Gdynia

Wydawca: Fotoplastyka Wydana: Sopot Nadana w dniu: 23.08.1957 Fotografię wykonał: Brak opisu

Gdynia

Wydawca: Fotoplastyka Wydana: Sopot Fotografię wykonał: Brak opisu

Gdynia

Wydawca: Fotoplastyka Wydana: Sopot Nadana w dniu: 01.08.1968 Fotografię wykonał: Brak opisu

Gdynia – Wyższa Szkoła Morska

Wydawca: Krajowa Agencja Wydawnicza Wydana: 1980 Nadana w dniu: Bez obiegu Fotografię wykonał: K. Jabłoński

Z lewej budynek Wydziału Nawigacji Wyższej Szkoły Morskiej (WSM) a obecnie Akademii Morskiej.

Przed Szkoła zacumowany statek szkolny „Horyzont” lub „Zenit”

Gdynia – Budynek Szkoły Rybołówstwa Morskiego

Wydawca: Biuro Wydawnicze "Ruch" Wydana: 1973 Nadana w dniu: 08.07.1975 Fotografię wykonał: R. Raczkowski

Budynek Szkoły Rybołówstwa Morskiego, późniejszy Wydział Nawigacyjny Wyższej Szkoły Morskiej (WSM) a obecnie Akademii Morskiej.

Przed Szkoła zacumowany statek szkolny „Zenit”

Uczelnia powstała w 1920 roku jako „wyższy zakład naukowy” – Szkoła Morska w Tczewie z dwoma wydziałami – Nawigacyjnym i Mechanicznym. Absolwenci mieli uprawnienia, jakie dawały studia wyższe. Ze względu na trwającą wojnę polsko-bolszewicką zajęcia dydaktyczne zainaugurowano dopiero 8 grudnia (dzień ten obchodzony jest jako Święto Szkoły). W roku 1921 podniesiono banderę na pierwszej jednostce szkolnej STS Lwów.

W 1930 szkołę przeniesiono do Gdyni, do nowo wybudowanego kompleksu budynków przy ul. Morskiej i zmieniono jej nazwę na Państwowa Szkoła Morska. W tym samym roku Lwów został wymieniony na nowy szkolny żaglowiec – Dar Pomorza. W 1938 roku powstał Wydział Transportu i Administracji Morskiej.

W czasie wojny szkoła prowadziła działalność w Anglii, w Southampton i Londynie.

Po wojnie wróciła do dawnej siedziby, jako szkoła średnia. W roku 1949 Wydział Nawigacyjny przeniesiono z Gdyni do Szczecina, tworząc tam Państwową Szkołę Morską w Szczecinie. W roku 1951 przekształcono Państwową Szkołę Morską w Gdyni w 5-letnie Technikum Morskie Mechaniczne i rozpoczęto przyjmowanie kandydatów z ukończoną szkołą podstawową (7 klas). Eksperyment ten nie zdał egzaminu, w 1954 Wydział Nawigacyjny przeniesiono na powrót do Gdyni i zmieniono nazwę szkoły na Szkoła Morska. W 1954 roku na Wydziale Mechanicznym powołano klasę elektryków. W 1958 roku szkoła została przekształcona na pomaturalną szkołę techniczną z trzema wydziałami: Nawigacyjnym, Mechanicznym i Elektrycznym, wracając do nazwy Państwowa Szkoła Morska.

Decyzją władz państwowych w latach 1967-1968 włączono w skład Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni Państwową Szkołą Rybołówstwa Morskiego w Gdyni, ujednolicono strukturę obu szkół na wydziałową, taką jaka była w PSM, przeprowadzono odpowiednie działania w zakresie dostosowania kwalifikacji kadry wykładowców do wymogów prawnych obowiązujących w szkolnictwie wyższym i zatrudniono odpowiednio liczną kadrę o wyższych kwalifikacjach naukowych. w 1967 roku w strukturze PSM pojawił się wydział Administracyjny szkolący przyszłych ochmistrzów floty handlowej. Dziekanem tegoż wydziału był Pan dr Tadeusz Czachla.

W roku 1968 przekształcono Państwową Szkołę Morską w Gdyni w Wyższą Szkołę Morską w Gdyni . Jako Wyższa Szkoła Morska (WSM) w Gdyni uczelnia rozpoczęła działalność dydaktyczną 1 października 1969 roku. W momencie przekształcenia PSM w WSM utworzono nieistniejący w okresie powojennym Wydział Administracyjny. W roku 1969 WSM dysponowała flotą statków szkolnych składającą się z 4 jednostek – s/v Daru Pomorza, m/s Horyzont, m/s Zenit i s/s Jan Turlejski, a od 1974 roku również statkiem szkolno-towarowym m/s Antoni Garnuszewski. W 1982 roku, na miejsce wycofanego z eksploatacji s/v Daru Pomorza do eksploatacji wszedł żaglowiec Dar Młodzieży, a w 2000 roku – statek szkoleniowo-badawczy MS Horyzont II.

W 2001 roku uczelnia otrzymała status akademii i nazwę Akademia Morska w Gdyni. Rektorami od tego czasu byli Piotr Przybyłowski (do 2002), Józef Lisowski (2002–2008), Romuald Cwiniewicz (2008–2012) i Piotr Jędrzejowicz (od 2012).

Gdynia – „Zenit” i „Horyzont”

Wydawca: Biuro Wydawnicze "Ruch" Wydana: 1972 Nadana w dniu: Bez obiegu Fotografię wykonał: J. Uklejewski

Statki szkolne  Państwowej Szkoły Morskiej a później Wyższej Szkoły Morskiej przy nabrzeżu Skweru Kościuszki w Gdynia.

„Horyzont” to przystosowany do potrzeb kształcenia studentów lugrotrawler „Puchacz” typu B-11 zbudowany  w 1952 a „Zenit” to ex-”Puszczyk”  o takich samych danych jak „Puchacz”

Gdynia – Przystań pasażerska żeglugi przybrzeżnej.

Wydawca: Biuro Wydawnicze "Ruch" Nadana w dniu: Bez obiegu Fotografię wykonał: J. Uklejewski

Od prawej zacumowane statki: „Zofia” ( ex- „Jadwiga”) , „Barbara” (ex-”Wanda”) i „Mazowsze”.

Pasażerski statek s/s WANDA  zbudowany został, podobnie jak s/s JADWIGA, w 1928 roku w Wielkiej Brytanii dla przedsiębiorstwa „Żegluga Polska”.

Nazwę statku „Wanda” nadano na cześć córki marszałka Józefa Piłsudskiego, Wandy. Ona też była matką chrzestną statku, zaś uroczystość chrztu miała miejsce 1 lipca 1928 roku. Wydarzenie to zaszczycił swoją obecnością sam Józef Piłsudski.

WANDA i JADWIGA pływała głównie po Zatoce Puckiej na trasie Gdynia – porty Półwyspu Helskiego, głównie Jastarnia.

1 września 1939 podczas rejsu z Gdyni na Hel WANDA  została zaatakowana i ostrzelana z karabinów maszynowych
przez trzy samoloty niemieckie. Szczęśliwie obyło się bez strat w ludziach. W kilka dni później statek został zatopiony przez własną załogę w porcie gdyńskim.                                                                                                                                                                     Wrak został podniesiony i wyremontowany po wojnie. Pływał nadal jako statek pasażerski, lecz pod nazwą „BARBARA„.
Przemianowanie statku nastąpiło oczywiście ze względów politycznych, gdyż wszystko co wiązało się biografią Józefa
Piłsudskiego władzy ludowej miłym nie było.

W roku 1930, w dziesięciolecie Polski na morzu, przybył na Wybrzeże marszałek Piłsudski, który w towarzystwie ministra Kwiatkowskiego odbył krótki rejs na pokładzie „JADWIGI”.

W 1939 roku została przejęta przez Niemców w Jastarni i przebudowana w Kilonii na holownik o nazwie „Polyp”. Był on eksploatowany w porcie w Gdańsku. W ostatnim roku wojny został (prawdopodobnie z niemieckimi uciekinierami) skierowany do Zatoki Kilońskiej, gdzie zastał go koniec działań.

W 1946 statek, rewindykowany przez Polskę, został zatrudniony, jako holownik o nazwie „Wilk”, w gdyńskim porcie, ale już w 1948 roku wrócił do „białej floty” jako „Anna”.

26 lipca 1949 roku „Anna”, po kolizji z tureckim statkiem „Odenis”, zatonęła na Zatoce Gdańskiej zabierając ze sobą na dno 11 osób. 15 listopada tegoż roku statek został podniesiony, następnie odremontowany i ponownie wdrożony do służby, tym razem jako „Halina”, później zaś jako „Zofia”.

W roku 1965 wycofany ze służby i oddany na złom w Elblągu.

