SS „Pułaski” – polski statek pasażerski (1912-1949), wcześniej pływający jako „Car” (Царь) oraz „Estonia”.

Wybudowany w roku 1912 przez Barclay Curle & Company w Glasgow (Szkocja) dla Russian American Line i nazwany „Car”. Pływał wtedy na trasie Lipawa-Nowy Jork i Archangielsk-Nowy Jork. Był trzecim i najmniejszym (różnice wielkości były niewielkie) z czterech statków podobnej konstrukcji niewiele różniących się od siebie (pierwszy nie pływał pod polską banderą, drugim był SS Polonia, czwartym SS Kościuszko. Budowę statków sfinansowała częściowo caryca wdowa Maria Fiodorowna (Dagmar duńska) ze swoich klejnotów, stąd statki nazywano „klejnotami księżniczki Dagmary”.

Tuż po wejściu do eksploatacji, 9 października 1913 r. odegrał ważną rolę podczas akcji ratowania pasażerów z płonącego na północnym Atlantyku brytyjskiego transatlantyka „Volturno” – uratował 102 pasażerów.

W 1917 roku przekazany został brytyjskiemu rządowi, a w 1921 sprzedany duńskiemu armatorowi Baltic-America Line. Pod duńską banderą u armatora Det Ostasiatitske Kompagni pływał jako SS „Estonia” nadal na trasie Lipawa-Nowy Jork.

Na mocy umowy kupna-sprzedaży z marca 1930 roku został kupiony przez Polskie Transatlantyckie Towarzystwo Okrętowe (później przemianowane na GAL) i w sierpniu nazwany SS „Pułaski”. Wraz z nim kupione zostały SS Polonia i SS Lithuania. Te trzy statki stanowiły pierwszą trójkę polskich transatlantyków. Pod polską banderą pływał na trasie Gdynia-Nowy Jork i Gdynia-Buenos Aires (od 1936 roku). Dowodził statkiem w tym okresie kpt. Zdenko Knoetgen, do czasu objęcia dowództwa na MS Sobieski, a następnie kmdr w st. spocz. Witold Panasewicz.

Przeznaczony został na złomowanie w 1940 roku i wraz z „Kościuszką” zacumowany w odległym basenie portowym, ale w ostatnich dniach sierpnia 1939 roku zmieniono nagle decyzję i „Pułaski” 24 sierpnia (z załogą liczącą zaledwie 19 osób) wyruszył do Wielkiej Brytanii; jego dowódcą był wtedy kpt. Bronisław Hurko. .

W czasie II wojny światowej został internowany przez władze francuskie w Konakry, skąd 9 lipca 1941 roku „zbiegł” pod ogniem baterii nadbrzeżnych. Służył jako transportowiec wojska, głownie na Oceanie Indyjskim, jego dowództwo przejął w tym czasie kpt. Edward Pacewicz. W czasie postoju statku w Bombaju doszło 14 kwietnia 1944 roku do eksplozji statku „Fort Stikine” przewożącego 800 ton amunicji. W jej wyniku doszło do zniszczenia 9 statków, a śmierć poniosło około 1500 ludzi. Na „Pułaskim” odnotowano jedynie pęknięte lustro i rozbitą umywalkę.

Po wojnie, w roku 1946, został przekazany brytyjskiemu ministerstwu transportu, gdzie służył pod nazwą „Empire Penryn” jako statek transportowy. Ostatecznie oddany został na złom w roku 1949.

Jednostka zbliżonej konstrukcji (choć nie bliźniacza) – SS „Kościuszko”.

11 czerwca 1931 roku „Gazeta Gdańska” anonsowała: