Hel – miejsce Kąpielowe
Latarnia Morska Hel – latarnia morska na polskim wybrzeżu Bałtyku, położona w mieście Hel, na końcu Mierzei Helskiej.
Latarnia znajduje się pomiędzy Latarnią Morską Jastarnia a Latarnią Morską Gdańsk Port Północny.
Pierwszą latarnię morską na Helu wybudowano już w roku 1826, a jej otwarcie miało miejsce dnia 1sierpnia 1827 roku. Wieża latarni miała przekrój okrągły, o wysokości 42 metrów. Była ona zasilana olejem rzepakowym. W 1926 zainstalowano tam lampę naftową (palnik Arganda) z czterema soczewkami. W roku 1929 latarnię otynkowano i pomalowano w biało-czerwone pasy. W 1938 zainstalowano na latarni żarówkę elektryczną o mocy 3000 W. W czasie obrony Helu, latarnia została wysadzona w powietrze 19 września 1939 roku przez polskich saperów, dla utrudnienia celowania niemieckiej artylerii. W roku 1942, w czasie okupacji niemieckiej latarnię odbudowano. W roku 2001 latarnia przeszła remont.
Latarnię z 1942 roku wybudowano około 10 metrów na południowy wschód od fundamentu pierwszej latarni z lat 1826–1939. Do czasu remontu z 2001 roku, miejsce po fundamencie starej latarni było oznaczone kwietnikiem w betonowym murku, o zarysie fundamentu starej latarni, na trawniku przed nową latarnią. W ramach remontu w 2001 roku usunięto kwietnik, prowadząc przez niego nowy chodnik z kostki betonowej. Oznaczenia śladu po fundamencie latarni z 1826 roku wysadzonej w 1939 roku nie zachowano.
1 lipca 1928 latarnię odwiedził marszałek(Józef Piłsudski ), co upamiętnia tablica wmurowana w ścianę latarni 1 lipca 1999 roku przez stowarzyszenie „Przyjaciele Helu”.
Za: http://pl.wikipedia.org
Hela. Leuchtturm. Hel 1.
Latarnia Morska Hel – latarnia morska na polskim wybrzeżu Bałtyku, położona w mieście Hel, na końcu Mierzei Helskiej.
Latarnia znajduje się pomiędzy Latarnią Morską Jastarnia a Latarnią Morską Gdańsk Port Północny.
Pierwszą latarnię morską na Helu wybudowano już w roku 1826, a jej otwarcie miało miejsce dnia 1sierpnia 1827 roku. Wieża latarni miała przekrój okrągły, o wysokości 42 metrów. Była ona zasilana olejem rzepakowym. W 1926 zainstalowano tam lampę naftową (palnik Arganda) z czterema soczewkami. W roku 1929 latarnię otynkowano i pomalowano w biało-czerwone pasy. W 1938 zainstalowano na latarni żarówkę elektryczną o mocy 3000 W. W czasie obrony Helu, latarnia została wysadzona w powietrze 19 września 1939 roku przez polskich saperów, dla utrudnienia celowania niemieckiej artylerii. W roku 1942, w czasie okupacji niemieckiej latarnię odbudowano. W roku 2001 latarnia przeszła remont.
Latarnię z 1942 roku wybudowano około 10 metrów na południowy wschód od fundamentu pierwszej latarni z lat 1826–1939. Do czasu remontu z 2001 roku, miejsce po fundamencie starej latarni było oznaczone kwietnikiem w betonowym murku, o zarysie fundamentu starej latarni, na trawniku przed nową latarnią. W ramach remontu w 2001 roku usunięto kwietnik, prowadząc przez niego nowy chodnik z kostki betonowej. Oznaczenia śladu po fundamencie latarni z 1826 roku wysadzonej w 1939 roku nie zachowano.
1 lipca 1928 latarnię odwiedził marszałek(Józef Piłsudski ), co upamiętnia tablica wmurowana w ścianę latarni 1 lipca 1999 roku przez stowarzyszenie „Przyjaciele Helu”.
Za: http://pl.wikipedia.org
Poniżej trzecia wersja tej samej pocztówki ale wydanej pod innym numerem.
Hela. Leuchtturm. No 1 061.
Latarnia Morska Hel – latarnia morska na polskim wybrzeżu Bałtyku, położona w mieście Hel, na końcu Mierzei Helskiej.
Latarnia znajduje się pomiędzy Latarnią Morską Jastarnia a Latarnią Morską Gdańsk Port Północny.
Pierwszą latarnię morską na Helu wybudowano już w roku 1826, a jej otwarcie miało miejsce dnia 1sierpnia 1827 roku. Wieża latarni miała przekrój okrągły, o wysokości 42 metrów. Była ona zasilana olejem rzepakowym. W 1926 zainstalowano tam lampę naftową (palnik Arganda) z czterema soczewkami. W roku 1929 latarnię otynkowano i pomalowano w biało-czerwone pasy. W 1938 zainstalowano na latarni żarówkę elektryczną o mocy 3000 W. W czasie obrony Helu, latarnia została wysadzona w powietrze 19 września 1939 roku przez polskich saperów, dla utrudnienia celowania niemieckiej artylerii. W roku 1942, w czasie okupacji niemieckiej latarnię odbudowano. W roku 2001 latarnia przeszła remont.
Latarnię z 1942 roku wybudowano około 10 metrów na południowy wschód od fundamentu pierwszej latarni z lat 1826–1939. Do czasu remontu z 2001 roku, miejsce po fundamencie starej latarni było oznaczone kwietnikiem w betonowym murku, o zarysie fundamentu starej latarni, na trawniku przed nową latarnią. W ramach remontu w 2001 roku usunięto kwietnik, prowadząc przez niego nowy chodnik z kostki betonowej. Oznaczenia śladu po fundamencie latarni z 1826 roku wysadzonej w 1939 roku nie zachowano.
1 lipca 1928 latarnię odwiedził marszałek(Józef Piłsudski ), co upamiętnia tablica wmurowana w ścianę latarni 1 lipca 1999 roku przez stowarzyszenie „Przyjaciele Helu”.
Za: http://pl.wikipedia.org
Hela – Seesteg.
Widok na Molo Domu Kuracyjnego w Helu.
Przy molo zacumowany statek żeglugi przybrzeżnej „Paul Beneke”.
Hel – Miejsce Kąpielowe.
Widok na Molo Domu Kuracyjnego w Helu. Przy molo zacumowany statek żeglugi przybrzeżnej „Hela”.
Hel – Miejsce kąpielowe
Molo pasażerskie prowadzące do Domu Zdrojowego.
Dom Zdrojowy (Kurhaus) po zbudowaniu działał pod nazwą „Hela”, a w 1920 przemianowano go na Dom Zdrojowy – Hotel Polonja.
