Gdańsk i okolice – Tempi passati.

OL Oliva

Oliva

Oliwa (kaszb. Òlëwa lub też Òléwa, łac. i niem.: Oliva) – dzielnica Gdańska, graniczy od północy z Sopotem.

Po raz pierwszy była wzmiankowana w 1186. Przez wieki była wsią klasztorną opactwa cystersów. Od 1874 była miastem, a od 1926 jest dzielnicą Gdańska. W obecnym kształcie administracyjnym, graniczy od wschodu z Przymorzem i Żabianką, od północy – z Sopotem, od południa – z dzielnicami Strzyża, VII Dwór i Brętowo, od zachodu z Matarnią i Osową. Jest otoczona od zachodu wzgórzami morenowymi porośniętymi Lasami Oliwskimi, tworzącymi Trójmiejski Park Krajobrazowy. Obszar Oliwy, w większej części odwadniany jest przez Potok Oliwski i jego dopływy.

Istnieją dwie hipotezy dotyczące pochodzenia nazwy. Pierwsza z nich (wysunięta niedawno przez polskich językoznawców) wskazuje na Oławę – hipotetyczną i nie występującą w żadnych źródłach słowiańską nazwę przepływającego przez Oliwę potoku. Druga (przez wieki istnienia klasztoru oliwskiego uznawana za jedyną) wywodzi jej pochodzenie od drzewka oliwnego (łac.: oliva) – biblijnego symbolu, do którego mieliby odwołać się cystersi nadając nazwę klasztorowi i miejscowości. Bezspornym faktem jest, że po raz pierwszy nazwę w formie Olyva wymienia dokument z 1188.

Historia Oliwy

Nie wiadomo kiedy powstała Oliwa, choć badania archeologiczne wskazują na osadnictwo na tym terenie już we wczesnej epoce żelaza, a tradycja cysterska (niepotwierdzona przez inne źródła) wspomina o istniejącej w Oliwie siedzibie książąt pomorskich.

Odkryte zostały cmentarzyska z grobami, z okresu wpływów rzymskich, u stóp Wzgórza Pachołek i w okolicy VII Dworu

Pierwsza wzmianka o Oliwie dotyczy fundacji klasztoru cystersów w 1186. Zakonnicy uzyskali wtedy od pomorskiego księcia Sambora I (akt nadania z 18 marca 1188) kilka osad – w tym Oliwę, która na długie wieki stała się wsią klasztorną, a jej historia związała się bezpośrednio z historią opactwa cysterskiego. Pierwotny konwent liczył zaledwie 12 zakonników. Dlatego wzniesieno jedynie romańskie oratorium oraz drewniane zabudowania mieszkalne. W pierwszej połowie XIII wieku oratorium zaadaptowano na prezbiterium, dobudowano kaplice, zbudowano transept i zasadniczy korpus kościoła.

Ciąg dalszy: http://pl.wikipedia.org/wiki/Oliwa_Gdansk

 

 

OL114E Oliva.

Oliva.

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Nadana w dniu: 29.08.1898

OL67E Oliva

Oliva

Numer: No. 23 Nadana w dniu: 17.07.1913

Luftkurort Oliva. Idyllische Ausflugsorte.

Uzdrowisko – stacja klimatyczna. Miejscowość letniskowa patrycjuszy gdańskich, wreszcie kurort wypoczynkowy. Swoją wyjątkowość zawdzięczała i zawdzięcza Oliwa w dużym stopniu ukształtowaniu terenu: wzgórzom morenowym i Potokowi Oliwskiemu, który tworząc malownicze stawy przez park wokół pałacu opatów zmierza żłobiąc swoje koryto w równinie do morza w Jelitkowie.

Jak podaje Orłowicz, autor „Przewodnika po Gdańsku” z 1921r. „słynnemu geografowi Aleksandrowi Humboldtowi przypisują powiedzenie, że Oliwa należy do najpiękniej położonych miejscowości na świecie”

OL91E Oliva

Oliva

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden u. Berlin Numer: 8 070 Nadana w dniu: 21.06.1900

Oliwa – widok ze Wzgórza Pachołek.

Oliwa (kaszb. Òlëwa lub też Òléwa, łac. i niem.: Oliva) – dzielnica Gdańska, graniczy od północy z Sopotem.

Po raz pierwszy była wzmiankowana w 1186. Przez wieki była wsią klasztorną opactwa cystersów. Od 1874 była miastem, a od 1926 jest dzielnicą Gdańska. W obecnym kształcie administracyjnym, graniczy od wschodu z Przymorzem i Żabianką, od północy – z Sopotem, od południa – z dzielnicami Strzyża, VII Dwór i Brętowo, od zachodu z Matarnią i Osową. Jest otoczona od zachodu wzgórzami morenowymi porośniętymi Lasami Oliwskimi, tworzącymi Trójmiejski Park Krajobrazowy. Obszar Oliwy, w większej części odwadniany jest przez Potok Oliwski i jego dopływy.

Istnieją dwie hipotezy dotyczące pochodzenia nazwy. Pierwsza z nich (wysunięta niedawno przez polskich językoznawców) wskazuje na Oławę – hipotetyczną i nie występującą w żadnych źródłach słowiańską nazwę przepływającego przez Oliwę potoku. Druga (przez wieki istnienia klasztoru oliwskiego uznawana za jedyną) wywodzi jej pochodzenie od drzewka oliwnego (łac.: oliva) – biblijnego symbolu, do którego mieliby odwołać się cystersi nadając nazwę klasztorowi i miejscowości. Bezspornym faktem jest, że po raz pierwszy nazwę w formie Olyva wymienia dokument z 1188.

OL17E Oliva – Blick vom Karlsberg

Oliva – Blick vom Karlsberg

Nadana w dniu: 09.10.1916

Oliwa (kaszb. Òlëwa lub też Òléwa, łac. i niem.: Oliva) – dzielnica Gdańska, graniczy od północy z Sopotem.

Po raz pierwszy była wzmiankowana w 1186. Przez wieki była wsią klasztorną opactwa cystersów. Od 1874 była miastem, a od 1926 jest dzielnicą Gdańska. W obecnym kształcie administracyjnym, graniczy od wschodu z Przymorzem i Żabianką, od północy – z Sopotem, od południa – z dzielnicami Strzyża, VII Dwór i Brętowo, od zachodu z Matarnią i Osową. Jest otoczona od zachodu wzgórzami morenowymi porośniętymi Lasami Oliwskimi, tworzącymi Trójmiejski Park Krajobrazowy. Obszar Oliwy, w większej części odwadniany jest przez Potok Oliwski i jego dopływy.

Istnieją dwie hipotezy dotyczące pochodzenia nazwy. Pierwsza z nich (wysunięta niedawno przez polskich językoznawców) wskazuje na Oławę – hipotetyczną i nie występującą w żadnych źródłach słowiańską nazwę przepływającego przez Oliwę potoku. Druga (przez wieki istnienia klasztoru oliwskiego uznawana za jedyną) wywodzi jej pochodzenie od drzewka oliwnego (łac.: oliva) – biblijnego symbolu, do którego mieliby odwołać się cystersi nadając nazwę klasztorowi i miejscowości. Bezspornym faktem jest, że po raz pierwszy nazwę w formie Olyva wymienia dokument z 1188.

Historia Oliwy

Nie wiadomo kiedy powstała Oliwa, choć badania archeologiczne wskazują na osadnictwo na tym terenie już we wczesnej epoce żelaza, a tradycja cysterska (niepotwierdzona przez inne źródła) wspomina o istniejącej w Oliwie siedzibie książąt pomorskich.

Odkryte zostały cmentarzyska z grobami, z okresu wpływów rzymskich, u stóp Wzgórza Pachołek i w okolicy VII Dworu

Pierwsza wzmianka o Oliwie dotyczy fundacji klasztoru cystersów w 1186. Zakonnicy uzyskali wtedy od pomorskiego księcia Sambora I (akt nadania z 18 marca 1188) kilka osad – w tym Oliwę, która na długie wieki stała się wsią klasztorną, a jej historia związała się bezpośrednio z historią opactwa cysterskiego. Pierwotny konwent liczył zaledwie 12 zakonników. Dlatego wzniesieno jedynie romańskie oratorium oraz drewniane zabudowania mieszkalne. W pierwszej połowie XIII wieku oratorium zaadaptowano na prezbiterium, dobudowano kaplice, zbudowano transept i zasadniczy korpus kościoła.

Ciąg dalszy: http://pl.wikipedia.org/wiki/Oliwa_Gdansk

OL14E Oliva – Blick v. Carlsberg

Oliva – Blick v. Carlsberg

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 43 806

Oliwa – widok ze Wzgórza Pachołek.

Oliwa (kaszb. Òlëwa lub też Òléwa, łac. i niem.: Oliva) – dzielnica Gdańska, graniczy od północy z Sopotem.

Po raz pierwszy była wzmiankowana w 1186. Przez wieki była wsią klasztorną opactwa cystersów. Od 1874 była miastem, a od 1926 jest dzielnicą Gdańska. W obecnym kształcie administracyjnym, graniczy od wschodu z Przymorzem i Żabianką, od północy – z Sopotem, od południa – z dzielnicami Strzyża, VII Dwór i Brętowo, od zachodu z Matarnią i Osową. Jest otoczona od zachodu wzgórzami morenowymi porośniętymi Lasami Oliwskimi, tworzącymi Trójmiejski Park Krajobrazowy. Obszar Oliwy, w większej części odwadniany jest przez Potok Oliwski i jego dopływy.

Istnieją dwie hipotezy dotyczące pochodzenia nazwy. Pierwsza z nich (wysunięta niedawno przez polskich językoznawców) wskazuje na Oławę – hipotetyczną i nie występującą w żadnych źródłach słowiańską nazwę przepływającego przez Oliwę potoku. Druga (przez wieki istnienia klasztoru oliwskiego uznawana za jedyną) wywodzi jej pochodzenie od drzewka oliwnego (łac.: oliva) – biblijnego symbolu, do którego mieliby odwołać się cystersi nadając nazwę klasztorowi i miejscowości. Bezspornym faktem jest, że po raz pierwszy nazwę w formie Olyva wymienia dokument z 1188.

Historia Oliwy

Nie wiadomo kiedy powstała Oliwa, choć badania archeologiczne wskazują na osadnictwo na tym terenie już we wczesnej epoce żelaza, a tradycja cysterska (niepotwierdzona przez inne źródła) wspomina o istniejącej w Oliwie siedzibie książąt pomorskich.

Odkryte zostały cmentarzyska z grobami, z okresu wpływów rzymskich, u stóp Wzgórza Pachołek i w okolicy VII Dworu

Pierwsza wzmianka o Oliwie dotyczy fundacji klasztoru cystersów w 1186. Zakonnicy uzyskali wtedy od pomorskiego księcia Sambora I (akt nadania z 18 marca 1188) kilka osad – w tym Oliwę, która na długie wieki stała się wsią klasztorną, a jej historia związała się bezpośrednio z historią opactwa cysterskiego. Pierwotny konwent liczył zaledwie 12 zakonników. Dlatego wzniesieno jedynie romańskie oratorium oraz drewniane zabudowania mieszkalne. W pierwszej połowie XIII wieku oratorium zaadaptowano na prezbiterium, dobudowano kaplice, zbudowano transept i zasadniczy korpus kościoła.

Ciąg dalszy: http://pl.wikipedia.org/wiki/Oliwa_Gdansk

OL16E Oliva – Blick auf das Meer

Oliva – Blick auf das Meer

Nadana w dniu: 24.08.1909

Oliwa (kaszb. Òlëwa lub też Òléwa, łac. i niem.: Oliva) – dzielnica Gdańska, graniczy od północy z Sopotem.

Po raz pierwszy była wzmiankowana w 1186. Przez wieki była wsią klasztorną opactwa cystersów. Od 1874 była miastem, a od 1926 jest dzielnicą Gdańska. W obecnym kształcie administracyjnym, graniczy od wschodu z Przymorzem i Żabianką, od północy – z Sopotem, od południa – z dzielnicami Strzyża, VII Dwór i Brętowo, od zachodu z Matarnią i Osową. Jest otoczona od zachodu wzgórzami morenowymi porośniętymi Lasami Oliwskimi, tworzącymi Trójmiejski Park Krajobrazowy. Obszar Oliwy, w większej części odwadniany jest przez Potok Oliwski i jego dopływy.

Istnieją dwie hipotezy dotyczące pochodzenia nazwy. Pierwsza z nich (wysunięta niedawno przez polskich językoznawców) wskazuje na Oławę – hipotetyczną i nie występującą w żadnych źródłach słowiańską nazwę przepływającego przez Oliwę potoku. Druga (przez wieki istnienia klasztoru oliwskiego uznawana za jedyną) wywodzi jej pochodzenie od drzewka oliwnego (łac.: oliva) – biblijnego symbolu, do którego mieliby odwołać się cystersi nadając nazwę klasztorowi i miejscowości. Bezspornym faktem jest, że po raz pierwszy nazwę w formie Olyva wymienia dokument z 1188.

Historia Oliwy

Nie wiadomo kiedy powstała Oliwa, choć badania archeologiczne wskazują na osadnictwo na tym terenie już we wczesnej epoce żelaza, a tradycja cysterska (niepotwierdzona przez inne źródła) wspomina o istniejącej w Oliwie siedzibie książąt pomorskich.

Odkryte zostały cmentarzyska z grobami, z okresu wpływów rzymskich, u stóp Wzgórza Pachołek i w okolicy VII Dworu

Pierwsza wzmianka o Oliwie dotyczy fundacji klasztoru cystersów w 1186. Zakonnicy uzyskali wtedy od pomorskiego księcia Sambora I (akt nadania z 18 marca 1188) kilka osad – w tym Oliwę, która na długie wieki stała się wsią klasztorną, a jej historia związała się bezpośrednio z historią opactwa cysterskiego. Pierwotny konwent liczył zaledwie 12 zakonników. Dlatego wzniesieno jedynie romańskie oratorium oraz drewniane zabudowania mieszkalne. W pierwszej połowie XIII wieku oratorium zaadaptowano na prezbiterium, dobudowano kaplice, zbudowano transept i zasadniczy korpus kościoła.

Ciąg dalszy: http://pl.wikipedia.org/wiki/Oliwa_Gdansk

OL94E Oliva

Oliva

Wydawca: Stengel & Co. Wydana: Dresden Numer: 8 071 Nadana w dniu: Bez obiegu

OL99E Danzig – Oliva. Anlagen mit altem Hospital.

Danzig – Oliva. Anlagen mit altem Hospital.

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 61 778 Nadana w dniu: Bez obiegu

Szpitali Św. Łazarza zbudowany ok. 1660  . Do jego budowy wykorzystano cegły uzyskane z rozbiórki poprzedniego przytułku, stojącego w tym miejscu od końca średniowiecza.

Do czasu rozebrania w 1963 stał na skrzyżowania Zoppoterstrasse z Am Schlossgarten (dzisiaj ulice Grunwaldzka i Opata Rybińskiego). Na jego miejscu znajduje się obecnie petla tramwajowa.

 

Oliva – Kirche u. Schloss. No 9 049

Oliva – Kirche u. Schloss. No 9 049

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Numer: 9 049 Nadana w dniu: 11.07.1903

Pałac Opatów – widok od strony południowej.

Najstarsza część budynku, tzw. Stary Pałac powstał w XV wieku, w stylu gotyckim. Świadectwem i pozostałością są wymiary oraz układ cegły (na zewnątrz pozostawiono nie otynkowane fragmenty muru) i gotyckie sklepienie krzyżowe w piwnicach. Po 1577 budynek został powiększony do dzisiejszych rozmiarów i służył opatom jeszcze do XVII wieku. W pierwszej połowie XVII wieku dobudowano do niego tzw. Nowy Pałac. Budynek otrzymał ostateczny kształt w trakcie przebudowy w latach 1754 – 1756, z fundacji ostatniego opata klasztoru oliwskiego Jacka Rybińskiego. Utrzymany jest w stylu rokoko. 1 października 1831 nastąpiła likwidacja klasztoru oliwskiego, a jego dobra zostały rozdzielone pomiędzy miasto Gdańsk i króla pruskiego. W okresie Wolnego Miasta Gdańska w pomieszczeniach pałacowych znajdowało się muzeum krajowe. W roku 1945, pod koniec wojny pałac (w międzyczasie zdegradowany do roli magazynów) został podpalony przez Niemców, w ramach czyszczenia przedpola frontu przed Armią Czerwoną.