Gdynia – Ul. Portowa.

Wydawca: Foto Z.W.M. Nadana w dniu: 29.12.1946 Fotografię wykonał: Brak opisu

Okolice dzisiejszej ulicy Portowej na starych mapach nazywane są Na Piaskach. Tak też nazywała się istniejąca tu od średniowiecza karczma, bezpośrednia poprzedniczka przedwojennej restauracji „Pod Starym Dębem”.

Według jednej z nich, pod dębem miał w 1390 r. odpoczywać w drodze do Królewca przyszły król Anglii, Henryk IV Lancaster, który wraz z 300 rycerzami jechał na wyprawę krzyżową na Litwę, by wesprzeć zakon krzyżacki w walce z poganami. Wytchnienia pod gałęziami drzewa miał również szukać Jan III Sobieski, właściciel Kolibek i Rzucewa. Gdyby tego jeszcze było mało, na łamach polsko – kaszubskiego czasopisma „Gryf” obwieszczono na początku lat 20., że pod gdyńskim dębem odpoczywał sam cesarz Francuzów, Napoleon I i dąb winien być nazwany napoleońskim. Odzew przerósł najśmielsze oczekiwania – list z podziękowaniem dla gdynian za upamiętnienie cesarza przesłał ambasador Francji, a o całej sprawie pisał dziennik „Le Figaro”. Dąb, wokół którego w ciągu kilku lat urosło miasto, przedstawiano na pocztówkach i chętnie się pod nim fotografowano. Z czasem został obudowany ochronnym cokołem i stał się jednym z symboli Gdyni.

Nie są jasne okoliczności, w jakich drzewo zniknęło z ulicy Portowej. Powszechnie obwinia się o to hitlerowców, którzy dąb, będący dumą miasta, celowo wycięli. Według innych relacji, drzewo, któremu ograniczony dostęp do wody, spaliny i ruch uliczny nie służyły, zwyczajnie spróchniało. Wydaje się to o tyle wiarygodne, że na wszystkich znanych zdjęciach drzewo jest bezlistne. Ponoć przewróciło się, kiedy zahaczył o nie jadący w stronę portu czołg.

 

Za: http://historia.trojmiasto.pl

Gdynia – Poczta przy ul. 10 Lutego.

Wydawca: Biuro Wydawnicze "Ruch" Nadana w dniu: 24.10.1966 Fotografię wykonał: K. Woźniczko

Poczta Polska przy ulicy 10 lutego. Została oddana do użytku w czerwcu 1929 roku. Kubatura gmachu wynosi 35 tysięcy m. sześć. Budynek zaprojektował inż. Juliana Puterman-Sadłowskiegi przy współpracy Antoniego Miszewskiego. W roku 1961 budynek przeszedł modernizację. Zdjęcie z lat 60.

Gdynia. Ulica 10-Lutego.

Wydawca: Biuro Wydawnicze "Ruch" Nadana w dniu: 15.03.1963 Fotografię wykonał: J. Korpal

Budynek Polskich Lini Oceanicznych i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Zaprojektowany został w 1934 przez Romana Piotrowskiego.

„Narwik”

Wydawca: P.T.T.K. Zakł. Wytw. Fotowidokówek i Pamiątek Wydana: Kłodzko 1959 Nadana w dniu: Nieczytelna

Gdynia – Dworzec Morski.

Fotografię wykonał: J. Tymiński

Dworzec Morski w Gdyni – zabytkowy dworzec morski w Gdyni z 1933 roku znajdujący się przy Nabrzeżu Francuskim na obszarze gdyńskiego portu w bezpośrednim sąsiedztwie kapitanatu portu Gdynia i Pomnika Ludziom Morza. Gmach dworca morskiego znajduje się przy placu Witolda Gombrowicza, choć jego adres to ul. Polska 1.

Budynek został zaprojektowany przez katowicki oddział berlińskiej spółki Dyckerhoff & Widmann. Prace budowlane wykonała firma Skąpski, Wolski, Wiśniewski. Fasada dworca, która była wykonana w stylu modernistycznym była ozdobiona przez dwie płaskorzeźby orłów polskich. Hala główna budynku była przykryta czworokątną cienkościenną kopułą żelbetową, zwieńczoną świetlikiem w kształcie ostrosłupa. Wewnątrz dworca znajdowały się tablice poświęcone marszałkowi Piłsudskiemu i prezydentowi RP Ignacemu Mościckiemu oraz dwie tablice pamiątkowe poświęcone historii budowy portu i jego budowniczych, które były ufundowane przez gdyńskie sfery gospodarcze. Dworzec o powierzchni 2,5 tys. m² wyposażony był we wszelkie urządzenia potrzebne do przyjmowania i odprawy pasażerów, poczty i bagaży, obsługi celnej i paszportowej.