1898 – Położenie kamienia węgielnego pod fundament komfortowego hotelu i rozpoczęcie budowy (projekt zlecono popularnemu w Niemczech architektowi Franzowi Henkenhafowi twórcy m.in. rezydencji przy ul. Jaśkowa Dolina)
1899 – zakończenie budowy Kurhausu po 8 miesiącach prac; jednoczesne prace nad dojazdem i drogą łączącą z Helem;
20 maja 1899 – uroczyste otwarcie dla gości helskiego Kurhausu; budynek wzniesiono na wydmie zwanej Wietrzną, przy zatokowym brzegu półwyspu; Kurhaus posiadał 25 pokoi z balkonami dla 70 gości, pokoje miały własne biblioteczki, była też jadalnia, pokój klubowy Gdańskiego Klubu Żeglarskiego o marynistycznym wystroju, a z budynku na plażę wiodła szeroka, wygodna ścieżka. listopad 1900 – pierwszy dzierżawca Kurhausu – Alwin Albrecht z Berlina – zawiedziony niska frekwencją gości rezygnuje z pracy w Helu,
1901 – nowym dzierżawcą budynku zostaje wdowa o nazwisku Streller, zimne lato 1902 powoduje że nie chce pracować już następny sezon w Helu;
1902/1903 – dzierżawę Kurhausu przejmuje Carl Bodenburg z Gdańska; w ofercie znajdują się ciepłe i zimne kąpiele w specjalnych wannach położonych w pawilonie obok budynku; istnieje również możliwość wykupienia abonamentu na noclegi co znacznie obniża ich koszty; plaże w pobliżu Kurhausu są również udostępnione odpłatnie, podobnie jak kosze plażowe; 1905 – teren wokół Kurhausu zostaje otoczony szklanymi werandami, zamykającymi wewnętrzny ogród, na środku którego znajdowała się artezyjska fontanna; miało to chronić gości przez silnym wiatrem, który uważali za bardzo dokuczliwy; 1914 – wybuch I wojny światowej powoduje zamarcie ruchu turystycznego na Helu, brak dzierżawcy i nie dozorowanie budynków Kurhausu powodują że obiekt ulegają dewastacji;
od 1920 – Hel na powrót zyskuje popularność i odradza się jako miejscowość wypoczynkowa. Przez sezony 1920-24 odwiedzał go rokrocznie np. Stefan Żeromski, który miał swój stały pokój na I piętrze. Uwielbiał spacerować po okolicy, a latarnie morskie na Helu i Rozewiu były jego ulubionym miejscem spacerów. Tak się złożyło, że bardzo umiłował Półwysep i praktycznie zwiedził jego każdy zakątek. W tamtych czasach nie raz spacerował brzegiem morza z notatkami w ręce i kontemplował piękno przyrody i krajobrazy naszego wybrzeża.
Helski Kurhausu a właściwie pozostałości które nie oparły się wojennej zawierusze zostały zburzone, pod koniec II Wojny Światowej, w celu oczyszczenia pola wzlotów dla polowego lotniska niemieckiego w Helu.
Hela – Steg u. Kurhaus. S.S. „Drache”
Parowiec „Drache”, kursujący pomiędzy Sopot a Helem, przy molo na Helu. W tle Kurhaus.
S.S.” DRACHE” zbudowała w 1865 gdańska stocznia J.W.Klawittera. Służył do okolo 1915 roku.
Hela – Kurhaus und Seesteg
Dom Zdrojowy (Kurhaus) po zbudowaniu działał pod nazwą „Hela”, a w 1920 przemianowano go na Dom Zdrojowy – Hotel Polonja.
1898 – Położenie kamienia węgielnego pod fundament komfortowego hotelu i rozpoczęcie budowy (projekt zlecono popularnemu w Niemczech architektowi Franzowi Henkenhafowi twórcy m.in. rezydencji przy ul. Jaśkowa Dolina)
1899 – zakończenie budowy Kurhausu po 8 miesiącach prac; jednoczesne prace nad dojazdem i drogą łączącą z Helem;
20 maja 1899 – uroczyste otwarcie dla gości helskiego Kurhausu; budynek wzniesiono na wydmie zwanej Wietrzną, przy zatokowym brzegu półwyspu; Kurhaus posiadał 25 pokoi z balkonami dla 70 gości, pokoje miały własne biblioteczki, była też jadalnia, pokój klubowy Gdańskiego Klubu Żeglarskiego o marynistycznym wystroju, a z budynku na plażę wiodła szeroka, wygodna ścieżka. listopad 1900 – pierwszy dzierżawca Kurhausu – Alwin Albrecht z Berlina – zawiedziony niska frekwencją gości rezygnuje z pracy w Helu,
1901 – nowym dzierżawcą budynku zostaje wdowa o nazwisku Streller, zimne lato 1902 powoduje że nie chce pracować już następny sezon w Helu;
1902/1903 – dzierżawę Kurhausu przejmuje Carl Bodenburg z Gdańska; w ofercie znajdują się ciepłe i zimne kąpiele w specjalnych wannach położonych w pawilonie obok budynku; istnieje również możliwość wykupienia abonamentu na noclegi co znacznie obniża ich koszty; plaże w pobliżu Kurhausu są również udostępnione odpłatnie, podobnie jak kosze plażowe; 1905 – teren wokół Kurhausu zostaje otoczony szklanymi werandami, zamykającymi wewnętrzny ogród, na środku którego znajdowała się artezyjska fontanna; miało to chronić gości przez silnym wiatrem, który uważali za bardzo dokuczliwy; 1914 – wybuch I wojny światowej powoduje zamarcie ruchu turystycznego na Helu, brak dzierżawcy i nie dozorowanie budynków Kurhausu powodują że obiekt ulegają dewastacji;
od 1920 – Hel na powrót zyskuje popularność i odradza się jako miejscowość wypoczynkowa. Przez sezony 1920-24 odwiedzał go rokrocznie np. Stefan Żeromski, który miał swój stały pokój na I piętrze. Uwielbiał spacerować po okolicy, a latarnie morskie na Helu i Rozewiu były jego ulubionym miejscem spacerów. Tak się złożyło, że bardzo umiłował Półwysep i praktycznie zwiedził jego każdy zakątek. W tamtych czasach nie raz spacerował brzegiem morza z notatkami w ręce i kontemplował piękno przyrody i krajobrazy naszego wybrzeża.
Helski Kurhausu a właściwie pozostałości które nie oparły się wojennej zawierusze zostały zburzone, pod koniec II Wojny Światowej, w celu oczyszczenia pola wzlotów dla polowego lotniska niemieckiego w Helu.
Hela. Strandhotel und Seesteg. Hel 8.
Dom Zdrojowy (Kurhaus) po zbudowaniu działał pod nazwą „Hela”, a w 1920 przemianowano go na Dom Zdrojowy – Hotel Polonja.
