Sopot (Zoppot)

Sopot (kaszb. Sopòt lub też Sopòtë, Copòtë, Copòt, niem. Zoppot)

Pierwsza wzmianka o Sopocie pochodzi z 1283, kiedy to małą wioskę rybacką książę pomorski Mściwój II podarował cystersom oliwskim. To oni wówczas gospodarowali Sopotem przez prawie 500 lat. Po I rozbiorze Polski w 1772 Sopot znalazł się na obszarze zaboru pruskiego i przeszedł pod administrację Królestwa Prus.

Od połowy XVI wieku bogaci patrycjusze gdańscy i dyplomaci obcych państw zaczęli budować w Sopocie swoje letnie rezydencje. W też czasie pojawiły się pierwsze próby organizowania specjalnych miejsc do kąpieli morskich, ale rozwój kąpieliska nastąpił trochę później.

Po klęsce Napoleona w Rosji i odwrocie armii francuskiej z Moskwy, w Gdańsku pozostał chirurg major Jan Jerzy Haffner, który kupił tu kawałek ziemi i w 1823 wybudował zakład kąpielowy (łazienki). Rok później postawił Dom Zdrojowy, następnie założył okoliczny park, istniejący do dziś, wytyczył on także ścieżki spacerowe i zbudował pierwsze molo. Wówczas po tym okresie do Sopotu zaczęli przybywać pierwsi kuracjusze. Sopot został uznany kąpieliskiem.

Po uruchomieniu w 1870 połączenia kolejowego Koszalina z Gdańskiem i Warszawą nastąpił szybki rozwój miasta. W 1875 uruchomiono Browar Zameczek Górski (Bergschlösschen Brauerei Zoppot). Sopot rozwijał się, przybywało domów wczasowych, willi, przybywało coraz więcej kuracjuszy. 8 października 1901 Sopot otrzymał prawa miejskie, natomiast od 1902 posiada swój własny herb, zatwierdzony przez cesarza Wilhelma II. w 1903 zbudowano Zakład Balneologiczny, gdzie stosowano różne kąpiele w podgrzewanej wodzie morskiej, masaże, okłady borowinowe itp. Licznymi kuracjuszami w Sopocie byli Polacy. Sopot powoli stawał się bardzo modnym miejscem w Europie nazywano go Riwierą Północy. Powstały korty tenisowe, tor wyścigów konnych, wznoszono nowe kamienice i liczne wille. W 1909 rozpoczęła swoją działalność Opera Leśna. Przed I wojną światową Sopot był znanym europejskim kąpieliskiem, posiadającym bezpośrednie morskie połączenia z Europą.

Po traktacie wersalskim w 1919 Sopot wszedł w skład Wolnego Miasta Gdańsk. W 1920 założono kasyno gry, a w 1927 oddany do użytku został Grand Hotel. Drewniane molo przedłużono do obecnej długości 511,5 m. Od tej daty molo nie przechodziło większych zmian. Przeprowadzane były tylko konieczne remonty. Po II wojnie światowej w 1945 Sopot został włączony do Polski, zaś pozostającą jeszcze w mieście ludność niemiecką wysiedlono, a ich miejsce zajęli Polacy z Pomorza, kresów wschodnich i Polski centralnej.

 

Zoppot.

Wydawca: Stengel & Co. Wydana: Dresden Numer: 8086a. Nadana w dniu: 29.03.1899

Zoppot. Burgerschutzenhaus.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: Bez numeru Nadana w dniu: 02.09.1918

W latach 1910-1911 w Sopocie powstały obiekty strzeleckie. Jeden z nich tzw. strzelnica mieszczańska mieściła się w Burger Schutzenhaus, a obok pobudowano 150 metrową strzelnice wrzynającą się w stok Schutzenhohe (Wzniesienie Strzeleckie).

Zoppot. Grosser Stern. No 22 097.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 22 097 Nadana w dniu: 18.07.1903

Wielka Gwiazda to nazwa położonego w sopockich lasach skrzyżowania kilku ważnych szlaków. Przebiega tamtędy Droga Wielkokacka (Alt Katzerweg), którą podążano ze wsi Kack w stronę Oliwy mijając po drodze Małą Gwiazdę. Prostopadle do niej biegnie trakt łączący od XVIII w. Sopot z leśniczówką Gołębiewo (Königlische Forsthaus Golembie).

W tym właśnie miejscu w 1895 r. (według F. Mamuszki już w połowie XIX w.) sopocianin Paul Senff wybudował restaurację „Grosser Stern”. Była to udana inwestycja, gdyż lokal szybko zdobył ogromną popularność i stał się celem wycieczek nie mniej atrakcyjnym niż punkty widokowe czy leśne źródełka, których nie brakowało w sopockich lasach. Od strony miasta docierało się do restauracji podążając dnem Cesarskiej Doliny (Kaiserthal), czyli ulicą 23 marca (Taubenwasserweg). Ponad dwukilometrową drogę pokonywano pieszo, konno, powozami lub funkcjonującym jedynie sezonowo tramwajem konnym.

Restauracja Grosser Stern funkcjonowała z powodzeniem przez pół wieku (ostatnim właścicielem był prawdopodobnie Georg Boroschowitz) aż do spalenia w 1945 r. przez radzieckich wyzwolicieli (być może zgodnie z nazwą biegnącej do niej ulicy miało to miejsce 23 Marca). Zarys jej fundamentów i betonowe wejścia do piwnic są doskonale widoczne jeszcze dziś. Idąc kilkadziesiąt metrów w głąb lasu można się wciąż natknąć na potłuczoną zastawę stołową albo butelki, na przykład po wodzie Heilgenbrunn z wytwórni Otto Goetza.

Źródło: Akademia Rzygaczy. Wycieczka do Wielkiej Gwiazdy. Mikołaj Wierzbicki.

Zoppot – Grosser Stern

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden-Berlin Numer: 8 104 Nadana w dniu: Bez obiegu

Wielka Gwiazda to nazwa położonego w sopockich lasach skrzyżowania kilku ważnych szlaków. Przebiega tamtędy Droga Wielkokacka (Alt Katzerweg), którą podążano ze wsi Kack w stronę Oliwy mijając po drodze Małą Gwiazdę. Prostopadle do niej biegnie trakt łączący od XVIII w. Sopot z leśniczówką Gołębiewo (Königlische Forsthaus Golembie).

W tym właśnie miejscu w 1895 r. (według F. Mamuszki już w połowie XIX w.) sopocianin Paul Senff wybudował restaurację „Grosser Stern”. Była to udana inwestycja, gdyż lokal szybko zdobył ogromną popularność i stał się celem wycieczek nie mniej atrakcyjnym niż punkty widokowe czy leśne źródełka, których nie brakowało w sopockich lasach. Od strony miasta docierało się do restauracji podążając dnem Cesarskiej Doliny (Kaiserthal), czyli ulicą 23 marca (Taubenwasserweg). Ponad dwukilometrową drogę pokonywano pieszo, konno, powozami lub funkcjonującym jedynie sezonowo tramwajem konnym.

Restauracja Grosser Stern funkcjonowała z powodzeniem przez pół wieku (ostatnim właścicielem był prawdopodobnie Georg Boroschowitz) aż do spalenia w 1945 r. przez radzieckich wyzwolicieli (być może zgodnie z nazwą biegnącej do niej ulicy miało to miejsce 23 Marca). Zarys jej fundamentów i betonowe wejścia do piwnic są doskonale widoczne jeszcze dziś. Idąc kilkadziesiąt metrów w głąb lasu można się wciąż natknąć na potłuczoną zastawę stołową albo butelki, na przykład po wodzie Heilgenbrunn z wytwórni Otto Goetza.

Źródło: Akademia Rzygaczy. Wycieczka do Wielkiej Gwiazdy. Mikołaj Wierzbicki.

Zoppot – Markplatz mit Kirche.

Wydawca: Gebr. Freymann G.m.b.H Wydana: Danzig Numer: 16 Nadana w dniu: Bez obiegu

Kościół garnizonowy św. Jerzego,  wcześniej św. Zbawiciela

Projekt kościoła w stylu neogotyckim wykonał radca rządowy Louis von Tiedemann z Poczdamu i to bez wynagrodzenia. Stowarzyszenie budowy kościoła przedłożyło projekt cesarzowej z prośbą o objęcie protektoratu nad budową, co zostało 22 marca 1899r. przychylnie przyjęte wraz z przekazaniem daru na rzecz budowy w wysokości 1000 marek. Projekt został zatwierdzony przez cesarza Wilhelma II z zaleceniami podwyższenia wieży kościelnej o 7,5m, aby była widoczna ze statków płynących po zatoce i aby zewnętrznie sopocki kościół jeszcze bardziej przypominał styl średniowieczny. Cesarz ofiarował także 2000 marek.

Nadszedł długo oczekiwany dzień wmurowania kamienia węgielnego, co nastąpiło 22 października 1899r. przy pięknej pogodzie, w dniu urodzin Jej Wysokości Cesarzowej z jej osobistym udziałem. Wmurowany dokument został własnoręcznie przez nią podpisany z dodatkową uwagą: Postanawiam, aby wybudowany kościół nosił nazwę Kościoła Zbawiciela.
Budowę powierzono przedsiębiorstwu budowlanemu, panu Lippke. Świątynia została usytuowana na Morskiej Górze niedaleko dworca kolejowego. Jednonawowy i jednowieżowy kościół w stylu południowo-niemieckiego neogotyku został wykonany z czerwonej cegły o kamiennej fasadzie. Wysokość zasadnicza nawy wynosiła 15,5m, zaś wysokość korpusu budowli do dachu 24,5m. Całość wieży od jej podstawy po szczyt osiągała 47m. Ściana szczytowa z wejściami i wieżą była zwrócona w stronę rynku. Przy bocznej ścianie wzdłuż ówczesnej ulicy Morskiej było wejście po wysokich schodach do zakrystii. Wysoki cokół i front kościoła został obłożony granitem. W kościele przewidziano 656 miejsc siedzących w nawie głównej i 128 miejsc na emporze organowej. Razem 784 miejsca siedzące wystarczały na ówczesne potrzeby. Istniała możliwość dobudowy bocznych naw, dodatkowo na 300 miejsc. Całkowity koszt budowy bez wyposażenia wewnętrznego wyniósł według kosztorysu 125 tysięcy marek.
Budowę ukończono w ustalonym terminie i już 17 września 1901r. odbyło się uroczyste poświęcenie nowego kościoła z udziałem cesarzowej Augusty Wiktorii. Dzięki wielkiej ofiarności ewangelickiej społeczności Sopotu oddany do użytku kościół był całkowicie wykończony i wyposażony. W dzwonnicy zawisły trzy dzwony o wadze 1000, 500 i 3000kg, w oknach były piękne witraże, zegar na wieży przypominał o przemijaniu czasu, organy o 22 głosach miały odtąd towarzyszyć śpiewowi wiernych, były w kościele ołtarz, ambona, ławki, żyrandole, dywany i wiele drobniejszych elementów wyposażenia. Ofiarowano nawet batutę z hebanu i kości słoniowej dla przyszłego dyrygenta chóru.
Dodatkowo na placu przed kościołem stanęła malownicza neogotycka kapliczka z ceramicznym daszkiem wspartym na czterech kolumnach, ufundowana w 1909r. przez przewodniczącego komitetu budowy kościoła Hermanna Burruckera (architektem był Gessner z Wejherowa). W pierwszych latach po zbudowaniu pełniła rolę ulicznej studzienki, dziś kryje figurę św. Wojciecha.

Zoppot. Markseite mit Kirche. No 29 255.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 29 255 Nadana w dniu: 15.08.1908

Kościół garnizonowy św. Jerzego,  wcześniej św. Zbawiciela

Projekt kościoła w stylu neogotyckim wykonał radca rządowy Louis von Tiedemann z Poczdamu i to bez wynagrodzenia. Stowarzyszenie budowy kościoła przedłożyło projekt cesarzowej z prośbą o objęcie protektoratu nad budową, co zostało 22 marca 1899r. przychylnie przyjęte wraz z przekazaniem daru na rzecz budowy w wysokości 1000 marek. Projekt został zatwierdzony przez cesarza Wilhelma II z zaleceniami podwyższenia wieży kościelnej o 7,5m, aby była widoczna ze statków płynących po zatoce i aby zewnętrznie sopocki kościół jeszcze bardziej przypominał styl średniowieczny. Cesarz ofiarował także 2000 marek.

Nadszedł długo oczekiwany dzień wmurowania kamienia węgielnego, co nastąpiło 22 października 1899r. przy pięknej pogodzie, w dniu urodzin Jej Wysokości Cesarzowej z jej osobistym udziałem. Wmurowany dokument został własnoręcznie przez nią podpisany z dodatkową uwagą: Postanawiam, aby wybudowany kościół nosił nazwę Kościoła Zbawiciela.
Budowę powierzono przedsiębiorstwu budowlanemu, panu Lippke. Świątynia została usytuowana na Morskiej Górze niedaleko dworca kolejowego. Jednonawowy i jednowieżowy kościół w stylu południowo-niemieckiego neogotyku został wykonany z czerwonej cegły o kamiennej fasadzie. Wysokość zasadnicza nawy wynosiła 15,5m, zaś wysokość korpusu budowli do dachu 24,5m. Całość wieży od jej podstawy po szczyt osiągała 47m. Ściana szczytowa z wejściami i wieżą była zwrócona w stronę rynku. Przy bocznej ścianie wzdłuż ówczesnej ulicy Morskiej było wejście po wysokich schodach do zakrystii. Wysoki cokół i front kościoła został obłożony granitem. W kościele przewidziano 656 miejsc siedzących w nawie głównej i 128 miejsc na emporze organowej. Razem 784 miejsca siedzące wystarczały na ówczesne potrzeby. Istniała możliwość dobudowy bocznych naw, dodatkowo na 300 miejsc. Całkowity koszt budowy bez wyposażenia wewnętrznego wyniósł według kosztorysu 125 tysięcy marek.
Budowę ukończono w ustalonym terminie i już 17 września 1901r. odbyło się uroczyste poświęcenie nowego kościoła z udziałem cesarzowej Augusty Wiktorii. Dzięki wielkiej ofiarności ewangelickiej społeczności Sopotu oddany do użytku kościół był całkowicie wykończony i wyposażony. W dzwonnicy zawisły trzy dzwony o wadze 1000, 500 i 3000kg, w oknach były piękne witraże, zegar na wieży przypominał o przemijaniu czasu, organy o 22 głosach miały odtąd towarzyszyć śpiewowi wiernych, były w kościele ołtarz, ambona, ławki, żyrandole, dywany i wiele drobniejszych elementów wyposażenia. Ofiarowano nawet batutę z hebanu i kości słoniowej dla przyszłego dyrygenta chóru.
Dodatkowo na placu przed kościołem stanęła malownicza neogotycka kapliczka z ceramicznym daszkiem wspartym na czterech kolumnach, ufundowana w 1909r. przez przewodniczącego komitetu budowy kościoła Hermanna Burruckera (architektem był Gessner z Wejherowa). W pierwszych latach po zbudowaniu pełniła rolę ulicznej studzienki, dziś kryje figurę św. Wojciecha.

Zoppot – Erloser Kirche

Wydawca: Nathan Stenferld Wydana: Danzig Numer: 98 872 Nadana w dniu: 04.09.1922

Kościół garnizonowy św. Jerzego,  wcześniej św. Zbawiciela

Projekt kościoła w stylu neogotyckim wykonał radca rządowy Louis von Tiedemann z Poczdamu i to bez wynagrodzenia. Stowarzyszenie budowy kościoła przedłożyło projekt cesarzowej z prośbą o objęcie protektoratu nad budową, co zostało 22 marca 1899r. przychylnie przyjęte wraz z przekazaniem daru na rzecz budowy w wysokości 1000 marek. Projekt został zatwierdzony przez cesarza Wilhelma II z zaleceniami podwyższenia wieży kościelnej o 7,5m, aby była widoczna ze statków płynących po zatoce i aby zewnętrznie sopocki kościół jeszcze bardziej przypominał styl średniowieczny. Cesarz ofiarował także 2000 marek.

Nadszedł długo oczekiwany dzień wmurowania kamienia węgielnego, co nastąpiło 22 października 1899r. przy pięknej pogodzie, w dniu urodzin Jej Wysokości Cesarzowej z jej osobistym udziałem. Wmurowany dokument został własnoręcznie przez nią podpisany z dodatkową uwagą: Postanawiam, aby wybudowany kościół nosił nazwę Kościoła Zbawiciela.
Budowę powierzono przedsiębiorstwu budowlanemu, panu Lippke. Świątynia została usytuowana na Morskiej Górze niedaleko dworca kolejowego. Jednonawowy i jednowieżowy kościół w stylu południowo-niemieckiego neogotyku został wykonany z czerwonej cegły o kamiennej fasadzie. Wysokość zasadnicza nawy wynosiła 15,5m, zaś wysokość korpusu budowli do dachu 24,5m. Całość wieży od jej podstawy po szczyt osiągała 47m. Ściana szczytowa z wejściami i wieżą była zwrócona w stronę rynku. Przy bocznej ścianie wzdłuż ówczesnej ulicy Morskiej było wejście po wysokich schodach do zakrystii. Wysoki cokół i front kościoła został obłożony granitem. W kościele przewidziano 656 miejsc siedzących w nawie głównej i 128 miejsc na emporze organowej. Razem 784 miejsca siedzące wystarczały na ówczesne potrzeby. Istniała możliwość dobudowy bocznych naw, dodatkowo na 300 miejsc. Całkowity koszt budowy bez wyposażenia wewnętrznego wyniósł według kosztorysu 125 tysięcy marek.
Budowę ukończono w ustalonym terminie i już 17 września 1901r. odbyło się uroczyste poświęcenie nowego kościoła z udziałem cesarzowej Augusty Wiktorii. Dzięki wielkiej ofiarności ewangelickiej społeczności Sopotu oddany do użytku kościół był całkowicie wykończony i wyposażony. W dzwonnicy zawisły trzy dzwony o wadze 1000, 500 i 3000kg, w oknach były piękne witraże, zegar na wieży przypominał o przemijaniu czasu, organy o 22 głosach miały odtąd towarzyszyć śpiewowi wiernych, były w kościele ołtarz, ambona, ławki, żyrandole, dywany i wiele drobniejszych elementów wyposażenia. Ofiarowano nawet batutę z hebanu i kości słoniowej dla przyszłego dyrygenta chóru.
Dodatkowo na placu przed kościołem stanęła malownicza neogotycka kapliczka z ceramicznym daszkiem wspartym na czterech kolumnach, ufundowana w 1909r. przez przewodniczącego komitetu budowy kościoła Hermanna Burruckera (architektem był Gessner z Wejherowa). W pierwszych latach po zbudowaniu pełniła rolę ulicznej studzienki, dziś kryje figurę św. Wojciecha.