Obok znajduje się Magazyn Tranzytowy (projekt arch. Wacław Tomaszewski) o powierzchni 5200 m², którego użytkownikami w czasach przedwojennych były firmy „Aukcje Owocowe” oraz „Warta. Towarzystwo Ekspedycyjne”.

Obiekt został oddany do użytku w dniu 8 grudnia 1933 roku. Ceremonii poświęcenia portu i dworca morskiego dokonał biskup chełmiński Okoniewski. W uroczystości brali udział przedstawiciele Prezydenta RP, rządu, sfer gospodarczych i prasy (m.in. minister przemysłu i handlu Ferdynand Zarzycki, ministrowie: Józef Beck, Emil Kaliński, Bronisław Nakoniecznikow-Klukowski, Władysław Marian Zawadzki, Kazimierz Papée oraz generał Gustaw Orlicz-Dreszer).

Znajdujący się przy wejściu głównym do portu gdyńskiego dworzec pełnił rolę macierzystej bazy pasażerskiej floty transatlantyckiej „G-A-L (obsługującej linie nowojorską i południowoamerykańską). Dworzec Morski posiadał również bocznicę kolejową z torami znajdującymi się po obu stronach budynku przeznaczoną dla ruchu emigranckiego i magazyny tranzytowe. W okresie międzywojennym w gmachu dworca odbywały się niedzielne nabożeństwa dla pracowników portu i GUM w Gdyni celebrowane przez kapelana portowego. W przestronnej hali dworca odbywały się także bale sylwestrowe gdyńskich elit.

W czasie II wojny światowej dworzec został przystosowany do funkcji biurowych, została zmieniona architektura. W pierwszych dniach po zajęciu Gdyni (14 września 1939) z fasady Dworca strącone zostały symbole narodowe (płaskorzeźby orłów, pamiątkowe tablice). 9 października 1943 roku, w trakcie alianckich bombardowań portu, została zniszczona część hali pasażerskiej – zachodni narożnik i ściana od strony Nabrzeża Francuskiego. Szkody zostały prowizorycznie naprawione. Z uwagi na zniszczenie fundamentów w części budowli niemożliwe okazało się posadownienie żelbetowych elementów konstrukcji w pierwotnym kształcie i odtworzenie pierwotnej bryły budynku. Do dziś widoczny jest brak górnego, lewego narożnika budynku. Wewnątrz w holu również widać brak galerii po lewej stronie od wejścia oraz asymetrię innych elementów wystroju.

Za: http://pl.wikipedia.org

MS „Batory”

Wydawca: Polskie Towarzystwo Krajoznawcze Wydana: Kłodzko Nadana w dniu: 27.06.1955 Fotografię wykonał: K. Komorowski

MS Batory – polski statek pasażerski, transatlantyk. Jednostka bliźniacza MS Piłsudski. Statek wszedł do służby w 1936. Pływał do roku 1969; złomowany w 1971. Miał przydomek „Lucky Ship”.

Projekt

Na początku lat 30. XX wieku Polskie Transatlantyckie Towarzystwo Okrętowe (PTTO) dysponowało trzema przestarzałymi jednostkami, które były przystosowane do transportu emigrantów do Stanów Zjednoczonych. Jednostki te nie spełniały najnowszych standardów transportu pasażerskiego i powinny zostać wycofane z eksploatacji. W tym czasie podjęto decyzję o zmianie profilu linii północnoamerykańskiej, z emigranckiego na turystyczny. W takiej sytuacji koniecznością stała się budowa nowych jednostek, które spełniały by najnowsze standardy. 27 października 1932 r. Rada Nadzorcza PTTO podjęła decyzję o budowie dwóch takich jednostek. Zapytania przetargowe wysłano do dziewięciu europejskich stoczni. Z otrzymanych odpowiedzi do dalszego postępowania wybrano dwie najbardziej korzystne: duńskiej stoczni Nakskov Skibsvaerft i włoskiej Cantieri Riuniti dell’Adriatico. Oferta włoska okazała się być korzystniejsza z powodu nowoczesnych rozwiązań technicznych, niższej ceny, a także formy zapłaty, która w części miała być zrealizowana polskim węglem.