1898 – Położenie kamienia węgielnego pod fundament komfortowego hotelu i rozpoczęcie budowy (projekt zlecono popularnemu w Niemczech architektowi Franzowi Henkenhafowi twórcy m.in. rezydencji przy ul. Jaśkowa Dolina)
1899 – zakończenie budowy Kurhausu po 8 miesiącach prac; jednoczesne prace nad dojazdem i drogą łączącą z Helem;
20 maja 1899 – uroczyste otwarcie dla gości helskiego Kurhausu; budynek wzniesiono na wydmie zwanej Wietrzną, przy zatokowym brzegu półwyspu; Kurhaus posiadał 25 pokoi z balkonami dla 70 gości, pokoje miały własne biblioteczki, była też jadalnia, pokój klubowy Gdańskiego Klubu Żeglarskiego o marynistycznym wystroju, a z budynku na plażę wiodła szeroka, wygodna ścieżka. listopad 1900 – pierwszy dzierżawca Kurhausu – Alwin Albrecht z Berlina – zawiedziony niska frekwencją gości rezygnuje z pracy w Helu,
1901 – nowym dzierżawcą budynku zostaje wdowa o nazwisku Streller, zimne lato 1902 powoduje że nie chce pracować już następny sezon w Helu;
1902/1903 – dzierżawę Kurhausu przejmuje Carl Bodenburg z Gdańska; w ofercie znajdują się ciepłe i zimne kąpiele w specjalnych wannach położonych w pawilonie obok budynku; istnieje również możliwość wykupienia abonamentu na noclegi co znacznie obniża ich koszty; plaże w pobliżu Kurhausu są również udostępnione odpłatnie, podobnie jak kosze plażowe; 1905 – teren wokół Kurhausu zostaje otoczony szklanymi werandami, zamykającymi wewnętrzny ogród, na środku którego znajdowała się artezyjska fontanna; miało to chronić gości przez silnym wiatrem, który uważali za bardzo dokuczliwy; 1914 – wybuch I wojny światowej powoduje zamarcie ruchu turystycznego na Helu, brak dzierżawcy i nie dozorowanie budynków Kurhausu powodują że obiekt ulegają dewastacji;
od 1920 – Hel na powrót zyskuje popularność i odradza się jako miejscowość wypoczynkowa. Przez sezony 1920-24 odwiedzał go rokrocznie np. Stefan Żeromski, który miał swój stały pokój na I piętrze. Uwielbiał spacerować po okolicy, a latarnie morskie na Helu i Rozewiu były jego ulubionym miejscem spacerów. Tak się złożyło, że bardzo umiłował Półwysep i praktycznie zwiedził jego każdy zakątek. W tamtych czasach nie raz spacerował brzegiem morza z notatkami w ręce i kontemplował piękno przyrody i krajobrazy naszego wybrzeża.
Helski Kurhausu a właściwie pozostałości które nie oparły się wojennej zawierusze zostały zburzone, pod koniec II Wojny Światowej, w celu oczyszczenia pola wzlotów dla polowego lotniska niemieckiego w Helu.
Poniżej ta sama pocztówka ale wydana w kolorze.
Hela. Kurhaus. Hel 3.
Dom Zdrojowy (Kurhaus) po zbudowaniu działał pod nazwą „Hela”, a w 1920 przemianowano go na Dom Zdrojowy – Hotel Polonja.
1898 – Położenie kamienia węgielnego pod fundament komfortowego hotelu i rozpoczęcie budowy (projekt zlecono popularnemu w Niemczech architektowi Franzowi Henkenhafowi twórcy m.in. rezydencji przy ul. Jaśkowa Dolina)
1899 – zakończenie budowy Kurhausu po 8 miesiącach prac; jednoczesne prace nad dojazdem i drogą łączącą z Helem;
20 maja 1899 – uroczyste otwarcie dla gości helskiego Kurhausu; budynek wzniesiono na wydmie zwanej Wietrzną, przy zatokowym brzegu półwyspu; Kurhaus posiadał 25 pokoi z balkonami dla 70 gości, pokoje miały własne biblioteczki, była też jadalnia, pokój klubowy Gdańskiego Klubu Żeglarskiego o marynistycznym wystroju, a z budynku na plażę wiodła szeroka, wygodna ścieżka.
listopad 1900 – pierwszy dzierżawca Kurhausu – Alwin Albrecht z Berlina – zawiedziony niska frekwencją gości rezygnuje z pracy w Helu,
1901 – nowym dzierżawcą budynku zostaje wdowa o nazwisku Streller, zimne lato 1902 powoduje że nie chce pracować już następny sezon w Helu;
1902/1903 – dzierżawę Kurhausu przejmuje Carl Bodenburg z Gdańska; w ofercie znajdują się ciepłe i zimne kąpiele w specjalnych wannach położonych w pawilonie obok budynku; istnieje również możliwość wykupienia abonamentu na noclegi co znacznie obniża ich koszty; plaże w pobliżu Kurhausu są również udostępnione odpłatnie, podobnie jak kosze plażowe;
1905 – teren wokół Kurhausu zostaje otoczony szklanymi werandami, zamykającymi wewnętrzny ogród, na środku którego znajdowała się artezyjska fontanna; miało to chronić gości przez silnym wiatrem, który uważali za bardzo dokuczliwy;
1914 – wybuch I wojny światowej powoduje zamarcie ruchu turystycznego na Helu, brak dzierżawcy i nie dozorowanie budynków Kurhausu powodują że obiekt ulegają dewastacji;
od 1920 – Hel na powrót zyskuje popularność i odradza się jako miejscowość wypoczynkowa.
Przez sezony 1920-24 odwiedzał go rokrocznie np. Stefan Żeromski, który miał swój stały pokój na I piętrze. Uwielbiał spacerować po okolicy, a latarnie morskie na Helu i Rozewiu były jego ulubionym miejscem spacerów. Tak się złożyło, że bardzo umiłował Półwysep i praktycznie zwiedził jego każdy zakątek. W tamtych czasach nie raz spacerował brzegiem morza z notatkami w ręce i kontemplował piękno przyrody i krajobrazy naszego wybrzeża.
Helski Kurhausu a właściwie pozostałości które nie oparły się wojennej zawierusze zostały zburzone, pod koniec II Wojny Światowej, w celu oczyszczenia pola wzlotów dla polowego lotniska niemieckiego w Helu.
Poniżej to samo ujęcie na pocztówce wydanej przez tego samego wydawcę – Dr. Trenkler Co. (Wydana: Leipzig 1904; Numer: 28 892; Nadana w dniu: 27.06.1905.)
Hel – Dom Kuracyjny
Pocztówka z cyklu „Nasz Bałtyk”. Fot. R. Wyrobek.
Molo pasażerskie prowadzące do Domu Zdrojowego.
Dom Zdrojowy (Kurhaus) po zbudowaniu działał pod nazwą „Hela”, a w 1920 przemianowano go na Dom Zdrojowy – Hotel Polonja.
1898 – Położenie kamienia węgielnego pod fundament komfortowego hotelu i rozpoczęcie budowy (projekt zlecono popularnemu w Niemczech architektowi Franzowi Henkenhafowi twórcy m.in. rezydencji przy ul. Jaśkowa Dolina)
1899 – zakończenie budowy Kurhausu po 8 miesiącach prac; jednoczesne prace nad dojazdem i drogą łączącą z Helem;
20 maja 1899 – uroczyste otwarcie dla gości helskiego Kurhausu; budynek wzniesiono na wydmie zwanej Wietrzną, przy zatokowym brzegu półwyspu; Kurhaus posiadał 25 pokoi z balkonami dla 70 gości, pokoje miały własne biblioteczki, była też jadalnia, pokój klubowy Gdańskiego Klubu Żeglarskiego o marynistycznym wystroju, a z budynku na plażę wiodła szeroka, wygodna ścieżka. listopad 1900 – pierwszy dzierżawca Kurhausu – Alwin Albrecht z Berlina – zawiedziony niska frekwencją gości rezygnuje z pracy w Helu,
1901 – nowym dzierżawcą budynku zostaje wdowa o nazwisku Streller, zimne lato 1902 powoduje że nie chce pracować już następny sezon w Helu;
1902/1903 – dzierżawę Kurhausu przejmuje Carl Bodenburg z Gdańska; w ofercie znajdują się ciepłe i zimne kąpiele w specjalnych wannach położonych w pawilonie obok budynku; istnieje również możliwość wykupienia abonamentu na noclegi co znacznie obniża ich koszty; plaże w pobliżu Kurhausu są również udostępnione odpłatnie, podobnie jak kosze plażowe; 1905 – teren wokół Kurhausu zostaje otoczony szklanymi werandami, zamykającymi wewnętrzny ogród, na środku którego znajdowała się artezyjska fontanna; miało to chronić gości przez silnym wiatrem, który uważali za bardzo dokuczliwy; 1914 – wybuch I wojny światowej powoduje zamarcie ruchu turystycznego na Helu, brak dzierżawcy i nie dozorowanie budynków Kurhausu powodują że obiekt ulegają dewastacji;
od 1920 – Hel na powrót zyskuje popularność i odradza się jako miejscowość wypoczynkowa. Przez sezony 1920-24 odwiedzał go rokrocznie np. Stefan Żeromski, który miał swój stały pokój na I piętrze. Uwielbiał spacerować po okolicy, a latarnie morskie na Helu i Rozewiu były jego ulubionym miejscem spacerów. Tak się złożyło, że bardzo umiłował Półwysep i praktycznie zwiedził jego każdy zakątek. W tamtych czasach nie raz spacerował brzegiem morza z notatkami w ręce i kontemplował piękno przyrody i krajobrazy naszego wybrzeża.
Helski Kurhausu a właściwie pozostałości które nie oparły się wojennej zawierusze zostały zburzone, pod koniec II Wojny Światowej, w celu oczyszczenia pola wzlotów dla polowego lotniska niemieckiego w Helu.
Hela – Steg und Kurhaus.
Molo pasażerskie prowadzące do Domu Zdrojowego.
Dom Zdrojowy (Kurhaus) po zbudowaniu działał pod nazwą „Hela”, a w 1920 przemianowano go na Dom Zdrojowy – Hotel Polonja.
1898 – Położenie kamienia węgielnego pod fundament komfortowego hotelu i rozpoczęcie budowy (projekt zlecono popularnemu w Niemczech architektowi Franzowi Henkenhafowi twórcy m.in. rezydencji przy ul. Jaśkowa Dolina)
1899 – zakończenie budowy Kurhausu po 8 miesiącach prac; jednoczesne prace nad dojazdem i drogą łączącą z Helem;
20 maja 1899 – uroczyste otwarcie dla gości helskiego Kurhausu; budynek wzniesiono na wydmie zwanej Wietrzną, przy zatokowym brzegu półwyspu; Kurhaus posiadał 25 pokoi z balkonami dla 70 gości, pokoje miały własne biblioteczki, była też jadalnia, pokój klubowy Gdańskiego Klubu Żeglarskiego o marynistycznym wystroju, a z budynku na plażę wiodła szeroka, wygodna ścieżka. listopad 1900 – pierwszy dzierżawca Kurhausu – Alwin Albrecht z Berlina – zawiedziony niska frekwencją gości rezygnuje z pracy w Helu,
1901 – nowym dzierżawcą budynku zostaje wdowa o nazwisku Streller, zimne lato 1902 powoduje że nie chce pracować już następny sezon w Helu;
1902/1903 – dzierżawę Kurhausu przejmuje Carl Bodenburg z Gdańska; w ofercie znajdują się ciepłe i zimne kąpiele w specjalnych wannach położonych w pawilonie obok budynku; istnieje również możliwość wykupienia abonamentu na noclegi co znacznie obniża ich koszty; plaże w pobliżu Kurhausu są również udostępnione odpłatnie, podobnie jak kosze plażowe; 1905 – teren wokół Kurhausu zostaje otoczony szklanymi werandami, zamykającymi wewnętrzny ogród, na środku którego znajdowała się artezyjska fontanna; miało to chronić gości przez silnym wiatrem, który uważali za bardzo dokuczliwy; 1914 – wybuch I wojny światowej powoduje zamarcie ruchu turystycznego na Helu, brak dzierżawcy i nie dozorowanie budynków Kurhausu powodują że obiekt ulegają dewastacji;
od 1920 – Hel na powrót zyskuje popularność i odradza się jako miejscowość wypoczynkowa. Przez sezony 1920-24 odwiedzał go rokrocznie np. Stefan Żeromski, który miał swój stały pokój na I piętrze. Uwielbiał spacerować po okolicy, a latarnie morskie na Helu i Rozewiu były jego ulubionym miejscem spacerów. Tak się złożyło, że bardzo umiłował Półwysep i praktycznie zwiedził jego każdy zakątek. W tamtych czasach nie raz spacerował brzegiem morza z notatkami w ręce i kontemplował piękno przyrody i krajobrazy naszego wybrzeża.
Helski Kurhausu a właściwie pozostałości które nie oparły się wojennej zawierusze zostały zburzone, pod koniec II Wojny Światowej, w celu oczyszczenia pola wzlotów dla polowego lotniska niemieckiego w Helu.
Hela – Strandpartie mit Kurhaus. No 11 589.
Dom Zdrojowy (Kurhaus) po zbudowaniu działał pod nazwą „Hela”, a w 1920 przemianowano go na Dom Zdrojowy – Hotel Polonja.
1898 – Położenie kamienia węgielnego pod fundament komfortowego hotelu i rozpoczęcie budowy (projekt zlecono popularnemu w Niemczech architektowi Franzowi Henkenhafowi twórcy m.in. rezydencji przy ul. Jaśkowa Dolina)
1899 – zakończenie budowy Kurhausu po 8 miesiącach prac; jednoczesne prace nad dojazdem i drogą łączącą z Helem;
20 maja 1899 – uroczyste otwarcie dla gości helskiego Kurhausu; budynek wzniesiono na wydmie zwanej Wietrzną, przy zatokowym brzegu półwyspu; Kurhaus posiadał 25 pokoi z balkonami dla 70 gości, pokoje miały własne biblioteczki, była też jadalnia, pokój klubowy Gdańskiego Klubu Żeglarskiego o marynistycznym wystroju, a z budynku na plażę wiodła szeroka, wygodna ścieżka.
listopad 1900 – pierwszy dzierżawca Kurhausu – Alwin Albrecht z Berlina – zawiedziony niska frekwencją gości rezygnuje z pracy w Helu,
1901 – nowym dzierżawcą budynku zostaje wdowa o nazwisku Streller, zimne lato 1902 powoduje że nie chce pracować już następny sezon w Helu;
1902/1903 – dzierżawę Kurhausu przejmuje Carl Bodenburg z Gdańska; w ofercie znajdują się ciepłe i zimne kąpiele w specjalnych wannach położonych w pawilonie obok budynku; istnieje również możliwość wykupienia abonamentu na noclegi co znacznie obniża ich koszty; plaże w pobliżu Kurhausu są również udostępnione odpłatnie, podobnie jak kosze plażowe;
1905 – teren wokół Kurhausu zostaje otoczony szklanymi werandami, zamykającymi wewnętrzny ogród, na środku którego znajdowała się artezyjska fontanna; miało to chronić gości przez silnym wiatrem, który uważali za bardzo dokuczliwy;
1914 – wybuch I wojny światowej powoduje zamarcie ruchu turystycznego na Helu, brak dzierżawcy i nie dozorowanie budynków Kurhausu powodują że obiekt ulegają dewastacji;
od 1920 – Hel na powrót zyskuje popularność i odradza się jako miejscowość wypoczynkowa.
Przez sezony 1920-24 odwiedzał go rokrocznie np. Stefan Żeromski, który miał swój stały pokój na I piętrze. Uwielbiał spacerować po okolicy, a latarnie morskie na Helu i Rozewiu były jego ulubionym miejscem spacerów. Tak się złożyło, że bardzo umiłował Półwysep i praktycznie zwiedził jego każdy zakątek. W tamtych czasach nie raz spacerował brzegiem morza z notatkami w ręce i kontemplował piękno przyrody i krajobrazy naszego wybrzeża.