Zoppot – Die Erloserkirche.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: 44 208 Nadana w dniu: Bez obiegu

Kościół garnizonowy św. Jerzego,  wcześniej św. Zbawiciela

Projekt kościoła w stylu neogotyckim wykonał radca rządowy Louis von Tiedemann z Poczdamu i to bez wynagrodzenia. Stowarzyszenie budowy kościoła przedłożyło projekt cesarzowej z prośbą o objęcie protektoratu nad budową, co zostało 22 marca 1899r. przychylnie przyjęte wraz z przekazaniem daru na rzecz budowy w wysokości 1000 marek. Projekt został zatwierdzony przez cesarza Wilhelma II z zaleceniami podwyższenia wieży kościelnej o 7,5m, aby była widoczna ze statków płynących po zatoce i aby zewnętrznie sopocki kościół jeszcze bardziej przypominał styl średniowieczny. Cesarz ofiarował także 2000 marek.

Nadszedł długo oczekiwany dzień wmurowania kamienia węgielnego, co nastąpiło 22 października 1899r. przy pięknej pogodzie, w dniu urodzin Jej Wysokości Cesarzowej z jej osobistym udziałem. Wmurowany dokument został własnoręcznie przez nią podpisany z dodatkową uwagą: Postanawiam, aby wybudowany kościół nosił nazwę Kościoła Zbawiciela.
Budowę powierzono przedsiębiorstwu budowlanemu, panu Lippke. Świątynia została usytuowana na Morskiej Górze niedaleko dworca kolejowego. Jednonawowy i jednowieżowy kościół w stylu południowo-niemieckiego neogotyku został wykonany z czerwonej cegły o kamiennej fasadzie. Wysokość zasadnicza nawy wynosiła 15,5m, zaś wysokość korpusu budowli do dachu 24,5m. Całość wieży od jej podstawy po szczyt osiągała 47m. Ściana szczytowa z wejściami i wieżą była zwrócona w stronę rynku. Przy bocznej ścianie wzdłuż ówczesnej ulicy Morskiej było wejście po wysokich schodach do zakrystii. Wysoki cokół i front kościoła został obłożony granitem. W kościele przewidziano 656 miejsc siedzących w nawie głównej i 128 miejsc na emporze organowej. Razem 784 miejsca siedzące wystarczały na ówczesne potrzeby. Istniała możliwość dobudowy bocznych naw, dodatkowo na 300 miejsc. Całkowity koszt budowy bez wyposażenia wewnętrznego wyniósł według kosztorysu 125 tysięcy marek.
Budowę ukończono w ustalonym terminie i już 17 września 1901r. odbyło się uroczyste poświęcenie nowego kościoła z udziałem cesarzowej Augusty Wiktorii. Dzięki wielkiej ofiarności ewangelickiej społeczności Sopotu oddany do użytku kościół był całkowicie wykończony i wyposażony. W dzwonnicy zawisły trzy dzwony o wadze 1000, 500 i 3000kg, w oknach były piękne witraże, zegar na wieży przypominał o przemijaniu czasu, organy o 22 głosach miały odtąd towarzyszyć śpiewowi wiernych, były w kościele ołtarz, ambona, ławki, żyrandole, dywany i wiele drobniejszych elementów wyposażenia. Ofiarowano nawet batutę z hebanu i kości słoniowej dla przyszłego dyrygenta chóru.
Dodatkowo na placu przed kościołem stanęła malownicza neogotycka kapliczka z ceramicznym daszkiem wspartym na czterech kolumnach, ufundowana w 1909r. przez przewodniczącego komitetu budowy kościoła Hermanna Burruckera (architektem był Gessner z Wejherowa). W pierwszych latach po zbudowaniu pełniła rolę ulicznej studzienki, dziś kryje figurę św. Wojciecha.

Ostseebad Zoppot. Seestrasse.

Wydawca: M. Gluckstadt & Munden Wydana: Hamburg Numer: 8 322 Nadana w dniu: 04.04.1902.

Werminghoff Hotel – istniejący w latach 1897-1945 hotel w Sopocie, który zyskał nazwę od nazwiska inicjatora jego wybudowania i pierwszego właściciela Hugona Werminghoffa. Zlokalizowany był na rogu ul. Südstrasse (Południowej) 2, obecnej ul. Grunwaldzkiej oraz ul. Seestrasse (Morskiej) 24/26 (później 64/66), obecnej ul. Monte Cassino 60.

Finansowanie inwestycji zapewnił Edward Herbst. Główne wejście do hotelu oraz restauracji znajdowało się od strony Südstrasse; od Seestrasse mieściły się: druga restauracja, cukiernia, zakład fryzjerski, apteka a także mieszkania. W 1911 właścicielem został Brunon Heese. W 1934 nazwę zmieniono na Vorbach Hotel. W latach 1935-1936 architekt Henry Brettschneider przebudował hotel. Budynek został uszkodzony w 1945, a w 1951 rozebrany. W 1960 wybudowano w tym miejscu bar Alga.

Do chwili wybudowania w 1927 Kasino Hotel, późniejszego Grand Hotelu, był najbardziej ekskluzywnym tego typu obiektem w Sopocie.

Za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Werminghoff_Hotel

Zoppot – In der Seestrasse

Wydawca: Brak Numer: 98 840 Nadana w dniu: Bez obiegu

Metropol Hotel – istniejący w latach 1909-1945 hotel w Sopocie. Zlokalizowany był na rogu Seestrasse (Morskiej), obecnej ul. Monte Cassino oraz Victoriastrasse (Wiktorii), obecnej ul. Królowej Jadwigi.

Hotel Plażowy usytuowany był w dolnym odcinku ul. Morskiej, nieopodal starostwa. Na planie miasta z lat 1843, 1844 na jego miejscu ukazany jest sporych rozmiarów budynek (dworek) z położonych na tyłach ogrodem (ul. Morska 32/3). W 1881 r. zainteresował się nim hotelarz Hugo Werminghoff. Po urządzeniu w dworku hotelu odsprzedał go innemu hotelarzowi, Ottowi Bohnke. Bohnke w 1895 r. podwyższył hotel o jedno piętro, by móc przyjmować więcej gości. W Copockiej Gazecie kąpielowej z 1897 r. tak reklamował swoją własność: Copoty – Strand Hotel. Właściciel Otto Boehnke, poleca swe lokalności, których urządzenie za dobre jest uznane. Mieszkania z pensyją począwszy od 5 mr. dziennie i wyżej. Piwo królewskie, monachijskie i pilzeńskie. Wina ze sklepu ratuszowego w Gdańsku. Na początku XX w. należącą do hotelu parcelę zakupił Wilhelm Werner.

W około 1907 r. ukończył budowę czterokondygnacyjnego hotelu, własnego projektu o nazwie Metropol. Hotel był założony na planie litery L, krótszy od strony ul. Morskiej i dłuższy od strony Wiktorii (obecnie Królowej Jadwigi). W 1911 r. Werner odsprzedał hotel Werminghoffowi, a w okresie międzywojennym przejęty został przez konsorcjum Metropol, na którego czele stał wspomniany Werminghoff. W czasie II wojny światowej został przejęty przez Wermaht a następnie spalony 23 Marca 1945 r. przez wojska radzieckie. Ruiny rozebrano definitywnie w 1952 r. a na jego miejscu postawiono pawilon Cepelii i bar szybkiej obsługi. Na jego miejscu od 2006 roku realizowana jest inwestycja Centrum Haffnera.

źródło: Hanna Domańska, Opowieści Sopockich Kamienic,

Zoppot – Hotel Metropol.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: 203 658 Nadana w dniu: Bez obiegu

Metropol Hotel – istniejący w latach 1909-1945 hotel w Sopocie. Zlokalizowany był na rogu Seestrasse (Morskiej), obecnej ul. Monte Cassino oraz Victoriastrasse (Wiktorii), obecnej ul. Królowej Jadwigi.

Hotel Plażowy usytuowany był w dolnym odcinku ul. Morskiej, nieopodal starostwa. Na planie miasta z lat 1843, 1844 na jego miejscu ukazany jest sporych rozmiarów budynek (dworek) z położonych na tyłach ogrodem (ul. Morska 32/3). W 1881 r. zainteresował się nim hotelarz Hugo Werminghoff. Po urządzeniu w dworku hotelu odsprzedał go innemu hotelarzowi, Ottowi Bohnke. Bohnke w 1895 r. podwyższył hotel o jedno piętro, by móc przyjmować więcej gości. W Copockiej Gazecie kąpielowej z 1897 r. tak reklamował swoją własność: Copoty – Strand Hotel. Właściciel Otto Boehnke, poleca swe lokalności, których urządzenie za dobre jest uznane. Mieszkania z pensyją począwszy od 5 mr. dziennie i wyżej. Piwo królewskie, monachijskie i pilzeńskie. Wina ze sklepu ratuszowego w Gdańsku. Na początku XX w. należącą do hotelu parcelę zakupił Wilhelm Werner.

W około 1907 r. ukończył budowę czterokondygnacyjnego hotelu, własnego projektu o nazwie Metropol. Hotel był założony na planie litery L, krótszy od strony ul. Morskiej i dłuższy od strony Wiktorii (obecnie Królowej Jadwigi). W 1911 r. Werner odsprzedał hotel Werminghoffowi, a w okresie międzywojennym przejęty został przez konsorcjum Metropol, na którego czele stał wspomniany Werminghoff. W czasie II wojny światowej został przejęty przez Wermaht a następnie spalony 23 Marca 1945 r. przez wojska radzieckie. Ruiny rozebrano definitywnie w 1952 r. a na jego miejscu postawiono pawilon Cepelii i bar szybkiej obsługi. Na jego miejscu od 2006 roku realizowana jest inwestycja Centrum Haffnera.

źródło: Hanna Domańska, Opowieści Sopockich Kamienic,

Hotel Reichsadler. Inh. Franz Albrecht.

Wydawca: Paul Lukowski Wydana: Dortmund Numer: 15 845 A Nadana w dniu: 15.11.1908

Hotel Reichsadler (Hotel pod Cesarskim Orłem) – nieistniejący obecnie hotel, zbudowany około 1906, który był zlokalizowany w Sopocie przy ówczesnej Südstraße (ul. Południowej), obecnie ul. Grunwaldzkiej 12-16.

Hotel Reichsadler został wybudowany w miejscu wcześniej tu zlokalizowanych domków rybackich. Reklamował się jako „położony bezpośrednio przy morzu, w bliskości Łazienek Familijnych, Parku Zdrojowego, posiadający restaurację z ładną werandą, oferujące wyśmienite podwieczorki, oraz pokoje z lub bez pensji„. W 1909 właścicielem hotelu był Franz Albrecht, następnie jego spadkobiercy. W 1942 do hotelu włączono przylegający do niego Hotel Dwór Petersburski (Petersburger Hof), który później przemianowany został na Hotel Savoy. Ostatni niemiecki właściciel hotelu Reichsadler usiłował się ewakuować w styczniu 1945 na pokładzie statku Gustloff do Szlezwika-Holsztynu, lecz nie wiemy, czy z powodzeniem. Na przełomie lat 1945-1946 hotel pełnił funkcję lazaretu, najpierw dla żołnierzy niemieckich a następnie radzieckich. Po wojnie budynek powrócił na krótko do funkcji hotelowej – Hotel Nadmorski (1946), a następnie od 1956 przez kilkadziesiąt lat stanowił część kompleksu położonego nieopodal, po drugiej stronie ulicy, Szpitala Reumatologicznego. Około 2000 dotychczasowy obiekt zburzono i na jego miejscu wybudowano przypominający dawny hotel apartamentowiec „Dom pod Wieżą”.

Za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Hotel_Reichsadler_w_Sopocie

Zoppot – Kasino Hotel

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 60 643 Nadana w dniu: Bez obiegu

 

Zbudowany został w stylu secesyjnym lub neobarokowym w latach 1924-1927 kosztem około 20 mln guldenów gdańskich, z przeznaczeniem głównie dla gości pobliskiego kasyna gry (Spielklub Zoppot), stąd i nawiązująca do niego ówczesna nazwa obiektu – Kasino-Hotel. Gdy w kwietniu 1922 w „Zoppoter Zeitung” ogłoszono konkurs na projekt Kasino-Hotel, „Gazeta Gdańska” pisała:

Projektowany hotel winien być wystawiony w takiej formie, by przedstawiał coś w rodzaju tryptyku. Lewe jego skrzydło mieściłoby cele ze ścianami wybitymi filcem dla goszczenia wariatów, prawe skrzydło kryminał. Zamiast gazonu przed frontem hotelu należy od razu założyć cmentarz dla samobójców. Na froncie hotelu umieścić powinno się motto Dantego »Lasciate ogni speranza« (Porzućcie wszelką nadzieję)„.

Ufundowano pierwszą nagrodę w wysokości 80 tys. reichsmarek.

Ostatecznie projekt dwóch profesorów Królewskiej Wyższej Szkoły Technicznej w Gdańsku, architekta Otto Kloeppela, konstruktora Richarda Kohnke i był powieleniem wybudowanego w 1911 Grand Hotelu w Szczawnie-Zdroju, przemianowanego kilka lat później na „Dwór Śląski” (Schlesischer Hof), aktualnie szpitala-sanatorium „Dom Zdrojowy”. Był to najdroższy, najbardziej luksusowy i wytworny hotel w Sopocie, jak i w całym Wolnym Mieście Gdańsku, m.in. wyposażony alternatywnie w wodociąg wody morskiej. Hotel uroczyście otwarto w 1927, choć był wykańczany sukcesywnie do II wojny światowej. Dla gości przygrywał amerykański jazz band Ericha Borcharda, zaś o podniebienia dbali m.in. słynni cukiernicy z Karlovych Varów. W 1931 w hotelu od strony południowej oddano do użytku ekskluzywne kasyno gry (International Sporting-Club) według proj. prof. Emila Fahrenkampa z Dusseldorfu. W 1933 Kasino Hotel stał się tłem głośnego skandalu finansowego związanego z jego powstaniem – jego główna postać – dr Erich Laue, były długoletni burmistrz, a następnie nadburmistrz Sopotu (1919-1930), podobno przegrał swój majątek w miejscowym kasynie, a po aresztowaniu odebrał sobie życie w więzieniu. Podobnymi zarzutami objęto także prof. Richarda Kohnke oraz radcę budowlanego Sopotu, również prof. Królewskiej Wyższej Szkoły Technicznej Doenicka. Cena wynajęcia pokoju w 1938 wynosiła 26,55 guldena, to jest równowartość tej samej kwoty w ówczesnych zł. W 1939 obiekt „wzbogacono” o 2 schrony.

Zoppot – Kasino Hotel.

Wydawca: Heinrich Hoffmann Wydana: Posen

Zbudowany został w stylu secesyjnym lub neobarokowym w latach 1924-1927 kosztem około 20 mln guldenów gdańskich, z przeznaczeniem głównie dla gości pobliskiego kasyna gry (Spielklub Zoppot), stąd i nawiązująca do niego ówczesna nazwa obiektu – Kasino-Hotel. Gdy w kwietniu 1922 w „Zoppoter Zeitung” ogłoszono konkurs na projekt Kasino-Hotel, „Gazeta Gdańska” pisała:

Projektowany hotel winien być wystawiony w takiej formie, by przedstawiał coś w rodzaju tryptyku. Lewe jego skrzydło mieściłoby cele ze ścianami wybitymi filcem dla goszczenia wariatów, prawe skrzydło kryminał. Zamiast gazonu przed frontem hotelu należy od razu założyć cmentarz dla samobójców. Na froncie hotelu umieścić powinno się motto Dantego »Lasciate ogni speranza« (Porzućcie wszelką nadzieję)„.

Ufundowano pierwszą nagrodę w wysokości 80 tys. reichsmarek.

Ostatecznie projekt dwóch profesorów Królewskiej Wyższej Szkoły Technicznej w Gdańsku, architekta Otto Kloeppela, konstruktora Richarda Kohnke i był powieleniem wybudowanego w 1911 Grand Hotelu w Szczawnie-Zdroju, przemianowanego kilka lat później na „Dwór Śląski” (Schlesischer Hof), aktualnie szpitala-sanatorium „Dom Zdrojowy”. Był to najdroższy, najbardziej luksusowy i wytworny hotel w Sopocie, jak i w całym Wolnym Mieście Gdańsku, m.in. wyposażony alternatywnie w wodociąg wody morskiej. Hotel uroczyście otwarto w 1927, choć był wykańczany sukcesywnie do II wojny światowej. Dla gości przygrywał amerykański jazz band Ericha Borcharda, zaś o podniebienia dbali m.in. słynni cukiernicy z Karlovych Varów. W 1931 w hotelu od strony południowej oddano do użytku ekskluzywne kasyno gry (International Sporting-Club) według proj. prof. Emila Fahrenkampa z Dusseldorfu. W 1933 Kasino Hotel stał się tłem głośnego skandalu finansowego związanego z jego powstaniem – jego główna postać – dr Erich Laue, były długoletni burmistrz, a następnie nadburmistrz Sopotu (1919-1930), podobno przegrał swój majątek w miejscowym kasynie, a po aresztowaniu odebrał sobie życie w więzieniu. Podobnymi zarzutami objęto także prof. Richarda Kohnke oraz radcę budowlanego Sopotu, również prof. Królewskiej Wyższej Szkoły Technicznej Doenicka. Cena wynajęcia pokoju w 1938 wynosiła 26,55 guldena, to jest równowartość tej samej kwoty w ówczesnych zł. W 1939 obiekt „wzbogacono” o 2 schrony.

 

Zoppot – FreiluftTanzdiele vor dem Kasino-Hotel

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 60 544

Zbudowany został w stylu secesyjnym lub neobarokowym w latach 1924-1927 kosztem około 20 mln guldenów gdańskich, z przeznaczeniem głównie dla gości pobliskiego kasyna gry (Spielklub Zoppot), stąd i nawiązująca do niego ówczesna nazwa obiektu – Kasino-Hotel. Gdy w kwietniu 1922 w „Zoppoter Zeitung” ogłoszono konkurs na projekt Kasino-Hotel, „Gazeta Gdańska” pisała:

Projektowany hotel winien być wystawiony w takiej formie, by przedstawiał coś w rodzaju tryptyku. Lewe jego skrzydło mieściłoby cele ze ścianami wybitymi filcem dla goszczenia wariatów, prawe skrzydło kryminał. Zamiast gazonu przed frontem hotelu należy od razu założyć cmentarz dla samobójców. Na froncie hotelu umieścić powinno się motto Dantego »Lasciate ogni speranza« (Porzućcie wszelką nadzieję)„.

Ufundowano pierwszą nagrodę w wysokości 80 tys. reichsmarek.