Luftkurort Oliva. No Ol. 1.

Luftkurort Oliva. No Ol. 1.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig, 1907 Numer: Ol. 1 Nadana w dniu: Bez obiegu

Pałac Opatów – widok od strony południowej.

Najstarsza część budynku, tzw. Stary Pałac powstał w XV wieku, w stylu gotyckim. Świadectwem i pozostałością są wymiary oraz układ cegły (na zewnątrz pozostawiono nie otynkowane fragmenty muru) i gotyckie sklepienie krzyżowe w piwnicach. Po 1577 budynek został powiększony do dzisiejszych rozmiarów i służył opatom jeszcze do XVII wieku. W pierwszej połowie XVII wieku dobudowano do niego tzw. Nowy Pałac. Budynek otrzymał ostateczny kształt w trakcie przebudowy w latach 1754 – 1756, z fundacji ostatniego opata klasztoru oliwskiego Jacka Rybińskiego. Utrzymany jest w stylu rokoko. 1 października 1831 nastąpiła likwidacja klasztoru oliwskiego, a jego dobra zostały rozdzielone pomiędzy miasto Gdańsk i króla pruskiego. W okresie Wolnego Miasta Gdańska w pomieszczeniach pałacowych znajdowało się muzeum krajowe. W roku 1945, pod koniec wojny pałac (w międzyczasie zdegradowany do roli magazynów) został podpalony przez Niemców, w ramach czyszczenia przedpola frontu przed Armią Czerwoną.

Oliva – Schloss and Schlosskirche

Oliva – Schloss and Schlosskirche

Wydawca: Clara Bernthal Numer: 17 16508

Pałac Opatów – widok od strony południowej.

Najstarsza część budynku, tzw. Stary Pałac powstał w XV wieku, w stylu gotyckim. Świadectwem i pozostałością są wymiary oraz układ cegły (na zewnątrz pozostawiono nie otynkowane fragmenty muru) i gotyckie sklepienie krzyżowe w piwnicach. Po 1577 budynek został powiększony do dzisiejszych rozmiarów i służył opatom jeszcze do XVII wieku. W pierwszej połowie XVII wieku dobudowano do niego tzw. Nowy Pałac. Budynek otrzymał ostateczny kształt w trakcie przebudowy w latach 1754 – 1756, z fundacji ostatniego opata klasztoru oliwskiego Jacka Rybińskiego. Utrzymany jest w stylu rokoko. 1 października 1831 nastąpiła likwidacja klasztoru oliwskiego, a jego dobra zostały rozdzielone pomiędzy miasto Gdańsk i króla pruskiego. W okresie Wolnego Miasta Gdańska w pomieszczeniach pałacowych znajdowało się muzeum krajowe. W roku 1945, pod koniec wojny pałac (w międzyczasie zdegradowany do roli magazynów) został podpalony przez Niemców, w ramach czyszczenia przedpola frontu przed Armią Czerwoną.

 

Oliva – Schloss mit Kirche. No 8 377.

Oliva – Schloss mit Kirche. No 8 377.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 8 377 Nadana w dniu: 24.03.1901

Pałac Opatów – widok od strony południowej.

Najstarsza część budynku, tzw. Stary Pałac powstał w XV wieku, w stylu gotyckim. Świadectwem i pozostałością są wymiary oraz układ cegły (na zewnątrz pozostawiono nie otynkowane fragmenty muru) i gotyckie sklepienie krzyżowe w piwnicach. Po 1577 budynek został powiększony do dzisiejszych rozmiarów i służył opatom jeszcze do XVII wieku. W pierwszej połowie XVII wieku dobudowano do niego tzw. Nowy Pałac. Budynek otrzymał ostateczny kształt w trakcie przebudowy w latach 1754 – 1756, z fundacji ostatniego opata klasztoru oliwskiego Jacka Rybińskiego. Utrzymany jest w stylu rokoko. 1 października 1831 nastąpiła likwidacja klasztoru oliwskiego, a jego dobra zostały rozdzielone pomiędzy miasto Gdańsk i króla pruskiego. W okresie Wolnego Miasta Gdańska w pomieszczeniach pałacowych znajdowało się muzeum krajowe. W roku 1945, pod koniec wojny pałac (w międzyczasie zdegradowany do roli magazynów) został podpalony przez Niemców, w ramach czyszczenia przedpola frontu przed Armią Czerwoną.

 

Oliva – Schlossgarten

Oliva – Schlossgarten

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden - Berlin Numer: 8 072

Pałac Opatów – widok od strony południowej.

Najstarsza część budynku, tzw. Stary Pałac powstał w XV wieku, w stylu gotyckim. Świadectwem i pozostałością są wymiary oraz układ cegły (na zewnątrz pozostawiono nie otynkowane fragmenty muru) i gotyckie sklepienie krzyżowe w piwnicach. Po 1577 budynek został powiększony do dzisiejszych rozmiarów i służył opatom jeszcze do XVII wieku. W pierwszej połowie XVII wieku dobudowano do niego tzw. Nowy Pałac. Budynek otrzymał ostateczny kształt w trakcie przebudowy w latach 1754 – 1756, z fundacji ostatniego opata klasztoru oliwskiego Jacka Rybińskiego. Utrzymany jest w stylu rokoko. 1 października 1831 nastąpiła likwidacja klasztoru oliwskiego, a jego dobra zostały rozdzielone pomiędzy miasto Gdańsk i króla pruskiego. W okresie Wolnego Miasta Gdańska w pomieszczeniach pałacowych znajdowało się muzeum krajowe. W roku 1945, pod koniec wojny pałac (w międzyczasie zdegradowany do roli magazynów) został podpalony przez Niemców, w ramach czyszczenia przedpola frontu przed Armią Czerwoną.

 

 

Oliva. Schloss. No 29 398.

Oliva. Schloss. No 29 398.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 29 398 Nadana w dniu: 07.06.1906

Pałac Opatów – widok od strony południowej.

Najstarsza część budynku, tzw. Stary Pałac powstał w XV wieku, w stylu gotyckim. Świadectwem i pozostałością są wymiary oraz układ cegły (na zewnątrz pozostawiono nie otynkowane fragmenty muru) i gotyckie sklepienie krzyżowe w piwnicach. Po 1577 budynek został powiększony do dzisiejszych rozmiarów i służył opatom jeszcze do XVII wieku. W pierwszej połowie XVII wieku dobudowano do niego tzw. Nowy Pałac. Budynek otrzymał ostateczny kształt w trakcie przebudowy w latach 1754 – 1756, z fundacji ostatniego opata klasztoru oliwskiego Jacka Rybińskiego. Utrzymany jest w stylu rokoko. 1 października 1831 nastąpiła likwidacja klasztoru oliwskiego, a jego dobra zostały rozdzielone pomiędzy miasto Gdańsk i króla pruskiego. W okresie Wolnego Miasta Gdańska w pomieszczeniach pałacowych znajdowało się muzeum krajowe. W roku 1945, pod koniec wojny pałac (w międzyczasie zdegradowany do roli magazynów) został podpalony przez Niemców, w ramach czyszczenia przedpola frontu przed Armią Czerwoną.

 

Oliwa – Pałac Opatów.

Oliwa – Pałac Opatów.

Wydawca: Wydawnictwo Macierzy Kaszubskiej Wydana: Sopoty (!) Nadana w dniu: Bez obiegu

Rzadko spotykana, przedwojenna, widokówka wydana nakładem polskiego wydawnictwa i z opisem w języku polskim.

Pałac Opatów – widok od strony południowej.

Najstarsza część budynku, tzw. Stary Pałac powstał w XV wieku, w stylu gotyckim. Świadectwem i pozostałością są wymiary oraz układ cegły (na zewnątrz pozostawiono nie otynkowane fragmenty muru) i gotyckie sklepienie krzyżowe w piwnicach. Po 1577 budynek został powiększony do dzisiejszych rozmiarów i służył opatom jeszcze do XVII wieku. W pierwszej połowie XVII wieku dobudowano do niego tzw. Nowy Pałac. Budynek otrzymał ostateczny kształt w trakcie przebudowy w latach 1754 – 1756, z fundacji ostatniego opata klasztoru oliwskiego Jacka Rybińskiego. Utrzymany jest w stylu rokoko. 1 października 1831 nastąpiła likwidacja klasztoru oliwskiego, a jego dobra zostały rozdzielone pomiędzy miasto Gdańsk i króla pruskiego. W okresie Wolnego Miasta Gdańska w pomieszczeniach pałacowych znajdowało się muzeum krajowe. W roku 1945, pod koniec wojny pałac (w międzyczasie zdegradowany do roli magazynów) został podpalony przez Niemców, w ramach czyszczenia przedpola frontu przed Armią Czerwoną.

Poniżej ten sam motyw na pocztówce wydanej przez Clarę Brenthal i nadanej 23.07.1908.

Oliva – Konigl. Schloss

Oliva – Konigl. Schloss

Wydawca: Paul Lemanczik Wydana: Oliva Nadana w dniu: 10.07.1916

Pałac Opatów i Katedra Oliwska.

Najstarsza część budynku, tzw. Stary Pałac powstał w XV wieku, w stylu gotyckim. Świadectwem i pozostałością są wymiary oraz układ cegły (na zewnątrz pozostawiono nie otynkowane fragmenty muru) i gotyckie sklepienie krzyżowe w piwnicach. Po 1577 budynek został powiększony do dzisiejszych rozmiarów i służył opatom jeszcze do XVII wieku. W pierwszej połowie XVII wieku dobudowano do niego tzw. Nowy Pałac. Budynek otrzymał ostateczny kształt w trakcie przebudowy w latach 1754 – 1756, z fundacji ostatniego opata klasztoru oliwskiego Jacka Rybińskiego. Utrzymany jest w stylu rokoko. 1 października 1831 nastąpiła likwidacja klasztoru oliwskiego, a jego dobra zostały rozdzielone pomiędzy miasto Gdańsk i króla pruskiego. W okresie Wolnego Miasta Gdańska w pomieszczeniach pałacowych znajdowało się muzeum krajowe. W roku 1945, pod koniec wojny pałac (w międzyczasie zdegradowany do roli magazynów) został podpalony przez Niemców, w ramach czyszczenia przedpola frontu przed Armią Czerwoną.

Oliva – Konigl. Schloss

Oliva – Konigl. Schloss

Pałac Opatów – widok od strony północnej.

Najstarsza część budynku, tzw. Stary Pałac powstał w XV wieku, w stylu gotyckim. Świadectwem i pozostałością są wymiary oraz układ cegły (na zewnątrz pozostawiono nie otynkowane fragmenty muru) i gotyckie sklepienie krzyżowe w piwnicach. Po 1577 budynek został powiększony do dzisiejszych rozmiarów i służył opatom jeszcze do XVII wieku. W pierwszej połowie XVII wieku dobudowano do niego tzw. Nowy Pałac. Budynek otrzymał ostateczny kształt w trakcie przebudowy w latach 1754 – 1756, z fundacji ostatniego opata klasztoru oliwskiego Jacka Rybińskiego. Utrzymany jest w stylu rokoko. 1 października 1831 nastąpiła likwidacja klasztoru oliwskiego, a jego dobra zostały rozdzielone pomiędzy miasto Gdańsk i króla pruskiego. W okresie Wolnego Miasta Gdańska w pomieszczeniach pałacowych znajdowało się muzeum krajowe. W roku 1945, pod koniec wojny pałac (w międzyczasie zdegradowany do roli magazynów) został podpalony przez Niemców, w ramach czyszczenia przedpola frontu przed Armią Czerwoną.

Oliva – Konigl. Schloss

Oliva – Konigl. Schloss

Wydawca: Johan Lukowski Wydana: Beuthen O.-S. 1912 Numer: 6

Pałac Opatów widok od strony północnej.

Najstarsza część budynku, tzw. Stary Pałac powstał w XV wieku, w stylu gotyckim. Świadectwem i pozostałością są wymiary oraz układ cegły (na zewnątrz pozostawiono nie otynkowane fragmenty muru) i gotyckie sklepienie krzyżowe w piwnicach. Po 1577 budynek został powiększony do dzisiejszych rozmiarów i służył opatom jeszcze do XVII wieku. W pierwszej połowie XVII wieku dobudowano do niego tzw. Nowy Pałac. Budynek otrzymał ostateczny kształt w trakcie przebudowy w latach 1754 – 1756, z fundacji ostatniego opata klasztoru oliwskiego Jacka Rybińskiego. Utrzymany jest w stylu rokoko. 1 października 1831 nastąpiła likwidacja klasztoru oliwskiego, a jego dobra zostały rozdzielone pomiędzy miasto Gdańsk i króla pruskiego. W okresie Wolnego Miasta Gdańska w pomieszczeniach pałacowych znajdowało się muzeum krajowe. W roku 1945, pod koniec wojny pałac (w międzyczasie zdegradowany do roli magazynów) został podpalony przez Niemców, w ramach czyszczenia przedpola frontu przed Armią Czerwoną.

Oliva. Partie im Schlossgarten. Ol 12.

Oliva. Partie im Schlossgarten. Ol 12.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Ol. 12 Nadana w dniu: Bez obiegu

Widok na tzw. Stary Pałac będący częścią Pałacu Opatów w Oliwie..

Najstarsza część budynku, tzw. Stary Pałac powstał w XV wieku, w stylu gotyckim. Świadectwem i pozostałością są wymiary oraz układ cegły (na zewnątrz pozostawiono nieotynkowane fragmenty muru) i gotyckie sklepienie krzyżowe w piwnicach. Po 1577 budynek został powiększony do dzisiejszych rozmiarów i służył opatom jeszcze do XVII wieku. W pierwszej połowie XVII wieku dobudowano do niego tzw. Nowy Pałac.

Danzig und Umgebung.

Danzig und Umgebung.

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1890

Widok na tzw. Stary Pałac będący częścią Pałacu Opatów w Oliwie..

Najstarsza część budynku, tzw. Stary Pałac powstał w XV wieku, w stylu gotyckim. Świadectwem i pozostałością są wymiary oraz układ cegły (na zewnątrz pozostawiono nieotynkowane fragmenty muru) i gotyckie sklepienie krzyżowe w piwnicach. Po 1577 budynek został powiększony do dzisiejszych rozmiarów i służył opatom jeszcze do XVII wieku. W pierwszej połowie XVII wieku dobudowano do niego tzw. Nowy Pałac.

 

Oliva – Schlossgarten

Oliva – Schlossgarten

Nadana w dniu: 18.09.1939

Park Oliwski im. Adama Mickiewicza – zabytkowy park w gdańskiej dzielnicy Oliwa, nad Potokiem Oliwskim. Powierzchnia parku wynosi 11,3 ha.

Początkiem dzisiejszego parku był przyklasztorny ogród założony przez cystersów. Prawdopodobnie był położony po wschodniej stronie starej siedziby opatów z XV wieku, dalej do Zatoki Gdańskiej rozciągał się nadmorski las, który rozcinał Potok Oliwski. Po wzniesieniu przez opata Franciszka Zaleskiego pod koniec pierwszej połowy XVII wieku nowej siedziby opatów, ogród został poszerzony w kierunku południowo-zachodnim, stykając się ze starszym ogrodem klasztornym.

Nowego kształtu nabrał ogród z inicjatywy opata oliwskiego – Jacka Rybińskiego; jego wykonawcą został Kazimierz Dębiński z Kocka[. Projekt był dziełem ogrodnika Hentschla, czerpiącego inspiracje z założeń ogrodowych André Le Nôtre. Powstała wtedy barokowa część parku, dziś nazywana częścią francuską. Przed frontem rezydencji opackiej (obecnie Oddział Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego w Gdańsku) utworzono parter kwiatowo-trawnikowy otwierający się w stronę dużego prostokątnego stawu usytuowanego prostopadle, wzdłuż osi wschodnio-zachodniej. Wzdłuż tej samej osi powstała Aleja Lipowa. Jej przedłużeniem na wschodnim końcu jest ujęty szpalerem drzew staw, który przez długie lata tworzył iluzję zwaną Książęcym Widokiem (optycznie staw łączył się z wodami odległej o kilka kilometrów Zatoki Gdańskiej. Obecnie morze zasłonięte jest przez drzewa). Powstały cieniste aleje zwane bindażami. Założenie przetrwało do dziś prawie w niezmienionym stanie.