Helski Kurhausu a właściwie pozostałości które nie oparły się wojennej zawierusze zostały zburzone, pod koniec II Wojny Światowej, w celu oczyszczenia pola wzlotów dla polowego lotniska niemieckiego w Helu.
Poniżej ten sam motyw wydany na pocztówce przez wydawnictwo Gustav Doell Nachflgr. (Wydana: Danzig u. Zoppot; Nadana w dniu: 28.08.1900)
Hela – Kurhaus u. Strand
Dom Zdrojowy (Kurhaus) po zbudowaniu działał pod nazwą „Hela”, a w 1920 przemianowano go na Dom Zdrojowy – Hotel Polonja.
1898 – Położenie kamienia węgielnego pod fundament komfortowego hotelu i rozpoczęcie budowy (projekt zlecono popularnemu w Niemczech architektowi Franzowi Henkenhafowi twórcy m.in. rezydencji przy ul. Jaśkowa Dolina)
1899 – zakończenie budowy Kurhausu po 8 miesiącach prac; jednoczesne prace nad dojazdem i drogą łączącą z Helem;
20 maja 1899 – uroczyste otwarcie dla gości helskiego Kurhausu; budynek wzniesiono na wydmie zwanej Wietrzną, przy zatokowym brzegu półwyspu; Kurhaus posiadał 25 pokoi z balkonami dla 70 gości, pokoje miały własne biblioteczki, była też jadalnia, pokój klubowy Gdańskiego Klubu Żeglarskiego o marynistycznym wystroju, a z budynku na plażę wiodła szeroka, wygodna ścieżka. listopad 1900 – pierwszy dzierżawca Kurhausu – Alwin Albrecht z Berlina – zawiedziony niska frekwencją gości rezygnuje z pracy w Helu,
1901 – nowym dzierżawcą budynku zostaje wdowa o nazwisku Streller, zimne lato 1902 powoduje że nie chce pracować już następny sezon w Helu;
1902/1903 – dzierżawę Kurhausu przejmuje Carl Bodenburg z Gdańska; w ofercie znajdują się ciepłe i zimne kąpiele w specjalnych wannach położonych w pawilonie obok budynku; istnieje również możliwość wykupienia abonamentu na noclegi co znacznie obniża ich koszty; plaże w pobliżu Kurhausu są również udostępnione odpłatnie, podobnie jak kosze plażowe; 1905 – teren wokół Kurhausu zostaje otoczony szklanymi werandami, zamykającymi wewnętrzny ogród, na środku którego znajdowała się artezyjska fontanna; miało to chronić gości przez silnym wiatrem, który uważali za bardzo dokuczliwy; 1914 – wybuch I wojny światowej powoduje zamarcie ruchu turystycznego na Helu, brak dzierżawcy i nie dozorowanie budynków Kurhausu powodują że obiekt ulegają dewastacji;
od 1920 – Hel na powrót zyskuje popularność i odradza się jako miejscowość wypoczynkowa. Przez sezony 1920-24 odwiedzał go rokrocznie np. Stefan Żeromski, który miał swój stały pokój na I piętrze. Uwielbiał spacerować po okolicy, a latarnie morskie na Helu i Rozewiu były jego ulubionym miejscem spacerów. Tak się złożyło, że bardzo umiłował Półwysep i praktycznie zwiedził jego każdy zakątek. W tamtych czasach nie raz spacerował brzegiem morza z notatkami w ręce i kontemplował piękno przyrody i krajobrazy naszego wybrzeża.
Helski Kurhausu a właściwie pozostałości które nie oparły się wojennej zawierusze zostały zburzone, pod koniec II Wojny Światowej, w celu oczyszczenia pola wzlotów dla polowego lotniska niemieckiego w Helu.
S.S. „Jadwiga”
Na pierwszym planie S.S. „Jadwiga” w tle Kurhaus na Helu.
S.S. „Jadwiga” – polski statek pasażerski żeglugi przybrzeżnej przed wojną w służbie Żeglugi Polskiej, po wojnie (pod różnymi nazwami) w barwach Żeglugi Gdańskiej.
Wraz z budową Gdyni i promowaniem w społeczeństwie atrakcyjności polskiego wybrzeża, rozwijać zaczęła się również turystyka morska. Początkowo były to rejsy wycieczkowe na łodziach rybackich lub holownikach, względnie na wynajmowanych w Gdańsku statkach pasażerskich, z których najpopularniejszym był bocznokołowiec „Paul Beneke”.
W roku 1927 Żegluga Polska zakupiła w gdańskiej stoczni dwa parowce „Gdańsk” i „Gdynię”, a w rok później dwa mniejsze, zbudowane w Wielkiej Brytanii „Jadwigę” i „Wandę” (nazwy od imion córek Józefa Piłsudskiego). Te cztery statki stanowiły, aż do września 1939 roku, trzon turystycznej „białej floty”. „Jadwiga” woziła pasażerów z Gdyni do Sopotu, Gdańska, Helu i Jastarni.
W roku 1930, w dziesięciolecie Polski na morzu, przybył na Wybrzeże marszałek Piłsudski, który w towarzystwie ministra Kwiatkowskiego odbył krótki rejs na pokładzie „Jadwigi”.
W 1939 roku została przejęta przez Niemców w Jastarni i przebudowana w Kilonii na holownik o nazwie „Polyp”. Był on eksploatowany w porcie w Gdańsku. W ostatnim roku wojny został (prawdopodobnie z niemieckimi uciekinierami) skierowany do Zatoki Kilońskiej, gdzie zastał go koniec działań.
W 1946 statek, rewindykowany przez Polskę, został zatrudniony, jako holownik o nazwie „Wilk”, w gdyńskim porcie, ale już w 1948 roku wrócił do „białej floty” jako „Anna”.
26 lipca 1949 roku „Anna”, po kolizji z tureckim statkiem „Odenis”, zatonęła na Zatoce Gdańskiej zabierając ze sobą na dno 11 osób. 15 listopada tegoż roku statek został podniesiony, następnie odremontowany i ponownie wdrożony do służby, tym razem jako „Halina”, później zaś jako „Zofia”.
W październiku 1964 wycofany ze służby i oddany na złom w Gdańsku.
Gazeta „Echo Gdańska” donosiła w dniu 30.06.1928:
Hel – Widok portu z wierzy (!) kościelnej
Pierwsze kotwicowisko dla rybaków na Helu zbudowano w 1883 roku na przybrzeżnej mieliźnie o szerokości ok. 350 m. W latach 1892-1898 kotwicowisko zostało rozbudowane w port o powierzchni 3 ha i głębokości 2,5 m. Zachodni falochron o łukowatym kształcie i długości ok. 320 m został zbudowany na bazie podwójnej drewnianej palisady, którą wypełniono wewnątrz kamieniami, na podkładce z faszyny. Następnie dobudowano do lądu wschodnie molo o długości 120 m.
W 1921 roku drewnianą konstrukcję częściowo wymieniono na betonową. Wg danych z 1921 roku w porcie na Helu było zarejestrowanych 180 rybaków, a także 42 kutry motorowe i 175 rybackich łodzi żaglowo-motorowych.
W 1922 roku Hel połączono linią kolejową z Puckiem. W 1923 roku zmodernizowano port zastępując drewniane elementy konstrukcji solidną betonową nadbudową, a także przedłużając zachodni falochron. W 1928 roku zostały rozpoczęte prace przygotowawcze do budowy portu dla Marynarki Wojennej, który od początku dysponował betonowymi nabrzeżami oraz głębszym basenem portowym.