Ostatecznie projekt dwóch profesorów Królewskiej Wyższej Szkoły Technicznej w Gdańsku, architekta Otto Kloeppela, konstruktora Richarda Kohnke i był powieleniem wybudowanego w 1911 Grand Hotelu w Szczawnie-Zdroju, przemianowanego kilka lat później na „Dwór Śląski” (Schlesischer Hof), aktualnie szpitala-sanatorium „Dom Zdrojowy”. Był to najdroższy, najbardziej luksusowy i wytworny hotel w Sopocie, jak i w całym Wolnym Mieście Gdańsku, m.in. wyposażony alternatywnie w wodociąg wody morskiej. Hotel uroczyście otwarto w 1927, choć był wykańczany sukcesywnie do II wojny światowej. Dla gości przygrywał amerykański jazz band Ericha Borcharda, zaś o podniebienia dbali m.in. słynni cukiernicy z Karlovych Varów. W 1931 w hotelu od strony południowej oddano do użytku ekskluzywne kasyno gry (International Sporting-Club) według proj. prof. Emila Fahrenkampa z Dusseldorfu. W 1933 Kasino Hotel stał się tłem głośnego skandalu finansowego związanego z jego powstaniem – jego główna postać – dr Erich Laue, były długoletni burmistrz, a następnie nadburmistrz Sopotu (1919-1930), podobno przegrał swój majątek w miejscowym kasynie, a po aresztowaniu odebrał sobie życie w więzieniu. Podobnymi zarzutami objęto także prof. Richarda Kohnke oraz radcę budowlanego Sopotu, również prof. Królewskiej Wyższej Szkoły Technicznej Doenicka. Cena wynajęcia pokoju w 1938 wynosiła 26,55 guldena, to jest równowartość tej samej kwoty w ówczesnych zł. W 1939 obiekt „wzbogacono” o 2 schrony.

Zoppot – Kutgarten

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 46 738 Nadana w dniu: Bez obiegu

Pierwszy Dom Zdrojowy wybudowano w Sopocie w 1824. Na początku był to parterowy budynek, który z czasem został rozbudowany i gdzie zlokalizowano pokoje hotelowe i salę balową.

W 1879 przystąpiono do budowy nowego obiektu, oddanego do użytku dwa lata później. Nowy Dom Zdrojowy został zlokalizowany w miejscu tego, który istnieje dzisiaj.

W 1909 obiekt został zburzony, a w jego miejscu wzniesiono trzeci Dom Zdrojowy, zaprojektowany przez gdańskiego architekta Carla Webera. Budynek został uroczyście otwarty 16 czerwca 1910. Znalazły się w nim sale balowe, restauracje, kasyno i hotel.

W 1945 po zajęciu Sopotu przez Armię Czerwoną Dom Zdrojowy został przez nią splądrowany, a następnie podpalony.

 

Zoppot – Kurgarten

Wydawca: Ch. L. i. B. Wydana: Brak Numer: 741B Nadana w dniu: 08.12.19..

Widok na Dom Zdrojowy i Łazienki Północne.

Pierwszy Dom Zdrojowy wybudowano w Sopocie w 1824. Na początku był to parterowy budynek, który z czasem został rozbudowany i gdzie zlokalizowano pokoje hotelowe i salę balową.

W 1879 przystąpiono do budowy nowego obiektu, oddanego do użytku dwa lata później. Nowy Dom Zdrojowy został zlokalizowany w miejscu tego, który istnieje dzisiaj.

W 1909 obiekt został zburzony, a w jego miejscu wzniesiono trzeci Dom Zdrojowy, zaprojektowany przez gdańskiego architekta Carla Webera. Budynek został uroczyście otwarty 16 czerwca 1910. Znalazły się w nim sale balowe, restauracje, kasyno i hotel.

W 1945 po zajęciu Sopotu przez Armię Czerwoną Dom Zdrojowy został przez nią splądrowany, a następnie podpalony.

 

Zoppot – Kurhaus

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 46 742

Pierwszy Dom Zdrojowy wybudowano w Sopocie w 1824. Na początku był to parterowy budynek, który z czasem został rozbudowany i gdzie zlokalizowano pokoje hotelowe i salę balową.

W 1879 przystąpiono do budowy nowego obiektu, oddanego do użytku dwa lata później. Nowy Dom Zdrojowy został zlokalizowany w miejscu tego, który istnieje dzisiaj.

W 1909 obiekt został zburzony, a w jego miejscu wzniesiono trzeci Dom Zdrojowy, zaprojektowany przez gdańskiego architekta Carla Webera. Budynek został uroczyście otwarty 16 czerwca 1910. Znalazły się w nim sale balowe, restauracje, kasyno i hotel.

W 1945 po zajęciu Sopotu przez Armię Czerwoną Dom Zdrojowy został przez nią splądrowany, a następnie podpalony. Po przekazaniu miasta Polsce budynku nie odbudowano.

 

Zoppot – Kurgarten

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 45 755 Nadana w dniu: Bez obiegu

Widok na Dom Zdrojowy i Łazienki Północne.

Pierwszy Dom Zdrojowy wybudowano w Sopocie w 1824. Na początku był to parterowy budynek, który z czasem został rozbudowany i gdzie zlokalizowano pokoje hotelowe i salę balową.

W 1879 przystąpiono do budowy nowego obiektu, oddanego do użytku dwa lata później. Nowy Dom Zdrojowy został zlokalizowany w miejscu tego, który istnieje dzisiaj.

W 1909 obiekt został zburzony, a w jego miejscu wzniesiono trzeci Dom Zdrojowy, zaprojektowany przez gdańskiego architekta Carla Webera. Budynek został uroczyście otwarty 16 czerwca 1910. Znalazły się w nim sale balowe, restauracje, kasyno i hotel.

W 1945 po zajęciu Sopotu przez Armię Czerwoną Dom Zdrojowy został przez nią splądrowany, a następnie podpalony.

Zoppot – Neues Kurhaus.

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Nadana w dniu: 13.06.1918

Pierwszy Dom Zdrojowy wybudowano w Sopocie w 1824. Na początku był to parterowy budynek, który z czasem został rozbudowany i gdzie zlokalizowano pokoje hotelowe i salę balową.

W 1879 przystąpiono do budowy nowego obiektu, oddanego do użytku dwa lata później. Nowy Dom Zdrojowy został zlokalizowany w miejscu tego, który istnieje dzisiaj.

W 1909 obiekt został zburzony, a w jego miejscu wzniesiono trzeci Dom Zdrojowy, zaprojektowany przez gdańskiego architekta Carla Webera. Budynek został uroczyście otwarty 16 czerwca 1910. Znalazły się w nim sale balowe, restauracje, kasyno i hotel.

W 1945 po zajęciu Sopotu przez Armię Czerwoną Dom Zdrojowy został przez nią splądrowany, a następnie podpalony. Po przekazaniu miasta Polsce budynku nie odbudowano.

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego było Molo. Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

Zoppot – Kurhaus

Wydawca: Gebr. Freymann G.m.b.H Wydana: Danzig Numer: Brak Nadana w dniu: 21,02.1900

Pierwszy Dom Zdrojowy wybudowano w Sopocie w 1824. Na początku był to parterowy budynek, który z czasem został rozbudowany i gdzie zlokalizowano pokoje hotelowe i salę balową.

W 1879 przystąpiono do budowy nowego obiektu, oddanego do użytku dwa lata później. Nowy Dom Zdrojowy został zlokalizowany w miejscu tego, który istnieje dzisiaj.

W 1909 obiekt został zburzony, a w jego miejscu wzniesiono trzeci Dom Zdrojowy, zaprojektowany przez gdańskiego architekta Carla Webera. Budynek został uroczyście otwarty 16 czerwca 1910. Znalazły się w nim sale balowe, restauracje, kasyno i hotel.

W 1945 po zajęciu Sopotu przez Armię Czerwoną Dom Zdrojowy został przez nią splądrowany, a następnie podpalony.

 

Zoppot – Kurhaus.

Wydawca: C.A. Focke Wydana: Zoppot 1904 Nadana w dniu: Bez obiegu

Pierwszy Dom Zdrojowy wybudowano w Sopocie w 1824. Na początku był to parterowy budynek, który z czasem został rozbudowany i gdzie zlokalizowano pokoje hotelowe i salę balową.

W 1879 przystąpiono do budowy nowego obiektu, oddanego do użytku dwa lata później. Nowy Dom Zdrojowy został zlokalizowany w miejscu tego, który istnieje dzisiaj.

W 1909 obiekt został zburzony, a w jego miejscu wzniesiono trzeci Dom Zdrojowy, zaprojektowany przez gdańskiego architekta Carla Webera. Budynek został uroczyście otwarty 16 czerwca 1910. Znalazły się w nim sale balowe, restauracje, kasyno i hotel.

W 1945 po zajęciu Sopotu przez Armię Czerwoną Dom Zdrojowy został przez nią splądrowany, a następnie podpalony.

Zoppot – Kurhaus

Wydawca: Charles Lehmann Wydana: Berlin Numer: 737 B Nadana w dniu: Bez obiegu

Pierwszy Dom Zdrojowy wybudowano w Sopocie w 1824. Na początku był to parterowy budynek, który z czasem został rozbudowany i gdzie zlokalizowano pokoje hotelowe i salę balową.

W 1879 przystąpiono do budowy nowego obiektu, oddanego do użytku dwa lata później. Nowy Dom Zdrojowy został zlokalizowany w miejscu tego, który istnieje dzisiaj.

W 1909 obiekt został zburzony, a w jego miejscu wzniesiono trzeci Dom Zdrojowy, zaprojektowany przez gdańskiego architekta Carla Webera. Budynek został uroczyście otwarty 16 czerwca 1910. Znalazły się w nim sale balowe, restauracje, kasyno i hotel.

W 1945 po zajęciu Sopotu przez Armię Czerwoną Dom Zdrojowy został przez nią splądrowany, a następnie podpalony.

 

Zoppot – Seesteg mit Kurhaus

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Numer: 45 753 Nadana w dniu: Bez obiegu

 

Pierwszy Dom Zdrojowy wybudowano w Sopocie w 1824. Na początku był to parterowy budynek, który z czasem został rozbudowany i gdzie zlokalizowano pokoje hotelowe i salę balową.

W 1879 przystąpiono do budowy nowego obiektu, oddanego do użytku dwa lata później. Nowy Dom Zdrojowy został zlokalizowany w miejscu tego, który istnieje dzisiaj.

W 1909 obiekt został zburzony, a w jego miejscu wzniesiono trzeci Dom Zdrojowy, zaprojektowany przez gdańskiego architekta Carla Webera. Budynek został uroczyście otwarty 16 czerwca 1910. Znalazły się w nim sale balowe, restauracje, kasyno i hotel.

W 1945 po zajęciu Sopotu przez Armię Czerwoną Dom Zdrojowy został przez nią splądrowany, a następnie podpalony. Po przekazaniu miasta Polsce budynku nie odbudowano.

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego było Molo. Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

 

Zoppot – Vor dem Kurhaus

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 58 890 Nadana w dniu: 22.06.1928

 

Pierwszy Dom Zdrojowy wybudowano w Sopocie w 1824. Na początku był to parterowy budynek, który z czasem został rozbudowany i gdzie zlokalizowano pokoje hotelowe i salę balową.

W 1879 przystąpiono do budowy nowego obiektu, oddanego do użytku dwa lata później. Nowy Dom Zdrojowy został zlokalizowany w miejscu tego, który istnieje dzisiaj.

W 1909 obiekt został zburzony, a w jego miejscu wzniesiono trzeci Dom Zdrojowy, zaprojektowany przez gdańskiego architekta Carla Webera. Budynek został uroczyście otwarty 16 czerwca 1910. Znalazły się w nim sale balowe, restauracje, kasyno i hotel.

W 1945 po zajęciu Sopotu przez Armię Czerwoną Dom Zdrojowy został przez nią splądrowany, a następnie podpalony.

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego było Molo. Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

Zoppot – Warmbad u. Kurhaus vom Seesteg.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: 204 361 Nadana w dniu: Bez obiegu

 

W głębi po lewej z wieżą Zakład  Kąpielowy (Warmbad).

Autorem koncepcji architektonicznej i głównym projektantem budynku był, zgodnie ze wzmianką zamieszczoną w Kronice „Deutsche Bauzeitung” z 1903 roku, sopocki architekt miejski Paul Puchmüller (1875 – 1942). Współpracował z nim inny architekt z Sopotu Heinrich Dunkel (zm. 1924), kolega ze studiów i przyjaciel Puchmüllera.

Budynek wzniesiono przy plaży po prawej stronie wejścia na molo, na miejscu poprzednich drewnianych łaźni, zbyt małych w stosunku do potrzeb rozrastającego się kurortu.  Kiedy w 1902 roku podejmowano decyzję o budowie nowego Zakładu, zdecydowano się równocześnie na przeniesienie w inne miejsce gazowni zajmującej obszar przy starych zabudowaniach, dzięki czemu uzyskano potrzebny na nowe założenie duży teren.

Zakład Kąpielowy ukończono w stanie surowym 11 grudnia 1903 roku, przez kolejne miesiące trwały prace wykończeniowe. Ostatecznie gmach został oddany do użytku 1 sierpnia 1904 roku. Już w 1905 roku ówczesny burmistrz Sopotu dr Volkmar von Wurmb stwierdził, że choć budynek nie jest duży, śmiało może konkurować z najlepszymi niemieckimi budowlami tego typu.

Puchmüller i Dunkel  zaprojektowali czteroskrzydłową, mocno rozczłonkowaną bryłę z wewnętrznym dziedzińcem, nadając indywidualny charakter każdej z odrębnych funkcjonalnie części budowli.

W narożniku północno-zachodnim, wzniesionym w formie barokowego kasztelu umieszczono westybul, biuro łazienek, kasę, poczekalnię i toalety. Kolejne pomieszczenia skrzydła północnego zajmowała duża czytelnia, oddzielona zamkniętą ścianą od składu węgla i kotłowni z maszynami parowymi, która przylegała do komina obudowanego ścianami wieży widokowej w narożniku północno-wschodnim. Od strony zewnętrznej do murów czytelni i kotłowni przybudowano arkady sklepowe i dostępne tylko od strony plaży kolejne toalety pod wieżą widokową. Skrzydło wschodnie zajmowały pomieszczenia techniczne, w tym stacja pomp i  pralnia, w ostatnim pomieszczeniu umieszczono skład borowin. W skrzydle zachodnim w kształcie nawiązującym do architektury pensjonatu wybudowano sauny i pokoje kąpielowe, w tym dla kąpieli „elektrycznych”. Narożnik południowo-zachodni tego skrzydła zajmowały tzw. łazienki książęce, pokoje kąpielowe mające charakter apartamentów. Skrzydło południowe za łazienkami książęcymi zajęły pomieszczenia do kąpieli borowinowych.

W programie użytkowym przewidziano ogółem budowę 48 pokoi kąpielowych, w których oferowano kąpiele w wodzie słodkiej, wodzie morskiej, solance, w tym solance z kwasem węglowym oraz kąpiele w otrębach i igliwiu świerkowym, a także masaże i kąpiele lecznicze.

autor tekstu:  Michał Witkowski

 

 

Zoppot – Kurhaus mit Steg

Wydawca: Julius Simonsen Kunstverlag Wydana: Oldenburg Numer: 11 188 Nadana w dniu: Bez obiegu

 

Pierwszy Dom Zdrojowy wybudowano w Sopocie w 1824. Na początku był to parterowy budynek, który z czasem został rozbudowany i gdzie zlokalizowano pokoje hotelowe i salę balową.

W 1879 przystąpiono do budowy nowego obiektu, oddanego do użytku dwa lata później. Nowy Dom Zdrojowy został zlokalizowany w miejscu tego, który istnieje dzisiaj.

W 1909 obiekt został zburzony, a w jego miejscu wzniesiono trzeci Dom Zdrojowy, zaprojektowany przez gdańskiego architekta Carla Webera. Budynek został uroczyście otwarty 16 czerwca 1910. Znalazły się w nim sale balowe, restauracje, kasyno i hotel.

W 1945 po zajęciu Sopotu przez Armię Czerwoną Dom Zdrojowy został przez nią splądrowany, a następnie podpalony.

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego było Molo. Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

 

 

Zoppot – Vor dem Kurhaus

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 58 942 Nadana w dniu: Bez obiegu

 

Pierwszy Dom Zdrojowy wybudowano w Sopocie w 1824. Na początku był to parterowy budynek, który z czasem został rozbudowany i gdzie zlokalizowano pokoje hotelowe i salę balową.

W 1879 przystąpiono do budowy nowego obiektu, oddanego do użytku dwa lata później. Nowy Dom Zdrojowy został zlokalizowany w miejscu tego, który istnieje dzisiaj.

W 1909 obiekt został zburzony, a w jego miejscu wzniesiono trzeci Dom Zdrojowy, zaprojektowany przez gdańskiego architekta Carla Webera. Budynek został uroczyście otwarty 16 czerwca 1910. Znalazły się w nim sale balowe, restauracje, kasyno i hotel.

W 1945 po zajęciu Sopotu przez Armię Czerwoną Dom Zdrojowy został przez nią splądrowany, a następnie podpalony.

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego było Molo. Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

 

 

Zoppot – Kurhaus.

Wydawca: Trinks

 

Pierwszy Dom Zdrojowy wybudowano w Sopocie w 1824. Na początku był to parterowy budynek, który z czasem został rozbudowany i gdzie zlokalizowano pokoje hotelowe i salę balową.

W 1879 przystąpiono do budowy nowego obiektu, oddanego do użytku dwa lata później. Nowy Dom Zdrojowy został zlokalizowany w miejscu tego, który istnieje dzisiaj.

W 1909 obiekt został zburzony, a w jego miejscu wzniesiono trzeci Dom Zdrojowy, zaprojektowany przez gdańskiego architekta Carla Webera. Budynek został uroczyście otwarty 16 czerwca 1910. Znalazły się w nim sale balowe, restauracje, kasyno i hotel.

W 1945 po zajęciu Sopotu przez Armię Czerwoną Dom Zdrojowy został przez nią splądrowany, a następnie podpalony. Po przekazaniu miasta Polsce budynku nie odbudowano.

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego było Molo. Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

Zoppot – Colonaden mit Steg. No 144.

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901 Numer: 144 Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

Zdjęcie wykonane  w 1895 roku.

Wejście na Molo w Sopocie.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

 

 

Zoppot – Gruss aus Zoppot

Wydawca: Rommler & Jonas Wydana: Dresden Numer: 7 833 Nadana w dniu: 08.09.1898

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego w Sopocie było Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

 

Zoppot – Kurgarten und Colonnaden. No 1 021.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 1 021 Nadana w dniu: 06.12.1902

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego w Sopocie było Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

Poniżej to samo ujęcie na pocztówce wydanej przez B. & W. (Numer: B. 41651;   Nadana w dniu: 03.09.1904)

 

Zoppot – Kurgarten u. Colonnaden. No 9 994

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Numer: 9 994 Nadana w dniu: 23.09.1902

Pierwszy Dom Zdrojowy wybudowano w Sopocie w 1824. Na początku był to parterowy budynek, który z czasem został rozbudowany i gdzie zlokalizowano pokoje hotelowe i salę balową.

W 1879 przystąpiono do budowy nowego obiektu, oddanego do użytku dwa lata później. Nowy Dom Zdrojowy został zlokalizowany w miejscu tego, który istnieje dzisiaj.

W 1909 obiekt został zburzony, a w jego miejscu wzniesiono trzeci Dom Zdrojowy, zaprojektowany przez gdańskiego architekta Carla Webera. Budynek został uroczyście otwarty 16 czerwca 1910. Znalazły się w nim sale balowe, restauracje, kasyno i hotel.

W 1945 po zajęciu Sopotu przez Armię Czerwoną Dom Zdrojowy został przez nią splądrowany, a następnie podpalony. Po przekazaniu miasta Polsce budynku nie odbudowano.

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego było Molo. Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

Poniżej to samo ujęcie ale wydane przez Kaufhaus Louls Jacob. Nadana w dniu: 22.06.1903.

Zoppot. Kurgarten. Zop. 4.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Zop. 4 Nadana w dniu: 02.10.1908

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego w Sopocie było Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

 

Zoppot – Kurgarten

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Nadana w dniu: 26.05.1912

Pierwszy Dom Zdrojowy wybudowano w Sopocie w 1824. Na początku był to parterowy budynek, który z czasem został rozbudowany i gdzie zlokalizowano pokoje hotelowe i salę balową.

W 1879 przystąpiono do budowy nowego obiektu, oddanego do użytku dwa lata później. Nowy Dom Zdrojowy został zlokalizowany w miejscu tego, który istnieje dzisiaj.

W 1909 obiekt został zburzony, a w jego miejscu wzniesiono trzeci Dom Zdrojowy, zaprojektowany przez gdańskiego architekta Carla Webera. Budynek został uroczyście otwarty 16 czerwca 1910. Znalazły się w nim sale balowe, restauracje, kasyno i hotel.

W 1945 po zajęciu Sopotu przez Armię Czerwoną Dom Zdrojowy został przez nią splądrowany, a następnie podpalony. Po przekazaniu miasta Polsce budynku nie odbudowano.

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego było Molo. Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

Zoppot – Kurgarten und Seesteg

Wydawca: Julius Simonsen Kunstverlag Wydana: Oldenburg (Holstein) Numer: 11 219 Nadana w dniu: 26.07.1914

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego w Sopocie było Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

 

Zoppot – Kurgarten mit Blick auf See

Wydawca: Kunstverlag Altmann Wydana: Berlin Numer: Brak Nadana w dniu: Bez obiegu

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego w Sopocie było Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

 

Zoppot. Kurgarten und Warmbad. No 29 263.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 29 263 Nadana w dniu: 03.07.1906

Autorem koncepcji architektonicznej i głównym projektantem budynku Zakładu Kąpielowego (Warmbad) w Sopocie był, zgodnie ze wzmianką zamieszczoną w Kronice „Deutsche Bauzeitung” z 1903 roku, sopocki architekt miejski Paul Puchmüller (1875 – 1942). Współpracował z nim inny architekt z Sopotu Heinrich Dunkel (zm. 1924), kolega ze studiów i przyjaciel Puchmüllera.

Budynek wzniesiono przy plaży po prawej stronie wejścia na molo, na miejscu poprzednich drewnianych łaźni, zbyt małych w stosunku do potrzeb rozrastającego się kurortu.  Kiedy w 1902 roku podejmowano decyzję o budowie nowego Zakładu, zdecydowano się równocześnie na przeniesienie w inne miejsce gazowni zajmującej obszar przy starych zabudowaniach, dzięki czemu uzyskano potrzebny na nowe założenie duży teren.

Zakład Kąpielowy ukończono w stanie surowym 11 grudnia 1903 roku, przez kolejne miesiące trwały prace wykończeniowe. Ostatecznie gmach został oddany do użytku 1 sierpnia 1904 roku. Już w 1905 roku ówczesny burmistrz Sopotu dr Volkmar von Wurmb stwierdził, że choć budynek nie jest duży, śmiało może konkurować z najlepszymi niemieckimi budowlami tego typu.

Puchmüller i Dunkel  zaprojektowali czteroskrzydłową, mocno rozczłonkowaną bryłę z wewnętrznym dziedzińcem, nadając indywidualny charakter każdej z odrębnych funkcjonalnie części budowli.

W narożniku północno-zachodnim, wzniesionym w formie barokowego kasztelu umieszczono westybul, biuro łazienek, kasę, poczekalnię i toalety. Kolejne pomieszczenia skrzydła północnego zajmowała duża czytelnia, oddzielona zamkniętą ścianą od składu węgla i kotłowni z maszynami parowymi, która przylegała do komina obudowanego ścianami wieży widokowej w narożniku północno-wschodnim. Od strony zewnętrznej do murów czytelni i kotłowni przybudowano arkady sklepowe i dostępne tylko od strony plaży kolejne toalety pod wieżą widokową. Skrzydło wschodnie zajmowały pomieszczenia techniczne, w tym stacja pomp i  pralnia, w ostatnim pomieszczeniu umieszczono skład borowin. W skrzydle zachodnim w kształcie nawiązującym do architektury pensjonatu wybudowano sauny i pokoje kąpielowe, w tym dla kąpieli „elektrycznych”. Narożnik południowo-zachodni tego skrzydła zajmowały tzw. łazienki książęce, pokoje kąpielowe mające charakter apartamentów. Skrzydło południowe za łazienkami książęcymi zajęły pomieszczenia do kąpieli borowinowych.

W programie użytkowym przewidziano ogółem budowę 48 pokoi kąpielowych, w których oferowano kąpiele w wodzie słodkiej, wodzie morskiej, solance, w tym solance z kwasem węglowym oraz kąpiele w otrębach i igliwiu świerkowym, a także masaże i kąpiele lecznicze.

autor tekstu:  Michał Witkowski

Zoppot. Kurgarten und neues Warmbad. No 23 789.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 23 789 Nadana w dniu: Bez obiegu

Autorem koncepcji architektonicznej i głównym projektantem budynku Zakładu Kąpielowego (Warmbad) w Sopocie był, zgodnie ze wzmianką zamieszczoną w Kronice „Deutsche Bauzeitung” z 1903 roku, sopocki architekt miejski Paul Puchmüller (1875 – 1942). Współpracował z nim inny architekt z Sopotu Heinrich Dunkel (zm. 1924), kolega ze studiów i przyjaciel Puchmüllera.

Budynek wzniesiono przy plaży po prawej stronie wejścia na molo, na miejscu poprzednich drewnianych łaźni, zbyt małych w stosunku do potrzeb rozrastającego się kurortu.  Kiedy w 1902 roku podejmowano decyzję o budowie nowego Zakładu, zdecydowano się równocześnie na przeniesienie w inne miejsce gazowni zajmującej obszar przy starych zabudowaniach , dzięki czemu uzyskano potrzebny na nowe założenie duży teren.

Zakład Kąpielowy ukończono w stanie surowym 11 grudnia 1903 roku, przez kolejne miesiące trwały prace wykończeniowe. Ostatecznie gmach został oddany do użytku 1 sierpnia 1904 roku. Już w 1905 roku ówczesny burmistrz Sopotu dr Volkmar von Wurmb stwierdził, że choć budynek nie jest duży, śmiało może konkurować z najlepszymi niemieckimi budowlami tego typu.

Puchmüller i Dunkel  zaprojektowali czteroskrzydłową, mocno rozczłonkowaną bryłę z wewnętrznym dziedzińcem, nadając indywidualny charakter każdej z odrębnych funkcjonalnie części budowli.

W narożniku północno-zachodnim, wzniesionym w formie barokowego kasztelu umieszczono westybul, biuro łazienek, kasę, poczekalnię i toalety. Kolejne pomieszczenia skrzydła północnego zajmowała duża czytelnia, oddzielona zamkniętą ścianą od składu węgla i kotłowni z maszynami parowymi, która przylegała do komina obudowanego ścianami wieży widokowej w narożniku północno-wschodnim. Od strony zewnętrznej do murów czytelni i kotłowni przybudowano arkady sklepowe i dostępne tylko od strony plaży kolejne toalety pod wieżą widokową. Skrzydło wschodnie zajmowały pomieszczenia techniczne, w tym stacja pomp i  pralnia, w ostatnim pomieszczeniu umieszczono skład borowin. W skrzydle zachodnim w kształcie nawiązującym do architektury pensjonatu wybudowano sauny i pokoje kąpielowe, w tym dla kąpieli „elektrycznych”. Narożnik południowo-zachodni tego skrzydła zajmowały tzw. łazienki książęce, pokoje kąpielowe mające charakter apartamentów. Skrzydło południowe za łazienkami książęcymi zajęły pomieszczenia do kąpieli borowinowych.

W programie użytkowym przewidziano ogółem budowę 48 pokoi kąpielowych, w których oferowano kąpiele w wodzie słodkiej, wodzie morskiej, solance, w tym solance z kwasem węglowym oraz kąpiele w otrębach i igliwiu świerkowym, a także masaże i kąpiele lecznicze.

autor tekstu:  Michał Witkowski

Poniżej:  Wydawca: Dr. Trenkler Co. ; Wydana: Leipzig 1906;  Numer: Zop. 17;  Nadana w dniu: 08.07.1906

Zoppot – Warmbad. No 23 785.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 23 785 Nadana w dniu: Bez obiegu

Zakład Balneologiczny powstał w 1903 , a koszt jego budowy wyniósł 460 tys. marek. Obiekt zaprojektował Paul Puchmüller i Heinrich Dunkel. Zbudowany on został na terenie zajmowanym wcześniej przez zakład kąpielowy Jerzego Haffnera. Na jego ścianie znajduje się tablica upamiętniająca założyciela kąpieliska.

Budynek ozdobiony jest rzeźbami i witrażami. Nad głównym portalem ulokowane zostały: rzeźba syreny i trytona oraz herb miasta (jeden z najstarszych w Sopocie). Okna sali zabiegowej posiadają secesyjne witraże Ferdynanda Müllera z Quedlinburga.

Natomiast komin znajdujący się w północno-wschodnim narożniku budynku został obudowany wieżą. U jej szczytu znajduje się oszklona galeria widokowa pełniąca również funkcję latarni morskiej. Po obwodzie komina biegną schody żelbetowo-spiralne.

Zoppot – Am Strande

Wydawca: Conrad Junga Wydana: Bromberg Nadana w dniu: 13.07.1906

Autorem koncepcji architektonicznej i głównym projektantem budynku Zakładu Kąpielowego (Warmbad) w Sopocie był, zgodnie ze wzmianką zamieszczoną w Kronice „Deutsche Bauzeitung” z 1903 roku, sopocki architekt miejski Paul Puchmüller (1875 – 1942). Współpracował z nim inny architekt z Sopotu Heinrich Dunkel (zm. 1924), kolega ze studiów i przyjaciel Puchmüllera.

Budynek wzniesiono przy plaży po prawej stronie wejścia na molo, na miejscu poprzednich drewnianych łaźni, zbyt małych w stosunku do potrzeb rozrastającego się kurortu.  Kiedy w 1902 roku podejmowano decyzję o budowie nowego Zakładu, zdecydowano się równocześnie na przeniesienie w inne miejsce gazowni zajmującej obszar przy starych zabudowaniach, dzięki czemu uzyskano potrzebny na nowe założenie duży teren.

Zakład Kąpielowy ukończono w stanie surowym 11 grudnia 1903 roku, przez kolejne miesiące trwały prace wykończeniowe. Ostatecznie gmach został oddany do użytku 1 sierpnia 1904 roku. Już w 1905 roku ówczesny burmistrz Sopotu dr Volkmar von Wurmb stwierdził, że choć budynek nie jest duży, śmiało może konkurować z najlepszymi niemieckimi budowlami tego typu.

Puchmüller i Dunkel  zaprojektowali czteroskrzydłową, mocno rozczłonkowaną bryłę z wewnętrznym dziedzińcem, nadając indywidualny charakter każdej z odrębnych funkcjonalnie części budowli.

W narożniku północno-zachodnim, wzniesionym w formie barokowego kasztelu umieszczono westybul, biuro łazienek, kasę, poczekalnię i toalety. Kolejne pomieszczenia skrzydła północnego zajmowała duża czytelnia, oddzielona zamkniętą ścianą od składu węgla i kotłowni z maszynami parowymi, która przylegała do komina obudowanego ścianami wieży widokowej w narożniku północno-wschodnim. Od strony zewnętrznej do murów czytelni i kotłowni przybudowano arkady sklepowe i dostępne tylko od strony plaży kolejne toalety pod wieżą widokową. Skrzydło wschodnie zajmowały pomieszczenia techniczne, w tym stacja pomp i  pralnia, w ostatnim pomieszczeniu umieszczono skład borowin. W skrzydle zachodnim w kształcie nawiązującym do architektury pensjonatu wybudowano sauny i pokoje kąpielowe, w tym dla kąpieli „elektrycznych”. Narożnik południowo-zachodni tego skrzydła zajmowały tzw. łazienki książęce, pokoje kąpielowe mające charakter apartamentów. Skrzydło południowe za łazienkami książęcymi zajęły pomieszczenia do kąpieli borowinowych.

W programie użytkowym przewidziano ogółem budowę 48 pokoi kąpielowych, w których oferowano kąpiele w wodzie słodkiej, wodzie morskiej, solance, w tym solance z kwasem węglowym oraz kąpiele w otrębach i igliwiu świerkowym, a także masaże i kąpiele lecznicze.

autor tekstu:  Michał Witkowski

Zoppot – Auf dem Steg

Wydana: Dresden Numer: 58 348 Nadana w dniu: 25.07.1925

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego w Sopocie było Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

Der Steg und das Kurhaus in Zoppot

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig Numer: 12 (?) Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

Widok na zdjęciu pokazuje, miedzy innym, miejsce gdzie został wybudowany Zakład Kąpielowy w 1902 roku.

Autorem koncepcji architektonicznej i głównym projektantem budynku Zakładu Kąpielowego (Warmbad) w Sopocie był, zgodnie ze wzmianką zamieszczoną w Kronice „Deutsche Bauzeitung” z 1903 roku, sopocki architekt miejski Paul Puchmüller (1875 – 1942). Współpracował z nim inny architekt z Sopotu Heinrich Dunkel (zm. 1924), kolega ze studiów i przyjaciel Puchmüllera.

Budynek wzniesiono przy plaży po prawej stronie wejścia na molo, na miejscu poprzednich drewnianych łaźni, zbyt małych w stosunku do potrzeb rozrastającego się kurortu.  Kiedy w 1902 roku podejmowano decyzję o budowie nowego Zakładu, zdecydowano się równocześnie na przeniesienie w inne miejsce gazowni zajmującej obszar przy starych zabudowaniach (widoczne na pocztówce budynki z kominami), dzięki czemu uzyskano potrzebny na nowe założenie duży teren.

Zakład Kąpielowy ukończono w stanie surowym 11 grudnia 1903 roku, przez kolejne miesiące trwały prace wykończeniowe. Ostatecznie gmach został oddany do użytku 1 sierpnia 1904 roku. Już w 1905 roku ówczesny burmistrz Sopotu dr Volkmar von Wurmb stwierdził, że choć budynek nie jest duży, śmiało może konkurować z najlepszymi niemieckimi budowlami tego typu.

Puchmüller i Dunkel  zaprojektowali czteroskrzydłową, mocno rozczłonkowaną bryłę z wewnętrznym dziedzińcem, nadając indywidualny charakter każdej z odrębnych funkcjonalnie części budowli.

W narożniku północno-zachodnim, wzniesionym w formie barokowego kasztelu umieszczono westybul, biuro łazienek, kasę, poczekalnię i toalety. Kolejne pomieszczenia skrzydła północnego zajmowała duża czytelnia, oddzielona zamkniętą ścianą od składu węgla i kotłowni z maszynami parowymi, która przylegała do komina obudowanego ścianami wieży widokowej w narożniku północno-wschodnim. Od strony zewnętrznej do murów czytelni i kotłowni przybudowano arkady sklepowe i dostępne tylko od strony plaży kolejne toalety pod wieżą widokową. Skrzydło wschodnie zajmowały pomieszczenia techniczne, w tym stacja pomp i  pralnia, w ostatnim pomieszczeniu umieszczono skład borowin. W skrzydle zachodnim w kształcie nawiązującym do architektury pensjonatu wybudowano sauny i pokoje kąpielowe, w tym dla kąpieli „elektrycznych”. Narożnik południowo-zachodni tego skrzydła zajmowały tzw. łazienki książęce, pokoje kąpielowe mające charakter apartamentów. Skrzydło południowe za łazienkami książęcymi zajęły pomieszczenia do kąpieli borowinowych.

W programie użytkowym przewidziano ogółem budowę 48 pokoi kąpielowych, w których oferowano kąpiele w wodzie słodkiej, wodzie morskiej, solance, w tym solance z kwasem węglowym oraz kąpiele w otrębach i igliwiu świerkowym, a także masaże i kąpiele lecznicze.

autor tekstu:  Michał Witkowski

 

Zoppot – Am Landungssteg.

Wydawca: Stengel & Co. Wydana: Dresden-Berlin Numer: 8 090 Nadana w dniu: 24.09.1902

Widok na pocztówce pokazuje, miedzy innym, miejsce gdzie został wybudowany Zakład Kąpielowy w 1902 roku.

Autorem koncepcji architektonicznej i głównym projektantem budynku Zakładu Kąpielowego (Warmbad) w Sopocie był, zgodnie ze wzmianką zamieszczoną w Kronice „Deutsche Bauzeitung” z 1903 roku, sopocki architekt miejski Paul Puchmüller (1875 – 1942). Współpracował z nim inny architekt z Sopotu Heinrich Dunkel (zm. 1924), kolega ze studiów i przyjaciel Puchmüllera.

Budynek wzniesiono przy plaży po prawej stronie wejścia na molo, na miejscu poprzednich drewnianych łaźni, zbyt małych w stosunku do potrzeb rozrastającego się kurortu.  Kiedy w 1902 roku podejmowano decyzję o budowie nowego Zakładu, zdecydowano się równocześnie na przeniesienie w inne miejsce gazowni zajmującej obszar przy starych zabudowaniach (widoczne na pocztówce budynki z kominami), dzięki czemu uzyskano potrzebny na nowe założenie duży teren.

Zakład Kąpielowy ukończono w stanie surowym 11 grudnia 1903 roku, przez kolejne miesiące trwały prace wykończeniowe. Ostatecznie gmach został oddany do użytku 1 sierpnia 1904 roku. Już w 1905 roku ówczesny burmistrz Sopotu dr Volkmar von Wurmb stwierdził, że choć budynek nie jest duży, śmiało może konkurować z najlepszymi niemieckimi budowlami tego typu.

Puchmüller i Dunkel  zaprojektowali czteroskrzydłową, mocno rozczłonkowaną bryłę z wewnętrznym dziedzińcem, nadając indywidualny charakter każdej z odrębnych funkcjonalnie części budowli.

W narożniku północno-zachodnim, wzniesionym w formie barokowego kasztelu umieszczono westybul, biuro łazienek, kasę, poczekalnię i toalety. Kolejne pomieszczenia skrzydła północnego zajmowała duża czytelnia, oddzielona zamkniętą ścianą od składu węgla i kotłowni z maszynami parowymi, która przylegała do komina obudowanego ścianami wieży widokowej w narożniku północno-wschodnim. Od strony zewnętrznej do murów czytelni i kotłowni przybudowano arkady sklepowe i dostępne tylko od strony plaży kolejne toalety pod wieżą widokową. Skrzydło wschodnie zajmowały pomieszczenia techniczne, w tym stacja pomp i  pralnia, w ostatnim pomieszczeniu umieszczono skład borowin. W skrzydle zachodnim w kształcie nawiązującym do architektury pensjonatu wybudowano sauny i pokoje kąpielowe, w tym dla kąpieli „elektrycznych”. Narożnik południowo-zachodni tego skrzydła zajmowały tzw. łazienki książęce, pokoje kąpielowe mające charakter apartamentów. Skrzydło południowe za łazienkami książęcymi zajęły pomieszczenia do kąpieli borowinowych.

