Alstadt

Stare Miasto (niem. Altstadt) – część Gdańskiej dzielnicy Śródmieście. Jest to najstarszy obszar miasta.

Historyczna tkanka miejska została zniszczona w wyniku II wojny światowej. Obszar jest mylony z położonym nieopodal Głównym Miastem na którym znajduje się większość gdańskich zabytków.

Na terenie Starego Miasta żył i pracował astronom Jan Heweliusz.

Stare Miasto znajduje się w północnej części dzielnicy Śródmieście. Graniczy z osiedlami administracyjnymi: Aniołki oraz z Młyniskami a dokładniej z Młodym Miastem. Na południowym wschodzie styka się z Motławą. Od południa poprzez ulicę Podwale Staromiejskie graniczy z Głównym Miastem, a od zachodu z Nowymi Ogrodami i Grodziskiem. Przez Stare Miasto przepływa Kanał Raduni tworząc małą wyspę.

Wyróżnia się trzy obszary historyczne Starego Miasta:

  • Brama Oliwska – obszar na północnym krańcu Starego Miasta w miejscu dawnej bramy miejskiej.
  • Osiek – obszar mieszkalny w ostatnim zakolu Kanału Raduni.
  • Zamczysko – rejon Starego Miasta położony nad Motławą, tereny nieistniejącego zamku krzyżackiego.

Dawne nazwy – Gzddanyzc Urbs 999, Castrum Kdanzc 1148, Danzer [koniec XII w.], Dy Alde Stat 1348, Alde Stad Zcu Danczk 1374, Altestatt Danczke 1454, Altstadt 1910.

 

 

Danzig – Fischmarkt

Wydawca: W.F. Burau Numer: 2 027

Targ Rybny (niem. Fischmarkt) – plac targowy w Gdańsku. Położony jest w północno-zachodnim narożniku Głównego Miasta, nad Motławą, w pobliżu dawnego zamku krzyżackiego.

Początkowo Targ Rybny był otwarty od strony Motławy, ale już w 1448 oddzielono go od rzeki murem, w którym istniała jedna furta (później zwana Bramą Tobiasza, obecnie nieistniejąca). W 1482 powstała nowa brama, zwana dziś Straganiarską. Stopniowo mur pomiędzy bramami i od Bramy Tobiasza do Baszty Łabędź został obudowany domami tak, że Targ Rybny został podzielony na dwie części: położoną nad wodą, zwaną Rybackim Pobrzeżem (gdzie koncentrował się handel rybami) oraz odciętą od wody część, zwaną żartobliwie „kartoflanym Targiem Rybnym” (Kartoffel-Fischmarkt albo Bulwen-Fischmarkt).

Po zniszczeniach w 1945, odbudowano jak dotąd tylko część pierzei Targu Rybnego, obecnie jest on więc znów otwarty od strony Motławy. Nie powrócił jednak do swojej historycznej roli.

 

Danzig. Fischmarkt. No 21 639.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 21 639 Nadana w dniu: 12.09.1903

Z prawej Wyspa Ołowianka a z lewej Targ Rybny (niem. Fischmarkt).

Targ Rybny położony jest w północno-zachodnim narożniku Głównego Miasta, nad Motławą, w pobliżu dawnego zamku krzyżackiego.

Początkowo Targ Rybny był otwarty od strony Motławy, ale już w 1448 oddzielono go od rzeki murem, w którym istniała jedna furta (później zwana Bramą Tobiasza, obecnie nieistniejąca). W 1482 powstała nowa brama, zwana dziś Straganiarską. Stopniowo mur pomiędzy bramami i od Bramy Tobiasza do Baszty Łabędź został obudowany domami tak, że Targ Rybny został podzielony na dwie części: położoną nad wodą, zwaną Rybackim Pobrzeżem (gdzie koncentrował się handel rybami) oraz odciętą od wody część, zwaną żartobliwie „kartoflanym Targiem Rybnym” (Kartoffel-Fischmarkt albo Bulwen-Fischmarkt).

Po zniszczeniach w 1945, odbudowano jak dotąd tylko część pierzei Targu Rybnego, obecnie jest on więc znów otwarty od strony Motławy. Nie powrócił jednak do swojej historycznej roli.

Danzig. Fischmarktpartie. No 26 044.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 26 044 Nadana w dniu: 08.02.1905

Targ Rybny (niem. Fischmarkt) – plac targowy w Gdańsku. Położony jest w północno-zachodnim narożniku Głównego Miasta, nad Motławą, w pobliżu dawnego zamku krzyżackiego.

Początkowo Targ Rybny był otwarty od strony Motławy, ale już w 1448 oddzielono go od rzeki murem, w którym istniała jedna furta (później zwana Bramą Tobiasza, obecnie nieistniejąca). W 1482 powstała nowa brama, zwana dziś Straganiarską. Stopniowo mur pomiędzy bramami i od Bramy Tobiasza do Baszty Łabędź został obudowany domami tak, że Targ Rybny został podzielony na dwie części: położoną nad wodą, zwaną Rybackim Pobrzeżem (gdzie koncentrował się handel rybami) oraz odciętą od wody część, zwaną żartobliwie „kartoflanym Targiem Rybnym” (Kartoffel-Fischmarkt albo Bulwen-Fischmarkt).

Po zniszczeniach w 1945, odbudowano jak dotąd tylko część pierzei Targu Rybnego, obecnie jest on więc znów otwarty od strony Motławy. Nie powrócił jednak do swojej historycznej roli.

Danzig – Hafenpartie

Wydawca: Bebr. Freymann G.m.b.H. Wydana: Danzig

Ołowianka (niem. Bleihof) – wyspa w Gdańsku na rzece Motławie i Kanale na Stępce, położona w dzielnicy Śródmieście. Na pocztówce widoczna po lewej stronie.

Ołowianka stanowiła w latach 1343-1454 własność zamku krzyżackiego.

Życie w średniowiecznym porcie gdańskim koncentrowało się na lewym brzegu Motławy. Znajdowały się tam wodne bramy miejskie, przy których istniały nabrzeża, drewniane pomosty i urządzenia przeładunkowe. Stały rozwój portu spowodował potrzebę powiększania i rozbudowy infrastruktury. Wykorzystano tereny na przeciwległym brzegu rzeki do budowy nowych magazynów i nabrzeży przeładunkowych.

W czasach krzyżackich był to obszar o dużym znaczeniu strategicznym, o czym świadczy fakt, że to właśnie tutaj wzniesiono zabudowania szafarza zakonnego. Najstarsza, utrwalona w dokumentach z 1404 roku nazwa tego miejsca brzmiała Szafarnia. Z leżącym po drugiej stronie Motławy zamczyskiem łączył ową połać najpierw most, a od 1417 roku prom. Ołowianka nie była jeszcze wtedy wyspą. Została nią dopiero po przekopaniu w roku 1576 Kanału na Stępce. Obecną swoją nazwę zawdzięcza magazynom, służącym do przechowywania ołowiu. Największy z nich określano jako Dwór Ołowiany. Znajdowała się tam również waga, na którą wielki żuraw (konstrukcji Wybego Adama) ładował ołów sprowadzany drogą wodną aż z Olkusza.

W 1454 Kazimierz Jagiellończyk podarował wyspę miastu, które w tym samym roku włączyło ją w swoje granice administracyjne. Miasto zaczęło wynajmować spichlerze instytucjom i osobom prywatnym. Rejestry czynszów wymieniają trzy spichlerze w 1499, cztery spichlerze w 1553.

Oprócz Ołowianego Dworu, jak i wspomnianej wagi i dźwigu, po których nie ma już śladu, znajdowały się również spichlerze. Najlepiej zachował się z nich Królewski. Ta budowla z trzema kondygnacjami wzniesiona została w XVII wieku. Twórcą spichlerza był architekt gdański Jan Strakowski. Trzy inne – Panna, Miedź i Oliwski – odbudowano dopiero w 1985 roku.

Część wschodnia Ołowianki, zwana niegdyś Ciesielnią, wraz z kończącą ją Kępą należała do przystani portowej. Znajdowały się tam wielkie zakłady ciesielskie, a także rodzaj stoczni remontowej, z której korzystali Krzyżacy. Niedaleko znajdowała się rogatka wodna, w postaci długiego łańcucha lub drąga zagradzającego Motławę. Możliwe, że funkcjonowała jeszcze w 1809 roku.

W 1643 roku na wyspie Ołowiance znajdowało się 7 spichlerzy.

Pod koniec lat sześćdziesiątych XIX wieku wybudowano w rejonie starej Ciesielni przepompownię ścieków, zachowaną do dziś. Wraz z nią pojawił się tam pierwszy komin i maszyny parowe. Zadaniem przepompowni było zbieranie ścieków z terenu całego miasta. Została ona celowo umieszczona bardzo nisko, na granicy terenu zurbanizowanego i przemysłowego. Rury odprowadzały ścieki w stronę łąk na Stogach (zwanych polami ryżowymi), gdzie po oczyszczeniu w osadnikach wypełnionych piaskiem, w których rosła roślinność, ścieki były zrzucane do Martwej Wisły w okolicach Twierdzy Wisłoujście.

W latach 1896-1898 na Ołowiance wybudowano kompleks elektrowni miejskiej przez berlińską firmę Siemens & Halske. Zbudowany został na Kanale na Stępce most kolejowy z linią, którą dowożono węgiel do elektrowni. Wedle pierwotnych planów Ołowianka miała zasilać oświetlenie ulic Gdańska i Wrzeszcza. Zastąpiono na początku gazowe oświetlenie na dzisiejszej al. Zwycięstwa. Zainstalowane urządzenia zasilały łącznie około 6200 żarówek. W roku 1907 długość ówczesnej sieci nadziemnej nie przekraczała jeszcze 170 km. Był to początek gdańskiej elektryfikacji.

W ostatnich miesiącach wojny zakład doznał zniszczeń. Zburzona została fasada nadmotławska i przemysłowy komin oraz stropy elektrowni. Uszkodzenia samego zakładu usunięto w sierpniu 1945.

 

Gruss aus Danzig

Wydawca: Rommler & Jonas Wydana: Dresden Numer: 7 814 bng Nadana w dniu: 01.11.1897

Z lewej Wyspa Ołowianka a po prawej Rybackie Pobrzeże (niem. Fischbrücke) – ulica w Gdańsku, część Targu Rybnego położona bezpośrednio nad Motławą.

Dawniej oddzielone było od reszty Targu Rybnego pierzeją domów, w której istniały trzy przejścia: Brama Straganiarska, Brama Tobiasza oraz wąskie przejście zwane „Bramą Maślaną” (niem. Buttertor).

W swoim historycznym kształcie, utrwalonym na wielu archiwalnych fotografiach, było to miejsce gdzie handlowano rybami, zarówno na drewnianym pomoście jak i bezpośrednio z przycumowanych do nabrzeża łodzi. W literaturze uwiecznione zostały także charakterystyczne przekupki z Rybackiego Pobrzeża, posługujące się lokalnym dialektem języka niemieckiego, w którym sporo było wyrazów pochodzenia kaszubskiego.

Po zniszczeniach w 1945, obecnie Rybackie Pobrzeże nie wyodrębnia się w sposób widoczny z Targu Rybnego, natomiast dla osób spacerujących wzdłuż Motławy stanowi po prostu przedłużenie Długiego Pobrzeża.

Poniżej ten sam motyw na pocztówce wydanej przez Dr Trenkler Co ( Leipzig , nadana 04.03.1902)

S.S.”Pfeil”. Danzig – Mottlau

Wydawca: Walter Edelstein Wydana: Danzig-Zoppot

Z lewej parowiec S.S. „Pfeil”

Ołowianka (niem. Bleihof) – wyspa w Gdańsku na rzece Motławie i Kanale na Stępce, położona w dzielnicy Śródmieście. Na pocztówce widoczna po lewej stronie.

Ołowianka stanowiła w latach 1343-1454 własność zamku krzyżackiego.

Życie w średniowiecznym porcie gdańskim koncentrowało się na lewym brzegu Motławy. Znajdowały się tam wodne bramy miejskie, przy których istniały nabrzeża, drewniane pomosty i urządzenia przeładunkowe. Stały rozwój portu spowodował potrzebę powiększania i rozbudowy infrastruktury. Wykorzystano tereny na przeciwległym brzegu rzeki do budowy nowych magazynów i nabrzeży przeładunkowych.

W czasach krzyżackich był to obszar o dużym znaczeniu strategicznym, o czym świadczy fakt, że to właśnie tutaj wzniesiono zabudowania szafarza zakonnego. Najstarsza, utrwalona w dokumentach z 1404 roku nazwa tego miejsca brzmiała Szafarnia. Z leżącym po drugiej stronie Motławy zamczyskiem łączył ową połać najpierw most, a od 1417 roku prom. Ołowianka nie była jeszcze wtedy wyspą. Została nią dopiero po przekopaniu w roku 1576 Kanału na Stępce. Obecną swoją nazwę zawdzięcza magazynom, służącym do przechowywania ołowiu. Największy z nich określano jako Dwór Ołowiany. Znajdowała się tam również waga, na którą wielki żuraw (konstrukcji Wybego Adama) ładował ołów sprowadzany drogą wodną aż z Olkusza.

W 1454 Kazimierz Jagiellończyk podarował wyspę miastu, które w tym samym roku włączyło ją w swoje granice administracyjne. Miasto zaczęło wynajmować spichlerze instytucjom i osobom prywatnym. Rejestry czynszów wymieniają trzy spichlerze w 1499, cztery spichlerze w 1553.

Oprócz Ołowianego Dworu, jak i wspomnianej wagi i dźwigu, po których nie ma już śladu, znajdowały się również spichlerze. Najlepiej zachował się z nich Królewski. Ta budowla z trzema kondygnacjami wzniesiona została w XVII wieku. Twórcą spichlerza był architekt gdański Jan Strakowski. Trzy inne – Panna, Miedź i Oliwski – odbudowano dopiero w 1985 roku.

Część wschodnia Ołowianki, zwana niegdyś Ciesielnią, wraz z kończącą ją Kępą należała do przystani portowej. Znajdowały się tam wielkie zakłady ciesielskie, a także rodzaj stoczni remontowej, z której korzystali Krzyżacy. Niedaleko znajdowała się rogatka wodna, w postaci długiego łańcucha lub drąga zagradzającego Motławę. Możliwe, że funkcjonowała jeszcze w 1809 roku.

W 1643 roku na wyspie Ołowiance znajdowało się 7 spichlerzy.

Pod koniec lat sześćdziesiątych XIX wieku wybudowano w rejonie starej Ciesielni przepompownię ścieków, zachowaną do dziś. Wraz z nią pojawił się tam pierwszy komin i maszyny parowe. Zadaniem przepompowni było zbieranie ścieków z terenu całego miasta. Została ona celowo umieszczona bardzo nisko, na granicy terenu zurbanizowanego i przemysłowego. Rury odprowadzały ścieki w stronę łąk na Stogach (zwanych polami ryżowymi), gdzie po oczyszczeniu w osadnikach wypełnionych piaskiem, w których rosła roślinność, ścieki były zrzucane do Martwej Wisły w okolicach Twierdzy Wisłoujście.

W latach 1896-1898 na Ołowiance wybudowano kompleks elektrowni miejskiej przez berlińską firmę Siemens & Halske. Zbudowany został na Kanale na Stępce most kolejowy z linią, którą dowożono węgiel do elektrowni. Wedle pierwotnych planów Ołowianka miała zasilać oświetlenie ulic Gdańska i Wrzeszcza. Zastąpiono na początku gazowe oświetlenie na dzisiejszej al. Zwycięstwa. Zainstalowane urządzenia zasilały łącznie około 6200 żarówek. W roku 1907 długość ówczesnej sieci nadziemnej nie przekraczała jeszcze 170 km. Był to początek gdańskiej elektryfikacji.

W ostatnich miesiącach wojny zakład doznał zniszczeń. Zburzona została fasada nadmotławska i przemysłowy komin oraz stropy elektrowni. Uszkodzenia samego zakładu usunięto w sierpniu 1945.

 

Danzig – Mottlau.

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Numer: 43 820 Nadana w dniu: Bez obiegu

Statki przy nabrzeżu dzielnicy Zamczysko. Wzdłuż nabrzeża biegła ulica  Am Brausenden Wasser  (Przy wartkiej wodzie, dziś ul. Wartka)

 

 

Danzig. Am brausenten Wasser. No 26 060.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 26 060

Rybackie Pobrzeże (niem. Fischbrücke) – ulica w Gdańsku, część Targu Rybnego położona bezpośrednio nad Motławą.

Dawniej oddzielone było od reszty Targu Rybnego pierzeją domów, w której istniały trzy przejścia: Brama Straganiarska, Brama Tobiasza oraz wąskie przejście zwane „Bramą Maślaną” (niem. Buttertor).

W swoim historycznym kształcie, utrwalonym na wielu archiwalnych fotografiach, było to miejsce gdzie handlowano rybami, zarówno na drewnianym pomoście jak i bezpośrednio z przycumowanych do nabrzeża łodzi. W literaturze uwiecznione zostały także charakterystyczne przekupki z Rybackiego Pobrzeża, posługujące się lokalnym dialektem języka niemieckiego, w którym sporo było wyrazów pochodzenia kaszubskiego.

Po zniszczeniach w 1945, obecnie Rybackie Pobrzeże nie wyodrębnia się w sposób widoczny z Targu Rybnego, natomiast dla osób spacerujących wzdłuż Motławy stanowi po prostu przedłużenie Długiego Pobrzeża.

 

Danzig – Holzmarkt

Wydawca: Johan Lukowski Wydana: Beuthen O.-S. Numer: 938 Nadana w dniu: 11.12.1910

Widok na Plac Drzewny.  Z lewej wylot  Breitgasse (Szeroka)  a z prawej  Heilige-Geist-Gasse  (Świętego Ducha).

Targ Drzewny (niem. Holzmarkt) – jeden z historycznych gdańskich targów. Północno-Zachodni  widok w kierunku ul. Gancarskiej i Wałów Jagielońskich.

W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej, Garncarskiej i Kowalskiej. Od południa łączy się z Targiem Węglowym, a od wschodu z Placem Kobzdeja (byłym Targiem Truskawkowym).

Nazwa Targu wzięła się od drewna, którym handlowano w tym miejscu. Została ona użyta po raz pierwszy w 1581 roku.

W 1904 roku odsłonięto na Targu Drzewnym pomnik Kriegerdenkmal, upamiętniający zjednoczenie Niemiec. W 1946 roku został on wysadzony w powietrze.

W 1965 roku został tu odsłonięty obecny pomnik Jana III Sobieskiego, pochodzący ze Lwowa.

 

 

Danzig – Drzewny Rynek

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 54 424 Nadana w dniu: Bez obiegu

Widok na Plac Drzewny.  Z lewej wylot  Breitgasse (Szeroka)  a z prawej  Heilige-Geist-Gasse  (Świętego Ducha).

Targ Drzewny (niem. Holzmarkt) – jeden z historycznych gdańskich targów.

Południowo-Wschodni  widok w kierunku ul. Szeroką i Św. Ducha.

