Dwór z 1800 r.
Letnia rezydencja Uphagenów, na skrzyżowaniu ul. Łąkowej i ul. Kieturakisa. Po wojnie został włączony do kompleksu szpitalnego.

Piękny pałacyk, który jest połączony ze szpitalem oraz z zabytkowym kościołem p.w. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, leży u zbiegu ulic Kieturakisa i Łąkowej.
Dworek wieńczy wieżyczka z krzyżem i dzwonem. W pobliżu pałacyku króluje unikatowa architektura XIX i XX-wieczna.
Klasycystyczny dworek jest niezwykle mało znanym zabytkiem Gdańska. Rezydencja została wybudowana na początku XIX w., gdy ul. Łąkowa tętniła życiem. W okolicy znajdowała się Królewska Fabryka Karabinów, koszary, szpital, łaźnia i Gimnazjum Królewskie. Od 1883 r. ulica ta posiadała konne połączenie tramwajowe. W 1853 r. pałacyk przeszedł na własność, pochodzącej z Flandrii, rodziny Uphagenów.
Uphagenowie posiadali więcej rezydencji na terenie miasta i w jego okolicach. Stanowili jeden z najbardziej znamienitych rodów patrycjuszowskich – wyższej warstwy społecznej miasta. Wysoki status społeczny zawdzięczali, nie tylko ogromnemu majątkowi, lecz również faktowi, że członkowie tej rodziny chętnie podejmowali się zadań na rzecz Gdańska.

Szpital – a w zasadzie jego pozostałości – mieści się w Gdańsku, przy zbiegu ulic Łąkowej i prof. Kieturakisa.

Szpital został założony w roku 1852, w związku z panującą w mieście epidemią cholery. Od początku swego istnienia nosił imię Najświętszej Maryi Panny (St. Marien-Krankenhaus).

Szpital został założony przez „społeczny” Komitet Pań i Panien (Frauen und Jungfrauenkomitee) przy finansowym wsparciu kupca drzewnego Kuhna, który podarował na jego potrzeby dwór
będący niegdyś własnością sławnej gdańskiej rodziny Uphagenów.

Opiekę nad chorymi sprawowały siostry Boremeuszki – katolickie siostry zakonne z założonej w XVII wieku we Francji, Kongregacji Miłosierdzia i Pomocy pod wezwaniem Świętego Karola Boromeusza.

Siostry Boromeuszki prowadziły szpital i sierociniec do października 1945 r.