W programie użytkowym przewidziano ogółem budowę 48 pokoi kąpielowych, w których oferowano kąpiele w wodzie słodkiej, wodzie morskiej, solance, w tym solance z kwasem węglowym oraz kąpiele w otrębach i igliwiu świerkowym, a także masaże i kąpiele lecznicze.

autor tekstu:  Michał Witkowski

Poniżej ten sam widok na pocztówce opublikowanej przez wydawnictwo Louisa Glasera (Leipzig,  numer 9 993, nadana 01.08.1906)

 

Zoppot. Am Landungssteg.

Wydawca: Stengel & Co. Wydana: Dresden Numer: 8090 Nadana w dniu: Bez obiegu

Widok na pocztówce pokazuje, miedzy innym, miejsce gdzie został wybudowany Zakład Kąpielowy w 1902 roku.

Autorem koncepcji architektonicznej i głównym projektantem budynku Zakładu Kąpielowego (Warmbad) w Sopocie był, zgodnie ze wzmianką zamieszczoną w Kronice „Deutsche Bauzeitung” z 1903 roku, sopocki architekt miejski Paul Puchmüller (1875 – 1942). Współpracował z nim inny architekt z Sopotu Heinrich Dunkel (zm. 1924), kolega ze studiów i przyjaciel Puchmüllera.

Budynek wzniesiono przy plaży po prawej stronie wejścia na molo, na miejscu poprzednich drewnianych łaźni, zbyt małych w stosunku do potrzeb rozrastającego się kurortu.  Kiedy w 1902 roku podejmowano decyzję o budowie nowego Zakładu, zdecydowano się równocześnie na przeniesienie w inne miejsce gazowni zajmującej obszar przy starych zabudowaniach (widoczne na pocztówce budynki z kominami), dzięki czemu uzyskano potrzebny na nowe założenie duży teren.

Zakład Kąpielowy ukończono w stanie surowym 11 grudnia 1903 roku, przez kolejne miesiące trwały prace wykończeniowe. Ostatecznie gmach został oddany do użytku 1 sierpnia 1904 roku. Już w 1905 roku ówczesny burmistrz Sopotu dr Volkmar von Wurmb stwierdził, że choć budynek nie jest duży, śmiało może konkurować z najlepszymi niemieckimi budowlami tego typu.

Puchmüller i Dunkel  zaprojektowali czteroskrzydłową, mocno rozczłonkowaną bryłę z wewnętrznym dziedzińcem, nadając indywidualny charakter każdej z odrębnych funkcjonalnie części budowli.

W narożniku północno-zachodnim, wzniesionym w formie barokowego kasztelu umieszczono westybul, biuro łazienek, kasę, poczekalnię i toalety. Kolejne pomieszczenia skrzydła północnego zajmowała duża czytelnia, oddzielona zamkniętą ścianą od składu węgla i kotłowni z maszynami parowymi, która przylegała do komina obudowanego ścianami wieży widokowej w narożniku północno-wschodnim. Od strony zewnętrznej do murów czytelni i kotłowni przybudowano arkady sklepowe i dostępne tylko od strony plaży kolejne toalety pod wieżą widokową. Skrzydło wschodnie zajmowały pomieszczenia techniczne, w tym stacja pomp i  pralnia, w ostatnim pomieszczeniu umieszczono skład borowin. W skrzydle zachodnim w kształcie nawiązującym do architektury pensjonatu wybudowano sauny i pokoje kąpielowe, w tym dla kąpieli „elektrycznych”. Narożnik południowo-zachodni tego skrzydła zajmowały tzw. łazienki książęce, pokoje kąpielowe mające charakter apartamentów. Skrzydło południowe za łazienkami książęcymi zajęły pomieszczenia do kąpieli borowinowych.

W programie użytkowym przewidziano ogółem budowę 48 pokoi kąpielowych, w których oferowano kąpiele w wodzie słodkiej, wodzie morskiej, solance, w tym solance z kwasem węglowym oraz kąpiele w otrębach i igliwiu świerkowym, a także masaże i kąpiele lecznicze.

autor tekstu:  Michał Witkowski

Zoppot

Wydawca: Brak Wydana: Brak Numer: Brak Nadana w dniu: Bez obiegu

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego w Sopocie było Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

Zoppot – Blick vom Seesteg auf das Kurhaus.

Wydawca: Trinks & Co. G.m.b.H. Wydana: Leipzig Numer: 19 Nadana w dniu: 13.06.1922

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego w Sopocie było Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

Zoppot . Seesteg und Strandlaben. Zop 64.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Zop. 64 Nadana w dniu: 29.09.1920

Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

 

 

 

 

 

Zoppot – Seesteg

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: Brak Nadana w dniu: 26.07.1915

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

 

 

 

 

 

Zoppot – Am Strande.

Wydawca: Reinicke & Rubin Wydana: Magdeburg 1906 Nadana w dniu: 03.05.1908

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego w Sopocie było Molo. Tutaj widok od strony południowej plaży.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

Zoppot – Der Seesteg. No 145.

Wydawca: R. Th. Kuhn Wydana: Danzig 1901 Numer: 145 Fotografię wykonał: Rudolf Theodor Kuhn

 

Molo w Sopocie.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

Zdjęcie wykonane  w 1894 roku.

 

Zoppot – Landungssteg. No 9 935

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Numer: 9 935 Nadana w dniu: 26.08.1901

 

Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

Zoppot. Strandleben am Seesteg. No 29 262.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 29 262 Nadana w dniu: 23.04.1907

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego w Sopocie było Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

 

Zoppot. Seesteg. Zop. 1

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1905 Numer: Zop. 1 Nadana w dniu: Bez obiegu

 

 

 

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego w Sopocie było Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

Zoppot. Seesteg und Strandleben. Zop 55.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Zop. 55 Nadana w dniu: 03.07.19..

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego w Sopocie było Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

Zoppot – Strandleben

Wydawca: Conrad Junga Wydana: Bromberg Nadana w dniu: Bez obiegu

W głębi z wieżą Zakład  Kąpielowy (Warmbad).

Autorem koncepcji architektonicznej i głównym projektantem budynku był, zgodnie ze wzmianką zamieszczoną w Kronice „Deutsche Bauzeitung” z 1903 roku, sopocki architekt miejski Paul Puchmüller (1875 – 1942). Współpracował z nim inny architekt z Sopotu Heinrich Dunkel (zm. 1924), kolega ze studiów i przyjaciel Puchmüllera.

Budynek wzniesiono przy plaży po prawej stronie wejścia na molo, na miejscu poprzednich drewnianych łaźni, zbyt małych w stosunku do potrzeb rozrastającego się kurortu.  Kiedy w 1902 roku podejmowano decyzję o budowie nowego Zakładu, zdecydowano się równocześnie na przeniesienie w inne miejsce gazowni zajmującej obszar przy starych zabudowaniach, dzięki czemu uzyskano potrzebny na nowe założenie duży teren.

Zakład Kąpielowy ukończono w stanie surowym 11 grudnia 1903 roku, przez kolejne miesiące trwały prace wykończeniowe. Ostatecznie gmach został oddany do użytku 1 sierpnia 1904 roku. Już w 1905 roku ówczesny burmistrz Sopotu dr Volkmar von Wurmb stwierdził, że choć budynek nie jest duży, śmiało może konkurować z najlepszymi niemieckimi budowlami tego typu.

Puchmüller i Dunkel  zaprojektowali czteroskrzydłową, mocno rozczłonkowaną bryłę z wewnętrznym dziedzińcem, nadając indywidualny charakter każdej z odrębnych funkcjonalnie części budowli.

W narożniku północno-zachodnim, wzniesionym w formie barokowego kasztelu umieszczono westybul, biuro łazienek, kasę, poczekalnię i toalety. Kolejne pomieszczenia skrzydła północnego zajmowała duża czytelnia, oddzielona zamkniętą ścianą od składu węgla i kotłowni z maszynami parowymi, która przylegała do komina obudowanego ścianami wieży widokowej w narożniku północno-wschodnim. Od strony zewnętrznej do murów czytelni i kotłowni przybudowano arkady sklepowe i dostępne tylko od strony plaży kolejne toalety pod wieżą widokową. Skrzydło wschodnie zajmowały pomieszczenia techniczne, w tym stacja pomp i  pralnia, w ostatnim pomieszczeniu umieszczono skład borowin. W skrzydle zachodnim w kształcie nawiązującym do architektury pensjonatu wybudowano sauny i pokoje kąpielowe, w tym dla kąpieli „elektrycznych”. Narożnik południowo-zachodni tego skrzydła zajmowały tzw. łazienki książęce, pokoje kąpielowe mające charakter apartamentów. Skrzydło południowe za łazienkami książęcymi zajęły pomieszczenia do kąpieli borowinowych.

W programie użytkowym przewidziano ogółem budowę 48 pokoi kąpielowych, w których oferowano kąpiele w wodzie słodkiej, wodzie morskiej, solance, w tym solance z kwasem węglowym oraz kąpiele w otrębach i igliwiu świerkowym, a także masaże i kąpiele lecznicze.

autor tekstu:  Michał Witkowski

Zoppot – Seesteg mit Kurhaus und Warmbad

Wydawca: Brak Wydana: Brak Numer: 98 830 Nadana w dniu: Bez Obiegu

Pierwszy Dom Zdrojowy wybudowano w Sopocie w 1824. Na początku był to parterowy budynek, który z czasem został rozbudowany i gdzie zlokalizowano pokoje hotelowe i salę balową.

W 1879 przystąpiono do budowy nowego obiektu, oddanego do użytku dwa lata później. Nowy Dom Zdrojowy został zlokalizowany w miejscu tego, który istnieje dzisiaj.

W 1909 obiekt został zburzony, a w jego miejscu wzniesiono trzeci Dom Zdrojowy, zaprojektowany przez gdańskiego architekta Carla Webera. Budynek został uroczyście otwarty 16 czerwca 1910. Znalazły się w nim sale balowe, restauracje, kasyno i hotel.

W 1945 po zajęciu Sopotu przez Armię Czerwoną Dom Zdrojowy został przez nią splądrowany, a następnie podpalony.

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego w Sopocie było Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

Zoppot – Seesteg und Kasinohotel

Wydawca: Foto-Sonnke Wydana: Danzig Nadana w dniu: 27.05.1941

 

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego w Sopocie było Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

 

 

Zoppot – Blick vom Seesteg

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 58 956 Nadana w dniu: Bez obiegu

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego w Sopocie było Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

 

Zoppot – Steg bei Sturm

Wydawca: Brak Wydana: Brak Numer: Brak Nadana w dniu: 16.06.19013

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego w Sopocie było Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

 

Zoppot -Blick von der Landungsbrucke nach der See.

Wydawca: Reinicke & Rubin Wydana: Magdeburg 1904 Numer: 11 737 Nadana w dniu: 24.05.1910

Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

 

Zoppot – Am Landungssteg.

Wydawca: Knackstedt & Nather Numer: Serie 626 No. 7 Nadana w dniu: 19.06.1909

Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

S.S. „Hela”. Zoppot – Dampfer Hela anlegend

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 46 740 Nadana w dniu: Bez obiegu

Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

 

 

 

S.S.”Paul Beneke”. Zoppot – Anlegebrucke

Wydawca: Julius Simonsen Kunstverlag Wydana: Oldenburg i. Hlst. Numer: 11 224 Nadana w dniu: Bez obiegu

Statek „Paul Beneke” przy Molu.

Nie odłączną częścią Domu Zdrojowego w Sopocie było Molo.

Pierwszy pomost o długości 31,5 m został wybudowany przez dr Jerzego Haffnera w 1827 roku. Do końca XIX wieku Molo zostaje wydłużone do 150 m, by w roku 1910 osiągnąć 315 m. Początkowo obiekt spełniał funkcję lokalnej przystani, stopniowo przekształcając się (w miarę rozwoju uzdrowiska) w obiekt rekreacyjny, a potem – po rozbudowaniu infrastruktury lądowej (fontanna, muszla koncertowa) – także w obiekt imprezowy. .

Molo od samego początku było przedsięwzięciem o międzynarodowym wymiarze: jego budowę rozpoczął Francuz, weteran wojen napoleońskich, na polskich ziemiach należących do Królestwa Prus (od 1871 r. do Cesarstwa Niemieckiego), a w jego historię od samego początku zaangażowani byli zarówno Niemcy, jak i Polacy (w tym Kaszubi i Żydzi). Na przełomie XIX i XX wieku, dzięki połączeniom kolejowaym i morskim, zjeżdżali tutaj kuracjusze z całej Europy. Na mocy Traktatu Wersalskiego w 1919 roku obiekt (podobnie jak cały Sopot) wchodzi w skład Wolnego Miasta Gdańska.

Obecny kształt obiektu został nadany w 1928 roku po największej w historii Mola przebudowie zainicjowanej rok wcześniej z okazji 25-lecia miasta i 100-lecia Mola (m.in. znaczne wydłużenie pomostu spacerowego i zagospodarowanie Skweru Kuracyjnego). Od tego czasu w wyglądzie Mola nastapiły niewielkie zmiany, pomimo kilkakrotnie przeprowadzanych remontów generalnych.

W 1888 uruchomiono pierwszą regularną linię żeglugową, łączącą Sopot z Gdańskiem. W 1922 Towarzystwo Żeglugi Morskiej Gryf otworzyło linię żeglugową na trasie: Gdańsk-Sopot-Gdynia-Puck-Hel obsługiwaną przez małe stateczki „Abdank”, „Ajaks”, „Gryf”, „Jadwiga”, „Kaszuba”, „Monika” i „Straż”. W 1929 PP Żegluga Polska pływała do Gdyni i na Hel statkami „Gdańsk”, „Gdynia”, „Hanka”, „Jadwiga” i „Wanda”.

Molo pełniło też, zwłaszcza w okresie międzywojennym, funkcję przystani dla dużych statków pasażerskich. W rzeczywistości statki cumowały w pewnym oddaleniu od mola, do którego pasażerowie byli przewożeni łodziami.

Największą jednostką, która zacumowała w pobliżu mola był,  „Columbus” (32.364 t)   Był on około dwa razy większa od naszych flagowych jednostek – „Batorego” (14.287) i „Stefana Batorego” (15.024) które regularnie zawijały do pobliskiej Gdyni.

W okresie 1920-1939 Sopot obsługiwał serwis żeglugowy Prus WschodnichSeedienst Ostpreußen, np. w sezonie letnim 1939 komunikując drogą morską Sopot z Kilonią, Travemünde, Świnoujściem, Pilawą (Bałtijskiem), Memelem (Kłajpedą), Rygą i Helsinkami. Rejsy obsługiwały jednostki następujących armatorów: Norddeutscher Lloyd z Bremy, Hapag z Hamburga oraz Braeunlich ze Szczecina. Z chwilą wkroczenia Niemców do Polski, serwis zlikwidowano.

Zoppot – Motorshiff „Hansestadt Danzig”

Nadana w dniu: 29.07.1927

MS „Hansestadt Danzig” został zbudowany w szczecińskiej stoczni „Oderwerke”. Ukończono go w 1926 r.

1.400 miejsc pasażerskich, załoga  83 osoby. Pojemność 2.431 BRT, 90 metrów długości na poziomie wodnicy , szerokość 11,7 m.  Prędkość 15-18 węzłów. Należał do  bremeńskiego NDL (Norddeutscher Lloyd) . Pływały w ramach Seedienst Ostpreussen – utrzymywanej przez Rzeszę służbie komunikacyjnej zapewniającej łączność z Prusami Wschodnimi.
Trasa obsługiwana przez Seedienst Ostpreussen to zasadniczo Szczecin – Świnoujście – Sopot – Piława – Królewiec, okresowo przedłużana też przez Kłajpedę i Lipawę do Helsinek.
W 1939 r. przerobiony na pomocniczy stawiacz min. Operował na Bałtyku; 9 lipca 1941, wracając do bazy w Świnoujściu, wpłynął na szwedzkie wody terytorialne (obawiając się ataku sowieckich łodzi podwodnych), dostał się na pole minowe postawione przez Szwedów koło wyspy Öland (na wysokości miejscowości Gräsgard) i zatonął bez większych strat w ludziach.

 

Zoppot – Das stolze Schnellschiff „Tannenberg” an der Seestegspitz

Wydawca: A.W. Kafemann G.m.b.H. Wydana: Danzig Nadana w dniu: Bez obiegu

Parowiec „Tannenberg” pływałod 1936 roku w ramach Seedienst Ostpreussen  – utrzymywanej przez Rzeszę służbie komunikacyjnej zapewniającej łączność z Prusami Wschodnimi.
Należał do drugiego niemieckiego armatora HAPAG z Hamburga. Trasa obsługiwana przez Seedienst Ostpreussen to zasadniczo Szczecin – Świnoujście – Sopot – Piława – Królewiec, okresowo przedłużana też przez Kłajpedę i Lipawę do Helsinek.
W 1939 r. został zmobilizowane (zresztą po zajęciu „korytarza” połączenie morskie z Prusami Wsch. przestało być takie niezbędne) i przerobiony na pomocniczy stawiacz min. Operowały na Bałtyku; 9 lipca 1941, wracając do bazy w Świnoujściu, wszedł na szwedzkie wody terytorialne (obawiając się ataku sowieckich łodzi podwodnych), dostał się na pole minowe postawione przez Szwedów koło wyspy Öland (na wysokości miejscowości Gräsgard) i zatonął  bez większych strat w ludziach.

 

S.S.”Paul Beneke”. Soppot – Seesteg.

Wydawca: Foto-Sonnke Wydana: Danzig Numer: 1 014 Nadana w dniu: Bez obiegu

Parowy (Stema Ship) bocznokołowiec „Paul Beneke” przy molo w Sopocie.

Zbudowany w 1906 roku w gdańskiej stoczni Klawitter nosił imię słynnego gdańskiego korsarza z XV wieku.

Jego właścicielem była gdańska firma Weichsel (ta sama, która zbudowała helski Kurhaus). Odbywał rejsy na trasie Gdańsk-Sopot-Gdynia-Hel. Mógł zabrać na pokład 70 osób, do których dyspozycji były wygodne przedziały pasażerskie oraz kawiarnia i restauracja. W 1945 roku ewakuowany. Po wojnie jego portem macierzystym była Lubeka. Złomowany w 1951 roku.

„Echo Gdańska” nr 132 z 12.06.1927 donosiło:

 

S.S.”Paul Beneke”. Zoppot.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: 60 732 Nadana w dniu: Bez obiegu

Parowy (Stema Ship) bocznokołowiec Paul Beneke, zbudowany w 1906 roku w gdańskiej stoczni Klawitter nosił imię słynnego gdańskiego korsarza z XV wieku.