W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej Garncarskiej i Wałów Jagielońskich. W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej, Garncarskiej i Kowalskiej. Od południa łączy się z Targiem Węglowym, a od wschodu z Placem Kobzdeja (byłym Targiem Truskawkowym).

Nazwa Targu wzięła się od drewna, którym handlowano w tym miejscu. Została ona użyta po raz pierwszy w 1581 roku.

W 1904 roku odsłonięto na Targu Drzewnym pomnik Kriegerdenkmal, upamiętniający zjednoczenie Niemiec. W 1946 roku został on wysadzony w powietrze.

W 1965 roku został tu odsłonięty obecny pomnik Jana III Sobieskiego, pochodzący ze Lwowa.

 

 

 

Danzig – Holzmarkt m. Kriegerdenkmal

Wydawca: Brak Wydana: Brak Numer: 61 437 Nadana w dniu: Bez obiegu

Widok na Holzmarkt (Plac Drzewny).  Z lewej wylot  Altstädtischer Graben (Podwale Staromiejskie)  a z prawej   Breitgasse (Szeroka)

Targ Drzewny (niem. Holzmarkt) – jeden z historycznych gdańskich targów. Północno-Zachodni  widok w kierunku ul. Gancarskiej i Wałów Jagielońskich.

W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej, Garncarskiej i Kowalskiej. Od południa łączy się z Targiem Węglowym, a od wschodu z Placem Kobzdeja (byłym Targiem Truskawkowym).

Nazwa Targu wzięła się od drewna, którym handlowano w tym miejscu. Została ona użyta po raz pierwszy w 1581 roku.

W 1904 roku odsłonięto na Targu Drzewnym pomnik Kriegerdenkmal, upamiętniający zjednoczenie Niemiec. W 1946 roku został on wysadzony w powietrze.

W 1965 roku został tu odsłonięty obecny pomnik Jana III Sobieskiego, pochodzący ze Lwowa.

Danzig – Holzmarkt m. Kriegdenkmal.

Wydawca: Trinks & Co. G.m.b.H. Wydana: Leipzig Numer: 8

Widok na Holzmarkt (Plac Drzewny).  Z lewej wylot  Altstädtischer Graben (Podwale Staromiejskie)  a z prawej   Breitgasse (Szeroka)

Targ Drzewny (niem. Holzmarkt) – jeden z historycznych gdańskich targów. Północno-Zachodni  widok w kierunku ul. Gancarskiej i Wałów Jagielońskich.

W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej, Garncarskiej i Kowalskiej. Od południa łączy się z Targiem Węglowym, a od wschodu z Placem Kobzdeja (byłym Targiem Truskawkowym).

Nazwa Targu wzięła się od drewna, którym handlowano w tym miejscu. Została ona użyta po raz pierwszy w 1581 roku.

W 1904 roku odsłonięto na Targu Drzewnym pomnik Kriegerdenkmal, upamiętniający zjednoczenie Niemiec. W 1946 roku został on wysadzony w powietrze.

W 1965 roku został tu odsłonięty obecny pomnik Jana III Sobieskiego, pochodzący ze Lwowa.

Danzig – Holzmarkt und Kriegerdenkmal

Wydawca: Brak Wydana: Brak Numer: 89 636 Nadana w dniu: 28.07.1919

Widok na Holzmarkt (Plac Drzewny).  Z lewej wylot  Schmiedegasse (Kowalska) na wprost Altstädtischer Graben (Podwale Staromiejskie)  a z prawej   Breitgasse (Szeroka). W głębi wieża kościoła Św. Katarzyny.

Targ Drzewny (niem. Holzmarkt) – jeden z historycznych gdańskich targów.

W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej, Garncarskiej i Kowalskiej. Od południa łączy się z Targiem Węglowym, a od wschodu z Placem Kobzdeja (byłym Targiem Truskawkowym).

Nazwa Targu wzięła się od drewna, którym handlowano w tym miejscu. Została ona użyta po raz pierwszy w 1581 roku.

W 1904 roku odsłonięto na Targu Drzewnym pomnik Kriegerdenkmal, upamiętniający zjednoczenie Niemiec. W 1946 roku został on wysadzony w powietrze.

W 1965 roku został tu odsłonięty obecny pomnik Jana III Sobieskiego, pochodzący ze Lwowa.

Danzig – Holzmarkt m. Kriegerdenkmal

Wydawca: Rhenische Kunstverlagsanstalt Hch. Lenz Wydana: Wiesbaden Numer: 8 Nadana w dniu: 26.08.1910

Widok na Holzmarkt (Plac Drzewny).  Z lewej wylot  Schmiedegasse (Kowalska) na wprost Altstädtischer Graben (Podwale Staromiejskie).

Targ Drzewny (niem. Holzmarkt) – jeden z historycznych gdańskich targów. Północno-Zachodni  widok w kierunku ul. Gancarskiej i Wałów Jagielońskich.

W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej, Garncarskiej i Kowalskiej. Od południa łączy się z Targiem Węglowym, a od wschodu z Placem Kobzdeja (byłym Targiem Truskawkowym).

Nazwa Targu wzięła się od drewna, którym handlowano w tym miejscu. Została ona użyta po raz pierwszy w 1581 roku.

W 1904 roku odsłonięto na Targu Drzewnym pomnik Kriegerdenkmal, upamiętniający zjednoczenie Niemiec. W 1946 roku został on wysadzony w powietrze.

W 1965 roku został tu odsłonięty obecny pomnik Jana III Sobieskiego, pochodzący ze Lwowa.

Daznig. Holzmarkt. No 26 071.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 26 071 Nadana w dniu: Bez obiegu

Widok na Holzmarkt (Plac Drzewny).  Z lewej wylot  Schmiedegasse (Kowalska) na wprost Altstädtischer Graben (Podwale Staromiejskie).

Targ Drzewny (niem. Holzmarkt) – jeden z historycznych gdańskich targów. Północno-Zachodni  widok w kierunku ul. Gancarskiej i Wałów Jagielońskich.

W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej, Garncarskiej i Kowalskiej. Od południa łączy się z Targiem Węglowym, a od wschodu z Placem Kobzdeja (byłym Targiem Truskawkowym).

Nazwa Targu wzięła się od drewna, którym handlowano w tym miejscu. Została ona użyta po raz pierwszy w 1581 roku.

W 1904 roku odsłonięto na Targu Drzewnym pomnik Kriegerdenkmal, upamiętniający zjednoczenie Niemiec. W 1946 roku został on wysadzony w powietrze.

W 1965 roku został tu odsłonięty obecny pomnik Jana III Sobieskiego, pochodzący ze Lwowa.

Poniżej ta sama pocztówka wydana przez tego samego wydawce ale cztery lata później(1908)  i z inną numeracją (Dzg. 83).

 

 

Danzig – Holzmarkt

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 83 420 Nadana w dniu: Bez obiegu

Widok na Holzmarkt (Plac Drzewny).  Z lewej wylot  Schmiedegasse (Kowalska) na wprost Altstädtischer Graben (Podwale Staromiejskie).

Targ Drzewny (niem. Holzmarkt) – jeden z historycznych gdańskich targów. Północno-Zachodni  widok w kierunku ul. Gancarskiej i Wałów Jagielońskich.

W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej, Garncarskiej i Kowalskiej. Od południa łączy się z Targiem Węglowym, a od wschodu z Placem Kobzdeja (byłym Targiem Truskawkowym).

Nazwa Targu wzięła się od drewna, którym handlowano w tym miejscu. Została ona użyta po raz pierwszy w 1581 roku.

W 1904 roku odsłonięto na Targu Drzewnym pomnik Kriegerdenkmal, upamiętniający zjednoczenie Niemiec. W 1946 roku został on wysadzony w powietrze.

W 1965 roku został tu odsłonięty obecny pomnik Jana III Sobieskiego, pochodzący ze Lwowa.

 

Danzig – Holzmarkt

Wydawca: Nathan Stenferld Wydana: Danzig Numer: 37 Nadana w dniu: 13.04.19..

Widok na Holzmarkt (Plac Drzewny).  Z lewej wylot  Schmiedegasse (Kowalska) na wprost Altstädtischer Graben (Podwale Staromiejskie).

Targ Drzewny (niem. Holzmarkt) – jeden z historycznych gdańskich targów.

Północno-Wschodni  widok w kierunku ul. Kowalską  i Podwale Staromiejskie.

W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej Garncarskiej i Wałów Jagielońskich. W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej, Garncarskiej i Kowalskiej. Od południa łączy się z Targiem Węglowym, a od wschodu z Placem Kobzdeja (byłym Targiem Truskawkowym).

Nazwa Targu wzięła się od drewna, którym handlowano w tym miejscu. Została ona użyta po raz pierwszy w 1581 roku.

W 1904 roku odsłonięto na Targu Drzewnym pomnik Kriegerdenkmal, upamiętniający zjednoczenie Niemiec. W 1946 roku został on wysadzony w powietrze.

W 1965 roku został tu odsłonięty obecny pomnik Jana III Sobieskiego, pochodzący ze Lwowa.

Danzig – Holzmarkt.

Wydawca: Julius Simonsen Kunstverlag Wydana: Oldenburg i. Holst Numer: 81294 Nadana w dniu: 03.06.1914

Widok na Holzmarkt (Plac Drzewny).  Od lewej wyloty ulic:  Schmiedegasse (Kowalska),  Altstädtischer Graben (Podwale Staromiejskie) i Breitgasse (Szeroka).

 

Danzig – Holzmarkt

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 45 735 Nadana w dniu: 23.07.1916

Widok na Holzmarkt (Plac Drzewny).  Z lewej wylot ulicy  Holzmarkt (Plac Drzewny) ) na wprost Töpfergasse (Garncarska).

Targ Drzewny (niem. Holzmarkt) – jeden z historycznych gdańskich targów. Północno-Zachodni  widok w kierunku ul. Gancarskiej i Wałów Jagielońskich.

W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej, Garncarskiej i Kowalskiej. Od południa łączy się z Targiem Węglowym, a od wschodu z Placem Kobzdeja (byłym Targiem Truskawkowym).

Nazwa Targu wzięła się od drewna, którym handlowano w tym miejscu. Została ona użyta po raz pierwszy w 1581 roku.

W 1904 roku odsłonięto na Targu Drzewnym pomnik Kriegerdenkmal, upamiętniający zjednoczenie Niemiec. W 1946 roku został on wysadzony w powietrze.

W 1965 roku został tu odsłonięty obecny pomnik Jana III Sobieskiego, pochodzący ze Lwowa.

 

 

 

Danzig – Am Holzmarkt

Wydawca: Trinks & Co. Wydana: Leipzig Numer: 18 Nadana w dniu: 22.10.1942

Widok na Holzmarkt (Plac Drzewny).  Na wprost wylot ulicy  Holzmarkt (Plac Drzewny)  a z prawej  Töpfergasse (Garncarska).

Targ Drzewny (niem. Holzmarkt) – jeden z historycznych gdańskich targów. Północno-Zachodni  widok w kierunku ul. Gancarskiej i Wałów Jagielońskich.

W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej, Garncarskiej i Kowalskiej. Od południa łączy się z Targiem Węglowym, a od wschodu z Placem Kobzdeja (byłym Targiem Truskawkowym).

Nazwa Targu wzięła się od drewna, którym handlowano w tym miejscu. Została ona użyta po raz pierwszy w 1581 roku.

W 1904 roku odsłonięto na Targu Drzewnym pomnik Kriegerdenkmal, upamiętniający zjednoczenie Niemiec. W 1946 roku został on wysadzony w powietrze.

W 1965 roku został tu odsłonięty obecny pomnik Jana III Sobieskiego, pochodzący ze Lwowa.

 

 

Danzig – Holzmarkt und Kriegerdenkmal

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: 255 678 Nadana w dniu: 21.06.1918

Widok na Holzmarkt (Plac Drzewny).  Na wprost wylot ulicy  Holzmarkt (Plac Drzewny)  a z prawej  Töpfergasse (Garncarska).

Targ Drzewny (niem. Holzmarkt) – jeden z historycznych gdańskich targów. Północno-Zachodni  widok w kierunku ul. Gancarskiej i Wałów Jagielońskich.

W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej, Garncarskiej i Kowalskiej. Od południa łączy się z Targiem Węglowym, a od wschodu z Placem Kobzdeja (byłym Targiem Truskawkowym).

Nazwa Targu wzięła się od drewna, którym handlowano w tym miejscu. Została ona użyta po raz pierwszy w 1581 roku.

W 1904 roku odsłonięto na Targu Drzewnym pomnik Kriegerdenkmal, upamiętniający zjednoczenie Niemiec. W 1946 roku został on wysadzony w powietrze.

W 1965 roku został tu odsłonięty obecny pomnik Jana III Sobieskiego, pochodzący ze Lwowa.

 

 

 

Danzig. Holzmarkt. No 26 065.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 26 065 Nadana w dniu: 24.07.1905

Widok na Holzmarkt (Plac Drzewny).  Na wprost wylot ulicy  Holzmarkt (Plac Drzewny)  a z prawej  Töpfergasse (Garncarska).

Targ Drzewny (niem. Holzmarkt) – jeden z historycznych gdańskich targów. Północno-Zachodni  widok w kierunku ul. Gancarskiej i Wałów Jagielońskich.

W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej, Garncarskiej i Kowalskiej. Od południa łączy się z Targiem Węglowym, a od wschodu z Placem Kobzdeja (byłym Targiem Truskawkowym).

Nazwa Targu wzięła się od drewna, którym handlowano w tym miejscu. Została ona użyta po raz pierwszy w 1581 roku.

W 1904 roku odsłonięto na Targu Drzewnym pomnik Kriegerdenkmal, upamiętniający zjednoczenie Niemiec. W 1946 roku został on wysadzony w powietrze.

W 1965 roku został tu odsłonięty obecny pomnik Jana III Sobieskiego, pochodzący ze Lwowa.

 

 

Danzig – Partie am Holzmarkt mit Silberhuttestrasse

Wydawca: Verl.-Anst. G.m.b.H. Wydana: Breslau Numer: 27 219 Nadana w dniu: Bez obiegu

Widok na Holzmarkt (Plac Drzewny).  Na wprost wylot ulicy  Holzmarkt (Plac Drzewny)  a z prawej  Töpfergasse (Garncarska).

Targ Drzewny (niem. Holzmarkt) – jeden z historycznych gdańskich targów. Północno-Zachodni  widok w kierunku ul. Gancarskiej i Wałów Jagielońskich.

W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej, Garncarskiej i Kowalskiej. Od południa łączy się z Targiem Węglowym, a od wschodu z Placem Kobzdeja (byłym Targiem Truskawkowym).

Nazwa Targu wzięła się od drewna, którym handlowano w tym miejscu. Została ona użyta po raz pierwszy w 1581 roku.

W 1904 roku odsłonięto na Targu Drzewnym pomnik Kriegerdenkmal, upamiętniający zjednoczenie Niemiec. W 1946 roku został on wysadzony w powietrze.

W 1965 roku został tu odsłonięty obecny pomnik Jana III Sobieskiego, pochodzący ze Lwowa.

Danzig – Holzmarkt. Restaurant u. Cafe Hotel Deutsches Haus – Weinstuben.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Nadana w dniu: 23.07.1911

Deutsches Haus (Dom Niemiecki) – nieistniejący pierwszorzędny hotel w Gdańsku, położony pomiędzy Dominikswall (Wał Dominikański, obecnie Wały Jagiellońskie) a Holzmarkt (Targiem Drzewnym).

Obiekt używał też nazwy Deutsches Haus, Carlton Hotel (1914), Hotel Carlton – Deutsches Haus lub Hotel „Das Deutsche House” (1939). Dysponował 50 pokojami. Był to jedyny hotel w ówczesnym czasie w Gdańsku zrzeszony w międzynarodowej sieci hoteli.

Wybudowany na miejscu dotychczasowego hotelu o tej samej nazwie (1839-1900).

Za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Deutsches_Haus_(Gda%C5%84sk)

Danzig – Holzmarkt mit Kriegerdenkmal.

Wydawca: Brak Nadana w dniu: 28.08.1910

Targ Drzewny (niem. Holzmarkt) – jeden z historycznych gdańskich targów. Północno-Zachodni  widok w kierunku ul. Gancarskiej i Wałów Jagielońskich.

W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej, Garncarskiej i Kowalskiej. Od południa łączy się z Targiem Węglowym, a od wschodu z Placem Kobzdeja (byłym Targiem Truskawkowym).

Nazwa Targu wzięła się od drewna, którym handlowano w tym miejscu. Została ona użyta po raz pierwszy w 1581 roku.

W 1904 roku odsłonięto na Targu Drzewnym pomnik Kriegerdenkmal, upamiętniający zjednoczenie Niemiec. W 1946 roku został on wysadzony w powietrze.

W 1965 roku został tu odsłonięty obecny pomnik Jana III Sobieskiego, pochodzący ze Lwowa.

Danzig – Holzmarkt

Wydawca: Gebr. Freymann G.m.b.H Wydana: Danzig Numer: 15 058 Nadana w dniu: 05.10.1916

Widok na Holzmarkt (Plac Drzewny).  Na wprost wylot ulicy  Holzmarkt (Plac Drzewny)  a z lewej budynki południowo – zachodniej części Placu.

Targ Drzewny (niem. Holzmarkt) – jeden z historycznych gdańskich targów.

Północno-Wschodni  widok w kierunku ul. Kowalskiej  i Podwala Staromiejskiego. W głębi wieża kościoła Św. Katarzyny.

W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej, Garncarskiej i Kowalskiej. Od południa łączy się z Targiem Węglowym, a od wschodu z Placem Kobzdeja (byłym Targiem Truskawkowym).

Nazwa Targu wzięła się od drewna, którym handlowano w tym miejscu. Została ona użyta po raz pierwszy w 1581 roku.

W 1904 roku odsłonięto na Targu Drzewnym pomnik Kriegerdenkmal, upamiętniający zjednoczenie Niemiec. W 1946 roku został on wysadzony w powietrze.

W 1965 roku został tu odsłonięty obecny pomnik Jana III Sobieskiego, pochodzący ze Lwowa.

Danzig – Holzmarkt mit Durchblick auf donStockturm

Wydawca: Julius Simonsen Kunstverlag Wydana: Oldenburg Numer: 11 615 Nadana w dniu: 27.07.1915

Widok na Plac Drzewny.  Z lewej wylot   Heilige-Geist-Gasse  (Świętego Ducha) a na wprost widok na Targ Węglowy.

Targ Drzewny (niem. Holzmarkt) z widokiem na Targ Weglowy (niem. Kohlenmarkt)  i  Wieże Więzienną (niem. Stockturm)

Targ Drzewny jest jednym z historycznych gdańskich targów.  W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej Garncarskiej i Wałów Jagielońskich. W praktyce stanowi duże rondo u zbiegu ulic: Podwale Staromiejskie, Szerokiej, Garncarskiej i Kowalskiej. Od południa łączy się z Targiem Węglowym, a od wschodu z Placem Kobzdeja (byłym Targiem Truskawkowym).

Nazwa Targu wzięła się od drewna, którym handlowano w tym miejscu. Została ona użyta po raz pierwszy w 1581 roku.