Budowa

29 listopada 1933 w Warszawie dyrektorzy PTTO i przedstawiciel stoczni z Monfalcone podpisali umowę na budowę dwóch bliźniaczych jednostek pasażersko-towarowych. Wartość kontraktu wraz z odsetkami wynosiła ok. 1,9 mln dolarów. 13 grudnia 1933 podpisano umowę o dostawie włoskim kolejom polskiego węgla. Dostawy miały mieć wartość 60 milionów lirów co stanowiło większość kontraktu na statki warte 69 milionów lirów.

W 1934 r. Polskie Transatlantyckie Towarzystwo Okrętowe S.A. zmieniło nazwę na Gdynia-Ameryka Linie Żeglugowe S.A..

Pierwszy ze statków nazwano „Piłsudski”. Imię dla drugiej jednostki stało się przedmiotem dłuższej dyskusji. Ze strony Polonii amerykańskiej padła propozycja nadania imienia „Paderewski”. Armator preferował nazwanie statku „Kościuszko” po wycofywanej ze służby starszej jednostce. Ostatecznie wybrano nazwę „Batory”.

Położenie stępki pod budowę „Batorego” nastąpiło 1 maja 1934 roku, statek otrzymał numer budowy 1127. Wodowanie kadłuba odbyło się 3 lipca 1935 roku, a matką chrzestną była Jadwiga Barthel de Weydenthal. Pierwsze doświadczenia z eksploatacji „Piłsudskiego” pokazały jego nie najlepsze własności morskie, w związku z tym na budowanym „Batorym” należało wprowadzić drobne zmiany techniczne. 8 kwietnia 1936 roku, dwa miesiące po terminie przewidzianym w kontrakcie, nastąpiło przejęcie statku ze stoczni.

Opis

MS „Batory” był dwuśrubowym motorowym statkiem pasażerskim mogącym w momencie oddania do służby przewozić 760 pasażerów i 1200 t ładunku. W tym czasie jego pojemność wynosiła 14 287 BRT, nośność 5560 t. Statek posiadał 7 pokładów użytkowych, wśród których były: pokład słoneczny (sundeck), łodziowy (boat-deck), spacerowy (promenada-deck) a także pokłady A, B, C i D. Kadłub był podzielony dziewięcioma grodziami wodoszczelnymi. Nowością na jednostkach tego typu było posiadanie kabin tylko dwóch klas: III i turystycznej. Dzięki takiemu rozwiązaniu można było lepiej planować rejsy i zaoferować klientom korzystniejsze warunki podróży.

Wystrój i dekoracje

Zarówno MS Batory, jak i MS Piłsudski, miały stać się pływającymi salonami i ambasadami kultury polskiej. Nad wystrojem obu transatlantyków czuwała Podkomisja Artystyczna w składzie: Wojciech Jastrzębowski (przewodniczący), Lech Niemojewski (sekretarz), Tadeusz Pruszkowski i Stanisław Brukalski. W efekcie doszło do współpracy licznego grona czołowych polskich artystów, którzy zaprojektowali nie tylko całe pomieszczenia (salony, palarnie, halle, kaplice, etc.), ale również najdrobniejsze detale, jak np. zastawę stołową i karty dań.

Znaczenie polskich transatlantyków w kontekście historii sztuki przypomniane zostało m.in. w czasie wystawy Sztuka wszędzie. Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie 1904-1944 (Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, 2012).

Pierwsze lata służby

21 kwietnia wyruszył w swój pierwszy rejs wycieczkowy na trasie: Wenecja-Dubrownik-Barcelona-Casablanca-Funchal-Lizbona-Londyn-Kanał Kiloński-Gdynia, gdzie zawinął 11 maja 1936 roku. 17 maja w Gdyni nastąpiło uroczyste podniesienie bandery. Pierwszemu rejsowi poświęcony został pamiątkowy medal autorstwa Józefa Aumillera. W dziewiczą podróż z Gdyni do Nowego Jorku wyruszył 18 maja 1936 roku pod dowództwem kpt. Eustazego Borkowskiego.

W zależności od warunków pogodowych rejsy na tej trasie trwały od ośmiu do dziewięciu dni. Dzięki nowym statkom udział GAL-u w przewozach międzynarodowego stowarzyszenia armatorów transatlantyckich wzrósł z 1,5 procenta w 1935 do 3 procent w 1938 roku.