Hela. Dampferanlegestelle. Hel 9.
Parowiec „Drache”, kursujący pomiędzy Sopot a Helem, w porcie na Helu. S.S.” Drache” zbudowała w 1865 gdańska stocznia J.W.Klawittera. Służył do okolo 1915 roku.
Poniżej ten sam motyw wydany na pocztówce przez Ch. L. i. B. (Numer: 769)
S.S.”Vineta”. Hela – Hafen
S.S.„Vineta” zbudowana w gdańskiej stoczni Klawittera. Służył pierwotnie jako holownik. Tutaj po przeróbce jako statek przystosowany do przewozu turystów.
Poniżej ten sam widok wydany na pocztówce przez wydawnictwo Orweda. (Wydana: Danzig)
S.S. „Gdańsk” na Helu
S.S. „Gdańsk” przy kei na Helu. W głębi widoczny Kurhaus.
S.S. Gdańsk – polski parowy statek (steam ship) pasażerski żeglugi przybrzeżnej (jednostka bliźniacza SS Gdynia) został zbudowany przez stocznię Danziger Werft (Stocznię Gdańską) w roku 1926 na zamówienie polskiego armatora „Żegluga Polska” SA. Podniesienie bandery miało miejsce 19 czerwca 1927 roku, pierwszym kapitanem był Edward Pacewicz.
Wraz z rozwojem turystyki na Wybrzeżu w latach dwudziestych XX wieku rosło zapotrzebowanie na statki-wycieczkowce dla rosnącej liczby urlopowiczów. Początkowo korzystano ze statków armatorów z Wolnego Miasta Gdańska, z których najbardziej popularny był bocznokołowiec „Paul Beneke”. 13 września 1926 Minister Komunikacji podpisał ze stocznią Danziger Werft (Stocznią Gdańską) umowę na budowę dwóch „statków pasażersko-salonowych”. Jako pierwszy odebrano „Gdańsk”, którego banderę uroczyście podniesiono 19 czerwca 1927 w Tczewie, skąd udał się w pierwszy rejs do Gdańska. Stał się on w ten sposób pierwszym polskim statkiem pasażerskim. W sierpniu odebrano „Gdynię”, a w 1928 wcielono mały, stary bocznokołowiec zalewowy „Hankę” oraz zakupione w Wielkiej Brytanii „Jadwigę” i „Wandę”. W ten sposób powstała pierwsza polska „biała flota„. „Gdańsk” i „Gdynia” były największymi jej statkami.
W odróżnieniu od „Gdyni”, „Gdańsk” używany był głównie do komunikacji i rejsów wycieczkowych na Zatoce Gdańskiej, zazwyczaj na trasie Sopot – Hel i Gdynia – Hel, pod koniec lat 30. Gdynia – Jastarnia. Służył też rzadziej do wycieczek do portów bałtyckich, jak Kopenhaga. Mógł zabrać do 700 pasażerów na miejscach siedzących w salonach i przestrzeni bez kabinowej na międzypokładzie. Dążenie do skonstruowania statków uniwersalnych, według założeń opracowanych przez inż. B. Bagniewskiego – do krótkich rejsów po Zatoce Gdańskiej i kilkudniowych wycieczek bałtyckich, spowodowało, że nie były one udane. Przez zastosowanie jednej śruby były mało zwrotne, miały spore zanurzenie i słabe własności morskie, nie osiągnęły też kontraktowej prędkości 12 węzłów. Na pełnym morzu, silne kołysanie było męczące dla pasażerów. Po przebudowie „Gdyni” w 1928, oba statki różniły się nieco wyglądem – „Gdynia” otrzymała wyższe burty, przechodzące w ściany nadbudówki, a „Gdańsk” pozostał w pierwotnym kształcie. 22 sierpnia 1934 „Gdańsk” miał niegroźną kolizję z norweskim statkiem „Halversen” przed Jastarnią, z winy Norwega.
Tuż przed wybuchem II wojny światowej, 28 sierpnia 1939 roku, statek został zmobilizowany przez Marynarkę Wojenną. Jako ORP „Gdańsk” przeznaczony został do służby pomocniczej (okręt-baza flotylli kutrów trałowych – zmobilizowanych kutrów rybackich, bez uzbrojenia). Dowództwo jego objął dotychczasowy kapitan, porucznik marynarki w stanie spoczynku Julian Laskowski, a obsadę stanowili cywile, niezmobilizowani członkowie stałej załogi. Okrętu nie zdążono przemalować i pozostał w pokojowym, białym, dobrze widocznym malowaniu.
2 września 1939 po godz. 11.30 zakotwiczony ORP „Gdańsk” został uszkodzony przez niemieckie bombowce nurkujące Junkers Ju 87 Stuka z dywizjonu IV/LG.1 w Zatoce Puckiej na wysokości Mechelinek. Okręt powoli tonął na skutek bliskich trafień bomb, dzięki czemu uratowała się cała załoga oprócz starszego oficera por. Müllera, który zginął w wypadku przy spuszczaniu łodzi. Podczas tego samego nalotu na „Gdyni” zginęło kilkadziesiąt osób. 4 września dowódca podjął decyzję o samozatopieniu „Gdańska”. W roku 1940 statek został podniesiony przez Niemców, lecz brak jest informacji odnośnie jego wykorzystania. Ponownie został zatopiony przez Niemców w marcu 1945 w celu zablokowania południowego wejścia do portu w Gdyni. W 1947 został wydobyty, przeniesiony na płyciznę w inne miejsce i tam pocięty na złom.
S.S. „Gdański” i S.S. „Paul Beneke”
Z prawej S.S. „Gdański” a w głębi S.S. „Paul Beneke” w porcie na Helu.
S.S. Gdańsk – polski parowy statek (steam ship) pasażerski żeglugi przybrzeżnej (jednostka bliźniacza SS Gdynia) został zbudowany przez stocznię Danziger Werft (Stocznię Gdańską) w roku 1926 na zamówienie polskiego armatora „Żegluga Polska” SA. Podniesienie bandery miało miejsce 19 czerwca 1927 roku, pierwszym kapitanem był Edward Pacewicz.
Wraz z rozwojem turystyki na Wybrzeżu w latach dwudziestych XX wieku rosło zapotrzebowanie na statki-wycieczkowce dla rosnącej liczby urlopowiczów. Początkowo korzystano ze statków armatorów z Wolnego Miasta Gdańska, z których najbardziej popularny był bocznokołowiec „Paul Beneke”. 13 września 1926 Minister Komunikacji podpisał ze stocznią Danziger Werft (Stocznią Gdańską) umowę na budowę dwóch „statków pasażersko-salonowych”. Jako pierwszy odebrano „Gdańsk”, którego banderę uroczyście podniesiono 19 czerwca 1927 w Tczewie, skąd udał się w pierwszy rejs do Gdańska. Stał się on w ten sposób pierwszym polskim statkiem pasażerskim. W sierpniu odebrano „Gdynię”, a w 1928 wcielono mały, stary bocznokołowiec zalewowy „Hankę” oraz zakupione w Wielkiej Brytanii „Jadwigę” i „Wandę”. W ten sposób powstała pierwsza polska „biała flota„. „Gdańsk” i „Gdynia” były największymi jej statkami.
