedyną dekorację bramy stanowią herby Polski, Prus Królewskich oraz Gdańska. Brama została zniszczona w czasie działań wojennych 1945 r.

Danzig. Milchkannenturm. No 3 611.

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Numer: 3 611 Nadana w dniu: 25.08.10

Dla obrony Wyspy Spichrzów od strony wschodniej wzniesiono w XV i XVI w. Stągwie Mleczne – bramę chronioną masywnymi wieżami. Północna, owalna wieża ze stożkowym hełmem przypomina kształtem starą bańkę na mleko (stąd nazwa), południową, starszą nazywano żartobliwie Dzbankiem Śmietanki. Większa baszta ma 28 m wysokości i 13 m średnicy i była zaplanowana do prowadzenia ostrzału armatniego. Mniejsza baszta, nazywana Stągiewką, służyła do flankowania przejazdu.

Jedyną dekorację bramy stanowią herby Polski, Prus Królewskich oraz Gdańska. Brama została zniszczona w czasie działań wojennych 1945 r.