3 czerwca 1937 roku jednostka została poważnie uszkodzona przez pożar w odległości 800 Mm od brzegów amerykańskich. Pomimo zniszczenia instalacji elektrycznej w maszynowni, statek dotarł do Nowego Jorku o własnych siłach. Naprawa trwała do 3 lipca tego roku.

Do wybuchu wojny pływał na trasie Gdynia-Kopenhaga-Nowy Jork-Halifax, odbywając 39 rejsów na tej trasie, a także 9 rejsów wycieczkowych.

II wojna światowa

Po rozpoczęciu wojny zawinął do St. John’s na Nowej Fundlandii, potem udał się do Nowego Jorku przez Halifax, gdzie wszedł 5 września 1939 roku. 19 września na Batorym doszło do strajku, zakończonego 22 września zejściem części załogi oraz usunięciem kapitana E. Borkowskiego ze statku. Obowiązki dowódcy statku powierzono I. oficerowi kpt.ż.w. Franciszkowi Szudzińskiemu. Tego samego dnia statek przeszedł do Halifaksu gdzie stał do początku grudnia.

5 grudnia 1939 roku przeszedł w czarter Ministry of Shipping, a następnego dnia dowództwo objął kpt. ż.w. Edward Pacewicz. Statek poddano przebudowie adaptacyjnej i uzbrojono. 23 grudnia wyszedł z Halifaksu do Glasgow, płynąc w konwoju wiozącym 1 Kanadyjską Dywizję Piechoty, do portu przeznaczenia zawinięto 31 grudnia.

W styczniu i lutym 1940 roku pływał po Morzu Śródziemnym i Czerwonym. 22 lutego zawinął do Liverpoolu w celu przebudowy mającej na celu zwiększenie liczby przewożonych pasażerów. W marcu 1940 roku miał przewozić żołnierzy korpusu ekspedycyjnego do Finlandii, ale nic z tego nie wyszło, bo Finlandia skapitulowała. A w pierwszej dekadzie kwietnia 1940 roku miał transportowaċ wojsko w celu okupacji rejonu Narwiku w neutralnej Norwegii, do czego też nie doszło z powodu agresji niemieckiej na ten kraj. 15 kwietnia 1940 roku przewiózł wojsko do Harstad w Norwegii, dwa dni później był już z powrotem w Szkocji. 13 maja wyruszył z Glasgow do Harstad z transportem żołnierzy, na pokładzie znajdowali się także norwescy ministrowie. W drogę powrotną do Gourock zabrał transport rannych. 5 czerwca zjawił się w Harstad zabrał 2268 żołnierzy wycofującego się korpusu ekspedycyjnego i w konwoju osłanianym przez okręt warsztatowy „Vindictive”, 10 czerwca dotarł do ujścia rzeki Clyde. Potem przewiózł do Brestu, gdzie dotarł 14 czerwca, III batalion Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich i pewną liczbę Francuzów.

16 czerwca 1940 roku rozpoczęto ewakuację z portów francuskich, w pierwszym rejsie z Saint-Nazaire do Plymouth przewieziono ponad 2300 osób. 19 czerwca 1940 doszło do buntu załogi trzeba było zaprowadziċ porządek wśród załogi hotelowej przy pomocy plutonu marynarzy z ORP Gdynia. 21 czerwca statek zjawił się na redzie Saint-Jean-de-Luz, skąd w ciągu doby zabrał (według różnych źródeł) od 2100 do 3000 osób. Zeszli oni ze statku 24 i 25 czerwca w Plymouth, w tym też czasie nastąpiła zmiana na stanowisku dowódcy jednostki, którym został kpt. ż. w. Zygmunt Deyczakowski. 5 lipca 1940 roku wyszedł z Greenock w składzie szybkiego konwoju do Halifaksu z ładunkiem angielskiego złota i papierów wartościowych, oprócz tego ładunku wiózł 36 skrzyń z wawelskimi arrasami i innymi precjozami ewakuowanymi z Polski. W drogę powrotną zaokrętowano 1200 żołnierzy kanadyjskich, którzy zeszli z pokładu 2 sierpnia w Liverpool. 5 sierpnia 1940 roku wyruszył w jedną ze swych najsłynniejszych podróży, z ewakuowanymi dziećmi do Australii. W czasie tego rejsu otrzymał miano rozśpiewanego statku, a mali pasażerowie zostali wyokrętowani w australijskich portach do 16 sierpnia. 2 listopada statek wyszedł do Wellington na Nowej Zelandii, gdzie 6 listopada przyjął na pokład 1300 żołnierzy, których wyokrętowano 15 grudnia w Suezie. Następnie „Batory” popłynął – wokół Afryki – do Gourock, gdzie zjawił się 8 lutego 1941 roku.

