Hel – Miejsce kąpielowe

H17E

Wydawca: Schwalm's Verlag Wydana: Zoppot Numer: 211 037 Nadana w dniu: Bez obiegu

Molo pasażerskie prowadzące do Domu Zdrojowego.

Dom Zdrojowy (Kurhaus) po zbudowaniu działał pod nazwą „Hela”, a w 1920 przemianowano go na Dom Zdrojowy – Hotel Polonja.

1898 – Położenie kamienia węgielnego pod fundament komfortowego hotelu i rozpoczęcie budowy (projekt zlecono popularnemu w Niemczech architektowi Franzowi Henkenhafowi twórcy m.in. rezydencji przy ul. Jaśkowa Dolina)
1899 – zakończenie budowy Kurhausu po 8 miesiącach prac; jednoczesne prace nad dojazdem i drogą łączącą z Helem;
20 maja 1899 – uroczyste otwarcie dla gości helskiego Kurhausu; budynek wzniesiono na wydmie zwanej Wietrzną, przy zatokowym brzegu półwyspu; Kurhaus posiadał 25 pokoi z balkonami dla 70 gości, pokoje miały własne biblioteczki, była też jadalnia, pokój klubowy Gdańskiego Klubu Żeglarskiego o marynistycznym wystroju, a z budynku na plażę wiodła szeroka, wygodna ścieżka.                                                                                                                                                                                                   listopad 1900 – pierwszy dzierżawca Kurhausu – Alwin Albrecht z Berlina – zawiedziony niska frekwencją gości rezygnuje z pracy w Helu,
1901 – nowym dzierżawcą budynku zostaje wdowa o nazwisku Streller, zimne lato 1902 powoduje że nie chce pracować już następny sezon w Helu;
1902/1903 – dzierżawę Kurhausu przejmuje Carl Bodenburg z Gdańska; w ofercie znajdują się ciepłe i zimne kąpiele w specjalnych wannach położonych w pawilonie obok budynku; istnieje również możliwość wykupienia abonamentu na noclegi co znacznie obniża ich koszty; plaże w pobliżu Kurhausu są również udostępnione odpłatnie, podobnie jak kosze plażowe;                                                                                                                                                                                                                  1905 – teren wokół Kurhausu zostaje otoczony szklanymi werandami, zamykającymi wewnętrzny ogród, na środku którego znajdowała się artezyjska fontanna; miało to chronić gości przez silnym wiatrem, który uważali za bardzo dokuczliwy;                      1914 – wybuch I wojny światowej powoduje zamarcie ruchu turystycznego na Helu, brak dzierżawcy i nie dozorowanie budynków Kurhausu powodują że obiekt ulegają dewastacji;
od 1920 – Hel na powrót zyskuje popularność i odradza się jako miejscowość  wypoczynkowa.                                                                                                                                   Przez sezony 1920-24 odwiedzał go rokrocznie np. Stefan Żeromski, który miał swój stały pokój na I piętrze. Uwielbiał spacerować po okolicy, a latarnie morskie na Helu i Rozewiu były jego ulubionym miejscem spacerów. Tak się złożyło, że bardzo umiłował Półwysep i praktycznie zwiedził jego każdy zakątek. W tamtych czasach nie raz spacerował brzegiem morza z notatkami w ręce i kontemplował piękno przyrody i krajobrazy naszego wybrzeża.

Helski Kurhausu a właściwie pozostałości które nie oparły się wojennej zawierusze zostały zburzone, pod koniec II Wojny Światowej, w celu oczyszczenia pola wzlotów dla polowego lotniska niemieckiego w Helu.

2 komentarze

Dodaj komentarz

  • (will not be published)

Current month ye@r day *