W 1904 roku odsłonięto na Targu Drzewnym pomnik Kriegerdenkmal, upamiętniający zjednoczenie Niemiec. W 1946 roku został on wysadzony w powietrze.

W 1965 roku został tu odsłonięty obecny pomnik Jana III Sobieskiego, pochodzący ze Lwowa.

Alt – Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku.

Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Danzig. Giebelhaus in der Topfergasse. No Dzg 178.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: Dzg. 178 Nadana w dniu: Bez obiegu

Dom Opatów Pelplińskich na ul. Garncarskiej (Topfergasse).

  • Zbudowany przez nieznanego architekta (przypuszcza się, że autorem projektu mógł być Abraham van den Blocke) w stylu niderlandzkiego manieryzmu w 1612 roku.
  • Od 1686 należał do opactwacysterskiego w Pelplinie (aby ominąć przepisy zakazujące zakonnikom posiadania domów w mieście, formalnie kamienicę kupił wojewoda pomorskiWładysław Stanisław Łoś). Aż do kasaty opactwa pelplińskiego w 1823 r. cystersi wykorzystywali kamieniczkę jako zajazd.
  • W 1912 popadający w ruinę dom został wykupiony z rąk prywatnych przez władze miasta. Przeprowadzono wówczas gruntowny remont, m.in. zastępując zniszczone siedemnastowieczne elementy dekoracji kamieniarskiej ich wiernymi kopiami. Szczęśliwie kamieniczka jako jedna z niewielu przetrwała działania wojenne w 1945.
  • Boczna elewacja, wznosząca się nad kanałem Raduni, posiada skromny wystrój. Bogaciej dekorowana jest natomiast fasada, w której wykorzystano kontrast między elementami kamiennymi a ceglanym licem muru. Szczyt zdobi typowa dla niderlandzkiego manieryzmu siatka kamiennych taśm imitujących metalowe okucia (ornament okuciowy), a jego kontury tworzą esownice wzbogacone obeliskami i szyszkami. Całość wieńczy, dodany w 1912, wzlatujący orzeł. W dolnej części szczytu, pomiędzy oknami, znajdują się trzy kamienne rzeźby, w środku w formie popiersia, po bokach głowy ukazane z profilu. Gzymsy międzykondygnacyjne oparte są na rzeźbionych popiersiach ludzkich. Godny uwagi jest również kamienny portal z nadświetlem.
  • Sala nr 116 na trzeciej kondygnacji nosi imię zmarłego profesora historii sztukiKonstantego Kalinowskiego
  • Częściowo oryginalne jest wnętrze domu, przede wszystkim piękna balustrada drewnianych schodów z przedstawieniem Zuzanny i starców.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Danzig – Katharinekirche

Wydawca: Trinks & Co. Wydana: Leipzig Numer: Brak Nadana w dniu: Brak daty

 

Kościół św. Katarzyny – najstarszy kościół parafialny na Starym Mieście w Gdańsku. Powstał w latach 1227–1239, fundatorami byli książęta Pomorza Gdańskiego, rozbudowany został w XIV w. W latach 1555–1945 należał do protestantów. Jego patronką jest św. Katarzyna Aleksandryjska z Egiptu.

Mierząca 76 m wieża kościoła jest zwieńczona barokowym hełmem autorstwa Jacoba van den Blocka. W świątyni znajdują się obrazy Antona Möllera i Izaaka van den Blocka, jak również barokowe epitafia i płyta nagrobna astronoma Jana Heweliusza z 1659 roku.

Szczególnym zabytkiem jest znajdujący się tam obraz Matki Boskiej Bołszowieckiej z Bołszowic.

W 1298 roku Władysław Łokietek sprawował w kościele sądy.

3 lipca 1905 roku wieża kościoła płonęła od uderzenia pioruna. W 1979 roku ukończono rekonstrukcję hełmu.

W kościele mieści się Muzeum Zegarów Wieżowych, oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska. W 2011 roku zainstalowano tu pierwszy na świecie zegar pulsarowy.

 

 

Danzig – Katharinekirche.

Wydawca: FRG Numer: 2 928 Nadana w dniu: Bez obiegu

 

Kościół św. Katarzyny – najstarszy kościół parafialny na Starym Mieście w Gdańsku.

Powstał w latach 1227–1239, fundatorami byli książęta Pomorza Gdańskiego, rozbudowany został w XIV w. W latach 1555–1945 należał do protestantów. Jego patronką jest św. Katarzyna Aleksandryjska z Egiptu.

Mierząca 76 m wieża kościoła jest zwieńczona barokowym hełmem autorstwa Jacoba van den Blocka. W świątyni znajdują się obrazy Antona Möllera i Izaaka van den Blocka, jak również barokowe epitafia i płyta nagrobna astronoma Jana Heweliusza z 1659 roku.

Szczególnym zabytkiem jest znajdujący się tam obraz Matki Boskiej Bołszowieckiej z Bołszowic.

W 1298 roku Władysław Łokietek sprawował w kościele sądy.

3 lipca 1905 roku wieża kościoła płonęła od uderzenia pioruna. W 1979 roku ukończono rekonstrukcję hełmu.

W kościele mieści się Muzeum Zegarów Wieżowych, oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska. W 2011 roku zainstalowano tu pierwszy na świecie zegar pulsarowy.

 

Alt–Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku.

Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Danzig – Katharinekirche. No 1 002

Wydawca: Dr. Trenklere & Co. Wydana: Leipzig Numer: 1 002 Nadana w dniu: Bez obiegu

Kościół św. Katarzyny – najstarszy kościół parafialny na Starym Mieście w Gdańsku. Powstał w latach 1227–1239, fundatorami byli książęta Pomorza Gdańskiego, rozbudowany został w XIV w. W latach 1555–1945 należał do protestantów. Jego patronką jest św. Katarzyna Aleksandryjska z Egiptu.

Mierząca 76 m wieża kościoła jest zwieńczona barokowym hełmem autorstwa Jacoba van den Blocka. W świątyni znajdują się obrazy Antona Möllera i Izaaka van den Blocka, jak również barokowe epitafia i płyta nagrobna astronoma Jana Heweliusza z 1659 roku. Szczególnym zabytkiem jest znajdujący się tam obraz Matki Boskiej Bołszowieckiej z Bołszowic.W 1298 roku Władysław Łokietek sprawował w kościele sądy.

3 lipca 1905 roku wieża kościoła płonęła od uderzenia pioruna. W 1979 roku ukończono rekonstrukcję hełmu.

W kościele mieści się Muzeum Zegarów Wieżowych, oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska. W 2011 roku zainstalowano tu pierwszy na świecie zegar pulsarowy.

Poniżej ta sama pocztówka wydana również przez Dr Trenkler Co (Numer 19 805, nadana 10.06.1904) ale w kolorze i z inną numeracją.

Danzig – St. Katharinekirche

Wydawca: Ch. L. i. B. Numer: 633B Nadana w dniu: Bez obiegu

Kościół św. Katarzyny – najstarszy kościół parafialny na Starym Mieście w Gdańsku. Powstał w latach 1227–1239, fundatorami byli książęta Pomorza Gdańskiego, rozbudowany został w XIV w. W latach 1555–1945 należał do protestantów. Jego patronką jest św. Katarzyna Aleksandryjska z Egiptu.

Mierząca 76 m wieża kościoła jest zwieńczona barokowym hełmem autorstwa Jacoba van den Blocka. W świątyni znajdują się obrazy Antona Möllera i Izaaka van den Blocka, jak również barokowe epitafia i płyta nagrobna astronoma Jana Heweliusza z 1659 roku.

Szczególnym zabytkiem jest znajdujący się tam obraz Matki Boskiej Bołszowieckiej z Bołszowic.

W 1298 roku Władysław Łokietek sprawował w kościele sądy.

3 lipca 1905 roku wieża kościoła płonęła od uderzenia pioruna. W 1979 roku ukończono rekonstrukcję hełmu.

W kościele mieści się Muzeum Zegarów Wieżowych, oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska. W 2011 roku zainstalowano tu pierwszy na świecie zegar pulsarowy.

Alt–Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku.

Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Danzig – St. Katharinekirche.

Wydawca: Mossela Verlag G.m.b.H. Wydana: Trier Numer: 146 532 Nadana w dniu: Bez obiegu

Kościół św. Katarzyny – najstarszy kościół parafialny na Starym Mieście w Gdańsku.

Powstał w latach 1227–1239, fundatorami byli książęta Pomorza Gdańskiego, rozbudowany został w XIV w. W latach 1555–1945 należał do protestantów. Jego patronką jest św. Katarzyna Aleksandryjska z Egiptu.

Mierząca 76 m wieża kościoła jest zwieńczona barokowym hełmem autorstwa Jacoba van den Blocka. W świątyni znajdują się obrazy Antona Möllera i Izaaka van den Blocka, jak również barokowe epitafia i płyta nagrobna astronoma Jana Heweliusza z 1659 roku.

Szczególnym zabytkiem jest znajdujący się tam obraz Matki Boskiej Bołszowieckiej z Bołszowic.

W 1298 roku Władysław Łokietek sprawował w kościele sądy.

3 lipca 1905 roku wieża kościoła płonęła od uderzenia pioruna. W 1979 roku ukończono rekonstrukcję hełmu.

W kościele mieści się Muzeum Zegarów Wieżowych, oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska. W 2011 roku zainstalowano tu pierwszy na świecie zegar pulsarowy.

Danzig – Durch Blitzstrahl erzeugter Brand der St. Katharinekirche in Danzig am 5 Juli 1905

Wydawca: Charles Lehmann Wydana: Berlin N.-O. Numer: 583 B. Nadana w dniu: Nieczytelna

Kościół św. Katarzyny – najstarszy kościół parafialny na Starym Mieście w Gdańsku. Powstał w latach 1227–1239, fundatorami byli książęta Pomorza Gdańskiego, rozbudowany został w XIV w. W latach 1555–1945 należał do protestantów. Jego patronką jest św. Katarzyna Aleksandryjska z Egiptu.

Mierząca 76 m wieża kościoła jest zwieńczona barokowym hełmem autorstwa Jacoba van den Blocka. W świątyni znajdują się obrazy Antona Möllera i Izaaka van den Blocka, jak również barokowe epitafia i płyta nagrobna astronoma Jana Heweliusza z 1659 roku.

Szczególnym zabytkiem jest znajdujący się tam obraz Matki Boskiej Bołszowieckiej z Bołszowic.

W 1298 roku Władysław Łokietek sprawował w kościele sądy.

3 lipca 1905 roku wieża kościoła płonęła od uderzenia pioruna. W 1979 roku ukończono rekonstrukcję hełmu.

W kościele mieści się Muzeum Zegarów Wieżowych, oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska. W 2011 roku zainstalowano tu pierwszy na świecie zegar pulsarowy.

Danzig – Malergasse.

Wydawca: Danziger Verlags-Gesellschaft m.b.H. Wydana: Danzig Nadana w dniu: Bez obiegu

Fotograf stoi na ulicy Kleine Nonnen-Gasse, która była przedłużeniem ulicy Malergasse.

Z tego wszystkiego, co na zdjęciu, istnieje dziś tylko kościół św. Brygidy.

Danzig – Die St. Brigittenkirche

Wydawca: Varlags-Geseilschaft Dr. Arthur Katz-Foerstner G.m.b.H. Wydana: Berlin-Halensee 1911 Numer: Brak Nadana w dniu: Bez obiegu

Kościół św. Brygidykościół w Gdańsku na Starym Mieście, na osiedlu Osiek, na tyłach kościoła św. Katarzyny.

W 1374 roku w Gdańsku, w drodze z Rzymu do Vadsteny w Szwecji, zatrzymał się kondukt żałobny z doczesnymi szczątkami założycielki Zakonu Najświętszego Zbawiciela świętej Brygidy Szwedzkiej. Mieszkańcy Gdańska oddali głęboki hołd zmarłej, której sarkofag z relikwiami umieszczono najpierw w kościele Mariackim, a następnie przeniesiono go, do kaplicy pokutnic (około 1350 roku na wschód od kościoła parafialnego św. Katarzyny istniała kaplica pokutnic pod wezwaniem św. Marii Magdaleny).

Przechowywanie relikwii Sługi Bożej zapoczątkował wielki kult św. Brygidy na całym Pomorzu.

8 grudnia 1396 roku został oficjalnie erygowany klasztor Zakonu Najświętszego Zbawiciela w Gdańsku. Równolegle z erygowaniem zakonu podjęto budowę kościoła klasztornego, która z przerwami trwała do 1512 roku. 4 grudnia 1397 roku bp Stefan z Chełmży dokonał konsekracji nowego halowego, 6-przęsłowego kościoła klasztornego, który w 1514 roku został przebudowany na charakter świątyni trójnawowej.

W 1400 roku wzniesiono klasztor męski, który od żeńskiego, zgodnie z przepisami św. Brygidy, oddzielał wysoki mur. Do zadań ojców brygidian, żyjących według reguły Zakonu Najświętszego Zbawiciela, należało sprawowanie liturgii w kościele klasztornym, otoczenie opieką sióstr brygidek, a w razie potrzeby służenie duszpasterską pomocą miejscowemu biskupowi. Rozkwit zakonu przypadł na okres XV i XVI wieku. W tym czasie wzrastała liczba powołań, poddawano ciągłej rozbudowie i modernizacji kościół i budynki klasztorne.

Pogorszenie sytuacji nastąpiło w 1587 roku. Najpierw spłonął kościół wraz z częścią zabudowy mieszkalnej, potem zaczęły narastać konflikty z luteranami, którzy już wtedy zasiadali w radzie miasta. Do pasma niepowodzeń należy dodać przynajmniej dwa grabieżcze napady na klasztor i zakaz przyjmowania do zakonu nowicjuszek, prowadzący do zmniejszenia liczby zakonnic. W konsekwencji następował rozkład życia wspólnotowego, a materialnie klasztor mocno podupadł.

Po odbudowie świątynia przypominała wyglądem potężną trójnawową budowlę i miała jedenaście ołtarzy zdobionych malowidłami gdańskich mistrzów. Prezbiterium, wbrew powszechnym praktykom, umieszczono po stronie zachodniej. Nawy boczne otrzymały renesansowe gwiaździste sklepienie na wzór kościoła cysterskiego w Oliwie. Charakterystyczna dla tej budowli dzwonnica została ustawiona zgodnie z projektem Piotra Willera w południowo-wschodnim rogu świątyni. Otrzymała piękny renesansowy wystrój, a w 1674 roku przykryto ją barokowymhełmem.

Wieki XVII i XVIII były znowu okresem spokoju dla klasztoru Brygidek w Gdańsku. Liczba zakonnic wahała się od 40 do 60 sióstr. W tym czasie kościół wzbogacony został o liczne obrazy i sprzęty oraz paramenty liturgiczne. W 1724 roku została zbudowana nowa sygnaturka z dzwonem po zachodniej stronie kościoła, nad głównym ołtarzem, oraz organy. Znacznie powiększono bibliotekę klasztorną.

30 marca 1945 roku Gdańsk został zdobyty przez wojska radzieckie i polskie. Rosjanie traktowali te tereny jako tereny niemieckie, dlatego przez kolejne trzy tygodnie dewastowali, plądrowali i palili mieszkania i budynki, w tym kościoły i świątynie zarówno katolickie, jak i protestanckie. Jedynym kościołem, który nie uległ dewastacji, był kościół św. Mikołaja. Żołnierze Armii Czerwonej, już po wyzwoleniu, poważnie uszkodzili kościół św. Brygidy, w wyniku czego pozostały po nim mury i część sklepienia nad prezbiterium. Zawaleniu uległa znaczna część dachu i sklepienie, zwłaszcza w nawie północnej i południowej. Bardzo poważnie zniszczono wyposażenie wnętrza. Dzieła zniszczenia dokonały pożary w 1957 i w 1969 roku. W takim stanie ruiny kościoła niszczały do 1970 roku.

 

Danzig – Grosse Muhl und Fortbildungsschule.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig 1904 Numer: 76 457 Nadana w dniu: Bez obiegu

Po prawej w głębi: Państwowa Rzemieślnicza Szkoła Dokształcająca (Staatliche Fortbildungs- und Gewerkschule), od 1 kwietnia 1901 roku do 1945 roku Miejska Szkoła Handlowo-Rzemieślnicza (Städtische Handels- und Gewerbeschule).

Powołana została przez administrację państwową 1 października 1892 roku. 1 kwietnia 1901 roku przejęta została przez miejskie władze oświatowe. W pierwszym okresie mieściła się w wynajętych pomieszczeniach Domu Rzemiosł (Gewerbehaus) przy Heilige-Geist-Gasse 82 (Świętego Ducha). 5 czerwca 1897 roku otrzymała dostosowany do potrzeb dydaktycznych nowy gmach szkolny przy An der Großen Mühle 11/13 (ul. Wielkie Młyny, róg obecnej ul. Rajskiej), w którym funkcjonowała do roku 1945.

Budynek szkoły uległ zniszczeniu w marcu 1945 roku, w następnych miesiącach został wyburzony. Dziś w jego miejscu znajduje się skwer i fontanna przy Wielkim Młynie.

 

Danzig – Grosse Muhle

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: 28 370 Nadana w dniu: Bez obiegu

 

Wielki Młyn został wzniesiony przez Krzyżaków w 1350 roku.

W 1391 roku częściowo spłonął. W lutym 1454 roku opanowuje go Związek Pruski, co oznacza wypowiedzenie przez mieszczan posłuszeństwa Krzyżakom i zapoczątkowuje powstanie przeciwko nim. W przywileju wydanym w Elblągu, król Polski Kazimierz Jagiellończyk przekazał młyn gdańszczanom. W 1836 młyn został zmodernizowany na wzór amerykański poprzez m.in. zamontowanie w nim turbiny i taśmociągu. Młyn pozostawał w użyciu aż do końca II wojny światowej, gdy został częściowo zniszczony.

Młyn został zbudowany na sztucznej wysepce tworzonej przez celowe rozwidlenie Kanału Raduni. Obiekt posiadał 18 kół wodnych po 9 na ścianę młyna. Co szesnasty worek mielonego w młynie zboża przypadał miastu jako danina. W przypadku oblężenia miasta i odcięcia dopływu wody używano zapasowych żaren napędzanych końmi.

 

Danizg – Grosse Muhle (aus der Ordenszeit)

Wydawca: Knackstedt & Nather Wydana: Hamburg Numer: Serie 628 No 255 Nadana w dniu: 28.01.1911

Furmanki, po wyładunku ziarna, czekające na załadunek maki przed Wielkim Młynem.

Młyn został wzniesiony przez Krzyżaków w 1350 roku.

W 1391 roku częściowo spłonął. W lutym 1454 roku opanowuje go Związek Pruski, co oznacza wypowiedzenie przez mieszczan posłuszeństwa Krzyżakom i zapoczątkowuje powstanie przeciwko nim. W przywileju wydanym w Elblągu, król Polski Kazimierz Jagiellończyk przekazał młyn gdańszczanom. W 1836 młyn został zmodernizowany na wzór amerykański poprzez m.in. zamontowanie w nim turbiny i taśmociągu. Młyn pozostawał w użyciu aż do końca II wojny światowej, gdy został częściowo zniszczony.