Jego właścicielem była gdańska firma Weichsel (ta sama, która zbudowała helski Kurhaus). Odbywał rejsy na trasie Gdańsk-Sopot-Gdynia-Hel. Mógł zabrać na pokład 70 osób, do których dyspozycji były wygodne przedziały pasażerskie oraz kawiarnia i restauracja. W 1945 roku ewakuowany. Po wojnie jego portem macierzystym była Lubeka. Złomowany w 1951 roku.

„Echo Gdańska” nr 132 z 12.06.1927 donosiło:

Zoppot – Nordische Riviera

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: 203 650 Nadana w dniu: 04.05.1918

Łazienki Północne wzniesiono w roku 1903 r. według projektu Paula Puchmullera.

Resztki dawnego budynku były widoczne jeszcze jakiś czas po wojnie, przebudowane w latach 1967-72.

O Łazienkach tak pisał w 1921 r. Mieczysław Orłowicz: Cokolwiek większe Łazienki Północne (Nordbad), które mają 340 kabin, basen pływacki i kąpiele słoneczne. W wodzie i na brzegu przyrządy gimnastyczne i sportowe. Kąpiele są oddzielne dla pań i panów i między niemi kąpiele wspólne, zwane familijnemi (Familienbad). W gmachu środkowym urządzono restaurację, gdzie goście kąpielowi spędzają całe popołudnia przypatrując się wesołym zabawom w kąpielach wspólnych przypominające Ostendę, nadto istnieją tu łaźnie dla ciepłych kąpieli we wannach otwarte latem i zimą, mające 60 kabin. Wydają one kąpiele z wody słonej i słodkiej, i wszelkie gatunki kąpieli lekarskich (borowinowa, świetlne, słone, żelazne, elektryczne i t.d.). Do środków leczniczych stosowanych w Sopotach należy też wdychiwanie morskiego powietrza, w którym to celu rano wyjeżdża jeden ze statków na pełne morze, gdzie stoi przez cztery godziny, a jego pasażerowie uprawiają przez ten czas werandowanie na pokładzie. Dla osób ze służby oraz dla miejscowej ludności robotniczej i dzieci szkolnych są specjalne kąpiele bezpłatne (Mägde und Männerfreibad), ale trzeba mieć kartę wejścia, którą otrzymuje się w ratuszu.

Zoppot – Strand

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden 1907 Numer: 35884 Nadana w dniu: 21,06.1908

Sopocka plaża pomiędzy Molem a Łazienkami Północnymi.

Zoppot

Wydawca: Julius Simonsen Kunstverlag Wydana: Oldenburg Numer: 7350 / 75726 Nadana w dniu: 23.07.1912

Zoppot – Sudstrand

Wydawca: Trinks & Co. G.m.b.H. Wydana: Leipzig-St. Numer: 11 Nadana w dniu: Bez obiegu

 

Sopot. Widok na Łazienki Południowe.

Łazienki Południowe wybudowane w 1907 r. według projektu Paula Puchmullera.

Budynki Łazienek były podzielone na trzy segmenty przeznaczone: dla pań, familijne i dla panów. Przy Łazienkach Południowych w części familijnej był basen dla dzieci ze zjeżdżalnią. Od strony nadbrzeżnej promenady w głównym budynku mieściły się zakłady fryzjerskie, restauracje oraz kawiarnie czynne tylko w sezonie od 1 czerwca do 30 września. Po pierwszej wojnie światowej obok budynku Łazienek Południowych powstała baza hydroplanów latających do Niemiec. W 1927 r., gdy kryzys gospodarczy spowodował zmniejszenie liczby pasażerów, stylowy domek odprawy celnej został przeniesiony do górnego Sopotu na stadion sportowy przy ul. Wybickiego (Schaferstrasse).

 

 

Zoppot. Familen Sudbad. Zop 57.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Zop. 57 Nadana w dniu: Bez obiegu

Łazienki Południowe wybudowane w 1907 r. według projektu Paula Puchmullera.

Budynki Łazienek były podzielone na trzy segmenty przeznaczone: dla pań, familijne i dla panów. Przy Łazienkach Południowych w części familijnej był basen dla dzieci ze zjeżdżalnią. Od strony nadbrzeżnej promenady w głównym budynku mieściły się zakłady fryzjerskie, restauracje oraz kawiarnie czynne tylko w sezonie od 1 czerwca do 30 września. Po pierwszej wojnie światowej obok budynku Łazienek Południowych powstała baza hydroplanów latających do Niemiec. W 1927 r., gdy kryzys gospodarczy spowodował zmniejszenie liczby pasażerów, stylowy domek odprawy celnej został przeniesiony do górnego Sopotu na stadion sportowy przy ul. Wybickiego (Schaferstrasse).

 

Zoppot – Sudbad

Wydawca: Nieznany Numer: 98 880 Nadana w dniu: 09.09.1925

Łazienki Południowe wybudowane w 1907 r. według projektu Paula Puchmullera.

Budynki Łazienek były podzielone na trzy segmenty przeznaczone: dla pań, familijne i dla panów. Przy Łazienkach Południowych w części familijnej był basen dla dzieci ze zjeżdżalnią. Od strony nadbrzeżnej promenady w głównym budynku mieściły się zakłady fryzjerskie, restauracje oraz kawiarnie czynne tylko w sezonie od 1 czerwca do 30 września. Po pierwszej wojnie światowej obok budynku Łazienek Południowych powstała baza hydroplanów latających do Niemiec. W 1927 r., gdy kryzys gospodarczy spowodował zmniejszenie liczby pasażerów, stylowy domek odprawy celnej został przeniesiony do górnego Sopotu na stadion sportowy przy ul. Wybickiego (Schaferstrasse).

 

Zoppot – Das Sudbad (Familienbad)

Wydawca: Mosella Verlag GMBH Wydana: Trier Numer: L. 19 Nadana w dniu: Bez obiegu

Łazienki Południowe wybudowane w 1907 r. według projektu Paula Puchmullera.

Budynki Łazienek były podzielone na trzy segmenty przeznaczone: dla pań, familijne i dla panów. Przy Łazienkach Południowych w części familijnej był basen dla dzieci ze zjeżdżalnią. Od strony nadbrzeżnej promenady w głównym budynku mieściły się zakłady fryzjerskie, restauracje oraz kawiarnie czynne tylko w sezonie od 1 czerwca do 30 września. Po pierwszej wojnie światowej obok budynku Łazienek Południowych powstała baza hydroplanów latających do Niemiec. W 1927 r., gdy kryzys gospodarczy spowodował zmniejszenie liczby pasażerów, stylowy domek odprawy celnej został przeniesiony do górnego Sopotu na stadion sportowy przy ul. Wybickiego (Schaferstrasse).

 

Zoppot – Nordische Riviera

Wydawca: Karl Altmann Numer: H 9/24

Łazienki Północne wzniesiono w roku 1903 r. według projektu Paula Puchmullera.

Resztki dawnego budynku były widoczne jeszcze jakiś czas po wojnie, przebudowane w latach 1967-72. o Łazienkach tak pisał w 1921 r. Mieczysław Orłowicz: Cokolwiek większe Łazienki Północne (Nordbad), które mają 340 kabin, basen pływacki i kąpiele słoneczne. W wodzie i na brzegu przyrządy gimnastyczne i sportowe. Kąpiele są oddzielne dla pań i panów i między niemi kąpiele wspólne, zwane familijnemi (Familienbad). W gmachu środkowym urządzono restaurację, gdzie goście kąpielowi spędzają całe popołudnia przypatrując się wesołym zabawom w kąpielach wspólnych przypominające Ostendę, nadto istnieją tu łaźnie dla ciepłych kąpieli we wannach otwarte latem i zimą, mające 60 kabin. Wydają one kąpiele z wody słonej i słodkiej, i wszelkie gatunki kąpieli lekarskich (borowinowa, świetlne, słone, żelazne, elektryczne i t.d.). Do środków leczniczych stosowanych w Sopotach należy też wdychiwanie morskiego powietrza, w którym to celu rano wyjeżdża jeden ze statków na pełne morze, gdzie stoi przez cztery godziny, a jego pasażerowie uprawiają przez ten czas werandowanie na pokładzie. Dla osób ze służby oraz dla miejscowej ludności robotniczej i dzieci szkolnych są specjalne kąpiele bezpłatne (Mägde und Männerfreibad), ale trzeba mieć kartę wejścia, którą otrzymuje się w ratuszu.

Zoppot. Vereinigate Bader mit Strand-promenade. No 29 261.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 29 261 Nadana w dniu: 02.04.1908

Łazienki Północne wzniesiono w roku 1903 r. według projektu Paula Puchmullera.

Resztki dawnego budynku były widoczne jeszcze jakiś czas po wojnie, przebudowane w latach 1967-72.

O Łazienkach tak pisał w 1921 r. Mieczysław Orłowicz: Cokolwiek większe Łazienki Północne (Nordbad), które mają 340 kabin, basen pływacki i kąpiele słoneczne. W wodzie i na brzegu przyrządy gimnastyczne i sportowe. Kąpiele są oddzielne dla pań i panów i między niemi kąpiele wspólne, zwane familijnemi (Familienbad). W gmachu środkowym urządzono restaurację, gdzie goście kąpielowi spędzają całe popołudnia przypatrując się wesołym zabawom w kąpielach wspólnych przypominające Ostendę, nadto istnieją tu łaźnie dla ciepłych kąpieli we wannach otwarte latem i zimą, mające 60 kabin. Wydają one kąpiele z wody słonej i słodkiej, i wszelkie gatunki kąpieli lekarskich (borowinowa, świetlne, słone, żelazne, elektryczne i t.d.). Do środków leczniczych stosowanych w Sopotach należy też wdychiwanie morskiego powietrza, w którym to celu rano wyjeżdża jeden ze statków na pełne morze, gdzie stoi przez cztery godziny, a jego pasażerowie uprawiają przez ten czas werandowanie na pokładzie. Dla osób ze służby oraz dla miejscowej ludności robotniczej i dzieci szkolnych są specjalne kąpiele bezpłatne (Mägde und Männerfreibad), ale trzeba mieć kartę wejścia, którą otrzymuje się w ratuszu.

Zoppot – Familienbad

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 41 563 Nadana w dniu: 25.07.1927

Łazienki Północne wzniesiono w roku 1903 r. według projektu Paula Puchmullera.

Resztki dawnego budynku były widoczne jeszcze jakiś czas po wojnie, przebudowane w latach 1967-72.

O Łazienkach tak pisał w 1921 r. Mieczysław Orłowicz: Cokolwiek większe Łazienki Północne (Nordbad), które mają 340 kabin, basen pływacki i kąpiele słoneczne. W wodzie i na brzegu przyrządy gimnastyczne i sportowe. Kąpiele są oddzielne dla pań i panów i między niemi kąpiele wspólne, zwane familijnemi (Familienbad). W gmachu środkowym urządzono restaurację, gdzie goście kąpielowi spędzają całe popołudnia przypatrując się wesołym zabawom w kąpielach wspólnych przypominające Ostendę, nadto istnieją tu łaźnie dla ciepłych kąpieli we wannach otwarte latem i zimą, mające 60 kabin. Wydają one kąpiele z wody słonej i słodkiej, i wszelkie gatunki kąpieli lekarskich (borowinowa, świetlne, słone, żelazne, elektryczne i t.d.). Do środków leczniczych stosowanych w Sopotach należy też wdychiwanie morskiego powietrza, w którym to celu rano wyjeżdża jeden ze statków na pełne morze, gdzie stoi przez cztery godziny, a jego pasażerowie uprawiają przez ten czas werandowanie na pokładzie. Dla osób ze służby oraz dla miejscowej ludności robotniczej i dzieci szkolnych są specjalne kąpiele bezpłatne (Mägde und Männerfreibad), ale trzeba mieć kartę wejścia, którą otrzymuje się w ratuszu.

Zoppot – Familienbad

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden-Berlin Numer: 15 115(?) Nadana w dniu: Nieczytelna

Łazienki Północne wzniesiono w roku 1903 r. według projektu Paula Puchmullera.

Resztki dawnego budynku były widoczne jeszcze jakiś czas po wojnie, przebudowane w latach 1967-72. o Łazienkach tak pisał w 1921 r. Mieczysław Orłowicz: Cokolwiek większe Łazienki Północne (Nordbad), które mają 340 kabin, basen pływacki i kąpiele słoneczne. W wodzie i na brzegu przyrządy gimnastyczne i sportowe. Kąpiele są oddzielne dla pań i panów i między niemi kąpiele wspólne, zwane familijnemi (Familienbad). W gmachu środkowym urządzono restaurację, gdzie goście kąpielowi spędzają całe popołudnia przypatrując się wesołym zabawom w kąpielach wspólnych przypominające Ostendę, nadto istnieją tu łaźnie dla ciepłych kąpieli we wannach otwarte latem i zimą, mające 60 kabin. Wydają one kąpiele z wody słonej i słodkiej, i wszelkie gatunki kąpieli lekarskich (borowinowa, świetlne, słone, żelazne, elektryczne i t.d.). Do środków leczniczych stosowanych w Sopotach należy też wdychiwanie morskiego powietrza, w którym to celu rano wyjeżdża jeden ze statków na pełne morze, gdzie stoi przez cztery godziny, a jego pasażerowie uprawiają przez ten czas werandowanie na pokładzie. Dla osób ze służby oraz dla miejscowej ludności robotniczej i dzieci szkolnych są specjalne kąpiele bezpłatne (Mägde und Männerfreibad), ale trzeba mieć kartę wejścia, którą otrzymuje się w ratuszu.

Zoppot. Neues Familienbad. No 29 253.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 29 253 Nadana w dniu: Bez obiegu

Łazienki Północne wzniesiono w roku 1903 r. według projektu Paula Puchmullera.

Resztki dawnego budynku były widoczne jeszcze jakiś czas po wojnie, przebudowane w latach 1967-72.

O Łazienkach tak pisał w 1921 r. Mieczysław Orłowicz: Cokolwiek większe Łazienki Północne (Nordbad), które mają 340 kabin, basen pływacki i kąpiele słoneczne. W wodzie i na brzegu przyrządy gimnastyczne i sportowe. Kąpiele są oddzielne dla pań i panów i między niemi kąpiele wspólne, zwane familijnemi (Familienbad). W gmachu środkowym urządzono restaurację, gdzie goście kąpielowi spędzają całe popołudnia przypatrując się wesołym zabawom w kąpielach wspólnych przypominające Ostendę, nadto istnieją tu łaźnie dla ciepłych kąpieli we wannach otwarte latem i zimą, mające 60 kabin. Wydają one kąpiele z wody słonej i słodkiej, i wszelkie gatunki kąpieli lekarskich (borowinowa, świetlne, słone, żelazne, elektryczne i t.d.). Do środków leczniczych stosowanych w Sopotach należy też wdychiwanie morskiego powietrza, w którym to celu rano wyjeżdża jeden ze statków na pełne morze, gdzie stoi przez cztery godziny, a jego pasażerowie uprawiają przez ten czas werandowanie na pokładzie. Dla osób ze służby oraz dla miejscowej ludności robotniczej i dzieci szkolnych są specjalne kąpiele bezpłatne (Mägde und Männerfreibad), ale trzeba mieć kartę wejścia, którą otrzymuje się w ratuszu.

Zoppot. Eingang zu den Badern, Restaurant u Cafe. No 2 924.

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig 1904 Numer: 2 924 Nadana w dniu: 20.05.1907

Łazienki Północne wzniesiono w roku 1903 r. według projektu Paula Puchmullera.

Resztki dawnego budynku były widoczne jeszcze jakiś czas po wojnie, przebudowane w latach 1967-72.

O Łazienkach tak pisał w 1921 r. Mieczysław Orłowicz: Cokolwiek większe Łazienki Północne (Nordbad), które mają 340 kabin, basen pływacki i kąpiele słoneczne. W wodzie i na brzegu przyrządy gimnastyczne i sportowe. Kąpiele są oddzielne dla pań i panów i między niemi kąpiele wspólne, zwane familijnemi (Familienbad). W gmachu środkowym urządzono restaurację, gdzie goście kąpielowi spędzają całe popołudnia przypatrując się wesołym zabawom w kąpielach wspólnych przypominające Ostendę, nadto istnieją tu łaźnie dla ciepłych kąpieli we wannach otwarte latem i zimą, mające 60 kabin. Wydają one kąpiele z wody słonej i słodkiej, i wszelkie gatunki kąpieli lekarskich (borowinowa, świetlne, słone, żelazne, elektryczne i t.d.). Do środków leczniczych stosowanych w Sopotach należy też wdychiwanie morskiego powietrza, w którym to celu rano wyjeżdża jeden ze statków na pełne morze, gdzie stoi przez cztery godziny, a jego pasażerowie uprawiają przez ten czas werandowanie na pokładzie. Dla osób ze służby oraz dla miejscowej ludności robotniczej i dzieci szkolnych są specjalne kąpiele bezpłatne (Mägde und Männerfreibad), ale trzeba mieć kartę wejścia, którą otrzymuje się w ratuszu.

Zoppot – Familien Nordbad

Wydawca: Brak Numer: 161 692 Nadana w dniu: Bez obiegu

Łazienki Północne wzniesiono w roku 1903 r. według projektu Paula Puchmullera.

Resztki dawnego budynku były widoczne jeszcze jakiś czas po wojnie, przebudowane w latach 1967-72.

O Łazienkach tak pisał w 1921 r. Mieczysław Orłowicz: Cokolwiek większe Łazienki Północne (Nordbad), które mają 340 kabin, basen pływacki i kąpiele słoneczne. W wodzie i na brzegu przyrządy gimnastyczne i sportowe. Kąpiele są oddzielne dla pań i panów i między niemi kąpiele wspólne, zwane familijnemi (Familienbad). W gmachu środkowym urządzono restaurację, gdzie goście kąpielowi spędzają całe popołudnia przypatrując się wesołym zabawom w kąpielach wspólnych przypominające Ostendę, nadto istnieją tu łaźnie dla ciepłych kąpieli we wannach otwarte latem i zimą, mające 60 kabin. Wydają one kąpiele z wody słonej i słodkiej, i wszelkie gatunki kąpieli lekarskich (borowinowa, świetlne, słone, żelazne, elektryczne i t.d.). Do środków leczniczych stosowanych w Sopotach należy też wdychiwanie morskiego powietrza, w którym to celu rano wyjeżdża jeden ze statków na pełne morze, gdzie stoi przez cztery godziny, a jego pasażerowie uprawiają przez ten czas werandowanie na pokładzie. Dla osób ze służby oraz dla miejscowej ludności robotniczej i dzieci szkolnych są specjalne kąpiele bezpłatne (Mägde und Männerfreibad), ale trzeba mieć kartę wejścia, którą otrzymuje się w ratuszu.

Zoppot. Bader. Zop 31.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Zop. 31 Nadana w dniu: 17.06.1907

Łazienki Północne wzniesiono w roku 1903 r. według projektu Paula Puchmullera.

Resztki dawnego budynku były widoczne jeszcze jakiś czas po wojnie, przebudowane w latach 1967-72.