W odróżnieniu od „Gdyni”, „Gdańsk” używany był głównie do komunikacji i rejsów wycieczkowych na Zatoce Gdańskiej, zazwyczaj na trasie Sopot – Hel i Gdynia – Hel, pod koniec lat 30. Gdynia – Jastarnia. Służył też rzadziej do wycieczek do portów bałtyckich, jak Kopenhaga. Mógł zabrać do 700 pasażerów na miejscach siedzących w salonach i przestrzeni bez kabinowej na międzypokładzie. Dążenie do skonstruowania statków uniwersalnych, według założeń opracowanych przez inż. B. Bagniewskiego – do krótkich rejsów po Zatoce Gdańskiej i kilkudniowych wycieczek bałtyckich, spowodowało, że nie były one udane. Przez zastosowanie jednej śruby były mało zwrotne, miały spore zanurzenie i słabe własności morskie, nie osiągnęły też kontraktowej prędkości 12 węzłów. Na pełnym morzu, silne kołysanie było męczące dla pasażerów. Po przebudowie „Gdyni” w 1928, oba statki różniły się nieco wyglądem – „Gdynia” otrzymała wyższe burty, przechodzące w ściany nadbudówki, a „Gdańsk” pozostał w pierwotnym kształcie. 22 sierpnia 1934 „Gdańsk” miał niegroźną kolizję z norweskim statkiem „Halversen” przed Jastarnią, z winy Norwega.
Tuż przed wybuchem II wojny światowej, 28 sierpnia 1939 roku, statek został zmobilizowany przez Marynarkę Wojenną. Jako ORP „Gdańsk” przeznaczony został do służby pomocniczej (okręt-baza flotylli kutrów trałowych – zmobilizowanych kutrów rybackich, bez uzbrojenia). Dowództwo jego objął dotychczasowy kapitan, porucznik marynarki w stanie spoczynku Julian Laskowski, a obsadę stanowili cywile, niezmobilizowani członkowie stałej załogi. Okrętu nie zdążono przemalować i pozostał w pokojowym, białym, dobrze widocznym malowaniu.
2 września 1939 po godz. 11.30 zakotwiczony ORP „Gdańsk” został uszkodzony przez niemieckie bombowce nurkujące Junkers Ju 87 Stuka z dywizjonu IV/LG.1 w Zatoce Puckiej na wysokości Mechelinek. Okręt powoli tonął na skutek bliskich trafień bomb, dzięki czemu uratowała się cała załoga oprócz starszego oficera por. Müllera, który zginął w wypadku przy spuszczaniu łodzi. Podczas tego samego nalotu na „Gdyni” zginęło kilkadziesiąt osób. 4 września dowódca podjął decyzję o samozatopieniu „Gdańska”. W roku 1940 statek został podniesiony przez Niemców, lecz brak jest informacji odnośnie jego wykorzystania. Ponownie został zatopiony przez Niemców w marcu 1945 w celu zablokowania południowego wejścia do portu w Gdyni. W 1947 został wydobyty, przeniesiony na płyciznę w inne miejsce i tam pocięty na złom.
Hela – Fischerhafen mit Blick auf Kurhaus.
Pierwsze kotwicowisko dla rybaków na Helu zbudowano w 1883 roku na przybrzeżnej mieliźnie o szerokości ok. 350 m. W latach 1892-1898 kotwicowisko zostało rozbudowane w port o powierzchni 3 ha i głębokości 2,5 m. Zachodni falochron o łukowatym kształcie i długości ok. 320 m został zbudowany na bazie podwójnej drewnianej palisady, którą wypełniono wewnątrz kamieniami, na podkładce z faszyny. Następnie dobudowano do lądu wschodnie molo o długości 120 m.
W 1921 roku drewnianą konstrukcję częściowo wymieniono na betonową. Wg danych z 1921 roku w porcie na Helu było zarejestrowanych 180 rybaków, a także 42 kutry motorowe i 175 rybackich łodzi żaglowo-motorowych.
W 1922 roku Hel połączono linią kolejową z Puckiem. W 1923 roku zmodernizowano port zastępując drewniane elementy konstrukcji solidną betonową nadbudową, a także przedłużając zachodni falochron. W 1928 roku zostały rozpoczęte prace przygotowawcze do budowy portu dla Marynarki Wojennej, który od początku dysponował betonowymi nabrzeżami oraz głębszym basenem portowym.
Hela – Hafenansicht
Pierwsze kotwicowisko dla rybaków na Helu zbudowano w 1883 roku na przybrzeżnej mieliźnie o szerokości ok. 350 m. W latach 1892-1898 kotwicowisko zostało rozbudowane w port o powierzchni 3 ha i głębokości 2,5 m. Zachodni falochron o łukowatym kształcie i długości ok. 320 m został zbudowany na bazie podwójnej drewnianej palisady, którą wypełniono wewnątrz kamieniami, na podkładce z faszyny. Następnie dobudowano do lądu wschodnie molo o długości 120 m.
W 1921 roku drewnianą konstrukcję częściowo wymieniono na betonową. Wg danych z 1921 roku w porcie na Helu było zarejestrowanych 180 rybaków, a także 42 kutry motorowe i 175 rybackich łodzi żaglowo-motorowych.
W 1922 roku Hel połączono linią kolejową z Puckiem. W 1923 roku zmodernizowano port zastępując drewniane elementy konstrukcji solidną betonową nadbudową, a także przedłużając zachodni falochron. W 1928 roku zostały rozpoczęte prace przygotowawcze do budowy portu dla Marynarki Wojennej, który od początku dysponował betonowymi nabrzeżami oraz głębszym basenem portowym.
S.S. „Vineta”. Hela – Hafen und Dampfer Anlegeplatz
Z lewej holownik „Vineta” zbudowany w gdańskiej stoczni Klawittera.
Pierwsze kotwicowisko dla rybaków na Helu zbudowano w 1883 roku na przybrzeżnej mieliźnie o szerokości ok. 350 m. W latach 1892-1898 kotwicowisko zostało rozbudowane w port o powierzchni 3 ha i głębokości 2,5 m. Zachodni falochron o łukowatym kształcie i długości ok. 320 m został zbudowany na bazie podwójnej drewnianej palisady, którą wypełniono wewnątrz kamieniami, na podkładce z faszyny. Następnie dobudowano do lądu wschodnie molo o długości 120 m.
W 1921 roku drewnianą konstrukcję częściowo wymieniono na betonową. Wg danych z 1921 roku w porcie na Helu było zarejestrowanych 180 rybaków, a także 42 kutry motorowe i 175 rybackich łodzi żaglowo-motorowych.
W 1922 roku Hel połączono linią kolejową z Puckiem. W 1923 roku zmodernizowano port zastępując drewniane elementy konstrukcji solidną betonową nadbudową, a także przedłużając zachodni falochron. W 1928 roku zostały rozpoczęte prace przygotowawcze do budowy portu dla Marynarki Wojennej, który od początku dysponował betonowymi nabrzeżami oraz głębszym basenem portowym.
Gruss aus Hela.
S.S. „Drache” przy nabrzeżu portu Hel. Parowiec zbudowała w 1865 gdańska stocznia J.W.Klawittera. Służył do okolo 1915 roku.
S.S.” Fram”. Hela – Hafen.
Parowiec S.S.”Fram” po wojnie nazwa zmieniona na „Danuta”.
Zbudowany w 1925 w Elblągu. Parowiec o długości 22,3 m, moc maszyny parowej tłokowej 80 KM, pojemność 38 BRT, prędkość 9 węzłów. 80 pasażerów i 5 członków załogi.