Młyn został zbudowany na sztucznej wysepce tworzonej przez celowe rozwidlenie Kanału Raduni. Obiekt posiadał 18 kół wodnych po 9 na ścianę młyna. Co szesnasty worek mielonego w młynie zboża przypadał miastu jako danina. W przypadku oblężenia miasta i odcięcia dopływu wody używano zapasowych żaren napędzanych końmi.

 

Danzig- Grosse Muhle

Wydawca: Ch. L. i. B. Numer: 693D Nadana w dniu: Bez obiegu

Wielki Młyn został wzniesiony przez Krzyżaków w 1350 roku.

W 1391 roku częściowo spłonął. W lutym 1454 roku opanowuje go Związek Pruski, co oznacza wypowiedzenie przez mieszczan posłuszeństwa Krzyżakom i zapoczątkowuje powstanie przeciwko nim. W przywileju wydanym w Elblągu, król Polski Kazimierz Jagiellończyk przekazał młyn gdańszczanom. W 1836 młyn został zmodernizowany na wzór amerykański poprzez m.in. zamontowanie w nim turbiny i taśmociągu. Młyn pozostawał w użyciu aż do końca II wojny światowej, gdy został częściowo zniszczony.

Młyn został zbudowany na sztucznej wysepce tworzonej przez celowe rozwidlenie Kanału Raduni. Obiekt posiadał 18 kół wodnych po 9 na ścianę młyna. Co szesnasty worek mielonego w młynie zboża przypadał miastu jako danina. W przypadku oblężenia miasta i odcięcia dopływu wody używano zapasowych żaren napędzanych końmi.

 

Danzig – Alte Muhle

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 54 427 Nadana w dniu: Bez obiegu

Wielki Młyn został wzniesiony przez Krzyżaków w 1350 roku.

W 1391 roku częściowo spłonął. W lutym 1454 roku opanowuje go Związek Pruski, co oznacza wypowiedzenie przez mieszczan posłuszeństwa Krzyżakom i zapoczątkowuje powstanie przeciwko nim. W przywileju wydanym w Elblągu, król Polski Kazimierz Jagiellończyk przekazał młyn gdańszczanom. W 1836 młyn został zmodernizowany na wzór amerykański poprzez m.in. zamontowanie w nim turbiny i taśmociągu. Młyn pozostawał w użyciu aż do końca II wojny światowej, gdy został częściowo zniszczony.

Młyn został zbudowany na sztucznej wysepce tworzonej przez celowe rozwidlenie Kanału Raduni. Obiekt posiadał 18 kół wodnych po 9 na ścianę młyna. Co szesnasty worek mielonego w młynie zboża przypadał miastu jako danina. W przypadku oblężenia miasta i odcięcia dopływu wody używano zapasowych żaren napędzanych końmi.

Danzig – Grosse Muhle

Wydawca: Julius Simonsen Kunstverlag Wydana: Oldenburg i. Hlst. Numer: 11 611 Nadana w dniu: Bez obiegu

Wielki Młyn został wzniesiony przez Krzyżaków w 1350 roku.

W 1391 roku częściowo spłonął. W lutym 1454 roku opanowuje go Związek Pruski, co oznacza wypowiedzenie przez mieszczan posłuszeństwa Krzyżakom i zapoczątkowuje powstanie przeciwko nim. W przywileju wydanym w Elblągu, król Polski Kazimierz Jagiellończyk przekazał młyn gdańszczanom. W 1836 młyn został zmodernizowany na wzór amerykański poprzez m.in. zamontowanie w nim turbiny i taśmociągu. Młyn pozostawał w użyciu aż do końca II wojny światowej, gdy został częściowo zniszczony.

Młyn został zbudowany na sztucznej wysepce tworzonej przez celowe rozwidlenie Kanału Raduni. Obiekt posiadał 18 kół wodnych po 9 na ścianę młyna. Co szesnasty worek mielonego w młynie zboża przypadał miastu jako danina. W przypadku oblężenia miasta i odcięcia dopływu wody używano zapasowych żaren napędzanych końmi.

Danzig – Grosse Muchle

Wydawca: Carl Lange Wydana: Danzig-Oliva Numer: Brak Nadana w dniu: Bez obiegu

 

Wielki Młyn został wzniesiony przez Krzyżaków w 1350 roku.

W 1391 roku częściowo spłonął. W lutym 1454 roku opanowuje go Związek Pruski, co oznacza wypowiedzenie przez mieszczan posłuszeństwa Krzyżakom i zapoczątkowuje powstanie przeciwko nim. W przywileju wydanym w Elblągu, król Polski Kazimierz Jagiellończyk przekazał młyn gdańszczanom. W 1836 młyn został zmodernizowany na wzór amerykański poprzez m.in. zamontowanie w nim turbiny i taśmociągu. Młyn pozostawał w użyciu aż do końca II wojny światowej, gdy został częściowo zniszczony.

Młyn został zbudowany na sztucznej wysepce tworzonej przez celowe rozwidlenie Kanału Raduni. Obiekt posiadał 18 kół wodnych po 9 na ścianę młyna. Co szesnasty worek mielonego w młynie zboża przypadał miastu jako danina. W przypadku oblężenia miasta i odcięcia dopływu wody używano zapasowych żaren napędzanych końmi.

 

Danzig – Blick auf St.Katharinekirhe mit grosser Muhle

Wydawca: Ch. L. i. B. Numer: 527D Nadana w dniu: 09.06.1917

Wielki Młyn został wzniesiony przez Krzyżaków w 1350 roku.

W 1391 roku częściowo spłonął. W lutym 1454 roku opanowuje go Związek Pruski, co oznacza wypowiedzenie przez mieszczan posłuszeństwa Krzyżakom i zapoczątkowuje powstanie przeciwko nim. W przywileju wydanym w Elblągu, król Polski Kazimierz Jagiellończyk przekazał młyn gdańszczanom. W 1836 młyn został zmodernizowany na wzór amerykański poprzez m.in. zamontowanie w nim turbiny i taśmociągu. Młyn pozostawał w użyciu aż do końca II wojny światowej, gdy został częściowo zniszczony.

Młyn został zbudowany na sztucznej wysepce tworzonej przez celowe rozwidlenie Kanału Raduni. Obiekt posiadał 18 kół wodnych po 9 na ścianę młyna. Co szesnasty worek mielonego w młynie zboża przypadał miastu jako danina. W przypadku oblężenia miasta i odcięcia dopływu wody używano zapasowych żaren napędzanych końmi.

Danzig – St.Katharinenkirche u. alte Muhl

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 54 426 Nadana w dniu: Bez obiegu

 

Wielki Młyn został wzniesiony przez Krzyżaków w 1350 roku.

W 1391 roku częściowo spłonął. W lutym 1454 roku opanowuje go Związek Pruski, co oznacza wypowiedzenie przez mieszczan posłuszeństwa Krzyżakom i zapoczątkowuje powstanie przeciwko nim. W przywileju wydanym w Elblągu, król Polski Kazimierz Jagiellończyk przekazał młyn gdańszczanom. W 1836 młyn został zmodernizowany na wzór amerykański poprzez m.in. zamontowanie w nim turbiny i taśmociągu. Młyn pozostawał w użyciu aż do końca II wojny światowej, gdy został częściowo zniszczony.

Młyn został zbudowany na sztucznej wysepce tworzonej przez celowe rozwidlenie Kanału Raduni. Obiekt posiadał 18 kół wodnych po 9 na ścianę młyna. Co szesnasty worek mielonego w młynie zboża przypadał miastu jako danina. W przypadku oblężenia miasta i odcięcia dopływu wody używano zapasowych żaren napędzanych końmi.

Danzig – Mullergewerkhaus mit St. Katharinekirche. No 7 592

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Numer: 7 592 Nadana w dniu: 14.11.1903

Wielki Młyn został wzniesiony przez Krzyżaków w 1350 roku.

W 1391 roku częściowo spłonął. W lutym 1454 roku opanowuje go Związek Pruski, co oznacza wypowiedzenie przez mieszczan posłuszeństwa Krzyżakom i zapoczątkowuje powstanie przeciwko nim. W przywileju wydanym w Elblągu, król Polski Kazimierz Jagiellończyk przekazał młyn gdańszczanom. W 1836 młyn został zmodernizowany na wzór amerykański poprzez m.in. zamontowanie w nim turbiny i taśmociągu. Młyn pozostawał w użyciu aż do końca II wojny światowej, gdy został częściowo zniszczony.

Młyn został zbudowany na sztucznej wysepce tworzonej przez celowe rozwidlenie Kanału Raduni. Obiekt posiadał 18 kół wodnych po 9 na ścianę młyna. Co szesnasty worek mielonego w młynie zboża przypadał miastu jako danina. W przypadku oblężenia miasta i odcięcia dopływu wody używano zapasowych żaren napędzanych końmi.

 

 

 

Danzig – An der grossen Muhle

Wydawca: Gebr. Freymann G.m.b.H Wydana: Danzig Numer: 12 611 Nadana w dniu: Bez obiegu

Wielki Młyn został wzniesiony przez Krzyżaków w 1350 roku.

W 1391 roku częściowo spłonął. W lutym 1454 roku opanowuje go Związek Pruski, co oznacza wypowiedzenie przez mieszczan posłuszeństwa Krzyżakom i zapoczątkowuje powstanie przeciwko nim. W przywileju wydanym w Elblągu, król Polski Kazimierz Jagiellończyk przekazał młyn gdańszczanom. W 1836 młyn został zmodernizowany na wzór amerykański poprzez m.in. zamontowanie w nim turbiny i taśmociągu. Młyn pozostawał w użyciu aż do końca II wojny światowej, gdy został częściowo zniszczony.

Młyn został zbudowany na sztucznej wysepce tworzonej przez celowe rozwidlenie Kanału Raduni. Obiekt posiadał 18 kół wodnych po 9 na ścianę młyna. Co szesnasty worek mielonego w młynie zboża przypadał miastu jako danina. W przypadku oblężenia miasta i odcięcia dopływu wody używano zapasowych żaren napędzanych końmi.

 

 

 

Danzig – Grosse Muhle und St. Katharinen-Kirche

Wydana: Brak Numer: 3 018 Nadana w dniu: 04.10.1915

Wielki Młyn został wzniesiony przez Krzyżaków w 1350 roku.

W 1391 roku częściowo spłonął. W lutym 1454 roku opanowuje go Związek Pruski, co oznacza wypowiedzenie przez mieszczan posłuszeństwa Krzyżakom i zapoczątkowuje powstanie przeciwko nim. W przywileju wydanym w Elblągu, król Polski Kazimierz Jagiellończyk przekazał młyn gdańszczanom. W 1836 młyn został zmodernizowany na wzór amerykański poprzez m.in. zamontowanie w nim turbiny i taśmociągu. Młyn pozostawał w użyciu aż do końca II wojny światowej, gdy został częściowo zniszczony.

Młyn został zbudowany na sztucznej wysepce tworzonej przez celowe rozwidlenie Kanału Raduni. Obiekt posiadał 18 kół wodnych po 9 na ścianę młyna. Co szesnasty worek mielonego w młynie zboża przypadał miastu jako danina. W przypadku oblężenia miasta i odcięcia dopływu wody używano zapasowych żaren napędzanych końmi.

 

 

Danzig – Grosse Muhle

Wielki Młyn został wzniesiony przez Krzyżaków w 1350 roku.

W 1391 roku częściowo spłonął. W lutym 1454 roku opanowuje go Związek Pruski, co oznacza wypowiedzenie przez mieszczan posłuszeństwa Krzyżakom i zapoczątkowuje powstanie przeciwko nim. W przywileju wydanym w Elblągu, król Polski Kazimierz Jagiellończyk przekazał młyn gdańszczanom. W 1836 młyn został zmodernizowany na wzór amerykański poprzez m.in. zamontowanie w nim turbiny i taśmociągu. Młyn pozostawał w użyciu aż do końca II wojny światowej, gdy został częściowo zniszczony.

Młyn został zbudowany na sztucznej wysepce tworzonej przez celowe rozwidlenie Kanału Raduni. Obiekt posiadał 18 kół wodnych po 9 na ścianę młyna. Co szesnasty worek mielonego w młynie zboża przypadał miastu jako danina. W przypadku oblężenia miasta i odcięcia dopływu wody używano zapasowych żaren napędzanych końmi.

 

 

 

Danzig – St. Katharinen

Wydawca: Danziger Verlags-Gesellschaft m.b.H. Wydana: Danzig Numer: 102 Nadana w dniu: Bez obiegu

Wielki Młyn i na drugim planie Kościół Św. Katarzyny.

Wielki Młyn został wzniesiony przez Krzyżaków w 1350 roku.

W 1391 roku częściowo spłonął. W lutym 1454 roku opanowuje go Związek Pruski, co oznacza wypowiedzenie przez mieszczan posłuszeństwa Krzyżakom i zapoczątkowuje powstanie przeciwko nim. W przywileju wydanym w Elblągu, król Polski Kazimierz Jagiellończyk przekazał młyn gdańszczanom. W 1836 młyn został zmodernizowany na wzór amerykański poprzez m.in. zamontowanie w nim turbiny i taśmociągu. Młyn pozostawał w użyciu aż do końca II wojny światowej, gdy został częściowo zniszczony.

Młyn został zbudowany na sztucznej wysepce tworzonej przez celowe rozwidlenie Kanału Raduni. Obiekt posiadał 18 kół wodnych po 9 na ścianę młyna. Co szesnasty worek mielonego w młynie zboża przypadał miastu jako danina. W przypadku oblężenia miasta i odcięcia dopływu wody używano zapasowych żaren napędzanych końmi.

 

 

 

Danzig – Das neue und alte Stadtgericht

Wydawca: Varlags-Geseilschaft Dr. Arthur Katz-Foerstner G.m.b.H. Wydana: Berlin-Halensee 1911 Numer: Brak Nadana w dniu: Bez obiegu

Ratusz Starego Miasta (niem. Altstädtisches Rathaus) – ratusz w Gdańsku na Starym Mieście, usytuowany pomiędzy Wielkim Młynem, a pokarmelickim kościołem św. Józefa.

Wzniesiony został w latach 1587-1589 (prace wykończeniowe zakończono w roku 1595) w stylu niderlandzkiego manieryzmu (chociaż uderza pewna powściągliwość w wyrazie): kontrast ceglanych elewacji z kutymi w kamieniu detalami architektonicznymi, duże okna o gęstej kratownicy wewnętrznych podziałów, kontrast surowej, kubicznej bryły budynku ze strzelistymi wieżyczkami na narożach, które niejako zapowiadają wysoki i bogato członowany hełm wieży głównej. Autorem ratusza jest Antoni van Obberghen, za twórcę kamiennego portalu uznaje się Willema van der Meera. Wzniesiony dla władz Starego Miasta, raczej dla zaspokojenia ambicji lokalnych i potrzeb reprezentacyjnych niż dla rzeczywistych treści ustrojowych, przez wiele wieków był miejscem skupiającym ówczesne życie polityczne, gospodarcze, a także naukowe i towarzyskie tej części miasta. Ze Starym Miastem i ratuszem związany był sławny gdański astronom Jan Heweliusz, który mieszkał nieopodal ratusza i pełnił funkcję ławnika oraz pierwszego rajcy; w piwnicach Ratusza składował wyprodukowane przez siebie piwo.

Wnętrza ratusza uległy gruntownej przebudowie w latach 1911-1914 w stylu neorenesansowym, ratując przed zagładą wiele detali z kamienic patrycjuszowskich, jak np. renesansowa trójarkadowa ściana kamienna z wielkiej sieni Domu Schumannów (Konertów) (ul.Długa 45 – naprzeciwko Ratusza Głównomiejskiego), kompletne wnętrze z roku 1642 z plafonem, kominkiem, posadzką i boazeriami oraz inne detale z domów przy Podwalu Staromiejskim 69/70 i ulicy Długiej 39 i 45. Renesansowy portal kamienny w sieni ratusza pochodzi z domu przy ul. Długiej 28, zaś piękne kręcone schody z Sieni Gdańskiej.

Ratusz Starego Miasta jest jedną z niewielu zabytkowych budowli gdańskich, które w niewielkim tylko stopniu ucierpiały podczas grabieży i zburzenia miasta przez wojska radzieckie w roku 1945. Dzięki temu ocalały cenne obrazy artystów gdańskich z połowy XVII wieku – cykl alegoryczny Hermana Hana i „Sybilla” Adolfa Boya.

 

 

 

 

 

 

 

Danzig – Amtsgericht.

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden-Berlin Numer: 15 020 Nadana w dniu: 22.03.1904

Ratusz Starego Miasta (niem. Altstädtisches Rathaus) – ratusz w Gdańsku na Starym Mieście, usytuowany pomiędzy Wielkim Młynem, a pokarmelickim kościołem św. Józefa.

Wzniesiony został w latach 1587-1589 (prace wykończeniowe zakończono w roku 1595) w stylu niderlandzkiego manieryzmu (chociaż uderza pewna powściągliwość w wyrazie): kontrast ceglanych elewacji z kutymi w kamieniu detalami architektonicznymi, duże okna o gęstej kratownicy wewnętrznych podziałów, kontrast surowej, kubicznej bryły budynku ze strzelistymi wieżyczkami na narożach, które niejako zapowiadają wysoki i bogato członowany hełm wieży głównej. Autorem ratusza jest Antoni van Obberghen, za twórcę kamiennego portalu uznaje się Willema van der Meera. Wzniesiony dla władz Starego Miasta, raczej dla zaspokojenia ambicji lokalnych i potrzeb reprezentacyjnych niż dla rzeczywistych treści ustrojowych, przez wiele wieków był miejscem skupiającym ówczesne życie polityczne, gospodarcze, a także naukowe i towarzyskie tej części miasta. Ze Starym Miastem i ratuszem związany był sławny gdański astronom Jan Heweliusz, który mieszkał nieopodal ratusza i pełnił funkcję ławnika oraz pierwszego rajcy; w piwnicach Ratusza składował wyprodukowane przez siebie piwo.

Wnętrza ratusza uległy gruntownej przebudowie w latach 1911-1914 w stylu neorenesansowym, ratując przed zagładą wiele detali z kamienic patrycjuszowskich, jak np. renesansowa trójarkadowa ściana kamienna z wielkiej sieni Domu Schumannów (Konertów) (ul.Długa 45 – naprzeciwko Ratusza Głównomiejskiego), kompletne wnętrze z roku 1642 z plafonem, kominkiem, posadzką i boazeriami oraz inne detale z domów przy Podwalu Staromiejskim 69/70 i ulicy Długiej 39 i 45. Renesansowy portal kamienny w sieni ratusza pochodzi z domu przy ul. Długiej 28, zaś piękne kręcone schody z Sieni Gdańskiej.

Ratusz Starego Miasta jest jedną z niewielu zabytkowych budowli gdańskich, które w niewielkim tylko stopniu ucierpiały podczas grabieży i zburzenia miasta przez wojska radzieckie w roku 1945. Dzięki temu ocalały cenne obrazy artystów gdańskich z połowy XVII wieku – cykl alegoryczny Hermana Hana i „Sybilla” Adolfa Boya.