Równolegle do stawu i Alei Lipowej powstał kolejny parter ogrodowy - Paradisium z pomnikiem Mickiewicza. Przy jednej z alejek tej części parku znalazły się Groty Szeptów.

W 1782 roku, po śmierci opata Rybińskiego, król pruski zamianował opatem Karola Hohenzollern-Hechingen, który sprowadził do Oliwy Jana Jerzego Saltzmanna, syna nadwornego ogrodnika, twórcy królewskich ogrodów w Poczdamie[6]. Saltzmann zgodnie z ówczesną modą starał się imitować naturę w oparciu o popularne w tych czasach wyobrażenia o chińskich ogrodach. W północnej części parku, dziś zwanej chińsko-angielską (lub angielską), stworzone zostały kręte ścieżki i zbiorniki wodne naśladujące dziką przyrodę oraz urządzenia parkowe (altany, pawilony, „świątynie”, znane z zachowanego planu parku z 1792 roku). Zachowały się dwa sztuczne pagórki po północnej stronie parku i kaskada na Potoku Oliwskim (najprawdopodobniej powstała w miejscu, istniejącego tutaj do XVI wieku, dawnego młyna).

Pewien wpływ na kształt oliwskiego parku mógł mieć miłośnik ogrodów biskup Ignacy Krasicki, który był częstym gościem zarówno opata Rybińskiego jak i Karola Hohenzollerna.

Po sekularyzacji klasztoru (1831) i śmierci ostatniego opata oliwskiego Józefa Hohenzollern-Hechingen (1836) park przeszedł na własność państwa pruskiego, a inspektorem parku (do 1881 roku) został Gustaw Schöndorf. Pod jego zarządem park nabrał charakteru otwartego dla publiczności ogrodu dendrologiczno-krajobrazowego.

Kolejne zmiany w parku to dzieło inspektora Ericha Wocke, zarządzającego ogrodem w latach 1899-1929. W pobliżu starej oranżerii, w miejscu dawnego labiryntu, utworzył on około 1910 roku alpinarium i sprowadził do Oliwy szereg alpejskich roślin. Sama oranżeria została przebudowana w tym czasie w cieplarnię i niedużą palmiarnię, rozbudowywaną kilkukrotnie po II wojnie światowej.

Popularność oliwskiego parku wzrosła, gdy w 1925 roku Oliwa stała się siedzibą biskupa gdańskiego, a pocysterski kościół został podniesiony do rangi katedry oraz gdy w 1927 roku w Pałacu Opatów otworzono placówkę muzealną Staatliche Landesmuseum für Danziger Geschichte.

W roku 1945, pod koniec wojny park został w znacznym stopniu zdewastowany, ale został mu przywrócony niemal poprzedni stan. Został wpisany do rejestru ochrony zabytków przyrody województwa gdańskiego, a w 1971 roku do rejestru zabytków miasta Gdańska. 1 listopada 1946 roku powstała w parku Stacja Aklimatyzacji Roślin. W latach 1952-1956 założony został Ogród Botaniczny w Oliwie. W roku 1956 park w Oliwie otrzymał imię Adama Mickiewicza. Wiosną 1976 roku w parku znalazła swoje miejsce Galeria Współczesnej Rzeźby Gdańskiej. Ekspozycja powstała z inicjatywy gdańskich rzeźbiarzy i Muzeum Narodowego w Gdańsku.

Najmłodszą częścią parku jest położony na południowo-zachodnim krańcu fragment pomiędzy ul. Opata Jacka Rybińskiego, a budynkiem Gdańskiego Seminarium Duchownego. Dawniej znajdował się użytkowy ogród cysterskiego konwentu.

Na obszarze parku znajduje się również Spichlerz Opacki (Oddział Etnografii Muzeum Narodowego w Gdańsku)

Oliva-Altes Schlossparktor

Oliva-Altes Schlossparktor

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 59733

Wejście do Parku Oliwskiego im. Adama Mickiewicza.

Zabytkowy park w gdańskiej dzielnicy Oliwa, nad Potokiem Oliwskim. Powierzchnia parku wynosi 11,3 ha.

Początkiem dzisiejszego parku był przyklasztorny ogród założony przez cystersów. Prawdopodobnie był położony po wschodniej stronie starej siedziby opatów z XV wieku, dalej do Zatoki Gdańskiej rozciągał się nadmorski las, który rozcinał Potok Oliwski. Po wzniesieniu przez opata Franciszka Zaleskiego pod koniec pierwszej połowy XVII wieku nowej siedziby opatów, ogród został poszerzony w kierunku południowo-zachodnim, stykając się ze starszym ogrodem klasztornym.

Nowego kształtu nabrał ogród z inicjatywy opata oliwskiego – Jacka Rybińskiego; jego wykonawcą został Kazimierz Dębiński z Kocka[. Projekt był dziełem ogrodnika Hentschla, czerpiącego inspiracje z założeń ogrodowych André Le Nôtre. Powstała wtedy barokowa część parku, dziś nazywana częścią francuską. Przed frontem rezydencji opackiej (obecnie Oddział Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego w Gdańsku) utworzono parter kwiatowo-trawnikowy otwierający się w stronę dużego prostokątnego stawu usytuowanego prostopadle, wzdłuż osi wschodnio-zachodniej. Wzdłuż tej samej osi powstała Aleja Lipowa. Jej przedłużeniem na wschodnim końcu jest ujęty szpalerem drzew staw, który przez długie lata tworzył iluzję zwaną Książęcym Widokiem (optycznie staw łączył się z wodami odległej o kilka kilometrów Zatoki Gdańskiej. Obecnie morze zasłonięte jest przez drzewa). Powstały cieniste aleje zwane bindażami. Założenie przetrwało do dziś prawie w niezmienionym stanie.

Równolegle do stawu i Alei Lipowej powstał kolejny parter ogrodowy - Paradisium z pomnikiem Mickiewicza. Przy jednej z alejek tej części parku znalazły się Groty Szeptów.

W 1782 roku, po śmierci opata Rybińskiego, król pruski zamianował opatem Karola Hohenzollern-Hechingen, który sprowadził do Oliwy Jana Jerzego Saltzmanna, syna nadwornego ogrodnika, twórcy królewskich ogrodów w Poczdamie[6]. Saltzmann zgodnie z ówczesną modą starał się imitować naturę w oparciu o popularne w tych czasach wyobrażenia o chińskich ogrodach. W północnej części parku, dziś zwanej chińsko-angielską (lub angielską), stworzone zostały kręte ścieżki i zbiorniki wodne naśladujące dziką przyrodę oraz urządzenia parkowe (altany, pawilony, „świątynie”, znane z zachowanego planu parku z 1792 roku). Zachowały się dwa sztuczne pagórki po północnej stronie parku i kaskada na Potoku Oliwskim (najprawdopodobniej powstała w miejscu, istniejącego tutaj do XVI wieku, dawnego młyna).

Pewien wpływ na kształt oliwskiego parku mógł mieć miłośnik ogrodów biskup Ignacy Krasicki, który był częstym gościem zarówno opata Rybińskiego jak i Karola Hohenzollerna.

Po sekularyzacji klasztoru (1831) i śmierci ostatniego opata oliwskiego Józefa Hohenzollern-Hechingen (1836) park przeszedł na własność państwa pruskiego, a inspektorem parku (do 1881 roku) został Gustaw Schöndorf. Pod jego zarządem park nabrał charakteru otwartego dla publiczności ogrodu dendrologiczno-krajobrazowego.

Kolejne zmiany w parku to dzieło inspektora Ericha Wocke, zarządzającego ogrodem w latach 1899-1929. W pobliżu starej oranżerii, w miejscu dawnego labiryntu, utworzył on około 1910 roku alpinarium i sprowadził do Oliwy szereg alpejskich roślin. Sama oranżeria została przebudowana w tym czasie w cieplarnię i niedużą palmiarnię, rozbudowywaną kilkukrotnie po II wojnie światowej.

Popularność oliwskiego parku wzrosła, gdy w 1925 roku Oliwa stała się siedzibą biskupa gdańskiego, a pocysterski kościół został podniesiony do rangi katedry oraz gdy w 1927 roku w Pałacu Opatów otworzono placówkę muzealną Staatliche Landesmuseum für Danziger Geschichte.

W roku 1945, pod koniec wojny park został w znacznym stopniu zdewastowany, ale został mu przywrócony niemal poprzedni stan. Został wpisany do rejestru ochrony zabytków przyrody województwa gdańskiego, a w 1971 roku do rejestru zabytków miasta Gdańska. 1 listopada 1946 roku powstała w parku Stacja Aklimatyzacji Roślin. W latach 1952-1956 założony został Ogród Botaniczny w Oliwie. W roku 1956 park w Oliwie otrzymał imię Adama Mickiewicza. Wiosną 1976 roku w parku znalazła swoje miejsce Galeria Współczesnej Rzeźby Gdańskiej. Ekspozycja powstała z inicjatywy gdańskich rzeźbiarzy i Muzeum Narodowego w Gdańsku.

Najmłodszą częścią parku jest położony na południowo-zachodnim krańcu fragment pomiędzy ul. Opata Jacka Rybińskiego, a budynkiem Gdańskiego Seminarium Duchownego. Dawniej znajdował się użytkowy ogród cysterskiego konwentu.

Na obszarze parku znajduje się również Spichlerz Opacki (Oddział Etnografii Muzeum Narodowego w Gdańsku)

 

Gruss aus Oliva.

Gruss aus Oliva.

Wydawca: J. H. Jacobshon Wydana: Danzig Nadana w dniu: 28.01.1904

Jak widać w opisie pocztówki wydawcą był  Hoflieferant J. H. Jacobshon.

Liwerant, z niemieckiego Lieferant – w starszej polszczyźnie dostawca wojskowy czy dworski. Funkcja liweranta dworskiego nadal istnieje w niektórych monarchiach, np. szwedzkiej – Kunglig hovleverantör czy duńskiej – kongelig hovleverandør, tytuł jest bardzo ceniony i nadawany za specjalne zasługi przez dwór królewski.

 

Oliva – Schlosskirche

Oliva – Schlosskirche

Wydawca: ASK Numer: 61

Archikatedra gdańska (oliwska) – kościół pw. Trójcy Świętej, NMP i św. Bernarda. 

Katedra jest trójnawową bazyliką z transeptem i wielobocznie zamkniętym prezbiterium z obejściem. Fasadę flankują dwie smukłe wieże, o wys. 46 m każda z ostro zakończonymi hełmami. Ożywia ją barokowy portal (1688), jak również trzy okna różnej wielkości i trzy kartusze. Nad przecięciem naw góruje wieża dzwonów, typowy element budownictwa cysterskiego.

Ma 107 m długości(wewnątrz 97,6 m), 19 m szerokości, wysokość nawy głównej wynosi 17,7 m i jest najdłuższym kościołem cysterskim na świecie kryjącym dzieła sztuki sakralnej w stylu renesansowym, barokowym, rokokowym i klasycystycznym o wysokim poziomie artystycznym. Posadzka z lat 1634-1636 leży niemal metr niżej niż otaczający budowlę teren. Oprócz kaplic w świątyni znajduje się od strony północnej kruchta zbudowana w roku 1919. Nawa północna, ambit i kaplica św. Krzyża zostały oskarpowane. Przypory z łękami, widocznymi nad dachem ambitu, wspierają wschodnie naroża prezbiterium.

 

 

 

 

 

Oliva – Klosterkirche

Oliva – Klosterkirche

Numer: 18 19567

Archikatedra gdańska (oliwska) – kościół pw. Trójcy Świętej, NMP i św. Bernarda. 

Katedra jest trójnawową bazyliką z transeptem i wielobocznie zamkniętym prezbiterium z obejściem. Fasadę flankują dwie smukłe wieże, o wys. 46 m każda z ostro zakończonymi hełmami. Ożywia ją barokowy portal (1688), jak również trzy okna różnej wielkości i trzy kartusze. Nad przecięciem naw góruje wieża dzwonów, typowy element budownictwa cysterskiego.

Ma 107 m długości(wewnątrz 97,6 m), 19 m szerokości, wysokość nawy głównej wynosi 17,7 m i jest najdłuższym kościołem cysterskim na świecie kryjącym dzieła sztuki sakralnej w stylu renesansowym, barokowym, rokokowym i klasycystycznym o wysokim poziomie artystycznym. Posadzka z lat 1634-1636 leży niemal metr niżej niż otaczający budowlę teren. Oprócz kaplic w świątyni znajduje się od strony północnej kruchta zbudowana w roku 1919. Nawa północna, ambit i kaplica św. Krzyża zostały oskarpowane. Przypory z łękami, widocznymi nad dachem ambitu, wspierają wschodnie naroża prezbiterium.

 

 

 

 

 

 

Oliva. Partie im Schlossgarten. No 29 392.

Oliva. Partie im Schlossgarten. No 29 392.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 29 392 Nadana w dniu: 23.07.1905

Park Oliwski im. Adama Mickiewicza.

Początkiem dzisiejszego parku był przyklasztorny ogród założony przez cystersów. Prawdopodobnie był położony po wschodniej stronie starej siedziby opatów z XV wieku, dalej do Zatoki Gdańskiej rozciągał się nadmorski las, który rozcinał Potok Oliwski.

Po wzniesieniu przez opata Franciszka Zaleskiego pod koniec pierwszej połowy XVII wieku nowej siedziby opatów, ogród został poszerzony w kierunku południowo-zachodnim, stykając się ze starszym ogrodem klasztornym. Nowego kształtu nabrał ogród z inicjatywy opata oliwskiego – Jacka Rybińskiego; jego wykonawcą został Kazimierz Dębiński z Kocka. Projekt był dziełem ogrodnika Hentschla, czerpiącego inspiracje z założeń ogrodowych André Le Nôtre. Powstała wtedy barokowa część parku, dziś nazywana częścią francuską. Przed frontem rezydencji opackiej (obecnie Oddział Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego w Gdańsku) utworzono parter kwiatowo-trawnikowy otwierający się w stronę dużego prostokątnego stawu usytuowanego prostopadle, wzdłuż osi wschodnio-zachodniej. Wzdłuż tej samej osi powstała Aleja Lipowa. Jej przedłużeniem na wschodnim końcu jest ujęty szpalerem drzew staw, który przez długie lata tworzył iluzję zwaną Książęcym Widokiem (optycznie staw łączył się z wodami odległej o kilka kilometrów Zatoki Gdańskiej. Obecnie morze zasłonięte jest przez drzewa). Powstały cieniste aleje zwane bindażami. Założenie przetrwało do dziś prawie w niezmienionym stanie. ównolegle do stawu i Alei Lipowej powstał kolejny parter ogrodowy – Paradisium z pomnikiem Mickiewicza. Przy jednej z alejek tej części parku znalazły się Groty Szeptów. W 1782 roku, po śmierci opata Rybińskiego, król pruski zamianował opatem Karola Hohenzollern-Hechingen, który sprowadził do Oliwy Jana Jerzego Saltzmanna, syna nadwornego ogrodnika, twórcy królewskich ogrodów w Poczdamie. Saltzmann zgodnie z ówczesną modą starał się imitować naturę w oparciu o popularne w tych czasach wyobrażenia o chińskich ogrodach. W północnej części parku, dziś zwanej chińsko-angielską (lub angielską), stworzone zostały kręte ścieżki i zbiorniki wodne naśladujące dziką przyrodę oraz urządzenia parkowe (altany, pawilony, „świątynie”, znane z zachowanego planu parku z 1792 roku). Zachowały się dwa sztuczne pagórki po północnej stronie parku i kaskada na Potoku Oliwskim (najprawdopodobniej powstała w miejscu, istniejącego tutaj do XVI wieku, dawnego młyna). Pewien wpływ na kształt oliwskiego parku mógł mieć miłośnik ogrodów biskup Ignacy Krasicki, który był częstym gościem zarówno opata Rybińskiego jak i Karola Hohenzollerna. Po sekularyzacji klasztoru (1831) i śmierci ostatniego opata oliwskiego Józefa Hohenzollern-Hechingen (1836) park przeszedł na własność państwa pruskiego, a inspektorem parku (do 1881 roku) został Gustaw Schöndorf. Pod jego zarządem park nabrał charakteru otwartego dla publiczności ogrodu dendrologiczno-krajobrazowego. Kolejne zmiany w parku to dzieło inspektora Ericha Wocke, zarządzającego ogrodem w latach 1899-1929. W pobliżu starej oranżerii, w miejscu dawnego labiryntu, utworzył on około 1910 roku alpinarium i sprowadził do Oliwy szereg alpejskich roślin. Sama oranżeria została przebudowana w tym czasie w cieplarnię i niedużą palmiarnię, rozbudowywaną kilkukrotnie po II wojnie światowej. Popularność oliwskiego parku wzrosła, gdy w 1925 roku Oliwa stała się siedzibą biskupa gdańskiego, a pocysterski kościół został podniesiony do rangi katedry oraz gdy w 1927 roku w Pałacu Opatów otworzono placówkę muzealną Staatliche Landesmuseum für Danziger Geschichte. W roku 1945, pod koniec wojny park został w znacznym stopniu zdewastowany, ale został mu przywrócony niemal poprzedni stan.