Dwa dni później zjawił się w Glasgow w celu dokonania remontu i wzmocnienia uzbrojenia przeciwlotniczego. Po zakończeniu prac stoczniowych, 26 lutego zaokrętowano 1850 pasażerów i 9 marca zeszli oni ze statku w Halifaksie. 1 kwietnia w Halifaksie generał Władysław Sikorski złożył wizytę na „Batorym”. 10 kwietnia wyruszył w małym konwoju do Islandii, skąd pod eskortą wyszedł do Gourock. Po tym rejsie statek rozpoczął treningi do operacji desantowych, 18 czerwca wizytę na statku złożył prezydent Władysław Raczkiewicz. W grudniu 1941 roku samotnie wyruszył z posiłkami do Gibraltaru, a w rejsie powrotnym wiózł ewakuowanych mieszkańców „Skały” i grupę Polaków zwolnionych z obozu Miranda de Ebro w Hiszpanii.

W styczniu 1942 roku popłynął na wody Afryki Zachodniej, skąd powrócił do Glasgow 22 marca. Od kwietnia do połowy czerwca dwukrotnie przewiózł oddziały kanadyjskie na trasie Halifax-Gourock. Następnie wyszedł z wojskiem w konwoju do Freetown, Sekondi-Takoradi i Lagos, skąd udał się do Nowego Jorku. Tutaj zaokrętował żołnierzy amerykańskich i przez Halifax oraz Reykjavík (gdzie zeszli z pokładu Amerykanie) wrócił 25 sierpnia do Gourock. Jeszcze w tym samym miesiącu stanął w doku w Glasgow w celu dostosowania do roli transportowca desantowego. Następnie prowadził ćwiczenia desantowe do planowanego lądowania w Afryce Północnej. 11 września 1942 roku zaokrętowano w Liverpoolu żołnierzy amerykańskich i 26 października wyszedł w składzie konwoju KMF-1 do rejonu Oranu.

Desant wysadzono w 8 listopada w zatoce Mersa Bu Zajar. Następnie jednostka wyruszyła w podróż powrotną i 17 listopada stanęła w Gourock. W dniach od 27 listopada do 6 grudnia 1942 roku przewiózł transport żołnierzy do Algieru. Tutaj, 9 grudnia, na redzie portu włoskie samoloty dokonały próby storpedowania „Batorego”, ale torpeda trafiła w sąsiedni statek z amunicją (ten i inne podobne przypadki nadały mu przydomek lucky ship). 10 grudnia wyszedł z Algieru w składzie konwoju KMF-4 i 22 grudnia dotarł do Gourock.

W pierwszym kwartale 1943 roku „Batory” jeszcze dwukrotnie podążał z Gourock do Algieru, przewożąc oddziały wojska. Następny kwartał spędził przygotowaniach do inwazji na Sycylię. 28 czerwca wyruszył z Gourock w składzie konwoju KMF-18, mając 1843 żołnierzy na pokładzie, których wyokrętowano 10 lipca koło przylądka Passero na Sycylii. Jeszcze tego samego dnia odszedł na Maltę, skąd następnego dnia wyszedł w konwoju do Aleksandrii. W trakcie podróży miał kolizję z holenderskim statkiem „Christiaan Huygens”, w związku z czym 15 lipca został w Aleksandrii dokowany i 29 lipca wyruszył na remont do Bombaju. Po trzymiesięcznym remoncie, od 26 listopada 1943 roku „Batory” transportował ludzi (w tym wielu obywateli polskich) na wodach Oceanu Indyjskiego.

W połowie stycznia 1944 roku powrócił na Morze Śródziemne, gdzie odbył 11 podróży z żołnierzami 2 Korpusu Polskiego na trasie porty egipskie-Tarent. Przed wyruszeniem w pierwszą podróż, 19 stycznia jednostkę wizytował generał Władysław Anders. 19 czerwca dowódcą został kapitan żeglugi wielkiej Edward Pacewicz. 28 lipca wyruszył z Aleksandrii w ostatnią dwunastą podróż z polskimi żołnierzami do Tarentu. 9 sierpnia 1944 roku rozpoczęto załadunek żołnierzy francuskich przeznaczonych do inwazji w południowej Francji, a Batory został flagową jednostka głównodowodzącego wojsk francuskich, gen. Jeana de Lattre de Tassigny’ego. Desant wysadzono 16 sierpnia pod Saint-Tropez, po czym jednostka udała się do Oranu.