 

 

 

Danzig – Gerichtsgebaude (fruher Altstadtisches Rathaus)

Wydawca: Kunst und Verlagsanstalt Schaar & Dathe Wydana: Trier Numer: 8 680 Nadana w dniu: Bez obiegu

 

Ratusz Starego Miasta (niem. Altstädtisches Rathaus) – ratusz w Gdańsku na Starym Mieście, usytuowany pomiędzy Wielkim Młynem, a pokarmelickim kościołem św. Józefa.

Wzniesiony został w latach 1587-1589 (prace wykończeniowe zakończono w roku 1595) w stylu niderlandzkiego manieryzmu (chociaż uderza pewna powściągliwość w wyrazie): kontrast ceglanych elewacji z kutymi w kamieniu detalami architektonicznymi, duże okna o gęstej kratownicy wewnętrznych podziałów, kontrast surowej, kubicznej bryły budynku ze strzelistymi wieżyczkami na narożach, które niejako zapowiadają wysoki i bogato członowany hełm wieży głównej. Autorem ratusza jest Antoni van Obberghen, za twórcę kamiennego portalu uznaje się Willema van der Meera. Wzniesiony dla władz Starego Miasta, raczej dla zaspokojenia ambicji lokalnych i potrzeb reprezentacyjnych niż dla rzeczywistych treści ustrojowych, przez wiele wieków był miejscem skupiającym ówczesne życie polityczne, gospodarcze, a także naukowe i towarzyskie tej części miasta. Ze Starym Miastem i ratuszem związany był sławny gdański astronom Jan Heweliusz, który mieszkał nieopodal ratusza i pełnił funkcję ławnika oraz pierwszego rajcy; w piwnicach Ratusza składował wyprodukowane przez siebie piwo.

Wnętrza ratusza uległy gruntownej przebudowie w latach 1911-1914 w stylu neorenesansowym, ratując przed zagładą wiele detali z kamienic patrycjuszowskich, jak np. renesansowa trójarkadowa ściana kamienna z wielkiej sieni Domu Schumannów (Konertów) (ul.Długa 45 – naprzeciwko Ratusza Głównomiejskiego), kompletne wnętrze z roku 1642 z plafonem, kominkiem, posadzką i boazeriami oraz inne detale z domów przy Podwalu Staromiejskim 69/70 i ulicy Długiej 39 i 45. Renesansowy portal kamienny w sieni ratusza pochodzi z domu przy ul. Długiej 28, zaś piękne kręcone schody z Sieni Gdańskiej.

Ratusz Starego Miasta jest jedną z niewielu zabytkowych budowli gdańskich, które w niewielkim tylko stopniu ucierpiały podczas grabieży i zburzenia miasta przez wojska radzieckie w roku 1945. Dzięki temu ocalały cenne obrazy artystów gdańskich z połowy XVII wieku – cykl alegoryczny Hermana Hana i „Sybilla” Adolfa Boya.

 

 

 

Alt – Danzig. Rudolf Theodor Kuhn

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901

Jedna z  60 kart z publikacji, która nosi tytuł Alt-Danzig (Charakteristiche Giebelbauten und Portale in Danzig aus der Zeit vom 14. bis 18. Jahrhundert) i została wydana z inicjatywy  Zachodniopruskiego Towarzystwa Architektów i Inżynierów przez wydawnictwo R.Th. Kuhn już po śmierci samego Kuhna w 1901 roku.

Wydawnictwo to zawiera 61 kart o wymiarach 23 cm x 32 cm na których znajduje się 115 zdjęć z widokami portali i szczytów gdańskich kamienic i spichlerzy oraz innych budynków XIX wiecznego Gdańska wykonanych przez fotografa Rudolfa Theodora Kuhn.

Danzig – Stadgraben und Garnisonkirche

Wydawca: Bruck & Shon Wydana: Meissen Numer: 3 603

Widok na Podwale Grodzkie i kościół Św. Elżbiety z prawej. W głębi po lewej Dworzec Główny.

Podwale Grodzkie było ulicą biegnącą pod wałami grodu, czyli wzdłuż wałów i obwarowań Starego Miasta w Gdańsku. Po wyburzeniu murów miejskich, zmieniono bieg głównej ulicy prowadzącej z Wrzeszcza do Głównego Miasta, lecz nazwa historyczna pozostała do dziś.

Szeroka ulica zabudowana reprezentacyjnymi gmachami powstała według projektu niemieckiego urbanisty Jacoba Stübbena.  Do 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Stadtgraben („fosa miejska”).

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Podwale_Grodzkie

 

 

Danzig – Stadtgraben. No 19 800.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 19 800 Nadana w dniu: Bez obiegu

Widok na Podwale Grodzkie i kościół Św. Elżbiety z prawej.

Podwale Grodzkie było ulicą biegnącą pod wałami grodu, czyli wzdłuż wałów i obwarowań Starego Miasta w Gdańsku. Po wyburzeniu murów miejskich, zmieniono bieg głównej ulicy prowadzącej z Wrzeszcza do Głównego Miasta, lecz nazwa historyczna pozostała do dziś.

Szeroka ulica zabudowana reprezentacyjnymi gmachami powstała według projektu niemieckiego urbanisty Jacoba Stübbena.  Do 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Stadtgraben („fosa miejska”).

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Podwale_Grodzkie

Danzig – Kriegdenkmal.

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 68 947 Nadana w dniu: 19.09.1938

Gefallenendenkmal – pomnik upamiętniający ofiary wojenne.

Wzniesiony w 1933 roku na terenie bastionu Św. Elżbiety.

Danzig – Stadgraben

Wydawca: Reinicke & Rubin Wydana: Magdeburg 1906 Numer: 19 128 Nadana w dniu: 23.05.1908

Podwale Grodzkie było ulicą biegnącą pod wałami grodu, czyli wzdłuż wałów i obwarowań Starego Miasta w Gdańsku. Po wyburzeniu murów miejskich, zmieniono bieg głównej ulicy prowadzącej z Wrzeszcza do Głównego Miasta, lecz nazwa historyczna pozostała do dziś.

Szeroka ulica zabudowana reprezentacyjnymi gmachami powstała według projektu niemieckiego urbanisty Jacoba Stübbena.  Do 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Stadtgraben („fosa miejska”).

Widoczny w centrum pocztówki Continental Hotel – nieistniejący pierwszorzędny hotel w Gdańsku, położony naprzeciwko dworca kolejowego Gdańsk Główny, a zwłaszcza budynku b. kolejowej przychodni lekarskiej.

Dysponował 90 pokojami(120 łóżek). Dysponował też restauracją, kawiarnią i winiarnią Zum Rüdesheimer. Bardzo popularny wśród Polaków, gdyż właścicielem była firma polska oraz mieściło się w nim przedstawicielstwo PBP „Orbis„. W 1922 w jednej z sal hotelu powołano Towarzystwo Przyjaciół Nauki i Sztuki. W hotelu miał też swoją siedzibę Związek Rozwoju Gdańsko-Polskich Stosunków Gospodarczych (Verband zür Förderung d. Danzig-Polnischen Wirtschaftsbeziehungen).

Przez pewien okres w 1939 w hotelu przetrzymywano (internowano) polskich oficerów z załogi Westerplatte.

Został zniszczony pod koniec II wojny światowej.

 

 

Danzig – Hotel Continental

Wydawca: Felix Jacobsohn Wydana: Danzig Numer: Brak Nadana w dniu: 12.09.1915

Continental Hotel – nieistniejący pierwszorzędny hotel w Gdańsku, położony naprzeciwko dworca kolejowego Gdańsk Główny, a zwłaszcza budynku b. kolejowej przychodni lekarskiej.

Dysponował 90 pokojami(120 łóżek). Dysponował też restauracją, kawiarnią i winiarnią Zum Rüdesheimer. Bardzo popularny wśród Polaków, gdyż właścicielem była firma polska oraz mieściło się w nim przedstawicielstwo PBP „Orbis„. W 1922 w jednej z sal hotelu powołano Towarzystwo Przyjaciół Nauki i Sztuki. W hotelu miał też swoją siedzibę Związek Rozwoju Gdańsko-Polskich Stosunków Gospodarczych (Verband zür Förderung d. Danzig-Polnischen Wirtschaftsbeziehungen).

Przez pewien okres w 1939 w hotelu przetrzymywano (internowano) polskich oficerów z załogi Westerplatte.

Został zniszczony pod koniec II wojny światowej.

Danzig – Stadtgraben

Wydawca: Herm. Lukowski Wydana: Breslau Numer: 2 812 Nadana w dniu: Bez obiegu

Podwale Grodzkie było ulicą biegnącą pod wałami grodu, czyli wzdłuż wałów i obwarowań Starego Miasta w Gdańsku. Po wyburzeniu murów miejskich, zmieniono bieg głównej ulicy prowadzącej z Wrzeszcza do Głównego Miasta, lecz nazwa historyczna pozostała do dziś.

Szeroka ulica zabudowana reprezentacyjnymi gmachami powstała według projektu niemieckiego urbanisty Jacoba Stübbena.  Do 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Stadtgraben („fosa miejska”).

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Podwale_Grodzkie

Danzig. Pfefferstadt u. Stadtgraben. No 19 799.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 19 799 Nadana w dniu: 15.06.1912

Róg ul. Korzennej (Pfefferstadt) i Podwale Grodzkie (Stadtgraben)

Nazwa ulicy Korzennej weszła w użycie zbyt dawno, by mogła odnosić się do przypraw korzennych rodem z dalekich Indii. W średniowiecznym Gdańsku znano jednakże pieprz turecki i mieloną paprykę, i być może im to właśnie jedna z piękniejszych ulic Starego Miasta zawdzięcza swoją nazwę.
Korzenne Miasto (Pfepferstadt) było przed wiekami jednym z najbardziej malowniczych rejonów grodu nad Motławą, a właściwie gdy mowa o tej właśnie dzielnicy – należałoby powiedzieć – nad kanałem Raduni. Zdobiące je kamieniczki bardzo wcześnie otrzymały szlachetny, renesansowy wystrój fasad. Urokliwe zaułki, skwery i przedproża, a także bogato zdobione szczyty domów świadczyły o zamożności mieszkańców.

Podwale Grodzkie było ulicą biegnącą pod wałami grodu, czyli wzdłuż wałów i obwarowań Starego Miasta w Gdańsku. Po wyburzeniu murów miejskich, zmieniono bieg głównej ulicy prowadzącej z Wrzeszcza do Głównego Miasta, lecz nazwa historyczna pozostała do dziś.

Szeroka ulica zabudowana reprezentacyjnymi gmachami powstała według projektu niemieckiego urbanisty Jacoba Stübbena.  Do 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Stadtgraben („fosa miejska”).

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Podwale_Grodzkie

Danzig – Stadtgraben

Wydawca: Reinicke & Rubin Wydana: Dresden Numer: Brak Nadana w dniu: 26.08.1910

Podwale Grodzkie było ulicą biegnącą pod wałami grodu, czyli wzdłuż wałów i obwarowań Starego Miasta w Gdańsku. Po wyburzeniu murów miejskich, zmieniono bieg głównej ulicy prowadzącej z Wrzeszcza do Głównego Miasta, lecz nazwa historyczna pozostała do dziś.

Szeroka ulica zabudowana reprezentacyjnymi gmachami powstała według projektu niemieckiego urbanisty Jacoba Stübbena.  Do 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Stadtgraben („fosa miejska”).

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Podwale_Grodzkie

Danzig. Stadtgraben gegenuber dem Bahnhof. No 26 046.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 26 046 Nadana w dniu: Bez obiegu

Podwale Grodzkie było ulicą biegnącą pod wałami grodu, czyli wzdłuż wałów i obwarowań Starego Miasta w Gdańsku. Po wyburzeniu murów miejskich, zmieniono bieg głównej ulicy prowadzącej z Wrzeszcza do Głównego Miasta, lecz nazwa historyczna pozostała do dziś.

Szeroka ulica zabudowana reprezentacyjnymi gmachami powstała według projektu niemieckiego urbanisty Jacoba Stübbena.  Do 1945 ulica nosiła niemieckojęzyczną nazwę Stadtgraben („fosa miejska”).

Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Podwale_Grodzkie

Danzig – Hauptbahnhof.

Wydawca: Ottmar Zieher Wydana: Munchen Nadana w dniu: 13.08.1902

 

Reprezentacyjny i przestronny Dworzec Główny został wybudowany w latach 1894-1900, w stylu tzw. „gdańskiego renesansu” wg projektu Aleksandra Ruedella, Paula Thoemera i Georga Cuny’ego. Jest zlepkiem eklektycznych form renesansu i baroku. Gmach dworca i wieżę zbudowano z cegły i bogato ozdobiono piaskowcem z Wartkowic. Uroczyste otwarcie dworca miało miejsce 30 października 1900 r. Główny gmach zwany był wówczas „budynkiem powitalnym” (Empfangsgebäude). Wieża o wysokości 50 m (z zegarami) została zbudowana w latach 1900-1903. Spełniała funkcję ukrytej, wkomponowanej w zabudowę wieży ciśnień, do czasu zelektryfikowania kolei. Tarcze zegarowe (o średnicy 3,25 m) umieszczone zostały na wysokości 25,6 m.

Układ dworca odpowiadał najnowszym ówcześnie osiągnięciom i wymogom. Wyposażony został w dużą halę recepcyjną z kasami, przechowalnię bagażu, budki telefoniczne, urząd telegraficzny, komisariat policji, poczekalnie wspólną dla klas I i II, oraz osobne dla III i IV klasy, umywalnię, toaletę męską oraz damską i bufet.

Wybudowanie dworca spowodowało zmiany w tej części miasta. Okolice w pobliżu stały się terenami atrakcyjnymi dla inwestorów, przede wszystkim branży hotelarskiej. Jednak już niedługo po uruchomieniu wskazywano na jego niefortunną lokalizację między miastem, a Górą Gradową, w wyniku której niemożliwa była jego rozbudowa w miarę zwiększających się potrzeb miasta.

W 1945 został podpalony, a po II wojnie światowej odrestaurowany. Wieża uniknęła spalenia.

 

 

Danzig – Am Hauptbahnhof.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Nadana w dniu: 05.09.1901

 

Reprezentacyjny i przestronny Dworzec Główny został wybudowany w latach 1894-1900, w stylu tzw. „gdańskiego renesansu” wg projektu Aleksandra Ruedella, Paula Thoemera i Georga Cuny’ego. Jest zlepkiem eklektycznych form renesansu i baroku. Gmach dworca i wieżę zbudowano z cegły i bogato ozdobiono piaskowcem z Wartkowic. Uroczyste otwarcie dworca miało miejsce 30 października 1900 r. Główny gmach zwany był wówczas „budynkiem powitalnym” (Empfangsgebäude). Wieża o wysokości 50 m (z zegarami) została zbudowana w latach 1900-1903. Spełniała funkcję ukrytej, wkomponowanej w zabudowę wieży ciśnień, do czasu zelektryfikowania kolei. Tarcze zegarowe (o średnicy 3,25 m) umieszczone zostały na wysokości 25,6 m.

Układ dworca odpowiadał najnowszym ówcześnie osiągnięciom i wymogom. Wyposażony został w dużą halę recepcyjną z kasami, przechowalnię bagażu, budki telefoniczne, urząd telegraficzny, komisariat policji, poczekalnie wspólną dla klas I i II, oraz osobne dla III i IV klasy, umywalnię, toaletę męską oraz damską i bufet.

Wybudowanie dworca spowodowało zmiany w tej części miasta. Okolice w pobliżu stały się terenami atrakcyjnymi dla inwestorów, przede wszystkim branży hotelarskiej. Jednak już niedługo po uruchomieniu wskazywano na jego niefortunną lokalizację między miastem, a Górą Gradową, w wyniku której niemożliwa była jego rozbudowa w miarę zwiększających się potrzeb miasta.

W 1945 został podpalony, a po II wojnie światowej odrestaurowany. Wieża uniknęła spalenia.

 

Danzig. Bahnhofsplatz. No 26 066.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 26 066 Nadana w dniu: 27.06.1909.

Reprezentacyjny i przestronny Dworzec Główny został wybudowany w latach 1894-1900, w stylu tzw. „gdańskiego renesansu” wg projektu Aleksandra Ruedella, Paula Thoemera i Georga Cuny’ego. Jest zlepkiem eklektycznych form renesansu i baroku. Gmach dworca i wieżę zbudowano z cegły i bogato ozdobiono piaskowcem z Wartkowic. Uroczyste otwarcie dworca miało miejsce 30 października 1900 r. Główny gmach zwany był wówczas „budynkiem powitalnym” (Empfangsgebäude). Wieża o wysokości 50 m (z zegarami) została zbudowana w latach 1900-1903. Spełniała funkcję ukrytej, wkomponowanej w zabudowę wieży ciśnień, do czasu zelektryfikowania kolei. Tarcze zegarowe (o średnicy 3,25 m) umieszczone zostały na wysokości 25,6 m.

Układ dworca odpowiadał najnowszym ówcześnie osiągnięciom i wymogom. Wyposażony został w dużą halę recepcyjną z kasami, przechowalnię bagażu, budki telefoniczne, urząd telegraficzny, komisariat policji, poczekalnie wspólną dla klas I i II, oraz osobne dla III i IV klasy, umywalnię, toaletę męską oraz damską i bufet.

Wybudowanie dworca spowodowało zmiany w tej części miasta. Okolice w pobliżu stały się terenami atrakcyjnymi dla inwestorów, przede wszystkim branży hotelarskiej. Jednak już niedługo po uruchomieniu wskazywano na jego niefortunną lokalizację między miastem, a Górą Gradową, w wyniku której niemożliwa była jego rozbudowa w miarę zwiększających się potrzeb miasta.

W 1945 został podpalony, a po II wojnie światowej odrestaurowany. Wieża uniknęła spalenia.

Danzig – Hauptbahnhof

Wydawca: Brak Wydana: Brak Numer: 87 520 Nadana w dniu: 25.09.1915

Widok na Dworzec Główny oraz na dzisiejsze Wały Jagiellońskie a przedwojenną ulice Stadgraben.

Około 1867 w rejonie dzisiejszego Dworca Głównego zbudowano niewielki, prowizoryczny dworzec pasażerski „Brama Wyżynna”. Dostęp do niego był jedynie od zachodu, od strony położonej wyżej tzw. „Promenady” (ul. 3 Maja). Od wschodu dworzec od miasta oddzielała jeszcze fosa nowożytnychfortyfikacji Gdańska. Dworzec można było zacząć rozbudowywać dopiero po zasypaniu starej fosy i zlikwidowaniu zachodnich bastionów.

Oficjalna nazwa inwestycji brzmiała: „Rozbudowa dworca Gdańsk Brama Wyżynna”, a na jej realizację przeznaczono specjalną ustawą kwotę 5 milionów marek.