 

 

 

Oliva – Schlosspark

Oliva – Schlosspark

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 43 814

Park Oliwski im. Adama Mickiewicza.

Początkiem dzisiejszego parku był przyklasztorny ogród założony przez cystersów. Prawdopodobnie był położony po wschodniej stronie starej siedziby opatów z XV wieku, dalej do Zatoki Gdańskiej rozciągał się nadmorski las, który rozcinał Potok Oliwski.

Po wzniesieniu przez opata Franciszka Zaleskiego pod koniec pierwszej połowy XVII wieku nowej siedziby opatów, ogród został poszerzony w kierunku południowo-zachodnim, stykając się ze starszym ogrodem klasztornym. Nowego kształtu nabrał ogród z inicjatywy opata oliwskiego – Jacka Rybińskiego; jego wykonawcą został Kazimierz Dębiński z Kocka. Projekt był dziełem ogrodnika Hentschla, czerpiącego inspiracje z założeń ogrodowych André Le Nôtre. Powstała wtedy barokowa część parku, dziś nazywana częścią francuską. Przed frontem rezydencji opackiej (obecnie Oddział Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego w Gdańsku) utworzono parter kwiatowo-trawnikowy otwierający się w stronę dużego prostokątnego stawu usytuowanego prostopadle, wzdłuż osi wschodnio-zachodniej. Wzdłuż tej samej osi powstała Aleja Lipowa. Jej przedłużeniem na wschodnim końcu jest ujęty szpalerem drzew staw, który przez długie lata tworzył iluzję zwaną Książęcym Widokiem (optycznie staw łączył się z wodami odległej o kilka kilometrów Zatoki Gdańskiej. Obecnie morze zasłonięte jest przez drzewa). Powstały cieniste aleje zwane bindażami. Założenie przetrwało do dziś prawie w niezmienionym stanie. ównolegle do stawu i Alei Lipowej powstał kolejny parter ogrodowy – Paradisium z pomnikiem Mickiewicza. Przy jednej z alejek tej części parku znalazły się Groty Szeptów. W 1782 roku, po śmierci opata Rybińskiego, król pruski zamianował opatem Karola Hohenzollern-Hechingen, który sprowadził do Oliwy Jana Jerzego Saltzmanna, syna nadwornego ogrodnika, twórcy królewskich ogrodów w Poczdamie. Saltzmann zgodnie z ówczesną modą starał się imitować naturę w oparciu o popularne w tych czasach wyobrażenia o chińskich ogrodach. W północnej części parku, dziś zwanej chińsko-angielską (lub angielską), stworzone zostały kręte ścieżki i zbiorniki wodne naśladujące dziką przyrodę oraz urządzenia parkowe (altany, pawilony, „świątynie”, znane z zachowanego planu parku z 1792 roku). Zachowały się dwa sztuczne pagórki po północnej stronie parku i kaskada na Potoku Oliwskim (najprawdopodobniej powstała w miejscu, istniejącego tutaj do XVI wieku, dawnego młyna). Pewien wpływ na kształt oliwskiego parku mógł mieć miłośnik ogrodów biskup Ignacy Krasicki, który był częstym gościem zarówno opata Rybińskiego jak i Karola Hohenzollerna. Po sekularyzacji klasztoru (1831) i śmierci ostatniego opata oliwskiego Józefa Hohenzollern-Hechingen (1836) park przeszedł na własność państwa pruskiego, a inspektorem parku (do 1881 roku) został Gustaw Schöndorf. Pod jego zarządem park nabrał charakteru otwartego dla publiczności ogrodu dendrologiczno-krajobrazowego. Kolejne zmiany w parku to dzieło inspektora Ericha Wocke, zarządzającego ogrodem w latach 1899-1929. W pobliżu starej oranżerii, w miejscu dawnego labiryntu, utworzył on około 1910 roku alpinarium i sprowadził do Oliwy szereg alpejskich roślin. Sama oranżeria została przebudowana w tym czasie w cieplarnię i niedużą palmiarnię, rozbudowywaną kilkukrotnie po II wojnie światowej. Popularność oliwskiego parku wzrosła, gdy w 1925 roku Oliwa stała się siedzibą biskupa gdańskiego, a pocysterski kościół został podniesiony do rangi katedry oraz gdy w 1927 roku w Pałacu Opatów otworzono placówkę muzealną Staatliche Landesmuseum für Danziger Geschichte. W roku 1945, pod koniec wojny park został w znacznym stopniu zdewastowany, ale został mu przywrócony niemal poprzedni stan.

Oliva – Schlossgarten Paradise.

Oliva – Schlossgarten Paradise.

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 43 801 Nadana w dniu: Bez obiegu

Park Oliwski im. Adama Mickiewicza – zabytkowy park w gdańskiej dzielnicy Oliwa, nad Potokiem Oliwskim. Powierzchnia parku wynosi 11,3 ha.

Początkiem dzisiejszego parku był przyklasztorny ogród założony przez cystersów. Prawdopodobnie był położony po wschodniej stronie starej siedziby opatów z XV wieku, dalej do Zatoki Gdańskiej rozciągał się nadmorski las, który rozcinał Potok Oliwski. Po wzniesieniu przez opata Franciszka Zaleskiego pod koniec pierwszej połowy XVII wieku nowej siedziby opatów, ogród został poszerzony w kierunku południowo-zachodnim, stykając się ze starszym ogrodem klasztornym.

Nowego kształtu nabrał ogród z inicjatywy opata oliwskiego – Jacka Rybińskiego; jego wykonawcą został Kazimierz Dębiński z Kocka[. Projekt był dziełem ogrodnika Hentschla, czerpiącego inspiracje z założeń ogrodowych André Le Nôtre. Powstała wtedy barokowa część parku, dziś nazywana częścią francuską. Przed frontem rezydencji opackiej (obecnie Oddział Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego w Gdańsku) utworzono parter kwiatowo-trawnikowy otwierający się w stronę dużego prostokątnego stawu usytuowanego prostopadle, wzdłuż osi wschodnio-zachodniej. Wzdłuż tej samej osi powstała Aleja Lipowa. Jej przedłużeniem na wschodnim końcu jest ujęty szpalerem drzew staw, który przez długie lata tworzył iluzję zwaną Książęcym Widokiem (optycznie staw łączył się z wodami odległej o kilka kilometrów Zatoki Gdańskiej. Obecnie morze zasłonięte jest przez drzewa). Powstały cieniste aleje zwane bindażami. Założenie przetrwało do dziś prawie w niezmienionym stanie.

Równolegle do stawu i Alei Lipowej powstał kolejny parter ogrodowy - Paradisium z pomnikiem Mickiewicza. Przy jednej z alejek tej części parku znalazły się Groty Szeptów.

W 1782 roku, po śmierci opata Rybińskiego, król pruski zamianował opatem Karola Hohenzollern-Hechingen, który sprowadził do Oliwy Jana Jerzego Saltzmanna, syna nadwornego ogrodnika, twórcy królewskich ogrodów w Poczdamie[6]. Saltzmann zgodnie z ówczesną modą starał się imitować naturę w oparciu o popularne w tych czasach wyobrażenia o chińskich ogrodach. W północnej części parku, dziś zwanej chińsko-angielską (lub angielską), stworzone zostały kręte ścieżki i zbiorniki wodne naśladujące dziką przyrodę oraz urządzenia parkowe (altany, pawilony, „świątynie”, znane z zachowanego planu parku z 1792 roku). Zachowały się dwa sztuczne pagórki po północnej stronie parku i kaskada na Potoku Oliwskim (najprawdopodobniej powstała w miejscu, istniejącego tutaj do XVI wieku, dawnego młyna).

Pewien wpływ na kształt oliwskiego parku mógł mieć miłośnik ogrodów biskup Ignacy Krasicki, który był częstym gościem zarówno opata Rybińskiego jak i Karola Hohenzollerna.

Po sekularyzacji klasztoru (1831) i śmierci ostatniego opata oliwskiego Józefa Hohenzollern-Hechingen (1836) park przeszedł na własność państwa pruskiego, a inspektorem parku (do 1881 roku) został Gustaw Schöndorf. Pod jego zarządem park nabrał charakteru otwartego dla publiczności ogrodu dendrologiczno-krajobrazowego.

Kolejne zmiany w parku to dzieło inspektora Ericha Wocke, zarządzającego ogrodem w latach 1899-1929. W pobliżu starej oranżerii, w miejscu dawnego labiryntu, utworzył on około 1910 roku alpinarium i sprowadził do Oliwy szereg alpejskich roślin. Sama oranżeria została przebudowana w tym czasie w cieplarnię i niedużą palmiarnię, rozbudowywaną kilkukrotnie po II wojnie światowej.

Popularność oliwskiego parku wzrosła, gdy w 1925 roku Oliwa stała się siedzibą biskupa gdańskiego, a pocysterski kościół został podniesiony do rangi katedry oraz gdy w 1927 roku w Pałacu Opatów otworzono placówkę muzealną Staatliche Landesmuseum für Danziger Geschichte.

W roku 1945, pod koniec wojny park został w znacznym stopniu zdewastowany, ale został mu przywrócony niemal poprzedni stan. Został wpisany do rejestru ochrony zabytków przyrody województwa gdańskiego, a w 1971 roku do rejestru zabytków miasta Gdańska. 1 listopada 1946 roku powstała w parku Stacja Aklimatyzacji Roślin. W latach 1952-1956 założony został Ogród Botaniczny w Oliwie. W roku 1956 park w Oliwie otrzymał imię Adama Mickiewicza. Wiosną 1976 roku w parku znalazła swoje miejsce Galeria Współczesnej Rzeźby Gdańskiej. Ekspozycja powstała z inicjatywy gdańskich rzeźbiarzy i Muzeum Narodowego w Gdańsku.

Najmłodszą częścią parku jest położony na południowo-zachodnim krańcu fragment pomiędzy ul. Opata Jacka Rybińskiego, a budynkiem Gdańskiego Seminarium Duchownego. Dawniej znajdował się użytkowy ogród cysterskiego konwentu.

Na obszarze parku znajduje się również Spichlerz Opacki (Oddział Etnografii Muzeum Narodowego w Gdańsku)

Oliva – Schlossgarten, Paradies

Oliva – Schlossgarten, Paradies

Wydawca: Fritz Feldner Wydana: Oliva 1907 Numer: 36 264 Nadana w dniu: Bez obiegu

Park Oliwski im. Adama Mickiewicza – zabytkowy park w gdańskiej dzielnicy Oliwa, nad Potokiem Oliwskim. Powierzchnia parku wynosi 11,3 ha.

Początkiem dzisiejszego parku był przyklasztorny ogród założony przez cystersów. Prawdopodobnie był położony po wschodniej stronie starej siedziby opatów z XV wieku, dalej do Zatoki Gdańskiej rozciągał się nadmorski las, który rozcinał Potok Oliwski. Po wzniesieniu przez opata Franciszka Zaleskiego pod koniec pierwszej połowy XVII wieku nowej siedziby opatów, ogród został poszerzony w kierunku południowo-zachodnim, stykając się ze starszym ogrodem klasztornym.

Nowego kształtu nabrał ogród z inicjatywy opata oliwskiego – Jacka Rybińskiego; jego wykonawcą został Kazimierz Dębiński z Kocka[. Projekt był dziełem ogrodnika Hentschla, czerpiącego inspiracje z założeń ogrodowych André Le Nôtre. Powstała wtedy barokowa część parku, dziś nazywana częścią francuską. Przed frontem rezydencji opackiej (obecnie Oddział Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego w Gdańsku) utworzono parter kwiatowo-trawnikowy otwierający się w stronę dużego prostokątnego stawu usytuowanego prostopadle, wzdłuż osi wschodnio-zachodniej. Wzdłuż tej samej osi powstała Aleja Lipowa. Jej przedłużeniem na wschodnim końcu jest ujęty szpalerem drzew staw, który przez długie lata tworzył iluzję zwaną Książęcym Widokiem (optycznie staw łączył się z wodami odległej o kilka kilometrów Zatoki Gdańskiej. Obecnie morze zasłonięte jest przez drzewa). Powstały cieniste aleje zwane bindażami. Założenie przetrwało do dziś prawie w niezmienionym stanie.

Równolegle do stawu i Alei Lipowej powstał kolejny parter ogrodowy - Paradisium z pomnikiem Mickiewicza. Przy jednej z alejek tej części parku znalazły się Groty Szeptów.

W 1782 roku, po śmierci opata Rybińskiego, król pruski zamianował opatem Karola Hohenzollern-Hechingen, który sprowadził do Oliwy Jana Jerzego Saltzmanna, syna nadwornego ogrodnika, twórcy królewskich ogrodów w Poczdamie[6]. Saltzmann zgodnie z ówczesną modą starał się imitować naturę w oparciu o popularne w tych czasach wyobrażenia o chińskich ogrodach. W północnej części parku, dziś zwanej chińsko-angielską (lub angielską), stworzone zostały kręte ścieżki i zbiorniki wodne naśladujące dziką przyrodę oraz urządzenia parkowe (altany, pawilony, „świątynie”, znane z zachowanego planu parku z 1792 roku). Zachowały się dwa sztuczne pagórki po północnej stronie parku i kaskada na Potoku Oliwskim (najprawdopodobniej powstała w miejscu, istniejącego tutaj do XVI wieku, dawnego młyna).

Pewien wpływ na kształt oliwskiego parku mógł mieć miłośnik ogrodów biskup Ignacy Krasicki, który był częstym gościem zarówno opata Rybińskiego jak i Karola Hohenzollerna.

Po sekularyzacji klasztoru (1831) i śmierci ostatniego opata oliwskiego Józefa Hohenzollern-Hechingen (1836) park przeszedł na własność państwa pruskiego, a inspektorem parku (do 1881 roku) został Gustaw Schöndorf. Pod jego zarządem park nabrał charakteru otwartego dla publiczności ogrodu dendrologiczno-krajobrazowego.

Kolejne zmiany w parku to dzieło inspektora Ericha Wocke, zarządzającego ogrodem w latach 1899-1929. W pobliżu starej oranżerii, w miejscu dawnego labiryntu, utworzył on około 1910 roku alpinarium i sprowadził do Oliwy szereg alpejskich roślin. Sama oranżeria została przebudowana w tym czasie w cieplarnię i niedużą palmiarnię, rozbudowywaną kilkukrotnie po II wojnie światowej.

Popularność oliwskiego parku wzrosła, gdy w 1925 roku Oliwa stała się siedzibą biskupa gdańskiego, a pocysterski kościół został podniesiony do rangi katedry oraz gdy w 1927 roku w Pałacu Opatów otworzono placówkę muzealną Staatliche Landesmuseum für Danziger Geschichte.

W roku 1945, pod koniec wojny park został w znacznym stopniu zdewastowany, ale został mu przywrócony niemal poprzedni stan. Został wpisany do rejestru ochrony zabytków przyrody województwa gdańskiego, a w 1971 roku do rejestru zabytków miasta Gdańska. 1 listopada 1946 roku powstała w parku Stacja Aklimatyzacji Roślin. W latach 1952-1956 założony został Ogród Botaniczny w Oliwie. W roku 1956 park w Oliwie otrzymał imię Adama Mickiewicza. Wiosną 1976 roku w parku znalazła swoje miejsce Galeria Współczesnej Rzeźby Gdańskiej. Ekspozycja powstała z inicjatywy gdańskich rzeźbiarzy i Muzeum Narodowego w Gdańsku.

