Hel.

Wydawca: Bez opisu Nadana w dniu: Bez obiegu.

Hel – miejsce Kąpielowe

Wydawca: Schwalm's Papierosshandlung Wydana: Zoppot Numer: 212 960 Nadana w dniu: 02.06.1925

 

Latarnia Morska Hellatarnia morska na polskim wybrzeżu Bałtyku, położona w mieście Hel, na końcu Mierzei Helskiej.

Latarnia znajduje się pomiędzy Latarnią Morską Jastarnia a Latarnią Morską Gdańsk Port Północny.

Pierwszą latarnię morską na Helu wybudowano już w roku 1826, a jej otwarcie miało miejsce dnia 1sierpnia 1827 roku. Wieża latarni miała przekrój okrągły, o wysokości 42 metrów. Była ona zasilana olejem rzepakowym. W 1926 zainstalowano tam lampę naftową (palnik Arganda) z czterema soczewkami. W roku 1929 latarnię otynkowano i pomalowano w biało-czerwone pasy. W 1938 zainstalowano na latarni żarówkę elektryczną o mocy 3000 W. W czasie obrony Helu, latarnia została wysadzona w powietrze 19 września 1939 roku przez polskich saperów, dla utrudnienia celowania niemieckiej artylerii. W roku 1942, w czasie okupacji niemieckiej latarnię odbudowano. W roku 2001 latarnia przeszła remont.

Latarnię z 1942 roku wybudowano około 10 metrów na południowy wschód od fundamentu pierwszej latarni z lat 1826–1939. Do czasu remontu z 2001 roku, miejsce po fundamencie starej latarni było oznaczone kwietnikiem w betonowym murku, o zarysie fundamentu starej latarni, na trawniku przed nową latarnią. W ramach remontu w 2001 roku usunięto kwietnik, prowadząc przez niego nowy chodnik z kostki betonowej. Oznaczenia śladu po fundamencie latarni z 1826 roku wysadzonej w 1939 roku nie zachowano.

1 lipca 1928 latarnię odwiedził marszałek(Józef Piłsudski ), co upamiętnia tablica wmurowana w ścianę latarni 1 lipca 1999 roku przez stowarzyszenie „Przyjaciele Helu”.

Za: http://pl.wikipedia.org

Hela. Leuchtturm. Hel 1.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1905 Numer: Hel. 1 Nadana w dniu: Bez obiegu

Latarnia Morska Hellatarnia morska na polskim wybrzeżu Bałtyku, położona w mieście Hel, na końcu Mierzei Helskiej.

Latarnia znajduje się pomiędzy Latarnią Morską Jastarnia a Latarnią Morską Gdańsk Port Północny.

Pierwszą latarnię morską na Helu wybudowano już w roku 1826, a jej otwarcie miało miejsce dnia 1sierpnia 1827 roku. Wieża latarni miała przekrój okrągły, o wysokości 42 metrów. Była ona zasilana olejem rzepakowym. W 1926 zainstalowano tam lampę naftową (palnik Arganda) z czterema soczewkami. W roku 1929 latarnię otynkowano i pomalowano w biało-czerwone pasy. W 1938 zainstalowano na latarni żarówkę elektryczną o mocy 3000 W. W czasie obrony Helu, latarnia została wysadzona w powietrze 19 września 1939 roku przez polskich saperów, dla utrudnienia celowania niemieckiej artylerii. W roku 1942, w czasie okupacji niemieckiej latarnię odbudowano. W roku 2001 latarnia przeszła remont.

Latarnię z 1942 roku wybudowano około 10 metrów na południowy wschód od fundamentu pierwszej latarni z lat 1826–1939. Do czasu remontu z 2001 roku, miejsce po fundamencie starej latarni było oznaczone kwietnikiem w betonowym murku, o zarysie fundamentu starej latarni, na trawniku przed nową latarnią. W ramach remontu w 2001 roku usunięto kwietnik, prowadząc przez niego nowy chodnik z kostki betonowej. Oznaczenia śladu po fundamencie latarni z 1826 roku wysadzonej w 1939 roku nie zachowano.

1 lipca 1928 latarnię odwiedził marszałek(Józef Piłsudski ), co upamiętnia tablica wmurowana w ścianę latarni 1 lipca 1999 roku przez stowarzyszenie „Przyjaciele Helu”.

Za: http://pl.wikipedia.org

 

Poniżej trzecia wersja tej samej pocztówki ale wydanej pod innym numerem.

Hela. Leuchtturm. No 1 061.

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Numer: 1 061 Nadana w dniu: 19.08.1904

 

Latarnia Morska Hellatarnia morska na polskim wybrzeżu Bałtyku, położona w mieście Hel, na końcu Mierzei Helskiej.

Latarnia znajduje się pomiędzy Latarnią Morską Jastarnia a Latarnią Morską Gdańsk Port Północny.

Pierwszą latarnię morską na Helu wybudowano już w roku 1826, a jej otwarcie miało miejsce dnia 1sierpnia 1827 roku. Wieża latarni miała przekrój okrągły, o wysokości 42 metrów. Była ona zasilana olejem rzepakowym. W 1926 zainstalowano tam lampę naftową (palnik Arganda) z czterema soczewkami. W roku 1929 latarnię otynkowano i pomalowano w biało-czerwone pasy. W 1938 zainstalowano na latarni żarówkę elektryczną o mocy 3000 W. W czasie obrony Helu, latarnia została wysadzona w powietrze 19 września 1939 roku przez polskich saperów, dla utrudnienia celowania niemieckiej artylerii. W roku 1942, w czasie okupacji niemieckiej latarnię odbudowano. W roku 2001 latarnia przeszła remont.

Latarnię z 1942 roku wybudowano około 10 metrów na południowy wschód od fundamentu pierwszej latarni z lat 1826–1939. Do czasu remontu z 2001 roku, miejsce po fundamencie starej latarni było oznaczone kwietnikiem w betonowym murku, o zarysie fundamentu starej latarni, na trawniku przed nową latarnią. W ramach remontu w 2001 roku usunięto kwietnik, prowadząc przez niego nowy chodnik z kostki betonowej. Oznaczenia śladu po fundamencie latarni z 1826 roku wysadzonej w 1939 roku nie zachowano.

1 lipca 1928 latarnię odwiedził marszałek(Józef Piłsudski ), co upamiętnia tablica wmurowana w ścianę latarni 1 lipca 1999 roku przez stowarzyszenie „Przyjaciele Helu”.

Za: http://pl.wikipedia.org

Hela – Seesteg.

Wydawca: Knackstedt & Nather Wydana: Hamburg Numer: Serie 628 No. 156 Nadana w dniu: 25.08.1910

Widok na Molo Domu Kuracyjnego w Helu.
Przy molo zacumowany statek żeglugi przybrzeżnej „Paul Beneke”.

Hel – Miejsce kąpielowe

Wydawca: Schwalm's Verlag Wydana: Zoppot Numer: 211 037 Nadana w dniu: Bez obiegu

Molo pasażerskie prowadzące do Domu Zdrojowego.

Dom Zdrojowy (Kurhaus) po zbudowaniu działał pod nazwą „Hela”, a w 1920 przemianowano go na Dom Zdrojowy – Hotel Polonja.

1898 – Położenie kamienia węgielnego pod fundament komfortowego hotelu i rozpoczęcie budowy (projekt zlecono popularnemu w Niemczech architektowi Franzowi Henkenhafowi twórcy m.in. rezydencji przy ul. Jaśkowa Dolina)
1899 – zakończenie budowy Kurhausu po 8 miesiącach prac; jednoczesne prace nad dojazdem i drogą łączącą z Helem;
20 maja 1899 – uroczyste otwarcie dla gości helskiego Kurhausu; budynek wzniesiono na wydmie zwanej Wietrzną, przy zatokowym brzegu półwyspu; Kurhaus posiadał 25 pokoi z balkonami dla 70 gości, pokoje miały własne biblioteczki, była też jadalnia, pokój klubowy Gdańskiego Klubu Żeglarskiego o marynistycznym wystroju, a z budynku na plażę wiodła szeroka, wygodna ścieżka.                                                                                                                                                                                                   listopad 1900 – pierwszy dzierżawca Kurhausu – Alwin Albrecht z Berlina – zawiedziony niska frekwencją gości rezygnuje z pracy w Helu,
1901 – nowym dzierżawcą budynku zostaje wdowa o nazwisku Streller, zimne lato 1902 powoduje że nie chce pracować już następny sezon w Helu;
1902/1903 – dzierżawę Kurhausu przejmuje Carl Bodenburg z Gdańska; w ofercie znajdują się ciepłe i zimne kąpiele w specjalnych wannach położonych w pawilonie obok budynku; istnieje również możliwość wykupienia abonamentu na noclegi co znacznie obniża ich koszty; plaże w pobliżu Kurhausu są również udostępnione odpłatnie, podobnie jak kosze plażowe;                                                                                                                                                                                                                  1905 – teren wokół Kurhausu zostaje otoczony szklanymi werandami, zamykającymi wewnętrzny ogród, na środku którego znajdowała się artezyjska fontanna; miało to chronić gości przez silnym wiatrem, który uważali za bardzo dokuczliwy;                      1914 – wybuch I wojny światowej powoduje zamarcie ruchu turystycznego na Helu, brak dzierżawcy i nie dozorowanie budynków Kurhausu powodują że obiekt ulegają dewastacji;
od 1920 – Hel na powrót zyskuje popularność i odradza się jako miejscowość  wypoczynkowa.                                                                                                                                   Przez sezony 1920-24 odwiedzał go rokrocznie np. Stefan Żeromski, który miał swój stały pokój na I piętrze. Uwielbiał spacerować po okolicy, a latarnie morskie na Helu i Rozewiu były jego ulubionym miejscem spacerów. Tak się złożyło, że bardzo umiłował Półwysep i praktycznie zwiedził jego każdy zakątek. W tamtych czasach nie raz spacerował brzegiem morza z notatkami w ręce i kontemplował piękno przyrody i krajobrazy naszego wybrzeża.

Helski Kurhausu a właściwie pozostałości które nie oparły się wojennej zawierusze zostały zburzone, pod koniec II Wojny Światowej, w celu oczyszczenia pola wzlotów dla polowego lotniska niemieckiego w Helu.

Hela – Kurhaus und Seesteg

Wydawca: Knackstedt & Nather Wydana: Hamburg Numer: Serie 628 No 164 Nadana w dniu: Bez obiegu

Dom Zdrojowy (Kurhaus) po zbudowaniu działał pod nazwą „Hela”, a w 1920 przemianowano go na Dom Zdrojowy – Hotel Polonja.

1898 – Położenie kamienia węgielnego pod fundament komfortowego hotelu i rozpoczęcie budowy (projekt zlecono popularnemu w Niemczech architektowi Franzowi Henkenhafowi twórcy m.in. rezydencji przy ul. Jaśkowa Dolina)
1899 – zakończenie budowy Kurhausu po 8 miesiącach prac; jednoczesne prace nad dojazdem i drogą łączącą z Helem;
20 maja 1899 – uroczyste otwarcie dla gości helskiego Kurhausu; budynek wzniesiono na wydmie zwanej Wietrzną, przy zatokowym brzegu półwyspu; Kurhaus posiadał 25 pokoi z balkonami dla 70 gości, pokoje miały własne biblioteczki, była też jadalnia, pokój klubowy Gdańskiego Klubu Żeglarskiego o marynistycznym wystroju, a z budynku na plażę wiodła szeroka, wygodna ścieżka.                                                                                                                                                                                                   listopad 1900 – pierwszy dzierżawca Kurhausu – Alwin Albrecht z Berlina – zawiedziony niska frekwencją gości rezygnuje z pracy w Helu,
1901 – nowym dzierżawcą budynku zostaje wdowa o nazwisku Streller, zimne lato 1902 powoduje że nie chce pracować już następny sezon w Helu;
1902/1903 – dzierżawę Kurhausu przejmuje Carl Bodenburg z Gdańska; w ofercie znajdują się ciepłe i zimne kąpiele w specjalnych wannach położonych w pawilonie obok budynku; istnieje również możliwość wykupienia abonamentu na noclegi co znacznie obniża ich koszty; plaże w pobliżu Kurhausu są również udostępnione odpłatnie, podobnie jak kosze plażowe;                                                                                                                                                                                                                  1905 – teren wokół Kurhausu zostaje otoczony szklanymi werandami, zamykającymi wewnętrzny ogród, na środku którego znajdowała się artezyjska fontanna; miało to chronić gości przez silnym wiatrem, który uważali za bardzo dokuczliwy;                      1914 – wybuch I wojny światowej powoduje zamarcie ruchu turystycznego na Helu, brak dzierżawcy i nie dozorowanie budynków Kurhausu powodują że obiekt ulegają dewastacji;
od 1920 – Hel na powrót zyskuje popularność i odradza się jako miejscowość  wypoczynkowa.                                                                                                                                   Przez sezony 1920-24 odwiedzał go rokrocznie np. Stefan Żeromski, który miał swój stały pokój na I piętrze. Uwielbiał spacerować po okolicy, a latarnie morskie na Helu i Rozewiu były jego ulubionym miejscem spacerów. Tak się złożyło, że bardzo umiłował Półwysep i praktycznie zwiedził jego każdy zakątek. W tamtych czasach nie raz spacerował brzegiem morza z notatkami w ręce i kontemplował piękno przyrody i krajobrazy naszego wybrzeża.

Helski Kurhausu a właściwie pozostałości które nie oparły się wojennej zawierusze zostały zburzone, pod koniec II Wojny Światowej, w celu oczyszczenia pola wzlotów dla polowego lotniska niemieckiego w Helu.

Hela. Strandhotel und Seesteg. Hel 8.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Hel.8 Nadana w dniu: 08.06.1910

Dom Zdrojowy (Kurhaus) po zbudowaniu działał pod nazwą „Hela”, a w 1920 przemianowano go na Dom Zdrojowy – Hotel Polonja.

1898 – Położenie kamienia węgielnego pod fundament komfortowego hotelu i rozpoczęcie budowy (projekt zlecono popularnemu w Niemczech architektowi Franzowi Henkenhafowi twórcy m.in. rezydencji przy ul. Jaśkowa Dolina)
1899 – zakończenie budowy Kurhausu po 8 miesiącach prac; jednoczesne prace nad dojazdem i drogą łączącą z Helem;
20 maja 1899 – uroczyste otwarcie dla gości helskiego Kurhausu; budynek wzniesiono na wydmie zwanej Wietrzną, przy zatokowym brzegu półwyspu; Kurhaus posiadał 25 pokoi z balkonami dla 70 gości, pokoje miały własne biblioteczki, była też jadalnia, pokój klubowy Gdańskiego Klubu Żeglarskiego o marynistycznym wystroju, a z budynku na plażę wiodła szeroka, wygodna ścieżka.                                                                                    listopad 1900 – pierwszy dzierżawca Kurhausu – Alwin Albrecht z Berlina – zawiedziony niska frekwencją gości rezygnuje z pracy w Helu,
1901 – nowym dzierżawcą budynku zostaje wdowa o nazwisku Streller, zimne lato 1902 powoduje że nie chce pracować już następny sezon w Helu;
1902/1903 – dzierżawę Kurhausu przejmuje Carl Bodenburg z Gdańska; w ofercie znajdują się ciepłe i zimne kąpiele w specjalnych wannach położonych w pawilonie obok budynku; istnieje również możliwość wykupienia abonamentu na noclegi co znacznie obniża ich koszty; plaże w pobliżu Kurhausu są również udostępnione odpłatnie, podobnie jak kosze plażowe;                                                                                                              1905 – teren wokół Kurhausu zostaje otoczony szklanymi werandami, zamykającymi wewnętrzny ogród, na środku którego znajdowała się artezyjska fontanna; miało to chronić gości przez silnym wiatrem, który uważali za bardzo dokuczliwy;                         1914 – wybuch I wojny światowej powoduje zamarcie ruchu turystycznego na Helu, brak dzierżawcy i nie dozorowanie budynków Kurhausu powodują że obiekt ulegają dewastacji;
od 1920 – Hel na powrót zyskuje popularność i odradza się jako miejscowość wypoczynkowa.                                                                                                                                   Przez sezony 1920-24 odwiedzał go rokrocznie np. Stefan Żeromski, który miał swój stały pokój na I piętrze. Uwielbiał spacerować po okolicy, a latarnie morskie na Helu i Rozewiu były jego ulubionym miejscem spacerów. Tak się złożyło, że bardzo umiłował Półwysep i praktycznie zwiedził jego każdy zakątek. W tamtych czasach nie raz spacerował brzegiem morza z notatkami w ręce i kontemplował piękno przyrody i krajobrazy naszego wybrzeża.

Helski Kurhausu a właściwie pozostałości które nie oparły się wojennej zawierusze zostały zburzone, pod koniec II Wojny Światowej, w celu oczyszczenia pola wzlotów dla polowego lotniska niemieckiego w Helu.

Poniżej ta sama pocztówka ale wydana w kolorze.

Hela. Kurhaus. Hel 3.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: Hel. 3 Nadana w dniu: 04.07.1905

Dom Zdrojowy (Kurhaus) po zbudowaniu działał pod nazwą „Hela”, a w 1920 przemianowano go na Dom Zdrojowy – Hotel Polonja.

1898 – Położenie kamienia węgielnego pod fundament komfortowego hotelu i rozpoczęcie budowy (projekt zlecono popularnemu w Niemczech architektowi Franzowi Henkenhafowi twórcy m.in. rezydencji przy ul. Jaśkowa Dolina)
1899 – zakończenie budowy Kurhausu po 8 miesiącach prac; jednoczesne prace nad dojazdem i drogą łączącą z Helem;
20 maja 1899 – uroczyste otwarcie dla gości helskiego Kurhausu; budynek wzniesiono na wydmie zwanej Wietrzną, przy zatokowym brzegu półwyspu; Kurhaus posiadał 25 pokoi z balkonami dla 70 gości, pokoje miały własne biblioteczki, była też jadalnia, pokój klubowy Gdańskiego Klubu Żeglarskiego o marynistycznym wystroju, a z budynku na plażę wiodła szeroka, wygodna ścieżka.

listopad 1900 – pierwszy dzierżawca Kurhausu – Alwin Albrecht z Berlina – zawiedziony niska frekwencją gości rezygnuje z pracy w Helu,
1901 – nowym dzierżawcą budynku zostaje wdowa o nazwisku Streller, zimne lato 1902 powoduje że nie chce pracować już następny sezon w Helu;
1902/1903 – dzierżawę Kurhausu przejmuje Carl Bodenburg z Gdańska; w ofercie znajdują się ciepłe i zimne kąpiele w specjalnych wannach położonych w pawilonie obok budynku; istnieje również możliwość wykupienia abonamentu na noclegi co znacznie obniża ich koszty; plaże w pobliżu Kurhausu są również udostępnione odpłatnie, podobnie jak kosze plażowe;                                                                                                                                                                                                            

1905 – teren wokół Kurhausu zostaje otoczony szklanymi werandami, zamykającymi wewnętrzny ogród, na środku którego znajdowała się artezyjska fontanna; miało to chronić gości przez silnym wiatrem, który uważali za bardzo dokuczliwy;                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 

1914 – wybuch I wojny światowej powoduje zamarcie ruchu turystycznego na Helu, brak dzierżawcy i nie dozorowanie budynków Kurhausu powodują że obiekt ulegają dewastacji;
od 1920 – Hel na powrót zyskuje popularność i odradza się jako miejscowość wypoczynkowa.

Przez sezony 1920-24 odwiedzał go rokrocznie np. Stefan Żeromski, który miał swój stały pokój na I piętrze. Uwielbiał spacerować po okolicy, a latarnie morskie na Helu i Rozewiu były jego ulubionym miejscem spacerów. Tak się złożyło, że bardzo umiłował Półwysep i praktycznie zwiedził jego każdy zakątek. W tamtych czasach nie raz spacerował brzegiem morza z notatkami w ręce i kontemplował piękno przyrody i krajobrazy naszego wybrzeża.

Helski Kurhausu a właściwie pozostałości które nie oparły się wojennej zawierusze zostały zburzone, pod koniec II Wojny Światowej, w celu oczyszczenia pola wzlotów dla polowego lotniska niemieckiego w Helu.

Poniżej to samo ujęcie na pocztówce wydanej przez tego samego wydawcę – Dr. Trenkler Co. (Wydana: Leipzig 1904;  Numer: 28 892;  Nadana w dniu: 27.06.1905.)

 

Hel – Dom Kuracyjny

Wydawca: Wydawnictwo Macierzy Szkolnej w Gdańsku Wydana: Gdańsk. Nadana w dniu: Bez obiegu

Pocztówka z cyklu „Nasz Bałtyk”.  Fot. R. Wyrobek.

Molo pasażerskie prowadzące do Domu Zdrojowego.

Dom Zdrojowy (Kurhaus) po zbudowaniu działał pod nazwą „Hela”, a w 1920 przemianowano go na Dom Zdrojowy – Hotel Polonja.

1898 – Położenie kamienia węgielnego pod fundament komfortowego hotelu i rozpoczęcie budowy (projekt zlecono popularnemu w Niemczech architektowi Franzowi Henkenhafowi twórcy m.in. rezydencji przy ul. Jaśkowa Dolina)
1899 – zakończenie budowy Kurhausu po 8 miesiącach prac; jednoczesne prace nad dojazdem i drogą łączącą z Helem;
20 maja 1899 – uroczyste otwarcie dla gości helskiego Kurhausu; budynek wzniesiono na wydmie zwanej Wietrzną, przy zatokowym brzegu półwyspu; Kurhaus posiadał 25 pokoi z balkonami dla 70 gości, pokoje miały własne biblioteczki, była też jadalnia, pokój klubowy Gdańskiego Klubu Żeglarskiego o marynistycznym wystroju, a z budynku na plażę wiodła szeroka, wygodna ścieżka.                                                                                                                                                                                                   listopad 1900 – pierwszy dzierżawca Kurhausu – Alwin Albrecht z Berlina – zawiedziony niska frekwencją gości rezygnuje z pracy w Helu,
1901 – nowym dzierżawcą budynku zostaje wdowa o nazwisku Streller, zimne lato 1902 powoduje że nie chce pracować już następny sezon w Helu;
1902/1903 – dzierżawę Kurhausu przejmuje Carl Bodenburg z Gdańska; w ofercie znajdują się ciepłe i zimne kąpiele w specjalnych wannach położonych w pawilonie obok budynku; istnieje również możliwość wykupienia abonamentu na noclegi co znacznie obniża ich koszty; plaże w pobliżu Kurhausu są również udostępnione odpłatnie, podobnie jak kosze plażowe;                                                                                                                                                                                                                  1905 – teren wokół Kurhausu zostaje otoczony szklanymi werandami, zamykającymi wewnętrzny ogród, na środku którego znajdowała się artezyjska fontanna; miało to chronić gości przez silnym wiatrem, który uważali za bardzo dokuczliwy;                      1914 – wybuch I wojny światowej powoduje zamarcie ruchu turystycznego na Helu, brak dzierżawcy i nie dozorowanie budynków Kurhausu powodują że obiekt ulegają dewastacji;
od 1920 – Hel na powrót zyskuje popularność i odradza się jako miejscowość  wypoczynkowa.                                                                                                                                   Przez sezony 1920-24 odwiedzał go rokrocznie np. Stefan Żeromski, który miał swój stały pokój na I piętrze. Uwielbiał spacerować po okolicy, a latarnie morskie na Helu i Rozewiu były jego ulubionym miejscem spacerów. Tak się złożyło, że bardzo umiłował Półwysep i praktycznie zwiedził jego każdy zakątek. W tamtych czasach nie raz spacerował brzegiem morza z notatkami w ręce i kontemplował piękno przyrody i krajobrazy naszego wybrzeża.

Helski Kurhausu a właściwie pozostałości które nie oparły się wojennej zawierusze zostały zburzone, pod koniec II Wojny Światowej, w celu oczyszczenia pola wzlotów dla polowego lotniska niemieckiego w Helu.

Hela – Steg und Kurhaus.

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 30 058 Nadana w dniu: Bez obiegu

Molo pasażerskie prowadzące do Domu Zdrojowego.

Dom Zdrojowy (Kurhaus) po zbudowaniu działał pod nazwą „Hela”, a w 1920 przemianowano go na Dom Zdrojowy – Hotel Polonja.

1898 – Położenie kamienia węgielnego pod fundament komfortowego hotelu i rozpoczęcie budowy (projekt zlecono popularnemu w Niemczech architektowi Franzowi Henkenhafowi twórcy m.in. rezydencji przy ul. Jaśkowa Dolina)
1899 – zakończenie budowy Kurhausu po 8 miesiącach prac; jednoczesne prace nad dojazdem i drogą łączącą z Helem;
20 maja 1899 – uroczyste otwarcie dla gości helskiego Kurhausu; budynek wzniesiono na wydmie zwanej Wietrzną, przy zatokowym brzegu półwyspu; Kurhaus posiadał 25 pokoi z balkonami dla 70 gości, pokoje miały własne biblioteczki, była też jadalnia, pokój klubowy Gdańskiego Klubu Żeglarskiego o marynistycznym wystroju, a z budynku na plażę wiodła szeroka, wygodna ścieżka.                                                                                                                                                                                                   listopad 1900 – pierwszy dzierżawca Kurhausu – Alwin Albrecht z Berlina – zawiedziony niska frekwencją gości rezygnuje z pracy w Helu,
1901 – nowym dzierżawcą budynku zostaje wdowa o nazwisku Streller, zimne lato 1902 powoduje że nie chce pracować już następny sezon w Helu;
1902/1903 – dzierżawę Kurhausu przejmuje Carl Bodenburg z Gdańska; w ofercie znajdują się ciepłe i zimne kąpiele w specjalnych wannach położonych w pawilonie obok budynku; istnieje również możliwość wykupienia abonamentu na noclegi co znacznie obniża ich koszty; plaże w pobliżu Kurhausu są również udostępnione odpłatnie, podobnie jak kosze plażowe;                    1905 – teren wokół Kurhausu zostaje otoczony szklanymi werandami, zamykającymi wewnętrzny ogród, na środku którego znajdowała się artezyjska fontanna; miało to chronić gości przez silnym wiatrem, który uważali za bardzo dokuczliwy;                      1914 – wybuch I wojny światowej powoduje zamarcie ruchu turystycznego na Helu, brak dzierżawcy i nie dozorowanie budynków Kurhausu powodują że obiekt ulegają dewastacji;
od 1920 – Hel na powrót zyskuje popularność i odradza się jako miejscowość  wypoczynkowa.  Przez sezony 1920-24 odwiedzał go rokrocznie np. Stefan Żeromski, który miał swój stały pokój na I piętrze. Uwielbiał spacerować po okolicy, a latarnie morskie na Helu i Rozewiu były jego ulubionym miejscem spacerów. Tak się złożyło, że bardzo umiłował Półwysep i praktycznie zwiedził jego każdy zakątek. W tamtych czasach nie raz spacerował brzegiem morza z notatkami w ręce i kontemplował piękno przyrody i krajobrazy naszego wybrzeża.

Helski Kurhausu a właściwie pozostałości które nie oparły się wojennej zawierusze zostały zburzone, pod koniec II Wojny Światowej, w celu oczyszczenia pola wzlotów dla polowego lotniska niemieckiego w Helu.

Hela – Strandpartie mit Kurhaus. No 11 589.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 11 589 Nadana w dniu: 27.07.1904

Dom Zdrojowy (Kurhaus) po zbudowaniu działał pod nazwą „Hela”, a w 1920 przemianowano go na Dom Zdrojowy – Hotel Polonja.

1898 – Położenie kamienia węgielnego pod fundament komfortowego hotelu i rozpoczęcie budowy (projekt zlecono popularnemu w Niemczech architektowi Franzowi Henkenhafowi twórcy m.in. rezydencji przy ul. Jaśkowa Dolina)
1899 – zakończenie budowy Kurhausu po 8 miesiącach prac; jednoczesne prace nad dojazdem i drogą łączącą z Helem;
20 maja 1899 – uroczyste otwarcie dla gości helskiego Kurhausu; budynek wzniesiono na wydmie zwanej Wietrzną, przy zatokowym brzegu półwyspu; Kurhaus posiadał 25 pokoi z balkonami dla 70 gości, pokoje miały własne biblioteczki, była też jadalnia, pokój klubowy Gdańskiego Klubu Żeglarskiego o marynistycznym wystroju, a z budynku na plażę wiodła szeroka, wygodna ścieżka.

listopad 1900 – pierwszy dzierżawca Kurhausu – Alwin Albrecht z Berlina – zawiedziony niska frekwencją gości rezygnuje z pracy w Helu,
1901 – nowym dzierżawcą budynku zostaje wdowa o nazwisku Streller, zimne lato 1902 powoduje że nie chce pracować już następny sezon w Helu;
1902/1903 – dzierżawę Kurhausu przejmuje Carl Bodenburg z Gdańska; w ofercie znajdują się ciepłe i zimne kąpiele w specjalnych wannach położonych w pawilonie obok budynku; istnieje również możliwość wykupienia abonamentu na noclegi co znacznie obniża ich koszty; plaże w pobliżu Kurhausu są również udostępnione odpłatnie, podobnie jak kosze plażowe;

1905 – teren wokół Kurhausu zostaje otoczony szklanymi werandami, zamykającymi wewnętrzny ogród, na środku którego znajdowała się artezyjska fontanna; miało to chronić gości przez silnym wiatrem, który uważali za bardzo dokuczliwy;

1914 – wybuch I wojny światowej powoduje zamarcie ruchu turystycznego na Helu, brak dzierżawcy i nie dozorowanie budynków Kurhausu powodują że obiekt ulegają dewastacji;
od 1920 – Hel na powrót zyskuje popularność i odradza się jako miejscowość wypoczynkowa.

Przez sezony 1920-24 odwiedzał go rokrocznie np. Stefan Żeromski, który miał swój stały pokój na I piętrze. Uwielbiał spacerować po okolicy, a latarnie morskie na Helu i Rozewiu były jego ulubionym miejscem spacerów. Tak się złożyło, że bardzo umiłował Półwysep i praktycznie zwiedził jego każdy zakątek. W tamtych czasach nie raz spacerował brzegiem morza z notatkami w ręce i kontemplował piękno przyrody i krajobrazy naszego wybrzeża.

Helski Kurhausu a właściwie pozostałości które nie oparły się wojennej zawierusze zostały zburzone, pod koniec II Wojny Światowej, w celu oczyszczenia pola wzlotów dla polowego lotniska niemieckiego w Helu.

Poniżej ten sam motyw wydany na pocztówce przez wydawnictwo Gustav Doell Nachflgr. (Wydana: Danzig u. Zoppot;  Nadana w dniu: 28.08.1900)

Hela – Kurhaus u. Strand

Wydawca: Karl Altman Wydana: Berlin-Friedenau Numer: c 10/22 Nadana w dniu: Bez obiegu

Dom Zdrojowy (Kurhaus) po zbudowaniu działał pod nazwą „Hela”, a w 1920 przemianowano go na Dom Zdrojowy – Hotel Polonja.