O Łazienkach tak pisał w 1921 r. Mieczysław Orłowicz: Cokolwiek większe Łazienki Północne (Nordbad), które mają 340 kabin, basen pływacki i kąpiele słoneczne. W wodzie i na brzegu przyrządy gimnastyczne i sportowe. Kąpiele są oddzielne dla pań i panów i między niemi kąpiele wspólne, zwane familijnemi (Familienbad). W gmachu środkowym urządzono restaurację, gdzie goście kąpielowi spędzają całe popołudnia przypatrując się wesołym zabawom w kąpielach wspólnych przypominające Ostendę, nadto istnieją tu łaźnie dla ciepłych kąpieli we wannach otwarte latem i zimą, mające 60 kabin. Wydają one kąpiele z wody słonej i słodkiej, i wszelkie gatunki kąpieli lekarskich (borowinowa, świetlne, słone, żelazne, elektryczne i t.d.). Do środków leczniczych stosowanych w Sopotach należy też wdychiwanie morskiego powietrza, w którym to celu rano wyjeżdża jeden ze statków na pełne morze, gdzie stoi przez cztery godziny, a jego pasażerowie uprawiają przez ten czas werandowanie na pokładzie. Dla osób ze służby oraz dla miejscowej ludności robotniczej i dzieci szkolnych są specjalne kąpiele bezpłatne (Mägde und Männerfreibad), ale trzeba mieć kartę wejścia, którą otrzymuje się w ratuszu.

Zoppot – Blick von Brauershoh. No 8 360.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 8 360 Nadana w dniu: Bez obiegu

Widok na Sopot ze Wzgórza Piwowara (Brauershohe).

Na wzgórzu, w czasach przed II Wojna Światową, mieściła się restauracja „Gwiazda Morza” lub zwana również restauracją „Na Wzgórzu Piwowara”.

Po wojnie zniszczona restaurację odbudowano i nadano nazwę „Bungalow”. Następnie w 2002 budynek rozebrano i na jego miejscu wybudowano Aquapark.

Zoppot. Stolzenfels. Zop 6.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Zop.6 Nadana w dniu: 22.07.1907

Lokalizacja: Sopot ul. Haffnera 86

Willa została wybudowana w ok. 1870 r., projektem nawiązywała do renesansowych włoskich budowli, z prostopadłościenną wieżą zwieńczoną widokowym tarasem. Willa została wzniesiona prawdopodobnie dla pierwszego jej właściciela, którym był rentier Hermann Grundt. O willi zamieszczono taką notkę w wydanym w 1890 r. Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego i innych Krajów Słowiańskich r.: … Bliżej, a raczej już w S. (Sopocie) samym, stoi willa Stolzenfels, z cienistym i cichym ogrodem, przerzniętym przez strumyki…

Willę wzniesiono na terenie należącym do Hermanna Sehringa. W książce adresowej z 1898 r. osobno wymienia się właściciela willi H. Grunta i posiadłości H. Sherringa (Stolzenfels, Stolzengrunt). Shering mieszkał w zespole Młyna Kamiennego Potoku. Obok młyna prowadzona była restauracja i kawiarnia prowadzone przez Theodora Mielke, będąca zapleczem dla willi. Nazwa willi nawiązuje prawdopodobnie do malowniczo położonego gotyckiego zamku z okolic Koblenz, znajdującego się nad urwistym brzegu .

W 1904 r. willę wraz z gruntami odkupił Hugo Werminghoff. W 1906 r. Werminghoff zamierzał wybudować w pobliżu willi duży hotel. Autorem projektu hotelu był Adolf Bielefeldt, ale wobec braku zgody władz miejskich projekt nie został zrealizowany. W tej sytuacji pomieszczenia hotelowe zostały urządzone w willi Stolzenfels, a restauracja i kawiarnia znajdowały się od 1907 r. w zespole Młyna Kamiennego Potoku.

Po pierwszej wojnie światowej w willi otwarto restaurację i kawiarnię o tej samej nazwie, a zamiast hotelu otwarto wynajem kwater w sezonie letnim.

W 1920 r. o willi i jej okolicy tak pisał Mieczysław Orłowicz: …W okolicznych lasach piękne przechadzki. Ich celem jest najczęściej restauracja Thalmühle, położona 10 minut dalej na wzgórzu restauracja Stolzenfels oraz jeszcze 10 minut dalej położony browar z restauracją Bergschlösschen. Restauracja leży na dość znacznym wzgórzu, skąd rozległy widok na Sopoty morze i Żuławy Gdańskie aż po Kahlberg na mierzeji Fryjskiej. Stąd niedaleko do granicy polskiej…

W latach dwudziestych XX w. zmienił się właściciel willi. Do 1936 r. z przerwami była nim Margareta Wolters. W 1937 r. restaurację prowadził H. Pauls. W na początku lat czterdziestych XX w. willa stała się własnością zarządu miasta, natomiast kawiarnię i gospodę prowadził Alfons Kunweld. Druga gospoda „W Starym Młynie” czynna była do końca lat trzydziestych XX w., potem otwarto tam pocztę.

Po drugiej wojnie światowej willa zmieniła adres na numer 86. Początkowo była Ośrodkiem Wypoczynkowym Rady Ministrów. W latach sześćdziesiątych XX w. budynek został włączony w zespół Sanatoryjno -Wypoczynkowy Jantar. W 2004 r. willę wyremontowano i prywatny inwestor, zmieniając jej nazwę na Krystyna, urządził w niej luksusowe apartamenty na sprzedaż.

źródło: Hanna Domańska, Opowieści Sopockich Kamienic

 

Poniżej ten sam widok ale wydany na pocztówce przez Walter Edelstein (Wydana: Zoppot Numer: 44 733 Nadana w dniu: 30.07.1912)

Zoppot – Stolzenfels

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Nadana w dniu: Bez obiegu

Lokalizacja: ul. Haffnera 86

Willa została wybudowana w ok. 1870 r., projektem nawiązywała do renesansowych włoskich budowli, z prostopadłościenną wieżą zwieńczoną widokowym tarasem. Willa została wzniesiona prawdopodobnie dla pierwszego jej właściciela, którym był rentier Hermann Grundt. O willi zamieszczono taką notkę w wydanym w 1890 r. Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego i innych Krajów Słowiańskich r.: … Bliżej, a raczej już w S. (Sopocie) samym, stoi willa Stolzenfels, z cienistym i cichym ogrodem, przerzniętym przez strumyki…

Willę wzniesiono na terenie należącym do Hermanna Sehringa. W książce adresowej z 1898 r. osobno wymienia się właściciela willi H. Grunta i posiadłości H. Sherringa (Stolzenfels, Stolzengrunt). Shering mieszkał w zespole Młyna Kamiennego Potoku. Obok młyna prowadzona była restauracja i kawiarnia prowadzone przez Theodora Mielke, będąca zapleczem dla willi. Nazwa willi nawiązuje prawdopodobnie do malowniczo położonego gotyckiego zamku z okolic Koblenz, znajdującego się nad urwistym brzegu .

W 1904 r. willę wraz z gruntami odkupił Hugo Werminghoff. W 1906 r. Werminghoff zamierzał wybudować w pobliżu willi duży hotel. Autorem projektu hotelu był Adolf Bielefeldt, ale wobec braku zgody władz miejskich projekt nie został zrealizowany. W tej sytuacji pomieszczenia hotelowe zostały urządzone w willi Stolzenfels, a restauracja i kawiarnia znajdowały się od 1907 r. w zespole Młyna Kamiennego Potoku.

Po pierwszej wojnie światowej w willi otwarto restaurację i kawiarnię o tej samej nazwie, a zamiast hotelu otwarto wynajem kwater w sezonie letnim.

W 1920 r. o willi i jej okolicy tak pisał Mieczysław Orłowicz: …W okolicznych lasach piękne przechadzki. Ich celem jest najczęściej restauracja Thalmühle, położona 10 minut dalej na wzgórzu restauracja Stolzenfels oraz jeszcze 10 minut dalej położony browar z restauracją Bergschlösschen. Restauracja leży na dość znacznym wzgórzu, skąd rozległy widok na Sopoty morze i Żuławy Gdańskie aż po Kahlberg na mierzeji Fryjskiej. Stąd niedaleko do granicy polskiej…

W latach dwudziestych XX w. zmienił się właściciel willi. Do 1936 r. z przerwami była nim Margareta Wolters. W 1937 r. restaurację prowadził H. Pauls. W na początku lat czterdziestych XX w. willa stała się własnością zarządu miasta, natomiast kawiarnię i gospodę prowadził Alfons Kunweld. Druga gospoda „W Starym Młynie” czynna była do końca lat trzydziestych XX w., potem otwarto tam pocztę.

Po drugiej wojnie światowej willa zmieniła adres na numer 86. Początkowo była Ośrodkiem Wypoczynkowym Rady Ministrów. W latach sześćdziesiątych XX w. budynek został włączony w zespół Sanatoryjno -Wypoczynkowy Jantar. W 2004 r. willę wyremontowano i prywatny inwestor, zmieniając jej nazwę na Krystyna, urządził w niej luksusowe apartamenty na sprzedaż.

źródło: Hanna Domańska, Opowieści Sopockich Kamienic

Zoppot. Stolzenfels. Zop 39.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Zop. 39 Nadana w dniu: 17.08.1908

Lokalizacja: Sopot ul. Haffnera 86

Willa została wybudowana w ok. 1870 r., projektem nawiązywała do renesansowych włoskich budowli, z prostopadłościenną wieżą zwieńczoną widokowym tarasem. Willa została wzniesiona prawdopodobnie dla pierwszego jej właściciela, którym był rentier Hermann Grundt. O willi zamieszczono taką notkę w wydanym w 1890 r. Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego i innych Krajów Słowiańskich r.: … Bliżej, a raczej już w S. (Sopocie) samym, stoi willa Stolzenfels, z cienistym i cichym ogrodem, przerzniętym przez strumyki…

Willę wzniesiono na terenie należącym do Hermanna Sehringa. W książce adresowej z 1898 r. osobno wymienia się właściciela willi H. Grunta i posiadłości H. Sherringa (Stolzenfels, Stolzengrunt). Shering mieszkał w zespole Młyna Kamiennego Potoku. Obok młyna prowadzona była restauracja i kawiarnia prowadzone przez Theodora Mielke, będąca zapleczem dla willi. Nazwa willi nawiązuje prawdopodobnie do malowniczo położonego gotyckiego zamku z okolic Koblenz, znajdującego się nad urwistym brzegu .

W 1904 r. willę wraz z gruntami odkupił Hugo Werminghoff. W 1906 r. Werminghoff zamierzał wybudować w pobliżu willi duży hotel. Autorem projektu hotelu był Adolf Bielefeldt, ale wobec braku zgody władz miejskich projekt nie został zrealizowany. W tej sytuacji pomieszczenia hotelowe zostały urządzone w willi Stolzenfels, a restauracja i kawiarnia znajdowały się od 1907 r. w zespole Młyna Kamiennego Potoku.

Po pierwszej wojnie światowej w willi otwarto restaurację i kawiarnię o tej samej nazwie, a zamiast hotelu otwarto wynajem kwater w sezonie letnim.

W 1920 r. o willi i jej okolicy tak pisał Mieczysław Orłowicz: …W okolicznych lasach piękne przechadzki. Ich celem jest najczęściej restauracja Thalmühle, położona 10 minut dalej na wzgórzu restauracja Stolzenfels oraz jeszcze 10 minut dalej położony browar z restauracją Bergschlösschen. Restauracja leży na dość znacznym wzgórzu, skąd rozległy widok na Sopoty morze i Żuławy Gdańskie aż po Kahlberg na mierzeji Fryjskiej. Stąd niedaleko do granicy polskiej…

W latach dwudziestych XX w. zmienił się właściciel willi. Do 1936 r. z przerwami była nim Margareta Wolters. W 1937 r. restaurację prowadził H. Pauls. W na początku lat czterdziestych XX w. willa stała się własnością zarządu miasta, natomiast kawiarnię i gospodę prowadził Alfons Kunweld. Druga gospoda „W Starym Młynie” czynna była do końca lat trzydziestych XX w., potem otwarto tam pocztę.

Po drugiej wojnie światowej willa zmieniła adres na numer 86. Początkowo była Ośrodkiem Wypoczynkowym Rady Ministrów. W latach sześćdziesiątych XX w. budynek został włączony w zespół Sanatoryjno -Wypoczynkowy Jantar. W 2004 r. willę wyremontowano i prywatny inwestor, zmieniając jej nazwę na Krystyna, urządził w niej luksusowe apartamenty na sprzedaż.

źródło: Hanna Domańska, Opowieści Sopockich Kamienic

Zoppot – Restaurant Stolzenfels

Wydawca: Kunst und Verlagsanstalt Schaar & Dathe Wydana: Trier Numer: A 010 303 Nadana w dniu: 04.06.1912

Lokalizacja: ul. Haffnera 86

Willa została wybudowana w ok. 1870 r., projektem nawiązywała do renesansowych włoskich budowli, z prostopadłościenną wieżą zwieńczoną widokowym tarasem. Willa została wzniesiona prawdopodobnie dla pierwszego jej właściciela, którym był rentier Hermann Grundt. O willi zamieszczono taką notkę w wydanym w 1890 r. Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego i innych Krajów Słowiańskich r.: … Bliżej, a raczej już w S. (Sopocie) samym, stoi willa Stolzenfels, z cienistym i cichym ogrodem, przerzniętym przez strumyki…

Willę wzniesiono na terenie należącym do Hermanna Sehringa. W książce adresowej z 1898 r. osobno wymienia się właściciela willi H. Grunta i posiadłości H. Sherringa (Stolzenfels, Stolzengrunt). Shering mieszkał w zespole Młyna Kamiennego Potoku. Obok młyna prowadzona była restauracja i kawiarnia prowadzone przez Theodora Mielke, będąca zapleczem dla willi. Nazwa willi nawiązuje prawdopodobnie do malowniczo położonego gotyckiego zamku z okolic Koblenz, znajdującego się nad urwistym brzegu .

W 1904 r. willę wraz z gruntami odkupił Hugo Werminghoff. W 1906 r. Werminghoff zamierzał wybudować w pobliżu willi duży hotel. Autorem projektu hotelu był Adolf Bielefeldt, ale wobec braku zgody władz miejskich projekt nie został zrealizowany. W tej sytuacji pomieszczenia hotelowe zostały urządzone w willi Stolzenfels, a restauracja i kawiarnia znajdowały się od 1907 r. w zespole Młyna Kamiennego Potoku.

Po pierwszej wojnie światowej w willi otwarto restaurację i kawiarnię o tej samej nazwie, a zamiast hotelu otwarto wynajem kwater w sezonie letnim.

W 1920 r. o willi i jej okolicy tak pisał Mieczysław Orłowicz: …W okolicznych lasach piękne przechadzki. Ich celem jest najczęściej restauracja Thalmühle, położona 10 minut dalej na wzgórzu restauracja Stolzenfels oraz jeszcze 10 minut dalej położony browar z restauracją Bergschlösschen. Restauracja leży na dość znacznym wzgórzu, skąd rozległy widok na Sopoty morze i Żuławy Gdańskie aż po Kahlberg na mierzeji Fryjskiej. Stąd niedaleko do granicy polskiej…

W latach dwudziestych XX w. zmienił się właściciel willi. Do 1936 r. z przerwami była nim Margareta Wolters. W 1937 r. restaurację prowadził H. Pauls. W na początku lat czterdziestych XX w. willa stała się własnością zarządu miasta, natomiast kawiarnię i gospodę prowadził Alfons Kunweld. Druga gospoda „W Starym Młynie” czynna była do końca lat trzydziestych XX w., potem otwarto tam pocztę.

Po drugiej wojnie światowej willa zmieniła adres na numer 86. Początkowo była Ośrodkiem Wypoczynkowym Rady Ministrów. W latach sześćdziesiątych XX w. budynek został włączony w zespół Sanatoryjno -Wypoczynkowy Jantar. W 2004 r. willę wyremontowano i prywatny inwestor, zmieniając jej nazwę na Krystyna, urządził w niej luksusowe apartamenty na sprzedaż.

źródło: Hanna Domańska, Opowieści Sopockich Kamienic

Zoppot – Stolzenfels.

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Nadana w dniu: 03.05.1914

Sopot ul. Haffnera 86

Willa została wybudowana w ok. 1870 r., projektem nawiązywała do renesansowych włoskich budowli, z prostopadłościenną wieżą zwieńczoną widokowym tarasem. Willa została wzniesiona prawdopodobnie dla pierwszego jej właściciela, którym był rentier Hermann Grundt. O willi zamieszczono taką notkę w wydanym w 1890 r. Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego i innych Krajów Słowiańskich r.: … Bliżej, a raczej już w S. (Sopocie) samym, stoi willa Stolzenfels, z cienistym i cichym ogrodem, przerzniętym przez strumyki…

Willę wzniesiono na terenie należącym do Hermanna Sehringa. W książce adresowej z 1898 r. osobno wymienia się właściciela willi H. Grunta i posiadłości H. Sherringa (Stolzenfels, Stolzengrunt). Shering mieszkał w zespole Młyna Kamiennego Potoku. Obok młyna prowadzona była restauracja i kawiarnia prowadzone przez Theodora Mielke, będąca zapleczem dla willi. Nazwa willi nawiązuje prawdopodobnie do malowniczo położonego gotyckiego zamku z okolic Koblenz, znajdującego się nad urwistym brzegu .

W 1904 r. willę wraz z gruntami odkupił Hugo Werminghoff. W 1906 r. Werminghoff zamierzał wybudować w pobliżu willi duży hotel. Autorem projektu hotelu był Adolf Bielefeldt, ale wobec braku zgody władz miejskich projekt nie został zrealizowany. W tej sytuacji pomieszczenia hotelowe zostały urządzone w willi Stolzenfels, a restauracja i kawiarnia znajdowały się od 1907 r. w zespole Młyna Kamiennego Potoku.

Po pierwszej wojnie światowej w willi otwarto restaurację i kawiarnię o tej samej nazwie, a zamiast hotelu otwarto wynajem kwater w sezonie letnim.

W 1920 r. o willi i jej okolicy tak pisał Mieczysław Orłowicz: …W okolicznych lasach piękne przechadzki. Ich celem jest najczęściej restauracja Thalmühle, położona 10 minut dalej na wzgórzu restauracja Stolzenfels oraz jeszcze 10 minut dalej położony browar z restauracją Bergschlösschen. Restauracja leży na dość znacznym wzgórzu, skąd rozległy widok na Sopoty morze i Żuławy Gdańskie aż po Kahlberg na mierzeji Fryjskiej. Stąd niedaleko do granicy polskiej…

W latach dwudziestych XX w. zmienił się właściciel willi. Do 1936 r. z przerwami była nim Margareta Wolters. W 1937 r. restaurację prowadził H. Pauls. W na początku lat czterdziestych XX w. willa stała się własnością zarządu miasta, natomiast kawiarnię i gospodę prowadził Alfons Kunweld. Druga gospoda „W Starym Młynie” czynna była do końca lat trzydziestych XX w., potem otwarto tam pocztę.