Najmłodszą częścią parku jest położony na południowo-zachodnim krańcu fragment pomiędzy ul. Opata Jacka Rybińskiego, a budynkiem Gdańskiego Seminarium Duchownego. Dawniej znajdował się użytkowy ogród cysterskiego konwentu.

Na obszarze parku znajduje się również Spichlerz Opacki (Oddział Etnografii Muzeum Narodowego w Gdańsku)

Oliva – Partie Konigl. Garten

Oliva – Partie Konigl. Garten

Wydawca: Julius Simonsen Kunstverlag Wydana: Oldenburg Numer: 81 308 Nadana w dniu: 22.08.1908

Park Oliwski im. Adama Mickiewicza – zabytkowy park w gdańskiej dzielnicy Oliwa, nad Potokiem Oliwskim. Powierzchnia parku wynosi 11,3 ha.

Początkiem dzisiejszego parku był przyklasztorny ogród założony przez cystersów. Prawdopodobnie był położony po wschodniej stronie starej siedziby opatów z XV wieku, dalej do Zatoki Gdańskiej rozciągał się nadmorski las, który rozcinał Potok Oliwski. Po wzniesieniu przez opata Franciszka Zaleskiego pod koniec pierwszej połowy XVII wieku nowej siedziby opatów, ogród został poszerzony w kierunku południowo-zachodnim, stykając się ze starszym ogrodem klasztornym.

Nowego kształtu nabrał ogród z inicjatywy opata oliwskiego – Jacka Rybińskiego; jego wykonawcą został Kazimierz Dębiński z Kocka[. Projekt był dziełem ogrodnika Hentschla, czerpiącego inspiracje z założeń ogrodowych André Le Nôtre. Powstała wtedy barokowa część parku, dziś nazywana częścią francuską. Przed frontem rezydencji opackiej (obecnie Oddział Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego w Gdańsku) utworzono parter kwiatowo-trawnikowy otwierający się w stronę dużego prostokątnego stawu usytuowanego prostopadle, wzdłuż osi wschodnio-zachodniej. Wzdłuż tej samej osi powstała Aleja Lipowa. Jej przedłużeniem na wschodnim końcu jest ujęty szpalerem drzew staw, który przez długie lata tworzył iluzję zwaną Książęcym Widokiem (optycznie staw łączył się z wodami odległej o kilka kilometrów Zatoki Gdańskiej. Obecnie morze zasłonięte jest przez drzewa). Powstały cieniste aleje zwane bindażami. Założenie przetrwało do dziś prawie w niezmienionym stanie.

Równolegle do stawu i Alei Lipowej powstał kolejny parter ogrodowy - Paradisium z pomnikiem Mickiewicza. Przy jednej z alejek tej części parku znalazły się Groty Szeptów.

W 1782 roku, po śmierci opata Rybińskiego, król pruski zamianował opatem Karola Hohenzollern-Hechingen, który sprowadził do Oliwy Jana Jerzego Saltzmanna, syna nadwornego ogrodnika, twórcy królewskich ogrodów w Poczdamie[6]. Saltzmann zgodnie z ówczesną modą starał się imitować naturę w oparciu o popularne w tych czasach wyobrażenia o chińskich ogrodach. W północnej części parku, dziś zwanej chińsko-angielską (lub angielską), stworzone zostały kręte ścieżki i zbiorniki wodne naśladujące dziką przyrodę oraz urządzenia parkowe (altany, pawilony, „świątynie”, znane z zachowanego planu parku z 1792 roku). Zachowały się dwa sztuczne pagórki po północnej stronie parku i kaskada na Potoku Oliwskim (najprawdopodobniej powstała w miejscu, istniejącego tutaj do XVI wieku, dawnego młyna).

Pewien wpływ na kształt oliwskiego parku mógł mieć miłośnik ogrodów biskup Ignacy Krasicki, który był częstym gościem zarówno opata Rybińskiego jak i Karola Hohenzollerna.

Po sekularyzacji klasztoru (1831) i śmierci ostatniego opata oliwskiego Józefa Hohenzollern-Hechingen (1836) park przeszedł na własność państwa pruskiego, a inspektorem parku (do 1881 roku) został Gustaw Schöndorf. Pod jego zarządem park nabrał charakteru otwartego dla publiczności ogrodu dendrologiczno-krajobrazowego.

Kolejne zmiany w parku to dzieło inspektora Ericha Wocke, zarządzającego ogrodem w latach 1899-1929. W pobliżu starej oranżerii, w miejscu dawnego labiryntu, utworzył on około 1910 roku alpinarium i sprowadził do Oliwy szereg alpejskich roślin. Sama oranżeria została przebudowana w tym czasie w cieplarnię i niedużą palmiarnię, rozbudowywaną kilkukrotnie po II wojnie światowej.

Popularność oliwskiego parku wzrosła, gdy w 1925 roku Oliwa stała się siedzibą biskupa gdańskiego, a pocysterski kościół został podniesiony do rangi katedry oraz gdy w 1927 roku w Pałacu Opatów otworzono placówkę muzealną Staatliche Landesmuseum für Danziger Geschichte.

W roku 1945, pod koniec wojny park został w znacznym stopniu zdewastowany, ale został mu przywrócony niemal poprzedni stan. Został wpisany do rejestru ochrony zabytków przyrody województwa gdańskiego, a w 1971 roku do rejestru zabytków miasta Gdańska. 1 listopada 1946 roku powstała w parku Stacja Aklimatyzacji Roślin. W latach 1952-1956 założony został Ogród Botaniczny w Oliwie. W roku 1956 park w Oliwie otrzymał imię Adama Mickiewicza. Wiosną 1976 roku w parku znalazła swoje miejsce Galeria Współczesnej Rzeźby Gdańskiej. Ekspozycja powstała z inicjatywy gdańskich rzeźbiarzy i Muzeum Narodowego w Gdańsku.

Najmłodszą częścią parku jest położony na południowo-zachodnim krańcu fragment pomiędzy ul. Opata Jacka Rybińskiego, a budynkiem Gdańskiego Seminarium Duchownego. Dawniej znajdował się użytkowy ogród cysterskiego konwentu.

Na obszarze parku znajduje się również Spichlerz Opacki (Oddział Etnografii Muzeum Narodowego w Gdańsku)

Oliva – Der. Kgl. Garten (FurstkicheAussicht)

Oliva – Der. Kgl. Garten (FurstkicheAussicht)

Wydawca: Kunst und Verlagsanstalt Schaar & Dathe Wydana: Trier Numer: 12 309 Nadana w dniu: 14.09.1916

Park Oliwski im. Adama Mickiewicza – zabytkowy park w gdańskiej dzielnicy Oliwa, nad Potokiem Oliwskim. Powierzchnia parku wynosi 11,3 ha.

Początkiem dzisiejszego parku był przyklasztorny ogród założony przez cystersów. Prawdopodobnie był położony po wschodniej stronie starej siedziby opatów z XV wieku, dalej do Zatoki Gdańskiej rozciągał się nadmorski las, który rozcinał Potok Oliwski. Po wzniesieniu przez opata Franciszka Zaleskiego pod koniec pierwszej połowy XVII wieku nowej siedziby opatów, ogród został poszerzony w kierunku południowo-zachodnim, stykając się ze starszym ogrodem klasztornym.

Nowego kształtu nabrał ogród z inicjatywy opata oliwskiego – Jacka Rybińskiego; jego wykonawcą został Kazimierz Dębiński z Kocka[. Projekt był dziełem ogrodnika Hentschla, czerpiącego inspiracje z założeń ogrodowych André Le Nôtre. Powstała wtedy barokowa część parku, dziś nazywana częścią francuską. Przed frontem rezydencji opackiej (obecnie Oddział Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego w Gdańsku) utworzono parter kwiatowo-trawnikowy otwierający się w stronę dużego prostokątnego stawu usytuowanego prostopadle, wzdłuż osi wschodnio-zachodniej. Wzdłuż tej samej osi powstała Aleja Lipowa. Jej przedłużeniem na wschodnim końcu jest ujęty szpalerem drzew staw, który przez długie lata tworzył iluzję zwaną Książęcym Widokiem (optycznie staw łączył się z wodami odległej o kilka kilometrów Zatoki Gdańskiej. Obecnie morze zasłonięte jest przez drzewa). Powstały cieniste aleje zwane bindażami. Założenie przetrwało do dziś prawie w niezmienionym stanie.

Równolegle do stawu i Alei Lipowej powstał kolejny parter ogrodowy - Paradisium z pomnikiem Mickiewicza. Przy jednej z alejek tej części parku znalazły się Groty Szeptów.

W 1782 roku, po śmierci opata Rybińskiego, król pruski zamianował opatem Karola Hohenzollern-Hechingen, który sprowadził do Oliwy Jana Jerzego Saltzmanna, syna nadwornego ogrodnika, twórcy królewskich ogrodów w Poczdamie[6]. Saltzmann zgodnie z ówczesną modą starał się imitować naturę w oparciu o popularne w tych czasach wyobrażenia o chińskich ogrodach. W północnej części parku, dziś zwanej chińsko-angielską (lub angielską), stworzone zostały kręte ścieżki i zbiorniki wodne naśladujące dziką przyrodę oraz urządzenia parkowe (altany, pawilony, „świątynie”, znane z zachowanego planu parku z 1792 roku). Zachowały się dwa sztuczne pagórki po północnej stronie parku i kaskada na Potoku Oliwskim (najprawdopodobniej powstała w miejscu, istniejącego tutaj do XVI wieku, dawnego młyna).

Pewien wpływ na kształt oliwskiego parku mógł mieć miłośnik ogrodów biskup Ignacy Krasicki, który był częstym gościem zarówno opata Rybińskiego jak i Karola Hohenzollerna.

Po sekularyzacji klasztoru (1831) i śmierci ostatniego opata oliwskiego Józefa Hohenzollern-Hechingen (1836) park przeszedł na własność państwa pruskiego, a inspektorem parku (do 1881 roku) został Gustaw Schöndorf. Pod jego zarządem park nabrał charakteru otwartego dla publiczności ogrodu dendrologiczno-krajobrazowego.

Kolejne zmiany w parku to dzieło inspektora Ericha Wocke, zarządzającego ogrodem w latach 1899-1929. W pobliżu starej oranżerii, w miejscu dawnego labiryntu, utworzył on około 1910 roku alpinarium i sprowadził do Oliwy szereg alpejskich roślin. Sama oranżeria została przebudowana w tym czasie w cieplarnię i niedużą palmiarnię, rozbudowywaną kilkukrotnie po II wojnie światowej.

Popularność oliwskiego parku wzrosła, gdy w 1925 roku Oliwa stała się siedzibą biskupa gdańskiego, a pocysterski kościół został podniesiony do rangi katedry oraz gdy w 1927 roku w Pałacu Opatów otworzono placówkę muzealną Staatliche Landesmuseum für Danziger Geschichte.

W roku 1945, pod koniec wojny park został w znacznym stopniu zdewastowany, ale został mu przywrócony niemal poprzedni stan. Został wpisany do rejestru ochrony zabytków przyrody województwa gdańskiego, a w 1971 roku do rejestru zabytków miasta Gdańska. 1 listopada 1946 roku powstała w parku Stacja Aklimatyzacji Roślin. W latach 1952-1956 założony został Ogród Botaniczny w Oliwie. W roku 1956 park w Oliwie otrzymał imię Adama Mickiewicza. Wiosną 1976 roku w parku znalazła swoje miejsce Galeria Współczesnej Rzeźby Gdańskiej. Ekspozycja powstała z inicjatywy gdańskich rzeźbiarzy i Muzeum Narodowego w Gdańsku.

Najmłodszą częścią parku jest położony na południowo-zachodnim krańcu fragment pomiędzy ul. Opata Jacka Rybińskiego, a budynkiem Gdańskiego Seminarium Duchownego. Dawniej znajdował się użytkowy ogród cysterskiego konwentu.

Na obszarze parku znajduje się również Spichlerz Opacki (Oddział Etnografii Muzeum Narodowego w Gdańsku)

 

 

 

Oliva. Schlossgarten. No Ol 13.

Oliva. Schlossgarten. No Ol 13.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig. 1906 Numer: Ol.13 Nadana w dniu: Bez obiegu.

Park Oliwski im. Adama Mickiewicza.

Początkiem dzisiejszego parku był przyklasztorny ogród założony przez cystersów. Prawdopodobnie był położony po wschodniej stronie starej siedziby opatów z XV wieku, dalej do Zatoki Gdańskiej rozciągał się nadmorski las, który rozcinał Potok Oliwski. Po wzniesieniu przez opata Franciszka Zaleskiego pod koniec pierwszej połowy XVII wieku nowej siedziby opatów, ogród został poszerzony w kierunku południowo-zachodnim, stykając się ze starszym ogrodem klasztornym. Nowego kształtu nabrał ogród z inicjatywy opata oliwskiego – Jacka Rybińskiego; jego wykonawcą został Kazimierz Dębiński z Kocka. Projekt był dziełem ogrodnika Hentschla, czerpiącego inspiracje z założeń ogrodowych André Le Nôtre. Powstała wtedy barokowa część parku, dziś nazywana częścią francuską. Przed frontem rezydencji opackiej (obecnie Oddział Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego w Gdańsku) utworzono parter kwiatowo-trawnikowy otwierający się w stronę dużego prostokątnego stawu usytuowanego prostopadle, wzdłuż osi wschodnio-zachodniej. Wzdłuż tej samej osi powstała Aleja Lipowa. Jej przedłużeniem na wschodnim końcu jest ujęty szpalerem drzew staw, który przez długie lata tworzył iluzję zwaną Książęcym Widokiem (optycznie staw łączył się z wodami odległej o kilka kilometrów Zatoki Gdańskiej. Obecnie morze zasłonięte jest przez drzewa). Powstały cieniste aleje zwane bindażami. Założenie przetrwało do dziś prawie w niezmienionym stanie. ównolegle do stawu i Alei Lipowej powstał kolejny parter ogrodowy – Paradisium z pomnikiem Mickiewicza. Przy jednej z alejek tej części parku znalazły się Groty Szeptów.

W 1782 roku, po śmierci opata Rybińskiego, król pruski zamianował opatem Karola Hohenzollern-Hechingen, który sprowadził do Oliwy Jana Jerzego Saltzmanna, syna nadwornego ogrodnika, twórcy królewskich ogrodów w Poczdamie. Saltzmann zgodnie z ówczesną modą starał się imitować naturę w oparciu o popularne w tych czasach wyobrażenia o chińskich ogrodach. W północnej części parku, dziś zwanej chińsko-angielską (lub angielską), stworzone zostały kręte ścieżki i zbiorniki wodne naśladujące dziką przyrodę oraz urządzenia parkowe (altany, pawilony, „świątynie”, znane z zachowanego planu parku z 1792 roku). Zachowały się dwa sztuczne pagórki po północnej stronie parku i kaskada na Potoku Oliwskim (najprawdopodobniej powstała w miejscu, istniejącego tutaj do XVI wieku, dawnego młyna).

Pewien wpływ na kształt oliwskiego parku mógł mieć miłośnik ogrodów biskup Ignacy Krasicki, który był częstym gościem zarówno opata Rybińskiego jak i Karola Hohenzollerna.

Po sekularyzacji klasztoru (1831) i śmierci ostatniego opata oliwskiego Józefa Hohenzollern-Hechingen (1836) park przeszedł na własność państwa pruskiego, a inspektorem parku (do 1881 roku) został Gustaw Schöndorf. Pod jego zarządem park nabrał charakteru otwartego dla publiczności ogrodu dendrologiczno-krajobrazowego.

Kolejne zmiany w parku to dzieło inspektora Ericha Wocke, zarządzającego ogrodem w latach 1899-1929. W pobliżu starej oranżerii, w miejscu dawnego labiryntu, utworzył on około 1910 roku alpinarium i sprowadził do Oliwy szereg alpejskich roślin. Sama oranżeria została przebudowana w tym czasie w cieplarnię i niedużą palmiarnię, rozbudowywaną kilkukrotnie po II wojnie światowej.

Popularność oliwskiego parku wzrosła, gdy w 1925 roku Oliwa stała się siedzibą biskupa gdańskiego, a pocysterski kościół został podniesiony do rangi katedry oraz gdy w 1927 roku w Pałacu Opatów otworzono placówkę muzealną Staatliche Landesmuseum für Danziger Geschichte. W roku 1945, pod koniec wojny park został w znacznym stopniu zdewastowany, ale został mu przywrócony niemal poprzedni stan.

 

 

 

Oliva – Wasserfall im Koniglichen Garten.

Oliva – Wasserfall im Koniglichen Garten.

Wydawca: Schaar & Dathe Wydana: Trier Numer: 77 028 Nadana w dniu: 20.06.1904

Wodospad w Parku Oliwskim.

Obecny wygląd parku zawdzięczamy dwóm cysterskim opatom. Tym, który wyznaczył ogrodowi „francuski” kierunek rozwoju, był opat Jacek Rybiński, piastujący swój urząd w latach 1740-1782.

W roku 1794 sprowadził on do Oliwy Johanna Georga Saltzmanna, syna uznanego nadwornego ogrodnika Fryderyka II, który był projektantem ogrodów przy pałacu Sanssouci w Poczdamie. Młodszy Saltzmann, zgodnie z kanonami ówczesnej mody, stworzył na północny-zachód od francuskiej części parku założenie w stylu angielskim z chińskimi wpływami. Typowym dla niego jest naśladowanie naturalnych krajobrazów i umieszczanie w nich drobnej architektury, nawiązującej do antyku lub orientu. Zgodnie z ideą tego stylu, stworzonego przez Williama Chambersa, XVIII-wiecznego podróżnika i architekta, który po powrocie z Chin zastosował w swoich projektach tamtejsze rozwiązania takie jak nieregularny układ alejek czy punkty widokowe, Saltzmann wykorzystał naturalne warunki jakie zastał na miejscu, w tym stary drzewostan i Potok Oliwski.

Zainstalował tam grotę, pawilony stylizowane na chińskie, domek włoski, posągi, dwa sztuczne, zadrzewione pagórki zwane „Niebo” i „Piekło”, a także wodospad na biegu potoku, w miejscu którego stał do końca XVI wieku napędzany energią wodną zakład produkujący drut. Kręte alejki zostały wytyczone nieregularnie. Zagospodarował także oddalona nieco od samego parku górkę, nazwaną na cześć opata Górę Karola, a którą obecnie znamy jako Pachołek.

Oliva. Partie im Schlossgarten. No Ol 16.

Oliva. Partie im Schlossgarten. No Ol 16.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Ol. 16 Nadana w dniu: 18.06.1907

Park Oliwski im. Adama Mickiewicza – zabytkowy park w gdańskiej dzielnicy Oliwa, nad Potokiem Oliwskim. Powierzchnia parku wynosi 11,3 ha.

Początkiem dzisiejszego parku był przyklasztorny ogród założony przez cystersów. Prawdopodobnie był położony po wschodniej stronie starej siedziby opatów z XV wieku, dalej do Zatoki Gdańskiej rozciągał się nadmorski las, który rozcinał Potok Oliwski. Po wzniesieniu przez opata Franciszka Zaleskiego pod koniec pierwszej połowy XVII wieku nowej siedziby opatów, ogród został poszerzony w kierunku południowo-zachodnim, stykając się ze starszym ogrodem klasztornym.

Nowego kształtu nabrał ogród z inicjatywy opata oliwskiego – Jacka Rybińskiego; jego wykonawcą został Kazimierz Dębiński z Kocka[. Projekt był dziełem ogrodnika Hentschla, czerpiącego inspiracje z założeń ogrodowych André Le Nôtre. Powstała wtedy barokowa część parku, dziś nazywana częścią francuską. Przed frontem rezydencji opackiej (obecnie Oddział Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego w Gdańsku) utworzono parter kwiatowo-trawnikowy otwierający się w stronę dużego prostokątnego stawu usytuowanego prostopadle, wzdłuż osi wschodnio-zachodniej. Wzdłuż tej samej osi powstała Aleja Lipowa. Jej przedłużeniem na wschodnim końcu jest ujęty szpalerem drzew staw, który przez długie lata tworzył iluzję zwaną Książęcym Widokiem (optycznie staw łączył się z wodami odległej o kilka kilometrów Zatoki Gdańskiej. Obecnie morze zasłonięte jest przez drzewa). Powstały cieniste aleje zwane bindażami. Założenie przetrwało do dziś prawie w niezmienionym stanie.

Równolegle do stawu i Alei Lipowej powstał kolejny parter ogrodowy - Paradisium z pomnikiem Mickiewicza. Przy jednej z alejek tej części parku znalazły się Groty Szeptów.

W 1782 roku, po śmierci opata Rybińskiego, król pruski zamianował opatem Karola Hohenzollern-Hechingen, który sprowadził do Oliwy Jana Jerzego Saltzmanna, syna nadwornego ogrodnika, twórcy królewskich ogrodów w Poczdamie[6]. Saltzmann zgodnie z ówczesną modą starał się imitować naturę w oparciu o popularne w tych czasach wyobrażenia o chińskich ogrodach. W północnej części parku, dziś zwanej chińsko-angielską (lub angielską), stworzone zostały kręte ścieżki i zbiorniki wodne naśladujące dziką przyrodę oraz urządzenia parkowe (altany, pawilony, „świątynie”, znane z zachowanego planu parku z 1792 roku). Zachowały się dwa sztuczne pagórki po północnej stronie parku i kaskada na Potoku Oliwskim (najprawdopodobniej powstała w miejscu, istniejącego tutaj do XVI wieku, dawnego młyna).

Pewien wpływ na kształt oliwskiego parku mógł mieć miłośnik ogrodów biskup Ignacy Krasicki, który był częstym gościem zarówno opata Rybińskiego jak i Karola Hohenzollerna.

Po sekularyzacji klasztoru (1831) i śmierci ostatniego opata oliwskiego Józefa Hohenzollern-Hechingen (1836) park przeszedł na własność państwa pruskiego, a inspektorem parku (do 1881 roku) został Gustaw Schöndorf. Pod jego zarządem park nabrał charakteru otwartego dla publiczności ogrodu dendrologiczno-krajobrazowego.

Kolejne zmiany w parku to dzieło inspektora Ericha Wocke, zarządzającego ogrodem w latach 1899-1929. W pobliżu starej oranżerii, w miejscu dawnego labiryntu, utworzył on około 1910 roku alpinarium i sprowadził do Oliwy szereg alpejskich roślin. Sama oranżeria została przebudowana w tym czasie w cieplarnię i niedużą palmiarnię, rozbudowywaną kilkukrotnie po II wojnie światowej.

Popularność oliwskiego parku wzrosła, gdy w 1925 roku Oliwa stała się siedzibą biskupa gdańskiego, a pocysterski kościół został podniesiony do rangi katedry oraz gdy w 1927 roku w Pałacu Opatów otworzono placówkę muzealną Staatliche Landesmuseum für Danziger Geschichte.

W roku 1945, pod koniec wojny park został w znacznym stopniu zdewastowany, ale został mu przywrócony niemal poprzedni stan. Został wpisany do rejestru ochrony zabytków przyrody województwa gdańskiego, a w 1971 roku do rejestru zabytków miasta Gdańska. 1 listopada 1946 roku powstała w parku Stacja Aklimatyzacji Roślin. W latach 1952-1956 założony został Ogród Botaniczny w Oliwie. W roku 1956 park w Oliwie otrzymał imię Adama Mickiewicza. Wiosną 1976 roku w parku znalazła swoje miejsce Galeria Współczesnej Rzeźby Gdańskiej. Ekspozycja powstała z inicjatywy gdańskich rzeźbiarzy i Muzeum Narodowego w Gdańsku.

Najmłodszą częścią parku jest położony na południowo-zachodnim krańcu fragment pomiędzy ul. Opata Jacka Rybińskiego, a budynkiem Gdańskiego Seminarium Duchownego. Dawniej znajdował się użytkowy ogród cysterskiego konwentu.

Na obszarze parku znajduje się również Spichlerz Opacki (Oddział Etnografii Muzeum Narodowego w Gdańsku)

Oliva – Wasserfall im Koniglichen Garten.

Oliva – Wasserfall im Koniglichen Garten.

Wydawca: Bernhard Voss Wydana: Oliva Nadana w dniu: Bez obiegu

Park Oliwski im. Adama Mickiewicza – zabytkowy park w gdańskiej dzielnicy Oliwa, nad Potokiem Oliwskim. Powierzchnia parku wynosi 11,3 ha.

Początkiem dzisiejszego parku był przyklasztorny ogród założony przez cystersów. Prawdopodobnie był położony po wschodniej stronie starej siedziby opatów z XV wieku, dalej do Zatoki Gdańskiej rozciągał się nadmorski las, który rozcinał Potok Oliwski. Po wzniesieniu przez opata Franciszka Zaleskiego pod koniec pierwszej połowy XVII wieku nowej siedziby opatów, ogród został poszerzony w kierunku południowo-zachodnim, stykając się ze starszym ogrodem klasztornym.

Nowego kształtu nabrał ogród z inicjatywy opata oliwskiego – Jacka Rybińskiego; jego wykonawcą został Kazimierz Dębiński z Kocka[. Projekt był dziełem ogrodnika Hentschla, czerpiącego inspiracje z założeń ogrodowych André Le Nôtre. Powstała wtedy barokowa część parku, dziś nazywana częścią francuską. Przed frontem rezydencji opackiej (obecnie Oddział Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego w Gdańsku) utworzono parter kwiatowo-trawnikowy otwierający się w stronę dużego prostokątnego stawu usytuowanego prostopadle, wzdłuż osi wschodnio-zachodniej. Wzdłuż tej samej osi powstała Aleja Lipowa. Jej przedłużeniem na wschodnim końcu jest ujęty szpalerem drzew staw, który przez długie lata tworzył iluzję zwaną Książęcym Widokiem (optycznie staw łączył się z wodami odległej o kilka kilometrów Zatoki Gdańskiej. Obecnie morze zasłonięte jest przez drzewa). Powstały cieniste aleje zwane bindażami. Założenie przetrwało do dziś prawie w niezmienionym stanie.

Równolegle do stawu i Alei Lipowej powstał kolejny parter ogrodowy - Paradisium z pomnikiem Mickiewicza. Przy jednej z alejek tej części parku znalazły się Groty Szeptów.

W 1782 roku, po śmierci opata Rybińskiego, król pruski zamianował opatem Karola Hohenzollern-Hechingen, który sprowadził do Oliwy Jana Jerzego Saltzmanna, syna nadwornego ogrodnika, twórcy królewskich ogrodów w Poczdamie[6]. Saltzmann zgodnie z ówczesną modą starał się imitować naturę w oparciu o popularne w tych czasach wyobrażenia o chińskich ogrodach. W północnej części parku, dziś zwanej chińsko-angielską (lub angielską), stworzone zostały kręte ścieżki i zbiorniki wodne naśladujące dziką przyrodę oraz urządzenia parkowe (altany, pawilony, „świątynie”, znane z zachowanego planu parku z 1792 roku). Zachowały się dwa sztuczne pagórki po północnej stronie parku i kaskada na Potoku Oliwskim (najprawdopodobniej powstała w miejscu, istniejącego tutaj do XVI wieku, dawnego młyna).

Pewien wpływ na kształt oliwskiego parku mógł mieć miłośnik ogrodów biskup Ignacy Krasicki, który był częstym gościem zarówno opata Rybińskiego jak i Karola Hohenzollerna.

Po sekularyzacji klasztoru (1831) i śmierci ostatniego opata oliwskiego Józefa Hohenzollern-Hechingen (1836) park przeszedł na własność państwa pruskiego, a inspektorem parku (do 1881 roku) został Gustaw Schöndorf. Pod jego zarządem park nabrał charakteru otwartego dla publiczności ogrodu dendrologiczno-krajobrazowego.

Kolejne zmiany w parku to dzieło inspektora Ericha Wocke, zarządzającego ogrodem w latach 1899-1929. W pobliżu starej oranżerii, w miejscu dawnego labiryntu, utworzył on około 1910 roku alpinarium i sprowadził do Oliwy szereg alpejskich roślin. Sama oranżeria została przebudowana w tym czasie w cieplarnię i niedużą palmiarnię, rozbudowywaną kilkukrotnie po II wojnie światowej.

Popularność oliwskiego parku wzrosła, gdy w 1925 roku Oliwa stała się siedzibą biskupa gdańskiego, a pocysterski kościół został podniesiony do rangi katedry oraz gdy w 1927 roku w Pałacu Opatów otworzono placówkę muzealną Staatliche Landesmuseum für Danziger Geschichte.

W roku 1945, pod koniec wojny park został w znacznym stopniu zdewastowany, ale został mu przywrócony niemal poprzedni stan. Został wpisany do rejestru ochrony zabytków przyrody województwa gdańskiego, a w 1971 roku do rejestru zabytków miasta Gdańska. 1 listopada 1946 roku powstała w parku Stacja Aklimatyzacji Roślin. W latach 1952-1956 założony został Ogród Botaniczny w Oliwie. W roku 1956 park w Oliwie otrzymał imię Adama Mickiewicza. Wiosną 1976 roku w parku znalazła swoje miejsce Galeria Współczesnej Rzeźby Gdańskiej. Ekspozycja powstała z inicjatywy gdańskich rzeźbiarzy i Muzeum Narodowego w Gdańsku.

Najmłodszą częścią parku jest położony na południowo-zachodnim krańcu fragment pomiędzy ul. Opata Jacka Rybińskiego, a budynkiem Gdańskiego Seminarium Duchownego. Dawniej znajdował się użytkowy ogród cysterskiego konwentu.

Na obszarze parku znajduje się również Spichlerz Opacki (Oddział Etnografii Muzeum Narodowego w Gdańsku)

Oliva – Im Schlossgarten

Oliva – Im Schlossgarten

Wydawca: Nathan Stenferld Wydana: Danzig Numer: 08 888 Nadana w dniu: 21.02.1927

Park Oliwski im. Adama Mickiewicza – zabytkowy park w gdańskiej dzielnicy Oliwa, nad Potokiem Oliwskim. Powierzchnia parku wynosi 11,3 ha.

Początkiem dzisiejszego parku był przyklasztorny ogród założony przez cystersów. Prawdopodobnie był położony po wschodniej stronie starej siedziby opatów z XV wieku, dalej do Zatoki Gdańskiej rozciągał się nadmorski las, który rozcinał Potok Oliwski. Po wzniesieniu przez opata Franciszka Zaleskiego pod koniec pierwszej połowy XVII wieku nowej siedziby opatów, ogród został poszerzony w kierunku południowo-zachodnim, stykając się ze starszym ogrodem klasztornym.

Nowego kształtu nabrał ogród z inicjatywy opata oliwskiego – Jacka Rybińskiego; jego wykonawcą został Kazimierz Dębiński z Kocka[. Projekt był dziełem ogrodnika Hentschla, czerpiącego inspiracje z założeń ogrodowych André Le Nôtre. Powstała wtedy barokowa część parku, dziś nazywana częścią francuską. Przed frontem rezydencji opackiej (obecnie Oddział Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego w Gdańsku) utworzono parter kwiatowo-trawnikowy otwierający się w stronę dużego prostokątnego stawu usytuowanego prostopadle, wzdłuż osi wschodnio-zachodniej. Wzdłuż tej samej osi powstała Aleja Lipowa. Jej przedłużeniem na wschodnim końcu jest ujęty szpalerem drzew staw, który przez długie lata tworzył iluzję zwaną Książęcym Widokiem (optycznie staw łączył się z wodami odległej o kilka kilometrów Zatoki Gdańskiej. Obecnie morze zasłonięte jest przez drzewa). Powstały cieniste aleje zwane bindażami. Założenie przetrwało do dziś prawie w niezmienionym stanie.

Równolegle do stawu i Alei Lipowej powstał kolejny parter ogrodowy - Paradisium z pomnikiem Mickiewicza. Przy jednej z alejek tej części parku znalazły się Groty Szeptów.