Reprezentacyjny i przestronny Dworzec Główny został wybudowany w latach 1894-1900, w stylu tzw. „gdańskiego renesansu” wg projektu Aleksandra Ruedella, Paula Thoemera i Georga Cuny’ego. Jest zlepkiem eklektycznych form renesansu i baroku. Gmach dworca i wieżę zbudowano z cegły i bogato ozdobiono piaskowcem z Wartkowic. Uroczyste otwarcie dworca miało miejsce 30 października 1900 r. Główny gmach zwany był wówczas „budynkiem powitalnym” (Empfangsgebäude). Wieża o wysokości 50 m (z zegarami) została zbudowana w latach 1900-1903. Spełniała funkcję ukrytej, wkomponowanej w zabudowę wieży ciśnień, do czasu zelektryfikowania kolei. Tarcze zegarowe (o średnicy 3,25 m) umieszczone zostały na wysokości 25,6 m.

Układ dworca odpowiadał najnowszym ówcześnie osiągnięciom i wymogom. Wyposażony został w dużą halę recepcyjną z kasami, przechowalnię bagażu, budki telefoniczne, urząd telegraficzny, komisariat policji, poczekalnie wspólną dla klas I i II, oraz osobne dla III i IV klasy, umywalnię, toaletę męską oraz damską i bufet.

Wybudowanie dworca spowodowało zmiany w tej części miasta. Okolice w pobliżu stały się terenami atrakcyjnymi dla inwestorów, przede wszystkim branży hotelarskiej. Jednak już niedługo po uruchomieniu wskazywano na jego niefortunną lokalizację między miastem, a Górą Gradową, w wyniku której niemożliwa była jego rozbudowa w miarę zwiększających się potrzeb miasta.

W 1945 został podpalony, a po II wojnie światowej odrestaurowany. Wieża uniknęła spalenia.

 

 

Danzig. Hauptbahnhof. No 21 695.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 21695 Nadana w dniu: 06.07.1906

Około 1867 w rejonie dzisiejszego Dworca Głównego zbudowano niewielki, prowizoryczny dworzec pasażerski „Brama Wyżynna”. Dostęp do niego był jedynie od zachodu, od strony położonej wyżej tzw. „Promenady” (ul. 3 Maja). Od wschodu dworzec od miasta oddzielała jeszcze fosa nowożytnychfortyfikacji Gdańska. Dworzec można było zacząć rozbudowywać dopiero po zasypaniu starej fosy i zlikwidowaniu zachodnich bastionów.

Oficjalna nazwa inwestycji brzmiała: „Rozbudowa dworca Gdańsk Brama Wyżynna”, a na jej realizację przeznaczono specjalną ustawą kwotę 5 milionów marek.

Reprezentacyjny i przestronny Dworzec Główny został wybudowany w latach 1894-1900, w stylu tzw. „gdańskiego renesansu” wg projektu Aleksandra Ruedella, Paula Thoemera i Georga Cuny’ego. Jest zlepkiem eklektycznych form renesansu i baroku. Gmach dworca i wieżę zbudowano z cegły i bogato ozdobiono piaskowcem z Wartkowic. Uroczyste otwarcie dworca miało miejsce 30 października 1900 r. Główny gmach zwany był wówczas „budynkiem powitalnym” (Empfangsgebäude). Wieża o wysokości 50 m (z zegarami) została zbudowana w latach 1900-1903. Spełniała funkcję ukrytej, wkomponowanej w zabudowę wieży ciśnień, do czasu zelektryfikowania kolei. Tarcze zegarowe (o średnicy 3,25 m) umieszczone zostały na wysokości 25,6 m.

Układ dworca odpowiadał najnowszym ówcześnie osiągnięciom i wymogom. Wyposażony został w dużą halę recepcyjną z kasami, przechowalnię bagażu, budki telefoniczne, urząd telegraficzny, komisariat policji, poczekalnie wspólną dla klas I i II, oraz osobne dla III i IV klasy, umywalnię, toaletę męską oraz damską i bufet.

Wybudowanie dworca spowodowało zmiany w tej części miasta. Okolice w pobliżu stały się terenami atrakcyjnymi dla inwestorów, przede wszystkim branży hotelarskiej. Jednak już niedługo po uruchomieniu wskazywano na jego niefortunną lokalizację między miastem, a Górą Gradową, w wyniku której niemożliwa była jego rozbudowa w miarę zwiększających się potrzeb miasta.

W 1945 został podpalony, a po II wojnie światowej odrestaurowany. Wieża uniknęła spalenia.

 

Danzig – Bahnhof. No 11 616

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 11 616 Nadana w dniu: 30.09.1906

Około 1867 w rejonie dzisiejszego Dworca Głównego zbudowano niewielki, prowizoryczny dworzec pasażerski „Brama Wyżynna”. Dostęp do niego był jedynie od zachodu, od strony położonej wyżej tzw. „Promenady” (ul. 3 Maja). Od wschodu dworzec od miasta oddzielała jeszcze fosa nowożytnychfortyfikacji Gdańska. Dworzec można było zacząć rozbudowywać dopiero po zasypaniu starej fosy i zlikwidowaniu zachodnich bastionów.

Oficjalna nazwa inwestycji brzmiała: „Rozbudowa dworca Gdańsk Brama Wyżynna”, a na jej realizację przeznaczono specjalną ustawą kwotę 5 milionów marek.

Reprezentacyjny i przestronny Dworzec Główny został wybudowany w latach 1894-1900, w stylu tzw. „gdańskiego renesansu” wg projektu Aleksandra Ruedella, Paula Thoemera i Georga Cuny’ego. Jest zlepkiem eklektycznych form renesansu i baroku. Gmach dworca i wieżę zbudowano z cegły i bogato ozdobiono piaskowcem z Wartkowic. Uroczyste otwarcie dworca miało miejsce 30 października 1900 r. Główny gmach zwany był wówczas „budynkiem powitalnym” (Empfangsgebäude). Wieża o wysokości 50 m (z zegarami) została zbudowana w latach 1900-1903. Spełniała funkcję ukrytej, wkomponowanej w zabudowę wieży ciśnień, do czasu zelektryfikowania kolei. Tarcze zegarowe (o średnicy 3,25 m) umieszczone zostały na wysokości 25,6 m.

Układ dworca odpowiadał najnowszym ówcześnie osiągnięciom i wymogom. Wyposażony został w dużą halę recepcyjną z kasami, przechowalnię bagażu, budki telefoniczne, urząd telegraficzny, komisariat policji, poczekalnie wspólną dla klas I i II, oraz osobne dla III i IV klasy, umywalnię, toaletę męską oraz damską i bufet.

Wybudowanie dworca spowodowało zmiany w tej części miasta. Okolice w pobliżu stały się terenami atrakcyjnymi dla inwestorów, przede wszystkim branży hotelarskiej. Jednak już niedługo po uruchomieniu wskazywano na jego niefortunną lokalizację między miastem, a Górą Gradową, w wyniku której niemożliwa była jego rozbudowa w miarę zwiększających się potrzeb miasta.

W 1945 został podpalony, a po II wojnie światowej odrestaurowany. Wieża uniknęła spalenia.

 

 

Danzig – Bahnhof. No 11 616.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 11 616 Nadana w dniu: 11.04.1903

Około 1867 w rejonie dzisiejszego Dworca Głównego zbudowano niewielki, prowizoryczny dworzec pasażerski „Brama Wyżynna”. Dostęp do niego był jedynie od zachodu, od strony położonej wyżej tzw. „Promenady” (ul. 3 Maja). Od wschodu dworzec od miasta oddzielała jeszcze fosa nowożytnychfortyfikacji Gdańska. Dworzec można było zacząć rozbudowywać dopiero po zasypaniu starej fosy i zlikwidowaniu zachodnich bastionów.

Oficjalna nazwa inwestycji brzmiała: „Rozbudowa dworca Gdańsk Brama Wyżynna”, a na jej realizację przeznaczono specjalną ustawą kwotę 5 milionów marek.

Reprezentacyjny i przestronny Dworzec Główny został wybudowany w latach 1894-1900, w stylu tzw. „gdańskiego renesansu” wg projektu Aleksandra Ruedella, Paula Thoemera i Georga Cuny’ego. Jest zlepkiem eklektycznych form renesansu i baroku. Gmach dworca i wieżę zbudowano z cegły i bogato ozdobiono piaskowcem z Wartkowic. Uroczyste otwarcie dworca miało miejsce 30 października 1900 r. Główny gmach zwany był wówczas „budynkiem powitalnym” (Empfangsgebäude). Wieża o wysokości 50 m (z zegarami) została zbudowana w latach 1900-1903. Spełniała funkcję ukrytej, wkomponowanej w zabudowę wieży ciśnień, do czasu zelektryfikowania kolei. Tarcze zegarowe (o średnicy 3,25 m) umieszczone zostały na wysokości 25,6 m.

Układ dworca odpowiadał najnowszym ówcześnie osiągnięciom i wymogom. Wyposażony został w dużą halę recepcyjną z kasami, przechowalnię bagażu, budki telefoniczne, urząd telegraficzny, komisariat policji, poczekalnie wspólną dla klas I i II, oraz osobne dla III i IV klasy, umywalnię, toaletę męską oraz damską i bufet.

Wybudowanie dworca spowodowało zmiany w tej części miasta. Okolice w pobliżu stały się terenami atrakcyjnymi dla inwestorów, przede wszystkim branży hotelarskiej. Jednak już niedługo po uruchomieniu wskazywano na jego niefortunną lokalizację między miastem, a Górą Gradową, w wyniku której niemożliwa była jego rozbudowa w miarę zwiększających się potrzeb miasta.

W 1945 został podpalony, a po II wojnie światowej odrestaurowany. Wieża uniknęła spalenia.

 

Danzig – Hauptbahnhof

Wydawca: Gebr. Freymann G.m.b.H Wydana: Danzig Numer: 30 584 Nadana w dniu: 15.01.1917

Poniżej pocztówka z tym samym widokiem ale wydana przez innego, nieznanego wydawcę.

 

 

 

Około 1867 w rejonie dzisiejszego Dworca Głównego zbudowano niewielki, prowizoryczny dworzec pasażerski „Brama Wyżynna”. Dostęp do niego był jedynie od zachodu, od strony położonej wyżej tzw. „Promenady” (ul. 3 Maja). Od wschodu dworzec od miasta oddzielała jeszcze fosa nowożytnychfortyfikacji Gdańska. Dworzec można było zacząć rozbudowywać dopiero po zasypaniu starej fosy i zlikwidowaniu zachodnich bastionów.

Oficjalna nazwa inwestycji brzmiała: „Rozbudowa dworca Gdańsk Brama Wyżynna”, a na jej realizację przeznaczono specjalną ustawą kwotę 5 milionów marek.

Reprezentacyjny i przestronny Dworzec Główny został wybudowany w latach 1894-1900, w stylu tzw. „gdańskiego renesansu” wg projektu Aleksandra Ruedella, Paula Thoemera i Georga Cuny’ego. Jest zlepkiem eklektycznych form renesansu i baroku. Gmach dworca i wieżę zbudowano z cegły i bogato ozdobiono piaskowcem z Wartkowic. Uroczyste otwarcie dworca miało miejsce 30 października 1900 r. Główny gmach zwany był wówczas „budynkiem powitalnym” (Empfangsgebäude). Wieża o wysokości 50 m (z zegarami) została zbudowana w latach 1900-1903. Spełniała funkcję ukrytej, wkomponowanej w zabudowę wieży ciśnień, do czasu zelektryfikowania kolei. Tarcze zegarowe (o średnicy 3,25 m) umieszczone zostały na wysokości 25,6 m.

Układ dworca odpowiadał najnowszym ówcześnie osiągnięciom i wymogom. Wyposażony został w dużą halę recepcyjną z kasami, przechowalnię bagażu, budki telefoniczne, urząd telegraficzny, komisariat policji, poczekalnie wspólną dla klas I i II, oraz osobne dla III i IV klasy, umywalnię, toaletę męską oraz damską i bufet.

Wybudowanie dworca spowodowało zmiany w tej części miasta. Okolice w pobliżu stały się terenami atrakcyjnymi dla inwestorów, przede wszystkim branży hotelarskiej. Jednak już niedługo po uruchomieniu wskazywano na jego niefortunną lokalizację między miastem, a Górą Gradową, w wyniku której niemożliwa była jego rozbudowa w miarę zwiększających się potrzeb miasta.

W 1945 został podpalony, a po II wojnie światowej odrestaurowany. Wieża uniknęła spalenia.

 

Danzig. Hauptbahnhof. No Dzg 72.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Dzg. 72 Nadana w dniu: 26.07.1906

Około 1867 w rejonie dzisiejszego Dworca Głównego zbudowano niewielki, prowizoryczny dworzec pasażerski „Brama Wyżynna”. Dostęp do niego był jedynie od zachodu, od strony położonej wyżej tzw. „Promenady” (ul. 3 Maja). Od wschodu dworzec od miasta oddzielała jeszcze fosa nowożytnychfortyfikacji Gdańska. Dworzec można było zacząć rozbudowywać dopiero po zasypaniu starej fosy i zlikwidowaniu zachodnich bastionów.

Oficjalna nazwa inwestycji brzmiała: „Rozbudowa dworca Gdańsk Brama Wyżynna”, a na jej realizację przeznaczono specjalną ustawą kwotę 5 milionów marek.

Reprezentacyjny i przestronny Dworzec Główny został wybudowany w latach 1894-1900, w stylu tzw. „gdańskiego renesansu” wg projektu Aleksandra Ruedella, Paula Thoemera i Georga Cuny’ego. Jest zlepkiem eklektycznych form renesansu i baroku. Gmach dworca i wieżę zbudowano z cegły i bogato ozdobiono piaskowcem z Wartkowic. Uroczyste otwarcie dworca miało miejsce 30 października 1900 r. Główny gmach zwany był wówczas „budynkiem powitalnym” (Empfangsgebäude). Wieża o wysokości 50 m (z zegarami) została zbudowana w latach 1900-1903. Spełniała funkcję ukrytej, wkomponowanej w zabudowę wieży ciśnień, do czasu zelektryfikowania kolei. Tarcze zegarowe (o średnicy 3,25 m) umieszczone zostały na wysokości 25,6 m.

Układ dworca odpowiadał najnowszym ówcześnie osiągnięciom i wymogom. Wyposażony został w dużą halę recepcyjną z kasami, przechowalnię bagażu, budki telefoniczne, urząd telegraficzny, komisariat policji, poczekalnie wspólną dla klas I i II, oraz osobne dla III i IV klasy, umywalnię, toaletę męską oraz damską i bufet.

Wybudowanie dworca spowodowało zmiany w tej części miasta. Okolice w pobliżu stały się terenami atrakcyjnymi dla inwestorów, przede wszystkim branży hotelarskiej. Jednak już niedługo po uruchomieniu wskazywano na jego niefortunną lokalizację między miastem, a Górą Gradową, w wyniku której niemożliwa była jego rozbudowa w miarę zwiększających się potrzeb miasta.

W 1945 został podpalony, a po II wojnie światowej odrestaurowany. Wieża uniknęła spalenia.

 

Danzig – Haupbahnhof

Wydawca: Foto-Sonnke Wydana: Danzig Numer: Brak Nadana w dniu: 18.06.1942

Około 1867 w rejonie dzisiejszego Dworca Głównego zbudowano niewielki, prowizoryczny dworzec pasażerski „Brama Wyżynna”. Dostęp do niego był jedynie od zachodu, od strony położonej wyżej tzw. „Promenady” (ul. 3 Maja). Od wschodu dworzec od miasta oddzielała jeszcze fosa nowożytnychfortyfikacji Gdańska. Dworzec można było zacząć rozbudowywać dopiero po zasypaniu starej fosy i zlikwidowaniu zachodnich bastionów.

Oficjalna nazwa inwestycji brzmiała: „Rozbudowa dworca Gdańsk Brama Wyżynna”, a na jej realizację przeznaczono specjalną ustawą kwotę 5 milionów marek.

Reprezentacyjny i przestronny Dworzec Główny został wybudowany w latach 1894-1900, w stylu tzw. „gdańskiego renesansu” wg projektu Aleksandra Ruedella, Paula Thoemera i Georga Cuny’ego. Jest zlepkiem eklektycznych form renesansu i baroku. Gmach dworca i wieżę zbudowano z cegły i bogato ozdobiono piaskowcem z Wartkowic. Uroczyste otwarcie dworca miało miejsce 30 października 1900 r. Główny gmach zwany był wówczas „budynkiem powitalnym” (Empfangsgebäude). Wieża o wysokości 50 m (z zegarami) została zbudowana w latach 1900-1903. Spełniała funkcję ukrytej, wkomponowanej w zabudowę wieży ciśnień, do czasu zelektryfikowania kolei. Tarcze zegarowe (o średnicy 3,25 m) umieszczone zostały na wysokości 25,6 m.

Układ dworca odpowiadał najnowszym ówcześnie osiągnięciom i wymogom. Wyposażony został w dużą halę recepcyjną z kasami, przechowalnię bagażu, budki telefoniczne, urząd telegraficzny, komisariat policji, poczekalnie wspólną dla klas I i II, oraz osobne dla III i IV klasy, umywalnię, toaletę męską oraz damską i bufet.

Wybudowanie dworca spowodowało zmiany w tej części miasta. Okolice w pobliżu stały się terenami atrakcyjnymi dla inwestorów, przede wszystkim branży hotelarskiej. Jednak już niedługo po uruchomieniu wskazywano na jego niefortunną lokalizację między miastem, a Górą Gradową, w wyniku której niemożliwa była jego rozbudowa w miarę zwiększających się potrzeb miasta.

W 1945 został podpalony, a po II wojnie światowej odrestaurowany. Wieża uniknęła spalenia.

 

Danzig – Bahnhof Haupteingang

Wydawca: Reinicke & Rubin Wydana: Magdeburg 1909 Numer: Brak Nadana w dniu: 08.09.1911

 

 

Około 1867 w rejonie dzisiejszego Dworca Głównego zbudowano niewielki, prowizoryczny dworzec pasażerski „Brama Wyżynna”. Dostęp do niego był jedynie od zachodu, od strony położonej wyżej tzw. „Promenady” (ul. 3 Maja). Od wschodu dworzec od miasta oddzielała jeszcze fosa nowożytnychfortyfikacji Gdańska. Dworzec można było zacząć rozbudowywać dopiero po zasypaniu starej fosy i zlikwidowaniu zachodnich bastionów.

Oficjalna nazwa inwestycji brzmiała: „Rozbudowa dworca Gdańsk Brama Wyżynna”, a na jej realizację przeznaczono specjalną ustawą kwotę 5 milionów marek.

Reprezentacyjny i przestronny Dworzec Główny został wybudowany w latach 1894-1900, w stylu tzw. „gdańskiego renesansu” wg projektu Aleksandra Ruedella, Paula Thoemera i Georga Cuny’ego. Jest zlepkiem eklektycznych form renesansu i baroku. Gmach dworca i wieżę zbudowano z cegły i bogato ozdobiono piaskowcem z Wartkowic. Uroczyste otwarcie dworca miało miejsce 30 października 1900 r. Główny gmach zwany był wówczas „budynkiem powitalnym” (Empfangsgebäude). Wieża o wysokości 50 m (z zegarami) została zbudowana w latach 1900-1903. Spełniała funkcję ukrytej, wkomponowanej w zabudowę wieży ciśnień, do czasu zelektryfikowania kolei. Tarcze zegarowe (o średnicy 3,25 m) umieszczone zostały na wysokości 25,6 m.