Po drugiej wojnie światowej willa zmieniła adres na numer 86. Początkowo była Ośrodkiem Wypoczynkowym Rady Ministrów. W latach sześćdziesiątych XX w. budynek został włączony w zespół Sanatoryjno -Wypoczynkowy Jantar. W 2004 r. willę wyremontowano i prywatny inwestor, zmieniając jej nazwę na Krystyna, urządził w niej luksusowe apartamenty na sprzedaż.

źródło: Hanna Domańska, Opowieści Sopockich Kamienic

Zoppot – Kronprinzen Villa

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden-Blasewitz Numer: 50 636 Nadana w dniu: Bez obiegu

Willa Morski Dom (Seehaus) wybudowana w 1911 r. według projektu Adolfa Bielefeldta dla sopockiego przedsiębiorcy, Hugo Werminghoffa.

Pierwotnie posesja znajdowała się pod adresem Stolzenfelsalle 2/4, a następnie 6/8 i 12. W 1912 r. miasto Sopot wykupiło budynek, przekazując go w darze pruskiemu następcy tronu, Fryderykowi Wilhelmowi wraz z małżonką. Wnętrze willi zostało urządzone przez gdańską firmę Moritz Stumpf & Sohn, specjalizującą się w handlu biżuterią. W 1914 r. rezydencję powiększono o drugi budynek, gdzie podejmowano gości. Oprócz obu willi w obrębie posesji wykonano lodową piwnicę na wina, oraz pralnię. Żona księcia Prus, Cecylia przyjechała tuta po raz pierwszy w lutym 1914 r., a po raz ostatni był tu jesienią tego samego roku. Książę przebywał w willi w sumie 10 dni.

Po pierwszej wojnie światowej willę odkupił od miasta jej pierwszy właściciel Hugo Werminghoff. Mieszkał tutaj wraz z rodziną do lat czterdziestych XX w. Po drugiej wojnie światowej Willę Morski Dom przekształcono w wojskowy dom wypoczynkowy Magnolia, a następnie dom wypoczynkowy straży granicznej. W willi gościnnej urządzono hotel i restaurację o nazwie Maryla.

źródło: Hanna Domańska, Opowieści Sopockich Kamienic, 2005,

Zoppot – Kronprinzen Villa „Seehaus”

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Numer: 204 359 Nadana w dniu: Bez obiegu

Willa Morski Dom (Seehaus) wybudowana w 1911 r. według projektu Adolfa Bielefeldta dla sopockiego przedsiębiorcy, Hugo Werminghoffa.

Pierwotnie posesja znajdowała się pod adresem Stolzenfelsalle 2/4, a następnie 6/8 i 12. W 1912 r. miasto Sopot wykupiło budynek, przekazując go w darze pruskiemu następcy tronu, Fryderykowi Wilhelmowi wraz z małżonką. Wnętrze willi zostało urządzone przez gdańską firmę Moritz Stumpf & Sohn, specjalizującą się w handlu biżuterią. W 1914 r. rezydencję powiększono o drugi budynek, gdzie podejmowano gości. Oprócz obu willi w obrębie posesji wykonano lodową piwnicę na wina, oraz pralnię. Żona księcia Prus, Cecylia przyjechała tuta po raz pierwszy w lutym 1914 r., a po raz ostatni był tu jesienią tego samego roku. Książę przebywał w willi w sumie 10 dni.

Po pierwszej wojnie światowej willę odkupił od miasta jej pierwszy właściciel Hugo Werminghoff. Mieszkał tutaj wraz z rodziną do lat czterdziestych XX w. Po drugiej wojnie światowej Willę Morski Dom przekształcono w wojskowy dom wypoczynkowy Magnolia, a następnie dom wypoczynkowy straży granicznej. W willi gościnnej urządzono hotel i restaurację o nazwie Maryla.

źródło: Hanna Domańska, Opowieści Sopockich Kamienic, 2005,

Zoppot – Bergschloss

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 45 758 Nadana w dniu: 27.12.1923

Restauracja Górski Zamek (Bergschloss)

Początek restauracji sięga 1840 r. kiedy na opuszczonym Wzgórzu Zamkowym (obecnie grodzisko) hotelarz J. G. Kreiss zbudował ogródek kawiarniany. Licznie przybywający tu goście przyczyniali się niestety do niszczenia wałów Grodu oraz tutejszej przyrody. W 1907 r. stworzono na terenie Grodziska rezerwat przyrody, a restaurację przeniesiono na wzgórze Piwowara w pobliże restauracji Brauershoehe, gdzie działała do czasów II wojny światowej. Droga przy której znajduje się restauracja wzięła nazwę od wzgórza na którym niegdyś się znajdowała (dawniej Manzelweg).

źródło: Hanna Domańska, Opowieści Sopockich Kamienic, 2005

Zoppot – Hohenrestaurant Bergschloss Menzelweg

Wydawca: Clara Bernthal Wydana: Danzig Nadana w dniu: Bez obiegu

Restauracja Górski Zamek (Bergschloss)

Początek restauracji sięga 1840 r. kiedy na opuszczonym Wzgórzu Zamkowym (obecnie grodzisko) hotelarz J. G. Kreiss zbudował ogródek kawiarniany. Licznie przybywający tu goście przyczyniali się niestety do niszczenia wałów Grodu oraz tutejszej przyrody. W 1907 r. stworzono na terenie Grodziska rezerwat przyrody, a restaurację przeniesiono na wzgórze Piwowara w pobliże restauracji Brauershoehe, gdzie działała do czasów II wojny światowej. Droga przy której znajduje się restauracja wzięła nazwę od wzgórza na którym niegdyś się znajdowała (dawniej Manzelweg).

źródło: Hanna Domańska, Opowieści Sopockich Kamienic, 2005

Zoppot. Im Thalmuhlengrund. No 23 788

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 23 788 Nadana w dniu: Bez obiegu

Potok Babidolski

Płynący z doliny Babi Dół, ma długość 1,6 km, ale łączna długość odkrytych koryt wynosi dziś 450 m. Potok uchodzi do Zatoki Gdańskiej na wysokości Łazienek Północnych. Onegdaj, nad tym potokiem funkcjonował młyn.

Poniżej ta sama pocztówka ale wydana w innych kolorach.

Zoppot. Strandpartie bei Adlershorst. Zop 34.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Zop. 34 Nadana w dniu: 27.02.1918.

W 1828 r. rybak Jan Adler odkupił od młynarza Boemelta kawałek ziemiw rejonie obecnego Orłowa i Kolibek .

Tu po kilkunastu latach wybudował oberżę, której nadał nazwę „Adlershorst” (tj. Gniazdo Orła). Od karczmy nazwę przejęła powstająca osada, która do końca I wojny światowej była przysiółkiem Redłowa.

W drugiej połowie XIX w. do Orłowa zaczęli przyjeżdżać letnicy. Na początku XX w. zbudowano dla nich Dom Kuracyjny (Kurhaus), urządzono kąpielisko z drewnianymi łazienkami i powstało niewielkie molo.

„Echo Gdańska” nr 132  z dnia 12.06.1927 roku pisało:

Zoppot – Adlershorst. No 8 492

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 8 492 Nadana w dniu: 09.09.1999

Klif Orłowski

W 1828 r. rybak Jan Adler odkupił od młynarza Boemelta kawałek ziemiw rejonie obecnego Orłowa i Kolibek .

Tu po kilkunastu latach wybudował oberżę, której nadał nazwę „Adlershorst” (tj. Gniazdo Orła). Od karczmy nazwę przejęła powstająca osada, która do końca I wojny światowej była przysiółkiem Redłowa.

W drugiej połowie XIX w. do Orłowa zaczęli przyjeżdżać letnicy. Na początku XX w. zbudowano dla nich Dom Kuracyjny (Kurhaus), urządzono kąpielisko z drewnianymi łazienkami i powstało niewielkie molo.

Klif Orłowski to jeden z najbardziej malowniczych fragmentów polskiego wybrzeża Morza Bałtyckiego. Zbudowany z gliny morenowej brzeg Kępy Redłowskiej rozciąga się na długości 650 metrów. Ponieważ wciąż znajduje się pod wpływem działania wiatru i morskich fal, zmienia wygląd co roku. Klif można podziwiać zarówno z plaży – piękna trasa spacerowa prowadzi z Gdyni do Sopotu, jak i z jego szczytu, skąd rozpościera się niesamowity widok na osuwiska, molo orłowskie i Bałtyk, który widziany z tej wysokości nabiera niespotykanej barwy.

Ponieważ w okresie przed II Wojną Światową granica pomiędzy Polską a Wolnym Miastem Gdańsk znajdowała się na północ od Klifu Orłowskiego i Klif znajdował się w granicach Wolnego Miasta Gdańsk to tym samym położenie Klifu wiązano z Sopotem.

 

„Echo Gdańska” nr 132  z dnia 12.06.1927 roku pisało:

 

Poniżej ten sam widok wydany na pocztówce przez tego samego wydawcę – Dr. Trenkler Co. (Wydana: Leipzig 1908;  Numer: Zop. 60;  Nadana w dniu: 22.07.1909)

 

 

Zoppot. Adlershorst. Zop 60.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1908 Numer: Zop. 60 Nadana w dniu: 22.07.1909

Klif Orłowski

W 1828 r. rybak Jan Adler odkupił od młynarza Boemelta kawałek ziemiw rejonie obecnego Orłowa i Kolibek .

Tu po kilkunastu latach wybudował oberżę, której nadał nazwę „Adlershorst” (tj. Gniazdo Orła). Od karczmy nazwę przejęła powstająca osada, która do końca I wojny światowej była przysiółkiem Redłowa.

W drugiej połowie XIX w. do Orłowa zaczęli przyjeżdżać letnicy. Na początku XX w. zbudowano dla nich Dom Kuracyjny (Kurhaus), urządzono kąpielisko z drewnianymi łazienkami i powstało niewielkie molo.

Klif Orłowski to jeden z najbardziej malowniczych fragmentów polskiego wybrzeża Morza Bałtyckiego. Zbudowany z gliny morenowej brzeg Kępy Redłowskiej rozciąga się na długości 650 metrów. Ponieważ wciąż znajduje się pod wpływem działania wiatru i morskich fal, zmienia wygląd co roku. Klif można podziwiać zarówno z plaży – piękna trasa spacerowa prowadzi z Gdyni do Sopotu, jak i z jego szczytu, skąd rozpościera się niesamowity widok na osuwiska, molo orłowskie i Bałtyk, który widziany z tej wysokości nabiera niespotykanej barwy.

Ponieważ w okresie przed II Wojną Światową granica pomiędzy Polską a Wolnym Miastem Gdańsk znajdowała się na północ od Klifu Orłowskiego i Klif znajdował się w granicach Wolnego Miasta Gdańsk to tym samym położenie Klifu wiązano z Sopotem.

 

„Echo Gdańska” nr 132  z dnia 12.06.1927 roku pisało:

 

Poniżej ten sam widok wydany na pocztówce przez tego samego wydawcę – Dr. Trenkler Co. (Wydana: Leipzig;  Numer: 8 492;  Nadana w dniu: 09.09.1999)

 

 

 

 

 

Adlershorst. Am Eingang des Dorfes. No 30 546.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1904 Numer: 30 546

Ponieważ w okresie przed II Wojną Światową granica pomiędzy Polską a Wolnym Miastem Gdańsk znajdowała się na północ od Klifu Orłowskiego i Klif znajdował się w granicach Wolnego Miasta Gdańsk to tym samym położenie Klifu wiązano z Sopotem.

„Echo Gdańska” nr 132  z dnia 12.06.1927 roku pisało:

Adlershorst. No 8 493.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig Numer: 8 493 Nadana w dniu: 06.04.1901

Klif Orłowski to jeden z najbardziej malowniczych fragmentów polskiego wybrzeża Morza Bałtyckiego. Zbudowany z gliny morenowej brzeg Kępy Redłowskiej rozciąga się na długości 650 metrów. Ponieważ wciąż znajduje się pod wpływem działania wiatru i morskich fal, zmienia wygląd co roku. Klif można podziwiać zarówno z plaży – piękna trasa spacerowa prowadzi z Gdyni do Sopotu, jak i z jego szczytu, skąd rozpościera się niesamowity widok na osuwiska, molo orłowskie i Bałtyk, który widziany z tej wysokości nabiera niespotykanej barwy.

Ponieważ w okresie przed II Wojną Światową granica pomiędzy Polską a Wolnym Miastem Gdańsk znajdowała się na północ od Klifu Orłowskiego i Klif znajdował się w granicach Wolnego Miasta Gdańsk to tym samym położenie Klifu wiązano z Sopotem.

 

„Echo Gdańska” nr 132  z dnia 12.06.1927 roku pisało:

 

Zoppot. Adlerhorst. No 7 027.

Wydawca: Louis Glaser Wydana: Leipzig Numer: 7 027 Nadana w dniu: 06.07.1906

Klif Orłowski

Klif Orłowski to jeden z najbardziej malowniczych fragmentów polskiego wybrzeża Morza Bałtyckiego. Zbudowany z gliny morenowej brzeg Kępy Redłowskiej rozciąga się na długości 650 metrów. Ponieważ wciąż znajduje się pod wpływem działania wiatru i morskich fal, zmienia wygląd co roku. Klif można podziwiać zarówno z plaży – piękna trasa spacerowa prowadzi z Gdyni do Sopotu, jak i z jego szczytu, skąd rozpościera się niesamowity widok na osuwiska, molo orłowskie i Bałtyk, który widziany z tej wysokości nabiera niespotykanej barwy.

Ponieważ w okresie przed II Wojną Światową granica pomiędzy Polską a Wolnym Miastem Gdańsk znajdowała się na północ od Klifu Orłowskiego i Klif znajdował się w granicach Wolnego Miasta Gdańsk to tym samym położenie Klifu wiązano z Sopotem.

„Echo Gdańska” nr 132  z dnia 12.06.1927 roku pisało:

 

 

 

Zoppot – Kurhaus Adlershorst

Wydawca: Brak Numer: 77 816 Nadana w dniu: Bez obiegu

W 1828 r. rybak Jan Adler odkupił od młynarza Boemelta kawałek ziemiw rejonie obecnego Orłowa i Kolibek .

Tu po kilkunastu latach wybudował oberżę, której nadał nazwę „Adlershorst” (tj. Gniazdo Orła). Od karczmy nazwę przejęła powstająca osada, która do końca I wojny światowej była przysiółkiem Redłowa.

W drugiej połowie XIX w. do Orłowa zaczęli przyjeżdżać letnicy. Na początku XX w. zbudowano dla nich Dom Kuracyjny (Kurhaus), urządzono kąpielisko z drewnianymi łazienkami i powstało niewielkie molo.

„Echo Gdańska” nr 132  z dnia 12.06.1927 roku pisało:

 

 

 

 

Zoppot. Adlershorst. Zop 50.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1907 Numer: Zop. 50 Nadana w dniu: Bez obiegu

W 1828 r. rybak Jan Adler odkupił od młynarza Boemelta kawałek ziemiw rejonie obecnego Orłowa i Kolibek .

Tu po kilkunastu latach wybudował oberżę, której nadał nazwę „Adlershorst” (tj. Gniazdo Orła). Od karczmy nazwę przejęła powstająca osada, która do końca I wojny światowej była przysiółkiem Redłowa.

W drugiej połowie XIX w. do Orłowa zaczęli przyjeżdżać letnicy. Na początku XX w. zbudowano dla nich Dom Kuracyjny (Kurhaus), urządzono kąpielisko z drewnianymi łazienkami i powstało niewielkie molo.

 

 

„Echo Gdańska” nr 132  z dnia 12.06.1927 roku pisało:

Zoppot – Adlerhorst

Wydawca: Stengel & Co. G.m.b.H. Wydana: Dresden Numer: 46 750

Klif Orłowski

Klif Orłowski to jeden z najbardziej malowniczych fragmentów polskiego wybrzeża Morza Bałtyckiego. Zbudowany z gliny morenowej brzeg Kępy Redłowskiej rozciąga się na długości 650 metrów. Ponieważ wciąż znajduje się pod wpływem działania wiatru i morskich fal, zmienia wygląd co roku. Klif można podziwiać zarówno z plaży – piękna trasa spacerowa prowadzi z Gdyni do Sopotu, jak i z jego szczytu, skąd rozpościera się niesamowity widok na osuwiska, molo orłowskie i Bałtyk, który widziany z tej wysokości nabiera niespotykanej barwy.

Ponieważ w okresie przed II Wojną Światową granica pomiędzy Polską a Wolnym Miastem Gdańsk znajdowała się na północ od Klifu Orłowskiego i Klif znajdował się w granicach Wolnego Miasta Gdańsk to tym samym położenie Klifu wiązano z Sopotem.

Zoppot – Partie bei Adlershorst

Wydawca: Karl Altmann Wydana: Berlin-Friedenau Numer: Zo. 451 Nadana w dniu: Bez obiegu

Klif Orłowski

Klif Orłowski to jeden z najbardziej malowniczych fragmentów polskiego wybrzeża Morza Bałtyckiego. Zbudowany z gliny morenowej brzeg Kępy Redłowskiej rozciąga się na długości 650 metrów. Ponieważ wciąż znajduje się pod wpływem działania wiatru i morskich fal, zmienia wygląd co roku. Klif można podziwiać zarówno z plaży – piękna trasa spacerowa prowadzi z Gdyni do Sopotu, jak i z jego szczytu, skąd rozpościera się niesamowity widok na osuwiska, molo orłowskie i Bałtyk, który widziany z tej wysokości nabiera niespotykanej barwy.

Ponieważ w okresie przed II Wojną Światową granica pomiędzy Polską a Wolnym Miastem Gdańsk znajdowała się na północ od Klifu Orłowskiego i Klif znajdował się w granicach Wolnego Miasta Gdańsk to tym samym położenie Klifu wiązano z Sopotem.

Zoppot. Strandpartie bei Adlerhorst. Zop 36.

Wydawca: Dr. Trenkler Co. Wydana: Leipzig 1906 Numer: Zop. 36 Nadana w dniu: 06.10. 1907

Klif Orłowski

Klif Orłowski to jeden z najbardziej malowniczych fragmentów polskiego wybrzeża Morza Bałtyckiego. Zbudowany z gliny morenowej brzeg Kępy Redłowskiej rozciąga się na długości 650 metrów. Ponieważ wciąż znajduje się pod wpływem działania wiatru i morskich fal, zmienia wygląd co roku. Klif można podziwiać zarówno z plaży – piękna trasa spacerowa prowadzi z Gdyni do Sopotu, jak i z jego szczytu, skąd rozpościera się niesamowity widok na osuwiska, molo orłowskie i Bałtyk, który widziany z tej wysokości nabiera niespotykanej barwy.

Ponieważ w okresie przed II Wojną Światową granica pomiędzy Polską a Wolnym Miastem Gdańsk znajdowała się na północ od Klifu Orłowskiego i Klif znajdował się w granicach Wolnego Miasta Gdańsk to tym samym położenie Klifu wiązano z Sopotem.