1898 – Położenie kamienia węgielnego pod fundament komfortowego hotelu i rozpoczęcie budowy (projekt zlecono popularnemu w Niemczech architektowi Franzowi Henkenhafowi twórcy m.in. rezydencji przy ul. Jaśkowa Dolina)
1899 – zakończenie budowy Kurhausu po 8 miesiącach prac; jednoczesne prace nad dojazdem i drogą łączącą z Helem;
20 maja 1899 – uroczyste otwarcie dla gości helskiego Kurhausu; budynek wzniesiono na wydmie zwanej Wietrzną, przy zatokowym brzegu półwyspu; Kurhaus posiadał 25 pokoi z balkonami dla 70 gości, pokoje miały własne biblioteczki, była też jadalnia, pokój klubowy Gdańskiego Klubu Żeglarskiego o marynistycznym wystroju, a z budynku na plażę wiodła szeroka, wygodna ścieżka.                                                                                    listopad 1900 – pierwszy dzierżawca Kurhausu – Alwin Albrecht z Berlina – zawiedziony niska frekwencją gości rezygnuje z pracy w Helu,
1901 – nowym dzierżawcą budynku zostaje wdowa o nazwisku Streller, zimne lato 1902 powoduje że nie chce pracować już następny sezon w Helu;
1902/1903 – dzierżawę Kurhausu przejmuje Carl Bodenburg z Gdańska; w ofercie znajdują się ciepłe i zimne kąpiele w specjalnych wannach położonych w pawilonie obok budynku; istnieje również możliwość wykupienia abonamentu na noclegi co znacznie obniża ich koszty; plaże w pobliżu Kurhausu są również udostępnione odpłatnie, podobnie jak kosze plażowe;                                                                                                              1905 – teren wokół Kurhausu zostaje otoczony szklanymi werandami, zamykającymi wewnętrzny ogród, na środku którego znajdowała się artezyjska fontanna; miało to chronić gości przez silnym wiatrem, który uważali za bardzo dokuczliwy;                         1914 – wybuch I wojny światowej powoduje zamarcie ruchu turystycznego na Helu, brak dzierżawcy i nie dozorowanie budynków Kurhausu powodują że obiekt ulegają dewastacji;
od 1920 – Hel na powrót zyskuje popularność i odradza się jako miejscowość wypoczynkowa.                                                                                                                                   Przez sezony 1920-24 odwiedzał go rokrocznie np. Stefan Żeromski, który miał swój stały pokój na I piętrze. Uwielbiał spacerować po okolicy, a latarnie morskie na Helu i Rozewiu były jego ulubionym miejscem spacerów. Tak się złożyło, że bardzo umiłował Półwysep i praktycznie zwiedził jego każdy zakątek. W tamtych czasach nie raz spacerował brzegiem morza z notatkami w ręce i kontemplował piękno przyrody i krajobrazy naszego wybrzeża.

Helski Kurhausu a właściwie pozostałości które nie oparły się wojennej zawierusze zostały zburzone, pod koniec II Wojny Światowej, w celu oczyszczenia pola wzlotów dla polowego lotniska niemieckiego w Helu.

S.S. „Jadwiga”

Wydawca: Fotobrom Wydana: Gdynia Numer: 122 Nadana w dniu: Bez obiegu

Na pierwszym planie S.S. „Jadwiga” w tle Kurhaus na Helu.

S.S. „Jadwiga” – polski statek pasażerski żeglugi przybrzeżnej przed wojną w służbie Żeglugi Polskiej, po wojnie (pod różnymi nazwami) w barwach Żeglugi Gdańskiej.

Wraz z budową Gdyni i promowaniem w społeczeństwie atrakcyjności polskiego wybrzeża, rozwijać zaczęła się również turystyka morska. Początkowo były to rejsy wycieczkowe na łodziach rybackich lub holownikach, względnie na wynajmowanych w Gdańsku statkach pasażerskich, z których najpopularniejszym był bocznokołowiec „Paul Beneke”.

W roku 1927 Żegluga Polska zakupiła w gdańskiej stoczni dwa parowce „Gdańsk” i „Gdynię”, a w rok później dwa mniejsze, zbudowane w Wielkiej Brytanii „Jadwigę” i „Wandę” (nazwy od imion córek Józefa Piłsudskiego). Te cztery statki stanowiły, aż do września 1939 roku, trzon turystycznej „białej floty”. „Jadwiga” woziła pasażerów z Gdyni do Sopotu, Gdańska, Helu i Jastarni.

W roku 1930, w dziesięciolecie Polski na morzu, przybył na Wybrzeże marszałek Piłsudski, który w towarzystwie ministra Kwiatkowskiego odbył krótki rejs na pokładzie „Jadwigi”.

W 1939 roku została przejęta przez Niemców w Jastarni i przebudowana w Kilonii na holownik o nazwie „Polyp”. Był on eksploatowany w porcie w Gdańsku. W ostatnim roku wojny został (prawdopodobnie z niemieckimi uciekinierami) skierowany do Zatoki Kilońskiej, gdzie zastał go koniec działań.

W 1946 statek, rewindykowany przez Polskę, został zatrudniony, jako holownik o nazwie „Wilk”, w gdyńskim porcie, ale już w 1948 roku wrócił do „białej floty” jako „Anna”.

26 lipca 1949 roku „Anna”, po kolizji z tureckim statkiem „Odenis”, zatonęła na Zatoce Gdańskiej zabierając ze sobą na dno 11 osób. 15 listopada tegoż roku statek został podniesiony, następnie odremontowany i ponownie wdrożony do służby, tym razem jako „Halina”, później zaś jako „Zofia”.

W październiku 1964 wycofany ze służby i oddany na złom w Gdańsku.

Gazeta „Echo Gdańska” donosiła w dniu 30.06.1928:

Hel – Widok portu z wierzy (!) kościelnej

Wydawca: Gustav Heim Wydana: Hel Nadana w dniu: Bez obiegu

Pierwsze kotwicowisko dla rybaków na Helu zbudowano w 1883 roku na przybrzeżnej mieliźnie o szerokości ok. 350 m. W latach 1892-1898 kotwicowisko zostało rozbudowane w port o powierzchni 3 ha i głębokości 2,5 m. Zachodni falochron o łukowatym kształcie i długości ok. 320 m został zbudowany na bazie podwójnej drewnianej palisady, którą wypełniono wewnątrz kamieniami, na podkładce z faszyny. Następnie dobudowano do lądu wschodnie molo o długości 120 m.

W 1921 roku drewnianą konstrukcję częściowo wymieniono na betonową. Wg danych z 1921 roku w porcie na Helu było zarejestrowanych 180 rybaków, a także 42 kutry motorowe i 175 rybackich łodzi żaglowo-motorowych.

W 1922 roku Hel połączono linią kolejową z Puckiem. W 1923 roku zmodernizowano port zastępując drewniane elementy konstrukcji solidną betonową nadbudową, a także przedłużając zachodni falochron. W 1928 roku zostały rozpoczęte prace przygotowawcze do budowy portu dla Marynarki Wojennej, który od początku dysponował betonowymi nabrzeżami oraz głębszym basenem portowym.

Hela. Dampferanlegestelle. Hel 9.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig t908 Numer: Hel. 9 Nadana w dniu: 18.05.1915

Parowiec „Drache”, kursujący pomiędzy Sopot a Helem, w porcie na Helu.    S.S.” Drache” zbudowała w  1865 gdańska stocznia  J.W.Klawittera. Służył do okolo 1915 roku.

Poniżej ten sam motyw wydany na pocztówce przez Ch. L. i. B. (Numer: 769)

S.S.”Vineta”. Hela – Hafen

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 45 716

S.S.„Vineta” zbudowana w gdańskiej stoczni Klawittera.  Służył pierwotnie jako holownik. Tutaj po przeróbce jako statek przystosowany do przewozu turystów.