Układ dworca odpowiadał najnowszym ówcześnie osiągnięciom i wymogom. Wyposażony został w dużą halę recepcyjną z kasami, przechowalnię bagażu, budki telefoniczne, urząd telegraficzny, komisariat policji, poczekalnie wspólną dla klas I i II, oraz osobne dla III i IV klasy, umywalnię, toaletę męską oraz damską i bufet.

Wybudowanie dworca spowodowało zmiany w tej części miasta. Okolice w pobliżu stały się terenami atrakcyjnymi dla inwestorów, przede wszystkim branży hotelarskiej. Jednak już niedługo po uruchomieniu wskazywano na jego niefortunną lokalizację między miastem, a Górą Gradową, w wyniku której niemożliwa była jego rozbudowa w miarę zwiększających się potrzeb miasta.

W 1945 został podpalony, a po II wojnie światowej odrestaurowany. Wieża uniknęła spalenia.

Danzig – Hauptbahnhof

Wydawca: C.B.B., Walter Silber Wydana: Breslau 13 Numer: 6 Nadana w dniu: Bez obiegu

Około 1867 w rejonie dzisiejszego Dworca Głównego zbudowano niewielki, prowizoryczny dworzec pasażerski „Brama Wyżynna”. Dostęp do niego był jedynie od zachodu, od strony położonej wyżej tzw. „Promenady” (ul. 3 Maja). Od wschodu dworzec od miasta oddzielała jeszcze fosa nowożytnychfortyfikacji Gdańska. Dworzec można było zacząć rozbudowywać dopiero po zasypaniu starej fosy i zlikwidowaniu zachodnich bastionów.

Oficjalna nazwa inwestycji brzmiała: „Rozbudowa dworca Gdańsk Brama Wyżynna”, a na jej realizację przeznaczono specjalną ustawą kwotę 5 milionów marek.

Reprezentacyjny i przestronny Dworzec Główny został wybudowany w latach 1894-1900, w stylu tzw. „gdańskiego renesansu” wg projektu Aleksandra Ruedella, Paula Thoemera i Georga Cuny’ego. Jest zlepkiem eklektycznych form renesansu i baroku. Gmach dworca i wieżę zbudowano z cegły i bogato ozdobiono piaskowcem z Wartkowic. Uroczyste otwarcie dworca miało miejsce 30 października 1900 r. Główny gmach zwany był wówczas „budynkiem powitalnym” (Empfangsgebäude). Wieża o wysokości 50 m (z zegarami) została zbudowana w latach 1900-1903. Spełniała funkcję ukrytej, wkomponowanej w zabudowę wieży ciśnień, do czasu zelektryfikowania kolei. Tarcze zegarowe (o średnicy 3,25 m) umieszczone zostały na wysokości 25,6 m.

Układ dworca odpowiadał najnowszym ówcześnie osiągnięciom i wymogom. Wyposażony został w dużą halę recepcyjną z kasami, przechowalnię bagażu, budki telefoniczne, urząd telegraficzny, komisariat policji, poczekalnie wspólną dla klas I i II, oraz osobne dla III i IV klasy, umywalnię, toaletę męską oraz damską i bufet.

Wybudowanie dworca spowodowało zmiany w tej części miasta. Okolice w pobliżu stały się terenami atrakcyjnymi dla inwestorów, przede wszystkim branży hotelarskiej. Jednak już niedługo po uruchomieniu wskazywano na jego niefortunną lokalizację między miastem, a Górą Gradową, w wyniku której niemożliwa była jego rozbudowa w miarę zwiększających się potrzeb miasta.

W 1945 został podpalony, a po II wojnie światowej odrestaurowany. Wieża uniknęła spalenia.

 

Danzig – Parthie am Hauptbahnhof

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: Brak Nadana w dniu: 21.11.1903

Widok na Dworzec Główny oraz na Szkołę Wojenną przy ul. 3 Maja (po lewej u góry)

Około 1867 w rejonie dzisiejszego Dworca Głównego zbudowano niewielki, prowizoryczny dworzec pasażerski „Brama Wyżynna”. Dostęp do niego był jedynie od zachodu, od strony położonej wyżej tzw. „Promenady” (ul. 3 Maja). Od wschodu dworzec od miasta oddzielała jeszcze fosa nowożytnychfortyfikacji Gdańska. Dworzec można było zacząć rozbudowywać dopiero po zasypaniu starej fosy i zlikwidowaniu zachodnich bastionów.

Oficjalna nazwa inwestycji brzmiała: „Rozbudowa dworca Gdańsk Brama Wyżynna”, a na jej realizację przeznaczono specjalną ustawą kwotę 5 milionów marek.

Reprezentacyjny i przestronny Dworzec Główny został wybudowany w latach 1894-1900, w stylu tzw. „gdańskiego renesansu” wg projektu Aleksandra Ruedella, Paula Thoemera i Georga Cuny’ego. Jest zlepkiem eklektycznych form renesansu i baroku. Gmach dworca i wieżę zbudowano z cegły i bogato ozdobiono piaskowcem z Wartkowic. Uroczyste otwarcie dworca miało miejsce 30 października 1900 r. Główny gmach zwany był wówczas „budynkiem powitalnym” (Empfangsgebäude). Wieża o wysokości 50 m (z zegarami) została zbudowana w latach 1900-1903. Spełniała funkcję ukrytej, wkomponowanej w zabudowę wieży ciśnień, do czasu zelektryfikowania kolei. Tarcze zegarowe (o średnicy 3,25 m) umieszczone zostały na wysokości 25,6 m.

Układ dworca odpowiadał najnowszym ówcześnie osiągnięciom i wymogom. Wyposażony został w dużą halę recepcyjną z kasami, przechowalnię bagażu, budki telefoniczne, urząd telegraficzny, komisariat policji, poczekalnie wspólną dla klas I i II, oraz osobne dla III i IV klasy, umywalnię, toaletę męską oraz damską i bufet.

Wybudowanie dworca spowodowało zmiany w tej części miasta. Okolice w pobliżu stały się terenami atrakcyjnymi dla inwestorów, przede wszystkim branży hotelarskiej. Jednak już niedługo po uruchomieniu wskazywano na jego niefortunną lokalizację między miastem, a Górą Gradową, w wyniku której niemożliwa była jego rozbudowa w miarę zwiększających się potrzeb miasta.

W 1945 został podpalony, a po II wojnie światowej odrestaurowany. Wieża uniknęła spalenia.

Danzig – Blick auf Hauptbahnhof und Stadtgraben.

Wydawca: Verl.-Anstalt G.m.b.H. Wydana: Breslau Numer: 32787 Nadana w dniu: Bez obiegu

Widok na Dworzec Główny oraz na dzisiejsze Wały Jagiellońskie a przedwojenną ulice Stadgraben. Po prawej widoczna wieża kościoła Św. Elżbiety.

Około 1867 w rejonie dzisiejszego Dworca Głównego zbudowano niewielki, prowizoryczny dworzec pasażerski „Brama Wyżynna”. Dostęp do niego był jedynie od zachodu, od strony położonej wyżej tzw. „Promenady” (ul. 3 Maja). Od wschodu dworzec od miasta oddzielała jeszcze fosa nowożytnychfortyfikacji Gdańska. Dworzec można było zacząć rozbudowywać dopiero po zasypaniu starej fosy i zlikwidowaniu zachodnich bastionów.

Oficjalna nazwa inwestycji brzmiała: „Rozbudowa dworca Gdańsk Brama Wyżynna”, a na jej realizację przeznaczono specjalną ustawą kwotę 5 milionów marek.

Reprezentacyjny i przestronny Dworzec Główny został wybudowany w latach 1894-1900, w stylu tzw. „gdańskiego renesansu” wg projektu Aleksandra Ruedella, Paula Thoemera i Georga Cuny’ego. Jest zlepkiem eklektycznych form renesansu i baroku. Gmach dworca i wieżę zbudowano z cegły i bogato ozdobiono piaskowcem z Wartkowic. Uroczyste otwarcie dworca miało miejsce 30 października 1900 r. Główny gmach zwany był wówczas „budynkiem powitalnym” (Empfangsgebäude). Wieża o wysokości 50 m (z zegarami) została zbudowana w latach 1900-1903. Spełniała funkcję ukrytej, wkomponowanej w zabudowę wieży ciśnień, do czasu zelektryfikowania kolei. Tarcze zegarowe (o średnicy 3,25 m) umieszczone zostały na wysokości 25,6 m.

Układ dworca odpowiadał najnowszym ówcześnie osiągnięciom i wymogom. Wyposażony został w dużą halę recepcyjną z kasami, przechowalnię bagażu, budki telefoniczne, urząd telegraficzny, komisariat policji, poczekalnie wspólną dla klas I i II, oraz osobne dla III i IV klasy, umywalnię, toaletę męską oraz damską i bufet.

Wybudowanie dworca spowodowało zmiany w tej części miasta. Okolice w pobliżu stały się terenami atrakcyjnymi dla inwestorów, przede wszystkim branży hotelarskiej. Jednak już niedługo po uruchomieniu wskazywano na jego niefortunną lokalizację między miastem, a Górą Gradową, w wyniku której niemożliwa była jego rozbudowa w miarę zwiększających się potrzeb miasta.

W 1945 został podpalony, a po II wojnie światowej odrestaurowany. Wieża uniknęła spalenia.

Danzig. Blick auf New Danzig. No 513.

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig 1904 Numer: 513 Nadana w dniu: 24.06.1916

Widok na Dworzec Główny oraz na dzisiejsze Wały Jagiellońskie a przedwojenną ulice Stadgraben. Po prawej widoczna wieża kościoła Św. Elżbiety.

Około 1867 w rejonie dzisiejszego Dworca Głównego zbudowano niewielki, prowizoryczny dworzec pasażerski „Brama Wyżynna”. Dostęp do niego był jedynie od zachodu, od strony położonej wyżej tzw. „Promenady” (ul. 3 Maja). Od wschodu dworzec od miasta oddzielała jeszcze fosa nowożytnychfortyfikacji Gdańska. Dworzec można było zacząć rozbudowywać dopiero po zasypaniu starej fosy i zlikwidowaniu zachodnich bastionów.

Oficjalna nazwa inwestycji brzmiała: „Rozbudowa dworca Gdańsk Brama Wyżynna”, a na jej realizację przeznaczono specjalną ustawą kwotę 5 milionów marek.

Reprezentacyjny i przestronny Dworzec Główny został wybudowany w latach 1894-1900, w stylu tzw. „gdańskiego renesansu” wg projektu Aleksandra Ruedella, Paula Thoemera i Georga Cuny’ego. Jest zlepkiem eklektycznych form renesansu i baroku. Gmach dworca i wieżę zbudowano z cegły i bogato ozdobiono piaskowcem z Wartkowic. Uroczyste otwarcie dworca miało miejsce 30 października 1900 r. Główny gmach zwany był wówczas „budynkiem powitalnym” (Empfangsgebäude). Wieża o wysokości 50 m (z zegarami) została zbudowana w latach 1900-1903. Spełniała funkcję ukrytej, wkomponowanej w zabudowę wieży ciśnień, do czasu zelektryfikowania kolei. Tarcze zegarowe (o średnicy 3,25 m) umieszczone zostały na wysokości 25,6 m.

Układ dworca odpowiadał najnowszym ówcześnie osiągnięciom i wymogom. Wyposażony został w dużą halę recepcyjną z kasami, przechowalnię bagażu, budki telefoniczne, urząd telegraficzny, komisariat policji, poczekalnie wspólną dla klas I i II, oraz osobne dla III i IV klasy, umywalnię, toaletę męską oraz damską i bufet.

Wybudowanie dworca spowodowało zmiany w tej części miasta. Okolice w pobliżu stały się terenami atrakcyjnymi dla inwestorów, przede wszystkim branży hotelarskiej. Jednak już niedługo po uruchomieniu wskazywano na jego niefortunną lokalizację między miastem, a Górą Gradową, w wyniku której niemożliwa była jego rozbudowa w miarę zwiększających się potrzeb miasta.

W 1945 został podpalony, a po II wojnie światowej odrestaurowany. Wieża uniknęła spalenia.

Danzig – Bahnhofsanlage und Kriegsschule

Wydawca: Trinks & Co. Wydana: Leipzig-St. Numer: 23 Nadana w dniu: 25.07.1922

Widok na Dworzec Główny oraz na Szkołę Wojenną (Kriegsschule) przy ul. 3 Maja (po lewej u góry)

Około 1867 w rejonie dzisiejszego Dworca Głównego zbudowano niewielki, prowizoryczny dworzec pasażerski „Brama Wyżynna”. Dostęp do niego był jedynie od zachodu, od strony położonej wyżej tzw. „Promenady” (ul. 3 Maja). Od wschodu dworzec od miasta oddzielała jeszcze fosa nowożytnychfortyfikacji Gdańska. Dworzec można było zacząć rozbudowywać dopiero po zasypaniu starej fosy i zlikwidowaniu zachodnich bastionów.

Oficjalna nazwa inwestycji brzmiała: „Rozbudowa dworca Gdańsk Brama Wyżynna”, a na jej realizację przeznaczono specjalną ustawą kwotę 5 milionów marek.

Reprezentacyjny i przestronny Dworzec Główny został wybudowany w latach 1894-1900, w stylu tzw. „gdańskiego renesansu” wg projektu Aleksandra Ruedella, Paula Thoemera i Georga Cuny’ego. Jest zlepkiem eklektycznych form renesansu i baroku. Gmach dworca i wieżę zbudowano z cegły i bogato ozdobiono piaskowcem z Wartkowic. Uroczyste otwarcie dworca miało miejsce 30 października 1900 r. Główny gmach zwany był wówczas „budynkiem powitalnym” (Empfangsgebäude). Wieża o wysokości 50 m (z zegarami) została zbudowana w latach 1900-1903. Spełniała funkcję ukrytej, wkomponowanej w zabudowę wieży ciśnień, do czasu zelektryfikowania kolei. Tarcze zegarowe (o średnicy 3,25 m) umieszczone zostały na wysokości 25,6 m.

Układ dworca odpowiadał najnowszym ówcześnie osiągnięciom i wymogom. Wyposażony został w dużą halę recepcyjną z kasami, przechowalnię bagażu, budki telefoniczne, urząd telegraficzny, komisariat policji, poczekalnie wspólną dla klas I i II, oraz osobne dla III i IV klasy, umywalnię, toaletę męską oraz damską i bufet.

Wybudowanie dworca spowodowało zmiany w tej części miasta. Okolice w pobliżu stały się terenami atrakcyjnymi dla inwestorów, przede wszystkim branży hotelarskiej. Jednak już niedługo po uruchomieniu wskazywano na jego niefortunną lokalizację między miastem, a Górą Gradową, w wyniku której niemożliwa była jego rozbudowa w miarę zwiększających się potrzeb miasta.

W 1945 został podpalony, a po II wojnie światowej odrestaurowany. Wieża uniknęła spalenia.

 

 

Danzig – Feuer Sozietat.

Wydawca: Stengel & Co. Wydana: Dresden Nadana w dniu: Bez obiegu

Na drugim planie po lewej zespół kościoła św. Elżbiety a po prawej budynek  Zachodniopruskiego Towarzystwa Ubezpieczeń od Ognia, a w okresie Wolnego Miasta Gdańska siedziba Towarzystwa Ubezpieczeń od Ognia „Gdańsk” (Danziger Feuersocietät) z ok. 1915. W okresie międzywojennym budynek pełnił rolę biurowca wynajmowanego wielu instytucjom i firmom, m.in. konsulatom – Stanów Zjednoczonych (1922-1939) i Wielkiej Brytanii (1931-1939).

Po II Wojnie Światowej  siedziba Komitetu Wojewódzkiego PZPR, popularnie zwana wśród mieszkańców jako Reichstag.

Danzig – Das ehamelige Jakobstar

Wydawca: Gottheil & Sohn Wydana: Danzig Nadana w dniu: Bez obiegu

Brama św. Jakuba w Gdańsku

Późnogotycka, ceglana, strzelista Brama Brama św. Jakuba ukończona została w 1461. Stanęła w pobliżu Kościoła św. Jakuba u wylotu ulicy Łagiewniki (Schüsseldamm), umożliwiając wjazd do Gdańska od strony północnej.

Brama miała formę dwóch potężnych i wysokich, cylindrycznych wież, połączonych korpusem z przejazdem. Została zwieńczona szachulcowymi hurdycjami i smukłym dachem z lukarną i sterczynami. Była elementem nowych umocnień dla całego miasta (pierwszych murowanych), wyposażonych w rozwiązania fortyfikacyjne odpowiadające nowym metodom obrony. Przed bramą znajdował się most zwodzony i fosa.

Z upływem czasu nastąpiła konieczność unowocześnienia przestarzałych umocnień, nie zapewniających odpowiedniej ochrony. Na wylocie ulicy Rajskiej (Paradiesgasse), w ciągu wysokiego wału ziemnego zbudowano drugą, nowożytną Bramę św. Jakuba. Stara brama nie została rozebrana i pozostała na zapleczu bastionu św. Jakuba, którego budowa rozpoczęła się w 1625. Była użytkowana jako magazyn prochu do dnia św. Mikołaja w 1815, gdy eksplodowała (czyniąc poważne szkody w otoczeniu). Nowa brama powstała w połowie odległości pomiędzy nowymi bastionami Bożego Ciała i św. Jakuba. Budowę rozpoczęto prawdopodobnie około 1625, całość budowli ukończono około 1628. Twórcą projektu był najprawdopodobniej Jan Strakowski. Wystrój architektoniczny brama otrzymała w latach 1633-1635. Początkowo była zwana „Bramą Bożego Ciała”, w XVIII wieku przyjęła się nazwa dawnej bramy.

Korpus bramy miał postać masywnego budynku na planie prostokąta z wysokim, sklepionym przejazdem i dwoma przejściami dla pieszych. Przejazd i przejścia były zamknięte z obu stron potężnymi wrotami i furtami. Ponad korpusem bramy umieszczono nadbudówkę, w której mieściła się podniesiona brona i jej mechanizm. Brona była opuszczana na noc. Od strony fosy przejazd i przejścia piesze prowadziły na drewniany, wsparty na murowanych podporach, zwodzony w trzech miejscach most. Most ten prowadził do rawelinu, trójkątnego dzieła fortyfikacyjnego pełniącego funkcję analogiczną do średniowiecznych barbakanów (odsuwającej atakującego wroga jak najdalej od bramy). Rawelin był połączony z przedpolem twierdzy następnym mostem, na który wyjeżdżało się początkowo przez kolejną – znacznie mniejszą i uboższą w formie renesansową bramę, umieszczoną mniej więcej pośrodku lewego czoła rawelinu. Z czasem wyjazd przesunięto bliżej miasta, do miejsca gdzie fosa właściwa łączyła się z fosą rawelinu.

W smukłej wieżyczce zawieszono dzwon, który odzywał się dwa razy dziennie, na pół godziny przed otwarciem i zamknięciem bramy.

Razem z bramami Wyżynną, Nizinną i Żuławską stanowiła cztery jedyne wjazdy do miasta, z czterech stron świata w systemie nowopowstałych fortyfikacji. Jako jedyna z tych czterech bram nie przetrwała do naszych czasów, rozebrana w 1883. W wyniku rozwoju i wzrastającego w drugiej połowie XIX wieku ruchu kołowego brama stała się budowlą utrudniającą ten ruch. Elementy jej kamieniarki można jednak znaleźć w różnych miejscach Gdańska. Hełm został przeniesiony na szczyt wieży Kościoła św. Jakuba. Lwy trzymające herby można podziwiać przed wejściem do Dworu Artusa, a kamieniarkę fasady (autorstwa Andreasa Schlütera starszego) na zachodniej fasadzie Katowni i na ścianach wewnątrz szyi Przedbramia ul. Długiej.

Danzig vor Niderlegung der Walle. Am Jacobsthor.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig

Tzw. trzecia Brama Św. Jakuba

Tzw. druga Brama Św. Jakuba (widoczna na poprzedniej pocztówce) razem z bramami Wyżynną, Nizinną i Żuławską stanowiła cztery jedyne wjazdy do miasta, z czterech stron świata w systemie nowo powstałych fortyfikacji w XVII wieku.

Trzecia Brama Św. Jakuba, jako jedyna z tych czterech bram, nie przetrwała do naszych czasów, rozebrana w 1883. Na miejscu rozebranej bramy, na wylocie ulicy Rajskiej (Paradiesgasse), w ciągu wysokiego wału ziemnego, zbudowano nową, dostosowaną do nowoczesnych potrzeb komunikacyjnych miasta. Wyglądem była bardzo zbliżona do bram Nowych Ogrodów, Oliwskiej i Oruńskiej. Jej forma była bardzo uproszczona, w otwór w wale wstawiono słupy z cegły, pomiędzy którymi zamontowano stalowe wrota. Brama ta nie przetrwała długo. Już pod koniec XIX wieku została zlikwidowana razem ze wszystkimi wałami w tej części miasta. Fosa została zasypana, a na pozyskanym terenie wybudowano nowe, reprezentacyjne budynki.

Za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Brama_%C5%9Bw._Jakuba_w_Gda%C5%84sku

Więcej o tej bramie: http://www.rzygacz.webd.pl/index.php?aid=380

 

 

Danzig – Blick auf Hansaplatz.

Wydawca: Ch. L. i. B. Wydana: Berlin Numer: 764 B. Nadana w dniu: Bez obiegu

Budynek I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Gdańsku – jednej z najstarszych szkół średnich w Gdańsku. Mieści się w zabytkowym gmachu, zbudowanym w latach 1902-1904 jako Szkoła Realna św. Piotra.

Pierwsza wzmianka o szkole parafii Starego Przedmieścia pw. św. Piotra i Pawła – Schule zu St. Petri und Pauli – pochodzi z 1436 roku. Mieściła się ona w kamienicy od wschodu kościoła (Am St.Petrikirchhof) – dziś trawnik przy Zaułku Ormiańskim. 15 stycznia 1818 roku przekształcono tę szkołę w Oberrealschule (zu) St. Petri und Pauli. Obecny budynek w stylu bałtyckiego neogotyku, znajdujący się między Hansaplatz (ul. Wały Piastowskie), Am Jakobstor (ul. Wałowa) a Schüssel Damm (ul. Łagiewniki), wzniesiono w latach 1902-04 według projektu architekta i inspektora bud. K.Kleeflda.

W chwili wybudowania była największą i najnowocześniejszą szkołą na terenie ówczesnych Prus Wschodnich.

Nauka w I Państwowym Gimnazjum i Liceum w Gdańsku rozpoczęła się 7 czerwca 1945 roku. 4 września 1945 roku rozpoczęto nowy rok szkolny 1945/1946 dla 540 uczniów w 16 oddziałach (dziewięciu klasach ciągu normalnego oraz siedmiu klasach ciągu skróconego). W tym czasie nauka szkolna opierała się na systemie szkolnictwa średniego z okresu międzywojennego, czyli na sześciu klasach szkoły podstawowej, czterech klasach gimnazjum (mała matura) i dwuletnim liceum typu matematyczno-fizycznego, przyrodniczego lub humanistycznego (duża matura).

Organy w auli (dawnej kaplicy) zniszczono po 1947 roku, wtedy też zamalowano znajdujący się w auli obraz przedstawiający wodowanie statku. Salę gimnastyczną odbudowano w 1958; dawniej szkoła posiadała też obserwatorium astronomiczne.

Danzig. Hansaplatz, Petrischule. No Dzg 27.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Dzg. 27 Nadana w dniu: Bez obiegu

 Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Gdańsku – jedna z najstarszych szkół średnich w Gdańsku. Mieści się w zabytkowym gmachu, zbudowanym w latach 1902-1904 jako Szkoła Realna św. Piotra.

Pierwsza wzmianka o szkole parafii Starego Przedmieścia pw. św. Piotra i Pawła – Schule zu St. Petri und Pauli – pochodzi z 1436 roku. Mieściła się ona w kamienicy od wschodu kościoła (Am St.Petrikirchhof) – dziś trawnik przy Zaułku Ormiańskim. 15 stycznia 1818 roku przekształcono tę szkołę w Oberrealschule (zu) St. Petri und Pauli. Obecny budynek w stylu bałtyckiego neogotyku, znajdujący się między Hansaplatz (ul. Wały Piastowskie), Am Jakobstor (ul. Wałowa) a Schüssel Damm (ul. Łagiewniki), wzniesiono w latach 1902-04 według projektu architekta i inspektora bud. K.Kleeflda.

W chwili wybudowania była największą i najnowocześniejszą szkołą na terenie ówczesnych Prus Wschodnich.

Nauka w I Państwowym Gimnazjum i Liceum w Gdańsku rozpoczęła się 7 czerwca 1945 roku. 4 września 1945 roku rozpoczęto nowy rok szkolny 1945/1946 dla 540 uczniów w 16 oddziałach (dziewięciu klasach ciągu normalnego oraz siedmiu klasach ciągu skróconego). W tym czasie nauka szkolna opierała się na systemie szkolnictwa średniego z okresu międzywojennego, czyli na sześciu klasach szkoły podstawowej, czterech klasach gimnazjum (mała matura) i dwuletnim liceum typu matematyczno-fizycznego, przyrodniczego lub humanistycznego (duża matura).

Organy w auli (dawnej kaplicy) zniszczono po 1947 roku, wtedy też zamalowano znajdujący się w auli obraz przedstawiający wodowanie statku. Salę gimnastyczną odbudowano w 1958; dawniej szkoła posiadała też obserwatorium astronomiczne.

 

Danzig – Oberrrealschule St. Petri

Wydawca: L. Lankoff Wydana: Danzig Nadana w dniu: 27.08.1907

I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Gdańsku – jedna z najstarszych szkół średnich w Gdańsku. Mieści się w zabytkowym gmachu, zbudowanym w latach 1902-1904 jako Szkoła Realna św. Piotra.

Pierwsza wzmianka o szkole parafii Starego Przedmieścia pw. św. Piotra i Pawła – Schule zu St. Petri und Pauli – pochodzi z 1436 roku. Mieściła się ona w kamienicy od wschodu kościoła (Am St.Petrikirchhof) – dziś trawnik przy Zaułku Ormiańskim. 15 stycznia 1818 roku przekształcono tę szkołę w Oberrealschule (zu) St. Petri und Pauli. Obecny budynek w stylu bałtyckiego neogotyku, znajdujący się między Hansaplatz (ul. Wały Piastowskie), Am Jakobstor (ul. Wałowa) a Schüssel Damm (ul. Łagiewniki), wzniesiono w latach 1902-04 według projektu architekta i inspektora bud. K.Kleeflda.

W chwili wybudowania była największą i najnowocześniejszą szkołą na terenie ówczesnych Prus Wschodnich.

Nauka w I Państwowym Gimnazjum i Liceum w Gdańsku rozpoczęła się 7 czerwca 1945 roku. 4 września 1945 roku rozpoczęto nowy rok szkolny 1945/1946 dla 540 uczniów w 16 oddziałach (dziewięciu klasach ciągu normalnego oraz siedmiu klasach ciągu skróconego). W tym czasie nauka szkolna opierała się na systemie szkolnictwa średniego z okresu międzywojennego, czyli na sześciu klasach szkoły podstawowej, czterech klasach gimnazjum (mała matura) i dwuletnim liceum typu matematyczno-fizycznego, przyrodniczego lub humanistycznego (duża matura).

Organy w auli (dawnej kaplicy) zniszczono po 1947 roku, wtedy też zamalowano znajdujący się w auli obraz przedstawiający wodowanie statku. Salę gimnastyczną odbudowano w 1958; dawniej szkoła posiadała też obserwatorium astronomiczne.

Danzig – Oberrealschule zu St. Petri

Wydawca: Ch. L. i. B. Wydana: Brak Numer: 546 D Nadana w dniu: Bez obiegu

I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Gdańsku – jedna z najstarszych szkół średnich w Gdańsku. Mieści się w zabytkowym gmachu, zbudowanym w latach 1902-1904 jako Szkoła Realna św. Piotra.

Pierwsza wzmianka o szkole parafii Starego Przedmieścia pw. św. Piotra i Pawła – Schule zu St. Petri und Pauli – pochodzi z 1436 roku. Mieściła się ona w kamienicy od wschodu kościoła (Am St.Petrikirchhof) – dziś trawnik przy Zaułku Ormiańskim. 15 stycznia 1818 roku przekształcono tę szkołę w Oberrealschule (zu) St. Petri und Pauli. Obecny budynek w stylu bałtyckiego neogotyku, znajdujący się między Hansaplatz (ul. Wały Piastowskie), Am Jakobstor (ul. Wałowa) a Schüssel Damm (ul. Łagiewniki), wzniesiono w latach 1902-04 według projektu architekta i inspektora bud. K.Kleeflda.

W chwili wybudowania była największą i najnowocześniejszą szkołą na terenie ówczesnych Prus Wschodnich.

Nauka w I Państwowym Gimnazjum i Liceum w Gdańsku rozpoczęła się 7 czerwca 1945 roku. 4 września 1945 roku rozpoczęto nowy rok szkolny 1945/1946 dla 540 uczniów w 16 oddziałach (dziewięciu klasach ciągu normalnego oraz siedmiu klasach ciągu skróconego). W tym czasie nauka szkolna opierała się na systemie szkolnictwa średniego z okresu międzywojennego, czyli na sześciu klasach szkoły podstawowej, czterech klasach gimnazjum (mała matura) i dwuletnim liceum typu matematyczno-fizycznego, przyrodniczego lub humanistycznego (duża matura).

Organy w auli (dawnej kaplicy) zniszczono po 1947 roku, wtedy też zamalowano znajdujący się w auli obraz przedstawiający wodowanie statku. Salę gimnastyczną odbudowano w 1958; dawniej szkoła posiadała też obserwatorium astronomiczne.

Danzig. Kirche zu Bartholomai. No Dzg 47.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Dzg. 47 Nadana w dniu: 06.10.1906

Konkatedra greckokatolicka pw. św. Bartłomieja i Opieki Najświętszej Bogurodzicy w Gdańskuświątynia znajduje się w gdańskiej dzielnicy Stare Miasto (dawniej była główną świątynią tej dzielnicy), przy Zaułku Świętego Bartłomieja.

Wybudowana została w stylu gotyckim, w XV wieku. Wieża pochodzi z lat 1591–1600, obecny hełm zbudowano w 1982, portal wybudowany w 1647. We wnętrzu znajduje się ikonostas.

Od 1524, do zniszczenia w 1945, był to kościół luterański. Po odbudowie należał do jezuitów (do 1990). Od 1996 świątynia jest konkatedrą eparchii wrocławsko-gdańskiej.

Parafia greckokatolicka w Gdańsku istnieje od 1957. Należy do eparchii wrocławsko-gdańskiej.

Danzig – Hansa Sanatorium

Wydawca: Ch. L. i. B. Wydana: Brak Numer: 796D Nadana w dniu: 04.01.1921

Prywatna klinika chirurgiczna oraz dla pań prowadzona przez Dr Medycyny Wiffelinka. Mieściła się przy nie istniejącym już  Hanza Platz 8.  Hanza Platz to dzisiejsze Wały Jagielońskie.

Danzig – Karpfenseigen

Wydawca: W.F. Burau Wydana: Brak Numer: Brak Nadana w dniu: Bez obiegu

Ulica Karpia

Około 1840 w dzielnicy Zamczysko (niem. Alteschloss– część gdańskiego Starego Miasta. Ograniczone jest Motławą, końcowym odcinkiem Kanału Raduni, ul. Tartaczną i placem Obrońców Poczty Polskiej) powstała  ulica Karpia (Karpfenseigen), wcześniej zwana Nad Radunią (An der Radaune). Nazwa pochodziła od siatek lub skrzyń zanurzonych w wodzie, służących do przechowywania żywych ryb.

Danzig – Garnisonlazarett

Wydawca: Brak Numer: 171 573 Nadana w dniu: 08.07.1915

Królewski Szpital Garnizonowym Nr 2 (Königliches Garnison-Lazarett № 2).

W latach 1838-44 na Osieku, na miejscu wyburzonego Domu Poprawy (Zuchthaus) zbudowany został nowoczesny szpital garnizonowy. Po utworzeniu Wolnego Miasta Gdańska budynek szpitala przekazany został w roku 1926 polskim władzom pocztowym, by stać się słynną Pocztą Polską w Wolnym Mieście, która zapisała się w historii obroną 1 września 1939 r.

Gruss aus dem Garnison + Lazareth. Danzig.

Wydawca: Brak opisu Nadana w dniu: 05.05.1903

Królewski Szpital Garnizonowym Nr 2 (Königliches Garnison-Lazarett № 2).

W latach 1838-44 na Osieku, na miejscu wyburzonego Domu Poprawy (Zuchthaus) zbudowany został nowoczesny szpital garnizonowy. Po utworzeniu Wolnego Miasta Gdańska budynek szpitala przekazany został w roku 1926 polskim władzom pocztowym, by stać się słynną Pocztą Polską w Wolnym Mieście, która zapisała się w historii obroną 1 września 1939 r.

5 Batter. Feld – Artr. Remgt. No 72 Hochmeister Danzig.

Wydawca: Atelier R. Fischer Wydana: Portechaisengasse 7-8, Danzig 1909 Nadana w dniu: 01.08.1909 Fotografię wykonał: R. Fischer

Niektóre źródła podają, iż 72 Pułk Artylerii Polowej (Feldartillerie-Regiment Nr. 72 Hochmeister) wchodzący w skład 36 dywizji XVII Korpusu Armijnego stacjonował – w Kwidzynie (Marienwerder) i w Starogardzie Gdańskim (Preußisch Stargard).
Załączona pocztówka pokazuje jednak, iż przynajmniej 5 bateria stacjonowała w Gdańsku.

W lewym górnym rogu pocztówki Artillerie-Kaserne II, Alte Husaren-Kaserne przy Sammtgasse (ul. Aksamitna), oddane do użytku 01.10.1880, do 1896 roku siedziba 2 szwadronów Leibhusaren-Regiment Nr. 1 (huzarów, od których pochodzi pierwotna nazwa, przeniesiono do koszar przy obecnej ul. Słowackiego), od roku 1896,prawdopodobnie, siedziba 3 i 5  baterii artylerii polowej 72 Pułku Artylerii Polowej. Budynek koszar obecnie nie istnieją.

Danzig – An der Pferdetränke.

Wydawca: Orweda-Verlag Nadana w dniu: Bez obiegu

Widok na obecną ulicę Wodopój biegnąca wzdłuż Motławy. Przedłużeniem tej ulicy była ulica Rybaki Górne.

 

Stare Miasto, zajmujące dziś obszar od Podwala Staromiejskiego poza ulicę Wałową, sięgało pierwotnie tylko do Gnilnej, a na wschodzie do usypanej w 1402 r. Nowej Grobli (ul. Łagiewniki). Uposażając w 1415 r. nowo powstały szpital marynarski św. Jakuba Krzyżacy dodali mu teren od Nowej Grobli i Kanału Młyńskiego (Raduni) do Wisły. Już wcześniej, od 1402 r., polscy rybacy z Osieka mieli tu prawo postoju i sprzedawania ryb na brzegach Raduni. Taki był początek dzisiejszych ulic Rybaki Górne i Rybaki Dolne. Pierwszą z nich nazywano najpierw Przy Nowym Targu Rybnym (1495), potem Nad Rowem Młyńskim (1523), lub Wśród Rybaków, Górna Strona (mang den Seigen, hohe Seite), na koniec w skrócie Hohe Seigen, co po wojnie spolszczono na Rybaki Górne. Seige (w słowniku Mrongowiusza: cadzka lub cedzidło) oznacza dosłownie podziurkowany pojemnik do trzymania ryb w wodzie. Już w końcu XV w. stały tu domy nr 10–26 i 32–33. Po 1498 doszedł nr 30; pozostała zabudowa powstała w XVII i XVIII w. Całość przypominała amsterdamski gracht (kanał).

Po ostatniej wojnie pozostały cztery kamieniczki, w których osiedlili się nowi mieszkańcy.
Za: http://ibedeker.pl/obiekty/podzwonne-dla-kamieniczki-przy-ul-rybaki-gorne/#ixzz2NtCmE7xJ

Danzig. Hohe Seign. No 29 141.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 29 141 Nadana w dniu: 27.08.1909

 

Stare Miasto, zajmujące dziś obszar od Podwala Staromiejskiego poza ulicę Wałową, sięgało pierwotnie tylko do Gnilnej, a na wschodzie do usypanej w 1402 r. Nowej Grobli (ul. Łagiewniki). Uposażając w 1415 r. nowo powstały szpital marynarski św. Jakuba Krzyżacy dodali mu teren od Nowej Grobli i Kanału Młyńskiego (Raduni) do Wisły. Już wcześniej, od 1402 r., polscy rybacy z Osieka mieli tu prawo postoju i sprzedawania ryb na brzegach Raduni. Taki był początek dzisiejszych ulic Rybaki Górne i Rybaki Dolne. Pierwszą z nich nazywano najpierw Przy Nowym Targu Rybnym (1495), potem Nad Rowem Młyńskim (1523), lub Wśród Rybaków, Górna Strona (mang den Seigen, hohe Seite), na koniec w skrócie Hohe Seigen, co po wojnie spolszczono na Rybaki Górne. Seige (w słowniku Mrongowiusza: cadzka lub cedzidło) oznacza dosłownie podziurkowany pojemnik do trzymania ryb w wodzie. Już w końcu XV w. stały tu domy nr 10–26 i 32–33. Po 1498 doszedł nr 30; pozostała zabudowa powstała w XVII i XVIII w. Całość przypominała amsterdamski gracht (kanał).

Po ostatniej wojnie pozostały cztery kamieniczki, w których osiedlili się nowi mieszkańcy.
Za: http://ibedeker.pl/obiekty/podzwonne-dla-kamieniczki-przy-ul-rybaki-gorne/#ixzz2NtCmE7xJ