W 1782 roku, po śmierci opata Rybińskiego, król pruski zamianował opatem Karola Hohenzollern-Hechingen, który sprowadził do Oliwy Jana Jerzego Saltzmanna, syna nadwornego ogrodnika, twórcy królewskich ogrodów w Poczdamie[6]. Saltzmann zgodnie z ówczesną modą starał się imitować naturę w oparciu o popularne w tych czasach wyobrażenia o chińskich ogrodach. W północnej części parku, dziś zwanej chińsko-angielską (lub angielską), stworzone zostały kręte ścieżki i zbiorniki wodne naśladujące dziką przyrodę oraz urządzenia parkowe (altany, pawilony, „świątynie”, znane z zachowanego planu parku z 1792 roku). Zachowały się dwa sztuczne pagórki po północnej stronie parku i kaskada na Potoku Oliwskim (najprawdopodobniej powstała w miejscu, istniejącego tutaj do XVI wieku, dawnego młyna).

Pewien wpływ na kształt oliwskiego parku mógł mieć miłośnik ogrodów biskup Ignacy Krasicki, który był częstym gościem zarówno opata Rybińskiego jak i Karola Hohenzollerna.

Po sekularyzacji klasztoru (1831) i śmierci ostatniego opata oliwskiego Józefa Hohenzollern-Hechingen (1836) park przeszedł na własność państwa pruskiego, a inspektorem parku (do 1881 roku) został Gustaw Schöndorf. Pod jego zarządem park nabrał charakteru otwartego dla publiczności ogrodu dendrologiczno-krajobrazowego.

Kolejne zmiany w parku to dzieło inspektora Ericha Wocke, zarządzającego ogrodem w latach 1899-1929. W pobliżu starej oranżerii, w miejscu dawnego labiryntu, utworzył on około 1910 roku alpinarium i sprowadził do Oliwy szereg alpejskich roślin. Sama oranżeria została przebudowana w tym czasie w cieplarnię i niedużą palmiarnię, rozbudowywaną kilkukrotnie po II wojnie światowej.

Popularność oliwskiego parku wzrosła, gdy w 1925 roku Oliwa stała się siedzibą biskupa gdańskiego, a pocysterski kościół został podniesiony do rangi katedry oraz gdy w 1927 roku w Pałacu Opatów otworzono placówkę muzealną Staatliche Landesmuseum für Danziger Geschichte.

W roku 1945, pod koniec wojny park został w znacznym stopniu zdewastowany, ale został mu przywrócony niemal poprzedni stan. Został wpisany do rejestru ochrony zabytków przyrody województwa gdańskiego, a w 1971 roku do rejestru zabytków miasta Gdańska. 1 listopada 1946 roku powstała w parku Stacja Aklimatyzacji Roślin. W latach 1952-1956 założony został Ogród Botaniczny w Oliwie. W roku 1956 park w Oliwie otrzymał imię Adama Mickiewicza. Wiosną 1976 roku w parku znalazła swoje miejsce Galeria Współczesnej Rzeźby Gdańskiej. Ekspozycja powstała z inicjatywy gdańskich rzeźbiarzy i Muzeum Narodowego w Gdańsku.

Najmłodszą częścią parku jest położony na południowo-zachodnim krańcu fragment pomiędzy ul. Opata Jacka Rybińskiego, a budynkiem Gdańskiego Seminarium Duchownego. Dawniej znajdował się użytkowy ogród cysterskiego konwentu.

Na obszarze parku znajduje się również Spichlerz Opacki (Oddział Etnografii Muzeum Narodowego w Gdańsku)

Oliva – Evangel. Kirche

Oliva – Evangel. Kirche

Wydawca: Schaar & Dathe Wydana: Trier Numer: 77 020 Nadana w dniu: Bez obiegu

Kościół św. Jakuba – kościół w Gdańsku Oliwie, jest dwunawową niewielką świątynią.

Ma 28 metrów długości, 10 metrów szerokości oraz 12 metrów wysokości. Wyposażenie kościoła stanowią ambona i ołtarz z  2. połowy XVIII wieku. Ołtarz zdobił obraz Chrystusa z 1853 r., dzieło malarza gdańskiego Louisa Sy, obecnie znajduje się w kurii metropolitalnej. W posadzce zobaczyć można 6 płyt nagrobnych, w tym 4 z herbami. Wschodni szczyt budowli zdobi rokokowy kartusz z czasów opata Jacka Rybińskiego (1740 – 1782).

Cmentarz przy kościele św. Jakuba nie istnieje już dzisiaj. Obecny Cmentarz Oliwski założony został w 1832 r. W roku 1909 wybudowano na nim kaplicę cmentarną, według planów architekta Singera – twórcy kaplicy św. Piotra w Jelitkowie.

  • XIV wiek – obok klasztoru cysterskiego powstał murowany, na miejscu wcześniejszego drewnianego, trójnawowy kościół parafialny pw. św. Jakuba
  • 1577 – kościół został zburzony przez gdańskich żołnierzy
  • 1591-1593 – odbudowa świątyni w formie dwunawowej
  • 1604 – w dniu 18 stycznia Franciszek Łącki, sufragan z Włocławka, konsekrował kościół św. Jakuba
  • 1709 – kościół zwieńczyła wieża o wysokości 24 metrów
  • 1833 – po kasacie klasztoru cysterskiego w Oliwie (1831) kościół klasztorny przekazany został katolikom jako parafialny, a kościół św. Jakuba przyznany ewangelikom
  • 1879-1882 – przeprowadzono gruntowny remont kościoła
  • 1920 – ewangelicy przenieśli się do nowo wybudowanego kościoła Pojednania w Oliwie
  • 1946 – kościół św. Jakuba przekazano katolikom i do dnia dzisiejszego pełni on funkcję kościoła rektorskiego
  • 1960 – w ramach przeprowadzonej rewaloryzacji odsłonięto najstarsze partie muru na zewnętrznych ścianach z charakterystycznymi dla wiejskich kościółków gotyckich wmurowanymi polnymi kamieniami
  • 1999 – odnowiono kościół, pokryto go nowym dachem, naprawiono wieżę i pomalowano

Za: http://pl.wikipedia.org

 

 

Oliva – Marketplatz

Oliva – Marketplatz

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 53 917

Stary Rynek Oliwski, dziś będący przedłużeniem ul. Opata Rybińskiego, niegdyś stanowił centrum starej wsi cysterskiej.

 

Oliva – Am Markt.

Oliva – Am Markt.

Wydawca: Brak Numer: 18 19571 Nadana w dniu: Bez obiegu

Stary Rynek Oliwski, dziś będący przedłużeniem ul. Opata Rybińskiego, niegdyś stanowił centrum starej wsi cysterskiej.

W Starej Oliwie przy Starym Rynku Oliwskim  zachowały się najcenniejsze obiekty dawnej wsi, m.in. domy mieszkalne z przełomu XVIII i XIX wieku, budynek dawnego zajazdu „Przed Klasztorem” (ostatni budynek w ciągu kamienic po prawej stronie) ,  czy okazały dom o konstrukcji szkieletowej, w którym przed II wojną światową mieściła się świetlica Związku Polaków (dom przed uprzednio wymienionym zajazdem). Naprzeciwko niego zachował się budynek w przeszłości będący główną bramą wjazdową na teren opactwa.

Zajazd ” Przed Klasztorem” („Wirtshaus vor dem Kloster”) mieścił się w budynku, który został wybudowany przez Georga Ochsa w 1600 roku.

 

Oliva – Der Karlsberg

Oliva – Der Karlsberg

Wydawca: Knackstedt & Nather Wydana: Hamburg Numer: Seria 626 No. 11

Wzgórze Pachołek.

Przeor pobliskiego opactwa zapisał nazwę w zabawnej niemiecko-polskiej postaci Pacholkenberg. Skąd się wzięła, możemy tylko przypuszczać. Pachołek oznacza sługę. Słudzy klasztorni wypasający trzodę w lesie mogli mieć pod szczytem jakąś budę dla ochrony przed deszczem. Mogła się tam również znajdować strażnica pożarowa.  W 1798 r. na zlecenie opata komendatariusza oliwskiego klasztoru Karola von Hohenzollern-Hechningen powstał na szczycie wzniesienia drewniany pawilon widokowy, który w 1882 r. zastąpiono nową murowaną wieżą o konstrukcji z żelaza (zniszczoną w 1945).   Po prawej widoczny Hotel Karlsberg.

 

Oliva. Carlsberg. No Ol 3.

Oliva. Carlsberg. No Ol 3.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1905 Numer: Ol. 3 Nadana w dniu: 18.10.1905

Wzgórze Pachołek.

Przeor pobliskiego opactwa zapisał nazwę w zabawnej niemiecko-polskiej postaci Pacholkenberg. Skąd się wzięła, możemy tylko przypuszczać. Pachołek oznacza sługę. Słudzy klasztorni wypasający trzodę w lesie mogli mieć pod szczytem jakąś budę dla ochrony przed deszczem. Mogła się tam również znajdować strażnica pożarowa.  W 1798 r. na zlecenie opata komendatariusza oliwskiego klasztoru Karola von Hohenzollern-Hechningen powstał na szczycie wzniesienia drewniany pawilon widokowy, który w 1882 r. zastąpiono nową murowaną wieżą o konstrukcji z żelaza (zniszczoną w 1945).   Po prawej widoczny Hotel Karlsberg.

Oliva – Karlsberg

Oliva – Karlsberg

Wydawca: Knackstedt & Nather Wydana: Hamburg Numer: Seria 628 No. 169

Wzgórzae Pachołek

Przeor pobliskiego opactwa zapisał nazwę w zabawnej niemiecko-polskiej postaci Pacholkenberg. Skąd się wzięła, możemy tylko przypuszczać. Pachołek oznacza sługę. Słudzy klasztorni wypasający trzodę w lesie mogli mieć pod szczytem jakąś budę dla ochrony przed deszczem. Mogła się tam również znajdować strażnica pożarowa.  W 1798 r. na zlecenie opata komendatariusza oliwskiego klasztoru Karola von Hohenzollern-Hechningen powstał na szczycie wzniesienia drewniany pawilon widokowy, który w 1882 r. zastąpiono nową murowaną wieżą o konstrukcji z żelaza (zniszczoną w 1945).  Po prawej widać wóz czekający przed młynem (niewidoczny na tym widoku).

Oliva – Teilansicht mit Waldhauschen

Oliva – Teilansicht mit Waldhauschen

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 58 611

Oliwa (kaszb. Òlëwa lub też Òléwa, łac. i niem.: Oliva) – dzielnica Gdańska, graniczy od północy z Sopotem.

Po raz pierwszy była wzmiankowana w 1186. Przez wieki była wsią klasztorną opactwa cystersów. Od 1874 była miastem, a od 1926 jest dzielnicą Gdańska. W obecnym kształcie administracyjnym, graniczy od wschodu z Przymorzem i Żabianką, od północy – z Sopotem, od południa – z dzielnicami Strzyża, VII Dwór i Brętowo, od zachodu z Matarnią i Osową. Jest otoczona od zachodu wzgórzami morenowymi porośniętymi Lasami Oliwskimi, tworzącymi Trójmiejski Park Krajobrazowy. Obszar Oliwy, w większej części odwadniany jest przez Potok Oliwski i jego dopływy.

Istnieją dwie hipotezy dotyczące pochodzenia nazwy. Pierwsza z nich (wysunięta niedawno przez polskich językoznawców) wskazuje na Oławę – hipotetyczną i nie występującą w żadnych źródłach słowiańską nazwę przepływającego przez Oliwę potoku. Druga (przez wieki istnienia klasztoru oliwskiego uznawana za jedyną) wywodzi jej pochodzenie od drzewka oliwnego (łac.: oliva) – biblijnego symbolu, do którego mieliby odwołać się cystersi nadając nazwę klasztorowi i miejscowości. Bezspornym faktem jest, że po raz pierwszy nazwę w formie Olyva wymienia dokument z 1188.

Historia Oliwy

Nie wiadomo kiedy powstała Oliwa, choć badania archeologiczne wskazują na osadnictwo na tym terenie już we wczesnej epoce żelaza, a tradycja cysterska (niepotwierdzona przez inne źródła) wspomina o istniejącej w Oliwie siedzibie książąt pomorskich.

Odkryte zostały cmentarzyska z grobami, z okresu wpływów rzymskich, u stóp Wzgórza Pachołek i w okolicy VII Dworu

Pierwsza wzmianka o Oliwie dotyczy fundacji klasztoru cystersów w 1186. Zakonnicy uzyskali wtedy od pomorskiego księcia Sambora I (akt nadania z 18 marca 1188) kilka osad – w tym Oliwę, która na długie wieki stała się wsią klasztorną, a jej historia związała się bezpośrednio z historią opactwa cysterskiego. Pierwotny konwent liczył zaledwie 12 zakonników. Dlatego wzniesieno jedynie romańskie oratorium oraz drewniane zabudowania mieszkalne. W pierwszej połowie XIII wieku oratorium zaadaptowano na prezbiterium, dobudowano kaplice, zbudowano transept i zasadniczy korpus kościoła.

Ciąg dalszy: http://pl.wikipedia.org/wiki/Oliwa_Gdansk

Oliva – Karlsberg

Oliva – Karlsberg

Wydawca: Bruck & Shon Wydana: Meissen Numer: 3 621 Nadana w dniu: 03.12.1914

Wzgórzae Pachołek

Przeor pobliskiego opactwa zapisał nazwę w zabawnej niemiecko-polskiej postaci Pacholkenberg. Skąd się wzięła, możemy tylko przypuszczać. Pachołek oznacza sługę. Słudzy klasztorni wypasający trzodę w lesie mogli mieć pod szczytem jakąś budę dla ochrony przed deszczem. Mogła się tam również znajdować strażnica pożarowa.  W 1798 r. na zlecenie opata komendatariusza oliwskiego klasztoru Karola von Hohenzollern-Hechningen powstał na szczycie wzniesienia drewniany pawilon widokowy, który w 1882 r. zastąpiono nową murowaną wieżą o konstrukcji z żelaza (zniszczoną w 1945).

Oliva. Mormonen – Schlosschen. No 19 813.

Oliva. Mormonen – Schlosschen. No 19 813.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 19 813 Nadana w dniu: Bez obiegu

Jest to obiekt wzniesiony w 1874 roku w stylu eklektycznym z elementami neogotyku angielskiego przy ulicy Kwietnej 23 w Oliwie.

Jego nazwa nie ma nic wspólnego ani z mormonami, ani z domem publicznym dla malarzy, bowiem był to pensjonat dla dziewcząt z przyzwoitych rodzin. W jego pobliżu był Młyn XI, czyli kuźnica żelaza czynna pod koniec XVI wieku, być może już sto lat wcześniej.
Do około 1640 roku należała do rodziny Heine, a od XVIII wieku – jako „fabrica Burau” – należała do kowali o tym nazwisku. W 1873 roku nierentowną kuźnicę rozebrano, pozostały jedynie po niej resztki fundamentów.

Za: http://www.gdansk.pl/turystyka,320,2838.html#Zameczek_Mormonow

Oliva. Aussichtstrum auf dem Carlsberg. Ol 14.

Oliva. Aussichtstrum auf dem Carlsberg. Ol 14.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Ol. 14 Nadana w dniu: 07.03.1906

Wzgórze Pachołek (kaszub. Grzëpa Pachôłka) – wzniesienie (100,8 m n.p.m.) na obszarze gdańskiej dzielnicy Oliwa. Nazywane również Górą Pachołek, zaś po niemiecku początkowo Pacholkenberg (po raz pierwszy w 1734), a od 1797 do 1945 r. Carlsberg bądź Karlsberg (Wzgórze Karola). Znajduje się w kompleksie Lasów Oliwskich na skraju Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego

Po raz pierwszy Pachołek został wymieniony pod nazwą Pacholkenberg w 1734. Od 1186 do chwili kasaty majątków zakonu po I rozbiorze Polski w 1772 był własnością opactwa cystersów oliwskich.

W roku 1794 rozpoczęto przekształcanie wzgórza na założenie ogrodowe. Prowadzone pod nadzorem berlińskiego ogrodnika Hansa Saltzmana prace objęły wykonanie ścieżek, podejść oraz nasadzeń (m. in. miłorząb japoński).

W maju 1797 roku na na wzgórze wszedł król Prus Fryderyk Wilhelm III z małżonką Luizą. Na cześć królowej sąsiednie wzniesienie nazwano jej imieniem – Luisenberg (obecnie zw. Wzgórzem Kościuszki).

W 1798 r., na zlecenie opata komendatariusza oliwskiego klasztoru Karola von Hohenzollern-Hechningen, powstał na szczycie wzniesienia pawilon widokowy (belweder), który w 1882 r. zastąpiono murowaną wieżą o konstrukcji z żelaza.