Poniżej ten sam widok wydany na pocztówce przez wydawnictwo Orweda. (Wydana: Danzig)

S.S. „Gdańsk” na Helu

Wydawca: Fotobrom Wydana: Gdynia Numer: 133 Nadana w dniu: Bez obiegu

S.S. „Gdańsk” przy kei na Helu. W głębi widoczny Kurhaus.

S.S. Gdańsk – polski parowy statek (steam ship) pasażerski żeglugi przybrzeżnej (jednostka bliźniacza SS Gdynia) został zbudowany przez stocznię Danziger Werft (Stocznię Gdańską) w roku 1926 na zamówienie polskiego armatora „Żegluga Polska” SA. Podniesienie bandery miało miejsce 19 czerwca 1927 roku, pierwszym kapitanem był Edward Pacewicz.

Wraz z rozwojem turystyki na Wybrzeżu w latach dwudziestych XX wieku rosło zapotrzebowanie na statki-wycieczkowce dla rosnącej liczby urlopowiczów. Początkowo korzystano ze statków armatorów z Wolnego Miasta Gdańska, z których najbardziej popularny był bocznokołowiec „Paul Beneke”. 13 września 1926 Minister Komunikacji podpisał ze stocznią Danziger Werft (Stocznią Gdańską) umowę na budowę dwóch „statków pasażersko-salonowych”. Jako pierwszy odebrano „Gdańsk”, którego banderę uroczyście podniesiono 19 czerwca 1927 w Tczewie, skąd udał się w pierwszy rejs do Gdańska. Stał się on w ten sposób pierwszym polskim statkiem pasażerskim. W sierpniu odebrano „Gdynię”, a w 1928 wcielono mały, stary bocznokołowiec zalewowy „Hankę” oraz zakupione w Wielkiej Brytanii „Jadwigę” i „Wandę”. W ten sposób powstała pierwsza polska „biała flota„. „Gdańsk” i „Gdynia” były największymi jej statkami.

W odróżnieniu od „Gdyni”, „Gdańsk” używany był głównie do komunikacji i rejsów wycieczkowych na Zatoce Gdańskiej, zazwyczaj na trasie SopotHel i Gdynia – Hel, pod koniec lat 30. Gdynia – Jastarnia. Służył też rzadziej do wycieczek do portów bałtyckich, jak Kopenhaga. Mógł zabrać do 700 pasażerów na miejscach siedzących w salonach i przestrzeni bez kabinowej na międzypokładzie. Dążenie do skonstruowania statków uniwersalnych, według założeń opracowanych przez inż. B. Bagniewskiego – do krótkich rejsów po Zatoce Gdańskiej i kilkudniowych wycieczek bałtyckich, spowodowało, że nie były one udane. Przez zastosowanie jednej śruby były mało zwrotne, miały spore zanurzenie i słabe własności morskie, nie osiągnęły też kontraktowej prędkości 12 węzłów. Na pełnym morzu, silne kołysanie było męczące dla pasażerów. Po przebudowie „Gdyni” w 1928, oba statki różniły się nieco wyglądem – „Gdynia” otrzymała wyższe burty, przechodzące w ściany nadbudówki, a „Gdańsk” pozostał w pierwotnym kształcie. 22 sierpnia 1934 „Gdańsk” miał niegroźną kolizję z norweskim statkiem „Halversen” przed Jastarnią, z winy Norwega.

Tuż przed wybuchem II wojny światowej, 28 sierpnia 1939 roku, statek został zmobilizowany przez Marynarkę Wojenną. Jako ORP „Gdańsk” przeznaczony został do służby pomocniczej (okręt-baza flotylli kutrów trałowych – zmobilizowanych kutrów rybackich, bez uzbrojenia). Dowództwo jego objął dotychczasowy kapitan, porucznik marynarki w stanie spoczynku Julian Laskowski, a obsadę stanowili cywile, niezmobilizowani członkowie stałej załogi. Okrętu nie zdążono przemalować i pozostał w pokojowym, białym, dobrze widocznym malowaniu.

2 września 1939 po godz. 11.30 zakotwiczony ORP „Gdańsk” został uszkodzony przez niemieckie bombowce nurkujące Junkers Ju 87 Stuka z dywizjonu IV/LG.1 w Zatoce Puckiej na wysokości Mechelinek. Okręt powoli tonął na skutek bliskich trafień bomb, dzięki czemu uratowała się cała załoga oprócz starszego oficera por. Müllera, który zginął w wypadku przy spuszczaniu łodzi. Podczas tego samego nalotu na „Gdyni” zginęło kilkadziesiąt osób. 4 września dowódca podjął decyzję o samozatopieniu „Gdańska”. W roku 1940 statek został podniesiony przez Niemców, lecz brak jest informacji odnośnie jego wykorzystania. Ponownie został zatopiony przez Niemców w marcu 1945 w celu zablokowania południowego wejścia do portu w Gdyni. W 1947 został wydobyty, przeniesiony na płyciznę w inne miejsce i tam pocięty na złom.

S.S. „Gdański” i S.S. „Paul Beneke”

Wydawca: L. Durczykiewicz Wydana: Gdynia Nadana w dniu: 15.07.1935

Z prawej S.S. „Gdański” a w głębi S.S. „Paul Beneke” w porcie na Helu.

S.S. Gdańsk – polski parowy statek (steam ship) pasażerski żeglugi przybrzeżnej (jednostka bliźniacza SS Gdynia) został zbudowany przez stocznię Danziger Werft (Stocznię Gdańską) w roku 1926 na zamówienie polskiego armatora „Żegluga Polska” SA. Podniesienie bandery miało miejsce 19 czerwca 1927 roku, pierwszym kapitanem był Edward Pacewicz.

Wraz z rozwojem turystyki na Wybrzeżu w latach dwudziestych XX wieku rosło zapotrzebowanie na statki-wycieczkowce dla rosnącej liczby urlopowiczów. Początkowo korzystano ze statków armatorów z Wolnego Miasta Gdańska, z których najbardziej popularny był bocznokołowiec „Paul Beneke”. 13 września 1926 Minister Komunikacji podpisał ze stocznią Danziger Werft (Stocznią Gdańską) umowę na budowę dwóch „statków pasażersko-salonowych”. Jako pierwszy odebrano „Gdańsk”, którego banderę uroczyście podniesiono 19 czerwca 1927 w Tczewie, skąd udał się w pierwszy rejs do Gdańska. Stał się on w ten sposób pierwszym polskim statkiem pasażerskim. W sierpniu odebrano „Gdynię”, a w 1928 wcielono mały, stary bocznokołowiec zalewowy „Hankę” oraz zakupione w Wielkiej Brytanii „Jadwigę” i „Wandę”. W ten sposób powstała pierwsza polska „biała flota„. „Gdańsk” i „Gdynia” były największymi jej statkami.

W odróżnieniu od „Gdyni”, „Gdańsk” używany był głównie do komunikacji i rejsów wycieczkowych na Zatoce Gdańskiej, zazwyczaj na trasie SopotHel i Gdynia – Hel, pod koniec lat 30. Gdynia – Jastarnia. Służył też rzadziej do wycieczek do portów bałtyckich, jak Kopenhaga. Mógł zabrać do 700 pasażerów na miejscach siedzących w salonach i przestrzeni bez kabinowej na międzypokładzie. Dążenie do skonstruowania statków uniwersalnych, według założeń opracowanych przez inż. B. Bagniewskiego – do krótkich rejsów po Zatoce Gdańskiej i kilkudniowych wycieczek bałtyckich, spowodowało, że nie były one udane. Przez zastosowanie jednej śruby były mało zwrotne, miały spore zanurzenie i słabe własności morskie, nie osiągnęły też kontraktowej prędkości 12 węzłów. Na pełnym morzu, silne kołysanie było męczące dla pasażerów. Po przebudowie „Gdyni” w 1928, oba statki różniły się nieco wyglądem – „Gdynia” otrzymała wyższe burty, przechodzące w ściany nadbudówki, a „Gdańsk” pozostał w pierwotnym kształcie. 22 sierpnia 1934 „Gdańsk” miał niegroźną kolizję z norweskim statkiem „Halversen” przed Jastarnią, z winy Norwega.

Tuż przed wybuchem II wojny światowej, 28 sierpnia 1939 roku, statek został zmobilizowany przez Marynarkę Wojenną. Jako ORP „Gdańsk” przeznaczony został do służby pomocniczej (okręt-baza flotylli kutrów trałowych – zmobilizowanych kutrów rybackich, bez uzbrojenia). Dowództwo jego objął dotychczasowy kapitan, porucznik marynarki w stanie spoczynku Julian Laskowski, a obsadę stanowili cywile, niezmobilizowani członkowie stałej załogi. Okrętu nie zdążono przemalować i pozostał w pokojowym, białym, dobrze widocznym malowaniu.

2 września 1939 po godz. 11.30 zakotwiczony ORP „Gdańsk” został uszkodzony przez niemieckie bombowce nurkujące Junkers Ju 87 Stuka z dywizjonu IV/LG.1 w Zatoce Puckiej na wysokości Mechelinek. Okręt powoli tonął na skutek bliskich trafień bomb, dzięki czemu uratowała się cała załoga oprócz starszego oficera por. Müllera, który zginął w wypadku przy spuszczaniu łodzi. Podczas tego samego nalotu na „Gdyni” zginęło kilkadziesiąt osób. 4 września dowódca podjął decyzję o samozatopieniu „Gdańska”. W roku 1940 statek został podniesiony przez Niemców, lecz brak jest informacji odnośnie jego wykorzystania. Ponownie został zatopiony przez Niemców w marcu 1945 w celu zablokowania południowego wejścia do portu w Gdyni. W 1947 został wydobyty, przeniesiony na płyciznę w inne miejsce i tam pocięty na złom.

Hela – Fischerhafen mit Blick auf Kurhaus.

Wydawca: Karl Altmann Wydana: Berlin-Friedenau Numer: He. 463 Nadana w dniu: 09.05.1917

Pierwsze kotwicowisko dla rybaków na Helu zbudowano w 1883 roku na przybrzeżnej mieliźnie o szerokości ok. 350 m. W latach 1892-1898 kotwicowisko zostało rozbudowane w port o powierzchni 3 ha i głębokości 2,5 m. Zachodni falochron o łukowatym kształcie i długości ok. 320 m został zbudowany na bazie podwójnej drewnianej palisady, którą wypełniono wewnątrz kamieniami, na podkładce z faszyny. Następnie dobudowano do lądu wschodnie molo o długości 120 m.

W 1921 roku drewnianą konstrukcję częściowo wymieniono na betonową. Wg danych z 1921 roku w porcie na Helu było zarejestrowanych 180 rybaków, a także 42 kutry motorowe i 175 rybackich łodzi żaglowo-motorowych.

W 1922 roku Hel połączono linią kolejową z Puckiem. W 1923 roku zmodernizowano port zastępując drewniane elementy konstrukcji solidną betonową nadbudową, a także przedłużając zachodni falochron. W 1928 roku zostały rozpoczęte prace przygotowawcze do budowy portu dla Marynarki Wojennej, który od początku dysponował betonowymi nabrzeżami oraz głębszym basenem portowym.

Hela – Hafenansicht

Wydawca: Kunst und Verlagsanstalt Schaar & Dathe Wydana: Trier Numer: 10 088 Nadana w dniu: 10.09.1910

Pierwsze kotwicowisko dla rybaków na Helu zbudowano w 1883 roku na przybrzeżnej mieliźnie o szerokości ok. 350 m. W latach 1892-1898 kotwicowisko zostało rozbudowane w port o powierzchni 3 ha i głębokości 2,5 m. Zachodni falochron o łukowatym kształcie i długości ok. 320 m został zbudowany na bazie podwójnej drewnianej palisady, którą wypełniono wewnątrz kamieniami, na podkładce z faszyny. Następnie dobudowano do lądu wschodnie molo o długości 120 m.

W 1921 roku drewnianą konstrukcję częściowo wymieniono na betonową. Wg danych z 1921 roku w porcie na Helu było zarejestrowanych 180 rybaków, a także 42 kutry motorowe i 175 rybackich łodzi żaglowo-motorowych.

W 1922 roku Hel połączono linią kolejową z Puckiem. W 1923 roku zmodernizowano port zastępując drewniane elementy konstrukcji solidną betonową nadbudową, a także przedłużając zachodni falochron. W 1928 roku zostały rozpoczęte prace przygotowawcze do budowy portu dla Marynarki Wojennej, który od początku dysponował betonowymi nabrzeżami oraz głębszym basenem portowym.

S.S. „Vineta”. Hela – Hafen und Dampfer Anlegeplatz

Wydawca: Kunst und Verlagsanstalt Schaar & Dathe Wydana: Trier Numer: 9 858 Nadana w dniu: Bez obiegu

 

Z lewej holownik „Vineta” zbudowany w gdańskiej stoczni Klawittera.

Pierwsze kotwicowisko dla rybaków na Helu zbudowano w 1883 roku na przybrzeżnej mieliźnie o szerokości ok. 350 m. W latach 1892-1898 kotwicowisko zostało rozbudowane w port o powierzchni 3 ha i głębokości 2,5 m. Zachodni falochron o łukowatym kształcie i długości ok. 320 m został zbudowany na bazie podwójnej drewnianej palisady, którą wypełniono wewnątrz kamieniami, na podkładce z faszyny. Następnie dobudowano do lądu wschodnie molo o długości 120 m.

W 1921 roku drewnianą konstrukcję częściowo wymieniono na betonową. Wg danych z 1921 roku w porcie na Helu było zarejestrowanych 180 rybaków, a także 42 kutry motorowe i 175 rybackich łodzi żaglowo-motorowych.

W 1922 roku Hel połączono linią kolejową z Puckiem. W 1923 roku zmodernizowano port zastępując drewniane elementy konstrukcji solidną betonową nadbudową, a także przedłużając zachodni falochron. W 1928 roku zostały rozpoczęte prace przygotowawcze do budowy portu dla Marynarki Wojennej, który od początku dysponował betonowymi nabrzeżami oraz głębszym basenem portowym.

 

 

Gruss aus Hela.

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig Nadana w dniu: Bez obiegu Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

S.S. „Drache” przy nabrzeżu portu Hel.  Parowiec zbudowała w  1865 gdańska stocznia  J.W.Klawittera. Służył do okolo 1915 roku.

S.S.” Fram”. Hela – Hafen.

Wydawca: Paul Wedekind Wydana: Elbing Nadana w dniu: Bez obiegu

 

Parowiec S.S.”Fram” po wojnie nazwa zmieniona na „Danuta”.

Zbudowany w 1925 w Elblągu. Parowiec o długości 22,3 m, moc maszyny parowej tłokowej 80 KM, pojemność  38 BRT, prędkość 9 węzłów. 80 pasażerów i 5 członków załogi.

Należał do Wolnego Miasta Gdańska a po wojnie używany do wycieczek po Zatoce Gdańskiej, Zatonął przy molo w Sopocie na skutek nagłego, gwałtownego szkwału w czerwcu 1951 roku. Ofiar w ludziach nie było. Po wydobyciu został wyremontowany i dopiero po dalszych kilku latach odaddany na złom.

