Wodospad w Parku Oliwskim.

Obecny wygląd parku zawdzięczamy dwóm cysterskim opatom. Tym, który wyznaczył ogrodowi „francuski” kierunek rozwoju, był opat Jacek Rybiński, piastujący swój urząd w latach 1740-1782.

W roku 1794 sprowadził on do Oliwy Johanna Georga Saltzmanna, syna uznanego nadwornego ogrodnika Fryderyka II, który był projektantem ogrodów przy pałacu Sanssouci w Poczdamie. Młodszy Saltzmann, zgodnie z kanonami ówczesnej mody, stworzył na północny-zachód od francuskiej części parku założenie w stylu angielskim z chińskimi wpływami. Typowym dla niego jest naśladowanie naturalnych krajobrazów i umieszczanie w nich drobnej architektury, nawiązującej do antyku lub orientu. Zgodnie z ideą tego stylu, stworzonego przez Williama Chambersa, XVIII-wiecznego podróżnika i architekta, który po powrocie z Chin zastosował w swoich projektach tamtejsze rozwiązania takie jak nieregularny układ alejek czy punkty widokowe, Saltzmann wykorzystał naturalne warunki jakie zastał na miejscu, w tym stary drzewostan i Potok Oliwski.

Zainstalował tam grotę, pawilony stylizowane na chińskie, domek włoski, posągi, dwa sztuczne, zadrzewione pagórki zwane „Niebo” i „Piekło”, a także wodospad na biegu potoku, w miejscu którego stał do końca XVI wieku napędzany energią wodną zakład produkujący drut. Kręte alejki zostały wytyczone nieregularnie. Zagospodarował także oddalona nieco od samego parku górkę, nazwaną na cześć opata Górę Karola, a którą obecnie znamy jako Pachołek.