Danzig – Das ehamelige Jakobstar

Wydawca: Gottheil & Sohn Wydana: Danzig Nadana w dniu: Bez obiegu

Brama św. Jakuba w Gdańsku

Późnogotycka, ceglana, strzelista Brama Brama św. Jakuba ukończona została w 1461. Stanęła w pobliżu Kościoła św. Jakuba u wylotu ulicy Łagiewniki (Schüsseldamm), umożliwiając wjazd do Gdańska od strony północnej.

Brama miała formę dwóch potężnych i wysokich, cylindrycznych wież, połączonych korpusem z przejazdem. Została zwieńczona szachulcowymi hurdycjami i smukłym dachem z lukarną i sterczynami. Była elementem nowych umocnień dla całego miasta (pierwszych murowanych), wyposażonych w rozwiązania fortyfikacyjne odpowiadające nowym metodom obrony. Przed bramą znajdował się most zwodzony i fosa.

Z upływem czasu nastąpiła konieczność unowocześnienia przestarzałych umocnień, nie zapewniających odpowiedniej ochrony. Na wylocie ulicy Rajskiej (Paradiesgasse), w ciągu wysokiego wału ziemnego zbudowano drugą, nowożytną Bramę św. Jakuba. Stara brama nie została rozebrana i pozostała na zapleczu bastionu św. Jakuba, którego budowa rozpoczęła się w 1625. Była użytkowana jako magazyn prochu do dnia św. Mikołaja w 1815, gdy eksplodowała (czyniąc poważne szkody w otoczeniu). Nowa brama powstała w połowie odległości pomiędzy nowymi bastionami Bożego Ciała i św. Jakuba. Budowę rozpoczęto prawdopodobnie około 1625, całość budowli ukończono około 1628. Twórcą projektu był najprawdopodobniej Jan Strakowski. Wystrój architektoniczny brama otrzymała w latach 1633-1635. Początkowo była zwana „Bramą Bożego Ciała”, w XVIII wieku przyjęła się nazwa dawnej bramy.

Korpus bramy miał postać masywnego budynku na planie prostokąta z wysokim, sklepionym przejazdem i dwoma przejściami dla pieszych. Przejazd i przejścia były zamknięte z obu stron potężnymi wrotami i furtami. Ponad korpusem bramy umieszczono nadbudówkę, w której mieściła się podniesiona brona i jej mechanizm. Brona była opuszczana na noc. Od strony fosy przejazd i przejścia piesze prowadziły na drewniany, wsparty na murowanych podporach, zwodzony w trzech miejscach most. Most ten prowadził do rawelinu, trójkątnego dzieła fortyfikacyjnego pełniącego funkcję analogiczną do średniowiecznych barbakanów (odsuwającej atakującego wroga jak najdalej od bramy). Rawelin był połączony z przedpolem twierdzy następnym mostem, na który wyjeżdżało się początkowo przez kolejną – znacznie mniejszą i uboższą w formie renesansową bramę, umieszczoną mniej więcej pośrodku lewego czoła rawelinu. Z czasem wyjazd przesunięto bliżej miasta, do miejsca gdzie fosa właściwa łączyła się z fosą rawelinu.

W smukłej wieżyczce zawieszono dzwon, który odzywał się dwa razy dziennie, na pół godziny przed otwarciem i zamknięciem bramy.

Razem z bramami Wyżynną, Nizinną i Żuławską stanowiła cztery jedyne wjazdy do miasta, z czterech stron świata w systemie nowopowstałych fortyfikacji. Jako jedyna z tych czterech bram nie przetrwała do naszych czasów, rozebrana w 1883. W wyniku rozwoju i wzrastającego w drugiej połowie XIX wieku ruchu kołowego brama stała się budowlą utrudniającą ten ruch. Elementy jej kamieniarki można jednak znaleźć w różnych miejscach Gdańska. Hełm został przeniesiony na szczyt wieży Kościoła św. Jakuba. Lwy trzymające herby można podziwiać przed wejściem do Dworu Artusa, a kamieniarkę fasady (autorstwa Andreasa Schlütera starszego) na zachodniej fasadzie Katowni i na ścianach wewnątrz szyi Przedbramia ul. Długiej.

Prinz Wilhelm von Preussen. Leutnant 1.Garde Regiment.