 

Hela – Totalansicht vom Hafen. No 11 588

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 11 588

Pierwsze kotwicowisko dla rybaków na Helu zbudowano w 1883 roku na przybrzeżnej mieliźnie o szerokości ok. 350 m. W latach 1892-1898 kotwicowisko zostało rozbudowane w port o powierzchni 3 ha i głębokości 2,5 m. Zachodni falochron o łukowatym kształcie i długości ok. 320 m został zbudowany na bazie podwójnej drewnianej palisady, którą wypełniono wewnątrz kamieniami, na podkładce z faszyny. Następnie dobudowano do lądu wschodnie molo o długości 120 m.

W 1921 roku drewnianą konstrukcję częściowo wymieniono na betonową. Wg danych z 1921 roku w porcie na Helu było zarejestrowanych 180 rybaków, a także 42 kutry motorowe i 175 rybackich łodzi żaglowo-motorowych.

W 1922 roku Hel połączono linią kolejową z Puckiem. W 1923 roku zmodernizowano port zastępując drewniane elementy konstrukcji solidną betonową nadbudową, a także przedłużając zachodni falochron. W 1928 roku zostały rozpoczęte prace przygotowawcze do budowy portu dla Marynarki Wojennej, który od początku dysponował betonowymi nabrzeżami oraz głębszym basenem portowym.

Ciekawostka. Poniżej ta sama pocztówka z logo wydawcy powyższej pocztówki ale opis informuje, iż wydana przez wydawnictwo Clary Bernthal z Gdańska.

Hela.

Wydawca: Rommler & Jonas Wydana: Dresden Numer: 7830 A, 45 Nadana w dniu: Bez obiegu.

Hela. Hafen mit Molen. Hel 5.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Hel. 5 Nadana w dniu: 07.08.1907

 

 

Pierwsze kotwicowisko dla rybaków na Helu zbudowano w 1883 roku na przybrzeżnej mieliźnie o szerokości ok. 350 m. W latach 1892-1898 kotwicowisko zostało rozbudowane w port o powierzchni 3 ha i głębokości 2,5 m. Zachodni falochron o łukowatym kształcie i długości ok. 320 m został zbudowany na bazie podwójnej drewnianej palisady, którą wypełniono wewnątrz kamieniami, na podkładce z faszyny. Następnie dobudowano do lądu wschodnie molo o długości 120 m.

W 1921 roku drewnianą konstrukcję częściowo wymieniono na betonową. Wg danych z 1921 roku w porcie na Helu było zarejestrowanych 180 rybaków, a także 42 kutry motorowe i 175 rybackich łodzi żaglowo-motorowych.

W 1922 roku Hel połączono linią kolejową z Puckiem. W 1923 roku zmodernizowano port zastępując drewniane elementy konstrukcji solidną betonową nadbudową, a także przedłużając zachodni falochron. W 1928 roku zostały rozpoczęte prace przygotowawcze do budowy portu dla Marynarki Wojennej, który od początku dysponował betonowymi nabrzeżami oraz głębszym basenem portowym.

 

Hela. No 8 307

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Numer: 8 307 Nadana w dniu: 14.07.1903

 

Pierwsze kotwicowisko dla rybaków na Helu zbudowano w 1883 roku na przybrzeżnej mieliźnie o szerokości ok. 350 m. W latach 1892-1898 kotwicowisko zostało rozbudowane w port o powierzchni 3 ha i głębokości 2,5 m. Zachodni falochron o łukowatym kształcie i długości ok. 320 m został zbudowany na bazie podwójnej drewnianej palisady, którą wypełniono wewnątrz kamieniami, na podkładce z faszyny. Następnie dobudowano do lądu wschodnie molo o długości 120 m.

W 1921 roku drewnianą konstrukcję częściowo wymieniono na betonową. Wg danych z 1921 roku w porcie na Helu było zarejestrowanych 180 rybaków, a także 42 kutry motorowe i 175 rybackich łodzi żaglowo-motorowych.

W 1922 roku Hel połączono linią kolejową z Puckiem. W 1923 roku zmodernizowano port zastępując drewniane elementy konstrukcji solidną betonową nadbudową, a także przedłużając zachodni falochron. W 1928 roku zostały rozpoczęte prace przygotowawcze do budowy portu dla Marynarki Wojennej, który od początku dysponował betonowymi nabrzeżami oraz głębszym basenem portowym.

 

Hel.

Wydawca: Nakład Polskiego Tow. Księgarni Kolejowych "Ruch" Sp. akc. Wydana: Poznań Numer: R 51 Nadana w dniu: Bez obiegu. Fotografię wykonał: Zdzisław Marcinkowski

Hel. Port.

Wydawca: Wydawnictwo Ligi Morskiej i Kolonialnej Wydana: "Biblioteka Polska" Bydgoszcz Nadana w dniu: Bez obiegu

Hela – Die Kirche

Wydawca: Kunst und Verlagsanstalt Schaar & Dathe Wydana: Trier Numer: 8 824 Nadana w dniu: Bez obiegu

Najcenniejszym zabytkiem Heli jest kościół ewangelicki, niekdyś katolicki, który od r.1526 przeszedł w ręce ewangelickie.

Prezbiterjum z wieloboczna absydą i zakrystią pochodzi z XIV w., nawa z XV w. Założenie wskazuje, że obecny kosciół jest tylko częscią dawnego, który albo nie został wykończony, albo też po pożarze w r. 1572 tylko częściowo odbudowany. Świadczy o tem nawa, która w stosunku do swej długości (8.5 m.) jest nieproporcjonalnie szeroka (19.5 m.), skąd wniosek, że jest to tylko wschodnia część nawy kościoła, zamierzonego jako trzynawowy. Sufit z desek. W r. 1865 rozebrano wieżę z powodu obawy zawalenia się. W wielkim ołtarzu obraz „Chrystus przed Piłatem” z r. 1647, kopia Rembradta „Ecce Homo” dar burmistrza Adrjana von der Linde. Pozostałością urządzenia kościoła z czasów katolickich jest tryptyk sw. Andrzeja, rzeźbiony i malowany z lat 1500 – 1508. W części środkowej rzeźba sw.Andrzeja, niżej Zaśniecie M. Boskiej, w predelli popiersie Chrystusa i 12 apostołów, na skrzydłach obrazy. Tryptyk odnowiono w r. 1904, a zdaniem znawców powstał on pod wpływem Lubeki. Z innych zabytków posiada kościół dwa gotyckie świeczniki mosiężne, dwa pająki z XVII w. (1650), malowane ławki z r. 1626, a w zakrystji piec kaflowy gdański, malowany, z r. 1758. W r. 1888 kościół przebudowano przyczem usunięto wiele dawnych zabytków. Bogaty niegdyś skarbiec ogołocili ewangelicy w r. 1562, wywożąc kilkadziesiąt monstrancji i kielichów do Gdańska na przechowanie, a to co pozostało zabrali Francuzi w r. 1807. Osobliwością jest przechowywana tu kość ryby mieczowca.

Za: www.http://bip.hel.eu

Poniżej ten sam widok na pocztówce wydanej przez tego samego wydawcę – Kunst und Verlagsanstalt Schaar & Dathe  (Wydana: Trier;  Numer: 140 581;  Nadana w dniu: Bez obiegu)

Hela – Gasthaus Lowengrube.

Wydawca: Paul Wedekind Wydana: Elbing Numer: 9 591 Nadana w dniu: 16.06.1907

Gospoda „Löwengrube” (Lwia Jama).

Zbudowana w XVIII wieku gospoda nazywała się początkowo „Gasthaus zur Löwengrube” i znajdowała się przy ulicy Dorfstrasse (obecnie Wiejska).

Hela – Eingang zur Dorfstrasse

Wydawca: Kunst und Verlagsanstalt Schaar & Dathe Wydana: Trier Numer: 8 887 Nadana w dniu: Bez obiegu

Ulica Wiejska – historycznie pierwsza z ulic Helu, obecnie główny deptak helski. Początkowo Dorfstrasse, w latach międzywojennych ulica Wiejska, w czasie okupacji Dorfstrasse, po wyzwoleniu ul. gen. Waltera, a od 1989 roku znów ul.Wiejska.