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Wzgorze_Pacholek

Oliva – Aussichtsturm

Oliva – Aussichtsturm

Wydawca: Kunst und Verlagsanstalt Schaar & Dathe Numer: 84 016

Wzgórzae Pachołek.

Przeor pobliskiego opactwa zapisał nazwę w zabawnej niemiecko-polskiej postaci Pacholkenberg. Skąd się wzięła, możemy tylko przypuszczać. Pachołek oznacza sługę. Słudzy klasztorni wypasający trzodę w lesie mogli mieć pod szczytem jakąś budę dla ochrony przed deszczem. Mogła się tam również znajdować strażnica pożarowa.  W 1798 r. na zlecenie opata komendatariusza oliwskiego klasztoru Karola von Hohenzollern-Hechningen powstał na szczycie wzniesienia drewniany pawilon widokowy, który w 1882 r. zastąpiono nową murowaną wieżą o konstrukcji z żelaza (zniszczoną w 1945).

Poniżej ten sam widok na pocztówce wydanej przez Sobaar & Dathe (Wydana: Trier;  Numer: 77 026;  Nadana w dniu: 06.06.1904)

Oliva – Schweizerei Schwabental

Oliva – Schweizerei Schwabental

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Nadana w dniu: 05.06. 1897

Dolina Szwabego (dawniej: niem. Schwabental) – położona w Gdańsku, w dzielnicy Oliwa nad Potokiem Oliwskim na obszarze Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego, otoczona kompleksem Lasów Oliwskich. W dolinie znajduje się zabytkowy Dwór Szwabego, w którym obecnie mieści się pięciogwiazdkowy hotel Dwór Oliwski.

Teren nad Potokiem Oliwskim, tuż powyżej Doliny Powagi, należał dawniej do oliwskich cystersów, którzy oddawali go w dzierżawę, z prawem dziedziczenia i sprzedaży za zgodą opata. Pierwsza wiadomość o tutejszym dworze pochodzi z roku 159

Oliva – Luftkurort Strauchmuhle

Oliva – Luftkurort Strauchmuhle

Wydawca: Bes. A. Leitzke Wwe Numer: 45 001

Tak zwany „Krzaczasty Młyn” lub „Leśny Młyn” znajduje się w dolinie potoku rynarzewskiego. Pod koniec XVI wieku młyn pracował jako kuźnica miedzi. W 1649 młyn, stojący obok dworek i spory teren ziemi były własnością gdańszczanina Stefana Berneta, a w 1661 roku własnością doktora Märesiusa.
Pod koniec XVII wieku zrujnowany młyn został odnowiony i przerobiony przez konwent cysterski na młyn zbożowy. Po 1750 roku młyn przeszedł na własność rodziny Löbel i przerobiony został na młyn prochowy, który czynny był do około 1810 roku. Później został znów przerobiony na młyn do mielenia zboża, który pracował do końca XIX wieku.
Na początku XX wieku założono tu dom kuracyjny – Luftkurort Strauchmühle a młyn przystosowano do produkcji prądu na potrzeby ośrodka.

W 1954 roku domek młynarza, młyn i dom kuracyjny zostały włączone do utworzonego tu ZOO, jednego z największych terytorialnie w Polsce. Obecnie w domu kuracyjnym (ul. Karwińska 3) mieści się dyrekcja ZOO a w młynie (budynek nr 63) magazynek.          

Za: www.dawnaoliwa.pl  Autor:  Piotr Leżyński

Oliva – Strauchmuhle

Oliva – Strauchmuhle

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig

Tak zwany „Krzaczasty Młyn” lub „Leśny Młyn” znajduje się w dolinie potoku rynarzewskiego. Pod koniec XVI wieku młyn pracował jako kuźnica miedzi. W 1649 młyn, stojący obok dworek i spory teren ziemi były własnością gdańszczanina Stefana Berneta, a w 1661 roku własnością doktora Märesiusa.
Pod koniec XVII wieku zrujnowany młyn został odnowiony i przerobiony przez konwent cysterski na młyn zbożowy. Po 1750 roku młyn przeszedł na własność rodziny Löbel i przerobiony został na młyn prochowy, który czynny był do około 1810 roku. Później został znów przerobiony na młyn do mielenia zboża, który pracował do końca XIX wieku.
Na początku XX wieku założono tu dom kuracyjny – Luftkurort Strauchmühle a młyn przystosowano do produkcji prądu na potrzeby ośrodka.

W 1954 roku domek młynarza, młyn i dom kuracyjny zostały włączone do utworzonego tu ZOO, jednego z największych terytorialnie w Polsce. Obecnie w domu kuracyjnym (ul. Karwińska 3) mieści się dyrekcja ZOO a w młynie (budynek nr 63) magazynek.          

Za: www.dawnaoliwa.pl  Autor:  Piotr Leżyński

Oliva – Strauchmuhle. No 9 507

Oliva – Strauchmuhle. No 9 507

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Numer: 9 507 Nadana w dniu: 27.07.1904

Tak zwany „Krzaczasty Młyn” lub „Leśny Młyn” znajduje się w dolinie potoku rynarzewskiego. Pod koniec XVI wieku młyn pracował jako kuźnica miedzi. W 1649 młyn, stojący obok dworek i spory teren ziemi były własnością gdańszczanina Stefana Berneta, a w 1661 roku własnością doktora Märesiusa.
Pod koniec XVII wieku zrujnowany młyn został odnowiony i przerobiony przez konwent cysterski na młyn zbożowy. Po 1750 roku młyn przeszedł na własność rodziny Löbel i przerobiony został na młyn prochowy, który czynny był do około 1810 roku. Później został znów przerobiony na młyn do mielenia zboża, który pracował do końca XIX wieku.
Na początku XX wieku założono tu dom kuracyjny – Luftkurort Strauchmühle a młyn przystosowano do produkcji prądu na potrzeby ośrodka.

W 1954 roku domek młynarza, młyn i dom kuracyjny zostały włączone do utworzonego tu ZOO, jednego z największych terytorialnie w Polsce. Obecnie w domu kuracyjnym (ul. Karwińska 3) mieści się dyrekcja ZOO a w młynie (budynek nr 63) magazynek.          

Za: www.dawnaoliwa.pl  Autor:  Piotr Leżyński

 

Oliva – Strauchmule.

Oliva – Strauchmule.

Wydawca: Julius Simonsen Kunstverlag Wydana: Oldenburg i. Holst Numer: 11 711 Nadana w dniu: 05.08.1917

Tak zwany „Krzaczasty Młyn” lub „Leśny Młyn” znajduje się w dolinie potoku rynarzewskiego. Pod koniec XVI wieku młyn pracował jako kuźnica miedzi. W 1649 młyn, stojący obok dworek i spory teren ziemi były własnością gdańszczanina Stefana Berneta, a w 1661 roku własnością doktora Märesiusa.
Pod koniec XVII wieku zrujnowany młyn został odnowiony i przerobiony przez konwent cysterski na młyn zbożowy. Po 1750 roku młyn przeszedł na własność rodziny Löbel i przerobiony został na młyn prochowy, który czynny był do około 1810 roku. Później został znów przerobiony na młyn do mielenia zboża, który pracował do końca XIX wieku.
Na początku XX wieku założono tu dom kuracyjny – Luftkurort Strauchmühle a młyn przystosowano do produkcji prądu na potrzeby ośrodka.

W 1954 roku domek młynarza, młyn i dom kuracyjny zostały włączone do utworzonego tu ZOO, jednego z największych terytorialnie w Polsce. Obecnie w domu kuracyjnym (ul. Karwińska 3) mieści się dyrekcja ZOO a w młynie (budynek nr 63) magazynek.          

Za: www.dawnaoliwa.pl  Autor:  Piotr Leżyński

Oliva – Freudenthal. No 7 591

Oliva – Freudenthal. No 7 591

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Numer: 7 951

Dolina Radości była od około 200 lat tradycyjnym miejscem spacerów dla mieszkańców Oliwy i Gdańska. Bywający tu Alexander von Humboldt, niemiecki przyrodnik i geograf (1769-1859), nazwał starą Oliwę i sąsiednią Dolinę Radości (ówczesną Freudenthal) trzecim cudem świata. W przewodniku Mieczysława Orłowicza, wydanym w Warszawie w 1921 roku, natrafiamy na taki opis Doliny: Najpiękniejsze przechadzki w okolice Oliwy wiodą przez otaczające ją od strony zachodniej zalesione wzgórza. Wskazana jest temi lasami dalsza przechadzka… w stronę południową do Gdańska (2 godz.), przez letniska Freudenthal i Schwabenthal, oraz leśniczówkę Matemblewo.

Droga obfituje w liczne piękne widoki na Gdańsk, położone u stóp miejscowości, leżące między wzgórzami a morzem, oraz Bałtyk. Po drodze kilka restauracji. Drogi znaczone, opatrzone w niemieckie napisy. Przed wojną w Dolinie Radości było także minizoo. Pisze o nim również Günter Grass w „Psich Latach”.

Mało kto dziś pamięta, że przed turystyczno-rekreacyjnym epizodem w historii tego miejsca, wcześniej było to jedno z największych okolicznych zagłębi przemysłowych. Na całym Potoku Oliwskim pracowały 24 młyny, kuźnie i prochownie napędzane wodą. Prawie połowa z nich, na terenie dzisiejszej Doliny Radości.

Oliva – Danz Hohe bei Freudental.

Oliva – Danz Hohe bei Freudental.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Nadana w dniu: 1910

Oliva – Freudental. Danz-Hohe.

W 1896 roku leśnik Danz, opiekujący się Doliną Radości (Freudental), postanowił pozostawić w ukochanym przez siebie miejscu niezwykłą pamiątkę. Leśnik postanowił podpisać się na jednym ze wzgórz okalających Dolinę Radości. W tym czasie wzniesienie było na nowo zalesiane. Pośród dominujących na nim sosen i świerków, leśnik posadził brzozy, które ułożył się w napis: DANZ 1896. Nietypowy autograf najlepiej było widać jesienią, gdy liście brzóz nabierały wspaniałego złotego koloru.

Dzieło Danza można było podziwiać jeszcze do pierwszych dziesięcioleci XX wieku. Było zresztą atrakcją dla ludzi spacerujących po Oliva Freudental. Podpis publikowano nawet na okolicznościowych widokówkach. Po drugiej wojnie światowej nie można było zauważyć już charakterystycznego napisu – brzozy schowały się wśród rozrastającego się lasu.

Dolina Radości była od około 200 lat tradycyjnym miejscem spacerów dla mieszkańców Oliwy i Gdańska. Bywający tu Alexander von Humboldt, niemiecki przyrodnik i geograf (1769-1859), nazwał starą Oliwę i sąsiednią Dolinę Radości (ówczesną Freudental) trzecim cudem świata. W przewodniku Mieczysława Orłowicza, wydanym w Warszawie w 1921 roku, natrafiamy na taki opis Doliny: Najpiękniejsze przechadzki w okolice Oliwy wiodą przez otaczające ją od strony zachodniej zalesione wzgórza. Wskazana jest temi lasami dalsza przechadzka… w stronę południową do Gdańska (2 godz.), przez letniska Freudenthal i Schwabenthal, oraz leśniczówkę Matemblewo.

Droga obfituje w liczne piękne widoki na Gdańsk, położone u stóp miejscowości, leżące między wzgórzami a morzem, oraz Bałtyk. Po drodze kilka restauracji. Drogi znaczone, opatrzone w niemieckie napisy. Przed wojną w Dolinie Radości było także minizoo. Pisze o nim również Günter Grass w „Psich Latach”.

Mało kto dziś pamięta, że przed turystyczno-rekreacyjnym epizodem w historii tego miejsca, wcześniej było to jedno z największych okolicznych zagłębi przemysłowych. Na całym Potoku Oliwskim pracowały 24 młyny, kuźnie i prochownie napędzane wodą. Prawie połowa z nich, na terenie dzisiejszej Doliny Radości.

Oliva – Freudental

Oliva – Freudental

Nadana w dniu: 16.101911

Oliva – Freudental. Danz-Hohe.

W 1896 roku leśnik Danz, opiekujący się Doliną Radości (Freudental), postanowił pozostawić w ukochanym przez siebie miejscu niezwykłą pamiątkę. Leśnik postanowił podpisać się na jednym ze wzgórz okalających Dolinę Radości. W tym czasie wzniesienie było na nowo zalesiane. Pośród dominujących na nim sosen i świerków, leśnik posadził brzozy, które ułożył się w napis: DANZ 1896. Nietypowy autograf najlepiej było widać jesienią, gdy liście brzóz nabierały wspaniałego złotego koloru.

Dzieło Danza można było podziwiać jeszcze do pierwszych dziesięcioleci XX wieku. Było zresztą atrakcją dla ludzi spacerujących po Oliva Freudental. Podpis publikowano nawet na okolicznościowych widokówkach. Po drugiej wojnie światowej nie można było zauważyć już charakterystycznego napisu – brzozy schowały się wśród rozrastającego się lasu.

Dolina Radości była od około 200 lat tradycyjnym miejscem spacerów dla mieszkańców Oliwy i Gdańska. Bywający tu Alexander von Humboldt, niemiecki przyrodnik i geograf (1769-1859), nazwał starą Oliwę i sąsiednią Dolinę Radości (ówczesną Freudental) trzecim cudem świata. W przewodniku Mieczysława Orłowicza, wydanym w Warszawie w 1921 roku, natrafiamy na taki opis Doliny: Najpiękniejsze przechadzki w okolice Oliwy wiodą przez otaczające ją od strony zachodniej zalesione wzgórza. Wskazana jest temi lasami dalsza przechadzka… w stronę południową do Gdańska (2 godz.), przez letniska Freudenthal i Schwabenthal, oraz leśniczówkę Matemblewo.

Droga obfituje w liczne piękne widoki na Gdańsk, położone u stóp miejscowości, leżące między wzgórzami a morzem, oraz Bałtyk. Po drodze kilka restauracji. Drogi znaczone, opatrzone w niemieckie napisy. Przed wojną w Dolinie Radości było także minizoo. Pisze o nim również Günter Grass w „Psich Latach”.

Mało kto dziś pamięta, że przed turystyczno-rekreacyjnym epizodem w historii tego miejsca, wcześniej było to jedno z największych okolicznych zagłębi przemysłowych. Na całym Potoku Oliwskim pracowały 24 młyny, kuźnie i prochownie napędzane wodą. Prawie połowa z nich, na terenie dzisiejszej Doliny Radości.

Oliva – Neue evangl. Kirche

Oliva – Neue evangl. Kirche

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig

Poewangelicka świątynia w stylu neogotyckim, położona przy ul. Leśnej 5/6, zbudowana w latach 1909-1921 (prace budowlane trwały w latach 1913-1920). Został nazwany kościołem Pojednania (Versöhnungkirche). Był to kościół wotywny (dziękczynny) za zwycięstwo nad cesarzem Napoleonem III i Francją w wojnie francusko-pruskiej.

Przy kościele znajduje się dom zakonny cystersów (zbudowany w latach 1937-1938), których przeorat podporządkowany jest opactwu cysterskiemu w Szczyrzycu. W sali widokowej domu znajdowało się również małe kino.

Oliva – Evgl. Kirche

Oliva – Evgl. Kirche

Poewangelicka świątynia w stylu neogotyckim, położona przy ul. Leśnej 5/6, zbudowana w latach 1909-1921 (prace budowlane trwały w latach 1913-1920). Został nazwany kościołem Pojednania (Versöhnungkirche). Był to kościół wotywny (dziękczynny) za zwycięstwo nad cesarzem Napoleonem III i Francją w wojnie francusko-pruskiej.

Przy kościele znajduje się dom zakonny cystersów (zbudowany w latach 1937-1938), których przeorat podporządkowany jest opactwu cysterskiemu w Szczyrzycu. W sali widokowej domu znajdowało się również małe kino.

Oliva – Kronprinzenalleee.

Oliva – Kronprinzenalleee.

Wydawca: Julius Simonsen Wydana: Oldenburg i. Holst Numer: 13 648 Nadana w dniu: Bez obiegu

Dzisiejsza ul. Wita Stwosza. Z lewej wylot ul. Asnyka (Albertstrasse). Następne skrzyżowanie to ulica Kaprów ( Gneisenaustraße) przecinająca Wita Stwosza.