Kościół garnizonowy św. Jerzego, wcześniej św. Zbawiciela
Projekt kościoła w stylu neogotyckim wykonał radca rządowy Louis von Tiedemann z Poczdamu i to bez wynagrodzenia. Stowarzyszenie budowy kościoła przedłożyło projekt cesarzowej z prośbą o objęcie protektoratu nad budową, co zostało 22 marca 1899r. przychylnie przyjęte wraz z przekazaniem daru na rzecz budowy w wysokości 1000 marek. Projekt został zatwierdzony przez cesarza Wilhelma II z zaleceniami podwyższenia wieży kościelnej o 7,5m, aby była widoczna ze statków płynących po zatoce i aby zewnętrznie sopocki kościół jeszcze bardziej przypominał styl średniowieczny. Cesarz ofiarował także 2000 marek.
Nadszedł długo oczekiwany dzień wmurowania kamienia węgielnego, co nastąpiło 22 października 1899r. przy pięknej pogodzie, w dniu urodzin Jej Wysokości Cesarzowej z jej osobistym udziałem. Wmurowany dokument został własnoręcznie przez nią podpisany z dodatkową uwagą: Postanawiam, aby wybudowany kościół nosił nazwę Kościoła Zbawiciela.
Budowę powierzono przedsiębiorstwu budowlanemu, panu Lippke. Świątynia została usytuowana na Morskiej Górze niedaleko dworca kolejowego. Jednonawowy i jednowieżowy kościół w stylu południowo-niemieckiego neogotyku został wykonany z czerwonej cegły o kamiennej fasadzie. Wysokość zasadnicza nawy wynosiła 15,5m, zaś wysokość korpusu budowli do dachu 24,5m. Całość wieży od jej podstawy po szczyt osiągała 47m. Ściana szczytowa z wejściami i wieżą była zwrócona w stronę rynku. Przy bocznej ścianie wzdłuż ówczesnej ulicy Morskiej było wejście po wysokich schodach do zakrystii. Wysoki cokół i front kościoła został obłożony granitem. W kościele przewidziano 656 miejsc siedzących w nawie głównej i 128 miejsc na emporze organowej. Razem 784 miejsca siedzące wystarczały na ówczesne potrzeby. Istniała możliwość dobudowy bocznych naw, dodatkowo na 300 miejsc. Całkowity koszt budowy bez wyposażenia wewnętrznego wyniósł według kosztorysu 125 tysięcy marek.
Budowę ukończono w ustalonym terminie i już 17 września 1901r. odbyło się uroczyste poświęcenie nowego kościoła z udziałem cesarzowej Augusty Wiktorii. Dzięki wielkiej ofiarności ewangelickiej społeczności Sopotu oddany do użytku kościół był całkowicie wykończony i wyposażony. W dzwonnicy zawisły trzy dzwony o wadze 1000, 500 i 3000kg, w oknach były piękne witraże, zegar na wieży przypominał o przemijaniu czasu, organy o 22 głosach miały odtąd towarzyszyć śpiewowi wiernych, były w kościele ołtarz, ambona, ławki, żyrandole, dywany i wiele drobniejszych elementów wyposażenia. Ofiarowano nawet batutę z hebanu i kości słoniowej dla przyszłego dyrygenta chóru.
Dodatkowo na placu przed kościołem stanęła malownicza neogotycka kapliczka z ceramicznym daszkiem wspartym na czterech kolumnach, ufundowana w 1909r. przez przewodniczącego komitetu budowy kościoła Hermanna Burruckera (architektem był Gessner z Wejherowa). W pierwszych latach po zbudowaniu pełniła rolę ulicznej studzienki, dziś kryje figurę św. Wojciecha.