Należał do Wolnego Miasta Gdańska a po wojnie używany do wycieczek po Zatoce Gdańskiej, Zatonął przy molo w Sopocie na skutek nagłego, gwałtownego szkwału w czerwcu 1951 roku. Ofiar w ludziach nie było. Po wydobyciu został wyremontowany i dopiero po dalszych kilku latach odaddany na złom.
Hela – Totalansicht vom Hafen. No 11 588
Pierwsze kotwicowisko dla rybaków na Helu zbudowano w 1883 roku na przybrzeżnej mieliźnie o szerokości ok. 350 m. W latach 1892-1898 kotwicowisko zostało rozbudowane w port o powierzchni 3 ha i głębokości 2,5 m. Zachodni falochron o łukowatym kształcie i długości ok. 320 m został zbudowany na bazie podwójnej drewnianej palisady, którą wypełniono wewnątrz kamieniami, na podkładce z faszyny. Następnie dobudowano do lądu wschodnie molo o długości 120 m.
W 1921 roku drewnianą konstrukcję częściowo wymieniono na betonową. Wg danych z 1921 roku w porcie na Helu było zarejestrowanych 180 rybaków, a także 42 kutry motorowe i 175 rybackich łodzi żaglowo-motorowych.
W 1922 roku Hel połączono linią kolejową z Puckiem. W 1923 roku zmodernizowano port zastępując drewniane elementy konstrukcji solidną betonową nadbudową, a także przedłużając zachodni falochron. W 1928 roku zostały rozpoczęte prace przygotowawcze do budowy portu dla Marynarki Wojennej, który od początku dysponował betonowymi nabrzeżami oraz głębszym basenem portowym.
Ciekawostka. Poniżej ta sama pocztówka z logo wydawcy powyższej pocztówki ale opis informuje, iż wydana przez wydawnictwo Clary Bernthal z Gdańska.
Hela. Hafen mit Molen. Hel 5.
Pierwsze kotwicowisko dla rybaków na Helu zbudowano w 1883 roku na przybrzeżnej mieliźnie o szerokości ok. 350 m. W latach 1892-1898 kotwicowisko zostało rozbudowane w port o powierzchni 3 ha i głębokości 2,5 m. Zachodni falochron o łukowatym kształcie i długości ok. 320 m został zbudowany na bazie podwójnej drewnianej palisady, którą wypełniono wewnątrz kamieniami, na podkładce z faszyny. Następnie dobudowano do lądu wschodnie molo o długości 120 m.
W 1921 roku drewnianą konstrukcję częściowo wymieniono na betonową. Wg danych z 1921 roku w porcie na Helu było zarejestrowanych 180 rybaków, a także 42 kutry motorowe i 175 rybackich łodzi żaglowo-motorowych.
W 1922 roku Hel połączono linią kolejową z Puckiem. W 1923 roku zmodernizowano port zastępując drewniane elementy konstrukcji solidną betonową nadbudową, a także przedłużając zachodni falochron. W 1928 roku zostały rozpoczęte prace przygotowawcze do budowy portu dla Marynarki Wojennej, który od początku dysponował betonowymi nabrzeżami oraz głębszym basenem portowym.
Hela. No 8 307
Pierwsze kotwicowisko dla rybaków na Helu zbudowano w 1883 roku na przybrzeżnej mieliźnie o szerokości ok. 350 m. W latach 1892-1898 kotwicowisko zostało rozbudowane w port o powierzchni 3 ha i głębokości 2,5 m. Zachodni falochron o łukowatym kształcie i długości ok. 320 m został zbudowany na bazie podwójnej drewnianej palisady, którą wypełniono wewnątrz kamieniami, na podkładce z faszyny. Następnie dobudowano do lądu wschodnie molo o długości 120 m.
W 1921 roku drewnianą konstrukcję częściowo wymieniono na betonową. Wg danych z 1921 roku w porcie na Helu było zarejestrowanych 180 rybaków, a także 42 kutry motorowe i 175 rybackich łodzi żaglowo-motorowych.
W 1922 roku Hel połączono linią kolejową z Puckiem. W 1923 roku zmodernizowano port zastępując drewniane elementy konstrukcji solidną betonową nadbudową, a także przedłużając zachodni falochron. W 1928 roku zostały rozpoczęte prace przygotowawcze do budowy portu dla Marynarki Wojennej, który od początku dysponował betonowymi nabrzeżami oraz głębszym basenem portowym.
Hela – Kirche mit Hafensteg.
Pocztówka wydana przez RUDOLFA THEODORA KUHNA (13 VIII 1842 Gdańsk – 20 XII 1900 Gdańsk).
Hela – Die Kirche
Najcenniejszym zabytkiem Heli jest kościół ewangelicki, niekdyś katolicki, który od r.1526 przeszedł w ręce ewangelickie.
Prezbiterjum z wieloboczna absydą i zakrystią pochodzi z XIV w., nawa z XV w. Założenie wskazuje, że obecny kosciół jest tylko częscią dawnego, który albo nie został wykończony, albo też po pożarze w r. 1572 tylko częściowo odbudowany. Świadczy o tem nawa, która w stosunku do swej długości (8.5 m.) jest nieproporcjonalnie szeroka (19.5 m.), skąd wniosek, że jest to tylko wschodnia część nawy kościoła, zamierzonego jako trzynawowy. Sufit z desek. W r. 1865 rozebrano wieżę z powodu obawy zawalenia się. W wielkim ołtarzu obraz „Chrystus przed Piłatem” z r. 1647, kopia Rembradta „Ecce Homo” dar burmistrza Adrjana von der Linde. Pozostałością urządzenia kościoła z czasów katolickich jest tryptyk sw. Andrzeja, rzeźbiony i malowany z lat 1500 – 1508. W części środkowej rzeźba sw.Andrzeja, niżej Zaśniecie M. Boskiej, w predelli popiersie Chrystusa i 12 apostołów, na skrzydłach obrazy. Tryptyk odnowiono w r. 1904, a zdaniem znawców powstał on pod wpływem Lubeki. Z innych zabytków posiada kościół dwa gotyckie świeczniki mosiężne, dwa pająki z XVII w. (1650), malowane ławki z r. 1626, a w zakrystji piec kaflowy gdański, malowany, z r. 1758. W r. 1888 kościół przebudowano przyczem usunięto wiele dawnych zabytków. Bogaty niegdyś skarbiec ogołocili ewangelicy w r. 1562, wywożąc kilkadziesiąt monstrancji i kielichów do Gdańska na przechowanie, a to co pozostało zabrali Francuzi w r. 1807. Osobliwością jest przechowywana tu kość ryby mieczowca.
Za: www.http://bip.hel.eu
Poniżej ten sam widok na pocztówce wydanej przez tego samego wydawcę – Kunst und Verlagsanstalt Schaar & Dathe (Wydana: Trier; Numer: 140 581; Nadana w dniu: Bez obiegu)
Hela – Gasthaus Lowengrube.
Gospoda „Löwengrube” (Lwia Jama).
Zbudowana w XVIII wieku gospoda nazywała się początkowo „Gasthaus zur Löwengrube” i znajdowała się przy ulicy Dorfstrasse (obecnie Wiejska).
Hela – Eingang zur Dorfstrasse
Ulica Wiejska – historycznie pierwsza z ulic Helu, obecnie główny deptak helski. Początkowo Dorfstrasse, w latach międzywojennych ulica Wiejska, w czasie okupacji Dorfstrasse, po wyzwoleniu ul. gen. Waltera, a od 1989 roku znów ul.Wiejska.
Hela – Motiv aus alte Hela.
Jeden z domów na ulicy Wiejskiej (Dorfstrasse).
