Historia dawnego kościoła ewangelickiego w Nowym Porcie (Neufahrwasser) sięga początków XIX w. Wspólnota ewangelicka po okresie wojen napoleońskich została bez miejsca modlitw i spotkań. Zniszczeniu uległy świątynie w pobliskim Wisłoujściu (Weichselmünde) i na Chełmie (Stolzenberg), z których to dzięki uprzejmości gospodarzy mieszkańcy Nowego Portu mogli korzystać. Na ul. Oliwskiej 2 (Olivaerstrasse) rolę miejsca modlitwy początkowo pełnił dawny warsztat, w którym wcześniej wytwarzano beczki do transportu soli. Miejsce z czasem okazało się zbyt ciasne dla rosnącej rzeszy wiernych.

W 1841 r. po zebraniu odpowiednich środków, w Święto Wniebowstąpienia, konsekrowano kościół. Zbudowano go w pobliżu pierwszej kaplicy, na Przyrynku (Am Markt). Był to nieduży budynek o konstrukcji szachulcowej, pokryty dwuspadowym dachem, którego połacie były nachylone pod niedużym kątem. Zwieńczała go mała, szpiczasta dzwonnica.
Projektantem świątyni był sam Karl Friedrich Schinkel (słynny berliński architekt, malarz, teoretyk sztuki – jeden z czołowych pruskich twórców epoki neoklasycyzmu).

Nowy Port się rozrastał, bogacił, powiększała się systematycznie liczba wiernych i świątynia okazała się zbyt mała. W styczniu 1905 r. poświęcono nowy kościół, jedną z najbardziej charakterystycznych budowli Nowego Portu. Za budulec kościoła posłużyły wielobarwne bloki kamienia i cegła. Świątynia została zbudowana w stylu neogotyckim.

Konstrukcja kościoła jest halowa z trzema szczytami poprzecznymi po każdej stronie. Główne wejście w podstawie wieży to czworo potężnych, okutych stalą, drewnianych drzwi. Wieża wraz z dwoma hełmami (w formie ostrosłupów) miała ponad 60 m wysokości.

I Wojna Światowa nie poczyniła większych szkód Kościołowi Wniebowstąpienia. Ze strat można wyliczyć tylko to, że na potrzeby zbrojeń z hełmów wież zdjęto miedzianą blachę i przetopiono dwa największe dzwony (zastąpione stalowymi).

Natomiast II Wojna Światowa nieomal doprowadziła do zagłady tej wyjątkowej świątyni. W trakcie ofensywy w 1945 r. Kościół Wniebowstąpienia stał się jednym z ulubionych celów ostrzału w tym rejonie Gdańska. Ślady trafień ciężkiej artylerii widoczne są do dzisiaj. Budynek w efekcie ciężkiego ostrzału i wielodniowego pożaru został zniszczony w ponad połowie. Destrukcji uległy wieże wraz z dzwonami, zegarem i jego tarczami a także wyposażenie, sklepienie i dach .

Po zakończeniu działań wojennych kościół przeszedł w ręce Franciszkańskiego Zakonu Świeckich. Nowi gospodarze razem z wiernymi na wszelkie możliwe sposoby próbowali ratować świątynię. Przystąpiono do odbudowy. Niestety ze względu na ówczesne realia i nikłe środki, remont w pierwszym okresie miał mnóstwo trudności technicznych. Nie odbudowano hełmów wieży, co było planowane. Niestety ściany były zbyt osłabione i nie utrzymałyby ciężaru odtworzonych wież. Systematycznie dzięki staraniom wielu osób Kościół Wniebowstąpienia powoli wracał do „życia”. W kwietniu 1949 r. świątynię ponownie poświęcono i nadano mu nowe wezwanie: Morski Kościół Misyjny Niepokalanego Serca Maryi.

Niestety do dzisiejszego dnia kościół nie odzyskał hełmów wieży. Przy nowoczesnych technologiach, tworzywie, i dzięki odpowiednim funduszom możliwe byłoby ich odbudowanie.

Za: http://fritzek-neufahrwasser.blogspot.com