Wydawca: Gottheil & Sohn

FRIEDRICH WILHELM VICTOR HOHENZOLLERN, inaczej Wilhelm von Preußen (6 V 1882 Poczdam – 20 VII 1951 Hechingen), najstarszy syn cesarza Rzeszy Niemieckiej Wilhelma II (1859–1941) i jego żony Augusty Victorii (1858– 1921), następca tronu.

Po rezygnacji ojca 15 IX 1911 został honorowym szefem (faktycznymi dowódcami byli zawodowi oficerowie) I pułku huzarów (Leibhusaren-Regiment) w Gdańsku (koszary przy Hochstrieß, ul. Słowackiego), wcześniej 25 X 1909 honorowym szefem II pułku tej jednostki została jego najmłodsza siostra, księżniczka Victoria Louisa (1892–1980).

W Gdańsku zamieszkał z rodziną w wynajętej, obecnie nieistniejącej willi (pałacyk obok gmachu poczty, obecnie stoi tam Hotel Szydłowski) przy Hauptstraße 98 (al. Grunwaldzka). Część jego świty zajęła kwatery w sąsiednich domach 97 i 99. Właścicielem willi była mieszkająca w Quedlinburgu wdowa po poruczniku pułku huzarów Gustavie von Dippe. Przed przybyciem kronprinza przeprowadzono na koszt państwa remont i adaptację budynku. Wyposażenie przygotowano pod kierunkiem gdańskiego jubilera  Carla Stumpfa. Przed willą stanął posterunek wojsk. W willi zamieszkał 16 IX 1911, wcześniej, 12 października, przybyła tam żona z dziećmi i służbą.

Uczestniczył z małżonką i miejscowymi władzami w uroczystym otwarciu szkoły. W 1913 władze Sopotu odkupiły od architekta  Adalberta Bielefeldta nowo wzniesioną nadmorską willę przy ob. ul. Haffnera 100 i ofiarowały kronprinzowi na rezydencję (obecnie pensjonat Magnolia). Para książęca z dziećmi przeniosła się do niej z Wrzeszcza latem 1914, mieszkali tam do 1918. W 1913, awansowany do stopnia płk. i mianowany przez cesarza Wilhelma II czł. Sztabu Generalnego Cesarstwa Niemieckiego, powrócił do Berlina.

Razem z żoną uczestniczył 31 VII 1916 w poświęceniu nowego luter.  kościoła Chrystusa Króla we Wrzeszczu przy Bärenweg (ul. Mickiewicza), zbudowanego w części z funduszy przekazanych przez rodzinę cesarską. Nazwy Kronprinz nosiły ulice w Gdańsku (obecnie ul. Wita Stwosza) oraz Sopocie (obecnie płd. część ul. Armii Krajowej).

Za: Encyklopedią Gdańską.

Langfuhr – Der Kaiser

Wydawca: Gottheil & Sohn Wydana: Danzig Nadana w dniu: 29.01.1911

August von Mackensen (ur. 6 grudnia 1849 w Haus Leipnitz , zm. 8 listopada 1945 w Burghorn), feldmarszałek niemiecki, dowódca wojsk niemieckich i austro-węgierskich podczas ofensywy pod Gorlicami i Tarnowem w maju 1915. Zdobywca Belgradu w 1915 i Bukaresztu w 1916.  Od 1901, aż do wybuchu wojny, związany służbą w Gdańsku. Pełnił tam kolejno obowiązki: dowódcy Brygady Huzarów (1901-1903), 36 Dywizji Piechoty (1903-1908) i 17 Korpusu Armijnego (1908-1914).  Do końca życia zwolennik monarchii Hohenzollernów. Nie poparł Hitlera. W 1940 w liście do dowódcy Wehrmachtu potępił zbrodnie niemieckiej armii popełnione w trakcie kampanii wrześniowej.

Wilhelm II (ur. 27 stycznia 1859 w Poczdamie, zm. 4 czerwca 1941 w Doorn w Holandii) – ostatni niemiecki cesarz i król Prus, przedstawiciel dynastii Hohenzollernów.  Wilhelm II urodził się jako Friedrich Wilhelm Albert Victor, Prinz von Preußen (książę Prus), syn cesarza Fryderyka III, był więc wnukiem panującego do 1888 r. cesarza Wilhelma I. Matka Wilhelma II – Wiktoria była najstarszą córką królowej Wielkiej Brytanii o tym samym imieniu, a więc był przez nią potomkiem Welfów i linii ernestyńskiej Wettinów. Dzięki babce cesarzowej Auguście, małżonce Wilhelma I, wnuczce cara Pawła I, siostrzenicy Aleksandra I i Mikołaja I, płynęła w Wilhelmie również krew rosyjskiej dynastii Romanow-Holstein-Gottorp.

Atelier Gottheil & Sohn.

Wydawca: Atelier Gottheil & Sohn Wydana: Danzig

Zdjęcie wykonane w Atelier Gottheil & Sohn, które  mieściło się przy ulicy Hundegasse 5 ( dzisiejsza Ogarna). Filia tego atelier znajdowała się również  w Sopocie przy ulicy See-Strasse 15/6 (obecnie Bohaterów Monte Cassino) w Strand Hotel.

Jak pisała gazeta „Echo Gdańska” z 06.07.1928 fotograf Gotthil nie był zbyt przyjaźnie nastawiony do Polski:

Atelier Gottheil & Sohn.

Wydawca: Atelier Gottheil & Sohn Wydana: Danzig

Zdjęcie wykonane w Atelier Gottheil & Sohn, które  mieściło sie przy ulicy Hundegasse 5 ( dzisiejsza Ogarna). Filia tego atelier znajdowała sięrównież  w Sopocie przy ulicy See-Strasse 15/6 (obecnie Bohaterów Monte Cassino) w Strand Hotel.

Atelier Gottheil & Sohn

Wydawca: Atelier Gottheil & Sohn Wydana: Danzig

Zdjęcie wykonane w Atelier Gottheil & Sohn, które  mieściło sie przy ulicy Hundegasse 5 ( dzisiejsza Ogarna). Filia tego atelier znajdowała sięrównież  w Sopocie przy ulicy See-Strasse 15/6 (obecnie Bohaterów Monte Cassino) w Strand Hotel.

Atelier Gottheil & Sohn

Wydawca: Atelier Gottheil & Sohn Wydana: Danzig

Zdjęcie wykonane w Atelier Gottheil & Sohn, które  mieściło sie przy ulicy Hundegasse 5 ( dzisiejsza Ogarna). Filia tego atelier znajdowała sięrównież  w Sopocie przy ulicy See-Strasse 15/6 (obecnie Bohaterów Monte Cassino) w Strand Hotel.

Atelier Gottheil & Sohn

Wydawca: Atelier Gottheil & Sohn Wydana: Danzig

Zdjęcie wykonane w Atelier Gottheil & Sohn, które  mieściło sie przy ulicy Hundegasse 5 ( dzisiejsza Ogarna). Filia tego atelier znajdowała sięrównież  w Sopocie przy ulicy See-Strasse 15/6 (obecnie Bohaterów Monte Cassino) w Strand Hotel.

Atelier Gotheill & Sohn.

Wydawca: Gottheil & Sohn

Zdjęcie wykonane w Atelier Gottheil & Sohn, które  mieściło sie przy ulicy Hundegasse 5 ( dzisiejsza Ogarna) a filia znajdowała się w Sopocie przy ulicy See-Strasse 15/6 (obecnie Bohaterów Monte Cassino) w Strand Hotel.

Atelier Gottheil & Sohn

Zdjęcie wykonane, prawdopodobnie w grudniu 1876 roku, w Atelier Gottheil & Sohn, które  mieściło sie przy ulicy Hundegasse 5 ( dzisiejsza Ogarna) a filia znajdowała się w Sopocie przy ulicy See-Strasse 15/6 (obecnie Bohaterów Monte Cassino)

„Echo Gdańska” donosiło 30.06.1928:

 

Atelier Gottheil & Sohn

Zdjęcie wykonane w Atelier Gottheil & Sohn, które  mieściło sie przy ulicy Hundegasse 5 ( dzisiejsza Ogarna) a filia znajdowała się w Sopocie przy ulicy See-Strasse 15/6 (obecnie Bohaterów Monte Cassino).

Jak pisała gazeta „Echo Gdańska” z 06.07.1928 fotograf Gotthil nie był zbyt przyjaźnie nastawiony do Polski: