Wagon ET 165 008.

Podczas odbudowy Gdańska i Gdyni ze zniszczeń wojennych, wraz z odbudową infrastruktury portowej i stoczniowej, ze względu na słabość komunikacji miejskiej i sprzyjające warunki geograficzno-urbanistyczne, podjęto decyzję o stworzeniu linii kolei miejskiej łączącej Trójmiasto.

W ramach reparacji wojennych z Niemiec dostarczono do Polski elektryczne wagony berlińskiej S-Bahn, zasilane nietypowym na polskie warunki napięciem 800 V prądu stałego, za pomocą tzw. trzeciej szyny. Tabor ten stanowiły ET165, ET166 i ET167, które zostały ewakuowane przed bombardowaniami z Berlina i skierowane na Dolny Śląsk i Pomorze. Było ich 189 szt., zwane były potocznie „Modrakami”. Ze względu na nietypowe zasilanie, wagony nie mogły zostać wykorzystane w zelektryfikowanym wcześniej warszawskim węźle kolejowym, przeznaczono je więc dla nowo budowanej linii w Trójmieście. Prace adaptacyjne przeprowadzono w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego w Gdańsku.

Prace projektowe były nadzorowane przez wydzielone w 1947 z Ministerstwa Komunikacji Biuro Elektryfikacji Kolei. Pierwotny projekt SKM, opracowany przez prof. Romana Podoskiego, zakładał wykorzystanie istniejącego od XIX torowiska wspólnego z linią dalekobieżną. Do realizacji zatwierdzono jednak śmiały jak na ówczesne czasy projekt budowy wydzielonego torowiska dla kolei miejskiej na odcinku Gdańsk Główny – Gdynia Główna, opracowany przez Dyrekcję Okręgową Kolei Państwowych w Gdańsku, zarządzaną przez mgr inż. Zbigniewa Modlińskiego, późniejszego ministra komunikacji.

Stare poniemieckie wagony ostatecznie wycofano 19 grudnia 1976 wraz z unifikacją systemów zasilania na linii SKM.

Za: http://pl.wikipedia.org