Widok na Dworzec Główny oraz na dzisiejsze Wały Jagiellońskie a przedwojenną ulice Stadgraben. Po prawej widoczna wieża kościoła Św. Elżbiety.
Około 1867 w rejonie dzisiejszego Dworca Głównego zbudowano niewielki, prowizoryczny dworzec pasażerski „Brama Wyżynna”. Dostęp do niego był jedynie od zachodu, od strony położonej wyżej tzw. „Promenady” (ul. 3 Maja). Od wschodu dworzec od miasta oddzielała jeszcze fosa nowożytnychfortyfikacji Gdańska. Dworzec można było zacząć rozbudowywać dopiero po zasypaniu starej fosy i zlikwidowaniu zachodnich bastionów.
Oficjalna nazwa inwestycji brzmiała: „Rozbudowa dworca Gdańsk Brama Wyżynna”, a na jej realizację przeznaczono specjalną ustawą kwotę 5 milionów marek.
Reprezentacyjny i przestronny Dworzec Główny został wybudowany w latach 1894-1900, w stylu tzw. „gdańskiego renesansu” wg projektu Aleksandra Ruedella, Paula Thoemera i Georga Cuny’ego. Jest zlepkiem eklektycznych form renesansu i baroku. Gmach dworca i wieżę zbudowano z cegły i bogato ozdobiono piaskowcem z Wartkowic. Uroczyste otwarcie dworca miało miejsce 30 października 1900 r. Główny gmach zwany był wówczas „budynkiem powitalnym” (Empfangsgebäude). Wieża o wysokości 50 m (z zegarami) została zbudowana w latach 1900-1903. Spełniała funkcję ukrytej, wkomponowanej w zabudowę wieży ciśnień, do czasu zelektryfikowania kolei. Tarcze zegarowe (o średnicy 3,25 m) umieszczone zostały na wysokości 25,6 m.
Układ dworca odpowiadał najnowszym ówcześnie osiągnięciom i wymogom. Wyposażony został w dużą halę recepcyjną z kasami, przechowalnię bagażu, budki telefoniczne, urząd telegraficzny, komisariat policji, poczekalnie wspólną dla klas I i II, oraz osobne dla III i IV klasy, umywalnię, toaletę męską oraz damską i bufet.
Wybudowanie dworca spowodowało zmiany w tej części miasta. Okolice w pobliżu stały się terenami atrakcyjnymi dla inwestorów, przede wszystkim branży hotelarskiej. Jednak już niedługo po uruchomieniu wskazywano na jego niefortunną lokalizację między miastem, a Górą Gradową, w wyniku której niemożliwa była jego rozbudowa w miarę zwiększających się potrzeb miasta.
W 1945 został podpalony, a po II wojnie światowej odrestaurowany. Wieża uniknęła spalenia.