Od 12 września, przez kolejny miesiąc, wykonał trzy podróże z wojskiem (z Oranu lub Neapolu) do Marsylii. 15 października wyszedł z Algieru w konwoju do południowej Anglii z transportem 1800 żołnierzy. 22 października w Plymouth zaokrętowano dyplomatów państw alianckich, akredytowanych przy rządzie francuskim. Zeszli oni na ląd następnego dnia, w ujściu rzeki Morlaix. Następnie w Glasgow „Batory” poddany został remontowi, który zakończył się 14 grudnia. W trakcie remontu, 9 listopada, na statek powrócił jego dowódca kpt. ż. w. Zygmunt Deyczakowski. 19 grudnia wyszedł z Glasgow w konwoju do Indii z brytyjskimi urzędnikami, których wyokrętowano 11 stycznia 1945 roku w Bombaju. 14 stycznia wyszedł w konwoju z Bombaju do Mombasy, a stamtąd przez Morze Śródziemne powrócił do Gourock, gdzie zawinął 20 lutego 1945.

 

Gdynia – Szkoła Morska

Wydawca: Biuro Wydawnicze "Ruch" Wydana: 1962 Fotografię wykonał: J. Uklejewski

Budynek Wyższej Szkoły Morskiej przy ul. Czerwonych Kosynierów 87 (obecnie ul .Morska).

Uczelnia powstała w 1920 roku jako „wyższy zakład naukowy” – Szkoła Morska w Tczewie z dwoma wydziałami – Nawigacyjnym i Mechanicznym. Absolwenci mieli uprawnienia, jakie dawały studia wyższe. Ze względu na trwającą wojnę polsko-bolszewicką zajęcia dydaktyczne zainaugurowano dopiero 8 grudnia (dzień ten obchodzony jest jako Święto Szkoły). W roku 1921 podniesiono banderę na pierwszej jednostce szkolnej STS Lwów.

W 1930 szkołę przeniesiono do Gdyni, do nowo wybudowanego kompleksu budynków przy ul. Morskiej i zmieniono jej nazwę na Państwowa Szkoła Morska. W tym samym roku Lwów został wymieniony na nowy szkolny żaglowiec – Dar Pomorza. W 1938 roku powstał Wydział Transportu i Administracji Morskiej.

W czasie wojny szkoła prowadziła działalność w Anglii, w Southampton i Londynie.

Po wojnie wróciła do dawnej siedziby, jako szkoła średnia. W roku 1949 Wydział Nawigacyjny przeniesiono z Gdyni do Szczecina, tworząc tam Państwową Szkołę Morską w Szczecinie. W roku 1951 przekształcono Państwową Szkołę Morską w Gdyni w 5-letnie Technikum Morskie Mechaniczne i rozpoczęto przyjmowanie kandydatów z ukończoną szkołą podstawową (7 klas). Eksperyment ten nie zdał egzaminu, w 1954 Wydział Nawigacyjny przeniesiono na powrót do Gdyni i zmieniono nazwę szkoły na Szkoła Morska. W 1954 roku na Wydziale Mechanicznym powołano klasę elektryków. W 1958 roku szkoła została przekształcona na pomaturalną szkołę techniczną z trzema wydziałami: Nawigacyjnym, Mechanicznym i Elektrycznym, wracając do nazwy Państwowa Szkoła Morska.

Decyzją władz państwowych w latach 1967-1968 włączono w skład Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni Państwową Szkołą Rybołówstwa Morskiego w Gdyni, ujednolicono strukturę obu szkół na wydziałową, taką jaka była w PSM, przeprowadzono odpowiednie działania w zakresie dostosowania kwalifikacji kadry wykładowców do wymogów prawnych obowiązujących w szkolnictwie wyższym i zatrudniono odpowiednio liczną kadrę o wyższych kwalifikacjach naukowych. W roku 1968 przekształcono Państwową Szkołę Morską w Gdyni w Wyższą Szkołę Morską w Gdyni . Jako Wyższa Szkoła Morska (WSM) w Gdyni uczelnia rozpoczęła działalność dydaktyczną 1 października 1969 roku. W momencie przekształcenia PSM w WSM utworzono nieistniejący w okresie powojennym Wydział Administracyjny.